Billionaires True Love Part 10

 

Chapter 451 JEANN POV

 

 Sabay na kami ni Drake pumasok ng bahay nang masiguro namin pareho na nakaalis na si Jasmine.. Pagkatapos sa mga nasaksihan ko ngayung araw, himala na gumaan ang pakiramdam ko. Nalulungkot din naman akong makita ang pagkalugmok ni Jasmine pero mas mahirap naman yata sa parte ko kung siya ang magwagi sa puso ni Drake. Mas mahirap sa akin kung siya ang piliin ni Drake kumpara sa akin. Kahit na pagbabalik-baliktarin pa ang mundo, hindi pa rin mawawala ang katotohanan na hindi naman siguro ako pakakasalan ni Drake kung hindi ako mahalaga sa kanya. Mahal ko si Drake at minsan na akong nagparaya. Since nagpakita siya ng effort sa akin ngayun na muli kaming magkabalikan ito na din siguro ang tamang panahon para pagbigyan siya. "Umalis na ba ang babaeng iyun?" sa lalim ng iniisip ko, hindi ko na namalayan pa na nakahawak na pala sa kamay ko si Drake. Sabay na din kaming pumasok dito sa living area at ang tanong ni Daddy Andy ang kaagad na sumalubong sa amin. "Nakaalis na Dad! Hindi ko nga alam kung ano ang gagawin ko kay Jasmine para tigilan niya ang panggugulo." sagot ni Drake Iginiya niya pa ako paupo sa pandalawahang sofa at halos dumikit na ito sa katawan ko noong tumabi siya ng upo sa akin. "Bakit ba nanggugulo ang babaeng iyun? Hindi healthy sa pagsasama niyong mag asawa kung palagi siyang nagpupunta dito sa bahay. Kailangan siguro bigyan mo siya ng pera para lumayas na. Para hindi ka na niya guluhin." sagot naman ni Daddy Andy. Isang malalim na buntong hininga ang narinig ko mula kay Drake bago nito pinisil-pisil ang aking palad. Nagbigay naman iyun ng kakaibang sensasyon sa buo kong pagkatao. Para akong napapaso at pilit na binabawi ang palad na hawak niya pero hindi ako nagwagi. Para kasing biglang nagtayuan lahat ng balahibo ko sa aking katawan dahil sa kakaibang pakiramdam. Para akong kinakapos sa aking paghinga na ewan. "Ginawa ko na iyan Dad. Binigyan ko na siya ng 2 Million noong pinaalis ko siya doon sa bahay na tinitirhan siya. Hindi yata magandang desisyon ang ginawa ko dahil lalo yatang nalulong sa ipinagbabawal na gamot si Jasmine." sagot ni Drake. Nagulat naman ako sa aking narinig. Kaya siguro ang payat ni Jasmine ngayun. Kaya siguro ang laki ng ipinagbago ng kanyang katawan dahil nalulong pala siya sa bawal na gamot. lyan na nga ang sinasabi ko eh! Kailangan palang madala sa rehab center ang babeng iyun. Baka kung ano pa ang maisip niyang gawin lalo at ganitong natutuyo na pala ang utak niyan dahil sa droga." sagot ni Daddy Andy. Hindi naman nakaimik si Drake. "Ta-talaga bang nag aaddict si Jasmine? Kailan pa?" hindi ko maiwasang tanong. Muli kong naramdaman ang pagpisil ni Drake sa palad ko bago ako nito sinagot. "Matagal na! Bago pa siya nagkunwaring nabuntis ko siya, lulong na sa drugs si Jasmine. Akala ko talaga magbabago na siya pero hindi nangyari. Gusto kong isalba ang future ni Jasmine dahil may pinagsamahan din naman kami noon kaya lang nabigo ako. Hanggang sa nalaman mo na nga ang tungkol sa pagkakaroon namin ng relasyon na siyang dahilan ng palagi nating pag aaway noon at humantong pa sa hindi inaasahang pangyayari!" sagot ni Drake. Para naman akong namamalikmata na napatitig sa kanya. Parang bigla kong nalulon ang dila ko dahil hindi ko na alam kung ano ang sasabihin ko. Muli kasing nanumbalik sa balintataw ko ang mga nangyari noon. Ang sobrang hirap ng pinagdaanan ko. "Hanggang sa idiniklara niyang nagdadalang tao siya. Maniwala ka man sa akin or hindi, isang beses lang may nangayari sa aming dalawa. Lasing pa ako noon at natukso lang talaga ako!" pagpapatuloy na wika ni Drake. Hindi ko naman napigilan ang unti-unting pagpatak ng luha sa aking mga mata. Hindi ko alam kung nagsasabi ba talaga siya ng totoo pero isa lang ang nasisiguro ko, naniniwala ako sa sinasabi niya ngayun. "Kung alam mo lang kung gaano ako nasaktan noong ibinalita sa akin nila Peanut at Rafael na wala ka na! Hindi ko matanggap Jeann. Hindi kayang tanggapin ng puso ko na nagawa mong saktan ang sarili mo dahil sa katangahan ko! Binigo kita! Bigo akong tuparin ang pangako ko sa mga magulang mo na aalagaan kita at mamahalin. Sinaktan kita kaya hindi ko masisisi kung galit man ang lahat sa akin. Kung bakit halos isumpa ako ng buo mong angkan." wika ni Drake sa akin. Lalo naman akong naluha. Narinig ko pa ang pagtikhim ni Daddy Andy at suminyas sa akin na maiiwan nya muna kami. Siguro gusto niyang bigyan ng privacy ang pag uusap naming dalawa ni Drake. "Hindi ko alam! Sorry! Basta ang alam ko lang, masyadong masakit ang ginawa mong panluluko sa akin Drake. Hindi ko kayang tanggapin na nagawa mo akong ipagpalit sa ibang babae sa kabila ng mga effort ko para maging maayos ang pagsasama natin" sagot ko. Kaagad ko namang naramdaman ang mahigpit na pagyakap nito sa akin. Yumuyugyog na ang balikat nito palatandaan na umiiyak na din. "No! huwag kang mag sorry sa akin dahil pagbabalik-baliktarin man natin ang mundo, ako ang nagkasala sa relasyon natin Sweetheart! Ako ang dahilan kung bakit ka nagdurusa ngayun! Ako ang dahilan kung bakit ka lumuluha! Sorry! Patawarin mo ako sa lahat ng mga pagkakamali ko! Patawarin mo kung naging marupok ako sa tukso. Pangako! Hindi na mauulit ang lahat ng iyun! Isang chance lang at papatunayan ko sa iyo na nagbago na ako!' sagot nito sa akin. Lalo tuloy akong napahgulhol ng iyak habang nakasubsob sa dibdib nito. Oo, masakit para sa akin ang ginawa niya noon pero hindi pa rin pwedeng ikaila ang katotohanan na mahal ko siya. Sa kabila ng mga kasalanan na nagawa niya sa akin, hindi ko pa rin siya kayang kalimutan kahit na pilit kong isinisiksik sa isipan ko na hindi siya karapat dapat na mahalin.  

 

Chapter 452 JEANN POV

 

 Pagkatapos ng masinsinang pag uusap namin ni Drake parehong may ngiti sa aming labi habang hawak kamay kaming naglalakad palabas ng living area. Sobrang gaan ng pakiramdam ko ngayun dahil sa wakas, nasabi ko na ang mga gusto kong sabihin sa kanya. Nailabas ko na sa kanya ang sama ng loob na nararamdaman ko na ilang buwan ko din kinimkim sa puso ko. Masakit ang maluko pero mas mahirap kung hindi ka marunong magpatawad. Handa kong kalimutan lahat ng mga pagkakamali na nagawa niya sa akin basta huwag nya na lang ulitin. Isang beses na pagkakamali ay kaya kong palagpasin pero kapag maulit pa ito, hindi na talaga siguro kami magkakasundo. "Sir, Mam, ready na po ang mesa. Pwede na po kayong kumain ng dinner. " imporma sa amin ni Manang pagkalabas pa lang namin ng living area. Balak sana naming puntahan si Baby Russell sa kwarto kung saan binabantayan siya ni Ella pero mukhang kailangan muna namin kumain ng dinner dahil medyo late na. Gusto ko na din magpahinga. Sa dami ng nangyari ngayung araw, medyo nakakaramdam na din ako ng pagod. Isang tipid na ngiti ang pinakawalan ko kay Manang bilang tanda ng pagsang ayon bago kami sabay naglakad patungo sa dining area. Naabutan pa namin si Daddy Andy na matiyagang naghihintay sa amin. Kaagad naman kaming humingi ng paumanhin ni Drake sa kanya at isang nakakaunawang ngiti lang din naman ang naging sagot nito. Sa kauna-unahang pagkakataon, masaya kaming nagsalo ni Drake ng hapunan. Ito na din ang kauna- unahang pagkakataon na nagkasabay kami sa pagkain simula ng naghiwalay kami. "Try this one Sweetheart! Hindi ba at paborito mo ito?" sambit pa ni Drake sa akin habang inilalapag niya sa pingan ko ang hinimay na hipon. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Hindi niya pa rin pala nakalimutan ang isa sa mga paborito kong pagkain. Kanina pa siya asikasong asikaso sa akin. Nahihiya na nga ako kay Daddy Andy na kasabay namin sa pagkain ngayun dahil wala nang inatupag ang anak niya kundi pagsilbihan ako. "Drake, tama na! Masyado ng marami itong mga nahimay na hipon. Atupagin mo na din ang pagkain mo." saway ko kay Drake. Ako na mismo ang personal na kumuha ng pagkain at inilagay iyun sa kanyang pinngan. Wala yatang balak kumain ang asawa ko dahil wala siyang ibang inaatupag kundi bantayan ang kinakain ko. "Ayos lang ako, Makita lang kitang maganang kumain, mabubusog na din ako nito." sagot nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kilig. Kung hindi lang namin kaharap si Daddy Andy, baka kanina ko pa ito n** *****n eh. Nakakakilig naman kasi ang banat niya eh! Talaga naman! May panahon pa talaga akong bulahin nito ngayun na hindi naman niya dapat pang gawin dahil napatawad ko na siya sa lahat ng mga pagkakamali na nagawa niya sa akin. "Hmmmp, tigil ka na nga! Ayos na itong mga pagkin na nasa pingan ko. Kumain ka na din para makapag ligpit na at makapag pahinga na din ang lahat!" sagot ko naman sa kanya. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa pero hindi ko na binigyang pansin. Nagpasalamat na din ako dahil kaagad niya namang sinunod ang gusto ko. Itinuon na nito ang buong attention niya sa pagkain. Masasabi ko na ito na siguro ang pinaka memorable na dinnner na naranasan ko sa buong buhay ko. Masaya ako na muli kong nakasabay ang lalaking nagmamay ari ng puso ko at umaasa ako na sana ito na ang umpisa ng masaya naming pagsasama. Sana wala nang dumating na kahit na anong unos sa aming buhay. Ayaw ko din naman kasi talagang tumandang mag isa. Mas maganda pa rin na may katuwang sa buhay at may matawag na kumpletong pamilya ang anak namin. Kaya dalangin ko na sana wala ng panibagong Jasmine ang dumating sa pagsasama namin. Sana wala ng makakating babae ang muling pumagitna sa relasyon namin ni Drake at sirain ang kung ano man ang numpisahan namin ngayun. "Mam, nasa labas po ang kapatid niyo. Papapasukin ko po ba?" Kakatapos ko lang uminom ng tubig ng marinig ko ang sinabi ni Manang. "Kapatid? Si Kenneth po ba ang tinutukoy niyo?" tanong ko kay Manang. Kaagad naman itong tumango. "Opo Mam! Nasa garden po. Ayaw ko naman pong papasukin dito sa bahay dahil ngayun ko lang po siya nakita." sagot naman ni Manang. Napatingin naman ako kay Drake bago ako ngumiti. "Kapatid ko po siya! Hindi bale po, pupuntahan ko na lang siya." nakangiti ko namang sagot. "Sasamahan na kita?" tanong naman ni Drake sa akin. Kaagad naman akong umiling. "No! Ayos lang. Ako na ang bahala! Puntahan mo na lang si Baby Russell sa kwarto para makakain na din ng dinner si Ella." nakangiti ko namang sagot sa kanya. Nakakaunawa naman itong tumango. Katulad ng sabi ni Manang, naabutan ko ang kapatid kong si Kenneth sa garden na may kasamang babae. Ito siguro ang nabangit ni Mommy Arabella sa akin na girl friend nito. Well, not bad, maganda naman pala talaga ang babae. Maganda ang tindig at halatang may sinabi sa buhay. "Jeann, ang tagal mo naman lumabas! May date pa kami ni Vina eh." kaagad na angal nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapaismid. Hindi pa nga niya personal na ipinakilala sa akin ang kanyang girl friend isang nakakainis na pananalita ang kaagad kong narinig mula sa bibig niya. Minsan talaga, napapatanong ako sa sarili ko kung kapatid ko ba ito eh!. Paiba-iba ang takbo ng pag uugali. Minsan mabait, minsan naman ang gaspang ng ugali. "Tigilan mo ako Kenneth ha! Kaninang umaga ko pa ipinapahatid sa iyo ang mga gamit na kailangan ko tapos anong oras na? GAbi na! Nawalan na nga ako ng pag asa na maihatid mo sa akin iyan eh! Isa pa, siya ba ang girlfriend mo na nababangit sa akin ni Mommy kanina? In fairness ha, ang ganda niya! Bilib na din talaga ako sa panlasa mo! Ang galing mong pumili ng babae." nang iinis ko namang sagot. Napansin ko pa ang pagngiwi nito bago hinawakan sa kamay ang kanyang girlfriend. "Hehehe! Oo nga pala, nakalimutan ko! Siya pala si Vina,...girl friend ko! May date pa kami at wala talaga akong time na mag stay ng matagal. Ipabitbit mo na lang sa mga kasama mo sa bahay ang mga gamit mo! Aalis na kami!" sagot naman ng magaling kong kapatid. Kaagad ko naman itong pinagtaasan ng kilay. Hindi pa nga kami nagbatian ng girl friend niya aalis kaagad sila? Ni hindi rin ako binati ng magaling na babaeng iyun? Mukhang minus points sa akin ang babaeng iyun ah? Parang hindi din kasi interesado na makipag kilala sa akin samantalang ako lang naman ang nag iisang kapatid ni Kenneth.  

 

Chapter 453 JEANN POV

 

 Wala na akong nagawa pa kundi sundan na lang ng tingin ang paalis kong kapatid na si Kenneth kasama ang kanyang girl friend. Ewan ko ba. Maganda naman sana ang girl friend ng kapatid kong iyun pero parang malayo ang loob ko sa kanya. Parang hindi sila bagay ng kapatid ko. Parang may something sa babaeng iyun na hindi ko maintindihan. Siguro dahil unang meet pa lang namin ay parang wala lang sa kanya. Meaning to say, hindi man lang ako binati. Ni hindi niya man lang ako nginitian. Maybe because, nahihiya lang siya? Ah ewan, bahala na nga! Malaki na ang kapatid ko para magdesisyon ng mga bagay-bagay kaya hahayaan ko na lang siya. Wala naman akong karapatan na panghimasukan ang buhay pag ibig niya. Kung saan siya masaya eh doon siya! Wala sa bokabularyo ko ang manghimasok ng relasyon nang may relasyon. Mas gugustuhin ko pang itoon ang buo kong attention sa mag ama ko. Lalo na ngayung nag uumpisa na kami ni Drake na magkabati. Pabalik na ako sa loob ng bahay ng mapansin ko ang pagdating ni Ella. Hindi ko tuloy maiwasan na titigan ito mula ulo hanggang paa. Kung tutusin, maganda naman talaga ang batang ito. Kay liit ng kanyang mukha at kahit na hindi ito marunong mag ayos ng sarili, lutang pa rin ang nakapaka inosente nitong ganda. "Mam, si Sir Drake na lang daw po ang bahala kay Baby Russell. May iuutos pa po ba kayo sa akin?" magalang na tanong nito. Hindi ko maiwasang manangiti. "Wala na! Bukas mo na lang iakyat ang mga gamit na iyan sa kwarto. Kumain ka na muna at magpahinga!" sagot ko naman sa kanya. Kimi naman itong ngumiti sa akin. May pagkamahiyain din pala ang batang ito. Hindi ko lang napapansin noon dahil siguro sa galit ko sa amo nila. NI hindi pa ako ready na iappreciate ang mga mababait na tao sa paligid ko kasi iniisip ko noon na hindi naman ako magtatagal sa bahay na ito. Pero ngayung bati na kami ni Drake, ito na din siguro ang pagkakataon ko na kilalanin at pakisamahan sila ng maayos. Tinuruan naman kami ni Mommy Arabella kung paano makisama sa mga kasambahay. Ayaw kong maging unfair sa kanila at kung maayos ang binibigay nilang serbisyon why not. Magiging mabait din ako sa kanila. "Teka lang, ilang taon ka na ba Ella?" tanong ko sa kanya ng akmang tatalikod na ito. Muli itong humarap sa akin sabay yuko. Mas matangkad ito sa akin ng ilang pulgada pero dahil mahiyain hindi tuloy nito nabibigyan ng justice ang maganda nitong pangangatawan. "Eighteen po Mam." maiksing sagot nito. Mahiyain nga! Hayssst, kawawa naman! Mga ganitong edad niya dapat nasa School siya eh. Well, gusto ko siyang mas makilala pa at titingnan ko kung may maitutulong ako sa kanya. SAyang naman kasi kung habang buhay siyang maging kasambahay. "Okay..pwede ka ng pumasok sa loob at kumain ng dinner. Salamat nga pala sa pagbabantay kay Baby Russell. Teka lang, may experience ka ba sa pag aalaga sa mga bata? Since ikaw ang nauna dito at kung marunong ka naman mag alaga ng bata, kung papayag ka ikaw na lang ang kukunin kong yaya ni Baby Russell. Kukuha na lang ako ng isa pang kasambahay na gagawa sa mga maiwan mong trabaho. "Wala ng patumpik tumpik kong wika sa kanya.' Kailangan ko talaga ng mapagkakatiwalaan na tao para mag alaga kay Baby Russell. Hindi naman sa lahat ng oras na mababantayan ko ang anak ko. Mas maigi pa rin na may katulong ako na maalagaan siya. "Ma-marunong naman po Mam. Ako po ang nag aalaga sa tatlo ko pang maliliit na kapatid kapag nasa bukid sila Nanay at Tatay." sagot nito. Kaagad namang gumuhit ang ngiti sa labi ko. "Perfect! Well, simula bukas, ikaw na ang mag aalaga kay Baby Russell. Dadagdagan ko din ang sahod mo basta alaagan mo lang siya na maayos."sagot ko naman. Nakayuko pa rin ito kaya naman kailangan ko siguro itong isama sa mga lakad namin para magkaroon ng self confidence. SAyang naman kung habang buhay itong maging mahiyain. "Sa-salamat po Mam. Pero pwede ko pa din naman po ituloy ang mga trabaho ko kapag tulog si Baby Russell. Kaya ko naman po." nahihiya nitong sagot. Kaagad naman akong umiling. "Hindi ako papyag. Simula bukas, kay baby Russell mo lang itoon buong attention mo. Kukuha kami ng isa pang kasambahay na papalit sa mga trabaho mo. Sige na...pumunta ka ng kusina para makakain ka na. Aasahan ko ang maganda mong serbisyo sa anak ko Ella." seryoso ko namang sagot. Tumango naman ito at buong kimi na naglakad papasok ng bahay. Nasundan ko na lang ito ng tingin. Pagbalik ko sa kwarto namin naabutan ko si Drake na nagtetempla na ng milk ni Baby Russell. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiti dahil mukhang gamay niya na kung paano mag alaga ng bata. Never niya kasi itong ginawa noong nagsasama pa kami kaya lahat ng mga ginagawa niya ngayun ay bago sa paningin ko.  

 

Chapter 454 Jeann POV

 

 Nang mapansin ni Drake ang pagdating ko dito sa kwarto buong tamis ako nitong nginitian. Parang may ibig sabihin ang mga titig nito sa akin kaya kaagad ko itong tinaasan ng kilay "Ako na ang bahalang magpatulog kay Baby Russell. Gawin mo na ang mga gusto mong gawin para maaga tayong makatulog." wika pa nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Masarap talaga sa pakiramdam na may katuwang ka sa buhay. Gumagaan ang mga bagay-bagay. Mukha namang nag matured na ang Drake na ito kaya dapat lang talaga na bigyan ko din siya ng chance na ipakita niya iyun sa aming dalawa ni Baby Russell. "Are you sure? Marunong ka talaga magpatulog ng bata? Baka mamaya wala kayong ibang gagawin kundi ang maglaro ha?" sagot ko naman. "Trust me Love! Bago matapos ang evening routine mo, mapapatulog ko na si Baby Russell." Nakangiting sagot nito sa akin sabay kindat. Tinaasan ko lang ito ng kilay pero sa totoo lang, kanina pa nagreregudon sa kaba ang puso ko. Ang sarap palang kiligin. Kung wala lang si Baby Russell, kanina ko pa gustong sugurin si Drake at papakin eh...Hayssst! "Hmmp...well, let's see!" sagot ko naman sa kanya at kaagad na akong naglakad patungo sa banyo. Maghapon kami sa labas kaya nanlalagkit ang buo kong katawan kaya balak kong maligo na lang muna para presko ang pakiramdam at makatulog ako ng maayos. Pagdating ng banyo, nagtooth brush muna ako habang pinunupuno ko ng tubig ang bathtub. Balak kong ibabad ang katawan ko sa maligamgam na tubig gamit ang bathtub kaya kahit na alam kong matagal magpuno ng tubig sa bath tub willing naman akong maghintay. Gagawin ko na lang ang iba ko pang nakasanayang beauty routine dito sa banyo para hindi ako mainip. Pagkatapos kong mag toothbrush, mga pampaganda naman ang inatupag ko. Inapply ko sa mukha ko ang mga nakasanayan kong iaapply noon. Ito iyung mga ginagawa ko noong dalaga pa ako kapag tinatamad akong pumunta ng salon para magpa beauty. Nang halos mapuno na ang tubig sa bathtub naglagay ako ng mabangong showel gel kaya kaagad na kumalat ang mabangong amoy sa paligid. Pinabula ko muna iyun para sulit ang pagghihintay ko bago ko inilublob ang hubot hubad kong katawan sa bathtub kaya kaagad akong nakaramdam ng kaginhawaan ng katawan. "This is life! Ang tagal ko na din itong hindi ginagawa!" hindi ko maiwasang bigkas. Hindi ko pa maiwasang mapapikit dahil gusto kong namnamin ang tamang temperatura lang ng tubig na bumabalot sa buo kong katawan. Relax na relax akong naliligo ng marinig ko ang pagbukas-sara ng pintuan ng banyo. Natigilan naman ako at kaagad nanlaki ang aking mga mata ng mapansin ko si Drake. "Drake, ano ba! Hindi pa ako tapos maligo eh." kaagad kong angal sa kanya. Nakangiti naman itong naglakad palapit sa akin kaya lalo kong inilublob ang hubad kong katawan sa bathtub. Buti na lang natatakpan ako ng mga bubbles kaya hindi masyadong awkward ang sitwayon ko. Imagine, hubot hubad ako tapos papasok siya na alam niya naman siguro na naliligo ako! "Kanina pa natutulog si baby Russell kaya hindi na ako nakatiis na pasukin ka dito. Bakit ba kasi ang tagal mo?" sagot naman nito. Paos ang boses niya kaya hindi ko maiwasang kilabutan. Mga ganitong boses ni Drake ay alam na alam ko na eh. Hindi din nakaligtas sa paningin ko ang pagtaas baba ng kanyang adams apple. Palatandaan na nagpipigil ito. Palatandaan na may gusto itong mangyari. Sa halos tatlong taon naming pagsasama, kilalang kilala ko na siya. Hindi nga ako nagkamali dahil napansin ko na lang na isa-isa na nitong hinuhubad ang lahat ng kanyang saplot sa katawan. Nag umpisa ito sa kanyang tshirt hanggang sa kanyang shorts. "Di-Drake...a-ano ka ba! Hi-hindi ka ba makapag hintay? Na-naliligo pa ako oh!" pautal-utal kong bigkas. Pilit kong nilalabanan ang kakaibang damdamin na lumulukob sa buo kong katawan. Para akong biglan nauhaw na ewan lalo na ng mapansin ko na dahan- dahan na nitong tinatangal ang kahuli- hulihang saplot sa kanyang katawan. "Pwede naman tayong magsabay diba? Malaki ang bathtub at kasya tayong dalawa diyan." bigkas nito habang may naglalarong ngiti sa labi. Wala sa sariling napayakap ako sa sarili ko. Hindi naman pwedeng umahon ako sa bathtub dahil hubot hubad ako. Mas nakakahiya iyun pero kakayanin ko ba kung sabay kaming maligo? Hayyy! Halos lumuwa ang mga mata ko ng napansin ko na tuluyan na din nitong nahubad ang kahuli-hulihang saplot ng kanyang katawan. Tumampad sa mga mata ko ang matigas nang alaga ni Drake. Actually, matigas na kaagad gayung wala pa nga kaming ginagawa? Ang alam ko kailangan muna ng foreplay para tumigas iyun! Narinig ko pa ang mahinang pagtawa ni Drake kaya kaagad kong binawi ang tingin ko sa kanyang matigas na alaga. Nakakahiya! Huling huli niya ako na titig na titig sa bahaging iyun at baka akung ano ang isipin niya. "Sa-saglit lang.. Ta-tapos na ako. Aahon na ako!" pautal-utal ko pang bigkas at akmang aahon na ako nang siya namang paglapit niya at namalayan ko na lang na nakalubog na ang kanyang katawan dito sa bathtub. Halos magkadikit ang aming mga katawan kaya ramdam na ramdam ko ang init na mula sa kanya. HIndi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway. "Hindi mo abot ang likod mo diba? Hihiluran na kita Love!" narinig kong bigkas nito. Pumuwesto pa ito sa likurang bahagi ko kaya naman madali lang sa kanya na idantay ang palad niya sa likod ko. Humahaplos-haplos ito sa bahaging iyun na kaagad na nagbigay sa akin ng kakaibang init sa buo kong pagkatao. Swabi ang ginawang paghimas ni Drake sa bahging iyun hanggang sa lumagpas na na ang kamay nito. Mula sa likuran ko, tumulay iyun patungo sa aking dalawang bundok at banayad niya iyung minamasahe. HIndi ko naman maiwasan na mapaliyad kasabay ng mahina kong pag ungol. Walang hiya...hilod lang sa likuran ko ang inooffer niya kanina eh! Bakit pati dalawa kong bundok dinamay niya! Para tuloy akong lalagnatin na ewan!  

 

Chapter 455 JEANN POV

 

 "Te-teka lang...Drake naman! Saglit... hi-hindi pwede! Malili" --hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko ng kaagad nitong inangkin ang labi ko. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko dahil sa pagkagulat. Walang hiya! Talaga bang balak niya akong idaan sa paspasan? Hindi pa nga ako naka-get over sa ginawa niyang pagmamasahe sa dalawa kong bundok tapos labi ko na naman ang pinagdiskitahan niya? Tsaka ano ito? Bakit may matigas at mainit na bagay ang dumudungol sa puwitan ko. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway ng marealized ko kung ano iyun! Hindi naman na ako virgin para hindi ko malaman kung ano iyun! Sabagay, hindi ko na nga pala namalayan na nakakandung na pala ako sa kanya. "Ugmmm! Jeann! Love!" narinig ko pang sambit ni Drake ng saglit nitong pinakawalan ang aking labi. Namumungay ang mga matang tumitig ito sa akin. Iniwan na ng dalawa niyang kamay ang magkabilaan kong bundok pero patuloy pa rin naman ito sa paghaplos sa buo kong katawan. "Drake! Gosh! A-ano ang ginagawa mo? Ba-baka magising si Baby Russell. Hahanapin tayo noon! Uggghh!" bigkas ko sa kanya at halos mapahiyaw ako ng dumako ang isang palad niya sa gitna ng aking pagkababae. Humahaplos- haplos ito doon sa bukana ng aking kweba pero hindi naman nagtagal ang aking perlas naman ang kanyang pinagdiskitahan. Nakalublob kami pareho dito sa tubig pero parang gusto kong pagpawisan ng malapot. Nakakaramdam na din ako ng sobrang init gayung sakto lang naman sana ang temperatura ng tubig noong una akong lumusong. Walang hiya! Alam na alam talaga ng Drake na ito kung paano gisingin ang natuutulog kong pagnanasa. Hindi ko na nga namamalayan na napapaungol na pala ako kapag nasasagi ng daliri niya ang clitoris ko. "Ughh! Ahmm! Drake...ang sarap!" hindi ko maiwasang bigkas habong patuloy nitong nilalaro ang aking pagkakababae. Napapaangat na nga ang puwitan ko dahil sa matinding sensasyon na nararamdaman. Hindi din naman nakaligtas sa pandama ko na parang dumuble na din ang laki ng matigas na bagay na nakadikit sa pwitan ko. Mainit iyun at parang pumipintig pintig pa! Lalo tuloy akong nilukob ng matinding init ng katawan. Para akong mababaliw na ewan at kaagad akong nakaramdam ng excitement sa hindi malamang dahilan. Nagugustuhan ng katawan ko ang ginagawa niya ngayun at parang may gustong maabot ang katawan ko na hindi ko din mawari. Init na init na din ako hanggang sa maramdaman ko ang pagtayo ni Drake mula sa likuran ko. Umalis ito sa bathtub kaya hindi ko maiwasang titigan ang tayong tayo niya ng pagkalalaki. Tama nga ang naramdaman ko kanina, halos dumuble ang laki nito kumpara kanina bago siya lumusong sa bathtub. Halos nanggagalit na iyun at parang gusto ng lumabas pati ugat. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway. "Hey...relax! Kung makatitig ka naman, akala mo ngayun mo lang ito nakita!" bakas ang panunudyo sa boses na sambit nito. Hindi ko tuloy malaman kung matatawa ba ako or mahihiya sa sinabi niya. Tama siya, para naman akong others! Palagi ko naman sana itong nakikita pero bakit sobrang na-surprised pa ako. Wala tulo sa sariling napaiwas ako ng tingin sa kanya kaya muli kong narinig ang mahina nitong pagtawa kasabay ng paghawak niya sa kamay ko. Pilit niya akong hinihila paahon sa bathtub. Parehong puno ng bula ang aming katawan pero parang hindi iyun naging hadlang kay Drake dahil pagkatapos ko din umahon sa bathtub binuksan nito ang shower at sabay kaming tumapat doon. Hindi ko naman maiwasan na mapapikit ng aking mga mata ng maramdaman ko ang muling paglapat ng labi niya sa labi ko Sa pagkakataon na ito, mas naging mapusok pa ito. Nadala na din ako sa init at wala sa sarilnig tinugon ko na din ang halik niya. Naging mapangahas na din ang kamay ko at wala sa sariling pinagsalikop ko ang aking braso sa kanyang leeg. Lalo namang naging mapangahas si Drake sa ginagawa niya. Hindi ko na nga namalayan pa ang patuloy na pag agos ng tubig sa aming mga katawan mula sa shower. Init na init ako at parang may gustong maabot ang katawan ko na hindi ko maintindihan. Nang pareho kaming magsawa sa aming lips to lips kaagad na bumaba ang halik ni Drake patunog sa aking leeg. Naramdaman ko pa na kumakagat -kagat pa siya sa bahaging iyun. May pasipp-sip pa siya at alam kong mag iiwan iyun ng bakas pero hindi ko na binigyan pansin pa. Nakakakiliti na masakit pero masarap! Ah, basta, iyun na iyun! "Jeann, kay tagal kong hinintay ang pagkakataon na ito! Sobrang na miss ko ito! Sobrang na-miss kita!" sambit nito kasabay ng pagpatay nito sa tubig na nagmamula sa shower. Naging sunud-sunuran naman ako sa gusto niyang mangyari. Naramdaman ko na lang na pinupunasan niya na ng tuyong tuwalya ang basa kong katawan. Parang gusto kong magprotesta dahil para akong nabitin na ewan... Hindi ko pa nga maiwasan na tanungin ang sarili ko kung iyun na ba iyun? Ayaw niya ba akong angkinin dahil pagkatapos niya akong punasan, sariling katawan niya na naman ang pinatuyo niya gamit ang tuwalya. Pero tayong tayo pa rin naman ang alaga niya! Kung nabitin ako, alam kong mas nabitin ito! "Lets go! Sa kwarto tayo! Gusto kong kumportable ka habang inaangkin kita! Lets go Love!" narinig kong sambit ni Drake sa akin. Hinawakan ako nito sa kamay at pareho kaming hubot hubad na lumabas ng kwarto. Nadatnan ko pa na nakahiga sa baby crib! Although, medyo malaki naman ang crib na iyun pero hindi papayag ang anak ko na mahiga doon hanggang umaga. Tiyak na iiyak siya! Hindi na ako binigyan ng pagkakataon ni Drake na makapag reklamo. Naramdaman ko na lang ang pag akay nito sa akin papuntang kama. Patihaya akong napahiga kasabay ng pagdagan niya sa akin at ilang saglit lang, muling naglapat ang aming labi. Wala ng inihibisyon pa. Muli kong tinugon ang mainit niyang halik habang ang mga kamay nito ay abala sa pagalugad sa buo kong katawan. Muli nitong sinalat ang namamasa ko ng pagkababae at nang maramdaman niya ang kahandaan ko, iniangat niya ang isa kong hita kasabay ng pagpwesto niya ng sarili niya sa akin.  

 

Chapter 456 JEANN POV

 

 Mabilis na lumipas ang mga araw! Masasabi kong naging perfect naman ang pagsasama namin ni Drake. Hindi ito nagkulang na iparamdam sa akin ang pagmamahal niya. Ibang iba na siya kumpara noon. Mas gugustuhin nitong manatili sa tabi naming mag ina kapag weekend or kapag wala itong importanteng trabaho sa opisina. Nagiging abala din naman ito sa paglipas ng mga araw. Gusto na kasing ilipat ni Daddy Andy sa kanya ang pagpapatakbo ng negosyo na naipundar niya sa mahabang panahon. Wala namang ibang magiging tagapag -mana kundi si Drake lang at ngayung maayos na ang relasyon namin, makakapag focus na daw ito para pag aralan ang naturang negosyo. Paalis -alis din naman ng bahay namin si Daddy Andy. May sarili din pala itong tirahan pero mas gustuhin din naman namin ni Drake na sa amin na lang siya titira tutal matanda na siya. Masyadong malaki ang bahay namin at nagdagdag pa nga si Drake ng mga kasambahay para mas maging kumportable daw kami. Sa akin, ayos lang naman basta umuwi lang siya palagi sa akin. Ang bar na negosyo nito na matagal niya ding pinagyaman ay tuluyan niya ng ipinaubaya sa kanyang isa sa pinakamatagal niya nang tauhan. May mga branches din kasi ang bar na iyun sa ibat ibang lugar kaya sayang din kung mapabayaan. Nag aakyat din kasi Kay Drake iyun ng malaking kita. Nagrereport naman ang manager kay Drake sa mga kaganapan na nangyayari sa bar at kung minsan binibisita din naman namin kapag may extra time kami.  Masarap ang ganitong klaseng pagsasama. Mas lalong naging open sa akin si Drake sa lahat ng bagay. Ramdam ko ang kanyang pagmamahal at paggalng sa akin na siyang nagbigay sa akin ng kapanatagan ng kalooban. Lalong naging magaan ang pagsasama namin at ready na ulit ako kung sakaling may mga pagsubok pang dumating sa aming buhay. "Sorry Love...may dapat akong asikasuhin sa opisina eh. Alam mo naman itong negosyo ni Daddy, walang pinipilng oras ang mga kliyente. Pwede naman kayong mauna sa mansion, susunod na lang kaagad ako doon." sabado ng umaga at bihis na bihis si Drake ng attire niya pang opisina. Family day din ngayun at balak naming dumalaw sa mansion para makihalubilo sa iba pa naming angkan. Kaya lang, katulad noong mga nakaraang sabado, busy si Drake dahil may kikitain itong kliyente. "Ayos lang naman. Naiinitindihan ko naman ang tungkol diyan. Basta, tapusin mo kaagad ang meeting na iyan ha? For sure, hihintayin ka din nila Uncle at Peanut!" Nakangiti ko namang sagot sa kanya. Masuyong halik sa labi ang kasunod kong naramdaman mula sa kanya bago ito sumagot. "Yes...of course, dont worry, before lunch nasa mansion na ako." nakangiti nitong bigkas. Hinaplos pa nito ang pisngi ko bago ito naglakad patungo sa kanyang kotse. Ngiting ngiti naman akong nasundan na lang ito ng tingin. Ang laki na din talaga ng ipinago ni Drake kung sa pananamit din ang pag uusapan. Kung dati, naka tshirt at maong na pantalon lang ito, ngayun naka corporate attire na ito. Akalain mo iyun, ang dating playboy kung manamit, biglang pang CEO na ang atake ng kanyang attire. Wala na siyang ipinagkaiba kina Daddy pati na din kina Uncle. May personal driver na din si Drake ngayun. Matagal na ding tauhan ito ni Daddy Andy kaya palagay na kaagad ang loob namin sa kanya. Alam naming magiging loyal ito kay Drake gaya ng pagigign loyal niya kay Daddy Andy. Wala na din akong naging balita kay Jasmine. Ang alam ko mas lalo itong nalulong sa ipinagbabwal na gamot. Ilang beses pa itong nagtangkang pumunta dito sa bahay para makausap si Drake pero hindi na ito hinaharap ni Drake. Pinapalayas din naman kaagad ito ng mga guards kapag napapansin ang kanyang presensya sa paligid. Hindi naman nagtagal, nagsawa din ito. Siguro narealized din niyang wala na siyang pag asa kay Drake. "Ella, ihanda mo si Baby Russell aalis tayo ngayun!" Kaagad kong wika kay Ella ng mapansin ko itong karga-karga niya si Baby Russell. Mukhang balak nitong paarawan ang bata. Ito ang gusto ko kay Ella, hindi talaga ako nagsisi na kinuha ko itong Yaya ni Baby Russell dahil magaling itong mag alaga ng bata. May kusa din ito at hindi na kailangan pang utusan sa mga dapat niyang gawin. "Hindi ko na po ba siya paaarawan muna Mam?"magalang naman na tanong nito. Kaagad naman akong umiling. "No need na. Sa bakuran ng mansion din naman gaganapin ang party-party kaya maarawan na din si Baby Russell doon. Siya nga pala, ako na lang pala ang magbibihis kay Baby. Maghanda ka na din at ihanda mo na din ang mga gamit niya. Aalis na din tayo kaagad after an hour." sagot ko sa kanya. Balak ko talagang umalis ng maaga ngayun. Kung maaga ako baka mas maaga pa si Charlotte at balak kong makipagkulitan ngayung araw sa kanya. Sobrang na-miss ko na din talaga ang babaeng iyun at alam kong malapit na itong manganak. Tiyak na marami ding ipinahandang pagkain si Grandma kaya gusto kong sulitin. Isa pa, simula noong nagkabalikan kami ni Drake, ngayun lang ulit ako makakadalaw ng mansion. Paano naman kasi, masyadong busy si Drake nitong mga nakaraang araw at kapag nasa bahay ito, mas gustuhin niya pang magkulong kaming dalawa sa kwarto. Mabuti na lang at hiwalay na ang kwarto ni Baby Russell at sinasamahan ito ni Ella kaya nagagawa na namin ni Drake ang gusto namin na hindi natatakot na baka magising ang bata at makita kami sa nakakahiyang sitwasyon. Mabilis na lumipas ang mga oras. Ako na din ang drive papuntang mansion. Malapit lang naman ang mansion sa tinitirhan namin kung tutuusin kaya mabilis lang din naman kaming nakarating. Nagulat pa ako dahil ang nakangitng mukha ni Veronica ang kaagad na sumalubong sa akin. Halata ang excitement sa mga mata nito kaya hindi ko maiwasang magtaka. "Anong meron?" nagtataka kong tanong sa kanya. "Wala! Hindi ba pwedeng maging masaya dahil sa wakas nakadalaw ka din sa amin? Parang gusto na nga naming magtampo sa iyo eh. Ilang weekend na ba ang pinalipas mo bago mo kami naisip na dalawin dito?" nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan ang matawa Ang akala ko kung ano na eh. Susumbatan lang pala ako nitong kaibigan ko. "Sorry naman! Naging abala lang kami ni Drake nitong mga nakaraang araw. Pero heto na ako ohh, hwag mo na akong kantiyawan, pwede ba?" natatawa kong sagot sa kanya. Sinipat naman ako ng tingin nito mula ulo hanggang paa at huminto pa ito sa may leeg ko. Bakas na ang panunudyo sa mga mata nito sabay bawi ng tingin sa akin. "Naiinitindihan ko na kung bakit hindi ka man lang makapasyal sa amin. Siguro, gusto niyo lang sulitin ang mga panahon na nagkalayo kayong dalawa ng asawa mo. May laman na ba ang tiyan?" ngiting ngiti nitong tanong. Kaagad naman nanlaki ang mga mata ko ng mapagtanto ko kung ano ang ibig niyang sabihin. Napakapa pa ako sa sarili kong leeg at hindi ko maiwasang mapangiwi dahil kaagad kong naramdaman ang kissmark na inilagay sa akin ni Drake sa bahaging iyun kagabi lang. Hayssst! Nakakahiya talaga ang asawa ko! Bakit ba ang hilig niyang lagyan ako ng kissmark? Iyan tuloy, huling huli ako ni Veronica at tiyak puro tukso ang makakamit ko nito sa iba ko pang mga pinsan.  

