Billionaires True Love Part 6

 

Chapter 251

VERONICA POV

Mahirap magpaalam sa mga mahal mo sa buhay lalo na kung masyado kang nabitin sa bakasyon mo. Pero wala akong magagawa. Kahit gusto ko pa silang makasama kailangan kong magpaalam sa kanila. Kailangan na naming bumalik ng Manila dahil may mga bagay na dapat pagtuunan ng pansin pagdating doon.

Dumidilim na ang paligid ng magpaalam kami kila Nanay at Tatay. Nakiusap pa sila Nanay na ipagpabukas na lang daw muna namin ang aming pag-uwi. Pero dahil may pasok ako ng School kinabukasan at may time pa naman para bumyahe hindi na kami nagpapigil pa. Isa pa ayaw kong umabsent ng School.

Hanggat maari ayaw kong pabayaan ang aking pag-aaral. May pasok din si Rafael sa opisina niya. Alam kong abala itong tao pero nag-effort talaga siya para samahan ako dito sa amin na syang labis kong ipinagpasalamat sa kanya.

Sila Ate Arabella naman nagpaiwan muna ng Probensya. Marami silang aasikasuhin kaya naman hinayaan na namin ni Rafael. Aayusin na daw nila ang mga papeles ng beach resort. Bukas din ang dating ng lawyer ni Kuya Kurt galing Manila para lalong masigurado ang legalities ng transaction.

"Happy?" kaagad na tanong ni Rafael habang hawak nito ang aking kamay. Kakababa lang namin ng chopper at naglalakad na kami papuntang sasakyan.

Nakangiti ko itong nilingon. Kita ko ang pagod sa mukha nito kaya naman hindi ko maiwasan na makaramdam ng awa sa kanya.

"Super! At salamat dahil imbes na magpahinga ka nitong weekend sinamahan mo ako na makita ang pamilya ko." nakangiti kong sagot. Pinisil lang nito ang palad ko at inalalayan akong makapasok sa loob ng sasakyan pagkatapat namin doon.

Tahimik kaming bumyahe pabalik ng mansion. Ramdam na din ng katawan ko ang pagod. Nakasandal ako sa balikat ni Rafael habang nakayapos ito sa akin. Ang sarap lang ng ganitong pakiramdam. Ramdam na ramdam ko ang pagmamahal niya na syang labis kong ipinagpasalamat.

Pagdating ng mansion, isang nakangiting mukha ni Tita Carissa ang sumalubong sa amin. Kaagad nitong niyakap ang anak na si Rafael at hinalikan naman ako nito sa pisngi. Masayang masaya ang puso ko sa mainit na pagsalubong nito sa amin.

Kakalis lang daw nila Kuya Christian at Ate Miracle kasama ang mga anak- anak nila.

"Alam kong pagod kayo. Umakyat na kayo sa inyong kwarto at magpahinga. Tsaka niyo na lang ako balitaan sa mga nangyari sa lakad niyo." nakangiting wika ni Tita Carissa. Kaagad naman sumang-ayon si Rafael.

"May mga pinadala pala sila Nanay para sa inyo Tita. Pagpasensyahan niyo na lang daw po at sana magustuhan niyo." wika ko kay Tita. Nagpadala sila Nanay at Tatay ng ibat ibang klaseng mga kakanin at mga fresh seafoods. May yelo iyun kaya alam namin ni Rafael na hindi basta-basta masisira ang mga iyun.

"Naku, nag-abala pa talaga ang Nanay mo. Pero pakisabi na din at salamat. Namimiss ko na din ang mga pagkain sa probensya nyo. " nakangiti nitong sagot.

Hawak kamay kaming dalawa ni Rafael na naglakad papasok ng mansion. Nagpasya na din ako sa kwarto nya na dumiretso. Bigla kasi itong naglambing sa akin na gusto daw nya akong makatabi sa pagtulog ngayung gabi.

Pagkatapos naming maglinis ng katawan kaagad kaming nahiga ng kama. Dahil sa sobrang pagod ay pareho kaming nakatulog kaagad.

Umaga na kami pareho nagising kinabukasan. Gustuhin man namin matulog pa pero nang sulyapan namin ang orasan ay halos alas sais na ng umaga. Kailangan ko ng maghanda sa pagpasok sa School ganoon din si Rafael pagpasok ng opisina.

Pagkabangon ko ng kama kaagad akong nagpaalam dito na babalik na sa sariling kwarto. Nandoon ang aking uniform sa sarili kong kwarto at sa klase ng titig sa akin ni Rafael ngayun parang may ibig na naman itong gustong ipahiwatig. Hindi pwedeng mangyari ang iniisip niya kung hindi pareho talaga kaming hindi makakapasok.

"Are you sure? Hindi bat pwede ka naman lumiban ngayun? Kakausapin ko ang teacher mo." malambing pang wika nito sa akin habang malagkit na nakakatitig sa aking mukha. Akmang lalapit pa ito sa akin pero kaagad akong umiwas. Mahirap na. Ang bilis ko pa naman madarang sa mga panlalandi nito sa akin.

"Kaya nga tayo nagmadali na umuwi diba dahil may pasok tayo ngayun. Sige na maligo ka na din. Nakakahiya kina Tita at Tito. Baka hinihintay nila tayo sa dining." nakangiti kong sagot. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga bago tumango.

"Sige na nga. Pero mamayang gabi ha?

Dito ka ulit matulog malambing na wika nito. Kaagad akong tumango.

"Oo naman! Gusto din naman kita makatabi palagi ng tulog eh. Sumarap ang tulog ko lalo kapag naamoy kita." sagot ko. Tumawa ito kaya naman kahit papano nakaramdam ako ng kapanatagan ng kalooban. Kahit papaano alam kong hindi ito nagtatampo sa akin dahil hindi ko napagbigyan.

Mabilis akong lumabas ng kwarto ni Rafael at pumasok sa sarili kong kwarto. Kinuha ko ang aking School uniform sa loob ng walk in closet at nagpasya ng maligo. Mabilisang ligo lang naman ang ginawa ko dahil kukulangin na kami sa oras. Ang bilis pa naman umikot ng orasan kaya kailangan magmadali kung hindi mali- late talaga ako sa School.