 

Chapter 457 JEANN POV

 

 "Halika na! Marami tayong pag uusapan! Naku, mabuti na lang dumating ka! Hindi daw kasi makakarating si Charlotte eh. Masyado na daw mabigat ang tiyan niya at nahihirapan na siyang kumilos!" excited na wika ni Veronica sa akin habang hawak ako nito sa braso. Akmang hihilahin niya na ako ng maagaw ang attention niya kay Baby Russell na karga-karga ni Ella. "Bagong tagapag alaga ni Baby?" kaagad na tanong nito sa akin. Si Ella ang tinutukoy niya kaya kaagad akong tumango "Yes....kahit bata pa, magaling mag alaga ng baby iyan!" proud ko namang sambit. Sininyasan ko si Ella na lumapit sa amin at kaagad naman itong tumalima. "Siya si Mam Veronica mo. Asawa siya ng Uncle ko. Kapag may mga kailangan ka tapos hindi mo ako makita, pwede mo siyang tanungin. Huwag kang mahiya sa kanya. Mabait iyan" wika ko. Nahihiya naaman itong ngumiti kay Veronica. "Kumusta po kayo Mam?" kimi nitong bati. Matamis naman itong nginitian ni Vernonica at sinipat ng tingin mula ulo hanggang paa. Hindi na ako nagtataka pa dahil maganda naman talaga si Ella. Gandang hindi nakakasawa at nanghihinayang talaga ako dito kung habang buhay siyang ganito ang trabaho. Mabuti na lang din at kami ang naging amo niya kung hindi delikado para dito kapag magkaroon ng manyakis na amo. Baka mapagsamantalahan ang pagiging inosente nito. Napaka-inosente pa naman nito kung kumilos. Mahiyain pero wala akong masabi kapag ang pag aalaga kay Baby Russell ang pag uusapan. Bata pa pero alam niya na kung ano ang responsibilidad niya. "Hello! Naku! Napakabata mo pa pala! Mag ingat ka sa mga kabinataan dito ha? Tiyak na maraming magka crush sa iyo dito." wika ni Veronica na kaagad ko naman ikinangiti. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang biglang pamumula ng pisngi ni Ella. Halatang hindi ito sanay na makarinig ng mga papuri mula sa iba. Naisip ko na ang tungkol dito noon pa man. Maganda si Ella at alam kong kapag ma exposed ito sa mga kalalakihan marami talaga ang magkagusto dito. Kung hindi lang talaga magaan ang loob ko sa kanya dahil magaling itong mag alaga ng bata, hindi ko talaga ito kukuning yaya. Mas gusto ko iyung Yaya na medyo may edad na. Katulad ni Manang kaya lang umalis na siya. Hindi na siya makakabalik kaya walang choice kundi maghanap ng iba. "Naku, hindi ako papayag na may pupurma-purma kay Ella noh! Alam ko ang karakas ng mga pinsan ko kaya hindi talaga pwede! Tsaka mabait si Ella at wala iyan siyang time sa mga taong nagkaka-crush sa kanya. May pangarap iyan kaya no muna!" nakangiti ko namang sagot. Napansin ko pa ang pagtaas ng kilay ni Veronica. Halatang hindi ito kumbinsido sa sinabi ko. "Oh siya! Pasok na kayo sa loob. Ella, huwag kang mahiya ha? Feel at home. Maraming mga pagkain na nakahain sa mesa at kapag nagugutom ka pwede kang kumuha anytime. Pwede mong kainain dito lahat ng gusto mo." wika ni Veronica at pinisil pa nito ang pisngi ng anak kong si Russell na mahigpit ang pagkakapit sa kanyang Yaya. Sa maiksing panahon, kaagad nakuha ni Ella ang loob ni Baby Russell which is magandang senyales para sa akin. Tahimik lang na nakasunod si Ella sa amin hanggang sa makapasok kami sa loob ng living room. Walang katao-tao at mukhang kami ang pinakaunang dumating sa lahat ng Villarama Clan. Sabagay, maaga pa naman talaga! Ayos na din para makabawi ako sa lahat ng mga absent ko nitong mga nakaraang family day namin. "Balita ko, gusto ng magpakasal ng kapatid mo ah?" kaagd na bigkas ni Veronica pagkaupo pa lang namin. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Hindi ko kasi talaga ito alam dahil hindi din naman ako interesado sa girl friend ng kapatid ko. "Kasal? Si Kenneth? Hindi ko alam iyan ah?" sagot ko naman. Walang nababangit sa akin si Mommy tungkol dito tuwing tumatawag ako sa kanila. Kung hindi pa nabangit ni Veronica hindi/ko malalaman. "Yes...noong nakaraang saturday kasama niya ang girl friend nyang pumunta dito. Hinihingi ni Kenneth ang approval nila Grandma at Grandpa. Mag aasawa na daw siya kung ayos lang." sagot naman nito. Hindi ko naman maiwasan na mapasimangot ng muli kong maalala ang una naming pagkikita ng girl friend ng kapatid kong si Kenneth. Parang hindi ko kasi talaga type ang ugali ng babaeng iyun. Parang may attitude na ewan. Haysst, kaya lang hindi ko naman pwedeng panghimasukan ang buhay ng kapatid ko. Kung saan siya masaya eh no choice..doon siya at tanggapin kung ano man ang magiging desisyon niya. "Ano ang sagot nila Grandpa?" tanong ko. "Okay daw! Alam mo naman iyan sila Daddy At Mommy, puro oo lang naman ang sagot nila. Hindi iyan sila marunong humindi. " sagot nito. Hindi ko maiwasang mapabuntong hininga. Mabilis na lumipas ang mga oras. Unti -unti na ding nagsipagdatingan ang iba pang miyembro ng pamilya. Walang katapusang batian at kumustahan. Before lunch, dumating na din si Drake na labis kong ipinagpasalamat. Hindi dumating ang magaling kong kapatid pero nabangit nila Mommy sa akin na totoo daw ang balitang nasagap ko. Mag aasawa na daw si Kenneth at mamamanhikan na daw sila kinabukasan. "Sure na ba talaga si Kenneth sa babaeng iyun Mom? Bakit parang ang bilis naman yata nilang nagplanong magpakasal?" hindi ko maiwasang tanong kay Mommy. Ngayun lang kami nagkaroon ng time na magkausap ng masinsinan. Si Drake naman ay nag eenjoy habang kausap sila Uncle Rafael at Peanut. Simula noong nagkalabalikan kami, maayos na ulit ang pakikitungo ni Uncle sa kanya. Balik pagkakaibigan na sila. "Iyan ang gusto niya eh. Mabait naman si Vina at mukhang nagmamahalan naman sila." sagot naman ni Mommy sa akin. Mukhang ayos lang naman sa kanila na mag aasawa na din si Kenneth kaya sino ba naman ako para kumuntra pa.  

 

Chapter 458 JEANN POV

 

 Mabilis na lumipas ang mga araw at buwan. Parang kailan lang pero heto ako ngayun. Abalang abala ako sa harap ng salamin habang inaayusan ko ang sarili ko. Ngayun ang araw ng kasal ng kapatid kong si Kenneth at ako pa talaga ang kinuha nilang maid of honor dahil nag iisang kapatid ako ng groom kaya kahit na mabigat ang dugo ko sa bride wala akong choice kundi ang pumayag. Actually, may na hire naman silang make up artist para sa mga kasali sa entourage ng kasal pero kaya ko namang ayusan ang sarili ko. Ayaw ko kasing maghabol ng oras. Ayaw ko na din dumaan ng hotel para ayusan dahil balak namin ni Drake na dumiretso na ng simbahan. "Love, tama na iyan. Sobrang ganda mo na oh! Baka mamaya mapagkamalan ka pang dalaga ng ibang mga bisita. Hindi talaga ako papayag na may magpapalipad pa ng hangin sa iyo." si Drake at kanina pa ito nakatayo sa likuran ko. Kanina niya pa ako pinapanood habang nag aayos ako at hindi ko na mabilang pa ang mga papuri na naririnig ko mula sa kanya. Sinulyapan ko lang ito habang tinatapos ko ang paglalagay ng lipstick sa labi ko. "Hayaan mong kainggitan ka ng lahat! Malas mo, nag asawa ka ng maganda eh! Kaya dapat nga maging proud ka!." pabiro kong sagot sa kanya habang may nakaguhit na ngiti sa labi ko. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago ito naglalakad palapit sa akin. Mahigpit akong niyakap mula sa likuran at hinalikan ako sa leeg. Kaagad naman akong napakislot at napatapik sa kanyang dalawang kamay na nakapulupot sa baiwang ko. "Drake ha? Huwag mo akong lagyan ng kiss mark! Baka kung ano ang isipin ng ibang mga bisita ng kasal kapag makita iyan sa leeg ko." saway ko sa kanya. Muli itong natawa at malambing na inihilig ang mukha niya sa balikat ko. Ramdam na ramdam ko ang mainit niyang hininga na dumadampi sa leeg ko na nagbigay sa akin na kakaibang kiliti. "Drake! Enough na! Mali-late na tayo oh!" pabulong kong bigkas sa kanya. Binigyan niya muna ako ng mainit na halik sa pisngi bago niya ako pinakawalan. Muli kong sinulyapan ang sarili ko sa harap ng salamin bago hawak kamay kaming naglakad palabas ng kwarto. Naabutan namin si Ella at baby Russell na matiyagang naghihintay sa amin dito sa garden. Isasama namin sila sa simbahan. Sanay naman na si Ella na isinasama namin kahit saan kami magpunta kaya ayos na din. Nang masiguro namin na ayos na kaagad na kaming bumiyahe papuntang simbahan. Halos kasabay lang din namin dumating sila Mommy Daddy at Kenneth. Kaagad kaming lumapit sa kanila para bumati. "Hello Mom, Dad!" wika ko at at kaagad na humalik sa pisngi nila. Nakipag kamay din si Drake kay Daddy at nakipag beso naman kay Mommy. Pagkatapos nakipag high five ito kay Kenneth. "Ready ka na bang magpatali? Grabe? Ang bilis ng desisyon mong magpakasal ah? Wala ng bawian ha?" May halong pang aasar na wika ko kay Kenneth. Masama naman ako nitong tinitigan. "Jeann, pwede ba? Not now! Kasal ko ngayun at gusto mo pa yatang sirain ang araw ko eh!" reklamo nito. Kaagad naman akong napaismid. "Nag aalala lang ako sa iyo! Parang kailan mo lang siya ipinakilala sa amin tapos kasalan kaagad? Abat, ang bilis naman! Nabuntis mo na ba?" hindi ko naman paawat na tanong. Naramdaman ko pa ang paghawak ni Drake sa kamay ko palatandaan na inaawat niya na ako. Inirapan ko lang si Kenneth at mabilis itong tinalikuran. Nakalimutang kong sabihan si Ella na pasok na muna sila sa simbahan. Masyadong mainit dito sa labas at baka mapaano si Baby Russell. Naka stroller ang anak ko dahil ayaw ko na din naman pumayag na palagi nitong karga ang bata. Bumibigat na si Baby Russell at ayaw kong sanayin ito sa karga. Marunong ng maglakad ang anak ko at gusto ko siyang sanayin na huwag umasa sa Yaya niya.  Mabilis na lumipas ang ilang sandali. Ready na ang lahat at tanging bride nalang ang hinihintay para mag umpisa na. Naka-pwesto na nga sa harap ng altar ang groom. Hindi pa man nag uupisa ang kasal iretable na ako dahil halos sampung minuto ng late ang bride. "Mom, tanungin mo nga sa mga magulang ng bride kung nasaan na ang anak nila. Bakit ang tagal?" nagrereklamo kong sambit. Ako ang maid of honor at dapat kasama ko ito pero since hindi naman kami closed dito ko na lang siya sa simbahan hintayin. Willing ko naman gampanan ang papel ko bilang maid of honor sa kasal nila eh. "Saglit lang. Tatanungin ko! Ito ang ayaw ko eh. Late at nakakahiya sa lahat! " sagot naman ni Mommy sa akin at mabilis na itong naglakad patungo sa mga magulang ni Vina. Nasundan ko na lang ito ng tingin at hindi ko mapigilang mapataas ng kilay ng mapansin ko na parang aligaga ang mga ito. "Wala pa ba? Bakit ang tagal?" napabaling lang ako ng tingin ng marinig ko ang boses ni Drake. Hindi siya kasama sa entourage kaya nasa loob ito ng church kasama ang iba pang miyembro ng pamilya Villarama. Ang ikinakainis ko lang, kung kinuha sana na isa sa mga abay si Veronica may kasama sana ako ngayun dito sa pwesto ko. Kaya lang mas priority ng angkan ni Vina ang mga kamag anak nilang maging abay. "Wala pa nga eh. Ang arte talaga ng babaeng iyun! Hindi ko talaga siya makakasundo kapag ganito siya!" halata na din ang iretable sa boses kong sagot kay Drake. Kahit na may aircon dito sa pwesto namin, feeling ko nanlalagkit na ako dahil sa suot kong gown. "Relax love! Kaunting tiis na lang at darating din iyun." sagot nito sa akin. Naramdaman ko pa ang pagdampi ng panyo nito sa noo ko. Pawis na din ako sa bahaging iyun kaya iretable na talaga ako ngayun. Nakakahilo ang init sa labas kanina. "Walang bride na darating!" Sasagot pa sana ako kay Drake ng marinig ko ang salitang lumabas sa bibig ni Mommy. Nakalapit na pala ito sa amin ni Drake ng hindi ko namamalayan. Halata sa boses nito ang pinaghalong pagkadismaya at galit. Malakas ang pagkakabigkas niya kaya kaagad na napatingin sa kanya ang ibang mga bisitang nakarinig sa sinabi niya. "Walang bride na darating? Bakit daw? Nababaliw na ba ang Vina na iyun?" naiinis kng sagot. Malaking kahihiyan para kay Kenneth kung sakaling hindi sisipot ang bride. Kahit naman hindi ko gusto ang ugali ng Vina na iyun, hindi ko din naman gusto na mapahiya ang kapatid ko at ang pamilya namin. "Nagbago daw ang isip. Ayaw niya ng pakasal dahil narealzied niya na hindi pa raw siya ready na magpatali!" sagot ni Mommy at kaagad na iniabot sa akin ang papel na may nakasulat. Binasa ko ito at kaagad na naningkit ang mga mata ko sa galit. Sulat galing kay Vina at nakasaad dito ang pag atras niya sa kasal. Wala sa sariling napatingin ako sa harap ng altar at hindi ko maiwasang maawa sa kapatid ng mapansin ko ang pagkabalisa sa kilos nito. Alam kong nag aalala na din ito dahil wala pa ang kanyang bride! Hindi basta -basta ang ginastos ng pamilya namin sa kasal na ito. Sinigurado namin na engrande at marami din kaming inimbitahan na mga bisita. Kapag hindi matuloy ang kasal, siguradong malaking dagok ito sa part ni Kenneth.  

 

Chapter 459 JEANN POV

 

 "Paanong nagbago ang isip niya? Hindi niya man lang ba naisip kung gaano kalaking kahihiyan itong ginawa niya sa pamilya natin?" hindi ko maiwasang bigkas habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa kapatid kong si Kenneth. Hindi ko man masyadong napapansin ang love story nilang dalawa ng girl friend niya, alam kong mahal niya ito kaya nga niyaya niya itong magpakasal eh. Kaya lang ang mabilisang nabuong love story nila ay ganoon din naman kabilis na naglaho. "Kurt! Do something! Ikaw na ang kumausap sa pamilya ng Vina na iyan! Palutangin nila ang anak nila kung hindi idedemanda ko sila!" narinig kong galit na wika ni Mommy. Alam ko ang reason kung bakit hindi niya kayang makipag usap ng personal sa mga magulang ng bride. Mababaw ang temper ni Mommy at alam niyang magkakagulo lang lalo kaya hanggat maari, umiiwas na ito at gusto niyang si Daddy ang mag solve sa problemang ito. "Stay here! Ako ang bahala! Jeann, pakipuntahan ang kapatid mo at sabihin mo sa kanya ang problema. Ikaw naman Bella, talk to the priest! Sabihin mo na wala ng kasalan na magaganap!" si Daddy na ang nagsalita. Kaagad naman nanlaki ang mga mata ni Mommy. Halatang hindi ito sang ayon sa sinabi ni Daddy ngayun. "No! Hindi pwede! Mapapahiya ang anak natin kapag hindi matutuloy ang kasal." sagot ni Mommy. Narinig ko naman ang marahas na pagbuntong hininga ni Daddy at seryosong tinitigan si Mommy. "May magagawa pa ba tayo? Wala ang bride! Ayaw niyang pakasalan ang anak mo! Hindi pwedeng ipilit kung ano man ang gusto ni Kenneth dahil lalo lang magiging kumplikado ang lahat!" seryosong sagot ni Daddy! Napansin ko naman ang pag iwas ng tingin ni Mommy bago dahan-dahan na tumango. "Makikinig ang kapatid mo sa iyo Jeann. Ikaw na ang magsabi sa kanya at ako na din ang kakausap sa mga pari at iba pang mga kamag anak natin at mga bisita. Drake, samahan mo ang asawa mo!" malungkot na wika ni Mommy at nagpatiuna na itong tumalikod. Kaagad naman kaming nagkatitigan ni Drake. "This is life. Siguro hindi sila para sa isat isa. Dont worry, ako na ang bahalang aalalay kay Kenneth! Masakit ang nangyari sa part niya pero kailangan niyang tanggapin." wika nito. Hindi ko naman maiwasan na mapabuntong hininga. Hawak kamay kaming naglakad patungo kay Kenneth na noon ay walang kamay-malay sa lahat ng mga kaganapan. "Jeann, dumating na ba si Vina? Late na at kanina ko pa siya tinatawagan pero hindi siya sumasagot!" kaagad na tanong ni Kenneth pagkalapit namin sa kanya. Napatingin pa ako sa kanyang best man na kamag anak ni Vina bago ko inabot kay Kenneth ang liham na galing kay Vina na naglalaman ng pag atras nito sa kasal. "A-ano ito? Is it a prank?" tanong ni Kenneth pagkatapos nitong basahin ang naturang liham. Kaagad naman akong umiling. "No! Walang lugar ang prank sa mga ganitong klaseng okasyon. Walang kasalan na mangyayari dahil umatras ang bride mo." sagot ko. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagbagsik ng hitsura ni Kenneth kasabay ng pagpunit nito sa hawak ni papel. "Umaatras siya? Ngayun pa? Ngayun pang naka ready na ang lahat?" sagot nito habang bakas ang pait sa kanyang boses. May iilang butil na din ng luha ang unti-unting dumadaloy sa mga mata nito. Ang kaninang masaya at excited na mukha nito ay napalitan ng sobrang lungkot. Hindi ko naman maiwasan na hawakan ito sa kamay upang iparamdam sa kanya na hindi siya nag iisa sa laban na ito. "Ganito talaga siguro ang buhay. Hindi lahat ng gusto natin, makukuha natin." wika ko. "Pe-pero Jeann! Mahal ko siya! Mahal na mahal ko si Vina at sa kanya lang umiikot ang mundo ko nitong mga nakaraang buwan. Kaya nga niyaya ko siyang magpakasal dahil gusto kong matali siya sa akin habang buhay! Bakit?" Bakit sa akin pa?" napahagulhol ng iyak na wika ni Kenneth. Para namang pinipiga ang puso ko dahil sa nakikita kong paghihirap niya ngayun. Kaagad ko itong niyakap at umaasa ako na maibsan man lang ng kahit kaunti ang sakit na nararanasan niya ngayun. Kasabay ng pagyakap ko kay Kenneth ay ang pag anunsiyo ni Mommy Arabella mismo sa lahat ng mga bisita na hindi na matutuloy ang kasalan. Bulungan ang kaaagad kong narinig sa buong paligid. Ibat ibang reaction mula sa mga bisita. Halos lahat ay nagpapakita ng pagkaawa sa groom. "Jeann hindi ko kaya! Hindi ko alam ang gagawin ko! Ang sakit! Sobrang sakit at sa mismong araw pa talaga ng kasal namin. Pupuntahan ko si Vina. Kakausapin ko siya. Baka naguguluhan lang siya sa bilis ng pangyayari!" wika ni Kenneth at mabilis itong kumalas sa pagkakayakap sa akin. Halos takbuhin nito ang paglabas sa simbahan. Marami kami na tumatawag sa pangalan niya para sana pigilan ito pero parang wala itong narinig. Kaagad naman akong napasunod dito habang patuloy sa pagtawag sa kanyang pangalan. "Kenneth! Where are you going? Hintay!" wika ko. Wala na akong pakialam sa paligid. Kailangan kong maabutan ang kapatid ko at baka mapahamak ito. "Love dito ka na! Ako na ang bahalang sumunod kay Kenneth. Tulungan mo sila Mommy na asikasuhin ang mga bisita." natigil alng ako sa paghakbang ng maramdaman ko ang paghawak ni Drake sa kamay ko. Napasulyap pa ako kay Kenneth na noon ay nagalalakad na patungo sa parking area. Mukhang pupuntahan nga nito si Vina. "Sige...sundan mo siya Drake. Kahit na anong mangyari, huwag mong hayaan na mapahamak ang kapatid ko!" nag aalala ko namang sambit. Masuyo pa akong hinalikan ni Drake sa aking noo at nagmamadali na nitong sinundan si Kenneth. Napansin kong umarangkada na ang sasakyan ni Kenneth paalis kaya walang choice si Drake kundi gamitin ang sarili naming kotse para sundan ito. "Ano ba talaga ang nangyari? Bakit hindi sumipot ang bride? Nag away ba sila?" isang seryosong tanong mula kay Uncle Rafael ang narinig ko kaya napabaling ang attention ko sa kanya. "Hindi ko din po alam Uncle! Basta, nagpadala ng letter ang bride na ayaw nya na daw pakasal. Nag aalala ako na baka mapaano ang kapatid ko!" sagot ko naman. Kaagad namang napailing si Uncle bago ito nagsalita. "Kaya pala masyado ng late at hindi pa dumadating ang bride. Masyado nakakahiya at traumatic ito sa kapatid mo kaya gagawa din ako ng paraan para hindi na kumalat ang balitang ito sa publiko." wika ni Uncle sa akin. Kaagad naman akong nagpasalamat. Bahagi kami ng alta sa siyudad at lalabas talaga ang issue na ito sa publiko.  

 

Chapter 460 JEANN POV

 

 "Bakit mo hinayaang umalis ang kapatid mo? Paano kung mapahamak siya?" kaagad na tanong ni Mommy sa akin nang mapansin nito ang agarang pag alis ni Kenneth. Naiinis man sa mga nangyari, pilit pa rin akong nagpaka- hinahon sa harapan ni Mommy. "Mom! Ayaw niyang papigil. Basta niya na lang din akong tinalikuran. Pupuntahan niya daw si Vina. Pero walang dapat na ipag-alala. Sinusundan siya ni Drake ngayun. Hindi naman siguro hahayaan ng asawa ko na mapahamak si Kenneth eh. Gusto lang siguro ng kapatid ko na makausap ang girl friend niya." sagot ko naman. Kaagad naman itong napahilot sa kanyang sintido. Halata sa hitsura nito ang stress dahil sa mga nangyari. Parang gusto ko tuloy isumpa ang Vina na iyun. "Okay fine...ang mabuti pa tulungan mo na lang ako sa pag istima sa mga bisita. Naka ready naman ang reception party at pinapadiretso ko doon ang mga bisita para naman hindi masayang ang mga pagkain. Dont worry, nagpresenta na si Veronica at Uncle Rafael mo na samahan ka. Hayaan mo na lang muna ang anak mo at Yaya niya na sumabay kina Mommy at Daddy pauwi ng mansion." mahabang wika ni Mommy. Hindi ko naman maiwasan na mapabuntong hininga. May magagawa pa ba ako kung hindi sundin ang sinabi nito. Kahit hindi natuloy ang kasal, responsibilidad pa rin namin ang mga bisita. Bonga pa naman ang reception party at sayang naman kung hindi mapakinabangan. Mabilis na lumipas ang mga oras. Naging maayos naman ang mga nangyari sa reception party. Of course, walang program at kainan lang talaga. Maliban kay Uncle Rafael, tumulong na din sila Uncle Christopher sa pag iistima sa mga bisita pero kaagad din silang umalis ng masiguro nila na nasa ayos na din ang lahat. Walang dahilan na mag stay dahil majority sa mga bisita ay hindi naman nila kilala "Hayy, kainis! Ang sakit na ng paa ko. "hindi ko maiwasang reklamo kay Veronica habang pareho kaming nakaupo dito sa isang sulok. Mas lalong nadagdagan ang galit ko kay Vina. Hindi ko alam kung ano ang biglang pumasok sa kukute ng babaeng iyun at bakit hindi siya sumipot sa kasal. Walang ibang gagawin ang mga bisita na tumuoy dito sa hatel para sa reception party kundi ang kumain. Ito na siguro ang pinaka-malungkot na party na nadaluhan ko. Perfect ang lahat at sa unang tingin pa lang ay talagang pinagka-gastusan ang venue pero sinayang lang ng bride. Cancelled na lahat ng program dahil hindi naman natuloy ang kasal. Iyun nga lang, hindi ko pa rin maiwasan na mapagod. Ilang oras din akong nakatayo kanina sa simabahan at hindi naman kaagad kami makakaupo dito sa venue ng reception dahil iistimahin pa namin ang mga bisita. "Ano na ang balita kay Kenneth?" tanong ni Veronica sa akin. Kaagad ko namang tinitigan ang hawak kong phone. Hindi pa tumatawag sa akin si Drake para ibalita kung nasaan na si Kenneth ngayun. Kung nasundan niya ba ito or ano na! Kaagad kong nag dial. Tatawagan ko na lang si Drake para alamin dito kung ano na ang kondisyon ng kapatid ko. Hindi naman ako nabigo dahil naka tatlong ring pa lang kaagad nang sumagot si Drake. "Drake, kumusta? Ang kapatid ko? Nahabol mo ba siya?" kaagad na tanong ko. Ilang saglit na katahimikan ang namayani sa buong paligid bago sumagot si Drake. "Patawarin mo ako Jenn. Pero sa bilis ng pagpapatakbo ni Kenneth ng kotse niya, hindi ko siya nasundan. Kakatapos ko lang kausapin si Mommy Arabella kanina at kinuha ko ang address ng girl friend ng kapatid mo. On the way na ako papunta doon. Dont worry, iuuwi ko sa bahay ang kapatid mo ng ligtas." sagot ni Drake. Parang biglang nanlamig ang buo kong katawan dahil sa sinabi nito. Kung hindi niya nahabol ang kapatid ko, nasaan na siya? Baka mapahamak iyun. Sa isiping iyun, kaagad na kumabog ang puso ko dahil sobrang kaba. Gayunpaman, hindi ko pwedeng sisihin si Drake. Ginawa niya ang lahat para sundan ang kapatid ko. Pagkababa ko pa lang ng tawag ni Drake ay muling nag ring ang aking cellphone. Nkaregister ang pangalan ni Daddy kaya kaagad ko itong sinagot. "Bella, nasaan ka ngayun?" kaagad na tanong nito sa kabilang linya. "Dad, dito pa po sa hotel. Kumusta po? May balitan na ba kay Kenneth?" tanong ko. Isang mahabang katahimikan ang namayani sa pagitan namin bago ito sumagot. "Wala pa rin. Tumulong na din ang iba mo pang mga pinsan sa paghahanap sa kanya. Kung sakaling may balita ka sa kapatid mo, tawagan mo kaagad ako. Pauwi na kami ngayun ng bahay dahil biglang sumakit ang ulo ng Mommy mo." sagot nito. "Okay Dad! Siguro, mga bente minutos pa at matatapos din siguro kami dito sa hotel. Pakisabi po kay Mommy na huwag po siyang mag alala masyado." sagot ko naman. Maliban kay Kenneth, alam kong mas apektado din si Mommy sa mga nangayari. Hindi birong kahihiyan ang natamo ng aming pamilya. Huwag lang na magpapakita ang Vina na iyun sa akin kung hindi babalatan ko talaga siya ng buhay dahil sa ginawa niyang kahihiyan at gulo sa pamilya namin ngayung araw. "Pagkatapos naming mag usap ni Daddy muling tumunog ang aking cellphone. Si Drake ang tumatawag kaya kaagad ko itong sinagot. "Love, huwag kang mabibigla... nabangga ang kotse na minamaniho ni Kenneth!" wika nito. Ayaw man ipahalata ni Drake, pero bakas sa boses nito ang pagpa-panic "A-anong sabi mo? Nabanga si Kenneth?" Nag aalala kong tanong. Parang gustong manginig ang tuhod ko dahil sa sinabi niya. "Patawarin mo ako Jeann kung hindi ko siya naprotektahan. Sinusundan ko na ang ambulance kung saan siya isinakay papuntang hospital. Tatawagan na lang kita ulit kapag makarating na kami ng hospital." sagot nito at kaagad itong nawala sa kabilang linya. Hindi ko naman maiwasan ang pagpatak ng luha sa aking mga mata. Para akong nauupos na kandila na muling napaupo sa tabi ni Veronica. "Anong nangyari? Bakit?" napabaling ang tingin ko kay Veronica ng marinig ko ang tanong nito. bakas sa mga mata nito ang pagtataka habang nakatitig sa akin. "Si Kenneth! Naaksidente siya!" sagot ko at hindi ko na napigilan pa ang mapaiyak. Pagkagulat naman ang kaagad na rumhistro sa mga mata ni Veronica dahil sa narinig. Sininyasan pa nito ang asawang si Rafael na lumapit sa amin na kaagad namang tumalima. Si Veronica na din ang nagbalita kay Uncle Rafael sa nangyari kay Kenneth dahil hindi na ako makapagsalita dahil sa sama ng loob na nararamdaman ko. Muling tumunog ang aking cellphone pero si Uncle na ang sumagot. Si Drake ang tumatawag at sinabi nito kung saang hospital dinala si Kenneth. Para naman akong robot na wala sarili habang inaakay ako nila Uncle Rafael at Veronica palabas ng hotel. Ilang beses pa akong sinabihin ni Veronica na kumalma at magiging maayos din ang lahat pero parang bigla akong naging bingi. Minsan parang aso at pusa kami ng kapatid kong si Kenneth, pero mahal ko iyun eh. Nag iisa ko lang siyang kapatid at hindi ko talaga matatanggap kong mapahamak siya.  

 

Chapter 461 JEANN POV

 

 Pagkadating namin ng hospital diretso na kami ng emergency kung saan kaagad na ginagamot si Kenneth. Naabutan namin si Mommy Arabella, Daddy Kurt at Drake na matiyagang naghihintay sa labas. Kaagad akong lumapit sa umiiyak na si Mommy at yumakap. Ramdam ko kay Mommy ang matinding paghihinagpis dahil sa nangyari sa kapatid ko. Namamaga na din ang mga mata nito palatandaan na kanina pa ito umiiyak. "Jeann, ang kapatid mo! Hindi ko matatanggap kung sakaling may masamang mangyari sa kanya." wika nito habang lumuluha. Hindi naman ako nakaimik. Masama din ang loob ko at ipokrita ako kung sasabihin ko kay Mommy na huminahon siya. Ilang minuto din kaming magkayakap ni Mommy at parehong umiiyak ng maramdaman ko ang pananahimik nito. Bumigat din ito at bago ko siya nabitawan, kaagad namang napalapit sa amin si Daddy. Puno ng pag aalala ang boses nito habang binabangit ang pangalan ni Mommy. "Bella! Ano bang nangyari sa iyo? Doctor! Tumawag kayo ng Doctor!" Tarantang wika ni Daddy. Si Uncle Rafael na mismo ang tumawag ng Doctor. Hindi ko na nga namalayan ang presensya nila simula noong dumating kami ng hospital. Si Veronica naman ay tahimik lang sa isang tabi habang matiyaga ding naghihintay ng balita mula sa mga Doctor na gumagamot kay Kenneth. Hindi ko na namalayan pa ang mga sumunod na nangyari. Para akong rubot na naging sunod-sunuran hanggang sa pati si Mommy ay ipinasok na din sa loob ng emergency room. Kaagad itong inasikaso ng mga Doctor at nilapatan ng paunang lunas. Masyado daw over fatigue si Mommy kaya kailangan niya ng pahinga. Walang malay itong nilabas ng emergency room at idiniretso sa isang private room na kaagad na kinuha ni Daddy. Naiwan naman kami ni Drake matiyagang hinihintay ang paglabas ng Doctor na gumagamot kay Kenneth. Nagpaalam din kasi sila Veronica at Uncle Rafael na lalabas na muna para bumili ng makakain. Pakiramdam ko, ito na yata ang pinakamahabang oras ng buhay ko. Ang bawat pag ikot ng kamay ng orasan ay isang nakakabagot na pangyayari sa buhay ko. Puno ng takot ang nararamdaman ko ngayun dahil sa kalagayan ng nag iisa kong kapatid. "Love, Alam kong masakit para sa iyo ang nangyari kay Kenneth pero magpakatatag ka! Hindi pwedeng maging mahina ka din. Ngayun ka lubos kailangan ng pamilya mo lalo na ni Mommy." narinig kong wika ni Drake. Hindi ko naman maiwasan na mapasandal sa dibdib niya. Patuloy lang sa pagdaloy ang luha sa aking mga mata. "Hindi ko alam Kung kaya ko ba talaga lahat ng ito! Mahal ko si Kenneth at hindi ko matanggap kung sakaling mawala siya sa amin." umiiyak kong bigkas. Kaagad ko namang naramdaman ang paghaplos nito sa likod ko. "Hindi mawawala sa inyo si Kenneth! Ginagamot na siya ng mga Doctor ngayun at alam kong lumalaban siya! Huminahon ka dahil hindi din siguro gugustuhin ni Kenneth na nakikita kang nagdurusa dahil sa kanya." malambing na sambit ni Drake. Hinalikan pa ako nito sa aking noo at mahigpit ng niyakap. Lalo naman akong napahagulhol sa pag iyak. Pinipilit naman akong nagpakahinahon pero sa tuwing naiisip ko ang kondisyon ni Kenneth bumibigat ang kalooban ko. Hindi ko kayang magpakahinahon lalo na at patuloy pa rin siyang ginagamot ng mga Doctor. "Drake, bakit ang tagal ng mga Doctor? Masama ba talaga ang tama ni Kenneth?" tanong ko sa kanya. Isang mahabang katahimikan ang namayani sa aming dalawa bago ito sumagot. "Bumangga siya sa kasalubong na bus at wasak ang unahang bahagi ng kotse niya. Ipagdasal natin ang kaligtasan niya Jeann." sagot nito. Lalo naman akong napahagulhol ng iyak. Natigil lang ako ng mapansin ko ang paglabas ng isa sa mga Doctor na gumagamot kay Kenneth. Kaagad akong napatayo at sinalubong ito. "Doc, kumusta ang kaptid ko?" kaagad kong tanong pagkalapit sa kanya. Tinanong pa ako kung kaanu- ano ko daw ba ang pasyente at sinabi ko namang kapatid ako. Kaagad naman itong napatango "Critical ang kondisyon ng kapatid mo at kailangan niya pang obserbahan sa loob ng bente kwatro oras. Masyadong maraming dugo ang nawala sa kanya at napinsala din ang dalawa niyang paa dahil sa aksidente." sagot nito sa akin. Mahigpit naman akong napahawak kay Drake para umamot ng kahit kaunting lakas. "A ano po ang ibig niyong sabihin?" kinakabahan kong tanong. "Ikinalulungkot kong sabihin sa inyo na baka hindi na makalakad ang kapatid mo. Durog ang mga buto niya sa binti hanggang sa kanyang mga paa kaya kailangan ng masinsinang obserbasyon kung makakalakad pa ba siya ulit or hindi na!" sagot nito. Lalong nag uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata. HIndi ko ma-imagine kung anong buhay ang naghihintay sa kapatid ko. Ang kapatid kong puno ng pangarap ay sa isang iglap lang ay nasira ang buhay dahil sa isang aksidente at kasalanan ito ng Vina na iyun! Sa isiping iyun kaagad na binalot ng galit ang puso ko. Hindi sana naaksidente si Kenneth kung sumipot lang sa kasal nila si Vina. Hindi sana ito mangyayari. Kaagad na inilipat sa ICU si Kenneth para obserbahan. Durong na durog ang puso ko habang pinagmamasdan ang nakaawa nitong kondisyon. Ang dating matikas na si Kenneth ay parang isang lantang gulay na nakahiga sa hospital bed. Maraming mga aparatu ang nakakabit dito sa buong katawan. Sobrang putla niya din at bakas sa mukha nito paghihirap. Marami din itong benda lalo na sa ibabang parte ng kanyang katawan. "Malakas si Kenneth! Kaya niyang labanan lahat ito Love! Manalig lang tayo sa maykapal dahil walang imposible sa Kanya!" narinig kong muling sambit ni Drake. Dahan-dahan naman akong tumango.  

 

Chapter 462 JEANN POV

 

 Pagkatapos kong makita ang kondisyon ni Kenneth, kaagad kong pinuntahan sila Mommy at Daddy. Naabutan namin na tulog pa si Mommy kaya kay Daddy ko na lang sinabi kung ano ang napag usapan namin ng Doctor. Isang malakas na buntong hininga ang naging reaction ni Daddy pero nakikita ko sa mga mata nito ang sobrang lungkot. "Magiging maayos din ang lahat." sagot nito habang hindi inaalis ang pagkakatitig kay Mommy. Ilang sandaling katahimikan ang bumalot sa buong paligid bago namin narinig ang mahinang katok sa pintuan ng kwarto. Si Drake na ang tumayo para pagbuksan iyun at kaagad ba tumampad sa amin ang magkamukha na sila Christopher at Charles. Mga ka- triplets ni Charlotte na anak nila Tita Carmela at Tito Christian. Kaagad nila kaming binati bago binangit kung ano ang pakay nila "Tito, Good evening po! Kami na po muna ang bahala dito para makapag pahinga na muna kayo." si Charles na ang unang nagsalita. Kahit naman halos magkamukha silang dalawa, kilalang kilala pa rin namin sila. Siguro dahil sa kanilang personality at gupit ng buhok. Mas matangkad din si Charles ng kaunti kumpara kay Christopher. "Maraming salamat sa inyo mga tho at dumating kayo. Pasensya na kayo kung naabala namin kayo ha?" sagot naman ni Daddy. Kaagad naman napailing si Christopher. 'Wala pong problema Tito. Pamilya po tayo, at walang ibang magtutulungan kundi tayo-tayo lang din naman. Kami na po muna ang bahala dito para makapag pahinga na din kayo." wika ni Christopher. Sinulyapan pa ako nito sabay ngiti.. Napabaling naman ang tingin ni Daddy sa akin. "Jeann, since nandito na ang mga pnisan mo, umuwi na muna kayo para makapag-pahinga. Hihintayin ko lang na magising ang Mommy niyo tapos susunod na din kami." wika ni Daddy. Kaagad naman akong umiling. "No Dad! Hindi po ako aalis dito hanggat hindi nagigising si Kenneth!": sagot ko. Kaagad namang sumiryuso ang mukha ni Daddy sabay iling. "Hindi pwede ang iniisip mo! Masyado nang nakakapagod sa iyo ang araw na ito at kailangan mo din ng pahinga. Huwag mong hayaan na matulad ka sa Mommy mo na basta na lang nahimatay dahil sa pagod at stress. Umuwi na muna kayo at bumalik na lang kayo kapag ayos na  ang lahat." seryoso namang sagot nito. Kaagad naman akong napatingin kay Drake at tanging pagtango lang naman ang naging sagot nito. "Dont worry Insan. Kami na muna ang bahala kay pinsan Kenneth! Pwede niyo kaming tawagan anytime kung gusto nyong makibalita sa kondisyon niya. Sa ngayun, kailangan niyo munang umuwi para makapag pahinga. Huwag mo masyadong abusuhin ang sarili mo dahil baka ikaw naman ang magkasakit!"wika naman ni Charles sa akin. Labag man sa kalooban pumayag na lang din ako. Tama naman sila eh...mas mahirap kung pati ako ay magkasakit. Dadagdag pa ako sa suliranin ng pamilya. Bago kami umuwi, muli kong sinilip si Kenneth sa ICU. Tinawagan ko din sila Grandma na sila na muna ang bahala kay Baby Russell. Hindi naman sila mahihirapan sa pag aalaga dahil kasama naman nito ang kanyang Yaya. Diretso kami ni Drake sa bahay. Kahit na masama ng loob ko, pinilit ko pa ring kumilos ng normal. Ayaw ko din naman maging unfair sa asawa ko. Alam kong gumagawa din ito ng paraan para maibsan ang lungkot na nararanasan ko. Kumain lang kami at diretso na kami sa aming kwarto para matulog. Dahil sa sobrang pagod sa maghapong stress at sama ng loob kaagad din naman akong nakatulog habang nakaunan sa bisig ni Drake. Nagising ako kinabukasan na mataas na ang sikat ng araw. Halos alas diyes na ng umaga kaya dali-dali akong bumangon. Wala na si Drake sa tabi ko kaya kaagad kong hinagilap ang aking cellphone. Tinawagan ang pinsan kong si Christopher at kaagad naman itong sumagot. "Anong balita sa kapatid ko?" tanong sa kanya. "Huwag kang mag alala. Tinatanggap ng katawan ni Kenneth ang lahat ng mga gamot na ibinibigay sa kanya. Ayon sa kanyang Doctor, magandang senyales daw iyun sa kanyang pagaling. Hinihintay na lang na magising siya at ililipat din kaagad ng private room." sagot nito. Kaagad naman akong nabuhayan ng loob. Ano man ang maging kondisyon ni Kenneth ngayun ang importante ligtas siya! Ang balita ng pinsan kong si Christopher ay malaking bagay sa akin dahil kahit papaano, naibsan ang pag aalala na nararamdaman ng puso ko. "Mabilis akong nagligpit ng kama bago nagmamadaling pumasok ng banyo. Maliligo lang ako para ready na ulit ako pagpunta ng hospital. Gusto kong nasa tabi ako ng kapatid ko bago siya magising. Madaliang ligo lang naman ang ginawa ko at kaagad na nagbihis. Kasalukuyan kong pinapatuyo ang buhok ko nang pumasok si Drake sa loob ng kwarto. Puno ng pagtataka ang kanyang mukha habang nakatitig sa akin. "Gising ka na pala? Nakabihis ka yata? Aalis na ba tayo?" tanong nito. Kaagad naman akong tumango. "Pupunta ako ng hospital." sagot ko. Saglit itong hindi nakaimik bago dahan -dahan na lumapit sa akin. "Tumawag si Ella! Hinahanap daw tayo ni Baby Russell. Pwede bang puntahan muna natin ang bata sa mansion bago tayo pumunta ng hospital?" malumanay nitong tanong. Saglit akong natigilan at kaagad na bumaha ang guilt sa puso ko. Sa sobrang pag aalala na nararamdaman ko para sa kapatid ko, saglit kong nakalimutan ang tungkol kay Baby Russell. "Okay, pupuntahan muna natin siya. Pasensya ka na Drake, sa sobrang dami ng gumugulo sa isipan ko, nawala sa isip ko ang tungkol kay Baby Russell." sagot ko naman. Nakangiti naman itong tumango. "Ayos lang. Naiinitindihan kita! Kung tapos ka na, sumama ka na sa akin sa dining area. Kain muna tayo bago tayo aalis." sagot nito sa akin. Tumango ako at hawak kamay kamig lumabas ng aming kwarto. Mabilis na lumipas ang oras. Kasalukuyan kaming nasa mansion nang tumawag si Charles sa akin at ibinalita nitong gising na daw si Kenneth. Halos maiyak naman ako sa sobrang tuwa. Kaagad kong ibinalita kina Grandma at Grandpa ang tungkol sa kondisyon ni Kenneth at pati sila ay para din daw nabunutan ng tinik sa dibdib. Sila pa mismo ang nagsabi sa amin ni Drake na iiwan muna si Baby Russell sa kanila at puntahan na daw muna namin ang kapatid ko. Kaagad naman kaming tumalima ni Drake.  

 

Chapter 463 JEANN POV

 

 Kasama si Drake, mabilis kaming nakarating ng hospital. Excited akong naglakad patungo sa kwarto kung saan naka-confine ang kapatid kong si Kenneth. Ngayung gising na siya, umaasa ako na sana tuloy-tuloy na ang kanyang pagaling Malapit na kami sa kwarto nang sa hallway pa lang kaagad kung natanaw ang bulto ni Mommy Arabella. Tahimik itong nakaupo sa isang mahabang upuan habang umiiyak. Dumuble tuloy ang hakbang ko para malapitan kaagad ito. "My, bakit nandito ka? Akala ko ba gising na si Kenneth?" kaagad kong tanong pagkalapit sa kanya. Isang malungkot na titig ang ibinigay nito sa akin bago dahan-dahan na tumango. "Oo, gising na siya. Gising na ang kapatid mo. Puntahan mo na siya." malungkot nitong bigkas. Kaagad naman kaming nagkatinginan ni Drake. Hindi ganito ang inaasahan kong reaction mula kay Mommy. Bakit parang ang lungkot niya pa rin? "Sige po. Pasok muna kami sa loob My! Gusto ko na po talagang makita ang kondisyon ni Kenneth!" nakangiti kong sagot at si Drake na mismo ang pumihit ng seradura. Pagkabukas ng pintuan kaagad na akong pumasok sa loob. Matamis ang ngiting nakaguhit sa labi ko habang inililibot ang tingin sa paligid. Tanging si Daddy lang ang napansin ko at nakaupo ito sa upuan na nasa gilid ng higaan ng kapatid ko. Nagmamdali naman akong lumapit. "Kenneth! Bro! Kumusta ka na?" kaagad kong bigkas. Sabay pa silang napalingon ni Daddy sa akin kaya nagmamadali akong lumapit. Kaagad na napakunot ang noo ko nang mapansin ko ang blankong tingin na ipinukol sa akin ni Kenenth. Although, napansin ko na bumalik na sa dati ang kulay nito pero bakas pa rin sa katawan niya ang aksidenteng natamo. Lalo na sa ibabang bahagi ng kanyang katawan. "Ano ang ginagawa mo dito? Dapat hindi niyo na ako hinayaan pang mabuhay. Wala na din namang saysay ang lahat ng ito diba?" salitang lumabas sa bibig ni Kenenth na dumurog sa puso ko. Nagtatanong ang mga matang tumitig ako kay Daddy at kaagad naman itong umiling. "Bro! Kenneth! Ano ba ang sinasabi mo? Nagbibiro ka ba?" tanong ko. Napansin ko ang pag ismid nito bago sumagot. "Sa palagay mo, may panahon pa akong magbiro? Jeann, look at me! Iniwan na nga ako ang babaeng pinakamamahal ko, naging inutil pa ako! Sino ang gaganahan sa ganitong klaseng buhay?" puno ng pait ang boses na bigkas nito. Natameme naman ako. Magkahalong damdamin ang kaagad na bumalot sa puso ko. Awa at pag- aalala para sa nag iisa kong kapatid. Kung ganoon, alam niya na ang kondisyon niya. Alam niya na may tendency na tuluyan siyang malumpo. "Leave me alone! Kung talagang nag aalala kayo sa kondisyon ko, hayaan niyo akong mamatay!" salitang lumabas sa bibig nito na nagpatulo ng luha sa aking mga mata. Pasimple ko naman iyung pinunasan dahil ayaw kong iparamdam sa kanya na naaawa ako sa kanyang kondisyon. Baka kasi lalo itong mag self pity. "Ano ba iyang pinagsasabi mo? Bro naman! Ano ba ang nangyayari sa iyo! Hindi ka naman dating ganiyan ah? Huwag mong sabihin ang mga katagang iyan dahil nasasaktan kami. Kung ano man ang problema natin ngayung araw, darating at darating din ang oras na masusulusyunan natin iyan. Nakalimutan mo na ba? Habang may buhay may pag asa kaya hwuag kang mawalan ng pag asa sa sarili mo! " sagot ko naman at akmang hahaplusin ko sana ang noo nito pero kaagad itong umiwas. Matalim ang mga matang tinitigan ako nito. Pag asa? Wala na akong pag asa Jeann! Inutil na ako at habang buhay na akong magiging pabigat sa inyo!" bakas ang galit sa boses na sagot nito. Hindi ko na napigilan pa ang paghagulhol ko ng iyak. Hindi ko inaasahan na marinig ko sa mismong bibig niya ang mga katagang iyun. Ang dating malambing at mabait na Kenneth ay biglang naglaho sa isang iglap lang. Ang inaasahan na masayang araw ng kanyang buhay ay nauwi sa disaster. "Ano ka ba! Hindi mo kami kaaway para magalit ka sa amin. Kapatid kita at mahal na mahal kita! Siguro, naguguluhan ka lang sa mga nangyari. Magpagaling ka at hayaan mo kaming alagaan ka!" sagot ko. Hindi naman ito nakasagot. May ilang butil ng luha ang lumabas sa gilid ng mga mata nito sabay pikit. Naiinitindihan ko naman eh. Broken hearted siya at napagdaanan ko din iyun. Walang ibang makakaintindi sa kapatid ko kundi kami lang kaya kahit na susungitan niya ako, hinding hindi ako magagalit sa kanya dahil pilit niya din akong inintindi noong mga sandaling kailangan ko ng karamay. Mas matindi ang pinagdadaanan ni Kenneth ngayun kumpara sa napag daanan ko noon kaya willing akong tulungan ito para muling makabangon.  

 

Chapter 464 JEANN POV

 

 Mabilis na lumipas ang araw. Masasabi ko na malaki ang ipinagbago ng ugali ni Kenneth simula noong naaksidente ito. Naging bugnutin ito at halos ayaw kaming kausapin. Mabilis na naghilom ang kanyang mga sugat pero hindi siya makatayo dahil malaking bahagi ng buto sa kanyang binti ang napuruhan dahil sa aksidente. Nakalabas kami ng hospital na naka- wheel chair ito. Masakit sa aming lahat ng makita ito sa mahirap na sitwasyon pero wala kaming magagawa kundi ang magdasal na sana maging maayos ang lahat. Hindi naging cooperative si Kenneth at talagang ipinapakita nito sa amin na wala na itong ganang magpatuloy sa buhay. Naging tahimik ito at mas gugustuhin niya pang magkulong sa kanyang kwarto. Kaunting pagkakamali ng mga . kasambahay lagi itong nakasigaw. Iniintindi na lang namin dahil alam na alam namin ang kanyang pinagdadaanan. Katulad na lang ngayun. Nagpasya akong dalawin ito pagkaalis ni Drake para pumasok sa office. Naabutan ko ito sa kanyang kwarto na binubulyawan ang isa sa mga kasambahay. "Idiot! Ilang beses ko bang sabihin sa iyo na dagdagan mo ng asin ang pagkain na iyan! Matabang at bakit ba ang tanga-tanga mo!" Paakyat pa lang ako ng hagdan ng marinig ko ang galit na pagsigaw ni Kenneth. Para itong may kaaway na ewan. Napabilis tuloy ang paghakbang ko at naabutan ko ito sa kwarto na nakakalat ang pagkain sa sahig. Para ding dinaanan ng bagyo ang kanyang kwarto. "Get lost!" angil pa nito sa mangiyak- iyak na kasambahay. Kaagad naman akong napalapit para sawayin ito. "Kenneth! Ano ba? Pwede mo namang idaan sa mahinahon na usapan kapag may gusto ka eh. Hindi mo kailangang manigaw. Ano ba ang nangyari sa iyo? Hindi ka naman dating ganyan ah?" wika ko at kaagad na sinenyasan ang mangiyak-iyak na kasambahay na lumabas muna. Mamaya ko na lang ipalinis ang kwarto nito kapag mahinahon na ito. Mahirap paamuhin ang taong biglang nawalan ng direksyon sa buhay. "Ano ang kailangan mo? Hindi ka ba nagsasawang makita ako sa ganitong sitwasyon?" ako naman ang pinagbuntunan nito ng init ng ulo. Malakas naman akong napabuntong hininga. Wala na talaga itong pinipiling taong pwedeng awayin. Kapag dinadalaw ito ng iba pa naming mga pinsan, halos ayaw nitong harapin. Laging salubong ang kilay nito at never ko na itong nakitang ngumiti "Ken, huwag naman ganiyan! Hindi mo kami kaaway dito sa bahay. Nakausap namin ang Doctor mo at sinabi niya sa amin na may tsansa ka pa raw na makalakad basta tulungan mo lang ang sarili mo!" wika ko. Ni hindi man lang ito nagpakita ng reaction sa sinabi ko. Parang wala lang sa kanya ang hatid kong balita kaya hindi ko maiwasang makaramdam ng matinding lungkot. "Huwag niyo na akong bigyan ng false hope dahil alam kong hindi mangyayari iyan. Habang buhay na akong maging inutil at kahit na ano pa ang gawin niyo, hindi na ako babalik sa dati!" malamig na sagot nito. Kaagad naman akong umiling. "Hindi! Hindi ka namin susukuan dahil bahagi ka ng pamilya na ito. Kailangan mo lang tulungan ang sarili mo na makalakad ulit. Hihintayin lang natin ang Go signal ng Doctor para muli kang sasailalim sa operasyon. Sana naman magiging cooperative ka Kenneth!" seryoso kong wika sa kanya. Kaagad naman itong umiling. "No! Hindi ako papayag! Hayaan niyo na lang ako! Masyado na akong maraming hirap na napagdaanan at ayaw ko ng dagdagan pa ang sugat sa katawan ko. Total, wala na din namang saysay ang lahat. Mas gugustuhin ko pang mamatay kaysa gumaling." seryoso nitong sagot. "Hanggang ngayun pa ba hindi mo pa rin siya nakakalimutan? Kenneth, wake up! Hindi ka mahal ng babaeng iyun! Nagpa imbistiga kami ni Drake at alam mo ba kung bakit hindi sumipot ang babaeng iyun sa kasal niyo? Binalikan lang naman niya ang kanyang ex boyfriend at masaya na silang nagsasama ngayun!" hindi ko na napigilan pang bigkas. Actually, wala na sana akong balak pang sabihin sa kanya ang tungkol dito, pero since na matigas ang ulo niya, mas mabuti pang harapin niya ang tunay na hamon ng buhay. Para naman huwag na siyang umasa pa na muling bumalik sa kanya ang Vina na iyun or kahit na magtangka pang bumalik ang babaeng iyun kami na mismo ang haharang "Hmmpp! Good for her! Good for her! "malungkot na sagot nito. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pamumula ng mga mata nito palatandaan na nagpipigili ito sa pag iyak kaya parang gusto kong pagsisisihan na binangit ko pa sa kanya ang tungkol sa babaeng mahal niya. "Move on Ken! Hindi lang sa kanya umiikot ang mundo mo. Palagi mong tandaan na nandito lang kami na pamilya mo na handang umalalay sa iyo sa lahat ng oras.'" sagot ko. Blanko ang ekspresyon ng mukha na tinitigan lang ako nito. "Pwede bang iwan mo muna ako? Gusto kong mapag-isa!" sagot nito. Umiling naman ako. "No! Napag-usapan na namin nila Mommy at Daddy na pansamantala ka muna naming ikukuha ng personal na tagapag alaga! Lahat ng mga kasambahay natin, takot ng pumasok dito sa loob ng kwarto mo dahil sinisigawan mo. Sa ngayun wala kaming choice kundi ikuha ka ng personal nurse mo na mag aalaga sa iyo buong araw at gabi." wika ko. Kaagad naman nagsalubong ang kilay nito dahil sa sinabi ko. "No! Hindi niyo pwedeng gawin sa akin yan at wala kayong karapatan na paghimasukan ang privacy ko!" Galit na namang sagot nito. Hindi naman ako nagpatinag. Unti-unti na akong  nasasanay sa ugali niya kaya walang dapat na ikabahala. Isa pa, wala naman siyang magagawa kapag ginusto namin. "Kung ayaw mong panghimasukan namin ang buhay mo, tulungan mo ang sarili mong gumaling Ken! Huwag kang magkulong sa apat na sulok ng kwartong ito at asikasuhin mo ang sarili mo!" Naiinis ko namang sagot sa kanya. Oo, nandoon na ako. Nakakaawa siya pero kung ganito rin lang katigas ang ulo niya, wala akong choice kundi patulan siya para naman maramdaman niya na may pakialam kami sa buhay niya. Ilang araw din ang matulin na lumipas. Nasunod din ang gusto namin na ikuha si Kenneth ng sarili niyang tagapag alaga pero hindi nagtatagal ang isang linggo at nagreresign din kaagad! Kahit na doblehin pa namin ang sahod wala talaga eh. Hindi daw talaga nila kaya. Ang matinding dahilan, hindi nila kayang i-handle ang masamang ugali ng kapatid ko! Basta na lang daw ito naninigaw ng walang dahilan at nambabato kapag hindi nasusunod ang gusto.  

 

Chapter 465 JEANN POV

 

 Dahil sa problema kay Kenneth, tuwing papasok ng opisina si Drake sumasaglit ako sa bahay namin para tulungan si Mommy na alagaan ang nagsusungit kong kapatid. Hindi na namin alam ang gagawin sa kanya. Walang nagtatagal na tagapag-alaga nito dahil sinusungitan. Hindi din namin pwedeng utusan nang utusan ang mga kasambahay dahil takot na din sa kanya at kapag pilitin namin na pagsilbihan si Kenneth baka pati kami ay layasan din kaya ang ending kaming dalawa ni Mommy ang salitan na nag aalaga kay Kenneth Hindi naman kasi pwedeng pabayaan ito. Para itong mabangis na lion na ayaw magpalapit sa ibang tao. Kahit nga kaming dalawa ni Mommy ay sinusungitan niya pero hindi naman siya uubra sa katarayan namin. Talagang pinapatulan narnin siya. Panahon na lang siguro ang makakapagsabi kung magbabago pa ba ito. Wala itong balak gumaling dahil kahit ang paglabas ng kwarto para sana makapag paaraw man lang ayaw niyang gawin. Nagmumukmok lang ito sa loob ng kwarto sa mahigit tatlong buwan pagkatapos niyang naaksidente. Pati si Daddy Kurt sumusuko na din sa ugali ng anak niya. Hindi niya ito mapagsabihan dahil kapag kinakausap niya si Kenneth hindi din siya sinasagot. Laging dinadahilan ni Kenneth na pagod na siya at gusto niyang magpahinga. Ganitong senaryo ng buhay pamilya namin ay hindi na namin alam kung paano malulutas. Kung cooperative lang sana si Kenneth, pwede pa siguro siyang makalakad pero parang wala na talaga siguro itong ganang mabuhay. Napabayaan na din nito ang sarili. Ang dating clean cut niyang buhok at makinis na mukha ay wala na. Hanggang balikat na ang buhok nito at puro balbas na din. Ibang iba na talaga siya simula noong naaksidente siya. Nawala ang Kenneth na puno ng pangarap sa buhay. "Mam, nakaready na po ang mga gamit na dadalhin ni Baby Russell!" natigil lang ako sa pagmumuni-muni ng marinig ko ang boses ni Ella. Dahil weekend bukas, isasama ko silang dalawa ni Baby Russell sa bahay ng mga magulang ko. Napag usapan na namin ni Drake kagabi pa na pagkatapos niyang lumabas ng opisina sa bahay na ng mga magulang ko siya didiretso. Balak naming doon magpalipas ng gabi. Masyadong stress na si Mommy sa mga nangyari. Hindi niya na nga halos maalagaan ang ampon nilang si Baby Jillian. Nakadepende na din ito sa Yaya dahil naagaw na ni Kenneth ang buong oras nito. "Okay na iyan. Aalis na tayo." sagot ko sa kanya. Kaagad naman itong tumango. Mabilis lang naman kaming nakarating ng bahay. Papasok pa lang ang sasakyan ko sa gate nang mapansin ko si Mommy na matiyagang nakaantabay sa amin. Mukhang hinihintay nito ang aking pagdating. "Mabuti naman at dumating ka na! Hindi ko na alam ang gagawin sa kapatid mo. Kanina pa sya nagwawala at lahat ng pagkain na ipinapasok sa kwarto niya ayaw niyang kainin." wika nito. Kita ko sa mukha ni Mommy ang sobrang stress. "Bakit ayaw niya? Sinasaniban na naman ba siya ng masamang ispiritu? Dapat talaga siguro, tumawag na tayo ng pari eh. Hindi na normal ang ugaling ipinapakita ni Kenneth. Habang tumatagal, lalo siyang naging bayolente." sagot ko naman. "Ilang beses ko na syang kinausap pero ayaw niyang makining. Kagabi, nanghihingi siya ng alak sa isa sa mga kasambahay pero hindi siya binigyan kaya nagwala. Pinagsisira niya lahat ng pwedeng masira sa loob ng kwarto niya. Kausapin mo nga iyang kapatid mo. Kapag magtagal pa siya ng ganiyan, baka bigla nalang akong atakihin sa puso dahil sa konsumisyon sa kanya." sagot naman ni Mommy sa akin. Wala akong choice kundi tumango. "Ibig po bang sabihin hindi pa siya kumakain ng agahan hanggang ngayun? " tanong ko. "Kagabi pa siya walang kain. Pumasok ng opisina si Daddy mo na kulang sa tulog dahil halos magdamag naming binabantayan iyang kapatid mo. Kulang na nga lang, itali na namin iyan eh. Baka sa susunod, sarili niya na ang sasaktan niya dahil sa mga kalokohan na ginagawa niya." sagot ni Mommy. Parang biglang sumakit ang sentido ko dahil sa sinabi niya. Ang hirap palang mag alaga ng kapatid na singtigas ng aspalto ang bungo dahil sa sobrang katigasan ng ulo. "May nakaready nang pagkain sa mesa. Ikaw na ang bahalang mag akyat. Ako na muna ang bahala kay Baby Russell. Si Ella na lang ang isama mo dahil lahat ng mga kasambahay dito ay takot na sa kanya." muling wika ni Mommy. Napapailing na lang ako bago ko sinabihan si Ella na samahan niya ako. Walang pag aalinlangan na kaagad naman itong tumango. Sana hindi ito matulad sa ibang kasambahay na na-trauma dahil sa ugali ni Kenneth. Wala na din kaming makuhang tagapag alaga ng nagsusungit kong kapatid kaya walang choice kundi kami talaga ni Mommy ang magsasakripisyo. Dinaanan lang namin ang pagkain na nakalagay na sa tray at kaagad na kaming umakyat ng second floor para puntahan si Kenneth sa kanyang kwarto. Pagdating sa tapat ng kwarto ni Kenneth, kumatok lang ako ng tatlong beses bago ko binuksan. "What!" kaagad na singhal nito bago kami nakapasok ng kwarto. Kaagad ko naman itong sinamaan ng tingin. Nakaupo ito sa kanyang wheelchair habang may hawak na libro. "Anong what? Kung kinain mo lang sana itong breakfast mo, hindi na sana kita iisturbuhin ngayung umaga! Ano ba Ken...ano ba ang ginagawa mo sa sarili mo? Si Mommy, nadatnan ko ngayun lang na stress na stress! Bakit ba ang hirap mong intindihin!" hindi ko na napigilan pang bigkas sa kanya. "Sinabi ko naman kasi sa inyo na pabayaan niyo na ako. Bakit ba napakahirap para sa inyo na gawin iyun? Kung pagod na kayo, mas pagod na ako! Umalis ka na sa kwarto ko at hindi ko kailangan ang awa niyo!" galit naman na sigaw ni Kenneth. Shock akong napatitig sa kanya. Sa totoo lang, sa tanang buhay ko, ngayun niya lang ako nasigawan ng ganito. Nagbago na nga siya! Tuluyan nang kinain ng galit ang puso niya. Hindi ko tuloy maiwasan na maluha. Kita ko naman ang guilt sa kanyang mga mata habang nakatitig sa akin. "BAkit? Ken, hindi mo kami kaaway! Kapamilya mo kami kaya sana huwag ka namang ganiyan. Hindi mo man lang naisip ang effort na ginagawa namin araw-araw para sa iyo. Kung ayaw mo akong makita...sige...ayos lang. Pero sana, kainin mo ang pagkaing dala ko!" sagot ko sa kanya at nagmamadali nang lumabas ng kwarto. Hilam nag luha sa aking mga mata na bumaba ng hagdan at hindi ko man lang namalayan na hindi pala nakasunod sa akin si Ella.  

 

Chapter 466 KENNETH VILLARAMA SANTILLAN POV

 

 Mahirap tanggapin sa akin na ang inaasahan kong babaeng makasama ko habang buhay ay hindi sumipot sa mismong araw ng aming kasal. Sa maikling panahon na nakilala at nakasama ko si Vina, alam kong minahal ko ito. Kaya nga noong nagkaroon ako ng pagkakataon na yayain itong pakasal sobrang saya ko dahil kaagad itong pumayag. Hindi ko naman akalain na isang malaking kahangalan ang pagbibigay ko ng buong tiwala ko sa kanya. Hindi niya ako sinipot sa mismong araw ng kasal at parang gusto kong malusaw sa sobrang kahihiyan na naramdaman ko. Saksi lahat ng mga mahal ko sa bahay kung paano akong naghintay sa tapat ng altar pero hindi dumating ang aking bride. Hindi ko naman alam na wala naman palaga talagang balak na magpakasal sa akin si Vina. Sobrang hirap. Gusto ko lang naman sana siyang makausap kaya ako umalis kaagad ng simabahan pero pagkadating ko sa bahay nila, natanaw ko siya mula sa labas na may kahalikang lalaki. Para akong pinagsakluban ng langit ang lupa. Ang babaeng gusto kong makasama habang buhay, niluluko niya lang pala ako. Sa sobrang sama ng loob na nararamdaman ko, kaagad akong nagdrive paalis. Sinadya ko talagang ibangga nag kotse ko sa kasalubong na bus. Alam kong kahangalan ang ginawa kong iyun dahil posibleng may mga inosenteng taong madamay pero wala akong pagpipilian. Pakiramdam ko ng mga sandaling iyun, wala ng halaga ang buhay ko! Kasalanan ko kung bakit nakaupo ako ngayun sa wheelchair. Sa mahigit tatlong buwan pagkatapos kong naaksidente, aware naman ako sa sarili ko na malaki ang ipinagbago ko. Na hindi na ako ang dating Kenneth. Alam kong nahihirapan na ang lahat sa akin. Lalo na sila Mommy at Daddy. Pati na din ang nag iisa kong kapatid na si Jeann. Kaya lang kapag nakikita ko ang awa sa kanilang mga mata, lalong nadadagdagan ang galit sa puso ko. Kung hindi lang sana ako niluko at pinaasa ni Vina, hindi sana mangyayari sa akin ito. Alam kong nagiging worst na ako nitong mga nakaraang araw. Takot na A sa akin ang lahat ng mga taong nakapaligid sa akin. Hindi ko talaga makontrol ang sarili ko at talagang yamot na yamot ako sa mga taong lumalapit sa akin at nag eextend ng tulong. Feel na feel ko talaga ang pagigign inutil ko. Katulad na lang ngayung umaga. Wala naman sana akong balak na sigawan si Jeann. Kaya lang dahil sa bad temper ko, nagawa ko na naman at huli na para magsisi at ayaw ko din naman humingi ng sorry. Mataas ang pride ko eh. Parang mas gusto kong kamuhian na lang nila ako at hayaan na lang na mamatay. "Tssssk! Ang sungit!" natigil ako sa pagmumuni-muni ng marinig ko ang bulong ng babaeng kasama ng kapatid kong si Jeann. Kung hindi ako nagkakamali, yaya ito ng pamangkin kong si Russell na anak ng nag iisa kong kapatid. Kaagad na naagaw ang attention ko sa kanya. Wala sa sariling tinitigan ito habang hawak niya pa rin ang tray na may lamang pagkain. "What are you doing here? Bakit hindi ka pa sumunod sa amo mo! Umalis ka na at dalhin mo ang lintik na pagkain na iyan dahil wala akong balak na kumain!" bulyaw ko sa kanya. Parang wala naman itong narinig at naglakad pa talaga sa kalapit na lamesa at inilapag ang dalang pagkain. Pahalukipkip ako nitong tinitigan. "Ang pangit niyo na pala talaga Sir! Kaya siguro takot ang lahat ng kasambahay nyo sa inyo. Para po kasi kayong ermitanyo!" prangkang wika nito na nagpagulat sa akin. Kahit na binulyawan ko na siya parang wala lang sa kanya. Ibang mga kasambahay nga, titigan ko lang nanginginig na ang tuhod eh. Pero itong kaharap ko ngayun, parang matapang ah? Kaya siguro kasundo ito ng kapatid kong si Jeann. "Hoy! Idiot! Hampaslupa! Lumayas ka ng kwarto at dalhin mo iyang pagkain na dala mo kung hindi baka may kalalagyan ka sa akin!" nagbabanta kong wika sa kanya. Matalim ko itong tinitigan pero nagulat ako dahil pinagtaasan niya lang ako ng kilay. "Haissst! Hilig magbanta! Sino ang tinatakot mo! Ni hindi ka nga makatayo diyan sa wheelchair mo eh! Kung hindi lang ako naawa kay Mam Jeann, kanina pa kita nilayasan eh. Hindi naman ikaw ang amo ko!" sagot nito sabay irap. Tulala naman akong napatitig sa kanya. Saan ba napulot ang kutong lupa na ito ng kapatid ko? Ang lakas ng loob niyang sagut-sagutin ako! Hindi ba siya natatakot na mawalan ng trabaho?  

 

Chapter 467 KENNETH POV

 

 Wala sa sariling napatitig ako sa babaeng nasa harapan ko. Ewan ko ba, kahit na ang galing niyang sumagot- sagot sa akin ni hindi man lang ako nakakaramdam ng inis sa kanya. Hindi katulad sa mga naunang na-hire nila Mommy na mag alaga sa akin. Nakikita ko pa lang na papasok sila dito sa kwarto ko, umaakyat na ang dugo ko sa ulo ko kaya ang ending palagi ko silang nasisigawan. Pero itong Ella na ito na Yaya ng pamangkin ko hindi ko mawari kung anong meron sa kanya. Ngayun ko lang din ito napagmamasdan ng maayos. Although, palagi ko itong nakikita noon pa dahil isinasama ito ng kapatid ko kahit saan magpunta pero palagi lang itong nakayuko. Parang hindi ito nag eexxist sa paningin ko. Alam kong wala itong nilagay na kahit na anong kulorete sa mukha pero ang ganda niya pa rin. Maliit ang mukha at medyo matangos ang ilong. Ang kilay nito na hindi man lang yata inayos bumagay naman sa mga mata nito na na may mahahaba at malalantik na pilik mata. Dagdagan pa ng labi na parang kay sarap halikan dahil sa natural nitong kulay. Mamula-mula iyun at alam kong walang bahid na lipstick. Ang swerte naman ng pamangkin ko. Imagine, nagkaroon siya ng magandang Yaya. Bata pa lang, maganda na ang nag aalagang babae. Paano pa kaya kung lumaki na ito. Sa isiping iyun parang gusto kong kutusan ang sarili ko. Kung saan-saan na napupunta ang isipan ko. Bigla ko din nakalimutan kung ano ang sitwasyon ko ngayun. Hindi dapat ako magpadala sa mga ganitong klaseng pag iisip. Yaya ng pamangkin ko itong nasa harapan ko kaya hindi ko siya dapat pagpantasyahan "Ehemmm! Tapos na po ba kayong titigan ako? Baka gusto niyo na pong kumain." narinig kong wika nito. Nakahalukipkip ito pero nakataas na ang kilay. Bakit ang cute niya pa ring tingnan? Dapat nga mainis ako dahil parang hindi niya naman ako iginagalang. Sino ba siya? Ang lakas ng loob nyang utusan akong kumain! Hindi nga ako mapilit nila Mommy at Jeann siya pa kaya gayung sini- swelduhan lang naman siya ng kapatid ko! "Ilabas mo na ang mga pagkain na iyan. Wala akong gana." malamig kong sagot sa kanya at kunwari muli kong itinoon ang attention ko sa hawak kong libro. Wala akong nakuhang sagot mula sa kanya kaya muli kong itinaas ang aking paningin at nagulat pa ako dahil nakaupo na ito sa gilid ng kama ko. Ngingiti-ngiti habang nakatutok ang mga mata sa kanyang cellphone. Parang gusto manlaki pati butas ng ilong ko habang pinagmamasdan ito. "What are you doing?" halos dumagundong ang boses ko dito sa loob ng kwarto kaya hindi nakaligtas sa paningin ko na muntik na nitong nabitawan ang cellphone dahil sa pagkagulat. Takang taka na tumitig sa akin habang kumikibot-kibot ang kanyang labi.  Hindi ko tuloy maiwasang mapalunok ng aking laway. "Ano ba iyan! HIndi niyo naman po kailangang sumigaw Sir! Hindi naman po ako bingi! Tsaka, bakit po ba kayo nagagalit? Alangan namang habang buhay akong tatayo na pwede namang maupo. Kung kinain niyo na sana ang pagkain na iyan, kanina pa sana ako naglaho sa paningin mo!" nakaingos nitong sagot. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya. Hindi ko talaga lubos maisip kung saan siya kumuha ng lakas ng loob na sumagot-sagot sa akin. Kung titingnan kasi ito parang napakaamo ng kanyang mukha. Para din itong mahiyain pero kung sumagot-sagot sa akin parang hindi ako ang amo ah? Sabagay, hindi pala ako ang amo niya. Yaya ito ni Baby Russell at si Jeann ang nagpapasahod sa kanya. Kaya siguro walang galang pagdating sa akin. "Lumayas ka na! Layas kung ayaw mong makatikim ng galit ko!" pagbabanta kong wika sa kanya. Pinaningkitan ko pa ito ng aking mga mata katulad sa mga ginawa ko sa mga naunang nag aalaga sa akin. Pero parang walang effect sa kanya bagkos tinaasan lang ako nito ng kilay bago naglakad patungo sa pagkain na nakapatong sa mesa. "Hmmmmp! Nagbabanta! Paano niya magagawa iyung sinasabi niya eh hindi nga siya makatayo!" Halos pabulong nitong bigkas pero hindi naman ako bingi para hindi marinig iyun. "Anong sabi mo?" galit kong tanong sa kanya. Talagang sinusubukan ako ng babaeng ito. Kung may sakit lang ako sa puso, baka kanina pa ako inatake eh. Pambihira, ngayun lang ako nakakita na kasambahay na sumasagot-sagot at parang hindi man lang takot na mawalan ng trabaho. "Wala po! Sabi ko kumain na po kayo para hindi na mag alala sila Mam Jeann at ang Mommy niyo sa inyo. Kagabi pa raw po kayo hindi kumakain eh. Baka daw po kung ano na ang mangyari sa inyo. Alam niyo po ba dinig ko, parang gusto na nga po kayong itali eh, dahil sa sobrang galit niyo sa mundo, baka sarili niyo na naman ang saktan niyo!" nakaismid nitong wika sa akin. Hindi ko man lang nahihimigan sa boses niya na nag aalala siya sa akin. Kaswal lang kung magsalita at parang marites sa kanto ang tono ng kanyang boses. Ni hindi niya man lang naisip na posible akong magdamdam sa sinabi niya ngayun.... Isa pa, ano ang palagay ng pamilya ko sa akin?Isang baliw? Ganoon na ba kalala ang tingin nila sa akin? Hindi na tuloy ako nakasagot sa kaharap ko. Parang gusto ko ng sukuan ang kakulitan nito eh. "Tsaka Sir! Hindi niyo po ba naaamoy ang kwarto niyo? Ang baho kaya! Kanina pa nga ako naduduwal, tinitiis ko lang. Kailan ba huling nalinisan itong kwarto niyo?" muling bigkas nito. Talagang ipinakita niya pa sa akin na itinakip niya ang kamay niya sa kanyang ilong at parang diring diri na inililibot ang tingin sa paligid. Kung nakakatayo lang ako, kanina ko pa ito kinaladkad palabas eh. Lahat napapansin! Buti napagtiyagaan ni Jeann ang ugali ng kotong lupa na ito. Kasalanan ko naman din kasi. Hindi ko pinapalinis itong kwarto ko kaya siguro nangangamoy na! Bihira lang din akong maligo dahil nga hirap akong kumilos at ayaw kong pinagsisilbihan ako. "Akin na ang pagkain para tumigil ka na!" sumusuko kong wika sa kanya. HIndi nakaligtas sa paningin ko ang pagkislap ng tuwa sa mga mata nito. Para itong nanalo sa lotto na ewan. Wala eh, gusto ko ng lumayas ang babaeng ito sa kwarto ko!  

 

Chapter 468 ELLA CRISOSTOMO POV

 

 Masasabi ko na maswerte na ako sa aking mga amo. Broken hearted pa si Sir Drake noong na hire niya ako bilang taga-linis ng bahay nila at ilang buwan ang nakalipas, nakilala ko naman ang asawa niyang mabait na si Mam Jeann. Galing ako sa malayong probensya at wala akong choice kundi ang makipag- sapalaran dito sa Metro Manila para maghanap ng trabaho. Kailangan ko kasi tustusan ang pangangailangan ng aking pamilya na hobby yata ng Nanay at Tatay ko ang magkalat ng lahi sa sanlibutan dahil mahirap na nga ang buhay, anak pa ng anak at dumating pa sa point na halos wala na kaming makain. Oo, imbes na nasa School ako sa mga ganitong edad ko, wala akong choice kundi ang sumama sa kapitbahay namin na lumuwas ng Manila. Natatakot kasi ako na baka makapag asawa lang ako ng maaga kapag mag stay ako ng probensya. Ganoon na kasi ang nangyari sa panganay kong kapatid at ang sumunod sa akin. Kahit minor de edad pa lang, pag aasawa na ang inaatupag para matakasan ang hirap ng buhay. Pangalawa ako sa labing tatlo naming magkakapatid. Ang Ate ko na isang taon lang ang tanda sa akin ay nag asawa kaagad noong fifteen years old pa lang siya at ang sumunod naman sa akin ay nag-asawa naman last year lang. Ewan ko ba, kababata pa pero masyadong excited na bumuo ng sariling pamilya. Sabagay, hindi ko sila masisisi dahil gusto lang nila marahil takasan ang hirap ng buhay Pero iba ako. Ayaw kong sundan ang yapak nila. May pangarap ako at kaya ako nagtatrabaho dahil gusto kong makakain ng tatlong beses sa loob ng isang araw ang mga magulang ko pati na din ang mga bata ko pang kapatid para naman hindi na nila maisip na ang pag aasawa ang solusyon para matakasan nila ang hirap ng buhay Actually, hindi sila Sir Drake at Mam Jeann ang una kong naging amo. Bago ako nakapasok sa kanila, una akong nagtrabaho sa isang pamilya pero tumakas din ako dahil muntik na akong magahasa. Nagbigay sa akin ng matinding trauma pero kailangan kong magpatuloy sa buhay. Hanggang sa nag apply ako sa isang agency na nagdedeploy ng mga kasambahay sa mga mayayaman na pamilya at swerte ako dahil kay Sir Drake ako napunta. Wala akong masabi sa ugali nito. Mabait sila sa aming mga kasambahay at hindi masyadong nakakapagod ang trabaho. Noong dumating si Mam Jeann, inofferan ako nitong maging Yaya ng kanilang anak. Tinanggap ko kaagad dahil sisiw lang naman sa akin ang mag alaga ng bata. Sa dami ng kapatid ko na naalagaan ko na, parang wala na lang sa akin ang ganitong trabaho. Tinaasan din nito ang sweldo ko na siyang kaagad ko namang pinapadala sa mga magulang ko tuwing sahod kaya nasisiguro ko na nakakakain na ng tatlong beses sa isang araw sila Nanay at Tatay pati na din ang sampu ko pang kapatid na nasa poder nila. "Hello! Naririnig mo ba ako? Sabi ko iabot mo sa akin ang pagkain!" natigil lang ako sa aking pagbabalik tanaw ng marinig ko na naman ang boses ng kapatid ni Mam Jeann na si Sir Kenneth. Naaksidente ito dahil hindi sinipot ng girl friend niya sa kasal nila kaya mainitin ang ulo. Pati si Mam Jeann, apektado na sa ugali nito eh. Talo pa ang tigre kong magalit. Simula noong naaksidente ito, ngayun lang ulit ako nakalapit sa kanya at masasabi ko na ang laki na ng ipinagbago ng ugali nito. Oo, hindi ako malapit sa kanya noon pero hindi ko naman ito narinig kahit na isang beses na sumigaw or magalit. Ngayun lang talaga! Kung noon, gwapong gwapo ako dito, iba na ngayun. Sobrang haba na kasi ng buhok niya at parang hindi man lang nadaanan ng suklay dagdagan pa ng balbas niya na tumatakip na sa kanyang bibig. Para na talaga siyang ermitanyo! Sa totoo lang, natatakot din ako sa kanya. Kapatid siya ng amo ko at dapat ko siyang igalang pero dahil sakit na ito ng ulo at alam kong palalayasin niya din ako sa kwarto niya na hindi siya kumakain, tinatagan ko na lang ang kalooban ko. Nagkukunwari lang naman akong matapang sa harap niya para hindi niya ako mapalayas katulad ng ginagawa niya sa mga naunang nag aalaga sa kanya. "Heto na po Sir! Saglit lang." sagot ko naman sa kanya. Pigil ko ang sarili kong mapangiti. Mukhang ako ang nagwagi ngayung araw. Napilit ko siya kumain na hindi nagawa nila Mam Jeann at Madam Arabella. Parang gusto ko tuloy purihin ang sarili ko habang kinukuha ang isang bowl ng oatmeal at iniabot sa kanya. "Subuan mo ako!" pautos na wika nito sa akin. Matalim ang mga matang nakatitig sa akin kaya pilit ko itong nginitian. Kailangan ko pa rin dumistansya sa kanya at baka kung ano ang gawin niya sa akin. Kanina pa naman ito naiinis sa akin. Baka mamaya bigla niya na lang akong saktan. Hindi ko pa naman nababasa kung ano ang tumatakbo sa isipan nito. "Ha? Teka, ang alam ko po paa lang naman ang naapektuhan sa inyo? Bakit kailangan pa ng subo-subo?" sagot ko sa kanya. Halos magdikit na ang kilay nito palatandaan na hindi niya nagustuhan ang sinabi ko. "Susunod ka ba or kakausapin ko ang kapatid ko na sisantihin ka na lang. Ang dami mong rason imbes na sumunod ka sa utos ko! Tsimay ka lang naman ah bakit ba ang arte mo?" maanghang nitong wika sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi. Na real talk pa ako ng masungit na ito. Masakit iyun ha, pero wala akong time na magdamdam. "Hmmmp! Fine...pero dapat bigyan mo ako ng extra bayad ha? Hindi kita amo kaya walang dahilan na pagsilbihan kita!" sagot ko naman pero sa totoo lang, sobrang lakas na ng kabog ng dibdib ko. Gusto ko talagang ipakita sa kanya na palaban ako para huwag niya na akong pilitin na lumabas ng kwarto hangat hindi pa siya nakakakain. Ang ginagawa kong ito ay tulong ko na lang sa mabait kong amo na si Mam Jeann! Pinaiyak na naman kasi ng Kenneth na ito eh...  

 

Chapter 469 KENNETH POV

 

 Pigil ko ang sarili kong mapangiti dahil sa sinabi niya. Bigyan ko daw siya ng extra bayad? Ewan ko ba kung bakit bigla na lang lumabas sa bibig ko ang salitang subo. Dapat nga ipakita ko sa kanya na galit ako at naiinis ako sa presensya niya pero habang tumatagal siya dito sa loob ng kwarto ko, lahat ng pagdaramdam at galit sa puso ko unti- unting nalulusaw. Dahil ba sa angkin nitong ganda or sa pagiging palaban nito kung sumagot sagot sa akin or dahil sa innocent look nito pero may itinatago din palang kapilyahan? Kung una ko lang siguro itong nakilala kay Vina baka sa kanya ako nagkagusto eh. Baka siya na lang ang niligawan ko. Hindi ko na naman maiwasan na makaramdam ng matinding lungkot ng muli kong maalala si Vina. Lahat ng pangarap ko sa babaeng iyun biglang naglaho. Manloloko pala at dahil sa kanya kaya ako nakakulong ngayun sa wheelchair. "Ahhhhh...." automatiko akong napanganga habang iniumang na ni Ella ang isang kutsarang oatmeal sa bibig ko. Susunod din naman pala sa utos ko na subuan ako dami pang sinasabi. Sabagay, may bayad nga pala ito kaya dapat kong sulitin. Gaano kaya kalaking pera ang kailangan ng babaeng ito at bakit pati ako gusto niyang hingan ng bayad. Gayunpaman, wala naman akong nakitang mali doon. Cute nga eh at mahirap ang buhay. Kailangan talagang kumita. "Bakit ang tabang?" reklamo ko pagkatapos kong lunukin ang isinubo nitong oatmeal. Napansin ko na kaagad na nalukot ang mukha nito. Bumulong- bulong pa bago niya ako peke na nginitian. Para naman akong nahihipnotismo lalo na ng lumitaw ang biloy niya sa magkabilaan niyang pisngi. "Aba ewan! Nakaready na ito kanina noong kinuha ko sa dining table eh. Hindi ko naman alam kung ano ang lasa nito eh hindi naman ako kumakain nito. Para kasing cerelac. Iyung pagkain ng baby?" sagot nito. Hindi ko alam kung matatawa or maiinis ba ako sa sinabi niya. Pagkain ng baby?  Simula noong naaksidente ako iyan na iyung kinakain ko eh. Iyung nga lang, hindi nila makuha-kuha ang lasa ng gusto ko kaya naiinis ako. "Nganga!" hindi pa nga ako nakakabawi ng akmang muli niya na naman akong subuan. Tinabig ko ang kutsara na may lamang oatmel kaya nabitawan niya iyun at lumanding sa kandungan ko. Kinuha kong pagkakataon para muling magalit-galitan. Kahit gaano pa kaganda at ka-sweet ang babaeng nasa harapan ko ayaw ko ng magkaroon pa ng connection kahit papaano. Ayaw ko ng magtiwala pa kahit kanino. "What have you done? Tingnan mo nga ang ginagawa mo dahil sa katangahan mo? Gusto mo ba akong paliguan ng lintik ng oatmeal na iyan? Idiot!" galit kong bulyaw sa kanya. Taranta naman itong kumuha ng tissue at gamit ang nanginginig na kamay ipinunas niya iyun sa kandungan ko. Naka cotton pajama lang ako kaya ramdam ng alaga ko ang pagdampi ng kamay niya sa bahaging ivun. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko dahil sa ginawa niya. "Na-naku! Naku! Sorry po! Kasalan niyo naman po kasi eh. Bakit niyo kasi tinabig ang kamay ko?" natataranta nitong bigkas. Nakayuko ito ngayun habang patuloy nitong pinupunasan ang kandungan ko na natapunan ng oatmeal. Lalong nadagdagan ang kakaiba kong naramdaman ng aksisente kong nasilip ang dalawa niyang bundok. Nakayuko siya ngayun habang taranta akong pinupunasan na siyang dahilan ng pagbuka ng neckline ng suot niyang t-shirt kaya nasilip ko tuloy ang hindi dapat masilip. hindi ko maiwasang bigkas. Unti-unti ko kasing naramdaman ang pagtayo ng alaga ko. Napapalunok pa ako ng sarili kong laway. "Grabe naman po kayo Sir! Bastos niyo po! Kasalanan niyo naman kaya kayo natapunan ng oatmeal eh. Kakain na nga lang dami nivo pang seremonya. Alam niyo po ba na ang swerte niyo pa rin? Inaayawan niyo ang pagkain tapos hindi niyo man lang naisip na halos wala ng makain ang ibang tao diyan." parang naninirmon ang boses na bigkas nito. Umayos na din ito ng tayo kaya kaagad akong nakahinga ng maluwag. Hindi ko naman alam ang ibig niyang sabihin. Iyung salitang bastos lang kasi ang tumatak sa isipan ko eh. Hindi ko tuloy maiwasang mag isip ng baka naramdaman niya ang pagtigas ng alaga ko kaya sinabihan niya akong bastos. "Out!" naiinis kong bigkas sa kanya. Wala lang, gusto ko lang na umalis siya dahil feeling ko, umiinit na ang buong paligid. Nakakaramdam ako ng matinding pagnanasa na ngayun ko lang muling naramdaman pagkatapos kong maaksidente. "Agad-agad? Hindi ka pa nga tapos kumain eh." sagot naman nito. Napansin ko pa ang pagsipat nito ng tingin sa akin kaya muli akong napalunok ng sarili kong laway. "Sir..bakit po kayo namumula? May masakit po ba sa inyo?" tanong nito. Bakas talaga sa mukha nito ang pagiging inosente. Kaagad kong inilipag sa kandungan ko ang hawak kong libro para itago sa mga mata niya ang matigas ko nang anaconda. Shit...ang gusto ko lang naman lumabas muna siya habang pinapalambot ko pa ang pasaway kong alaga. "Wala! Wala na akong ganang kumain kaya lumabas ka na!" sagot ko. Hindi na ako nakapalag pa ng mabilis itong lumapit sa akin at sinalat ang noo ko. Gusto yatang icheck ang temperatura ng katawan ko para siguro masiguro kung may sinat ba ako or ano. Dali-dali ko namang hinawakan ang kanyang kamay at inialis sa aking noo. "Anong ginagawa mo? Hindi porket pinayagan kitang subuan ako, pwede mo ng gawin lahat ng gusto ko. Hindi ko pinapahintulutan ang kahit na sino na hawak-hawakan ako!" galit kong singhal sa kanya. Natigilan naman ito at mabilis na hinila ang kamay na hawak-hawak ko pa rin. Lalo ko pang hinigpitan ang pagkakahawak sa kanya kaya naman kaagad kong napansin sa mukha nito ang pagpa-panic. "Naku, sorry po Sir! Hindi na mauulit! Bigla po kasi kayong namula kaya hindi ko napigilan ang sarili ko na salatin ang noo mo! Sorry po talaga!" taranta nitong bigkas. "Alam mo ba na hindi ako tumanggap ng salitang 'sorry'?" seryoso kong tanong sa kanya. Kaagad naman itong namutla at nanlalaki ang mga matang tumitig sa akin. Patuloy din nitong hinahablot ang kamay niya na hawak ko pa rin pero kahit naman nakaupo ako dito sa wheelchair, mas malakas pa rin ako sa kanya. "Po? Gu-gusto niyo po akong parusahan?" inosente nitong tanong. Pigil ko na naman ang sarili ko na matawa. Bakit ba nakakalibang siya? Bakit ibang iba siya sa lahat? May something talaga sa kanya na hindi ko alam dahil ang bilis niyang mapawi ang init ng ulo ko....  