Sa dining area na kami nagkita ulit ni Rafael. Ang gwapo nitong tingnan sa suot niya. Kasabay namin kumain ng agahan sila Tita at Tito pero dahil masyado na kaming nagmamadali ni Rafael hindi na kami masyadong nakakapag-usap.

Katulad ng nakagawian, idinaan na ako ni Rafael sa School. Kailangan ko ng masanay sa presensya nya palagi. Nangako din ito sa akin na siya ang susundo sa akin mamayang uwian. HInayaan ko na lang dahil iyun ang gusto nya. Alam kong pilit niya akong sinisingit sa busy niyang schedule na siyang labis kong ikinatuwa.

Pagdating ng School kaagad na akong dumiretso ng classroom. Ilang minuto na lang at mag-uumpisa na ang klase ng first subject ko. Naabutan ko pa sila Beatrice at Randy na parehong nakasunod ang tingin sa akin pagkaupo ko sa aking upuan.

"Alam mo, lalo kang naging blooming ngayun. Napansin mo ba Ranz?" pukaw sa akin ni Beatrice. Wala pa si Teacher kaya may time pa kami para magkwentuhan.

"Yup, iba na talaga ang inlove. Rafael Villarama ba naman ang nag-aalaga sa kanya eh. Ewan ko lang kung hindi ka maging blooming everyday." malanding sagot naman ni Randy. Iningusan ko lang silang dalawa. Wala akong balak na magkwento ngayun. Alam kong kapag magkikwento ako lalo lang nila akong aasarin.

Mabuti na din at hindi nagtagal dumating na din ang teacher namin. Nanahimik na din ang dalawa kong kaibigan na syang labis kong ipinagpasalamat. Alam ko kasi na kung anu-ano na namang katanungan ang ibabato nila sa akin eh.

Pagpatak ng alas diyes ng umaga nagpasya kaming tatlo na sa canteeen na lang muna tumambay. Nagugutom daw si Beatrice kaya kaagad namin itong sinamahan ni Randy papunta doon at para makapamili na din kami ng snacks. Nakapila na kami papuntang counter ng marinig ko ang pagtunog ng aking cellphone. Nagtatakang kinuha ko iyun sa aking bag at sinagot kaagad lalo na ng napansin ko na si Tita Carissa ang tumatawag.

"Hello po Tita!" kaagad na sagot ko. Saglit na katahimikan ang namayani sa kabilang linya kaya naman hindi ko maiwasan na mapakunot ang noo ko. Sininyasan ko si Beatrice na lalabas muna ako ng canteen at siya na ang bahalang umorder.

"Tita...napatawag po kayo?" wika ko ulit pagkalabas ko ng canteen.

"Veronica, pwede bang lumiban ka na muna ngayun? Ipapasundo kita sa driver ngayun din." sagot nito na halata sa kanyang boses ang pigil na pag-iyak. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba.

"Ha? Bakit po? Teka lang..umiiyak po ba kayo?" tanong ko.

"Papunta na ang driver na susundo sa iyo diyan. Kahit huwag ka ng magpaalam sa mga teachers mo. Kakausapin ko na lang sila sa mga susunod na araw. Kailangan ka ni Rafael. Hihintayin kita dito sa lobby ng hospital." naiiyak ng sagot nito. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata sa naring.

" Po Hospital? Bakit sa hospital? Tita... anong nangyari kay Rafael?" hindi ko mapigilang sagot. Pakiramdam ko biglang nanginig ang tuhod ko sa matinding takot. Kasama ko lang kanina si Rafael pagkatapos nasa hospital na sila ngayun? Agad-agad! Joke ba ito?

Chapter 252

VERONICA POV

Katulad ng sinabi ni Tita Carissa sa akin kanina, kaagad na dumating ang driver na susundo sa akin para ihatid ako sa hospital kung nasaan sila ngayun.

Hanggang ngayun wala pa rin akong idea kung ano ba talaga ang nangyari. Pero sa tono ng pananalita ni Tita Carissa sa akin kanina hindi ko mapigilan na makaramdam ng matinding kaba at takot.

Halos hindi ako mapakali. Halos maiyak na ako sa sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko. Hindi na nga ako nakapagpaalam kina Beatrice at Randy. DireTSo na kasi akong nagkalad palabas ng School kanina pagkatapos kong makausap si Tita Carissa para abangan ang sasakyan na susundo sa akin.

Pagkasakay ko ng kotse kaagad ng umalpas ang luha sa mga mata ko na kanina ka pa pinipigilan. Hindi ko maiwasan makaramdam ng takot lalo na ng maalala ko ang umiiyak na boses ni Tita Carissa kanina. Hindi pa man ako nakakarating ng hospital parang hinihiwa ang puso ko sa sobrang pag- aalala na nararamdaman.

"Mam, may tumatawag po yata sa inyo. " nakatanaw ako sa labas ng bintana habang patuloy sa pagluha ng marinig ko ang boses ng aming driver. Sinulyapan ko lang ito at kinapa ang cellphone ko na nasa loob ng aking bag. Kaagad ko iyung sinagot.

"Nica..I know na mas mahirap sa iyo ang mga nangyari, pero magpakatatag ka! Matapang si Uncle at kaya nyang labanan kung ano man ang nangyari sa kanya kanina." kaagad na wika ng nasa kabilang linya. Si Charlotte.

"Charlotte...anong ibig mong sabihin?"

sagot ko. Sa tono ng mga pananalita nito ngayun alam kong may nangyari kay Rafael na mahirap tanggapin.

"Nasa operating room pa raw si Uncle. Lumalaban siya. Nasalpok ng truck ang sasakyan nila kanina at dead on the spot ang driver at dalawa niyang bodyguard na kasama niya sa loob ng kotse." sagot nito. Para naman biglang lumubo ang ulo ko sa narinig ko sa kanya ngayun lang. Hindi ako makapaniwala.