 

Chapter 470 ELLA POV

 

 Ano ba naman itong katangahan na ginawa ko? Bakit ko ba sinalat ang noo niya? Ayan tuloy, gusto niya daw akong parusahan. Hayssst! Bakit ba ang hirap ispelingin ng ugali ng lalaking ito. Kakain lang eh, dami pang seremonya. Tsaka mali na ba ngayun ang mag alala? Bigla na lang siyang namula kaya sinalat ko ang noo niya sa pag aakalang baka nilalagnat eh. Para may maireport ako mamaya sa Mommy niya at kay Mam Jeann. Kanina pa ako dito sa kwarto niya at wala kaming ginawa kundi ang magbangayan lang. Hayssst! Hirap pala mag alaga ng taong matigas ang ulo. Mas okay pa talaga na mag alaga ng bata eh. Kaya siguro ito inaayawan ng mga nag aalaga sa kanya dahil sa masama niyang ugali. "Ano? Tatanga ka na lang ba diyan? Sabi ko, akin na iyang pagkain!" napukaw lang ako sa pagkatulala ko ng muli kong narinig ang boses niya. Sa wakas, binitiwan niya na din ang kamay ko. Hayssst! Bakit kaya may pahawak- hawak pa siya ng kamay. Nakakakaba tuloy. Tsaka ano ba itong nararamdaman ko? Bakit ang init ng kamay niya kanina? Parang may kuryente eh. Ah...ewan! Kung anu-ano ang naiisip ko. Sa susunod, hindi na talaga ako magpapaka-hero. Hindi na ako magpapaiwan dito sa room ni Sir Keneth kapag isasama ulit ako ni Mam Jeann. Hirap palang pakiusapan ang lalaking ito. Kaagad kong kinuha ang bowl na may lamang oatmeal na kanina niya pa sana naubos kong wala siyang maraming arte sa katawan. Kakain lang eh, pinapahirapan pa ako. Talaga naman! Tahimik ko lang siyang pinapanood habang kumakain. Magana naman siya kumain pero hindi ko lubos maisip kong sapat na ba sa kanya ang oatmeal lang? Meydo pumayat itong si Sir Kenneth simula noong huli ko siyang nakita pero alam ko pa rin sa sarili ko na hindi sapat sa kanya ang oatmeal. Napatingin ako sa tray at ng mapansin ko na may tinapay kinuha ko iyun at iniabot sa kanya. Wala naman akong reklamo na narinig mula sa kanyang bibig. Patuloy lang ito sa pagkain. Hinayaan ko na lang hanggang sa naubos niya lahat ng pagkain na dala ko. Mabait naman pala eh. "Very good Sir Kenneth! Naubos niyo ang pagkain niyo!" Nakangiti kong wika. Wala lang. Masaya ako eh. Tiyak na matutuwa nito sila Mam Jeann. Sa wakas, kumain din ang masungit niyang kapatid. Sunod kong iniabot sa kanya ang jiuce. Ininom niya ulit iyum. Ubos at last ang tubig. Sold out ang dala ko kaya ngiting ngiti ako. "Thank you Sir Kenneth. Ganiyan dapat eh! Kung kanina ka pa kumain, kanina pa tayo tapos." ngiting ngiti kong wika sa kanya habang inaayos ko ang mga pinagkainan nito sa tray. Tapos na at lalabas na ako. Baka hinahanap na ako ng alaga ko eh. "And saan ka pupunta? Sinabi ko ba na pwede ka ng lumabas?" biglang wika nito. Natigilan ako at muling humarap sa kanya. Hindi ko maiwasang makaramdam ng takot ng mapansin ko na seryoso itong nakatitig sa akin gayun. Ano pa kaya ang kailanga niya? Wala na akong gagawin dito sa kwarto kaya pwede na siguro akong lumabas. "Bakit po Sir? May iuutos pa po ba kayo?" pilit ang ngiting tanong ko. "Huwag mong sabihin nakalimutan mo na ang sinabi ko sa iyo kanina na paparusahan kita sa paghawak sa akin? "sagot nito sa akin. Parang gusto ko tuloy pagpawisan ng malapot dahil sa sinabi niya. Nagpaliwanag na ako kung bakit ko siya hinawakan tapos uungkatin niya ulit? Bakit hindi ba talaga siya pwedeng hawakan? Ang selan niya naman! "Ano po bang parusa iyun? Bilisan mo na dahil nagmamadali ako." sagot ko naman. Sinenyasan ako nito na lumapit daw sa kanya kaya wala akong choice kundi sundin ito para matapos na. Hindi niya naman siguro ako sasaktan diba? "May boyfriend ka na ba?" tanong nito na nagpanganga sa akin dahil sa pagkagulat. Anong klaseng tanong iyun? Bakit pati personal na buhay ko nasali na? Ang weird niya. "Ha? Po? Naku, wala po!" sagot ko naman habang umiiling. Sinipat ako nito ng tingin mula ulo hanggang paa kaya wala sa sariling napayakap ako sa sarili ko. Hindi naman mukhang manyakis si Sir Kenneth pero bakit ganito siya makatingin? "Sigurado ka? Sa lahat ng ayaw ko iyung sinungaling!" diskumpyado nitong sagot. Hindi ko tuloy alam kung iiling or tatango ba ako eh. Ano ba! Bakit nauwi sa ganitong katanungan ang lahat? "Wala nga po! Virgin pa po ako Sir pero muntik na akong na-rape ng dati kong amo. Pero promise, virgin pa po talaga ako!" wala sa sarili kong sagot pero kaagad ko din natakpan ang bibig ko ng dalawa kong kamay nang marealized ko kung ano iyung mga pinagsasabi ko. Ang tanga-tanga ko! Bakit kailangan ko pang sabihin ang katagang iyun? Paki niya ha kung virgin na ako. Pero wala na eh, nasabi ko na at hindi nakaligtas sa paningin ko ang pigil na pagtawa nito. Hayyys, pwede bang humiling na sana bumuka na lang ang lupa para kainin ako? Kasalanan ng bunganga ko. Walang preno kung magsalita eh.... "Muntik kang ma-rape? Sino iyun?" seryoso nitong tanong. Heto na naman! Lahat ba ng sasabihin ko may kasunod na tanong. "Na-naku! Sorry! Wa-wala po Sir! Pasensya na po kung madaldal ako." nahihiya kong wika at akmang tatalilis na ng alis ng muli itong nagsalita. "Tulungan mo akong makapaligo. Simula ngayung araw, gusto kong ikaw na ang mag alaga sa akin." wika nito na nagpagulat sa buo kong sistema. Ano ito, nasa isang demo ako at nagustuhan niya kaya hire ako? Pero hindi naman ako nag aapply ng trabaho ah? Kontento na ako sa sahod na ibinibigay ni Mam Jeann sa akin. "Naku Sir! hindi pwede! Patulong na lang po kayo sa ibang mga kasambahay dito. Baka po kasi hinahanap na ako ng alaga ko eh." taranta kong sagot sa kanya at nagmamadali na akong lumabas ng kwarto. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko at hindi ko na din napigilan pa ang panginginig ng tuhod ko.  

 

Chapter 471 ELLA POV

 

 Halos wala ako sa sarili ko habang inihahakbang ko ang aking dalawang paa pababa ng hagdan. Hindi ko akalain na oofferan ako ni Sir Kenneth na ako na lang daw ang mag aalaga sa kanya. Tapos papaliguan ko daw siya? Kaya ko bang makakita ng hubad na katawan? Yikes! Hindi ko kaya! Bata lang ang kaya kong alagaan noh! Tsaka, hindi pwede dahil sa ilang oras ko siyang nakakausap wala kaming ibang ginawa kundi ang magbangayan. Isa pa, kontento na ako sa sweldo na ibinibigay sa akin ni Mam Jeann kaya no-no talaga sa akin ang offer ng masungit na si Sir Kenneth. Marami namang mga tao diyan na willing siyang alagaan eh. Hindi nga lang nagtatagal dahil sa ugali niya. "Kumain siya?" natigil ako sa aking paghakbang ng marinig ko ang masayang boses ni Madam Arabella. Hindi ko na nga namalayan pa na nakababa na pala ako ng hagdan at nasa harapan ko na pala siya. "Opo Madam. Kaya lang, ang dami pang sinasabi bago niya kainin!" sagot ko. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang paguhit ng masayang ngiti sa labi nito habang nakatitig sa akin. Hindi ko na naman tuloy maiwasan na makaramdam ng kaba. "Alam mo bang sa dinami-dami ng mga na-hire kong mag aalaga sa kanya, ikaw pa lang ang nakapilit sa kanya na kumain? Ikaw lang din ang nagtagal sa kwarto niya." nakangiti nitong wika sa akin. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng hiya sa kanya. Baka kasi kung anong negative ang isipin niya sa akin eh. Hindi niya naman ako inutusan pero ako itong bida-bida na basta na lang gumawa ng desisyon na magpaiwan kanina sa kwarto ng anak niya. Dapat pala talaga sumunod na ako kay Mam Jeann noong lumabas siya kanina eh. Hinayaan ko na sana si Sir Kenneth kung kakain ba siya or hindi. "Baka---baka nakulitan lang po siya sa akin kaya napilit ko siyang kumain Madam." nahihiya kong sagot. "Whatever the reason, masaya ako dahil napilit mo siyang kumain ngayung araw. Kagabi pa hindi kumakain nag batang iyan kaya masyado na kaming nag aalala sa kanya. Wala akong ibang hiling ngayun sa Diyos kundi na sana bumalik na sa dati ang pag uugali niya." malungkot na sagot nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng awa dito. Kung sa kabaitan, mabait din naman itong si Madam Arabella. Hindi matapobre ang kanilang pamilya at maayos silang makisama sa katulad kong kasambahay. Kaya hangat kailangan ni Mam Jeann ang serbisyo ko, hindi talaga ako aalis sa kanila. "Mabait naman po si Sir Kenneth Madam. Siguro, sariwa pa sa isipan niya ang mga nangyari kaya parang galit siya sa mundo." sagot ko naman. Ewan ko ba, kung tutuusin hindi naman nila kailangan ang payo ko pero bakit ginawa ko na naman ngayun? Siniswelduhan lang nila ako kaya dapat na lumugar ako kung saan nararapat. Pero since, kinakausap ako ngayun ni Madam Arabella, no choice ako kundi sabihin sa kanya kung ano ang laman ng isipan ko. "Sana nga Ella. Siya nga pala, nasa kwarto ang alaga mo at si Jeann. Ilagay mo lang sa kusina iyang mga pinagkainan ni Kenneth at magpahinga ka muna." nakangiti nitong wika sa akin. Masaya naman akong tumango. Ito ang gusto ko eh. Hindi pagod sa trabaho. Pwede na akong magpahinga kapag ganitong wala namang lakad si Mam Jeann dahil kadalasan nasa tabi niya si Baby Russell. Siya mismo ang nag aalaga sa anak niya at back up lang talaga ako. Pero ganoon pa man, hindi na nila ako pinapayagan na gumawa ng mga gawaing bahay. May iba nang gagawa dahil nagdagdag naman sila ng mga kasambahay. "Salamat po Madam!" sagot ko kay Madam Arabella at tanging ngiti lang naman ang sagot nito tsaka ako tinalikuran. Palabas ito ng bahay kaya naman dumiretso na din ako ng kusina para hugasan itong mga pinagkainan ni Sir Kenneth. Nakakahiya naman kung itambak ko lang ito gayung wala naman na akong gagawin. "Ella! Nandito ka lang pala! Bakit ikaw ang naghuhugas niyan!" Kakatapos ko hugasan ang mga pinagkainan ni Sir Kenneth ng marinig ko na may nagsalita sa aking likuran. Kaagad akong napalingon at tumampad sa mga mata ko ang isa sa mga kasambahay. Hingal na hingal ito kaya takang taka akong napatitig sa kanya. "Kaunti lang naman po ito kaya hinugasan ko na! Bakit po? Hinahanap po ba ako ni Mam Jeann?" nakangiti kong tanong. Nagulat pa ako dahil kaagad ako nitong hinawakan sa kamay at halos kaladkarin ako palabas ng kusina. Nagtataka man, nagpatianod na lang ako. "Ano ka ba! Pinapatawag ka ni Madam Arabella. Pumunta ka daw sa kwarto ni Sir Kenneth dahil may iuutos sa iyo." sagot nito. Kaagad naman akong napahinto sa paglalakad at seryoso ko itong tintigan. "Sa kwarto ni Sir Kenneth? Kakatapos ko lang makausap si Madam Arabella kanina pero wala naman siyang nababangit ah?" nagtataka kong tanong sa kanya. Umiling ito at akmang hihilahin na naman ako pero kusa na akong bumitaw sa kanya. Bakit ba tarantang taranta siya? Epekto ba ito sa pagiging masungit ni Sir Kenneth sa kanila? "Ah basta! Sumama ka na kasi! Baka magwala na naman si Sir Kenneth eh! Sige na Ella!" Wika nito. Ewan ko ba, mas hamak na mas matanda naman sana itong si Ate Armely pero siya itong tarantang taranta. Haysss, ano na naman kaya ito? Nawala lang ako saglit tapos heto na naman! "Sige na nga! Pero relax ka lang. Baka madapa tayo eh." sagot ko sa kanya. Kaagad na gumuhit ang ngiti sa labi nito sabay turo sa akin sa hagdan. Kunot noo ko naman itong tinitigan. "Hindi na kita sasamahan! Nagka- trauma na ako kay Sir Kenneth eh." wika nito. Pigil ko ang sarili kong matawa. Wala akong choice kundi ang muling umakyat ng hagdan para bumalik sa kwarto ng masungit na si Sir Kenneth. "Ella!" papunta pa lang ako sa kwarto ni Sir Kenneth ng marinig kong tinatawag ako ni Mam Jeann. Dali-dali akong lumapit sa kanya. "Pasensya ka na ha? Ewan ko ba pero nirequest ng kapatid ko na paliguan mo daw siya. Parusa niya daw sa iyo. Ano ba ang ginawa mo kanina?" nagtatakang tanong nito sa akin. Nagulat naman ako. "Po? Parusa? Papaliguan ko siya? Pero humindi na po ako eh." naguguluhan kong sagot. Hindi ko kasi talaga kaya na magpaligo ng lalaki. At hindi basta-bastang lalaki. Gwapong balbas sarado na lalaki!  

 

Chapter 472 ELLA POV

 

 Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang nang-aarok na tingin sa akin ni Mam Jeann. Nahihiya naman akong napayuko. "Ano ba kasi ang nangyari? Bakit bigla kang ipinatawag ng kapatid ko? Ano ang nangyari kanina noong iniwan kita sa kwarto niya?" tanong nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng tensiyon. Baka ito pa ang dahilan ng pagkakasisante ko eh. Bakit ba kasi kailangan pang gawan ni Sir Kenneth ng issue ang nangyari kanina? Bakit kailangan niya pa akong ipatawag para daw paliguan siya? May ganito bang kaparusahan? "Ba-baka nakulitan po siya sa akin kanina Mam. Hindi ko po kasi siya tinantanan kanina hangat hindi niya kinain ang dala nating pagkain." mahina kong sagot habang nakayuko. Hindi ko talaga kayang titigan si Mam Jeann. Natatakot ako na baka magalit siya sa akin. Sobrang hirap pala maging pakialamera. May tendency pala na mapapahamak ako. "Talaga? Napilit mo siyang kumain kanina?" bakas sa boses ni Mam Jeann ang tuwa habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig sa kanya. Para kasing hindi galit eh. Ibig sabihin, safe ako. Safe ang trabaho ko sa kanya at tuloy-tuloy ang sahod ko at safe din ang padala ko monthly sa mga magulang ko. "Hindi po kayo galit Mam? Hindi niyo po ako papagalitan dahil kinulit ko ang kapatid niyo?" nagtataka kong tanong habang titig na titig sa mukha nito. May ngiting nakaguhit sa labi nito habang nakatingin din sa akin. "Of course not! Bakit naman ako magagalit sa iyo? Alam mo bang sa dinami-dami ng mga na-hire namin na mag-aalaga sa kanya ikaw pa lang ang pinakingan niya!" nakangiti nitong wika. Natameme naman ako. "The search is over. Mukhang malapit nang matapos ang problema namin kay Kenneth ah?" muling bigkas nito na labis kong ipinagtaka. Hinawakan pa ako nito sa kamay at hinila niya pa ako patungo sa kwarto ni Sir Kenneth. Nagtataka man, wala naman akong lakas ng loob para magtanong. Naabutan pa namin si Madam Arabella sa kwarto ni Kenneth. Mukhang pinapangaralan nito ang anak pero kaagad ding ngumiti ng mapansin niya ang pagdating naming dalawa ni Mam Jeann. Samantalang si Sir Kenneth naman, kung ano ang expression ng mukha nito kanina, ganoon pa rin ngayun. Blanko at kay hirap basahin ng iniisip. "Mabuti naman at dumating ka na Ella. Pasensya ka na kung hindi muna matutuloy ang pagpapahinga mo ngayun. Gusto kasing magpatulong ni Kenneth sa iyo para makaligo siya." nakangiti nitong wika sa akin. Hindi naman ako nakaimik habang nakatitig kay Sir Kenneth na noon ay biglang nagbago ang expression ng mukha. Nakatitig din ito sa akin habang nakangisi. Wala sa sariling kaagad ko itong inirapan na hindi naman nakaligtas sa paningin nila Madam Arabella at Mam Jeann na makahulugan pang nagkatinginan. "Sorry po Madam, pero wala po akong experience sa pag aalaga ng matanda na." Hindi ko maiwasang bigkas kay Madam Arabella. Nahihiya man pero kailangan kong magsabi ng totoo. Wala talaga akong alam. Marunong akong mag alaga ng bata, pero hindi ko yata kayang mag alaga ng binata na bugnutin. "What did you say? Matanda? Sinong matanda?" hindi pa man nakasagot si Madam Arabella, boses na ni Sir Kenneth ang umalingawngaw sa buong paligid. May mali na naman yata akong nasabi dahil nag aalburuto na naman! "Kayo po! Sino pa ba? Mas matanda po kayo kay Baby Russell at hindi ko po talaga alam kong paanong alaga ba ang gagawin ko sa iyo. Hindi ko po kayo kayang buhatin. Malaki na po kayo at kaya niyo na ang sarili niyo!" sagot ko sa kanya. Huli na ng ma-realized ko na nasa harapan pala namin ang Mommy nito at ang kanyan kapatid. Bakit ba pagdating kay Sir Kenneth, hindi ko talaga ma-kontrol ang pagiging palasagot ko! Baka kung ano ang isipin nila Madam Arabella at Mam Jeann sa akin eh. Baka sabihin nila bastos ako. "For your information kutong lupa, matanda lang ako ng ilang taon sa iyo at hindi pa ako uugod-ugod para tawagin mo akong matanda! Ano ba! Malabo ba ang mga mata mo?" galit naman na sagot sa akin ni Sir Kenneth. Nasagi ko na naman yata ang ego niya kaya umuusok na naman ang ilong sa sobrang pagkainis sa akin. "Exactly! Mas matanda ka sa akin kaya matanda na ang tingin ko sa iyo!" sagot ko naman at hindi ko na naman napigilan pa ang sarili ko na irapan ito. Kaunting english lang din ang baon ko na napanood ko lang din sa isang teledrama at nagamit ko ngayun kay Sir Kenneth. Dapat siguro dalas- dalasan ko ang panonood noon para matuto ako ng kahit kaunti. "Ang matanda, uugod-ugod na! Hindi ako matanda! Idiot!" halos sumigaw na ito habang sinasabi ang katagang iyun. Sa totoo lang, ano ba ang ibig sabihin ng idiot? Parang pangalawang beses ko ng narinig sa kanya eh. Hayssst! Baka mamaya minumura na ako nang hindi ko pa alam. "Hep! Hep! Tama na iyan! Sigurado ka ba Kenneth na gusto mong si Ella ang mag alaga sa iyo?" si Madam Arabella na ang umawat sa aming dalawa. Nagtataka na nagpapalipat-lipat ang tingin nito sa aming dalawa ni Sir Kenneth. Oo nga naman! Sure ba talaga ang ermitanyong Kenneth na ito na ako ang mag alaga sa kanya? Baka naman wala na kaming ibang gagawin kundi ang magbangayan! Mukhang hindi talaga kami magkasundo kaya hindi talaga pwede! "Yes Mom! Siya lang ang pwede at wala ng iba! Gusto kong ako mismo ang didisiplina sa kutong lupa na iyan! Ilang oras ko pa lang siyang nakakausap pero ang dami niya nang nagawang kasalanan sa akin!" sagot ni Kenneth sa kanyang Ina. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi. Kutong lupa talaga? Nakakasakit ng kalooban iyun ha? Tsaka anong sabi niya? Didisiplinahin niya daw ako? Paano niya kaya gagawin iyun eh lumpo na nga siya diba? Hindi niya na kayang tumayo although gagaling pa naman daw sana ito kung magpapagamot lang....  

 

Chapter 473 KENNETH POV

 

 Parang gusto kong matawa habang pinagmamasdan ang naging reaction ni Ella. Ewan ko ba, ilang oras ko pa lang siyang nakakasama at nakakausap pero aaminin ko sa sarili ko na natutuwa ako sa kanya. Lahat ng mga alalahanin ko biglang nawala lalo na kapag nakikita ko sa mukha nito na naiinis siya sa akin. Parang may something sa kanya na hindi ko maintindihan. Gumagaan kasi talaga ang kalooban ko tuwing pinagmamasdan ito. "Naku Madam, hindi po talaga ako marunong mag alaga ng kagaya ni Sir Kenneth." sagot na naman nito. Hindi naman ako nababahala dahil wala naman itong pagpipilian eh. Ilang buwan nang sumasakit ang ulo nila Mommy at Daddy pati na si Jeann sa kakahanap ng taong pwedeng umalalay sa akin. At ngayung nagpakita ako ng interes kay Ella, alam kong hindi nila sasayangin ang pagkakataong ito. "Pasensya ka na Iha ha? Wala na kasi talaga kaming ibang makuha na pwedeng mag alaga sa kanya eh. Sige na, pumayag ka na. Hindi naman mahirap alagaan si Kenneth. Aalalayan mo lang naman siya sa lahat ng kilos niya at wala ka nmang ibang gagawin kundi ang bantayan siya." pangungumbinsi ni Mommy dito. Napansin ko pa ang pagsulyap ni Ella sa akin pero hindi ko na naman napigilan pa ang sarili ko. Kinindatan ko siya kaya kaagad na nanlaki ang mga mata niya sabay iwas ng tingin sa akin. Pigil ko na naman ang sarili kong matawa lalo na nang mapansin ko na pinamulahan ito ng mukha. Lalo tuloy siyang naging cute sa paningin ko. "Dont worry Ella, kapag may ginawang kabulastugan iyang si Kenneth sa iyo, ako na mimso ang babawi sa iyo. Sa ngayun, sana pagbigyan muna natin ang hiling ni Mommy. Kahit na hindi ka na nagtatrabaho sa akin, tuloy-tuloy ka pa ring makakatangap ng sahod mula sa akin. Isipin mo na lang na part time itong ginagawa mo at i-enjoy mo lang. "sabat naman ng kapatid kong si Jeann. Tama, i-enjoy niya lang dahil alam kong mag-ienjoy din ako sa presensya niya sa buhay ko. "Sige po! Susubukan ko!" narinig kong sagot ni Ella sabay yuko. Hindi na naiwasan pa ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko. Simpleng sagot mula sa cute na cute na si Ella, parang kaagad na napawi ang galit na nararamdaman ng puso ko sa hindi pagsipot ni Vina sa kasal namin. Ewan ko ba, nararamdaman ko ngayun sa sarili ko na malaki ang ipinagbago ko. "Thank you Iha! Sinasabi ko na nga ba at mabait kang bata eh.!" narinig kong sagot ni Mommy dito habang nakatitig sa akin. Huling huli niya marahil ang pangiti ko. Pilit kong ibinabalik sa pagiging seryoso ang awra ko pero hindi ko pala kaya. Parang bigla na din kasing naglaho ang galit sa puso ko eh. Parang gusto ko na tuloy makipag- cooperate sa kanila na magpagamot para gumaling na ako at muling makalakad. "So ayos na pala eh. Ipapahiram ko muna si Ella sa iyo Bro ha and oras na mabalitaan ko pinapahirapan mo siya, hindi talaga ako magdadalawang isip na bawiin siya sa iyo." si Jeann naman ang sumagot. Hindi ko na ito sinagot pa bagkos, sininyasan ko na ito na pwde na silang lumabas. Gusto ko nang masulo si Ella eh. Gusto ko din subukan kung hanggang saan ang pasesnya nito. Nasunod naman ang gusto kong mangyari at lumabas na din sila Mommy at Jeann ng kwarto. Nagpaiwan naman si Ella na hindi malaman kung ano ang gagawin niya. Kung saan siya nakatayo kanina noong nandito pa sila Mommy nandoon pa din siya. Pigil ko na naman tuloy ang sarili ko na matawa "Tatayo ka na lang ba dyan? Hindi ka sinasahuran dito para maging tood at walang gagawin." pukaw ko sa kanya. Nakuha ko naman ang attention nito at tumitig sa akin. "Wala naman po kayong iniutos at hindi ko alam ang gagawin ko. Utusan niyo kasi ako." sagot nito. Ibang iba na ang tono ng boses nito ngayun. Kung kanina, handa itong makipagbangayan sa akin, ngayun naman napaka-formal niya na. Titingnan ko kung hanggang saan ang pasensya nito. "Paki-check ng banyo dahil maliligo ako." utos ko sa kanya na kaaagad namang tumalima. Pumasok ng banyo at halos wala pang isang minuto lumabas din kaagad. Puno nang pagtataka sa mukha nito na naglakad palapit sa akin. "Ano po ang ihahanda ko Sir? Gusto niyo po bang punuin ko ng tubig ang bathtub?" tanong nito. Kaagad akong umiling. Init na init na ako at gusto ko ng maligo. Enough na ang shower sa akin ngayung araw. Kung gusto kong magababad sa tubig, pwede naman sana sa pool. Siguro gagawin ko iyun sa mga susunod na araw. Parang bigla tuloy akong nakaramdam ng pagkabagot dito sa loob ng kwarto ko. Imagine, sa loob ng ilang buwan pagkatapos kong naaksidente wala na akong ginawa kundi ang magmukmok sa kwartong ito. Napaka-miserable kong tingnan at mula ngayung araw, gusto ko ng baguhin iyun. Hindi ko na sinagot pa si Ella, bagkos pinagulong ko na ang wheelchait ko patungong banyo. Kailngan ko na talagang sigurong tulungan ang sarili ko na gumaling. Kay hirap ng ganitong sitwasyon.  

 

Chapter 474 ELLA POV

 

 Nag-aalangan man sa bago kong trabaho ngayun wala naman akong choice kundi ang kumilos ng normal sa harap ni Sir Kenneth. Simula ngayung araw, siya na muna ang amo ko at ako ang aalalay sa kanya sa lahat ng oras. Mukhang maayos naman ito dahil pagkaalis nila Mam Jeann at Madam Arabella kaswal na ang pakikitungo namin sa isat isa. Amo siya at katulong niya ako. "Ella, I need your help!" narinig kong sigaw ni Sir Kenneth. Nasa loob na ito ng banyo samantalang nandito ako sa may pintuan. Hindi ko kasi talaga alam kong ano ang gagawain ko. Maliligo daw siya at ano ba ang pwede kong maitulong? "Sir? Andiyan na po!" sagot ko naman at mabilis itong nilapitan. Nakaupo pa rin ito sa kanyang wheelchair pero may isang upuan din akong nakikita sa may shower area. lyun yata an uupuan niya mamaya habang naliligo siya. "Tulungan mo akong makaupo sa upuan na iyan. Tulungan mo akong makapaligo at huwag mo nang hintayin na tawagin pa kita!" sagot nito. Nababakas ko na naman sa boses niya ang pagkayamot. Kung kanina ay ayos na ito pero biglang nagbago na naman ngayun. Mabilis talaga uminit ang kanyang ulo kaya dapat lang na mag ingat ako. "Po? baka mabigat po kayo Sir? Baka hindi ko po kaya!" sagot ko naman! Kahit naman na medyo pumayat itong si Sir Kenneth, di hamak na malaki pa rin ang pangangatawan niya. Kahit naman medyo pumayat siya, macho pa rin siyang tingnan at parang kay sarap tangalan ng balbas para lalong lumitaw ang taglay na kagwapuhan nito. "Bakit ba nagrereklamo ka kaagad? Hindi mo pa nga sinabukan diba? Isa pa, hindi mo naman ako totally bubuhatin. Alalayan mo lang ako na maka-transfer sa lintik na upuan na iyan!" yamot nitong bigkas. Hindi ko maiwasang mapangiwi. Kailangan ko talaga magbaon ng maraming pasensya sa taong ito. Ayaw ko na siyang patulan sa pagiging suplado niya para hindi niya din ako pahirapan. Siya na nga kasi ang amo ko. "Sige po! Kapit kayo ha? Hindi ko kasalanan kung bumagsak kayo sa sahig!" sagot ko sa kanya at akmang hahawakan ito sa kanyang kamay para sana igiya ito patayo pero kaagad itong pumiksi. Hindi ko naman maiwasan na mapasimagot. Nagpapatulong siya diba pero bakit may ganyang klaseng gesture. Hayssst, hirap niyang intindihin. Feeling ko, last day ko na ngayun sa trabaho. "Sa baiwang mo ako hawakan!" pautos nitong wika. Tumututol ang kalooban ko pero ero wala akong choice kundi sundin ang sinabi niya. Awkward tingnan ang posisyon naming dalawa ngayun dahil feeling ko halos nakayakap na ako sa kanya pero wala akong choice kundi tiiisin iyun. narinig kong bigkas nito habang halos nakayakap na din ito sa akin. Hindi naman siya ganoon kabigat dahil tinutulungan niya naman ang sarili niya na makatransfer sa upuan pero ramdam ko na may kakaiba sa kanya. Para kasing may isang matigas ng bagay na sumundot sa tiyan ko eh. Galing kay Sir Kenneth iyun at hindi ko mawari kung ano.... Successful naman siyang nakatransfer sa isang parang upuan na nasa tapat ng shower area. Kahit na naiilang tinulungan ko pa rin itong hubarin ang t-shirt niya noong napansin ko na dahan-dahan niya nang itinataas iyun. Baka uminit na naman ang kanyang ulo kong hindi ko siya tutulungan. "Hmmm, Sir..siguro kaya niyo na pong maligo noh? Pwede ko na siguro kayong iiwan dito..." wika ko sa kanya pagkahubad ko ng tshirt niya. Lalo kasi akong nakaramdam ng pagkailang ng tumampad sa mga mata ko ang mabalbon nitong dibdib. Tama ang hinala ko, macho pa rin si Sir Kenneth sa kabila ng sitwasyon niya ngayun. "At sino ang magpapaligo sa akin kung aalis ka? Kaya ka nandito dahil paliliguan mo ako tapos iiwan mo ako dito?" sagot nito. Nanlaki ang mga mata ko dahil sa narinig. Talaga palang seryoso siya sa sinabi niya kanina pa na ako ang magpapaligo sa kanya. Sa inis ko walang pasabi na pinihit ko ang shower. Kaagad na lumagaslas ang tubig mula sa shower at direktang bumuhos kay Sir Kenneth. Isang malutong na mura ang narinig ko sa kanya pagkatapos noon. What are you doing?" galit na singhal nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng takot dahil kita ko ang nagpupuyos ito sa galit. "Sabi niyo po, ako ang magpapaligo sa inyo. Bakit po ba kayo nagagalit? Natural na mababasa kayo kung bubuksan ko na ang shower!" sagot ko naman at hindi ko maiwasang mapakagat sa aking labi ng marealized ko ang sinabi ko ngayung lang. Ano ba? Ang tanga-tanga ng sagot ko dahil lalong naningkit ang mga mata nito dahil sa galit. "Papaliguan mo ako na suot-suot ko pa rin ang pajama ko?" singhal nito. Kaagad namang nanlaki ang aking mga mata ng ma-realized ko kung ano ang ibig niyang sabihin. Huhubaran ko daw siya sa pang ibabang bahagi ng kanyang kasuotan. So, ibig sabihin, makikita ko ang potutuy niya? Shocks... kaya ko ba? "Po? Huhubarin ko ang pajama mo?" parang nanghihina kong tanong kay Sir Kenneth. Napansin ko naman ang kaagad na pagbabago ng expression ng mukha nito habang nakatitig sa akin. "Natural! May naliligo ba na balot na balot ang katawan?" sagot nito. Hindi ko tuloy maiwasan na mapalunok ng sarili kong laway. Pang itaas ng bahagi ng katawan niya palang ang walang saplot, nakakaloka na nga sa panig ko, how much more pa kaya sa pang ibabang bahagi? Kaya ko bang makita ang hindi dapat makita sa kanya? "Pe-pero Sir! Sigurado po kayo? Virgin pa ang mga mata ko at hindi pa ako ready na makakita ng hu-hubad na katawan ng tao." walang pag aalinlangan kong sagot sa kanya. Nagulat naman ako dahil kaagad itong ngumisi. "Hindi pa ba? Well, sanayin mo na ang sarili mo ngayun dahil simula ngayung araw, ito na ang trabaho mo!" "nakangisi nitong sagot sa akin. Hindi ko mapigilang mapalunok ng laway at gamit ng nanginginig kong kamay, hinawakan ko ang garter ng kanyang pajama at dahan-dahan na ibinaba. Nagdadasal ako na sana walang halimaw na bumulaga sa inosente kong mga mata.  

 

Chapter 475 ELLA POV

 

 Grabe ang konsentrasyon ko habang dahan-dahan kong ibinababa ang pajama ni Sir Kenneth. May papikiit- pikit pa ako ng aking mga mata dahil natatakot ako na baka kung ano ang sumalubong sa aking inosenteng paningin. First ko itong gagawin kaya natatakot talaga ako. "Hoy! Bakit may papikit-pikit? Ayusin mo ang trabaho mo!" Kaagad akong napamulat ng aking mga mata ng maramdan ko ang daliri ni Sir Kenneth na dumudunggol sa noo ko. Hindi ko maiwasang mapasimangot habang tinititigan ito. "Ano ba? Bakit ka ba nang-aano?" naasar kong tanong sa kanya. Tinaasan lang ako nito ng kilay kaya tuluyan ko ng hinubad ang kanyang pajama. Nakahinga ako ng maluwang ng liban sa pajama may suot pa pala itong boxer shorts. Hindi bumulaga sa mga mata ko ang inaasahan kong halimaw. Pero ang tanong, huhubarin ko din ba ang boxer shorts niya? Tsaka ano kaya iyung nakikita kong bumubukol sa manipis na tela ng boxer shorts niya? Wala naman akong narinig na kahit na anong salita kay Sir Kenenth kaya sunod kong hinawakan ang garter ng kanyang boxer shorts. Maliligo siya at expected kong dapat hubot hubad siya diba. Pero nagulat na lang ako ng bigla niyang hawakan ang aking kamay at inilayo sa garter ng kanyang boxer shorts. "Anong ginagawa mo, Ella?" tanong nito. Kaagad naman akong napabitaw sa pagkakahawak niya. Para kasing may nararamdaman akong kakaiba sa kanya. Parang may kung anong mainit na kuryente ang biglang tumulay mula sa kanyang kamay papunta sa akin. Tsaka, bakit parang biglang nag iba ang titig sa akin ni Sir Kenneth? Lalong naging matiiim na para bang may ibig sabihin "Huhubarin ko po! Pa-para makaligo na kayo!" sagot ko sa kanya habang hindi ko na naman mapigilan pa na kagatin ang sarili kong labi. Napatitig ito sa akin at napansin ko ang pagalaw ng adams apple nito. "Hindi mo alam kung ano ang gusto mong mangyari. 1-on mo na ang shower dahil gusto ko nang maligo." garalgal ang boses na wika nito kasabay ng pag iwas ng tingin sa akin. Napansin ko din na namumula ang kanyang magkabilaang tainga. Tatanungin ko sana siya kung masama ba ang pakiramdam niya kaya lang naunahan na ako ng hiya. Wala na akong choice kundi ang paliguan na siya. Ako na ang nag- shampoo ng kanyang buhok at nagsabon ng halos buo niyang katawan. Tumutulong naman siya kaya lang ang hindi niya kayang abutin kaya ako ang gumagawa. Ang labis ko lang na ipinagtataka masyadong nang tahimik si Sir Kenneth. Hindi niya na din ako sinisita at ang bukol sa boxer shorts niya kanina ay lalo pa yatang domuble. "Sir, ayos na po! Tapos na po!" wika ko sa kanya habang inio-off ko na ang tubig sa shower. Kumuha ako ng malinis na towel at ipinunas sa kanyang basang katawan. Parang gusto ko din sanang ahitin ang balbas nito kaya lang baka mabulyawan niya ako eh.... "Pwede bang lumabas ka na muna? Balikan mo na lang ako dito after ten --minutes!" sagot nito sa akin. Nagtataka naman akong napatitig sa kanya. Ano kaya ang gagawin niya sa banyong ito sa loob ng ten minutes gayung tapos naman na siyang maligo. Dont tell me na iibak siya? Ang tanong, kaya niya naman kayang lumipat papuntang toilet bowl mag isa? "PO? Naku, hindi po pwede Sir! Basa na po ang sahig at baka kung mapaano kayo kung iiwan ko kayong mag isa dito sa banyo." sagot ko naman sa kanya. Matalim ang mga matang tinitigan ako nito bago itinuro ang pintuan ng banyo. "Get out! Lumabas ka na muna at hayaan mo akong mag isa! Now!" galit na sigaw nito sa akin. Gusto ko na talaga siyang patulan eh. Nakakarami na siya! Nag aalala lang naman ako sa kalagayan niya kaya ayaw ko sana siyang iiwan dito sa banyo, pero since na nagsusungit na naman siya, wala akong choice kundi hayaan na muna siya. Bahala na nga siya. Maghahalungkat na lang siguro ako sa walk in closet niya na pwede niyang isuot. Hindi pa ready ang damit niya eh.. "Okay, fine! Huwag magalit! Mabilis lang naman akong kausap eh." sagot sa kanya at inilapag sa kandunga niya ang towel na ginamit kong pamunas sa kanya kanina. Wala na akong narinig na sagot mula sa kanya kaya diir- diretso na akong lumabas ng banyo. Bahala na nga siya. Baka may unfinished business siya na gustong gawin na ayaw niyang ipakita sa akin. Baka kailangan niya ng kahit kaunting privacy. Well, kung ano man iyun, malalaman ko din siguro sa mga susunod na araw lalo na at simula ngayung araw, ako na ang tagapag- alaga niya. Pinakailaman ko na ang mga damit niya dito sa kanyang walk in closet. Kumuha ako ng pajama, boxer shorts at puting t-shirt bilang pamalit. Balak kong sa banyo na lang siya bihisan dahil medyo malamig pala dito sa kwarto niya dahil sa malamig na buga ng hangin na mula sa aircon. Pagkalabas ko ng walk in closet, inilibot ko ang paningin ko sa buong paligid. Malawak at maayos naman ang kwarto ni Sir Kenneth at kahit masungit ito, mukhang nalilinisan din naman. Magulo nga lang ang mga beddings ng kanyang kama kaya inayos ko na din muna. Inamoy ko pa nga kung marumi na para sana palitan pero ayos pa naman pala. Amoy Sir Kenneth nga eh. "Haysst, ano kaya ang ginagawa niya sa loob ng banyo. Bakit kaya kailangan niya pa akong palabasin. Ten minutes daw eh! Ten minutes bago ko siya balikan ulit? Haysst, ilang minutes na nga ba ang lumipas?" sigaw ng isipan ko habang maayos na tinutupi ang comforter ng kanyang kama. Nakalimutan kong minutuhan si Sir Kenneth at baka kanina niya pa ako hinihintay. Sa isiping iyun, kaagad kong dinampot ang pamalit niyang mga damit at diretsong naglakad patungong banyo. Binuksan ang pintuan at hindi ko maiwasang mapanganga ng makita ko kung ano ang ginagawa ng magaling kong amo. "Si--Sir?" tawag ko sa kanya. Gulat itong napalingon sa akin. Pulang pula ang kanyang mukha pero kaagad ding dumako ang aking mga mata sa kanyang kandungan. Hawak-hawak niya pa rin ang kanyang matigas na putotoy at kaya niya siguro ako pinalabas ng banyo kanina dahil may kababalaghan nga itong gustong gawin.  