Ito ba ang dahilan kaya umiiyak si Tita Carissa kanina? Ito ba ang dahilan kaya kanina pa ako hindi mapakali? Diyos ko! Bakit napakasama naman yata ng balitang ito? Bakit siya pa? Bakit si Rafael pa!

Hindi ko na namalayan pa ang pagdausdos ng cellphone na hawak ko mula sa aking kamay. Bumagsak ito sa sahig ng sasakyan habang patuloy ang pagtulo ang luha sa aking mga mata. Para akong biglang nawalan ng lakas. Hindi kayang iproseso ng utak ko ang isang masamang balita na narinig ko ngayun lang. Parang biglang namanhid ang buo kong katawan.

Kasama ko pa lang siya kanina. Katabi ko pa lang siya kagabi sa pagtulog. Pareho pa kaming masaya kanina pero bakit ang bilis nagbago ng mga nangyari. Paanong naaksidente siya?

Hindi! Hindi ko matatanggap ito. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari sa akin kung sakaling may masamang nangyari sa kanya.

Sana, pinatulan ko na lang sa paglalambing niya sa akin kaninang umaga. Sana hindi ko na lang ipinilit sa kanya noong sinabi niyang huwag na akong pumasok sa School. Hindi sana siya naaksidente.

Hindi ko mapigilan na mapahagulhol ng iyak. Muling tumunog ang cellphone ko pero hindi ko na iyun sinagot pa. Natatakot ako. Paano kong may mangyaring masama sa lalaking mahal ko? Hindi ko kaya! Hindi ko matatanggap iyun.

"Mam, nandito na po tayo sa harap ng hospital. Naghihintay po sa inyo si Madam Carissa sa loob." narinig kong wika ng driver. Ikinurap-kurap ko pa ang aking mga mata bago tumitig dito.

"Manong, mga anong oras naakasidente si Rafael?" halos pabulong kong tanong dito. Sobrang sikip ng dibdib ko. Hindi ko akaalin na darating ang ganitong sakuna sa buhay ni Rafael.

"Mga ilang minuto lang po pagpkatapos kayong ihatid. Nawalan ng preno ang truck at sumalpok iyun sa sasakyan nila Sir Rafael." sagot nito. Halos madurog naman ang puso ko dahil sa narinig. Mariin ko pang naipikit ang aking mga mata at dahan- dahan na binuksan ang pintuan ng kotse.

Wala sa sariling naglakad ako papasok sa loob ng hospital. Wala na nga akong pakialam sa mga taong nakakasalubong ko. Patuloy lang ang pagtulo ang luha sa aking mga mata hanggang sa naramdaman ko na may biglang yumakap sa akin.

"Veronica, ang anak ko...ang anak ko!" pabulong na wika nito habang mahigpit na nakayakap sa akin si Tita Carissa. Hindi naman ako makasagot.. Gusto kong sumigaw para kahit papaano mabawasan man lang ang paninikip ng dibdib ko ngayun. Patuloy lang din ako sa pag-iyak habang yakap -yakap ako ni Tita Carissa.

"Nasa loob pa rin siya ng operating room. Tulungan mo akong ipagdasal siya anak. Hindi ko kayang may mangyaring masama sa kanya." umiiyak na wika nito ulit sa akin. Napakurap-kurap ako. Lalong nag- uunahan sa pagtulo ang luha sa aking mga mata.

Bakit ganito naman ang isinukli ng kapalaran sa amin. Akala ko wala ng katapusan pa ang kaligayahan na nararamdaman ko sa piling niya. Pero bakit kailangan pang mangyari sa amin ito? Bakit?

"Tita...kasalanan ko. Sana hindi na lang ako pumayag na ihatid nya. Sana nakinig---na lang---ako sa sinabi niya --kaninang umaga na ---huwag na munang --pumasok ng School" umiiyak kong wika. Kahit na nahihirapan akong magsalita dahil sa sobrang sakit na nararamdan ng puso ko pinilit ko pa rin sabihin sa kanya iyun. Kaagad kong naramdaman ang pagkalas sa pagkakayakap sa akin ni Tita Carissa at hinawakan ako sa pisngi. Seryoso akong tinitigan sa mga mata.

"Ssshhhh, huwag mong sisihin ang sarili mo! Wala kang kasalanan sa nangyari sa kanya.! Hindi natin alam lahat na mangyayari ito!" sagot nito sabay haplos sa pisngi ko. Lalo akong napaiyak. Naramdaman ko pa ang pag- akay ni Tita sa akin papunta sa isang upuan. Umupo ito doon kaya naman napaupo na din ako sa tabi nito.

Tinakpan ko ang mukha ko ng dalawa kong kamay habang patuloy sa pagluha. Natatakot ako sa posibleng mangyari.

Sana ayos lang si Rafael. Sana ayos lang ang lalaking mahal ko.

"Dad, Mom, kumusta ang kapatid ko?" natigilan ako ng marinig ko ang boses na iyun. Si Ate Miracle. Nakasunod sa kanya si Charlotte at kita ko sa mga mukha nilang dalawa ang matinding pag-aalala. Kaagad na tumayo si Tita Carissa mula sa pagkakaupo at niyakap si Ate Miracle. Samantalang nilapitan naman ako ni Charlotte at hinaplos ako sa likod ko. Lalo akong napahagulhol sa pag-iyak..

"Charlotte, ang Uncle mo! Ang Uncle mo....." wika ko. Kita ko ang pinaghalong awa at pag-aalala sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

"Fighter si Uncle Nica! Hindi siya basta -basta sumusuko. Ipagdasal natin ang kanyang kaligtasan." sagot nito. Hindi ko na napigilan pa. Napayakap ako mahigpit dito. Patuloy naman ito sa pag -alo sa akin.

Chapter 253

VERONICA POV

Nandito ako sa maliit na chapel ng hospital. Hindi ko na alam kung ilang oras na akong nakaluhod dito. Kaagad akong niyaya papunta dito kanina ni Charlotte para kahit papaano magkaroon ako ng katahimikan. Gusto ko din ipagdasal at hilingin sa Diyos na sana iligtas Niya si Rafael sa kapahamakan.