 

Chapter 476  POV

 

 Nasa kalagitnaan na ako ng kasarapan sa pagsasarili ng maramdaman ko ang biglang pagbukas ng pintuan ng banyo. Gusto ko lang naman ilabas ang namuong init ng aking katawan dahil din sa babaeng tulalang nakatitig sa akin ngayun pero bakit kay hirap? "A-anong ginagawa mo? Sino ang may sabi sa iyo na pwede ka nang pumasok?" singhal ko kay Ella. Kita ko sa mga mata niya ang pagkagulat habang nakatutok pa rin ang kanyang tingin sa naghuhumindig ko pa rin pagkalalaki. Yes...... Nagsasarili ako at malapit na sana akong labasan pero bigla naman itong pumasok. Huling huli niya ako sa akto at hindi ko tuloy malaman kung ano ang sasabihin ko sa kanya. Mabilis kong hinablot ang puting towel at kaagad na itinakip sa galit kong alaga. Kaya ko nga siya pinalabas muna pagkatapos ako nitong paliguan dahil kanina pa galit na galit ang alaga ko. Sa bawat haplos na ginawa niya kanina sa katawan ko habang sinasabon ako, katakot-takot na pagpipigil ang ginagawa ko. Simula noong naaksidente ako, ngayun lang ulit nagreact ng ganito ang junior ko at kay Ella lang talaga. Ngayun ko lang din lubos na napatunayan na hindi naman pala naapektuhan ang junior ko sa aksidenteng iyun. Tumitigas pa rin naman pala. "So--sorry po! Hi-hindi mo kasi sinabi na nag--nag- -a-ano pala kayo eh." pautal-utal na sagot nito. Pulang pula ang kanyang mukha dahil na-shock siguro siya sa nakita niya kani-kanina lang. "Kailangan ko pa bang sabihin sa iyo na nag aano ako para huwag mo akong istubuhin?" sagot ko naman sa kanya. Natameme naman ito. Parang gusto ko namang kastiguhin ang sarili ko. Inosente nga pala itong kaharap ko at baka isipin niya na manyakis ako. "Pakilagyan lang ako ng lotion at tulungan mo akong makapag bihis." pautos kong wika sa kanya. Kaagad naman itong tumalima pero ramdam ko sa kanyang kilos ang pag aalinlangan. Parang gusto ko tuloy matawa. Feeling ko, natatakot ito sa akin eh gayung hindi ko naman siya sasakmalin. Kung naiilang siya sa akin, mas lalong nag iinit naman ako sa bawat pag- dampi ng kanyang palad sa balat ko habang nilalagyan niya ako ng lotion. Seryoso ang kanyang mukha pero curious din ako kung anong pabango ang gamit niya. Ang sarap sa ilong. Parang amoy baby! At ang labi niya.... , parang kay sarap halikan. Sabi ko na eh, hindi ito gumagamit ng lipstick pero mamula-mula pa rin. Tinulungan niya nga akong magsuot ng t-shirt pero pagdating sa under pants muli ko itong pinalabas. Kaya ko naman eh. Hindi lang ako makapaglakad pero kaya kong bihisan ang sarili ko. Gusto ko lang sanang bwisitin si Ella pero tama na muna ngayung araw. Baka mamaya, bigla niya na lang akong layasan. Gagawin ko pa naman sana siyang motivation para muli akong makalakad. Natutuwa kasi talaga ako sa kanya. Nang masiguro ko na maayos na ang aking pananamit muli ko itong tinawag. Nagpatulong ako sa sa kanya na makatransfer sa wheelchair. Mukhang kailangan ko nang kausapin ng masinsinan ang doctor ko. Gusto ko nang kalimutan ang mga masasamang nangyari sa akin at magfocus para makalakad ulit. May ilang pursyento pa naman daw na natitira para makalakad ako at gagamitin ko ang porsyento na iyun para muling manumbalik ang dating ako. Kay hirap din pala ng ganitong sitwasyon. Hindi ko na nagagawa ang kung ano man ang gusto ko. Katulad kanina, mahigpit ang kapit sa akin ni Ella habang inalalayan niya ako na makalipat sa aking wheelchair. Amoy na amoy ko pa rin ang mabangong samyo na galing sa kanyang katawan. Nakaka-adict at parang gusto ko tuloy siyang tanungin kung anong klaseng pabango ang gamit niya. Nakaka-relax kasi sa part ko eh. Ako na mismo ang nagpagulong ng wheelchair ko pabalik ng kwarto. High tech itong wheelchair ko pero hindi ko na pangarap pa na magtagal sa pagamit nito. "Mabuti naman at nakaligo ka na! Gusto mo bang bumaba muna ng garden? Medyo tanghali na pero makulimlim ang kalangitan. Hindi din ganoon kainit." Si MOmmy ang kaagad na sumalubong sa akin pagkalabas ko ng banyo. Ilang beses niya na akong niyayaya noon na magpaaraw kahit saglit lang at lumanghap ng sariwang hangin sa garden pero palagi ko siyang tinatangihan. "Okay po! Gusto ko din po kayong makausap ng masinsinan tungkol sa kondisyon ko ngayun." sagot ko. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang kaagad na paguhit ng masayang ngiti sa labi ni Mommy. "Talaga? Kung ganoon, tatawagan ko ang driver mo pati na din ang guard para tulungan kang makababa. Naku, tiyak na matutuwa ang kapatid mong si Jean pati na din ang Daddy mo!" tuwang tuwa nitong sagot sa akin. Tipid kong nginitian si Mommy hanggang sa muling naagaw ang attention ko sa paglabas ni Ella mula sa banyo. May ilang butil ng pawis ang namuo sa noo nito at kaagad nitong binati si Mommy. "Sige na Ella. Magpahinga ka muna at ako na muna ang bahala sa alaga mo. Iyung kwarto mo pala ay ang nasa right side. Iyun muna ang gamitin mo para mabilis mong mapuntahan itong si Kenneth kapag kailangan ka niya." narinig kong wika ni Mommy. Hindi ko maiwasang mapangiti. Ang kwarto na tinutukoy ni Mommy ay ang katabi lang ng kwarto ko. Pwede ko pala talagang makita si Ella kapag gustuhin ko.  

 

Chapter 477 ELLA POV

 

 Pagkababa ni Sir Kenneth ng garden, kaagad ko ding inihanda ang pagkain niya for lunch. Hindi siya sumabay kina Mam Jeann at Madam Arabella sa pagkain. Mas gusto niya daw sa garden kumain kaya naman pinagbigyan na lalo na at iniiwasan nilang masira ang mood ni Sir Kenneth. Simula noong naaksidente ito, nagiging moody na daw kasi kaya hangat maaari, ayaw nilang kuntrahin kung ano ang gusto nito. First time daw kasi itong lumabas ng kwarto at sumilip ng garden kaya kailangan nilang pagbigyan. Baka magsungit na naman daw eh. Ako na lang ang kumuha ng pagkain nito sa kitchen. Medyo dinamihan ko na ayun na din sa kagustuhan nila Madam Arabella. Binilinan pa nila ako na habang kumakain daw si Sir Kenneth, pwede ko naman daw ito iiwan para makakain na din daw ako. Kaagad naman akong nagpasalamat sa kanila dahil kahit papano, naiisip pa rin ng mga amo ko ang kalagayan ko. Bawing bawi sila kung kabaitan ang pag-uusapan kahit na palagi pa akong susungitan ni Sir Kenneth. "Heto na po ang food niyo Sir." pukaw ko kay Sir Kenneth habang bitbit ko ang isang tray ng pagkain. Naabutan ko itong tulala na nakatingin sa kawalan. Para itong may malalim na iniisip at saglit pa itong napakurap ng maramdaman niya ang aking presensiya. Ilang saglit pa kasi ako nitong tinitigan sabay tango. Para itong nagising sa isang malalim na panaginip. Ipinatong ko ang dala kong pagkain sa kalapit na table. Pinagulong naman nito ang kanyang wheelchair palapit kaya inayos ko na ang mga pagkain sa mesa para makakain siya ng maayos. "Sabayan mo na ako!" sagot nito na ikinagulat ko naman. Tinitigan ko pa ito dahil gusto kong arukin kung seryoso ba ito pero nang mapansin ko na seryoso ang mukha nito ay pilit akong ngumiti. "Naku, huwag na po Sir! Nakakahiya! " sagot ko sa kanya. Kahit saang angulong tingnan, hindi ko talaga kayang sumabay sa kanya sa pagkain. Hindi ko kaya! "Sa sobrang dami nitong pagkain na dala mo, palagay mo ba mauubos ko ito? Maupo ka na diyan at sabayan ako sa pagkain!" masungit nitong wika. "Pe-pero, busog pa po ako eh!" naiilang kong sagot sa kanya pero ang totoo, nag aalburuto na ang mga bituka ko. Kanina pa ako nagugustom dahil halos hindi naman ako kumain ng agahan kanina at medyo late na din. Ala -una na ng tanghali. "Ella! Stop it! Huwag mo nang hintayin na mawalan pa ako ng gana dahil dito. Maupo ka na at sabayan mo akong kumain." muling wika nito kaya wala na akong choice kundi ang maupo na din. Para kasing bubuga na naman ng apoy ang dragon kaya walang choice kundi pagbigyan ito. Nilagyan ko ng pagkain ang pingan niya at muli akong tumayo. Kunot noong tumitig ito sa akin. Pilit ko naman itong nginitian. "Kukuha lang po ako ng isa pang pingan Sir!" wika ko sa kanya. Alangan namang magsalo kami sa iisang pingan diba? Foul na iyun! Sobrang nakakahiya na talaga iyun lalo na kapag may makakita sa amin. "Sit down! Ako na ang bahala!" saogt naman nito sa akin sabay senyas sa isa sa mga kasambahay sa hindi kalayuan sa amin. Nag aalangan naman itong lumapit kaya kaagad itong inutusan ni Sir Kenneth na kumuha ng isa pang pingan sa kusina. Tahimik lang naman akong nakikinig dahil nahihiya talaga ako. Hindi naman nagtagal ang inutusan ni Sir kenneth at kaagad din itong bumalik na may dala nang pingan at dagdag na pagkain. "Kumain na tayo!" wika nito. Tango lang ang naging sagot ko at wala akong choice kundi ang pagbigyan siya. Since, nag insist siya pwes, ibigay kung ano ang nais niya! Gutom na din naman ako eh! Mabait naman pala itong bago kong amo lalo na kung tungkol sa pagkain ang pag uusapan. Ayaw niya din sigurong magutom ang tagapag- alaga niya. Tahimik lang naman din si Sir Kenneth sa buong oras ng pagkain namin na siyang labis kong ipinag- pasalamat. Pabor sa akin iyun dahil unti-unti din namang nawala nag hiya ko sa kanya. Nakakain din naman ako ng maayos. Pagkatapos namin kumain, muli nitong inutusan ang malapit na kasambahay na iligpit ang aming pinagkainan. Tututol pa sana ako dahli msayado nang nakakahiya at kaya ko namang magligpit pero muli akong pinigilan ni Sir Kenneth Gusto niya na daw kasi umakyat na ng kwarto. Kaagad ko namang tinawag ang guard pati na din ang drvier nito para buhatin na siya paakyat. Pagdating ng kwarto, sila na din ang inutusan ni Sir Kenneth para ma- itransfer sa kama. Hinayaan ko na lang at nang masiguro na nilang maayos na si Sir Kenneth, sabay-sabay na silang  lumabas ng kwarto. Naiwan naman ako na hindi malaman ang gagawin. "Magpahinga ka na din! Ipapatawag na lang kita mamaya!" pautos na wika nito. Llhim naman akong umusal ng pasasalamat dahil kanina pa talaga ako nakakaramdam ng pagod. Tsaka, kapag ganitong busog ako ay parang ang sarap matulog. Kaagad akong lumabas ng kwarto ni Sir Kenneth at binuksan ang katabing kwarto na sinabi ni Madam Arabella na magiging pansamantalang kwarto ko habang inaalagaan ko si Sir kenneth. Swerte ko pa din pala dahil pagkapasok ko sa loob ng kwarto, saglit pa akong namangha. Ang ganda kasi talaga at may sarili pang banyo. Nag-survey pa ako sa banyo at laking tuwa ko dahil kumpleto na sa gamit. May mga gamit na kasi panligo at pang personal hygiene. Since ako ang gagamit sa kwartong ito, may karapatan na din akong gamitin ang lahat ng gamit na nakikita ko dito sa loob ng banyo. Sa totoo lang, hindi pa rin ako naka moved on sa nasaksihan ko kay Sir Kenneth kanina pagkatapos nitong maligo. Gayunpaman, kailangan ko pa ring pilitin ang sarili ko na kalimutan ang lahat nang iyun. Baka normal lang naman talaga sa kanya ang gumawa ng ganoon dahil lalaki siya. Baka hinahanap-hanap ng katawan nya ang nangyari sa kanila noong girlfriend niya. Walang sabi-sabi na kaagad kong inihiga ang pagod kong katawan sa malambot na kama. Kung tutuusin, may maids quarter naman sana ang bahay na ito pero since gusto siguro nilang malapit lang ako sa anak nila, ito na munang kwartong ito ang pinagamit nila sa akin. Pabor naman sa akin para hindi na din ako mahirapan. Mabilis ko lang mapuntahan si Sir Kenneth kapag kailangan niya ako. Hindi ko na namalayan pa na nakatulog pala ako. Nagising nalang ako sa mahinang katok ng pintuan. Pupungas-pungas akong bumangon at kaagad akong napatalon ng aking kama ng mapansin ko na madilim na sa paligid. Napasarap ang tulog ko at hindi ko man lang namalayan ang oras.  

 

Chapter 478 ELLA POV

 

 Pagkababa ko ng kama halos takbuhin ko ang pintuan at kaagad na binuksan. Laking pasalamat ko dahil isa sa mga kasambahay ang nabungaran ko. Nakakahiya kasi kung si Madam Arabella pa ang kakatok sa akin dahil sa mga ganitong oras, alam kong umuwi na si Mam Jeann sa sarili nitong tirahan. Kung bakit naman kasi napasarap ang tulog ko. "Ella, hinanahanap ka na ng alaga mo! "kaagad na balita sa akin ni Manang Ising. Isa siya sa maraming kasambahay sa bahay na ito. Tipid ko naman itong nginitian. "Ganoon po ba? Pasesnya na po, nakatulog ako. Teka lang kanina pa po ba kayo kumakatok Manang?" tanong sa kanya. Tumango naman ito. "Pangatlong balik ko na dito sa kwarto mo Ella. Umalis nga pala sila Madam at Sir. May dadaluhan daw na party!" sagot nito sa akin na labis kong ipinagpasalamat. Nakakahiya din kasi sa kanila kapag malaman nilang napabayaan ko si Sir Kenneth dahil nakatulog ako. "Gusto na nga sana kitang pasukin eh kaya lang naka-lock iyang pintuan mo. Kanina ka pa hinahanap ni Sir Kenneth. "muling wika nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng kaba dahil sa sinabi niya. Kung kanina pa ako hinahanap ni Sir Kenneth tiyak na mainit na naman ang ulo nito. Lagot na naman siguro ako nito. Hindi ko na sinagot pa si Manang at mabilis na akong naglakad patungo sa kalapit ng pintuan. Ang kwarto ni Sir Kenneth. Kumatok lang ako ng tatlong beses at binuksan na din ang pintuan at tuloy-tuloy na akong pumasok sa loob. Naabutan ko itong abala sa kanyang binabasang libro at nang mapansin niya marahil ang pagpasok ko ng kwarto niya ay dahan-dahan itong nag angat ng tingin at direktang tumitig sa akin. "Bakit ngayun ka lang?" seryoso nitong tanong. Lalo tuloy akong kinabahan. Mukhang sisante na yata ako at kailangan ko nang tawagan si Mam Jeann para magpasundo. "Sorry po Sir...nakatulog po kasi ako! Hindi ko po namalayan ang oras." nahihiya kong sagot sa kanya sabay yuko. Ewan ko ba, parang hindi ko na kasi talaga kayang makipagtitigan sa kanya. Parang may something talaga kay Sir Kenneth na hindi ko maintindihan. Katahimikan ang namayani sa aming dalawa bago ko narinig ang mahina nitong pag tikhim. Unti-unti naman akong nag-angat ng tingin at nahuli ko siyang titig na titig sa akin. "Okay...pero ayaw na ayaw ko nang maulit ito ha? Gutom na ako at ikuha mo ako ng pagkain." seryoso nitong wika. Kaagad naman akong tumango at mabilis na lumabas ng kwarto niya. Nagulat pa ako ng maabutan ko si Aling Ising sa labas ng kwarto. Mukhang hinihintay nito ang paglabas ko base na din sa expression ng kanyang mukha. "Kumusta? Napagalitan ka ba? Naku, masungit talaga iyang si Sir Kenneth! Simula noong naaksidente siya at hindi natuloy ang kasal nila ng fiance niya ang laki na din ng ipinagbago ng ugali niya. Parang hindi na siya ang dating mabait na si Sir Kenneth na palaging nakangiti." Kaagad na wika nito sa akin. Sininyasan ko naman siya na sumunod sa akin. Baka kasi marinig kami ni Sir Kenneth eh. Tiyak na mas lalong magalit sa akin iyun. "Talaga po? Kung ganoon, ngayun lang pala talaga siya nagsusungit." sagot ko sa kanya habang tinatahak namin ang daan patungong kusina. Ikukuha ko ng pagkain si Kenneth kaya wala sana akong panahon na makipagtsismasan kay Aling Ising pero dahil game ito magkwento hahayaan ko na lang. Ang importante, kumikilos pa rin naman ako. "Pero alam mo ba kung ano ang mas totoo? Hindi boto sila Madam Arabella at Sir Kurt sa babaeng iyun? Pinilit na nga lang nilang magustuhan alang- alang kay Sir Kenneth pero hindi naman sumipot sa kasal. Sumama pala sa ibang lalaki ang bruha!" pagki- kwento pa ni Manang Ising. Napahinto tuloy ako sa paglalakad dahil sa sinabi niya. Nagpalinga-linga sa paligid bago ito hinarap. "Talaga po? Hindi boto sila Madam kay Vina? Bakit daw?" tanong ko. "Sino namang mga magulang ang matutuwa kung ang babaeng napupusuan ng kanilang anak ay isang bilmoko at gold digger!" sagot nito. Hindi iko naman maiwasan na mapakunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. Hindi ko gets kung ano ang ibig sabihin ng salitang 'BILMUKO'. Ngayun ko lang narinig kaya kaagad kong hinila si Manang sa isang tabi at seryosong tinitigan. "Bilmuko? Ano po iyun?" tanong ko sa kanya. Tuluyan niya nang nakuha ang buo kong attention. Biglang nawaglit sa isipan ko ang utos sa akin ni Sir Kenneth na ikuha ko siya na makakain. Hassst, kapag ganitong tsismis, lumalapad din ang antena ng pandinig ko. Wala naman sigurong masama since ako ang nag aalaga kay Sir Kenneth, dapat lang na malaman ko din kung ano ang past niya. "Hindi mo alam ang salitang iyun? Bilmuko, means BILI MO AKO NG GANITO AT GANIYAN! Sa gwapo ni Sir Kenneth gusto niya yatang gawing sugar Daddy? Alam mo ba kung magkano ang ginastos nila Madam noong kasal nila na hindi man natuloy?? Milyones tapos inisnab lang ng Vina na iyun! Nagsayang lang sila ng pera at panahon sa gagang Vina na iyun kaya halos isumpa siya nila Madam at Sir!" sagot naman ni Manang Ising. Kaagad namang nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi niya. Talaga naman! Hindi naman ako tsismosa pero kaagad nabuhay ang dugo ko sa kwento sa akin ngayun ni Manang Ising. Imagine, pumayag si Sir Kenneth na perahan siya noong Vina na iyun? Akala ko ba matalino siya? "Atin-atin lang ito Ella ha? Huwag na huwag kang magkwento nito sa iba pang mga kasambahay. Mahigpit na ipinagbawal sa pamamahay na ito ang pagbangit ng pangalang Vina. Naka ban ang gaga na iyun sa bahay na ito kaya in the future, kapag makita mo siya sa labas, iwasan mo siya ha? huwag ba huwag mong hayaan na makalapit siya kay Sir Kenneth!" muling wika ni Manang Ising. Wala sa sariling napatango ako.  

 

Chapter 479 ELLA POV

 

 Pakialam ko ba kung muling magpakita ang Vina na iyun kay Sir Kenneth! Hayyy and speaking of Sir Kenneth, halos takbuhin ko ang kusina nang maalala ko na hinihintay pala nito ang kanyang pagkain. Pahamak na Manang Ising ito. Mabuti na lang at hindi niya na ako sinundan pa. Ang galing kasi magkwento kaya nadadala ako. Mabilis akong kumuha ng pagkain at inilagay sa isang food tray. Sinamahan ko na din ng malamig na tubig at juice at nagmamdalali nang bumalik ng kwarto ni Sir Kenneth. Naabutan ko itong abala pa rin sa kanyang binabasa kaya kaagad akong nakahinga ng maluwag. "What takes you so long? Kanina pa kita hinihintay ah?" kaagad na tanong nito sa akin habang inilalapag ko ang mga pagkain sa mesa. Hindi naman ako nakaimik. Alangan namang sasabihin ko sa kanya na nakipag- tsismisan ako diba? Mukhang gutom na ito kaya siguro naiinis na naman. Hahayaan ko na lang na magalit siya sa akin dahil kasalanan ko naman. Late na nga akong nagising tapos ang tagal ko pang bumalik para dalhan siya ng makakain. Naging maayos naman ang mga sumunod na araw ko sa bahay ng mga Santillan. Kaswal din ang pakikitungo sa akin ni Sir Kenneth. Bihira na lang kami kung magtalo dahil iniiwasan ko na din. Hangat maari, pinag- papasensyahan ko talaga siya. Hindi din naman ako mananalo sa kanya kung sasagot-sagutin ko siya eh. "Nabawasan na din naman ang pagiging bugnutin nito. Nagiging cooperative na din ito sa lahat ng bagay at lalo na kapag kalusugan niya ang pag uusapan. Noong nakaraang araw nga lang, galing kami ng Doctor at katulad ng inaasahan ng buong pamiya kailangan daw munang sumailalim sa panibagong operasyon si Sir Kenneth para maisaayos daw ang mga tissues at boto na napinsala sa kanyang binti. Nalaman ko din na isang binti lang pala nito ang mas napuruhan. Iyung isa naman, kaunting exercise at therapy, makaka-recover din naman agad- agad. Unlike sa isa pa na kailangan talaga ng surgery para magiging maayos na ang lahat. Nagpa-schedule na kaagad si Sir Kenenth ng surgery at gaganapain iyun sa susunod na lingo. Kung excited ang lahat, mas excited ako. Kapag muling makalakad si Sir Kenenth,. ibig lang sabihin nito, pwede na akong bumalik kay Mam Jeann. Matatahimik na ulit ang buhay ko. Kahit naman medyo umayos ang pakikitungo ni Sir Kenneth sa akin hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng pagkailang sa mga titig niya. Para kasing may ibig sabihin eh. Dagdagan pa na ilang beses ko itong nahuhuli na nakatitig sa akin. Minsan, nangingiti ito at minsan naman seryoso. Hindi ko na din naman ito nahuli na nagsasarili na siyang labis kong ipinagpalasamat. Siguro ginagawa niya iyun kapag gabi. Mga panahon na hindi ko siya mahuhuli. Hehehe! "Sir, pinapatawag po kayo ni Madam Arabella. Kakain na daw po!:" kaagad na wika ko kay Sir Kenneth habang naglalakad ako palapit sa kanya. Nandito ulit siya sa garden. Tahimik na nakatitig sa kawalan. Pumwesto ako sa likurang bahagi ng kanyang wheelchair para sana personal na itulak iyun. Kahit naman automatic itong wheelchair niya gusto ko siyang pagsilbihan. Hinahayaan niya naman ako. "Ella, ano sa palagay mo? Makakalakad pa kaya ako?" tanong nito sa akin na siyang labis kong ikinagulat. First time niya kasing nagtanong sa akin tungkol sa mga ganitong bagay. "Oo naman po! Nakalimutan niyo na po ba ang sinabi sa inyo ng Doctor niyo? Kaunting tiis na lang at makakalakad daw ulit kayo. Kaya lang, kailangan niyo pa ring tulungan ang sarili niyo Sir!" sagot ko naman sa kanya. Hindi na ito umimik pa kaya tuluyan ko ng itinulak ang kanyang wheelchair papasok ng bahay. Diricho sa dining area at naabutan namin ang Mommy Arabella at Daddy Kurt nito na halatang si Kenneth na lang ang hinihintay para makakain na. Ipinuwesto ko si Sir Kenneth at kaagad na inasikso ang mga kakainin nito. Hinahayaan niya ako na ang maglagay ng pagkain sa pingan niya at inuubos niya naman iyun kaya naman nakasanayan ko ng gawin sa kanya. "Pagkatapos niyan Ella, maupo ka na din at sumabay ka na sa pagkain." narinig kong wika ni Madam Arabella. Kaagad naman akong namutawi ng salitang pasasalamat. Sanay na akong sumabay sa kanila sa pagkain dahil na din kasi kay Sir Kenneth. Pagkatapos kasi nitong kumain, aalalayan ko pa ito sa kanyang mga evening routine bago matulog. Meaning, ito lang din ang time na makakain ako ng medyo maaga. "Siya nga pala Mom, Dad, simula mamaya sa guest room na muna ako." narinig kong wika ni Kenneth. Ang guest room na tinutukoy nito ay ang kwarto na matatagpuan laman dito sa unang palapag ng bahay. Sawang sawa na daw siyang magpabuhat sa mga kasama namin dito sa bahay kaya nagrequest ito last week pa na iyun na muna ang gagamitin niya habang nagpapagaling siya. Nagkaroon lang ng kaunting renovation ng kwarto kaya medyo na-delay pero mukhang naayos na ang naturang kwarto. "Of course, malinis na ang kwarto at pwede mo nang gamitin ngayung gabi. "narinig kong sagot no Madam. Panibagong set up na naman at mukhang kailangan ko din lumipat ng kwarto na mas malapit kay Sir Kenneth.  

 

Chapter 480 Ella POV

 

 Pagkatapos kumain, kaagad na din nagpahatid si Sir Kenneth sa bago nitong kwarto. Pabor naman sa akin ang tungkol sa bagay na ito dahil hindi ko na kailangan pang magtawag ng tulong sa mga kasamahan namin dito sa buhay para buhatin ito para lang maiaksyat at maibaba ng hagdan. Ngayung pansamantala muna niyang gagamitin ang kwarto dito sa baba, mas mapibilis ang mga bagay-bagay kapag may naiisip itong gawin. Mabilis ko din siyang mailabas-pasok ng bahay para makapag-paaraw at makapag- relax ng garden. Habang nagpapa-antok si Sir Kenneth, nagpaalam naman ako sa kanya para kumuha ng ilan niyang mga gamit sa dati niyang kwarto. Magbaba ako ng ilang pirasong damit niya para hindi ako mahirapan kapag kailangan niyan nang magpalit ng damit at para naman hindi na din ako mag-akyat baba ng kwarto niya sa tuwing may mga kailangan siya. Saktong pagkalabas ko ng kwarto, siya namang pagdating ni Madam Arabella. Kasunod niya si Manang Ising at ang dalawa pang kasambahay at may bitbit silang kung anu-ano. "Ella, saan ka pupunta?" tanong sa akin ni Madam Arabella habang may ngiting nakaguhit sa kanyang labi. Nahihiya naman akong nagbaba ng tingin bago ito sinagot. "Kukuha lang po ako ng mga gamit ni Sir Kenenth sa dati niyang kwarto Madam!" magalang kong sagot sa kanya. Nagulat pa ako dahil hinawakan ako nito sa kamay at matamis na nginitian. "Ganoon ba? Kung ganoon, iready mo na lang muna ang mga kailangan ni Kenneth at bahala na ang mga kasama natin dito sa bahay ang magbaba ng mga gamit na iyun para naman hindi ka mahirapan" sagot nito sa akin. "Naku, kaya ko naman na po Madam! " nahihiya kong sagot sa kanya. Maliit na bagay at kaya ko naman kaya walang dapat na ipag alala sa akin si Madam. "Bahala ka na nga! Pero huwag ka nang magbaba ng mga damit mo. Ibinili na kita ng mga bago mong gamit. Kunin mo na lang ang kabilang bahagi ng walk in closet ng kwatro ninyong dalawa ni Kenneth!" sagot nito na kaagad ko namang ipinagtaka. "Po? Kwarto?" tanong ko. Ibig niya bang sabihin, magsasama kami ni Sir Kenneth sa iisang kwarto? Aba, hindi yata magandang pabor sa akin iyun. "Kung hindi mo kayang mahiga sa kama kasama ni Kenneth, magpapadala ako ng isa pang higaan. Napag usapan na namin ito ni Kurt, hanggang nasa stage ng pagpapagaling si Kenneth, gusto namin na samahan mo muna siya twenty four seven sa kwarto niya. Ella, tinapat na kami ng Doctor ni Kenneth, kahit na maisagawa ang operasyon sa napinsala niyang binti, wala pa ring kasiguraduhan kung babalik siya sa dati. Kung makakalakad pa ba siya ulit...kaya sana maintindihan mo ang ibig naming sabihin." mahabang wika ni Madam Arabella. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Ang alam ni Sir Kenneth, pagkatapos ng oprerasyon, 100% na makakalakad siya ulit. Pero bakit iba naman yata ang sinasabi ni Madam Arabella ngayun. "Puro positive ang sinasabi namin kay Kenneth ngayun dahil ayaw namin siyang mawalan ng pag asa. Sa iyo lang din siya umamo ng ganito kaya sana tulungan mo kami Ella. Tulungan mo si Kenneth na matangap niya lahat ng mga posibleng mangyari after the operation." Bakas sa boses nito ang pakiusap habang sinasabi ang katagang iyun. Wala naman akong choice kundi dahan-dahan na tumano. Bigla akong nakaramdam ng awa kay Sir Kenneth. Nararamdaman ko na kasi sa kanya na gusto niya na din talagang makalakad. Kaya lang, wala pa rin palag kasiguraduhan ang lahat. May posibilidad pa rin pala na tuluyan itong matali sa wheel chair habang buhay. "Kung hindi sana sa babaeng iyun, hindi sana magkakaganito ang anak ko. Kaya lang, wala na akong time na mang usig ng tao ngayun. Wala kaming ibang gusto ngayun kundi ang makitang muling maging masaya ang anak namin kaya sana, tulungan mo kami Ella. Huwag mong sukuan ang anak namin at manatili ka sa tabi niya hanggang kailangan ka niya." muling wika nito. Wala sa sarilling muli akong napatango. Tama ito. Hindi ko talaga susukuan si Sir Kenneth. Kailangan niya ang kalinga at pang unawa mula sa mga taong nakapaligid sa kanya kaya kahit na nagusungit siya sa akin, hinding hindi ko talaga siya susuukuan. Gagamitin ko ang maliit na porsyento na iyun para muli siyang makalakad. "Sige po Madam! Ibibigay ko po ang best ko para mapagsilbihan si Sir Kenneth ng maayos!" sagot ko naman. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang paguhit ng masayang niti sa labi nito. Nilingon niya si Manang Ising at sinabi niyang ipasok na sa loob ng kwarto ang mga dala-dala nilang paper bags. "Maliit na bagay na regalo mula sa amin. Malaking kaginhawaan sa aming lahat ang presensya mo dito sa bahay Ella." nakangiti nitong sagot sa akin bago nito binitiwan ang aking kamay at pumsok na din ito sa loob ng kwarto. Nasundan ko na lang ito ng tingin. Hanggang ngayun, hindi ko pa rin lubos maisip na nagkaroon ako ng mababait na amo kaya naman susuklian ko din ito ng kabutihan. Malaki ang sahod ko sa kanila at malaking tulong iyun sa mga magulang at mga kapatid ko. Plus, may mga regalo na dala si Madam Arabella para sa akin, pero mamaya ko na siguro kakalkalin ang mga iyun. Sa ngayun, pupunta muna ako sa dating kwarto ni Sir Keneth para kumuha ng ilang gamit nito. Mabilis na lumipas ang oras. Maayos nang nakahiga ng kama si SIr Kenneth pero hindi niya pa rin binibitawan ang hawak niyang libro. Napakahilig talaga nitong magbasa. Ang mga dala-dalang regalo nila Madam Arabella sa akin kanina hindi ko pa rin nabubuksan. Bukas nalang siguro dahil inaantok na ako. Iyun nga lang, hindi ko alam kung saan ako pi-pwesto ngayun. Dito daw ako matutulog eh...hayasst parang wala pa namang idea si Sir Kenneth sa gusto nang mga magulang nito na simula ngayung araw, sasamahan ko siya sa kwartong ito twenty four seven "Ano pa ba ang ginagawa mo? Hndi ka pa ba matutulog?" hindi ko maiwasang mapapitlag sa gulat nang bigla itong nagsalita. Nakatitig na ito sa akin ngayun habang punong puno ng pagtataka ang nakalarawan sa mukha. "Sa sofa na lang po ako Sir!" sagot ko sa kanya at mabilis na kinuha ang isang unan at comforter na maayos na nakasalansan sa gilid ng kama nito at akmang maglalakad na paputang sofa ng bigla itong nagsalita. "Nabangit na ni Mommy sa akin kanina ang tungkol dito. Mas malaki ang kamang ito kumpara sa datin kong kwarto at pwede mong okupahin ang kabilang bahagi." sagot nito. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya.. Alam niya pala pero bakit hindi niya man lang nabangit kanina pa? Tsaka, ayos lang ba talaga na tatabi ako sa kanya?  

 

Chapter 481 ELLA POV

 

 "Naku Sir, ayos lang po ako. Kumportable naman po ako sa sofa eh. Kasya naman po siguro ako." nakangiti kong sagot kay Sir Kenneth. Matiim ako nitong tinitigan na para bang inaarok nito pati ang pagkatao ko. Heto na naman ang pakiramdam ko na parang humihilab ang tiyan ko kasabay ng malakas na pagkabog ng dibdib ko. Naiilang din ako sa mga titig niya. Ewan ko ba, simula nang halos araw- araw naming pagsasama sumasabay naman ang pag usbong na kakaibang pakiramdam sa tuwing tinititigan niya ako ng ganito. Para akong nakakaramdam ng nerbiyos na ewan na una kong naramdaman kay Sir Kenneth sa tanang buhay ko. "I insist. Tsaka sino ba ang amo sa ating dalawa? Ang gusto ko ang sundin mo! Bakit ba ang hirap mong pasunurin?" Bakas na naman ang inis sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi habang dahan -dahan na naglakad patungo sa kabilang bahagi ng kama. Inayos ang unan na gagamitin ko at kiming naupo. Tama naman siya...kung tutuusin, malaki talaga ang kama. Halos doble ng laki ng kama nito sa second floor. Kasya nga ang halos pitong katao eh. Iyung sapin nito, alam kong pinasadya pa nila Madam eh. Kung tatabi ako sa kanya, malabo pa sa sikat ng araw na magkasagian kami kaya wala naman siguro akong dapat na ipag-aalala diba? Tsaka, mabait naman si Sir Kenneth. Mukhang hindi naman din siya manyakis. Sa isiping iyun parang gusto kong kutusan ang sarili ko. Kung saan-saan na kasi nakakarating ang imagination ko. Ako lang din ang nagpaphirap ng sitwasyon gayung alam ko naman na malabong pumatol sa kagaya ko si Sir Kenneth. Ang mga type ni Sir Kenneth na babae ay iyung kagaya ni Vina. Matangkad, mistisa at payat. Hindi kagaya ko na hindi na nga ganoon katangkaran, hindi din ganoon kaputi at walang special sa hitsura ko. Kung nakakatayo lang siguro itong si Sir Kenneth, feeling ko nga hanggang balikat niya lang ako. Mag mimistula akong unano kung sakaling magkasama kami. Unlike ni Vina na pang model ang tindig at feeling ko mahal pa rin siya ni Sir Kenneth kasi tuwing tinitigan ko itong amo ko, kita ko pa rin sa mga mata niya ang lungkot. Sa isiping iyun malungkot akong napabuntong hininga. Muli kong na- realized ang mga naiisip ko ngayun. Bakit ba kailangan kong i-compare ang sarili ko kay Vina? Mahal ko na ba siya? Mahal na ba ang amo ko? Sa isiping iyun wala sa sariling napahiga ako ng kama. Hindi ko na muliing tiningnan si Sir Kenneth. Tahimik na din kasi ito kaya feeling ko ayaw niya din ako makausap. Sabagay, sa ilang lingo kong pinagsisilbihan siya, amo at katulong ang turingan namin. Siya ang amo at ako ang katulong niya kaya kung ano man ang feelings ang unti-unting umuusbong sa puso ko ngayun, hindi ko dapat i- entertain dahil hindi talaga kami bagay at malabong magustuhan niya ang kagaya ko. Naging mailap ang antok sa akin ng gabing ito. Hindi ako makatulog kahit na anong pilit ko. Sabagay, sino ba naman ang nakakatulog gayung sa kauna-unahang pagkakataon, may katabi akong lalaki sa isang malambot na kama and worst amo ko pa. Isang masungit pero ubod ng gwapong lalaki. Wala sa sariling napatagilid ako ng higa paharap kay Sir Kenneth. Kaagad na sumalubong sa mga mata ko ang payapa nitong mukha. Mukhang tulog na tulog na siya dahil naririnig ko na din ang mahina nitong paghilik. "Hayyst, buti pa siya. Nakatulog na habang ako, tiyak na bangag na naman nito bukas dahil sa puyat." mahina ko pang sambit habang titig na titig sa mukha ni Sir Kenneth. Kung wala lang siguro itong balbas, lalo talaga sigurong lulutang ang taglay nitong ka- gwapuhan. Matangos ang ilong at mas mahaba pa yata kumpara sa akin ang pilik mata niya. Kung pareho lang kami ng istado ng buhay, ang sarap siguro nitong mahalin. Wala sa sariling napabangon ako ng kama at napasabunot sa sarili kong buhok. Feeling ko nababaliw na ako dahil pinag-papantasyahan ko na ang amo ko! Para na akong tanga! Haayyst! Dahil hindi ako makatulog, bumaba na lang ako ng kama at pumasok sa loob ng banyo. Para akong tanga na tinitigan ang sarili kong reflexion sa salamin. Nag uumpisa nang mamula ang mga mata ko dahil dis oras na ng gabi gising pa rin ako! Umihi lang ako, naghugas ng kamay at muling lumabas ng banyo. Mahinang hilik ni Sir Kenneth ang naririnig ko sa buong paligid kaya kaagad kong kinuha ang unan at comforter ko sa pwesto ko kanina. Pumwesto ako ng sofa at kaagad na nahiga. Nagtalukbong na din ako ng comforter at hindi nagtagal, nakatulog na din ako. Nagising ako kinaumagahan sa galit na boses mula kay Sir Kenneth. Naramdaman ko ang pagbagsak ko sa carpet na sahig dahil sa matinding gulat. "What are you doing? Bakit nasa sofa ka?" ani nito. Dahan-dahan naman akong naupo sabay sulyap sa orasan. Alas singko pa lang ng madaling araw at nag iingay na siya! "Sir, hindi po kasi ako makatulog kaya nagtransfer na muna ako kagabi dito sa sofa!" paliwanag ko sa kanya. Napansin ko na nakaupo na ito ng kama kaya dali-dali akong tumayo at nilapitan siya. "Maaga pa po. Gagamit po ba kayo ng banyo?" tanong ko sa kanya. Sanay na ako sa pasigaw-sigaw nito minsan kaya hindi ko na dinamdam. "Hindi ka ba nasaktan?" tanong nito sa akin na labis kong ipinagtaka. Ibang salita kasi ang lumabas sa bibig niya imbes na sagutin ang tanong ko kaya hindi ko din'gets. "Po?" nagtataka kong tanong. "Sabi ko hindi ka ba nasaktan sa pagkakalaglag mo sa sofa?" tanong nito. Hindi ko naman maiwasan na mapakagat sa sarili kong labi. All of the sudden bigla kasi itong naging concern sa akin. Nasaktan nga ba ako sa pagkakalaglag ko ng sofa kanina? Parang hindi naman! Carpet ang binagsakan ko tsaka mababa lang naman kaya hindi masakit.  