Hindi ko talaga alam ang gagawin ko kung sakaling tuluyan itong mahamak. Iisipin ko pa lang na baka tuluyan siyang mawala sa akin para na akong mababaliw.

"Nica...sana ipagpalagay mo lang ang kalooban mo. Kanina ka pa umiiyak eh. Magiging maayos din ang lahat. Hindi hahayaan ni Uncle na masasaktan ka ng ganito." wika sa akin ni Charlotte. Tinapik pa nito ang balikat ko para iparamdam sa akin na hindi ako nag- iisa sa laban na ito.

"Charlotte...hi-hindi ko alam. Ang sakit! Hindi ko kayang magrelax kung hanggang ngayun patuloy pa rin siyang nakikipaglaban sa buhay nya. Kanina pa siya sa loob ng operating room pero hanggang ngayun wala pa ring balita kung kumusta na siya? Ganoon ba talaga siya kalala ngayun?"

naghihinagpis kong wika. Natigilan si Charlotte. Bakas ang awa sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

"Wala tayong choice kundi ang maghintay. Ginagawa ng mga Doctor ang lahat para mailigtas si Uncle. Huwag kang mawalan ng pag-asa. Huwag kang bumitaw. May awa ang Diyos at makakayanan nya ang lahat ng ito.": sagot nito. Lalo akong naluha.

"Sana nga. Dahil hindi ko kayang mawala siya sa akin. Mahal na mahal ko ang Uncle mo at kaya kong talikuran ang lahat gumaling lang siya. Hindi ko kayang mabuhay na wala siya" sagot ko.

"Sshhh Tahan na! Masyado ka ng maraming iniluha. Baka mamaya ikaw naman ang mapaano diyan. Baka magalit sa akin si Uncle kapag malaman niya na hinayaan kitang umiyak ng umiyak. Tingnan mo ang mga mata mo, halos naningkit na dahil sa kakaiyak mo." sagot nito.

Nararamdaman kong nag-aalala din ito sa kalagayan ng kanyang Uncle pero pilit itong nagpapakatatag. Hindi katulad sa akin na halos magbreakdown na sa kakaiyak.

"Ang mabuti pa, puntahan natin sila Grandmama. Baka lumabas na ang Doctor at may maganda na siyang balita tungkol sa kalagayan ni Uncle." sagot nito at kaagad akong hinawakan sa kamay.

Pilit ako nitong hinila patayo dahil hanggang ngayun nakaluhod pa rin ako. Parang manhid na din ang katawan ko sa pagkakataon na ito. Hindi man lang ako nakaramdam ng pangangalay gayung pagkatayo ko kaagad kong napansin ang pamumula ng tuhod ko dahil sa tagal ng pagkakaluhod.

Tahimik akong nagpatianod kay Charlotte. Para akong rubot na sumasabay sa bawat paghakbang nito. Pakiramdam ko naubos na ang buo kong lakas. Kauting kaunti na lang talaga at magba-block out na ako.

Malapit na kami sa operating room ng matanaw namin si Elijah. Wala na sila Ate Miracle At Tita Carissa sa kanilang kinauupuan kanina. Wala na din si Tito Gabriel.

Kaagad na tumayo si Elijah ng mapansin ang pagdating namin. Nilapitan ako nito at tinitigan sa mukha.

"Nailipat na ng private room si Uncle. Inoobserbahan na lang siya ng mga Doctor niya at magiging maayos na din ang kalagayan niya. Hindi mo na kailangan pang umiyak ng ganyan." titig na titig na wika nito sa akin. Hindi ko naman napigilan ang sarili ko. Lalo akong napahagulhol ng iyak.

"Ta-talaga? ayos na siya? ayos na si Rafael?" halos pabulong kong sagot. Kaagad na tumango si Elijah.

"Yes! Magiging maayos na siya. Sabi ko naman sa iyo fighter siya eh. Hindi siya papayag na maiiwan kang masasaktan. Mahal na mahal ka niya at nakakabit na sa iyo ang buhay niya. Kaya magpakatatag ka. Huwag mong ipakita sa kanya na pinanghihinaan ka ng loob dahil sa nangyari ngayun." sagot nito. Wala sa sariling napunasan ko ang luha sa aking mga mata. PInilit ko ding pinapakalma ang aking paghinga.

"Fighter si Kuya Rafael at kahit na ano pa mang pagsubok na dumating sa kanya, malalagpasan at malalagpasan niya iyun. So, Kuya Elijah, saang kwarto naroon si Uncle? Puntahan na natin siya para naman muli nating masilayan ang ngiti ng Veronica natin. Kanina pa naghihirap ang kalooban ko habang pinapanood siyang umiiyak eh. " sagot naman ni Charlotte. Bakas na sa boses nito ang sigla. Alam kong masayang masaya din ito sa balitang hatid ni Elijah. Lalo na ako.

Parang bigla akong nabunutan ng tinik sa dibdib. Masaya na ako sa kaalamang ligtas na ang lalaking pinakamamahal ko.

Salamat sa Diyos. Wala talagang imposible sa kanya. Ipinapangako ko na mas lalo ko pang mamahalin si Rafael. Hindi na ako papayag pa na muli itong mangyari sa kanya. Hindi na ako papayag pa na muling malagay sa bingit ng kamatayan ang kanyang buhay. Pakiramdam ko mauuna akong malalagutan ng hininga kapag may masamang mangyari dito dahil sa matinding pag-aalala.

"So ano pa ang ginagawa natin dito. Puntahan na natin si Uncle. Gusto ko na din siyang makita." nakangiting sagot naman ni Charlotte. Kaagad naman nagpatiuna sa paglalakad si Elijah at tahimik kaming nakasunod ni Charlotte habang nakahawak ito sa braso ko.

Pagtapat namin sa isang pintuan hindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding kaba. Aaminin ko sa aking sarili na natatakot akong makita si Rafael ngayun. Hindi ko alam kung ano ano ang mararamdaman ko kapag makikita ko siya sa hindi maayos na sitwasyon.