 

Chapter 482 ELLA POV

 

 Pero bakit kaya biglang naging concern sa akin itong amo ko? Ano kaya ang nakain nito at bigla na lang naging mabait? Ah, baka naman maganda lang ang gising niya. Kung ano man ang reason niya, bahala na nga siya. Basta ako, kailangan kong gawin ang best ko para mapagsilbihan ko siya ng maayos. "A-ayos lang po ako Sir! Hindi po masakit!'" sagot ko sa kanya habang hinihintay ko kung ano ang gusto niyang iutos sa akin. Maaga pa at gusto ko pang matulog. Seven in the morning talaga ang palaging gising nito pero mukhang napaaga yata ngayun. Baka naman nanibago din sa kwarto niya. "Mabuti naman kung ganoon. Tulungan mo ako...gusto kong mag- banyo muna!" sagot naman nito sa akin. Kaagad naman akong tumalima. Inilapit ko ang kanyang wheel chair sa kanyang kama at tinulangan itong maka-transfer. Kung noong una ay naiilang pa ako sa paghawak sa kanya, well, hanggang ngayun naiilang pa rin naman ako. Walang ipinagbago. Lalo na kapag dumadampi sa balat ko ang kamay nitong si Sir Kenneth. Minsan kasi sa baiwang ko siya humahawak eh. Nang maayos ko na itong naipwesto sa kanyang wheel chair ako na din ang nagtulak sa kanya papasok ng banyo. Alam na alam ko na kung ano ang gagawin nito sa umaga. Magto- toothbrush at ako ang maglalagay ng toothpaste bago ko iabot sa kanya. Tapos maghihilamos din ito at pagkatapos noon lalabas muna ako para hayaan siyang gumamit ng toilet bowl. Hightech naman ang toilet bowl niya at kaya niya na din...Hindi ko din carry na makitang wala siyang salawal kung sakali. Baka kasi makita ko na naman ang hindi dapat makita. Maliban sa suot niyang boxer shorts, sanay na akong nakikita siyang n***** **d. Ako din kasi ang nagpapalit ng damit niya kay naman wala ng problema. Pero tulad nang nabangit ko na, nakakaramdam pa rin ako ng pagkailang. Lalo na at minsan nahuhuli ko ito na kakaiba kung tumitig. Parang may gusto ipahiwatig. "Pagkatapos nito, ihatid mo na muna ako ng garden. Dalhan mo lang ako ng kape at pwede ka na munang bumalik sa pagtulog kung gusto mo." narinig kong wika nito habang naghihilamos siya. Tango lang ang naging tugon ko. Nakabantay ako sa kanya habang hawak ko ang malinis na puting towel na gagamitin niya mamaya para punasan ang mukha niya. "Ella, hindi ka ba nahihinrapan sa pag aalaga sa akin?" narinig na namang tanong niya. Hindi ko tuloy alam kung ngingiti or seseyoso ba ako. Kakaiba kasi talaga ngayung umaga itong si Sir Kenneth! Kakaiba din ang mga tanong niya. "Sanay na po ako Sir!" sagot. Napansin ko pa ang pagtaas ng kilay nito at sa pamamagitan ng reflexion ng salamin, napansin kong nakatitig ito sa akin. "So, ibig sabihin, mahirap akong alagaan at nasanay ka na lang?" sagot nito. Kaagad naman akong umiling. "Ikaw po ang nagsabi niyan Sir Kenneth kaya walang samaan ng loob." sagot ko sa kanya. Sa kauna-unahang pagkakataon nakita ko itong ngumiti. Yes...nakangiti nga siya habang nakaharap sa salamin. Shocks ang gwapo niya pala kahit balbas sarado siya! Sana, wala na lang ang balbas na iyan para makita ko din ang kissable lips niya. Hayssst! "Oo at hindi lang naman ang isasagot mo pero ang dami mong pasakalye. Ilang taon ka na nga ulit?" natatawa na nitong wika. Para naman akong biglang napatanga habang nakatitig sa kanya. Para kasi talagang may nabago kay Sir Kenneth ngayung umaga eh. Nagagawa na din itong tumawa na hindi niya naman ginagawa dati. Palagi kaya itong nakasimangot sa akin noon. "Ella...Ano na! Tulala ka na diyan!" napakurap pa ako ng makailanga ulit ng marinig ko ang boses nito. Sa pagkakataon na ito, nagawa niya nang humarap sa akin kahit nakaupo pa rin siya sa wheel chair "Bakit pulang pula ang mukha mo? may masakit ba sa iyo?" tanong na naman nito sa akin. Naka-ilang tanong na ba siya at anu-anong tanong ba iyun at nang masagot ko na? Tsaka, bakit ganito...bakit nag iinit ang pisngi ko? "Ha...Ah...ehh, wala po Sir! Nakakagulat po kasi ang kadaldalan niyo ngayung umaga. Hindi po ako sanay!" nahihiya kong sagot sa kanya. Ano ba self! Bakit ako nagkakaganito! Ang aga-aga! Para akong sira na kinikilig sa harap ni crush! Teka lang... may garter ba itong panty ko? Para kasing malalaglag na eh...Charrr! Kung anu-ano ang naiisip ko at parang gusto ko nang kaltukan itong sarili ko eh. Para akong tanga na ewan..haysst! "Talaga lang ha? Siguro nasusungitan ka sa akin noon noh? Well, pasensya ka na Ella ha? Pero teka hindi mo pa pala sinasagot ang tanong ko...ilang taon ka na ba ulit?" tanong nito. "Eighteen po! Eighteen years old na po ako Sir!" kaagad kong sagot sa kanya. Oo nga pala, iyun ang parang narinig kong tanong mula sa kanya kanina pa "Good, ibig lang sabihin nito, hindi ako makakasuhan ng child abuse kung nagkataon." sagot nito na kaagad kong ipinagtaka. Hindi ko na naman gets ang ibig niyang sabihin. "Po? A-ano po ang ibig niyong sabihin Sir? Tsaka, bakit po kayo makakasuhan?" nagtataka kong tanong. Muli itong tumawa na siyang muli ko namang ikinatanga sa harap niya. "Sir..ayaw niyo po ba talaga na ahitin iyang balbas mo? Kung gusto niyo po ako ang gagawa!" Wala sa sarili kong bigkas. Huli na nang ma-realized ko kung ano ang sinabi ko ngayun lang. Narinig na ni Sir Kenneth at bigla na namang nagbago ang expression ng kanyang mukha. Kung kanina tumatawa ito, ngayun naman ay seryoso na ang kanyang mukha habang nakatitig sa akin. Sabi ko na, ang pagiging pakialamera ay wala talagang magandang maidulot.  

 

Chapter 483 ELLA POV

 

 "Na--naku! Sorry po Sir! Hindi ko po sinasadya! Sadyang madaldal lang po ako minsan kaya hindi ko napigil ang sarili ko na sambitin ang katagang dinidikta ng isipan ko na hindi ko masyadong pinag-iisapan." hilaw ang ngiting wika ko. Ewan kung nainitindihan niya ang sinsabi ko pero iyun na iyun. Ano ba naman! Pati balbas gusto ko pang pakialaman! Nasa mood pa naman sana si Sir Kenneth kanina pero sinira ko lang! Bakit ba itong bunganga ko hindi mapigilan minsan. Nauunang kumuda bago ma-realized ng isipan kung tama ba or mali ang nasabi ko. Hayssst! "Well, why not! Marunong ka bang mag-ahit? Kaya mo ba?" tanong nito. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya. "Po? Ako? Bakit ako..eh balbas niyo naman iyan. Kaya niyo nga po mag- toothbrush at maghilamos ng kayo lang tapos pag ahit hindi niyo po kaya? " Hndi ko na naman mapigilang sagot. Muli akong napakagat ng aking labi ng maramdaman ko na halos nagreregudon na ang puso ko sa sobrang pagkabog. Ano ba naman... bakit habang tumatagal, feeling ko lumalala itong nararamdaman ko! Bakit ba ako kinakabahan ng ganito? Na-sobrahan ba ako sa 3 in 1 na kape na paborito kong inumin tuwing umaga? Masarap naman kasi kaya hindi ko pwedeng tigilan. Isa pa, libre at wanto sawa at buhay na buhay ang dugo ko kapag nakakainom ako noon. "Ikaw ang nag-suggest kaya ikaw ang gumawa! Siguraduhin mo lang na hindi mo ako masusugatan kung hindi lagot ka sa akin." sagot nito na may halong pagbabanta sa boses nya. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi. Ito na talaga ang resulta ng pagiging pakialamera eh. Hindi porket maayos ang mood ni Sir Kenneth, pwede na akong magpapa-kampante. Moody pa naman ito at baka masigawan na naman ako kapag hindi niya magustuhan ang gagawin kong pag ahit sa kanya. "What are you waiting for? Umpisahan mo na para maaga tayong matapos." muling bigkas nito. Bantulot naman akong pumunta sa cabinet at binuksan iyun. Maghahanap ako ng Gillette or ano pa man na pwedeng gamitin pangtangal ng bigote.. Pero saan nga ba ako mag uumpisa? Ano ang first step? "Eeerr Sir! Hindi po talaga ako marunong. Hindi ko po alam kung paano." muling kong bigkas habang isa - isa kong tinitingnan ang laman ng cabinet. Totoo naman kasi wala akong kahit isang idea kung paano ba. "Ang lakas ng loob mong mag suggest hindi ka naman pala marunong." narinig kong bigkas nito. Pinagulong na nito ang wheelchair patungo sa akin at ito na ang naghalungkat sa loob ng cabinet. May iilang gamit siyang inilabas na ngayun ko lang din nakita at hindi ko alam kung paano gamitin kaya tahimik ko lang siyang pinapanood. "Dalhin mo itong mga inilabas ko doon sa sink. Ikaw na lang ang assistant ko since sa iyo galing ang idea na ito." narinig kong wika nito at muli nitong pinagulong ang wheelchair patungong lababo. Tahimik kong dinampot ang mga gamit na inilabas niya mula sa cabinet. Sa totoo lang, excited ako. Sa wakas, mag aahit na siya at makikita ko na ang totoong gandang lalaki ng amo ko. Gwapo naman siya kahit may balbas pero alam kong mas gwapo siya kung wala na siyang buhok sa kanyang mukha at bibig. Kapag successful ang ahit portion namin ngayun, buhok niya na naman ang susunod kong isa- suggest sa kanya. Tahimik ko lang na pinapanood si Sir Kenneth habang inuumpisahan na nito ang proseso ng pag aahit. Naghilamos ulit ito pagkatapos may inilagay siyang mabulang bagay sa kanyang bigote. Ilang saglit lang, ini- on niya na ang isang machine na may blade at inumpisahan niya nang tangalin ang bigote niya. Hindi ko maiwasang mapangiti habang pinapanood ang buong proseso ng pagtatangal niya ng balbas. SA bawat pagbagsak ng buhok sa sahig ay ang kislap ng tuw tuwa sa aking mga mata. Hindi din ako makapaniwala na papakingan ni Sir Kenneth ang suggestion ko. Nagtagal lang naman ng ilang minuto at tuluyan na nga nitong natangal ang balbas niya. Ang matagal ko nang pangarap na makita ang buong mukha ni Sir Kenneth na wala nang buhok ay natupad na. Pero bakit ganito? Bakit feeling ko lalo siyang pumugi. Tumampad na kasi sa paningin ko ang mamula-mamula nitong labi. Ang mala -Leonardo Di Carpio nitong hugis ng mukha at ang matangos nitong ilong. Shit na malagkit...para siyang artista na nakikita ko lang sa cover ng notebook nang mga ka-classmate ko noong nag aaral pa ako ng elementary... Kahit naman palagi ko itong nakakasalubong si Sir Kenneth noong hindi pa ito naaksidente, iba pa rin talaga ang impact niya sa akin ngayun. Bakit parang ang sarap panggigilan ang gwapo niyang mukha? Kahit na medyo mahaba pa rin ang buhok nito hindi iyun kabawasan sa ganda nitong lalaki. Kapag mag artista itong si Sir Kenneth, mag aapply pa rin talaga ako kahit alalay niya. Parang Love ko na nga siya eh..shocks! "Ella...Ella! Hello!" napakurap ako ng makailang ulit ng bigla ako nitong sabuyan ng tubig. Bigla akong nagising sa katotohanan na nagdi-day dreaming na pala ako. Parang gusto ko naman tuloy sapukin ang sarili ko dahil hindi ko na naman napigilan ang sarili ko. Para na naman akong tanga sa harap ni Sir Kenneth. Nakakaiinis! "Sir...ano po iyun? Haysstt, bakit po ba kayo nangsasaboy? Wala pa po akong balak maligo eh... " nakasimangot kong sagot habang pinupunasan ko ang nabasa kong mukha. "Kanina pa kita tinatawag pero parang wala ka sa sarili mo. Ano ba ang nangyari sa iyo? Puyat ka ba at nakatulog nang nakatayo?" tanong nito. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiwi. No! Hindi ako aamin na pinag- papantasyahan ko siya! Nakakahiya iyun! "Eh...ang tagal niyo po kasi natapos. Nagugutom na ako!" pagdadahilan ko Kaagad kong napansin ang biglang pagsalubong ng kilay niya. "So iyun lang...pagkatapos mo akong himukin na mag-ahit wala man lang akong narinig na kahit anong salita mula sa iyo? Gutom ka at gusto mo nang umiskapo?" naiinis na sagot nito. Napatanga naman ako dahil sa sinabi niya...Ano raw...bakit, ano ba ang dapat kong sabihin pagkatapos niyang mag ahit liban sa lalo siyang pumugi? "Ha....ehh bagay naman po sa inyo Sir. Para po kayong naging tao...hindi na po kayo mukhang ermitanyo!" kinakabahan kong sagot. Sa gulat ko, bigla nitong ibinato ang hawak niyang towel sa akin. Mabilis na pinagulong ang kanyang wheel chair palabas ng banyo at naiwan naman akong naguguluhan. "Ano na naman? Bakit nagalit? May mali na naman ba akong nagawa or sinabi?" hindi ko maiwasang bigkas at kaagad ko itong sinundan. Mamaya ko na lilinisin ang kalat niya dito sa banyo. Uunahin ko munang suyuin ang tinutupak ko na namang amo.  

 

Chapter 484 ELLA POV

 

 "Sir, saglit lang naman po! Huwag naman kayong magalit sa akin!" wika ko pa at mabilis na din na lumabas ng banyo para sundan ang nagta- tantrums ko na naman na amo. Naabutan ko siyang palabas na ng silid kaya kaagad ko itong sinundan. Nandito na pala kami sa ibabang bahagi ng bahay at makakalabas na siya ng bahay nang hindi na kailangan ng alalay. Wala akong choice kundi sundan ito pero napahinto din nang marinig ko ang boses ni Madam Arabella. Pababa ito ng hagdan kaya natigil na din si Sir Kenneth sa pagpapagulong ng kanyang wheel chair. "Good Morning Madam!" ako na ang naunang bumati. Hindi kasi nakaligtas sa paningin ko ang gulat sa mga mata ni Madam Arabella habang nakatitig sa anak. BAka naninbago dahil wala nang bigote si Sir Kenneth eh. Wish ko lang na sana matuwa din siya. "Kenneth, anak. Ikaw ba iyan! Abat, bagay sa iyo ah? SA wakas, mabuti naman at naisipan mong ahitin na iyang balbas mo! Ang pogi ng anak ko ah?" masiglang wika ni Madam Arabella. Tuwang tuwa ito sa hitsura ni Sir Kenneth kaya hindi ko na din maiwasan na mapangiti habang naglalakad na din palapit sa kanila. "Good Morning Mom! Wala namang nabago. Kailan lang ako nagpatubo ng balbas tapos kung maka-react kayo parang first time niyo akong nakitang walang balbas." sagot naman ni Sir Kenneth. "Ah basta, masaya ako! Kung pwede nga lang na ako na ang aahit sa lintik na bigote mong iyun eh, matagal ko na sanang ginawa!" sagot naman ni Madam Arabella. "Oo nga po Madam! Lalong pumugi si Sir Kenneth noong tinangal niya na ang bigote niya. Hindi na po siya mukhang dugyot!" hindi ko maiwasang sabat na ikinatawa naman ni Madam Arabella. Napatingala pa sa akin si Sir Kenenth at masama akong tinitigan. Pilit ko naman itong nginitian at nag peace sign pa. Hindi ko talaga maintindihan kung bakit kanina pa mainit ang ulo niya sa akin. Wala naman akong naisip na dahilan dahil wala naman akong nagawang pagkakamali. Malinis ang konsensya ko kaya sana m*****i na kami. "Ibig mong sabihin, mabaho ako noong may balbas pa ako?" bakas ang inis na tanong nito sa akin. Tingnan mo nga naman imbes na ang Mommy niya ang kausapin niya, ako itong pinagbalingan ng pansin. Quite na nga lang siguro ako. Parang mainit na naman ang ulo nitong amo ko at tiyak na maghapon na naman itong nakabusangot sa akin. "Hindi naman po kayo mabaho Sir. Pero promise, mas maayos po kayo tingnan ngayun kumpara noon. Siguro, bawas-bawasan niyo lang po ang kasungitan niyo para hindi po kayo kaagad tumanda. Ang gwapo niyo pa naman sana pero ang sungit-sungit niyo po!" nakangiti kong sagot. Hindi nakaligtas sa pandinig ko ang mahinang muling pagtawa ni Madam Arabella. Nakuha niya tuloy ang attention ko at hindi ko na napansin pa ang paguhit nang matamis na ngiti sa labi ni Sir Kenneth. Baka may nasabi akong ikinatuwa niya. "Kayo talaga! Kayo na nga lang itong palaging magkasama, palagi pa kayong nagbabangayan. Ano na naman ba ang pinag aawayan niyo?" tanong ni Madam. Ang gaan talaga kausap ng amo kong ito. Parang nakikipag usap lang ito sa isang kaibigan at hindi sa isang kasambahay. Hindi ko talaga ramdam sa kanila ang layo ng agwat ng istado ng buhay namin. Kaya nga kahit palagi akong sinusungitan nitong si Sir Kenneth, hindi ko talaga ito susukuan. Mananatili ako sa pamilyang ito habang kailangan nila ang serbisyo ko. "Hindi kami nag-aaway Mom. Nagkataon lang na maagang tinupak itong assistant ko kaya sira din ang umaga ko. Pero ayos na ako ngayun. Maaga akong tatambay ng garden para naman makapag relax." narinig kong sagot ni Sir Kenneth. Parang gusto ko itong barahin. Ako pa ngayun ang tinupak gayung siya itong bigla nalang nagsungit. Gayunpaman, pinalagpas ko na lang. Baka lalong magalit sa akin kung sagot-sagutin ko pa siya eh. Tsaka, mukhang okay na ang mood niya ngayun. Hindi ko na ramdam ang inis sa boses niya eh. Hmmm baka naman dahil sa presensya ng Mommy niya. "Well, ang mabuti pa, sumabay ka na sa amin sa pagkain ng agahan. Maya- maya bababa ang Daddy mo. Maaga siya papasok ngayun ng opisina dahil may meeting daw siya kay Mr. Choi." nakangiting sagot ni Madam sa kanyang anak. Kaagad ko namang napansin ang pagtango ni Sir Kenneth kaya ako na mismo ang nagtulak ng kanyang wheelchair papuntang dining area. Hindi naman nagtagal dumating na din si Sir Kurt na bakas ang tuwa sa kanyang mga mata nang mapansin nito ang presensiya ng kanyang anak. Tamang tama daw dahil medyo matagal niya nang hindi nakakasama si Sir Kenneth sa pagkain ng breakfast. Kung noon, oatmeal at isang slice bread lang ang kinakain ni Sir Kenneth, kumain na ito ng inahain na sinangag, egg at bacon. Magana itong kumain ng breakfast na kauna-unahan niyang ginawa simula noong inaalagan ko siya. Narinig ko din na nagtatanong ito sa kanyang ama tungkol sa takbo ng negosyo na malugod namang sinagot ni Sir Kurt. "Parang bigla kong na-miss ang pumasok ng opisina." wika pa ni Sir Kenneth. Nagkatinginan naman sila Madam at Sir Kurt na may ngiting nakaguhit sa labi. "Kailangan mo munang magpagaling. Huwag kang magmadali, darating din ang oras na muli kang makakapasok ng opisina. Miss na miss ka na nga ng mga empleyado natin. Hinahanap ka na nila sa akin." sagot naman ni Sir Kurt. "Hayaan niyo Dad, pagkatapos ng operation na ito, makakapasok din po ako kaagad ng opisina. Pwede po kayong mag bakasyon anywhere ni Mommy ay ako na muna ang bahala sa negosyo natin.." puno ng pag asa ang boses ni Sir Kenneth habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. IYun naman talaga ang hangad ng lahat eh. Ang muli siyang makalakad at muling manumbalik sa normal ang buhay niya. Sana lang maging successful ang lahat.  

 

Chapter 485 ELLA POV

 

 Mabillis na lumipas ang isang lingo. Araw ng operasyon ni Sir Kenneth at kita ko sa mga mata ng mga magulang ni Sir ang labis na pag aalala. Muli kasing sinabi ng Doctor na wala pa rin daw kasiguraduhan kung 100% successful ang operasyon at may tendency pa rin na hindi na muling makakalakad si Sir Kenneth. Depende pa rin daw iyun sa response ng katawan ng pasyente. Pagkatapos ng operasyon kaagad din naman itong inilipat sa isang private room. Mananatili ito sa hospital hanggang sariwa pa ang kanyang sugat dulot ng operasyon. Siyempre, hindi ko siya pwedeng iwanan dahil ako ang tagapag-alaga niya. "Mom, bakit hindi ko pa rin nararamdaman ang paa ko? Bakit pakiramdam ko wala pa rin akong lakas?" ilang araw nang naka-confine dito sa hospital si Sir Kenneth pero sa halos araw-araw na nagdaan ito palagi ang tanong niya sa kanyang Mommy. Bakas na din sa hitsura nito ang pagkayamot! Ako ang kinakabahan sa mga ganitong tanong eh. "Iho, huwag kang magmadali! Nakausap ko ang doctor mo kanina as sinabi niya sa akin na hindi basta- basta ang proseso na pagdadaanan mo. Kailangan mo pang dumaan sa therapy para muling makalakad. Huwag kang mag-alala, magha-hire kami ng magaling na therapist para sa iyo. Ang kailangan nating gawin ngayun ay pagalingin muna ang sugat mo para maumpisahan na ang proseso." mahabang paliwanay ni Madam Arabella. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang unti-unting pagbabago ng hitsura ni Sir Kenneth. Titig na titig ito sa kanyang Ina habang nababanaag ang sobrang lungkot sa mga mata nito. "Sinasabi niyo po ba na wala pa ring kasiguraduhan na muli akong makalakad? Na posible akong maging lumpo habang buhay?" tanong nito sa INa. Hindi naman nakaimik si Madam Arabella. "Alam ko naman MOm eh. Nararamdaman ko sa sarili ko na walang ipinagbago ang katawan ko. Wala pa ring nararamdaman ang binti ko at alam kong may mga bagay kayong inililihim sa akin!" galit na bigkas ni Sir Kenneth. Bakas na sa boses nito ang matinding pagdaramdam kaya kaagad akong napalapit sa kanila. "Ehhh Sir...hwag naman po kayong magsalita ng ganiyan. Akala ko po ba wala kayong balak na sumuko? Nandito na po tayo, nag uumpisa na kayo at sana naman huwag po kayong mawalan ng pag asa." sabat ko sa pag uusap nilang mag ina. Napansin ko kasi na may namuong luha na sa mga mata ni Madam Arabella at nag aalala ako na baka kung ano pa ang masabi nito kay Sir Kenneth. Baka may masabi ito na mas lalong maging dahilan para pang hinaan ng loob ang anak niya. "Nararamdaman ko na wala na akong pag asa. Alam ko iyun dahil katawan ko ito. Sana man lang, sa umpisa pa lang, hindi niyo na ako pinaasa pa. Sana man lang sinabi niyo sa akin na habang buhay akong maging inutil." halos sumigaw na si Sir Kenneth habang sinasabi ang katagang iyun. Sa isang iglap biglang naging mabangis ang kanyang awra. Pareho kaming hindi nakasagot ni Madam Arabella. "Useless ang pananatili ko sa hospital na ito. Useless ang operasyon na ito kaya iuwi niyo na ako!" muling wika nito. "No, anak huwag kang mawalan ng pag asa. May ilang porsyento ang ibinigay ang Doctor mo para makalakad ka ulit. Kaya nga nandito tayo sa hospital eh. Kaya nga--" "Mom! Please, tama na! Huwag niyo na akong bigyan ng false hope. luwi niyo na ako sa bahay at gusto ko na lang ng tahimik na buhay!" galit nitong sagot sa Ina. Napatitig sa akin si Madam Arabella sabay tango. "Sir...hindi---- "Shut up! Hindi ko kailangan ang opinyon mo kaya itikom mo na iyang bibig mo!" Galit na sigaw sa akin ni Sir Kenneth. Natameme naman ako. Sa kauna-unahang pagkakaon simula nang pinagsilbihan ko siya, ngayun niya lang ako napahiya ng ganito. Biglang naumid ang dila ko at hindi ako nakapagsalita kasabay ng pagpatak ng luha sa aking mga mata. "Ken! Anak! Huwag ka namang ganiyan kay Ella. Hindi mo ba alam na sa dinami-dami na dumaan na taga pag alaga mo siya lang itong nakatagal? Huwag kang magalit sa kanya..." saway naman ni Madam Arabella sa anak. Parang walang narinig si Sir Kenneth bagkos matalim akong tinitigan. "Gusto ko ng umuwi ng bahay! Pakiasikaso na lang ng release paper ko. "Malamig na sagot nito sa Ina. Wala nang nagawa sila Madam Arabella kundi iuwi si Sir Kenneth ng bahay. Nagwawala na din kasi talaga ito sa hospital at pati Doctor na gustong kumausap sa kanya ay nasigawan nya na. Feeling ko nga bumalik na naman ito sa dati or lumala pa nga eh Mahigit anim na buwan ang matulin na lumipas. Balik sa dati si Sir Kenneth at hindi na muli itong lumalabas ng kwarto. Nakabantay naman ako buong oras sa kanya dahil baka kung ano ang gawin niya sa sarili niya. "Sir, ikukuha ko lang po kayo ng makakain. Dito lang po kayo." isang umagang wika ko sa kanya. "Get lost! Sa palagay mo ba makakaalis ako sa lintik na silid na ito kung wala ang lintik na wheel chair na iyan? Ayaw na ayaw kong makikita ang pagmumukha mo sa silid na ito." malamig ang boses na sagot nito. Halos araw-araw kong naririnig sa kanya ang katagang iyun kaya wala ng epekto sa akin. Hindi ko na pinapansin dahil sanay na ako bagkos mabilis na akong lumabas ng kwarto para kumuha ng pagkain niya. May mga gamot kasi itong iniinom kaya kailangan niya talagang kumain sa tamang oras. Pagkatapos kong makakuha ng pagkain nito ay muli akong bumalik ng kwarto. Hindi ko maiwasang mapasigaw ng mapansin ko na wala na sa kama si Sir kenneth. Nakahiga na ito sa sahig at namimilipit sa sakit! "Ahyyyy! Sir, ano ang ginawa niyo? Bakit? Ano ang nangyari?" Taranta kong wika at kaagad na inilapag sa ibabaw ng mesa ang pagkain nito. Mabilis ko siyang dinaluhan at pilit na inaalalayan na makatayo para maibalik ng kama. Pero hindi ko kaya, ang bigat niya pala! \ Inutil! Inutil!" Narinig kong bigkas niya. Pumiksi pa ito sa pagkakahawak ko kaya sa inis ko binitawan ko siya at galit na tinitigan. Kung hindi ka lang sana duwag, baka nakakalakad ka na ngayun!" galit ko namang sigaw sa kanya. Abat, huwag niya akong ma-ballshoot- ballshoot ngayung kaunting kaunti na lang ang reserba kong pasensya para sa kanya. Papatulan ko na talaga siya sa pagsusungit niya!  

 

Chapter 486 ELLA POV

 

 "Anong sabi mo?  Hindi mo alam kung ano ang mga pinagdadaanan ko ngayun kaya wala kang karapatan na pagsalitaan ako ng ganiyan.!" galit na naman na sigaw ni Sir Kenneth sa akin. Nagtatagis na naman ang kanyang bagang habang galit na galit na nakatitig sa akin kaya naman kaagad na akong tumayo at dumistansya sa kanya. Mahirap na. Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa isipan niya at baka kung ano ang magawa niya sa akin "Ang alin po? Na ballshoot ka nga or iyung sinab ko na duwag po kayo? Totoo naman ah? Duwag po kayo dahil imbes na subukan niyo lahat ng payo ng doctor para gumaling na kayo mas gugusutuhin niyo pang magmukmok sa kwartong ito na mag-tantrums araw -araw na parang paslit!" sagot ko naman sa kanya. Pinamaywangan ko pa ito pero lalong naningkit ang mga mata nitong nakatitig sa akin dahil sa galit. Ang lakas na loob mong sumagot sagot sa akin. Hindi ko na kailangan nag seribisyo mo kaya lumayas ka sa harapan ko! Out!" galit na sigaw nito sabay turo ng pintuan. Parang walang narinig at naupo lang ako sa kalapit na sofa habang hindi inaalis ang pagkakatitig sa kanya. "ooops, hindi ikaw ang magdedesisyon kung sisante ba ako or hindi. Siya nga pala, wala sila Mommy at Daddy mo. Nasa resort sa Visayas kaya wala kang choice kundi pagtiyagaan muna ang maganda kong pagmumukha!" ngiting ngiti kong sagot sa kanya. Napansin ko naman na natigilan ito habang titig na titig sa akin. Hindi na ito sumagot pa pero may kakaiba akong nababasa sa mga titig niya. Parang may something na hindi ko mawari kaya muli kong naramdama ang malakas na pagkabog ng puso kasabay ng pag iwas ng tingin ko sa kanya. Tumayo na din ako para sana iwasan ang titig niya. Naglakad ako patungo sa mesa kung saan nakalagay ang kanyang pagkain at muli ko itong sinulyapan. Napansin ko na nagpupumilit na itong makatayo kaya naman mabilis akong napalapit sa kanya. "Ano ang ginagawa mo? Alam mo bang pwede kang mabagok sa mga ginagawa mong iyan." sagot ko sa kanya at mabilis ko itong hinawakan sa baywang. Pilit ko isyang iniangat para sana maibalik siya sa kama. Naging cooperative naman ito at mahigpit din ang pagkakapit niya sa akin kaya kahit na sobrang bigat niya maayos naman siyang naibalik ng kanyang kama. Iyun nga lang halos maputol ang ugat ko ko dahil sa bigat niya at akmang lalayo na ako sa kanya nang maramdaman ko ang biglang paghawak nito sa braso ko. "Where are you going Amozana?" seryoso ang boses na tanong nito. Halos maduling na din ako sa sobrang lapit ng mukha niya sa mukha ko kaya hindi ko maiwasang mapalunok ng sarili kong laway. "Te-teka lang Sir! Harassment iyan. Hin-hindi na po ito kasa---" hindi ko na natuloy ang sasabihin ko nang maramdaman ko ang biglang paglapat ng labi niya sa labi ko. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko dahil sa ginawa niya. Para akong naging tood at hindi nakakilos. Pati yata utak ko biglang nag freeze at hindi na nakapag isip ng tama. Basta ang alam ko, s********p ni Sir Kenneth ang bibig ko. Sobrang init ng kanyang hininga na dumadampi sa pisngi ko na nagbigay sa akin ng kakaibang sensasyon sa buo kong katawan na ngayun ko lang naramdaman sa tanang buhay ko. SAbagay, first kiss ko nga pala ito! First kiss ko at feeling ko nangangapal na ang labi ko sa ginagawa sa akin ngayun ni Sir Kenneth. Para itong gutom na halimaw sa ginagawa niya lalo na at bigla kong naramdaman ang isa niyang palad na humahaplos sa kaliwa kong dibdib. Kahit na medyo makapal itong t -shirt na suot ko ramdam ko pa rin ang init na nagmumula sa palad niya kaya napasinghap ako at kaagad na napalayo sa kanya. "Te-teka lang..First kiss ko iyun eh!" Wala sa sariling bigkas ko habang hindi hindi makatingin ng diretsho kay Sir Kenneth. Sobrang init ng mukha ko dahil sa hiya at parang gusto kong maiyak. "Sabi ko nga, first kiss mo iyun! Kaya pala para kang tood eh. WAlang kabuhay-buhay!" narinig kong sagot nito. Napasulyap ako sa kanya at kaagad kong napansin ang kakaibang ngiti na nakaguhit sa labi nito. Hindi na siya galit at parang masaya na siya ngayun. Bakit kaya? "Sir...bakit niyo po iyun ginawa? Hindi po iyun kasama sa kontrata!" Parang naiiyak kong sagot sa kanya. Feeling ko talaga namamaga ang labi ko dahil sa ginawa niya. Hanggang ngayun ramdam ko pa rin ang init ng kanyang labi na humaagod sa bibig ko. "Hindi din naman kasama sa kontrata ang pagsagot-sagot mo sa akin, may narinig ka bang reklamo sa akin? Wala diba? Kaya quits na tayo!" ngiting ngiti nitong sagot sa akin. Hindi naman ako nakaimik. "Kakain na ako and after this, samahan mo ko sa labas. Gusto kong maligo sa pool!" muling wika nito. Kaagad akong napaangat ng tingin at tinitigan siya. "Po? Maliligo kayo ng pool? Marunong po ba kayong lumangoy?" nagtataka ko namang tanong sa kanya. Muli ako nitong nginisihan bago sinagot. "Hindi mo naman siguro ako hahayaan na malunod diba?" makahulugan nitong sagot. Hindi ko maiwasang mapalunok ng sarili kong laway. Bakit parang naging iba na naman siya ngayun? Sa kauna-unahang pagkakataon, gusto niyang maligo sa pool? Tapos, ano ang magiging papel ko sa kanya... babantayan ko ba siya or sasamahan na magtampisaw sa pool? Ang tanong kaya ko ba siyang sagipin kung sakaling hindi siya marunong lumangoy. Hayssst, parang gusto kong magsungit na lang siya kaysa naman may pa-ganitong eksena pa siya. "Ano na? Tatanga ka na lang ba? Its getting late kaya iabot mo na sa akin ang pagkain. And, gusto ko subuan mo ako para naman sulit ang pagpapa- sweldo sa iyo ni Mommy." muling bigkas nito na labis kong ikinagulat. Ano daw? Susubuan ko daw siya? Mahabaging langit, baka epekto ito sa pagkakalaglag nya sa sahig kaya ganito na siya mag isip ngayun.  

 

Chapter 487 ELLA POV

 

 Hindi pa nga ako nakakarecover sa pagsipsip niya sa labi ko tapos gusto niyang subuan ko siya ngayun? Gosh... ano ba, bakit naging ganito si Sir Kenneth? "Ella, bilis. Gutom na ako!" demanding na wika nito. Wala akong choice kundi ang kunin ang kanyang pagkain at muling lumapit sa kanya. Iniiwasan kong tumingin sa kanyang mga mata dahil feeling ko nalulunod ako sa mga titig niya. "1-ito na po Sir!" sagot ko sa kanya sabay abot ng isang bowl ng oatmeal. Tinitigan niya lang ako at sininyasan na maupo sa tabi niya. Pilit ko naman itong nginitian. "Kaya niyo na pong kumain mag-isa Sir. Hindi naman po siguro napuruhan ang kamay niyo para magpasubo pa kayo sa akin diba?" hilaw ang ngiti sa labi ko habang sinasabi ang katagang iyun. Tinaasan ako nito ng kilay bago ito nagsalita. "Sino ba ang amo sa ating dalawa? Inuutusan kita kaya sundin mo ang sinabi ko. Gutom na ako Ella ha at kapag hindi ka pa kikilos, ikaw talaga ang kakainin ko!" seryosong wika nito habang may pagbabanta sa tono ng kanyang boses. Hindi ko naman maiwasan na magtaka. Ano daw? Kakainin niya ako? Ano siya, cannibal? Kumakain ng tao? Wala din naman sa hitsura ng pamilya nila Madam Arabella na may pagka- aswang ah? Lalong hindi aswang itong si Sir Kenneth dahil hindi ko pa ito napapansin na nagbabago na anyo. "Po? A-ako? Kakainin niyo? Bakit po, bampira po ba kayo?" nagtataka kong tanong. Kaagad naman umalingawngaw sa buong paligid ang malakas nitong pagtawa. Kaagad na nagsalubong ang kilay ko. Hindi ko maintindihan kung bakit siya tumatawa. Hindi ko din alam kung matutuwa ba ako dahil ito ang kauna- unahang pagkakataon na tumawa siya simula noong nakalabas siya ng hospital pagkatapos ng operasyon niya or malulungkot dahil alam ko naman sa sarili ko na ako ang pinagtatawanan niya eh. Pero ano man ang reason, kailangan ko siyang sakyan dahil baka sungitan na naman ako. "Bampira? Are you kidding me? Saan ka bang lupalop ng planeta galing at hindi kayang intindihin ng utak mo ang sinasabi ko?" tawang tawa pa rin na sagot nito sa akin. Iningusan ko ito. Mukhang lumuwag yata ang turnilyo ng amo ko dahil sa pagkakahulog niya sa kama. Biglang nag iba ang ugali eh. Nitong mga nakaraang buwan, galit ito sa mundo pero iba na ngayun. Tawa na nang tawa na parang baliw. "Hmmmp! Ano ang hindi ko naintindihan? Sa susunod po kasi, huwag kang magsalita ng mga bagay- bagay na mahirap paniwalaan. Hindi naman po siguro kayo aswang para kaya niyo akong kainin." nakalabi kong sagot. Lalo naman itong napahalakhak ng tawa. Puno ng patatakang tinitigan ko lang siya. Ano ba? Ano ang nangyari sa kanya? Kailangan ko na bang tawagan ang mga magulang niya para ibalita na nababaliw na ang anak nila? Wala na kasing ginawa kundi ang tumawa eh. Ngiti lang ang request ko sa kanya nitong mga nakaraang araw pero sobra -sobra naman yata ang ibinigay niya sa akin ngayun! "Si-Sir....a-ano po ang nakakatawa?" Hindi ko mapigilang tanong sa kanya. Sumenyas naman ito sa akin na lapitan ko daw siya kaya kaagad naman itong tumalima. Hindi ko pa maiwasang mapangiti ng kunin niya sa kamay ko ang bowl na naglalaman ng pagkain at inilapag sa isang maliit na table na nasa gilid lang ng kayang kama. Matutuwa na sana ako pero impit akong napatili ng hawakan niya ako sa dalawa kong kamay at malakas na hinila palapit sa kanya. Dahil sa gulat, nawalan ako ng balanse at diretsong napasalmpak sa katawan niya na siyang dahilan ng pakabuwal nito sa kama kasunod ako. "Ahhhyy! Sir! Ano ba ang ginagawa niyo!" nagrereklamo kong wika sa kanya at pilit na umaalis sa pagkakadagan ko sa kanya ng maramdaman ko ang mala-bakal nitong braso na nakapulupot sa likuran ko. Sa higpit noon hindi ako makakilos sa ibabaw niya kaya hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba. "Stay still! Hayaan mong ikaw na lang ang kainin ko ngayung umaga! Total naman simpleng instructions hindi mo kayang sundin eh." malat ang boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Puno ng pagtataka sa isipan ko habang hindi inaalis ang pakakakatitig ko sa kanyang mga mata. Para kasing nangungusap iyun na hindi ko maintindihan. Parang may gustong ipahiwatig na hindi ko mawari. "Kakainin niyo ako? Pa-papatayin niyo po ako?" hindi ko maiwasang tanong. Gumuhit ang ngiti sa labi nito habang may napansin akong kakaibang kislap sa kanyang mga mata habang dahan-dahan na lumalapit ang mukha nito sa mukha ko. Hindi ako nakakilos sa pinaghalong damdamin na lumulukob sa pagkatao ko hanggang sa naramdaman ko na lang ang paglapat ng labi niya sa labi ko. Sa ikalawang pagkakaon ngayung umaga, uling lumapat ang labi nito sa labi ko. Banayad ang ginawa niyang paghalik sa akin na parang nanunudyo. "Sundin mo ang galaw ng labi ko Sweetheart! Kiss me back!" utos pa nito sa akin ng saglit niyang pakawalan ang labi ko pero kaagad din namang bumalik pagkatapos niyang sabihin ang katagang iyun. Hindi ako marunong kaya hindi ko talaga alam ang gagawin ko. Hanggang sa naramdaman ko na lang na dinudungol na ng dila niya ang bibig ko. Napaawang naman ang bibig ko dahil sa ginawa niya kasunod noon ang pagpasok ng dila niya sa bibig ko. Ginalugad niya ang bibig ko gamit ng kanyang dila. Para namang mauubusan ako ng hininga dahil sa ginawa niya. Hindi kasi ako makahinga ng maayos dahil dito. Naramdaman ko pa ang pagsisip niya sa dila ko na siyang nagbigay sa akin ng kakaibang sensasyon sa buo kong pagkatao. Ewan ko ba pero ang halik na ito ang nagbigay sa akin ng kakaibang init sa buo kong katawan. Namalayan ko na lang na ginagaya ko na ang bawat galaw ng labi niya. Kusa ko ding inpinasok sa loob ng bibig niya ang dila ko kaya hindi nakaalpas sa pandinig ko ang mahinang ungol mula kay Sir Kenneth. Nag umpisa na ding gumalaw ang palad nito sa buo kong katawan. Unang humahaplos iyun sa likuran ko hanggang sa naramdaman ko ang pagtaas niya sa suot kong blouse at pumaloob sa damit ko ang isa niyang palad. Ang bawat madaanan ng palad niya ay nagbigay sa akin iyun ng kakaibang init na ngayun ko lang naramdaman sa tanang buhay ko. Patuloy ang ginawa naming halikan at hindi maiwasang makaramdam ng excited sa mga susunod na kaganapan na mangyayari sa aming dalawa. Aminado kasi talaga ako na nag enjoy ako sa ginagawa naming dalawa. Ang sarap pala! Ang sarap ng labi ni Sir Kenneth.. Para akong idinuduyan sa alapaap.  