Dahan-dahan na pinihit ni Elijah ang siradura. Kaagad na tumampad sa mga mata ko ang seryosong mukha nila Tita Carissa at Tito Gabriel habang nakatunghay sa kinahihigaan ni Rafael. Hindi ko naman maiwasan na mapasulyap doon at kaagad na nanlumo ako sa aking nakita.

May benda ito sa ulo. Wala sa sariling naglakad ako palapit sa kanyang higaan at lalong nag uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata nang mapansin ko kung gaano ito kaputla ngayun. May galos ito sa kanyang pisngi at kaagad ko din napansin ang benda nito sa kanyang bente at kaliwang braso.

Halos madurog ang puso ko sa nakikita ko ngayun sa kanya. Sa isang iglap biglang nagbago ang lahat. Hindi ko akalain na makikita ako sa ganitong sitwasyon ang lalaking pinakamamahal ko.

"Masyadong napinsala ang buto niya sa kaliwang paa niya. Uubserbahan pa ng mga Doctor kung maibabalik pa ba sa dati. Hihintayin pa natin siyang magising para masiguro natin na nasa maayos na siyang kalagyan." malungkot na wika ni Tita. Mukhang mas kalmado ito ngayun kumpara sa akin. Parang biglang nanikip ang dibdib ko sa masakit na balita na narinig ko dito. Ang hirap tanggapin ng sitwasyon niya ngayun.

"Huwag ka masyadong mag-alala Nica. Maayos din ang lahat. Nakaligtas na siya sa matinding kamahamakan at magtutuloy-tuloy na ang pagbuti ng kanyang kalagayan. Huwag mong dibdibin ang lahat dahil kanina ka pa umiiyak. Baka kung mapaano ka na niyan." narinig kong wika ni Charlotte. Naramdaman ko ang paghaplos nito sa likod ko kaya impit akong napaiyak.

"Elijah, siguro ihatid mo muna si Veronica sa mansion. Hayaan mo muna siyang makapagpahinga. Kami na muna ang bahala kay Rafael." narinig kong utos ni Tito Gabriel kay Elijah. kaagad akong umiling.

"No! Please...gusto ko siyang bantayan. Ayaw ko siyang iiwan dito. Hindi ko kayang mawalay siyang muli sa paningin ko." nakikiusap kong sagot. Wala na akong pakialam pa sa sasabihin nila. Basta ang importante sa akin ngayun ay mabantayan ang lalaking mahal ko. Ngayun niya ako lubos na kailangan.

"Kung iyan ang gusto mo, wala kaming magagawa. Pero, huminahon ka lang Iha. Huwag ka masyadong magpadala sa bugso ng damdamin mo. Ligtas na sa kapahamakan si Rafael at hihintayin na lang natin siya na magising." sagot ni Tito Gabriel. Kaagad akong tumango.

"Pangako! Pipilitin ko pong maging mahinahon. Basta po, dito lang ako. Dito lang ako sa tabi nya. Mahal na mahal ko siya at gusto kong nandito ako sa tabi niya paggising nya." umiiyak kong wika. Isang malalim na buntong hininga naman ang isinagot sa akin ni Tito Gabriel tsaka nito muling ibinalik ang tingin sa wala pa ring malay na anak.

Chapter 254

VERONICA POV

Nandito ako ngayun sa tabi ng higaan ni Rafael. Hawak ang kanyang kamay habang nakatitig sa mukha nito. Kahit papaano nakakaramdam na ako ng kapanatagan ng aking kalooban. Iiwasan ko na dapat ang umiyak. Baka mamaya magising ito at matakot sa hitsura ko. Alam kong magang maga na ang aking mga mata dahil sa matinding pag-iyak kanina pa.

Hindi ko maiwasan na mapasulyap sa sofa ng hospital. Kaagad na sumalubong sa paningin ko ang natutulog na si Charlotte. Ayaw ako nitong iiwan dito sa hospital.

Nagpasyang umuwi muna ng mansion sila Tita Carissa at Tito Gabirel para magpahinga samantalang sila Ate Miracle at Kuya Christian, kaaalis lang din pagkatapos nilang dumalaw kasama ang kanilang asawa at anak. Si Ate Arabella naman ay nasa probensya pa rin. Hindi ko lang alam kung alam na nila ang nangyari kay Rafael.

Malaki naman ang kwarto na ito. VIP room daw ito at kasya kahit ilan pang bisita ang darating. Nagmessage sa akin kanina ang ilan sa mga kaibigan ni Rafael at sinabi na dadalaw daw sila bukas ng umaga.

Hindi ko maiwasan na mapatingin sa orasan na nakasabit sa wall ng room na ito. Halos ala una ng madaling araw. Masyadong tahimik na ang buong paligid at ako na lang yata ang gising.

Hindi ko maiwasan na muling haplusin ang mukha ni Rafael. Kahit marami itong benda sa ibat ibang parte ng katawan hindi pa rin nababawasan ang gandang lalaki nito.

Hindi ko maiwasan na mapahikab. Ilang saglit lang hindi ko na namalayan pa na napasubsob na pala ako sa higaan nito at nakatulog.

Nagising na lang nang may humaplos sa ulo ko. Antok na antok ang buong sistema ko at saglit pa akong natulala ng sumalubong sa paningin ko ang nakangiting mukha ni Charlotte.

"Umaga na. Nandito na sila Grandmama at Grandpapa para sila naman ang magbantay kay Uncle. Uwi muna tayo ng mansion para makapagpahinga ka din ng maayos. Balik na lang kaagad tayo dito mamaya pagkatapos mong makapagpahinga." pagyaya nito sa akin. Kumurap kurap ako ng makailang ulit bago sumagot.

"Hindi ba pwedeng dito na lang muna tayo? Ayaw ko siyang iiwan." sagot ko.

"Veronica, Iha, huwag naman sanang matigas ang ulo. Masyadong haggard na ang hitsura mo. Baka mamaya ikaw naman ang magkasakit. Umuwi na muna kayong dalawa ni Charotte para magpahinga. Baka mamaya magalit iyang si Rafael kapag mapansin ang hitsura mo. Baka isipin niya pinapabayaan ka namin...Sige na...uwi na muna kayo at balik kaagad dito pagkatapos nyong makatulog." mahabang wika ni Tita Carissa. Napasulyap ako sa walang malay na si Rafael bago dahan-dahan na tumango.

"Sige po...pero babalik po kaagad ako." sagot ko. Kaagad naman na tumango si Tita Carissa habang may pilit na ngiti na nakaguhit sa labi nito.

"Oo naman. Masyado lang kaming nag- aalala sa iyo. Wala kang maayos na tulog at tamilmil ka din daw sa pagkain. Huwag mong pabayaan ang sarili mo iha. Alam mo naman siguro kung gaano ka kamahal ni Rafael diba? Tiyak na hindi niya magugustuhan ang mga pinanggagawa mo sa sarili mo." nakangiti nitong sagot.

Wala na akong nagawa na kundi sundin ang gusto nila. Gustuhin ko man na manatili sa tabi ni Rafael pero nakakahiya din naman na tanggihan sila Tita. Baka isipin nila na masyadong matigas na ang aking ulo.

Pagdating ng mansion kaagad akong dumiretso sa aking kwarto. Nagpasya na lang kaming dalawa ni Charlotte na magtabi sa pagtulog. Mas pabor sa akin iyun dahil sobrang lungkot kapag nag- iisa. Baka kung saan-saan na naman ako dadalhin ng imagination ko.

Mabilis na lumipas ang oras. Kahit papaano nakatulog naman ako ng maayos.Nagising na lang sa mahinang kalabit sa akin ni Charlotte. Kaagad akong napabangon mula sa pagkakahiga.

"Kanina pa ako gising. Bumangon ka na muna diyan Nica. Kaninang umaga pa walang laman ang sikmura mo. Ni kahit gatas hindi ka din uminom. Mamaya mo na lang ituloy ang tulog mo pagkatapos mong kumain." wika nito sa akin. Kinusot kusot ko pa ang aking mga mata bago ako luminga- linga sa paligid. Sinulyapan ko pa ang orasan na nasa bedside table ko at nagulat ako ng mapansin ko na halos alas tres na pala ng hapon.

"Biglang dagsa sa isip ko ang reyalisasyon at katotohanan tungkol sa nangyari kay Rafael. Muling ragasa sa puso ko ang matinding lungkot. Tumitig ako kay Charlotte bago nagasalita.

"Maliligo muna ako. Gusto kong makabalik ng hospital. Kailangan ako ni Rafael." malungkot kong wika dito. Natigilan ito at marahan na napabuntong hininga.

"Walang problema tungkol diyan. Pwede tayong magpahatid kahit anong oras mo gusto. Pero kailangan malagyan muna ng laman na pagkain ano sikmura mo. Hindi ka pwedeng magpagutom at baka magkasakit ka." sagot nito. Tumango ako at mabilis na bumaba ng kama.;

Nagmamadali akong naglakad papunta ng banyo. Kailangan kong makaligo at makakain. Gusto ko na makita ulit ang kalagayan ni Rafael. Gusto kong masiguro na ayos lang siya.

Habang naliligo, hindi ko maiwasan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Kung pwede nga lang na akuin ko na lang ang nararamdaman nitong sakit ngayun. Hirap na hirap na ang kalooban ko na nakikita ito sa kanyang sitwasyon ngayun.

"Nica, bilisan mo na! Bakit ang tagal mo?" napakurap pa ako ng makailang ulit nang marinig ko ang malakas na katok mula sa pintuan ng banyo. Hindi ko namalayan na kanina pa pala ako nakatulala. Tuloy-tuloy din ang pag- agos ng tubig galing sa shower kaya naman kaagad ko iyung pinatay bago ko sinagot si Charlotte.

"Nandyan na! Sandali na lang." sagot ko dahil mukhang wala itong balak na tumigil sa kakakatok sa pintuan. Hindi ko naman ito masisisi. Nag-aalala marahil ito sa akin dito sa loob.

Mabilis kong tinapos ang paliligo ko. Kailangan namin makaalis kaagad ngayun. Baka gising na si Rafael at gusto kong nasa tabi niya ako palagi sa ganitong sitwasyon. Gusto kong iparamdam sa kanya kung gaano ko siya kamahal.

Katulad ng gusto ni Charotte, kumain muna ako bago kami umalis ng mansion. Kahit na wala akong gana pinilit ko pa rin ang sarili ko. Alam kong nag-aalala na ito sa akin. Nakakahiya din naman kung pati ako maging pasanin pa nila. Umabsent na nga ito ngayung araw sa kanyang klase para lang masamahan ako.

Mabilis kaming nagpahatid sa driver papuntang hospital pagkatapos namin makakain. Excited ako na muling masilayan si Rafael. Babantayan ko siya buong gabi. Hindi ko siya iiwan at ngayun ko higit na ipaparamdam sa kanya kung gaano ko siya kamahal.

Pagkarating namin ng hospital kaagad kaming dumiretso sa kwarto ni Rafael. Kinakabahan man sa maabutan ko ngayun pero kailangan kong tatagan ang aking sarili. Hindi ako dapat magpadala sa nararamdaman ko ngayun. Kailangan kong maging matapang para sa kapakanan ng lalaking mahal ko.

Pagkapasok namin sa loob nagulat pa ako dahil halos kumpleto ang buong pamilya. Nandito ang kambal na sila Kuya Christian at Ate Miracle. Wala sa sariling napatingin ako sa higaan ni Rafael. Nagulat pa ako ng mapansin ko na nakadilat na siya at direktang nakatitig sa akin.

"Gising na siya?" gulat kong bulong. Kaagad na tumango si tita Carissa.

"Yes...kanina pa. Lapitan mo na siya Iha. Ngayun ka lubos na kailangan ng anak ko." sagot nito. Nilingon ko pa ang kambal na magkapatid at sabay silang tumango sa akin. Pigil ang luha sa aking mga mata na naglakad ako papalapit sa kinahihigaan ni Rafael.