 

Chapter 488 ELLA POV

 

 Bago sa akin lahat ng mga ginagawa sa akin ngayun ni Sir Kenneth. Para akong lalagnatin na ewan. Hindi ko na nga napigilan pa ang mapaungol ng dumampi ang isang palad nito sa tuktok ng aking bundok. Yes...ang aking bundok. Sinisimulan niya nang masahin na nagbigay sa akin ng kiliti sa buo kong pagkatao. Bigla akong nagising sa katotohanan at wala sa sariling napaigtad ako kasabay na pag-alis ko mula sa ibabaw niya. Nagmamadali akong bumangon at bumaba ng kama habang kinakastigo ang sarili ko na hindi dapat mangyari ang mga nangyari sa amin kani-kanina lang. "Hey, where are you going Sweetheart? Hindi pa tayo tapos!" narinig kong reklamo ni Sir Kenneth. Hindi ko maiwasang mapakagat sa aking labi. Hindi ko na ito sinagot bagkos patakbo akong pumasok sa loob ng banyo. Nakakahiya at feeling ko nabawasan ng ilang porsyento ang dignidad ko dahil sa pagpayag ko na magpahalik kay sa kanya. 'Ella! Ang tanga mo! Ang tanga-tanga mo!" impit kong sigaw habang sinasabunutan ko ang sarili ko. Hindi ko ma-imagine na nakipag-laplapan ako sa sarili kong amo. Ano nalang kaya ang iisipin niya? Na pakawala akong babae at basta na lang nagpadala sa halik at haplos niya! "Nakakahiya! Nakakahiya talaga!' Paulit-ulit kong bigkas at nagmamadaling humarap sa salamin. Medyo namamaga ang labi ko kaya wala sa sariling nahaplos ko iyun sabay pikit. Hanggang ngayun, nararamdaman ko pa rin ang labi ni Sir Kenneth na nakadikit sa labi ko. Kakaibang sarap na noon ko lang natikman sa tanang buhay ko "Wala na ang first kiss ko! Kinuha niya na! Hyassst, wala na akong itatago sa amo ko. Nakapa niya na din ang bulkan ko at nahimas niya pa. Nakakainis!" sambit ko sa sarili kong reflexion sa salamin. Para akong tanga habang titig na titig ako sa sarili ko. Feeling ko tuloy ang laki nang nabago sa buo kong pagkatao. Hindi ko alam kung ilang minuto na ako nanatili sa loob ng banyo. Nahihiya na akong lumabas dahil wala na akong mukha na ihaharap pa kay Sir Kenneth. Bakit ba kasi ang bilis kong nagpaubaya? "Hayst kainis! Pero kasalanan ko ba talaga? Hindi naman siguro diba? Hindi naman ako ang naunang humalik. Si Sir Kenneth ang naunang humalik sa akin kaya bakit nga pala ako mahihiya? Pero hindi eh....dapat pinigilan ko siya. Dapat umpisa pa lang hindi na ako pumayag! Ang tanga ko! Paano pala ako makakahindi gayung nag enjoy din naman ako? Na gusto ko din naman ang ginawa niya sa akin?" parang tangang kausap ko sa sarili ko. Parang gusto nang sumakit ang ulo ko sa kakaisip kaya nagpasya na lang muna akong maghilamos para kahit papaano mahimasmasan sa mga nangyayari. Simula ngayung araw, dapat na talaga siguro akong magbigay ng boundary sa pagitan naming dalawa. liwasan ko nang sasagot- sagutin siya para hindi niya ako maparusahan. Kaya lang naman niya siguro ako hinalikan dahil gusto niya akong parusahan. Grabe kasi kung sumagot- sagot ako eh. Kapag nag uutos siya, hindi ko masyadong sinusunod. Naubos na siguro ang pagtitimpi niya sa akin kaya nya siguro ako n******* n. Kaya niya siguro ginawa sa akin iyun. Sa isiping iyun hindi ko maiwasang mapasimangot. Hindi din kasi ako kumbinsido eh. Pero hindi naman ako pwedeng magtagal dito sa banyo. Kanina pa ako dito eh at baka hinahanap na ako ng kumag na iyun. Kailangan ko pa pala siyang painumin ng gamot at lagot talaga ako nito kapag malaman nila Madam Arablella na pinapabayaan ko ang anak nila. Tama, hindi dapat ako magpaapekto. Hindi ko kasalanan. Nadala lang ako ng curiosity at hindi na mauulit iyun. Hindi na talaga dahil baka makikiusap nalang ako kay Madam Arabella na magreresign ako. Kakausapin ko na lang siguro si Mam Jeann kung pwede pa ba akong bumalik sa kanila. Magdadahilan na lang siguro ako para pumayag sila total alam naman nila kung anong klaseng pag uugali meron ang kadugo nila eh. Isang malakas na buntong hininga ang pinakawalan ko bago ako dahan-dahan na lumabas ng banyo. Nagulat pa ako dahil naabutan ko si Sir Kenneth na nakaupo na ng kama habang kinakain ang oatmeal niya. Saglit na tumitig ito sa akin sabay iling. "Bakit ang tagal mo sa banyo?" kaswal na tanong nito. Kaagad ko naman siyang sinimangutan. Magre-resign na ako kaya huwag niya akong susungit- sungitan. "Wala po! Nag isip-isip lang." malamig na sagot ko sa kanya. Nag angat ito ng tingin at direktang tumitig sa akin. Nag iwas naman ako ng tingin sa kanya. "Sir....mag---magreresign na po ako!" mahinang wika sa kanya. Sapat lang iyun para marinig niya. Sa totoo lang, nag aalanga din naman ako. Sayang kasi ang sinasahod ko tapos mabait naman sila Madam. Kaya lang paano naman ang dignidad ko? Nakadalawang halik na sa siya akin ngayung araw lang at ayaw ko ng masundan iyun. Nakakahiya hindi lang sa kanya kundi sa lahat ng mga taong nakapalibot sa amin. Lalo na sa kanyang mga magulang na labis akong pinagkatiwalaan. "Resign? Why?" tanong nito habang dahan-dahan na inilalapag sa bedside table ang bowl na walang ng laman. Hindi ko naman maiwasan na mapairap. Why daw? Ramdam ko pa ang pamamga ng lips ko ngayun tapos tatanungin niya ako ng why? May topak ba siya? "Basta!" Sagot ko dahil sa totoo lang, hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. Nakakahiya naman kung sabihin ko na ang halik niya ang dahilan kaya magreresign na ako. Baka pagtawanan na lang ako nito bigla dahil napansin ko sa kanya na parang wala lang naman sa kanya ang nangyari sa aming dalawa kani-kanina lang. "Paano kung ayaw kong pumayag? Magpupumilit ka pa rin ba?" tanong nito. "Bakit ayaw niyo? Hindi bat ayaw niyo naman na may mag aalaga sa inyo? Ilang beses niyo nga po akong itinataboy eh." nakalabi kong sagot. Mahina itong tumawa na ikinagulat ko. "Magbabago na ako. Hindi na kita sisigawan! Huwag ka nang umalis. Ang bilis mo naman magtampo!" seryosong sagot nito na labis kong ipinagtaka. Hindi niya na ako sisigawan so ibig sabihin, bati na kami? Pero ang tanong...kaya ko pa ba talaga siyang alagaan?  

 

Chapter 489 ELLA POV

 

 "Bati na tayo at magbabago ka na? Magiging mabait ka na ba hindi lang sa akin kundi pati na din sa mga kasama natin dito sa bahay?" nag aalangan kong tanong. Isang ngiti ang gumuhit sa labi nito bago tumango. "Yes...magbago na ako. Hindi na ako magagalit. Mag stay ka lang please!" sagot nito na may kalakip pa na lambing sa kanyang boses. Hindi ako umimik at kunwari malalim na nag isip. "Kung papayag ako, may isa pa akong kondisyon na gustong i-set sayo. At kapag hindi ka pumayag, magre- resign na talaga ako!" pananakot kong wika sa kanya. Natigilan ito habang titig na titig sa akin. "What is it? Dagdag sahod? Kung sa pera walang problema. Magkano ba ang kailangan mo?" tanong nito. Hindi ko naman mapigilan ang pagtaasan siya ng kilay ko. Ngayung pinipigilan niya ako ayos na din siguro na ibalik ko din sa dati ang trato ko sa kanya. Nasanay na kasi ako eh at mahirap pigilan ang sarili kapag hindi ko ma- express ang mga gusto kong sabihin sa kanya. "Pera agad? Hoy! Mr Kenneth Villarama Santillan, hindi sa lahat ng oras pera-pera lang. Oo mahirap ako pero mas gusto kong kumita galing sa pinagpaguran ko noh!" nakalabi kong sagot sa kanya. Isang mahinang pagtawa ang narinig ko mula sa kanya bago ito sumagot. "Okay. fine! Ano ba ang kondisyones mo?" tanong nito. Napatitig muna ako sa kanya. Nagtataka kasi ako dahil ang bait niya ngayun eh. Sana lang wala nang expiration ang kabaitan niya para naman everybody happy. "Kailangan mong tulungan ang sarili mo na gumaling! Ibig kong sabihin, pumayag ka na ipagamot ka para muli ka ng makalakad." diretasahan kong sagot sa kanya habang titig na titig sa kanyang mukha. Interesado kasi akong makita kung ano ang magiging reaction niya. Bahagya akong kinabahan ng kumunot ang noo nito at naningkit ang mga matang tumitig sa kin. "Kung ayaw mo di h'wag mo! Aalis na lang ako!" inunahan ko na siya kaysa naman pagalitan na naman niya ako. Isang malakas na buntong hininga ang narinig kong muli sa kanya bago ito malungkot na tumitig sa kawalan. "Bakit ko pa ita-try gayung alam ko naman sa sarili ko na mabibigo din naman ako. Wala na akong pag asa pa Ella kaya humiling ka na lang ng iba." malungkot na sagot nito. Kaagad naman akong napasimangot. Napaka-negative niya talaga. Dinig ko kay Mam Jeann matalino naman daw ito pero bakit bobo pagdating sa mga ganitong bagay? "Iyan ang mahirap sa iyo. Hindi mo pa nga sinusubukan, sumusuko ka na kaagad! Ikaw lang naman ang nagsasabi na hindi ka na gagaling eh. Hindi din naman sinabi ng doctor mo na isang daang porsyento na hindi ka na gagaling. Ginagawa mo lang na kumplikado ang lahat gayung kaya niyo namang mag hire ng pinaka- magaling na eksperto para muli kang makalakad!" sagot ko sa kanya. Natigilan naman ito habang titig na titig sa akin. Isang kiming ngiti ang pinakawalan ko sa kanya bago ulit ako nagsalita. "Patunayan mo sa lahat na hindi pa katapusan ng mundo Sir Kenneth. Hindi mo ba naiisip ang mga pangarap mo? Ayaw mo na bang i-pursue ang mga nasimulan mo na?" muling wika ko. Malungkot itong napailing at muling tumitig sa akin. "Paano kung mabigo ako? Nagsasayang lang tayo ng oras." sagot nito. "Makakalakad ka ulit! Nakalimutan mo na ba ang payo sa iyo ng Doctor mo. Ikaw lang ang makakakagawa ng paraan para muli kang makalakad. Kailangan mong tulungan ang sarili mo Sir Ken. Dont tell me na naduduwag ka?" sagot ko sa kanya. SA nasabi ko na gusto kong sabihin sa kanya kung ano man ang laman ng isipan ko. Nakakapanghinayang naman kung habang buhay siyang magmumukmok dito sa kwarto. Ang pogi niya tapos siya ang first kiss ko. Kaya naman dapat talaga muli siyang makalakad at bumalik sa normal ang buhay niya. "Maliit na porsyento. Mas malaki ang porsyento na mabibigo lang ako." sagot nito. "Bahala ka na nga! Bakit ba ang hirap mong kausapin? Kung ayaw mo eh di aalis na lang ako. Ang bigat mo kaya! Hirap na hirap na ako sa kakaalalay sa iyo mula kama hanggang wheel chair. Tapos kiniss mo pa ako kanina!" walang preno kong sagot at mabilis na naglakad patungong pintuan ng kanyang kwarto. Bahala na nga siya, magpapalaming muna. "Okay, fine! Susubukan ko! Susubukan natin!" bago ko naipihit ang seradura ng pintuan ng kanyang kwarto muli itong nagsalita. Natigilan ako at dahan-dahan na muling humarap sa kanya. "Ibig mong sabihin, magpapagaling ka na? Papayag ka nang dumaan sa mga proseso para muli kang makalakad?" nakangiti kong tanong. Dahan-dahan naman itong tumango. Lalo namang lumawak ang pagkakangiti ko sa kanya. "Yes! Dapat ganiyan! Positive lang palagi! walang mangyayari kapag hindi kikilos. Walang mangyayari kapag uupo ka lang diyan at magta-tanrums palagi na parang bata!" ngiting-ngiti kong wika sa kanya. "Kapag hindi ako magtagumpay, hindi mo ba ako susukuan?" tanong nito. Walang pag aalinlangan na nilapitan ko siya at hinawakan sa magkabilaang balikat. Pinisil-pisil ko pa iyun na parang minamasahe. "Tagumpay or hindi tagumpay, nasa tabi mo lang ako palagi hanggang kailangan mo ako Sir." nakangiti kong sagot sa kanya. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa bago ko naramdaman ang paghapit niya sa baiwang ko. Parang bigla naman akong nanigas sa kinatatayuan ko. Wrong move! Bakit nga pala ako lumapit sa kanya? At bakit ganito ako itrato ni Sir Kenneth. Naramdaman ko pa ang pagdikit ng pisngi niya sa tiyan ko habang naririnig ko mula sa kanyang bibig ang salitang pasasalamat. Siguro, kung may ibang nakakakitang tao sa amin, baka iisipin nila na may relasyon kami eh. Pero tama ba talaga itong nangyayari sa amin? Nag kissing kami kanina, tapos heto na naman. Kung makayakap siya para talaga kaming mag jowa!  

 

Chapter 490 ELLA POV

 

 "Hmm, Sir pwede bang bitaw muna. Kukunin ko lang ang gamot na dapat mong inumin." kinakabahan kong wika sa kanya. Ano ang nangyayari? Bakit may ganito na sa pagitan naming dalawa? "Okay!" narinig kong sagot nito sabay bitaw sa akin. Kaagad naman akong lumayo sa kanya at kinuha ang isang baso ng tubig at gamot at kaagad na iniabot sa kanya. Walang sabi-sabing kaagad naman niyang ininom iyun. Hindi katulad noon na pahirapan pa ang pagpapainom ng gamot sa kanya. Sana ganito palagi. "Kumain ka na ba ng breakfast?" tanong nito sa akin. Natigilan naman ako. Oo nga pala, hindi pa ako kumakain. Ganito naman palagi ang senaryo tuwing umaga...aasikasuhin ko muna siya bago ako pupunta ng kusina para kukuha ng makakain. "Hindi pa po Sir. Mamaya na lang siguro." nakangiti kong sagot sa kanya. Kaagad naman nagsalubong ang kilay nito. "Bakit hindi pa? Alas nweba na tapos hindi ka pa kumakain?" bakas ang inis sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun. Natameme naman ko. Bakti parang galit na naman siya eh hindi naman siya ang nagugutuman. Magalit siya kung hindi ko siya napagsilbihan ng maayos. Nagtaka pa ako ng napansin ko na dinampot niya ang kanyang celllphone at may tinawagan. Lalo akong nagulat ng napagtanto ko kung sino ang kanyang kausap. "Manang, mag akyat kayo ng pagkain ni Ella dito sa kwarto!" utos nito kay Manang. Hindi ko naman maiwasan na mapaawang ang bibig ko dahil sa gulat. "Ano daw ang gusto mong kainin!" nahimasmasan lang ako sa pagkagulat ng marinig ko ang tanong niya. Kaagad naman akong umiling. "A--ako na lang po ang bababa para kumuha ng pagkain. Hindi niyo na po kailangan iutos Sir." taranta kong sagot sa kanya. Nakakahiya! baka kung ano ang iisipin sa akin ng mga kasamahan ko. "Kung anong availble na pagkain diyan sa kusina iyan ang iakyat niyo dito. Bilisan niyo!" narinig kong utos ni Sir Kenneth sa kausap niya at kaagad na pinatay ang tawag. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi. Talaga bang seryoso siya? Gusto niya akong padalhan ng pagkain dito sa kwarto gayung pwede naman akong bumaba. Hindi ako amo para pagsilbihan ng mga kasamahan ko. Nakakahiya sa kanila. "Nex time ayaw ko ng marinig pa na hindi ka kumakain sa tamang oras. Paano kung ikaw naman ang magkasakit?" kastigo nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapakagat ng sarili kong labi. "Sanay naman po ako sa ganitong oras ng kain Sir. Sa probensya nga namin, kape lang ayos na eh. Tapos mas mabigat kumpara dito ang trabaho ko." sagot ko sa kanya. "Bakit, ano ba ang ginagawa mo sa probensya niyo? Ano ba ang trabaho mo doon bago ka lumuwas dito sa Manila?" tanong nito. "Tumutulong po kina Nanay at Tatay para makitanim ng palay sa mga magsasaka na may sariling lupa. Arawan ang sahod at sayang din kasi. Pambili din ng bigas ang kikitain ko." nahihiya kong sagot sa kanya. Kunot noo ako nitong tinitigan. "Nagtatanim ka ng palay? Hindi ba mahirap para sa iyo ang trabahong iyun?" tanong nito. Bakas sa boses nito ang hindi makapaniwala. "Kapag mahirap ka lahat gagawin mo malagyan lang ng laman ang kumakalam naming sikmura. Sa dami ng mga kapatid ko, kailangan ko talagang tulungan sila Nanay at Tatay para kumita ng pera." nakangiti kong sagot sa kanya. Hindi ito nakaimik. Ilang saglit pa ako nitong tinitigan na para bang may malalim na iniisip. Ilang saglit na katahimikan ang namagitan sa aming dalawa bago ito muling nagsalita. "bakit, ilan ba kayong magkakapatid? "Interesadong initeresado nitong tanong. "Labing tatlo po." sagot ko. Kita ko ang gulat sa kanyang mga mata habang titig na titig ito sa akin. Parang hindi ito makapaniwala "Labing tatlo? Are you kidding mo? Kabisado pa ba ng mga magulang mo ang pangalan ng mga kapatid mo?" tanong nito. Hindi ko maiwasang mapangiwi. Sabagay, sino ba naman kasi ang hindi magulat. Ang hirap na nga ng buhay, anak pa ng anak si Nanay. Buti na nga lang at menopause na siya eh. Wala ng kakayahan na magbuntis si Nanay ngayun. "Kabisado naman po. Ewan ko nga ba kila Nanay, masyadong yata silang nag enjoy sa kakagawa ng bata. Hindi nila naisip kung gaano kahirap ang buhay." wala sa sarili kong sagot. "Well, mas marami, mas masaya! Baka nakalimutan lang nila ang mag family planning." nakangiti nitong sagot. "Mahal ko naman lahat ng kapatid ko pero kung hindi sana nag-anak ng nag anak ang mga magulang ko hindi sana kami nakakaranas ng ganito kahirap ng buhay. Dumating pa sa point na halos wala na kaming makain. Ang dami kasi namin at nag sipag-asawa na nga ang iba kong kapatid para matakasan nila ang hirap ng buhay." parang nagsusumbong Kong wika kay Sir Kenneth. "So totoo pala ang sinabi sa akin ni Jeann na kapag araw ng sahuran ipinapadala mo lahat sa mga magulang mo ang sweldo mo? Hindi ka nagtitira ng para sa iyo?" tanong nito. Nahihiya naman akong tumingin sa kanya. "Mas kailangan po kasi nila iyun Sir. Hindi ko naman kailangan ng pera dahil libre naman ako lahat ng mga pangangailangan ko dito." sagot ko sabay sulyap sa kanya. Titig na titig pa rin ito sa akin habang may nababasa na akong kakaiba sa mukha niya. "You're in a million! Hindi ako nagkamali na pagkatiwalaan ka." narinig kong bigkas nito. HIndi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya. Hindi ko kasi gets kung ano ang ibig niyang sabihin eh.  

 

Chapter 491 KENNETH POV

 

 Sa totoo lang, hindi ko maintindihan ang sarilli ko kung bakit nagawa kong halikan si Ella kanina. Para kasing may nag udyok sa akin na gawin iyun. Para akong biglang nahipnostimo sa angkin nitong ganda at hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Simula nang dumating siya sa buhay ko alam ko sa sarili ko na malaki ang ipinagbago ko dahil sa presensya nya. Tinikman ko ang labi niya at hindi nga ako nagkamali dahil iyun na yata ang pinaka-masarap ng labi na natikman ko sa tanang buhay ko. Yes...amindo ako na bigla akong nawala sa sarili ko kanina. Kung may lakas lang siguro ang paa ko baka hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Baka naangkin ko na siya ng paulit-ulit! Nakakagigil naman kasi ang angkin niyang ganda at ka-inosentehan. Pinilit kong itago sa kanya ang nararamdaman ko dahil natatakot ako na baka ma-basted lang ako dahil sino ba namang tanga ang papatol sa isang inutil na kagaya ko. Pero hindi eh... hindi ko pala talaga kayang magtimpi. Hindi ko pala kayang supilin ang nararamdaman ng puso ko. Habang tumatagal lalong yumayabong ang paghanga na nararamdaman ko para sa kanya. Aminado ako na kakaiba siya sa lahat ng mga babaeng nakilala ko! Napaka- natural niya at kung magsalita siya ramdam kong hindi niya ako pinaplastik. Sinasabi niya kung ano man ang laman ng isipan niya at mahilig siyang pumatol sa akin kapag alam niyang galit ako. Amazona kung minsan at ayaw mag- patalo na siyang una kong napansin sa kanya. Isang napakagandang amazona minsan. Para akong kinikiliti kapag iniirapan niya ako. Ewan ko ba....lalo kasi siyang naging cute sa paningin ko eh. Sa kabila pala ng hirap ng buhay na naranasan niya napaka-positibo niya pa rin. Ilang beses niya akong hinikayat na magpagamot at huwag mawalan ng pag asa sa buhay pero ako itong palaging nagmamatigas. Mabuti na lang at mahaba ang pasensya niya at hindi niya ako sinukuan. Nandyan pa rin siya kahit palagi ko siyang nasisigawan at nasusungitan. Parang walang epekto sa kanya ang galit- galitan ko eh bagkos ang lakas pa ng loob niyang sagot-sagutin ako. Parang tama yata ang palagi niyang sinasabi sa akin. Para akong isang batang nagta-tantrums dito sa loob ng kwarto ko habang hinahayaan ko ang sarili ko na malugmok. Ayaw kong tulungan ang sarili ko na gumaling at manumbalik ako sa dati. Tama naman kasi talaga siya....silang lahat, walang sino man ang makakatulong sa akin para makalakad ulit kundi ako lang. Kailangan kong maging positibo sa lahat ng bagay kung gustong bumalik sa dati ang buhay ko at kung gusto kong maangkin ang babaeng nagpapatibok ng puso ko ay hindi dapat ako magpabaya at pang-hinaan ng loob. Si Ella na habang tumatagal lalong gumaganda sa paningin ko at habang tumatagal malaking bahagi ng puso ko ang inuukupa niya na. Namalayan ko na lang na tuluyan nang nahulog ang loob ko sa kanya. Tama siya bakit hindi ko pala subukan magpagamot? Wala namang mawawala diba? Kung gumaling ako, eh di mas mabuti pero kung hindi, kailangan ko na talaga sigurong tanggapin ang katotohanan na makukulong na ako sa upuang gulong habang buhay. Muli akong napasulyap kay Ella. Magana na nitong kinakain ang pagkaing iniutos ko kay Manang kanina. Kumakain pala siya ng late para lang sa akin. RAmdam ko din na ibinibigay niya ang best niya para mapagsilbihan ako. I think kailangan ko nang kausapin ang doctor ko. Gusto kong malaman ang next step para maumpisahan na ang proseso para makalakad ako ulit. Promise, simula ngayung araw... gagamitin ko ang maliit na posyento na natira sa akin para makalakad ulit. Hindi lang para sa sarili ko kundi para na din kay Ella. Yes, kay Ella na naman! Siya na lang palagi! Ang makulit na si Ella na nagpapangiti sa akin araw-araw. Ang taong nagbigay sa akin ng lakas para lumaban. Ang babaeng nagbigay sa akin ng reyalisasyon na hindi pa katapusan ng mundo. Aminado naman ako na tinamaan talaga ang ego ko nung sabihin niya sa akin kanina na masyado daw akong mabigat. Kawawa naman pala talaga ang mahal ko. Ni hindi ko man lang napapansin dahil abala ako sa kakaself- pity. Promise, simula ngayung araw...hindi nalang sarili ko ang palagi kong iisipin. Si Ella na! Gagawin ko siyang matovation sa pang araw-araw kong buhay. Sa isiping iyun hindi ko maiwasang mapangiti na hindi naman nakaligtas sa paningin niya. Habang kumakain kasi napansin kong pasulyap-sulyap pa rin ito sa akin. Kanina niya pa ako inaalok na saluhan ko daw siya pero tumangi ako. Kaunti lang kasi ang dala ni Manang na pagkain at nagluluto pa raw sila. Rice pala ang gustong kainin ni Ella kapag umaga kaya ayaw ko na isyang agawan para mabusog naman siya. "Sir Ken...ang cute niyo po kapag nakangiti kayo!" narinig ko pang wika nito. Hindi ko alam kung binubula niya lang ako dahil natatawa siya habang sinasabi niya ang katagang iyun pero nag marka pa rin sa puso ko ang sinabi niya. Simpleng salita na nakakatulong para gumaan ang pakiramdam ko.. "Bilisan mo nang kumain. Mamaya na ang daldal." kunwari istrikto kong sagot sa kanya. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagsimangot nito sabay irap sa akin. Napansin ko pa na kikibot kibot ang labi nito na alam kong may sinasabi siya pero ayaw niyang iparinig sa akin. Napapailing na lang ako habang pinipigilan ko ang muling mapangiti. Ang cute talaga! Ang sarap niya sigurong panggigilan. Ang sarap niya sigurong ihiga dito sa kama ko at paliguan ng halik ang buong katawan? Haysst, sana lang talaga gumaling na ako para magawa ko na iyun. Sana lang talaga bigyan pa ako ng isa pang pagkakataon ni Lord para makalakad ulit.  

 

Chapter 492 ELLA POV

 

 Habang kumakain ako hindi nakaligtas sa panginin ko ang pangiti- ngiting si Sir Kenneth. Ilang beses ko din siyang nahuhuli na pasulyap- sulyap sa akin pero kahit na pilit kong ignorahin iyun hindi ko talaga kaya. Feeling ko talaga may mali sa kanya eh. Baka tuluyan ng lumuwag ang turnilyo sa utak niya at napasukan ng hangin ang pag iisip. Para kasing ang laki ng ipinabago niya eh. Hindi tuloy ako makaka-concentrate sa kinakain ko. "Sir...anong nakakatawa? Baka gusto mong kumain? Huwag ka lang mahiya magsabi dahil hindi ko naman po ito kayang ubusin." muling alok ko sa kanya. Baka kasi gutom eh. Feeling ko nga binabantayan niya ang bawat pagsubo ko dahil patingin-tingin siya sa akin. Hindi ko tuloy nalalasahan ang pagkain ko. Nahihiya ako sa kaniya dahil baka kasi isipin niya na masiba ako. Kung bakit naman kasi nagpumilit pa siyang padalhan ako ng pagkain dito sa kwarto. Pwede naman akong bumaba ng kusina anytime para kumain. Ewan ko ba kung ano na naman ang drama nitong amo ko. Kakaiba talaga kung mag isip minsan. Baka mamaya kung ano ang iisipin ng mga kasamahan kong katulong dito sa bahay. Ilang beses pa naman nagpaparinig sa akin ang ibang mga katulong dito na kung ano daw ba ang sikreto ko. Bakit ko daw napapaamo si Sir Kenneth "Bilisan mong kumain Ella. Naiinip na ako. Gusto kong pumunta ng garden para makapag paaraw!" sagot nito. Hindi ko maiwasang mapasimangot. Bilisan ko daw...eh paano kung mabulunan ako. Isa pa, bakit kailagan niya pa akong hintayin gayung kaya niya naman na sana lumabas ng bahay kahit mag isa siya. High tech ang wheelchair niya at kaya niyang ioperate kahit mag isa lang siya. "Ayan na po! Dapat kasi tinulungan niya ako para maubos kaagad eh.". reklamo ko sa kanya. Hindi niya na siya sumagot pa dahil biglang tumunog ang cellphone nito. Si Mam Arabella ang tumatawag kaya muli kong itinoon ang buong attention ko sa kinakain ko. Iniiwasan ko na din na mapasulyap sa kanya. Nakakalunod kasi talaga ang mga titig niya eh. Parang may gustong ipaabot sa akin. Habang abala si Sir Kenneth sa pakikipag usap sa kanyang Ina, binilisan ko na din ang pagkain. Nang matapos ako kaagad akong sumenyas sa kanya na lalabas muna bitbit ang aking pinagkainan ko. Abala pa rin kasi talaga ito sa pakikipag usap sa kanyang Ina. Inopen up na nito kay Madam Arabella ang balak niyang magpagamot at nagpapatulong siya para papuntahin ang doctor dito sa bahay para makausap niya at makahingi ng payo para sa susunod na step na gagawin niya. Huli kong narinig ay ang assurance ni Madam Arabella na uuwi daw mamayang hapon para personal nilang maasikaso si Sir Kenneth. Siyempre, alam kong walang mas excited sa lahat ng desisyon ni Sir Kenneth kundi ang buong pamilya. Masaya akong lumabas ng kwarto habang bitbit ko ang mga pinagkainan ko. Nakasalubong ko pa si Marites, ang labandera. Nagulat pa ako ng napansin ko ang pag irap niya sa akin. "Hmmp! Akala mo kung sinong Mahinhin! Malandi din naman pala!" narinig kong bulong nito. Bigla naman akong makaramdam ng inis. Feeling ko, ako ang pinaparingan niya dahil kaming dalawa lang naman. Walang ibang tao sa paligid "Anong sabi mo? Sino ang malandi?" inis kong kumpronta sa kanya. Kahit saan talaga siguro, may kontrabida eh. Sa lahat ng katulong itong si Marites lang ang hindi namamansin. Palagi kasing busy sa nga labahin niya at alam kong noon pa man mainit na ang dugo niya sa akin. Siya lang kasi ang hindi kumakausap sa akin eh. "Anong pinagsasabi mo? Ako ba ang kausap mo?" Asik nito habang pailalim akong tinitigan. Parang gusto nang manlaki pati butas ng ilong ko. Hindi ako pinalaki na palaaway pero parang sinusubukan yata ako ng Marites na ito ah? "May sinabi ka kanina at dinig na dinig ko iyun! Sino ang malandi?" mataas na ang boses na tanong ko sa kanya. Muli ako nitong inirapan. Kung hindi lang ako takot na baka pabayaran sa akin itong hawak kong pingan baka naibato ko na sa tagihawatin niyang pagmumukha eh. Ang sama ng ugali niya. "Bakit tinamaan ka ba? Sapol ka ba? HIndi ka nakailag noh?" sagot naman nito sa akin. Kaagad ko itong pinaningkitan ng mga mata. Talagang gusto akong subukan ng babaeng ito. "Hindi ka na nakaimik kasi guilty ka! Palibahasa kasi s****p ka kaya lahat ng pabor ibinibigay sa iyo.. Kaya pala di hamak na mas malaki ang sahod mo kumpara sa sahod namin dahil may extra service kang ibinibigay sa inaalagaan mo. Akala mo hindi ko kayo nakita! Humanda ka sa akin, isusumbong talaga kita pag uwi nila Madam Arabella" nang iinis na sagot nito sa akin. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko dahil sa sinabi niya. Hindi niya man direktang sabihin alam kong may nakita itong hindi kanais- nais sa pagitan naming dalawa ni Sir Kenneth. Shocks...anong eksena kaya iyun? Iyung unang paghalik ba ni Sir Kenneth or ang pangalawa? Gagi... paano niya nakita? Huwag niyang sabihin na naninilip siya gayung palagi namang sarado ang pintuan ng kwarto ni Sir. "Hindi ako s****p! Tsaka kung ano man ang sinasabi mo hindi totoo iyan. Masyado ka lang talagang atribida dahil malaki ang ingit mo sa akin dahil mas malaki ang sahod ko kumpara ng sa iyo!" inis kong sagot sa kanya at mabilis itong tinalikuran. "Hindi ako naiingit! Malandi ka lang talaga kaya napapaikot mo si Sir Kenneth! Pero huwag kang pakaka-kampanti kung ano man ang nangyayari sa inyong dalawa ni Sir, hindi ka niya sisiryosohin. Gagawin ka lang niyang parausan dahil walang wala ka sa kalingkingan ng girlfiriend niyang si Vina." sagot nito. At talaga naman, ikinumpara niya pa ako kay Vina. HIndi na ako nakatiis pa at inilapag ko na ang dala kong pingan sa sahig at mabilis itong sinugod. Kung kay Sir Kenneth, mahaba ang pasensya ko pero sa katulad kong tsimay na ang galing manghusga, wala akong time para pahabain ang pisi ko noh! "Ano! Ano! Lalaban ka! Gusto mo sabunutan na lang eh. Para maingudngud ko iyang malandi mong mukha sa sahig." nanghahamon din na wika nito at binitiwan niya na din talaga ang bitbit niyang labahin.  

 

Chapter 493 ELLA POV

 

 Aba at nanghahamon pa ang bruha! Akala niya siguro papatulan ko siya. No! No! Hindi ako pinalaki ng mga magulang ko para makipag away. Nakakahiya sa amo namin kung makipag-rambulan ako kay Marites dito mismo sa loob ng bahay ng mga Santillan. Baka ito pa ang dahilan na pagkakasisante ko sa trabaho ko. Kung nakaligtas ako sa pasagot-sagot kay Sir Kenneth baka sa pakikipag away sa kasamahan ko, hindi na ako makakaligtas. "Anong pinagsasabi mo? Waka akong panahon para makipag-sabunutan sa iyo Marites kaya umayos ka diyan. Maglaba ka na dahil pauwi mamaya sila Madam at baka mapagalitan ka pa dahil hindi mo matapos-tapos ang trabaho mo sa takdang oras." nang- iinis kong sagot sa kanya at akmang dadamputin ko ang mga pingan na inilapag ko kanina ng maramdaman ko ang paghila ng kung sino sa buhok ko. Hindi ko maiwasang mapahiyaw dahil sa sakit ng anit ko. Walang hiya! Tinutuo niya talaga ang banta niya sa akin kanina. Hindi ako nakapagready kaya halos makaladkad niya ako dahil sa lakas ng pagkakahila niya sa buhok ko. "Marites...ano ba! Nababaliw ka na ba? Ano ba ang problema mo?" galit kong sigaw ko sa kanya at pilit na hinahawakan ang kanyang kamay. Ito pa yata ang magiging dahilan ng pagkaka-kalbo ko. Hindi ko naman akalain na ganito kalaki ang galit niya sa akin. Hindi ko naman akalain na susugod siya. Hindi ako nakapaghanda. "Malandi ka kasi kaya ito ang bagay sa iyo. Alam mo, matagal na akong nagtitimpi sa iyo eh. Kung umasta ka akala mo kung sino ka eh inaakit mo lang naman si Sir Kenneth!" sagot nito sa akin habang mahigpit niya pa ring hawak ang buhok ko. Naramdaman ko pa ng ang pagkabunot ng ilang hibla ng buhok ko kaya natatakot ako na baka pagbitaw niya kalbo na ako. Ano na lang ang mangyayari sa akin? Hindi ako sanay sa physical na away at first time din itong nangyari sa akin sa tanang buhay ko. "Diyos ko...Marites, anong ginagawa mo?" laking pasalamat ko dahil sa wakas dumating si Manang. Mabilis itong lumapit sa amin at kaagad nitong hinampas ang kamay ni Marites na mahigpit pa rin na nakahawak sa buhok ko kaya naman kaagad niya akong nabitawan. Kaagad naman akong nakahinga ng maluwag at kinapa ang buhok ko kung naubos ba at laking pasasalamat ko dahil marami pa ring natira although may ibang strands ng buhok na napapansin ko sa sahig at alam kong galing sa akin iyun. "Marites, ano ba ang ginawa mo kay Ella? Bakit mo siya sinasabunutan?" kastigo ni Manang kay Marites. Mabuti na lang closed kami kaya alam kong ako talaga ang kakampihan niya. "Huwag mo na nga siyang kampihan Manang. Tama lang sa kanya iyan dahil malandi siya. Inaakit niya si Sir Kenneth kaya maghintay siya pag uwi nila Madam at Sir dahil isusumbong ko talaga siya!" galit na sagot ni Marites at matalim pa akong tinitigan. Hindi ko siya maintindihan. Ang laki ng galit niya sa akin. Bakit ba nanggagalaiti siya sa akin at ano ngayun sa kanya kung totoong nilalandi ko si Sir? Ang importante napagsilbihan ko ng maayos si Sir Kenneth at kontento siya doon! "At palagay mo ba matutuwa sila Madam kapag malaman nila na sinabunutan mo si Ella? Hindi ka ba nag iisip? Gawin mo ang trabaho mo at iwas-iwasan mong bantayan ang kilos ng ibang tao. Mas malalagot ka kapag malaman ito nila Madam kaya umayos ka!" sagot ni Manang. Hindi naman nakaimik si Marites pero matalim pa rin ako nitong tinitigan. "Ano ang nangyayari dito? Ella...hindi bat sinabi ko sa iyo na bilisan mo dahil gusto kong magpa-araw sa garden? Bakti ang tagal mo?" sabay-sabay pa kaming napalingon ng marinig namin ang naiinis na namang boses ni Sir Kenneth. Hindi na marahil ito nakatiiis sa sobrang tagal kong bumalik kaya kusa na itong lumabas ng kwarto habang nakaupo sa kanyang wheel chair. Nakakunot pa ang noo nito habang sinisipat ako ng tingin bago nito seryosong tinitigan si Manang. "Ano ang nangyari dito Manang at ano iyung naririnig kong sigawan kanina? Bakit may kalmot si Ella?" seryosong tanong nito kay Manang. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang takot at pag-aalinlangan sa mga mata ni Manang pati na din ni Marites kaya naman nagtaka ako. Hanggang ngayun pa ba takot pa rin sila sa kasungitan ni Sir Kenneth? "Eeeer Sir! Ano po kasi eh...si Marites, sina "hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Manang ng i- interrupt ito ni Sir Kenneth at seryosong hinarap si Marites at dinuro. "You're fired! Ayaw na ayaw ko nang makita pa ang pagmumukha mo sa bahay na ito!'" galit na sigaw ni Sir Kenneth na sabay na nagpaigtad sa gulat kay Manang at kay Marites. Hindi naman ako makapaniwala sa narinig. "Fired agad at hindi niya man lang binigyan ng pagkakataon na makapag- paliwanag si Marites? Sabagay, ano pa bang paliwanag ang dapat? Ang sakit ng anit ko at parang nakakaramdam din ako ng hapdi sa kaliwa kong pisngi. Napuruhan yata ako sa simpleng pagsabunot ni Marites sa akin kanina. "Eeerr Sir! Maawa na po kayo! Huwaag po! Kailangan ko po ang trabahong ito." nagmamakaawang sagot ni Marites. Biglang naging maamong tupa ito. Biglang nawala ang tapang. Matalim nitong tinitigan ni Sir Kenneth si Marites bago nito ibinaling ang tingin kay Manang. "Siguraduhin niyong makaalis ang babaeng iyan ngayun ding araw na ito. Ikaw na din ang bahalang kumuntak sa agency para magpadala ng magiging kapalit niya." utos nito kay Manang. "O-opo Sir! Masusunod po!" Sagot ni Manang kay Sir Kenneth. Halata sa boses nito ang panginginig kaya naman parang gusto kong matawa. Hanggang ngayun yata may trauma pa rin si Manang sa pagiging masungit ni Sir Kenneth. "Sir...hindi po pwede! Wala po akong mapupuntahan. Hihingi na lang po ako ng sorry kay Ella huwag niyo lang po akong palayasin. HIndi na po mauulit" nagmamakaawang wika ni Marites kay Sir pero parang wala itong narinig. Sininyasan lang nito si Manang na pwede na silang umalis sa harap namin na kaagad namang tumalima. Hila- hila nito si Marites at naiwan kaming dalawa ni Kenneth na hindi ko naman malaman kung ano ang gagawin ko. "Hindi ka ba marunong lumaban? Bakit hinayaan mo ang babaeng iyun na saktan ka?" galit na sita nito sa akin. Tulala tuloy akong napatitig sa kanya. "Bakit niyo siya tinangal sa trabaho? Hindi po ba kayo naaawa sa kanya?" tanong ko. Umiling ito at mabilis akong hinawakan sa kamay. "Sa kwarto tayo. Gagamutin ko iyang sugat mo sa pisngi at baka kung ma- infection pa iyan." naiinis nitong bigkas sa akin.  

 

Chapter 494 ELLA POV

 

 "Aray! Dahan-dahan naman po Sir!" impit kong hiyaw sa bawat pagdampi sa pisngi ko ng cotton na may alcohol. Kaliit nang sugat pero ang hapdi. "Bakit kasi hindi ka lumaban? Iyan tuloy muntik ng masira itong pisngi mo!" naiinis naman nitong bulyaw sa akin. Hindi ko alam kung bakit siya itong galit na galit gayung hindi naman siya ang nasaktan. "Hindi ko naman akalain na susugod siya eh. Malay ko ba naman na aatake pala siya sa akin ng patalikod." nakalabi kong sagot sa kanya. Isang malakas na buntong hininga ang narinig ko sa kanya habang hindi nito inaalis ang pagkakatitig sa akin. "Ano ba ang dahilan? Bakit ka niya sinaktan?" tanong nito. Hindi naman ako nakaimik. Alangan namang sabihin ko sa kanya ang totoong sinabi sa akin ni Marites. Alangan namang ipaalam ko sa kanya na pinagbintangan ako ni Marites na malandi daw ako. "Masakit ba? Pagkatapos nito magbihis ka dahil pupunta tayo ng hospital. Kailangan matingnan ang sugat mo dahil mahirap na kapag ma- infection." sagot nito sa akin. "Po? Hospital? Naku, hindi na po kailangan Sir! Heto na nga po oh, ginagamot niyo na ako. Ayos na iyan. Maliit na bagay at gagaling din kaagad iyan." nakangiti kong tanggi sa kanya. Ang OA ng mga mayayaman, kaunting galos hospital kaagad. Masyadong nagsasayang ng pera. "Huwag ka ng magdahilan. Pupunta tayo ng hospital at ayaw kong makarinig ng pagtangi mula sa iyo. Bilisan mo na!" yamot nitong sagot sa akin. Wala na akong nagawa pa kundi ang tumayo na lang. Diretsong naglakad sa walk in closet para magpalit ng damit. Mamaya na lang siguro ako maliligo dahil baka mabulyawan na naman ako ng amo ko. Ang bilis niyang magdesisyon ng mga bagay-bagay na hindi niya man lang kinokunsulta sa akin. Sinabi ko ng ayos lang ako pero ang kulit niya. Bahala na nga siya. Wala naman sigurong mawawala kung pagbibigyan ko siya. Siya naman ang gagastos eh. Isa pa after niya ding maoperahan six moths ago ngayun lang pala ulit nagyaya si Sir Kenneth na aalis ng bahay. Parang gusto ko tuloy itong yayain na mamasyal muna kami ng mall pagktapos namin sa hospital. Para makakita naman siya ng ibang tao. Hindi iyung palagi nalang siyang nagmumukmok dito sa bahay. Pagkatapos kong magpalit ng damit sakto namang narinig ko na may kumakatok sa pintuan ng kwarto. Abala si Sir Kenneth sa kanyang binabasang libro kaya diretso na akong naglakad patungo sa pintuan para silipin kung sino ang kumakatok pero nagulat ako dahil hindi familiar sa akin na mukha ang bumungad sa akin. Isang mtangkad at gwapong lalaki. Sobrang seryoso ng kanyang awra kaya wala sa sariling napatitig ako sa kanya. "Si-sino po sila?" nagtataka kong tanong. Bakit kaya basta na lang siyang pinapasok sa loob ng bahay? Kakilala ba siya ng pamilya Santillan? "Ang who are you? Ikaw ba iyung nababangit nila Tita Arabella na nag aalaga sa pinsan ko? Elijah nga pala. Pinsan niya." seryoso nitong sagot sa akin at naglahad pa ng kamay sa harap ko. Hindi ko tuloy malaman kung tatanggapin ko ba ang pakikipag - kamay niya or hindi. Nakakahiya dahil kamag anak pala siya no amo ko. "Pasensya na po Sir. Ngayun ko lang po kasi kayo nakita kaya hindi ko kayo nakilala." hinging paumanhin ko at imbes na tanggapin ang pakikipag- kamay niya niluwagan ko na lang ang pagkakabukas ng pintuan ng kwarto para makapasok ito na siyang kaagad naman nitong ginawa. "Kenneth! Kumusta? Long time no see!" masaya pa nitong bati kay Sir Kenneth kaya kaagad naman napaangat ng tingin si Sir at direktang tumitig sa bagong dating. "Elijah? Sa wakas, nagpakita ka din! KUmusta?" tanong nito. Isang mahinang pagtawa ang naging tugon ni Elijay at mabilis na nilapitan ang pinsan at nakipag high five. "Heto, nangangapa pa rin! Malungkot ang buhay at hindi ko na alam kung paano ko ba maibalik sa dati ang lahat. " sagot naman ni Sir Elijah. Hindi ko naman maintindihan ang pinag uusap nila kaya kunwari, nagliligpit-ligpit na lang ako ng mga kalat dito sa kwarto. Hindi ako pwedeng lumabas dahil baka may iutos sa akin si Sir Kenneth at isa pa, aalis daw kami ngayung araw. "Hindi mo pa rin ba siya nahanap? Ilang taon na pero wala ka pa ring clue kung nasaan siya?" tanong naman ni Sir Kenneth sa kanyang kausap. Napansin ko pa ang pag iling ni Sir Elijah kaya kaagad tuloy napukaw nila ang attention ko. Hindi naman ako tsismosa pero kapag ganitong bored ako maganda yata sumagap ng tsismis mula sa ibang tao. "WAla eh. Tinanong ko na din si Veronica kung nasaan na si Ethel pero hindi niya din daw alam. Kaya nga nagpasya akong sa america na lang muna ituloy ang pag aaral para makalimot pero hindi naman ako nagkaroon ng katahimikan ng kalooban. Hinahanap talaga siya ng puso at isipan ko Ken!" Damang dama ko ang lungkot sa boses ni Sir Elijah habang sinasabi ang katagang iyun. Mukhang katulad sa aking amo, broken hearted din ito. "Ano ba kasi ang nangyari sa inyo? Sa ating magpipinsan ikaw ang kauna- unahang nagkaroon ng love life pero ikaw din ang nawalan. Naunahan ka pang magpakasal nila Charlotte at Jeann." sagot naman ni Sir Kenneth. Tuluyan na nitong inilipag ang kanyang hawak na libro sa mesa at seryosong tinitigan ang bagong dating na si Elijah na kita ang sobrang lungkot sa mga mata habang nakatitig sa kawalan. "Hindi ko nga alam eh. Ang gago ko kasi! Akala ko talaga laro lang ang lahat noon eh. Akala ko talaga hindi naman siya ang babaeng para sa akin dahil masyado pa akong bata noon pero nagkamali ako. Nagising na lang ako isang umaga na iniwanan niya na pala ako. Na sinukuan niya na ako dahil sa pagiging walang kwenta kong partner sa kanya noon." himutok na sagot ni Sir Elijah. Hindi naman ako makapaniwala sa narinig mula sa kanya. Imagine, sa gwapo niyang iyan, nagawa siyang iwanan ng babaeng gusto niya? Bakit bulag ba ang babaeng iyun at nagawa niyang sayangin ang kagaya ni Sir Elijah or baka naman may mas malalim pang dahilan kaya sila naghiwalay? Baka malaki ang pagkukulang ni Sir Elijah kaya sumuko na ang babaeng pinag uusapan nila? "Kaya ikaw pinsan kapag magmahal ka ulit...huwag na huwag mo nang pakawalan dahil ang hirap pala kapag sila na mismo ang susuko. Mahirap nang ibalik ang tiwala kapag tuluyan ng naglaho iyun. Huwag na huwag mo akong gagayahin na hanggang ngayun nangangapa pa rin at patuloy siyang hinahanap!" malungkot na wika ni Sir Elijah kaya hindi ko na tuloy maiwasan pa na makaramdam ng awa sa kanya.  