"Rafael....." bulong ko. Hindi pa rin nito iniaalis ang pagkakatitig sa akin. Ramdam ko ang lungkot sa kanyang mga mata. Hindi ko na napigilan pa ang aking sarili. Kaagad ko itong hinawakan sa kanyang kamay habang hindi ko na mapigilan ang maiyak.

"Kumusta na ang pakiramdam mo? Ayos ka na diba? Magpapagaling ka na lang?" wika ko sa kanya. Wala na akong pakialam pa sa mga kasama namin dito sa loob ng kwarto. Ang importante sa akin ngayun ay siya lang. Si Rafael...umaasa ako na sana tuloy-tuloy na ang pagaling niya.

"Umalis ka na muna. Ayokong makita ka ngayun!" malamig na sagot nito sa akin. Nagulat ako. Napakurap pa ako ng makailang ulit bago pilit na ngumiti.

"Ano ka ba? Hindi ka pa masyadong okay para magbiro ng ganyan." sagot ko. Lalo itong naging seryoso na siyang ikinatakot ng puso ko.

"Sa palagay mo ba may oras ako para makipagbiruan sa iyo? Inutil na ako Veronica. Kung ano man ang namagitan sa atin noon, kalimutan mo na lahat iyun. Hindi na kita kailangan sa buhay ko!" sagot nito sa akin.

Pakiramdam ko biglang gumuho ang mundo ko dahil sa narinig sa kanya ngayun. Hindi ako makapaniwalang tinitigan ito sa kanyang mga mata. Kita ko kung gaano ito ka-seryoso ngayun. Pakiramdam ko hindi si Rafael ang kausap ko ngayun. Ibang iba siya.

Kasabay ba ng aksidente na nangyari sa kanya ay ang pagkawala ng pagmamahal niya sa akin? Bakit hindi ko na makita pa ang kislap ng pagmamahal nito para sa akin? Bakit parang isa na isyang istranghero ngayun?

Chapter 255 

VERONICA POV

Hindi ako makapaniwalang napatitig kay Rafael. Kitang kita ko sa kanyang mga mata kung gaano ito kaseryoso. Dahan-dahan kong nabitawan ang kanyang kamay at hindi ko na napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Umalis ka na muna. Ayaw na muna kitang makita." mahina nitong wika sa akin. Ramdam ko sa boses nito ang sobrang pait. Muli ko itong tinitigan mula ulo hanggang paa.

"Rafael...a-anong nangyari? Ba-bakit ka ganyan sa akin? Galit ka ba? Hi- hindi mo na ba ako mahal?" naiiyak kong sagot. Wala na akong pakialam pa sa mga taong kasama namin dito sa kwarto.

Hindi ito umimik bagkos ipinikit nito ang kanyang mga mata. Naramdaman ko na lang na may tumapik sa balikat ko at ng lumingon ako kaagad na sumalubong sa paningin ko ang nakangiting mukha ni Elijah.

"Hayaan mo muna siya. Baka naman epekto lang ng gamot kaya masyado pang mainit ang kanyang ulo."

mahinang wika ni Elijah sa akin. Muli akong napatitig kay Rafael at kaagad kong napansin ang galit na titig nito na ipinupukol sa aming dalawa ni Elijah.

"hey Uncle, relax! Kakagaling mo lang sa aksidente mainit na kaagad ang ulo mo! Huwag kang ganyan. Magpakagaling ka- hindi na natuloy pa ang sasabihin ni Elijah ng pagalit na sumabat si Rafael.

"Shut up! Kayong dalawa, lumabas muna kayo sa kwarto ko at ayaw ko muna kayong makita!" galit na sagot nito.

"Kidding? Gusto mo ng baliwalain

ngayun si Veronica? Naaksidente ka lang nagbago kaagad ang pananaw mo sa buhay?" sagot ni Elijah. Bakas na sa boses nito ang pinipigil na inis. Kaagad ko namang nararamdaman ang paglapit ni Tita Carissa sa amin. Napansin marahil nito na hindi maayos ang mood ng kanyang anak.

"Rafael, anak. Hindi sila kaaway? Ano ka ba? Kanina, hindi din maayos ang pakikitungo mo sa mga kaibigan mo? Ano ba ang nangyari sa iyo anak? May masakit ka bang nararamdaman sa katawan mo? Gusto mo bang ipatawag ko ang Doctor mo?" mahinahong wika ni tita Carissa.

Hindi ito sumagot. Muli itong pumikit kaya naman napailing na lang si Tita habang nakatitig sa anak.

"Hayaan mo na muna Iha. Pagpasensyahan mo muna si Rafael ha? Baka naman stress lang siya dahil sa nangyari sa kanya pero huwag ka ng mag-alala. Sinigurado na ng Doctor na maayos na ang kanyang kalagayan." wika ni Tita Carissa. Hinawakan ako nito sa kamay habang hindi ko pa rin inaalis ang pagkakatitig ko kay Rafael.

Baka nga siguro. Baka epekto lang ng gamot at sakit ng katawan na kanyang natamo kaya siya nagkakaganyan. Sa ngayun, kailangan ko siyang intindihin. Hindi ako dapat magtampo dahil alam ko kung gaano kahirap ang kanyang pinagdaanan.

"Iginiya ako ni Tita papuntang sofa. Naupo ako sa tabi ni Charlotte samantalang naupo naman si Tita sa tabi ni Tito Gabriel. Ilang saglit din na katahimikan ang namayani sa amin bago nagsalita si Ate Miracle.

"Sinabi nga pala ng Doctor na masyadong naapektuhan ang kaliwang bente ni Rafael. Maayos naman naisagawa ang operasyon pero kailangan pa rin ng masusing monitoring para bumalik sa dati ang lahat. Lalo ang kanyang paglakad." wika nito.

"A-ano po ang ibig niyong sabihin?" sagot ko.