 

Chapter 495 ELLA POV

 

 Game pa sanang makipag-usap si Sir Elijah sa pinsan niyang si Sir Kenneth at ayos lang naman sa akin iyun pero mukhang hindi nakalimutan ng amo ko ang pangako niya sa akin na dadalhin niya daw ako sa hospital para matingnan ang galos ko. Kaya kahit na labag sa kalooban ko, kaagad na din akong pumayag kaysa naman sa kulitin niya ako nang kulitin. Mukhang hindi busy si Sir Elijah dahil sinamahan na din kami nito. Liban sa driver, kaming tatlo ang magkakasama at wala naman silang ginawa dito sa loob ng kotse kundi ang mag usap. lisang babae ang palaging bukambibig ni Sir Elijah...iyun ay ang babaeng nagngagalang Ethel na sana ay muling magkrus ang landas nilang dalawa dahil mukhang mabait naman itong si Sir Elijah eh. Pagkadating ng hospital, tiningnan lang ng doctora ang galos ko at niresitahan lang ako ng pampahid. Maliit na bagay pero mukhang hindi naman kami nagsayang ng oras dahil nagyaya na din si Sir Kenneth sa clinic ng kanyang Doctor para makausap ito. Katulad ng inaasahan, ang naging topic ay tungkol sa pagpapagamot ni Sir Kenneth para makalakad ulit. May mga bagay silang pinag usapan na hindi ko naman masyadong naintinidhan pero ang mas tumatak sa isipan ko ay kailangan na daw ni Sir mag umpisa sa session ng therapy. Kailangan mag hire ng professional na tao na siyang gagabay sa pang araw- araw na gawain ni Sir Kenneth. Number 1 ang exercise at ang pagpisil ng mga ugat niya sa binti para muli daw mabuhay ang mga natutulog ng mga ugat or joints. Ano man ang gagawin sa kanya sa mga susunod na araw, tahimik na lang siguro akong magmamasid dahil aabot daw ng ilang buwan ang session bago makita ang resulta. Kita ko ang tuwa sa mga mata ni Sir Kenneth nang lisanin namin ang hospital. Naging possitive ang kanyang pagtangap sa mga payo at sinasabi ng doctor niya sa kanya. Sana lang talaga tuloy-tuloy na ang pagiging cooperative niya para wala nang problema. "May gusto pa ba kayong puntahan after this?" narinig kong tanong ni Sir Elijah. Nakaupo ito katabi ng driver at magkatabi naman kami ni Sir Kenneth dito sa likurang bahagi. "May gusto ka bang puntahan?" imbes na sagutin ni Sir Kenneth ang tanong ni Sir Elijah ako pa ang tinanong nito. Wala akong choice kundi ang sabihin sa kanya ang kanina ko pang plano. "Kung gusto niyo po mag mall na lang tayo. Medyo matagal na din po kayong hindi nakakalabas." excited kong sagot. Gustong gusto ko din talagang mamasyal dahil simula noong nagtrabaho na ako kay Sir Kenneth hindi na ako nakakalabas. Hindi katulad noong kay Mam Jeann pa ako na palagi akong nasa mall dahil isinasama nila ako sa tuwing namamasyal sila. "Good Idea! Sa mall na lang tayo at doon na lang tayo kumain. Gutom na din ako eh." sagot naman ni Sir Elijah. Hindi nakaligtas sa pandama ko ang pananahimik ni Sir Kenneth kaya napatingin ako sa kanya. "Ayos lang po ba sa inyo Sir? Ayaw niyo po ba?" hindi ko maiwasang tanong. Tumitig ito sa akin tsaka bumuntong hininga bago dahan-dahan na tumango. "May magagawa pa ba ako? 2 is to 1 ang butohan at talo ako." sagot nito na nagpangiti sa akin. Daming sinabi. Pwede niya namang sabihin kung gusto or ayaw niya. Hindi iyung parang nangungunsensya pa siya. Pagdating ng mall, si Sir Elijah na ang nagpresenta na magtulak ng wheel chair ni Sir Kenneth. Napansin ko na pinagtitinginan kami ng mga taong nadadaanan namin. Siguro nagwapuhan sila sa hitsura nila Sir Kenneth at Sir Elijah. Kahit naman nakaupo lang sa wheel chair itong si Sir Kenneth hindi nakakabawas iyun sa taglay niyang gandang lalaki. Bakit sa atin sila nakatingin?" narinig ko pang bulong ni Sir Kenneth. Parang nag uumpisa na namang uminit ang ulo nito pero walang magawa dahil nandito na kami eh. Hindi din siguro papayag si Sir Kenneth na babalik kami ng kotse dahil mukhang gutom na din ito. "Masyado daw po kasi kayong pogi mga Sir kaya hindi nila mapigilang mapatitig sa inyo!" nakangiti kong sagot kaya kaagad namang napatingala sa akin si Sir Kenneth. Nakakunot ang noo nito kaya kaagad akong nag-peace sign sa kanya gamit ang dalawa kong daliri. Pero nagulat na lang ako ng itinaas niya ang isa niyang kamay. Parang iniaabot niya sa akin iyun kaya kahit nag aalangan, wala akong choice kundi abutin ang kanyang kamay at nagulat ako dahil mahigpit niya iyung hinawakan. Para tuloy kaming mag shota habang naglalakad dito sa mall. Tulak-tulak ni Sir Elijah ang wheelchair niya tapos magkahawak kamay kaming dalawa ni Sir Kenneth. Bigla tuloy akong kinabahan kasabay ng pinaghalong damdamin ang lumukob sa buo kong pagkatao. Nahihiya ako na kinikilig na ewan. Kasama pa naman namin si Sir Elijah at baka kung ano ang isipin niya sa aming dalawa ni Sir Kenneth. Gustuhin ko mang hilahin ang kamay ko na hawak hawak nito pero nag aalala naman ako na baka magalit siya. Kaya kahit na nahihiya, pinilit ko na lang na magpatay-malisya hanggang sa nakapasok na kami sa isang restaurant. Kaagad kaming inasikaso ng mga staff. Kilala nila si Sir Elijah at Sir Kenneth na siyag labis kong ipinagtaka. Lumabas pa nga ang manager at binati kami at ito na din mismo ang kumuha ng orders namin na presyo pa lang ng mga pagkain, nalula na ako. Hindi ko na naman napigilan na ilibot ang tingin sa paligid. Sobrang cozy at ganda ng buong paligid at unang tingin pa lang alam kong mga mayayaman lang ang may kakayahang kumain sa mga ganitong klaseng restaurant. Sabagay, ang mga katulad nila Sir Elijah at Sir Kenneth ay hindi siguro papasok sa isang mumurahing restaurant. "Ano ang plano mo after this? I think, tama ang Doctor mo, kailngan mong tulungan ang sarili mo na makalakad ulit! Para naman mapakasalan mo na ang babaeng nagppatibok ng puso mo ngayun." dinig kong wika ni Sir Elijah na may halong panunudyo ang boses. Wala sa sariling napatitig ako sa kanilang dalawa at huling huli ko si Sir Kenneth na titig na titig sa akin. Parang gusto ko na lang tuloy lamunin ng lupa sa hiya na nararamdaman ko lalo na nang mapansin ko ang nanunudyong tingin ni Sir Elijah sa aming dalawa. Kahit na hindi nito sabihin, alam kong iniisip niya na may something sa aming dalawa ng pinsan niyang si Sir Kenneth.  

 

Chapter 496 ELLA POV

 

 "Ulol! Ano pa nga ba ang ginagawa ko ngayun diba? Tsaka huwag iyung lovelife ko ang pakialaman mo dahil sa pagkakataon na ito, hindi ko na hahayaan pa na makawala sa akin ang babaeng gusto ko!" narinig kong sagot ni Sir Kenneth at nahuli ko pang sumulyap siya sa akin. Bigla tuloy lumakas ang kabog ng dibdib ko Ano kaya ang ibig niyang sabihin? Bakit parang bigla akong kinabahan sa topic nila ngayun? "Tsk! Oo na! Bilis-bilisan mo lang ang magpagaling para naman matulungan mo din ako sa paghahanap sa kanya." narinig kong sagot ni Sir Elijah at malungkot itong tumitig sa kawalan. "Ayun! Lumabas din ang tunay na dahilan kaya naisipan mo akong dalawin. Bakit ka pa kasi nagpapakahirap! For sure, may kakilala sila Uncle Rafael na magaling na imbistigador. Magpatulong ka para mahanap mo na kaagad ang babaeng naging dahilan kaya ka malungkot ngayun." natatawang sagot ni Sir Kenneth. Kung titingnan, kaswal na lang ang pakikipag usap nya ngayun kay Sir Elijah. Parang hindi niya dinidibdib ang sarili niyang kalagayan. "Plano ko din iyan. Pero alam mo naman si Uncle Rafael...aasarin ka muna bago ka tutulungan. Tsaka kailangan ko din kausapin si Veronica... masama din ang loob niya sa akin dahil sa ginawa ko sa kaibigan niya." sagot ni Sir Elijah. Natawa naman si Sir Kenneth kaya hindi ko maiwasang mapatitig sa kanya. SAna ganito na lang siya palagi. Tumatawa at hindi nagsusungit. Lalo tuloy siyang naging gwapo sa paningin ko. Mabilis na lumipas ang ilang sandali. Kahit gaano pa kasarap ng mga pagkain na nasa harapan ko hindi ko talaga malasahan. Paano ba naman kasi, simula nang dumating ang pagkain, itinigil na din ni Sir Kenneth ang pakikipag usap niya sa kanyang pinsan at sa akin niya itinoon ang buo niyang pansin "Hindi mo ba gusto ang mga pagkain? Bakit tamilmil ka yata?" narinig ko pang tanong nito. Para siyang boyfriend ko na todo asikaso sa akin na first time niyang ginawa. Halos mapuno na nga ang pingan ko sa kakalagay niya ng ibat ibat klaseng pagkain eh. "Gusto po! Kaya lang ang dami na po nito eh. Hindi ko kayang ubusin ito." sagot ko sa kanya na may halong reklamo sa aking boses. "Hayaan mo na kasi siyang kumain. Nako-conscious sa iyo si Ella eh." natatawang sabat naman ni Sir Elijah. Lalo namang nag iinit ang pisngi ko dahil sa sinabi niya. Ano ba kasi ang nakain ng amo ko? Bakit bigla na lang siyang naging ganito? Hiyang hiya man sa mga nasa harapan ko wala akong choice kundi ubusin ang mga pagkain na ibinigay sa akin ni Sir Kenneth. Sayang din kasi lalo na at alam kong sobrang mahal ng mga pagkain. Pagkatapos kumain, nagyayaya kaagad si Sir Elihjah na maglibot-libot pa daw sa paligid para daw magpababa muna ng kinain namin bago umuwi. Kaagad naman pumayag si Sir Kenneth. Wala naman daw problema dahil nakaupo lang naman siya sa wheel chair. "Ella, pili ka na ng mga kailangan mo! "biglang wika ni Sir Kenneth pagkatapat namin sa isang mamahaling boutique. Napahinto kaming dalawa ni Sir Elijah sa paglalakad at sabay na tumingin kay Sir Kenneth. "Ipagsa-shopping mo si Ella?" kaswal na tanong ni Sir Elijah dito. Tumingin naman si Sir Kenneth sa akin sabay tango. "Matagal na niya akong inaalagaan at wala pa akong kahit na anong regalo na naiibigay sa kanya. Since nandito na rin lang tayo, why not diba?" nakangiting sagot ni Sir Kenneth. Kaagad naman akong umiling tanda ng pagtutol "Naku, ayos lang po ako. Nakalimutan niyo na po ba na ang dami nang ibinigay sa akin ng Mommy mo na mga gamit? Ayos na po iyun Sir. HIndi ko naman po masyadong nagagamit eh." sagot ko at umaasa ako na sana makinig siya sa akin. Ayaw kong mang abuso ng kabaitan ng amo ko. Nakakahiya. ""Lets go inside!" sambit ni Sir Kenneth at aumatic naman na itinulak ni Sir Elijah ang wheel chair nito papasok sa loob ng boutique. Wala na akong choice kundi ang sumunod na lang sa kanila. Alangan namang magpaiwan ako dito sa labas. Wala pa naman akong kahit ni isang singkong duling sa bulsa ko. Wala akong kapera-pera. Paano kung malingat ako at bigla na lang nila akong iiwan dito sa mall? Ano na lang ang mangyayari sa akin? Pagkalapit ko sa kanila napansin ko na kausap na nila ang isa sa mga staff. Sabay-sabay pa silang napatingin sa akin kaya pilit akong ngumiti. "Ibigay mo sa kanya lahat ng mga damit na bagay sa kanya." narinig ko pang utos ni Sir Kenneth sa isa sa mga staff. Kaagad namang nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat at akmang tatangi pa sana ako nang bigla akong hinarap ng staff at buong tamis na nginitian. "Sa VIP room po tayo Mam, Sir. Marami po kaming mga bagong collections na dumating at tiyak na magugustuhan lahat ni Mam iyun." nakangiting pagyayaya ng staff sa amin. "Siya na lang ang isama mo sa loob." seryosong sagot ni Sir Kenneth at sininyasan pa akong sumama na sa staff. "Pero, ayos lang po talaga" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng muling nagsalita si Sir Kenneth. "Ella, para sa iyo itong ginagawa ko! Please...pumayag ka na! Isipin mo na lang na paraan ko ito para magpasalamat sa iyo sa lahat ng kabutihang ginawa mo sa akin kaya huwag ka ng tumangi please...." sagot nito sa akin. Nag aalagan man, wala akong choice kundi ang sumama na lang sa mag-a-assist sa akin. Pumasok kami sa isang room at isa- isang dinala sa harap ko ang ibat ibang klaseng collections ng mga damit. Isukat ko daw lahat. Noong una tumangi pa ako pero dahil magaling silang mamilit at mag sales talk nadala na din ako. Sukat lang naman ang gagawin at nasa kay Sir Kenneth pa rin naman ang huling desisyon kung bibilhin niya.  

 

Chapter 497 ELLA POV

 

 Pagkatapos kong isukat ang halos hindi ko na mabilang na mga damit, blouse, dress, sandals, shoes ako na din ang kusang sumuko dahil sa pagod. Feeling ko, pinaparusahan ako nitong si Sir Kenneth ehl. Hindi niya naman sinabi sa akin na halos buong laman ng store pala ang ipapasukat nila sa akin. "Mam, ayaw niyo na po ba? May last batch pa po sana." narinig kong wika ng staff sa akin. Kung kanina, nag iisa lang siya ngayun lima na sila. "Ayos na po iyun. Ang dami na eh. Next time na lang siguro ulit dahil baka naiinip na ang mga kasama ko." sagot ko sa kanila at akmang lalabas na sana ako ng pigilan ako ng isa sa kanila. "Last na lang po talaga ito Mam. Palitan niyo na po ang damit niyo. Ito na lang po ang isuot niyo tapos aayusin natin ang buhok mo para mas lalo po kayong gumanda." nakangiting wika sa akin at talagang hinawakan pa ako sa braso hindi lang ako makalabas. Wala akong choice kundi ang tumango na lang. May magagawa pa ba ako? Wala na eh. "Ito na lang po Mam. Ito na lang ang isuot niyo." exctied na wika sa akin ng isa sa mga staff at iniabot niya sa akin ang isang kulay na pink ng dress. Naisukat ko na iyun kanina at lagpas tuhod siya. Magaan sa katawan at nagustuhan ko din. Dali-dali akong pumasok sa loob ng fitting room. Ang fitting room na hindi ko na mabilang kung ilang beses na akong naglabas pasok. Hindi ko na nga maiwasan ang muling paguhit ng masayang ngiti sa labi ko ng bumagay sa akin ang suot kong dress. Parang isinukat sa aking katawan at nagmukha din yata akong mamahalin. Umikot-ikot pa ako sa harap ng salamin bago nagpasyang lumabas. Naabutan ko pa ang ilan sa mga staff na nagkakatuwaan habang tinutupi ang mga damit na naisukat ko kani kanina lang. Inilalagay nila iyun sa isang paper bag kaya hindi ko na lang pinagtoonan pa ng pansin. Ang gusto ko lang sa mga sandaling ito ay ang makalabas na at mapuntahan si Sir Kenneth. "Wow! Bagay talaga sa iyo Mam. Itong sandals na ito ang gamitin niyo po." masayang wika ng staff at siya na mismo ang umupo at naghubad ng suot kong tsinelas para ipalit ang sandals na gusto niyang ipasuot sa akin. Hinayaan ko na lang kaysa naman magtagal pa ako sa silid na ito. Tiyak na naiinip na sa kakahintay sa akin si Sir Kenneth. Pagkalabas ko sa tinatawag nilang VIP room kaagad kong hinagilap ng tingin si Sir Kenneth. Kaagad kong napansin na may kausap na itong babae habang wala sa sa tabi niya si Sir Elijah. Sa sobrang pag-aalala na naramdaman ko mabilis akong naglakad palapit sa kanila at napahinto ulit ng marinig ko ang pangalan na binangit ni Sir Kenneth "Hindi na kita kailangan pa sa buhay ko Vina. Wala ng dahilan pa para magpakita ka ulit." dinig kong sambit ni Sir Kenneth. Bakas sa kanyang boses ang sobrang lungkot kaya parang tinutusok ng libu-libong karayom ang puso ko dahil sa narinig ko mula sa kanya. "I am sorry Ken! Alam kong nagkamali ako. Patawarin mo ako sa hindi ko pagsipot sa kasal natin. Pinagsisisihan ko na lang lahat...lalo na nang malaman ko ang nangyari sa iyo. Hayaan mo naman sana na muli akong makabawi sa iyo. Please!" nakikiusap na sagot ni Vina. Kahit na nakatalikod siya sa akin, alam kong wala akong panama kung ganda ang pag uusapan. "Hindi na kita kailangan pa sa buhay ko kaya umalis ka na. Baka makita ka pa ng kasama ko at magselos pa siya sa iyo. Umalis ka na at ayaw ko nang makita ka kahit kailan!" salitang namutawi sa labi ni Sir Kenneth na naging hudyat para tuluyan ko na silang lapitan. Walang mas mahalaga sa akin kundi ang kagustuhan ng amo ko pero since narinig ko na mula sa kanyang bibig na ayaw niya nang makausap si Vina may dahilan na para i-interrupt ko ang pag uusap nila. "Tapos na akong magsukat. Uuwi na ba tayo?" kaagad kong bigkas habang naglalakad palapit sa kanila. Nagulat pa ako dahil kaagad na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi ni Sir Kenneth habang titig na titig siya sa akin. Sinipat pa ako nito ng tingin mula ulo hanggang paa habang bakas sa mga mata niya ang paghanga. Para tuloy akong biglang nawala sa sarili ko at hindi malaman kung ano ang gagawin. "Oh here she is! My fiance Ella!" narinig kong bigkas ni Sir Kenneth habang may masayang ngiti na nakaguhit sa kanyang labi. Inilahad niya pa ang kamay niya sa gawi ko at wala sa sariling tinangap ko iyun. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang gulat na rumihistro sa mga mata ni Vina nang tuluyan ko nang matitigan ang kanyang mukha. Parang gusto ko pang manliit sa sarili ko. Ang ganda niya kasi talaga. Walang wala ako sa kalingkingan niya.  

 

Chapter 498 ELLA POV

 

 "Kenneth, are you kidding me? Fiance mo? May fiancee ka na?" bakas ang sobrang gulat sa expression ng mukha ni Vina habang sinasabi ang katagang iyun. Parang gusto ko matawa sa hitsura niya. Namumutla siya at kita ko ang pagkuyom ng kamao niya. Pero bakit? Huwag niyang sabihin na nasasaktan siya sa kaalamang tuluyan na nga siyang nakalimutan ng amo ko? "Bakit parang nagulat ka yata? Hindi ba kapani-paniwala na tuluyan na kitang itinapon sa buhay ko? Vina...life must go on. Iniwan mo ako sa mismong araw ng kasal natin, napahiya ako, naaksidente at hanggang ngayun hindi ko pa alam kung babalik ba sa dati ang lahat-lahat sa akin, pagkatapos hindi ko ba deserve na magmahal ulit para sumaya naman ako?" mahinahong wika ni Sir Kenneth at lalo pa nitong hinigpitan ang pagkakahawak sa aking kamay. Hindi ko naman malaman kung ano ang ire-react ko. Hindi ko alam pero parang pinipiga ang puso ko sa isiping ginawa akong panakip butas ni Sir Kenneth ngayung araw. Kung totoo siguro ang sinasabi niya ngayun na ako na ang mahal niya baka ako na ang pinaka-masayang babae sa buong mundo. Masakit pala ang ganito. Sabagay, sino ba naman ako para umasa na magugustuhan ako ng kagaya ni Sir Kenneth. Isang hamak na katulong lang ako at kaya nasa tabi niya ako ngayun dahil kailangan niya ang serbisyo ko. Hindi ko dapat hahayaan ang sarili ko na tuluyang mahulog sa kanya. "Impossible! Ken, nangako ka sa akin na ako lang ang mamahalin mo pero bakit ang bilis mo naman yatang nakakita ng ipinalit sa akin?" puno ng hinanakit ang boses ni Vina habang sinasabi ang katagang iyun. May ilang butil na din ng luha ang nakikita kong nagbabadyang pumatak mula sa kanyang mga mata. Hindi ko maintindihan. Bakit nasasaktan siya ngayun kung siya naman ang naunang tumalikod sa relasyon nilang dalawa ni Sir Kenneth? "Impossible? Vina, walang imposible kapag mahal mo ang isang tao. Alam mo bang sa kabila ng mga nangyari, nagpasalamat pa rin ako sa mga nangyari dahil hindi ko akalain na makakahanap pa pala ulit ako ng babaeng mamahalin ko ng sobra at higit pa sa pagmamahal na ibinigay ko sa iyo noon. Isang babaeng karapat dapat na mahalin at ipagmalaki sa kahit kanino!" sagot naman ni Sir Kenneth at masuyo ako nitong tinitigan. Hindi naman ako nakaimik. Pinaghalong damdamin ang biglang lumukob sa buo kong pagkatao. Natutuwa ako na nalulungkot na ewan. Basta hindi ko maintindihan. "Hindi totoo iyan. Galit ka lang kaya nasabi mo ang tungkol sa bagay na iyan. Ken, alam kong malaki ang pagkakamali na nagawa ko sa iyo pero alam kong hindi pa huli ang lahat sa atin. Nandito na ako. Nagbalik na ako at handa na akong pagsilbihan ka dahil alam kong kasalanan ko ang lahat kung bakit nasa ganiyang kalagayan ka ngayun. Mahal kita! Mahal na mahal kita!" Umiiyak na bigkas nito. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig kay Sir Kenneth. Parang nadudurog ang puso ko nang mapansin kong titig din ito kay Vina. Sabagay, hindi ganoon kabilis kalimutan ang pinagsamahan nila. Kahit na pagbabalik-baliktarin man ang mundo alam kong mahal pa rin ni Sir Kenneth itong si Vina. Hind siya magsasayang ng oras na kausapin ito kung hindi niya na ito mahal. Hindi niya na sana ito kakausapin kung wala ng halaga sa kanya ang babaeng ito. Hindi talaga pwede! Kung ano man ang nararamdaman ko ngayun, kung nasasaktan man ako sa mga nasasaksihan ko ngayun, kasalanan ko din yata. Hinayaan ko ang sarili ko na mahulog ako sa kanya. Hindi ako bagay kay Sir Kenneth. Amo ko siya at katulong niya ako at hindi pwedeng maging kami. "TApos ka na bang mag shopping Sweetheart?" Akmang babawiin ko na sana ang kamay ko na mahigpit na hawak ni Sir Kenneth ng bigla itong tumingala sa akin at buong tamis akong nginitian. Nagawa niya pa akong tawaging Sweetheart na siyang labis kong ikinagulat. Gayunpaman alam kong walang dahilan para kiligin. Palabas lang ang lahat nang ito. Walang katotohanan at gusto niya lang papaniwalain si Vina na may iba na siya. "Ha? Ah...Hmmm, oo tapos na!?" sagot ko sa kanya. Isang mahinang pagtawa ang naging sagot nito sa akin kasabay ng pagdampi ng labi niya sa aking kamay. Sa gulat ko nahablot ko tuloy ang kamay ko na mahigpit niyang hawak na siyang dahilan kaya nabitawan niya iyun. "Okay..fine. I think tapos na nilang i- compute kung magkano ang dapat nating bayaran." nakangiti nitong sagot at sininyasan ang isa sa mga staff na malapit sa amin. Tinanong niya kung tapos na bang i-punch ang mga damit na nagustuhan ko kasabay ng pag abot niya dito ng kanyang card. "Wala ka na bang ibang nagustuhan? Baka may nakaligtaan ka pa. Sabihin mo lang dahil magiging abala na tayo simula next week. Matatagalan ulit bago tayo makabalik dito sa mall." muling wika nito gamit ang malambing niyang boses. Kaagad naman akong umiling. Kung sa actingan, hindi talaga ako siguro papasa. Sa mga kilos ko ngayun hindi malabong mahalata ni Vina na nagkukunwari lang si Sir Kenneth. Na tagapag-alaga lang ako ni Sir Kenneth at walang special na namamagitan sa aming dalawa. "Ayos na! Sakto na lahat iyun." sagot ko pero wala akong idea kung alin ba sa mga isinukat ko kanina ang bibilihin niya. Basta niya na lang kasi ibinigay ang card niya sa isa sa mga staff and then umalis na. Muli akong napatingin kay vina. Mukhang wala itong balak na umalis pero wala na sa kanya ang attention ni Sir Kenneth. Para ngang gusto niya pang makipag usap pero hindi na siya pinapansin ng amo ko. Mabuti na din iyun. Salawahan naman kasi ang Vina na ito at kung ako kay Sir Kenneth, iwasan niya na ang magpa- uto sa babaeng ito. Sumama na pala sa ibang lalaki eh tapos ang kapal ng mukha niya para bumalik. Naputol lang ang pagmumni-muni ko ng muling bumalik ang staff na inabutan ni Sir Kenneth kanina ng card niya. Muli nitong iniabot sa amo ko ang card kasama na ang isang mahabang resibo. Puno ng pagtataka akong napatitig kay Sir Kenneth habang ngiting ngiti din itong nakatitig sa akin. Ilang saglit din na magkahinang ang aming mga paningin kasabay ng malakas na pagtibok ng puso ko.  

 

Chapter 499 ELLA POV

 

 Hindi na sumabay si Sir Elijah sa amin pauwi. May dadaanan pa raw kasi ito at bibisita na lang daw ulit sa bahay kapag may free time siya. Nagpasalamat naman si Sir Kenneth sa kanyang pinsan dahil sa time na ibinigay sa kanya. Sakay ng kotse, tahimik ako sa tabi ni Sir Kenneth. Hanggang ngayun hindi pa rin ako makapaniwala dahil halos mapuno ang kotse ngayun sa dami ng mga pinamili ni Sir Kenneth. Actually, hindi naman para sa kanya ang mga iyun kundi para sa akin. Huli na nang malaman ko na ang lahat pala ng isinukat ko kanina na mga damit na kasya sa akin ay inihihiwalay ng mga staff. Kaya pala ang dami nilang nag assist sa akin. Kaya pala masayang masaya sila dahil halos ubusin na ni Sir Kenneth ang laman ng boutique nila. Gustuhin ko mang umalma pero tapos na! Nabayaran niya na pala at kaya pala sobrang haba ng resibo dahil sa dami ng mga items na binili niya. Hindi ko akalain na kayang gumastos ng ganoon kalaki si Sir Kenneth para sa akin na isang hamak na tagapag-alaga niya lang. Feeling ko tuloy napaka-special ko. Hindi nga nakaligtas sa paningin ko ang inggit sa mga mata ni Vina kanina habang isa-isang inilalabas sa shop ang mga paper bags na naglalaman ng mga pinamili ni Sir Kenneth para sa akin. Nagsisisi na talaga siguro ang bruha sa ginawa niyang pag iwan kay Sir Kenneth sa mismong araw ng kanilang kasal. Sabagay, totoo talaga yata ang tsismis sa akin Manang, materialistic daw talaga ang babaeng iyun. Mahilig magpabili ng kung anu-ano at parang ginagawang sugar Daddy ang gwapong si Sir Kenneth. Ang lubos na bumabagabag sa isipan ko ay kung ano nalang ang iisipin nila Madam Arabella at Sir Kurt. Sa dami nitong ipanang shopping sa akin ni Sir Kenneth tiyak na malalaman nila at natatakot akong baka magalit sila sa akin. Baka kasi mag isip sila ng masama eh. Ayaw ko pa naman ng ganoon. Ipinanganak akong mahirap pero hindi ako materialistic na tao. Marunong akong makontento sa mga bagay-bagay. 'Hey...anong nagyari sa iyo. Bakit sobrang tahimik mo yata ngayun? Parang hindi ka naman dating ganiyan ah?" napukaw lang ako sa aking pagmumuni-muni ng marinig kong nagsalita si Sir Kenneth. Hindi ko tuloy maiwasan na mapabuntong hininga sabay titig sa kanya. "Bakit nagawa mo iyun? Bakit mo ako ipinamili ng maraming gamit?" tanong ko. Isang malakas na tawa ang narinig ko mula sa kanya. Masuyo akong tinitigan kasabay ng marahang pagpisil niya sa magkabilaan kong pisngi gamit ng dalawa niyang kamay. Ilang saglit din akong natigilan dahil sa kanyang ginawa. "Nakakatuwa ka talaga Ella! Ikaw na nga itong ipnagshopping ikaw pa itong parang problemado? Bakit hindi mo ba nagustuhan ang mga nabili mo sa shop na iyun?" nakangiti nitong tanong sa akin at bahagya akong nakahinga ng maluwag ng sa wakas binitiwan niya din ang magkabilaan kong pisngi. "Hindi naman sa ganoon. Nagulat lang ako. Ang mahal kaya ng mga damit na iyun. Tsaka imposible na magamit ko ang mga iyun noh... nakalabi kong sagot sa kanya. "Bakit naman hindi mo magagamit? Preferred mo bang maghubad kapag tayong dalawa lang ang magkasama sa loob ng kwarto?" nakangiti nitong tanong sa akin. Kaagad namang nanlaki ang mga mata ko nang ma- realized ko kung ano ang ibig niyang sabihin. "Ang bastos mo!" hindi ko maiwasang bigkas. Imbes na magalit ito sa sinabi ko, lalo itong natawa. Takang taka tuloy akong napatitig sa kanya. Ano na naman ito? Bakit ang saya- saya niya na naman yata? Hindi naman siguro dahil kay Vina dahil halos ipagtabuyan niya iyun kanina. Pero para kanino ang tuwa sa mga mata niya na nakikita ko ngayun? "Anong bastos? Ikaw ha..wala pa akong ginawa para sabihan mo ako ng ganyan!" tatawa-tawa pa rin nitong sagot sa akin. Hindi ako nakaimik dahil sa pinaghalong damdamin na kaagad na lumukob sa buo kong pagkatao. "Dont worry, ikakaltas ko na lang sa sahod mo lahat ng nagastos natin ngayung araw. Tama, ganiyan na lang ang gagawin ko total naman parang hindi ka masaya sa mga regalo na ibinigay ko sa iyo eh. Simpleng pasasalamat wala akong narinig sa iyo. Bagkos parang galit ka pa yata eh.." muling wika nito na kaagad na ikinanalaki ng mga mata ko. Sa sobrang mahal ng mga damit na binili niya sa akin malabong mabayaran ko siya kaagad. Isa pa, bakit niya pinapabayaran gayung hindi ko naman alam na gusto niya palang bilihin lahat para ibigay sa akin. "Bakit mo ikakaltas? Hindi ko naman sinabi sa iyo na bayaran mo ang mga iyan eh!" naghihimutok kong sagot. Tinaasan lang ako nito ng kilay habang seryoso na akong tinitigan. "Wala kang planong bayaran ako?" tanong nito. kaagad akong umiling "Pwede pa bang isauli natin ang mga iyan?" tanong ko. Kaagad itong umiling "Bawal! No return no exchange policy sila." sagot nito. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng lungkot "Pero kung ayaw mo na may kaltas ang sahod mo, pwede mo naman ako bayaran sa ibang paraan!" nambibitin na muling wika nito. Wala sa sariling napatitig ako sa kanya. "Kiss lang at quits na tayo!" tanong nito na lalong ikinalaki ng mga mata ko at pati yata butas ng ilong ko.  

 

Chapter 500 ELLA POV

 

 

 "Kidding! IKaw talaga hindi kita maintindihan! Masyado kang seryoso nitong mga nakaraang oras. Ano ba ang nangyari sa iyo?" natatawa na naman nitong wika sa akin. HIndi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya. Talaga lang ha? Marunong na siyang magbiro ngayun? Napapadalas na din ang kanyang pagtawa. Eh di magandang senyales talaga ito na magiging mabait na siya. Grabe naman, kinabahan talaga ako. Akala ko talaga sisinigilin niya ako eh. Mabuti na lang at biro lang ang lahat dahil wala din naman akong pambayad isa pa, hindi ko kayang mag-benta ng kiss noh.... Hindi ba talaga? Pero ilang beses na ba akong n*******n ni Sir Kenneth? Hindi nga halik eh kundi lapa talaga ang ginawa niya sa akin dahil hanggang ngayun ramdam ko pa rin ang labi niya sa labi ko. Feeling ko nga, hanggang sa pagtulog ko, mapapanaginipan ko pa rin eh. Sa isiping iyun parang gusto ko na namang kaltukan ang sarili ko. Kung saan-saan na naman kasi nakakarating ang isipan ko. Ang halay kung minsan. Hindi ako ito eh. Lintik na halik iyun, dahil doon biglang nagulo ang sistema ko. "Hmmmp! Kinabahan naman ako doon! Buti nalang binawi niyo kung hindi kayo po talaga ang mag susuot ng mga damit na iyan." pabiro ko namang sagot sa kanya. Napansin kong kaagad na nawala ang ngiti nito at seryoso akong tinitigan. "Anong sabi mo? Ako ang magsusuot? Ano ang palagay mo sa akin, bading?" tanong nito. HIndi ko na napigilan pa ang mapahagalpak ng tawa. Sa totoo lang, hindi naman iyun ang ibig kong sabihin. "Hindi po! Hindi naman sa ganoon! Tsaka, porket nagsusuot ng damit pambabae ang isang lalaki bading na kaagad. Hindi ba pwedeng trip-trip lang?" sagot ko naman. Lalo namang sumeryoso ang kanyang mukha. Hindi na din ito sumagot pa kaya nanahimik na din ako. Pikunin pala eh. Napaka-liit na bagay napipikon kaagad siya. Hayssst, parang gusto ko na naman tuloy kabahan. "Halos isang oras din ang ginugol namin sa daan bago kami nakarating ng bahay. Sobrang traffic din kasi kaya ang ending madilim na ng dumating kami ng bahay at bago pa naibaba ng kotse si Sir Kenneth napansin kaagad namin ang presensya nila Madam Arabella at Sir Kurt. Parehong may ngiti sa labi at n*******n pa nga sa pisngi ang kanilang anak na si Sir Kenneth. "Oh come on guys! Malaki na ako para sa ganyang pa-welcome niyo!" angal ni Sir Kenneth. Hindi yata masaya sa pa -kiss ng mga magulang kaya nagrereklamo na naman. Pero kung maka-kiss sa akin akala mo wala nng bukas. "Abat! Maarti ka na ngayun ah? Bakit sino ba ang gusto mong mag kiss sa iyo? Hindi ba pwedeng ikiss ka namin lalo na at masaya kami dahil sa wakas nagawa mo ding lumabas at mamasyal? " sagot naman ni Madam Arabella. May tonong pagmamaldita ang boses nito at imbes na mag aalala ako hindi ko maiwasan ang paguhit ng ngiti sa labi ko dahil alam ko naman sa sarili ko na hindi para sa akin ang pagmamadita niya eh. Para iyun kay Sir Kenneth at buti nga sa kanya. "Hindi naman sa ganoon Mom. Feeling ko kasi, turing niyo sa akin ay parang seven years old pa rin eh. Malaki na ako and soon bubuo na din ako ng sarili kong pamlya at bibigyan ko kayo ng maraming apo." angal pa rin ni Sir Kenneth. Nagulat man sa sinabi ng amo ko pero hindi din nakaligtas sa paningin ko kung paanong nagkatinginan ng makahulugan sila Madam at Sir. Siguro para kay Vina ang mga salitang binitiwan ni Sir. Nagkita na sila at baka willing siguro siyang patawarin ang hitad na iyun. Pero bakit ganito ang nararamdaman ko? Bakit parang sumisikip ang puso ko? Bakit parang masakit sa kalooban? Hayssst, siguro ayaw ko lang sa Vina na iyun dahil siya ang dahilan kaya naaksidente si Sir. Masyado lang akong naawa kay Sir Kenneth kaya hangat maari ayaw ko na din sana na magkabalikan sila. Pero iyun ba talaga ang dahilan? Tsaka ano ang pakialam ko kung sakaling magkabalikan man sila? Wala naman talaga diba? Nandito ako sa bahay na ito para pagsilbihan siya at hindi dapat pakialaman ang love life niya! "So, saan kayo nakarating? Nag enjoy ba kayong dalawa?" Kung hindi pa ako tinanong ni Madam, hindi pa ako magising sa malalim na namang pag iisip. Hindi ko alam kung bakit nakakaramdam ako ng ganito. Nalulungkot ako sa isang bagay na hindi ko naman mawari. "Ha? Ah opo! Ka-kasama po namin si Sir Elijah kanina Madam." nauutal kong sagot. Muling gumuhit ang masayang ngiti sa labi ni Madam Arabella at napatango-tango. "Yup, at ipinagshopping ko din si Ellla pero hanggang ngayun never pa akong nakarinig ng pasasalamat mula sa kanya. Parang kasalanan ko p§Ñ §â§à kung bakit ko siya ibinili ng maraming mga gamit." sabat naman ni Sir Kenneth. Parang gusto ko tuloy munang umalis sa harapan nila dahil sa naramdamang pagkapahiya. Pati ba naman iyun kailangan pang sabihin sa mga magulang niya? Porket hindi ako nakapag-pasalamat, hindi na kaagad ako masaya sa mga bigay niya? Ang saklap naman! Grabe siya! Sama ng ugali. "Talaga! Mabuti naman at ipinag- shopping mo si Ella. Ang tagal ka na niyang inaalagaan hindi mo man siya naisip bigyan ng regalo." nakangiting sagot ni Madam. Taliwas sa inasahan kong maging reaction niya, parang masaya pa siya na gumastos ang anak niya para sa akin. Ganito ba talaga kabait ang pamilyang ito? Ang swerte ko pala talaga dahil nagkaroon ako ng amo na kagaya nila. "Mom, dami pang sinabi eh. Ayan na nga oh, binilhan ko na siya. Bumawi na nga ako eh...kaya sana mahanapan niyo kaagad ako ng magaling na taong makakatulong sa akin para makalakad ulit. Magaling na therapist actually dahil nakausap ko si Doctor Mendez kanina at sinabi niya sa akin na siya na daw ang bahalng mag-monitor sa bawat session ko." sagot naman ni Sir Kenneth sa kanyang ina. "OF course, may nahanap na kami. Pipirma na lang siya ng contract at next week mismo mag uumpisa na siya. Kailangan niya din kasing pag aralan ang kondisyon mo bago siya gagawa ng mga hakbang. Kailangan din kasi nilang mag usap ng doctor mo kaya naman next week ang pinaka- idial na araw para makapag umpisa na. "nakangiting sagot naman ni Madam sa kanyang anak. Wala pa man..sobrang excited na ako. Naniniwala akong magiging successful ang lahat at makakalakad ulit si Sir Kenneth.