"Mga ilang buwan ang bibilangin bago siya muling makalakad ng maayos. Malaki ang pinsala na nakuha niya sa aksidente at kapag hindi siya cooperative may tendency na tuluyan niya ng hindi magagamit ang kaliwa niyang bente." sagot nito. Para naman akong nawalan ng lakas dahil sa sinabi nito. Awang awa akong muling napatitig kay Rafael.

"A-alam nya na po ba ang tungkol dito? "tanong ko. Sabay-sabay silang tumango

"Hindi pwedeng isikreto kay Rafael ang tungkol sa mga ganitong bagay. Siya mismo ang nagtanong kanina sa Doctor niya dahil hindi nya daw maramdaman ang binti nya. Kaya sa ngayun, kailangan natin siyang tulungan para maka-recover kaagad." sagot naman ni Tito Gabriel.

"I think ako na muna ang hahalili sa kanya Dad sa opisina habang nagpapagaling siya. Wala namang problema iyun dahil nandyan naman si Carmela na hahalili para asikasuhin ang negosyo namin.." sagot naman ni Kuya Christian.

Marami pa silang napag-usapan pero hindi ko na masyadong inintindi. Lumilipad ang utak ko tungkol sa kundisyon ngayun ni Rafael. Gusto ko siyang lapitan ulit at damayan sa kung ano man ang nararamdaman niya ngayun kaya lang baka magalit siya ulit.

Napukaw lang ako sa malalim na pag- iisip ng maramdaman ko na isa-isa ng nagpaalam ang kambal. Uuwi daw muna sila para makapagpahinga na kaagad naman sinang-ayunan nila Tita at Tito. Nagpaiwan naman sila Elijah at Charlotte na siyang ipinagpasalamat ko. Kahit papaano may makakausap ako lalo na ngayung ayaw akong pansinin ni Rafael.

Muling namayani ang katahimikan sa aming lima. Ilang beses akong napatingin sa nakahigang si Rafael at kaagad kong napansin na mukhang nakatulog na ito. Ilang minuto din na katahimikan ang namayani sa aming lahat bago muling nagsalita si Tita Carissa.

"Siya nga pala...balak namin na umuwi muna ng mansion para makapagpahinga. Gusto niyo bang sumama na lang muna sa amin?" wika nito. Kaagad akong umiling.

"Tita...magpapaiwan po ako. Gusto ko pong bantayan si Rafael." kaagad kong sagot. Saglit itong natigilan napasulyap sa asawa bago tumango.

"Nagpaalam din po ako kay Daddy kanina. Willing din po akong samahan si Veronica na bantayan si Uncle. Sige na po Grandpapa, Grandmama, tatawagan ko na po ang driver para makauwi na kayo ng mansion at makapagpahinga." sagot ni Elijah. Kaagad naman silang tumango.

Nilapitan muna ni Tita Carissa si RAfael na noon ay tulog na at hinalikan sa noo. nagbilin pa ito sa amin ni Charlotte na kapag may kailangan daw kami tawagan daw kaagad sila. Kaagad naman kaming sumang-ayon.

Inihatid muna ni Elijah sila Tita at Tito palabas kaya naiwan kaming dalawa ni Charlotte. Kaagad ko itong kinausap.

"Hindi ka ba hahanapin ng Mommy at Daddy mo sa bahay niyo? Dapat pala sumabay ka na din sa kanila kanina.

Ayos lang naman ako eh. Kaya kong bantayan si Rafael kahit mag-isa lang ako dito." wika ko dito. Nakangiti itong umiling.

"ano ka ba, ayos lang. Gusto ko din bantayan si Uncle. Isa pa, ang hirap kaya walang nakakausap. Hindi mo naman pwedeng kausapin si Uncle ngayun dahil nagpapahinga pa. Mabuti nga at sasamahan tayo ni Kuya Elijah ngayung gabi eh. At least hindi ka masyadong ma-bobored." sagot nito. Hindi na ako umimik pa.

Tumayo ako at nagpasyang muling lapitan si Rafael sa kanyang higaan. Tinitigan ko ito sa kanyang mukha. May benda pa rin ito sa kanyang ulo pero sinabi na ni Ate Miracle na ang binti lang naman nito ang may matinding pinsala. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng matinding lungkot lalo na ng maalala ko ang mga pinagsasabi nito sa akin kanina.

Sana nga epekto lang iyun ng mga gamot sa katawan niya. Hindi ko talaga alam ang gagawin kapag ipagtabuyan niya ulit ako. Handa ko siyang pagsilbihan sa abot ng aking makakaya dahil alam kung mas kailangan nito ang presensya ko ngayun.

"Nica...labas lang ako ha? Bili lang ako ng snacks natin para mamaya." saglit akong napalingon kay Charlotte ng mapaalam ito sa akin.

"Sige.pero mag-ingat ka ha? Balik ka kaagad..hindi kita pwedeng samahan dahil walang magbabantay kay Rafael. " sagot ko.

"ayos lang dito ka na lang. Baka makasalubong ko sa labas si Kuya Elijah, sa kanya na lang ako magpapasama." sagot nito. Kaagad naman akong tumango kaya nagmamdali na itong lumabas ng kwarto. Naiwan naman akong pinagsawa ang mga mata ko sa mukha ni Rafael.

Hindi na ako nakatiis pa. Unti unting umangat ang palad ko at akmang hahaplusin ko ang kanyang mukha ng muli itong dumilat. Matiim akong tinitigan sa mga mata.

"Bakit nandito ka pa? Hindi bat sinabi ko sa iyo kanina na umalis ka na? Ayaw kitang makita hanggat nandito ako sa ganitong kundisyon." mariin na wika nito sa akin. Ramdam ko kung gaano ito ka-seryoso. Parang may libo-libong karayom ang biglang tumusok sa puso ko dahil sa sinabi nito.

"Bakit ganyan ka ngayun sa akin? Gusto lang naman kitang pagsilbihan eh. Mahal kita at nasasaktan din ako sa kalagayan mo ngayun." sagot ko kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Matiim ako nitong tinitigan. Napansin ko ang ilang butil ng luha na biglang tumulo sa gilid ng mga mata nito. Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Tuluyan ko ng hinaplos ang kanyang pisngi gamit ang aking palad.

"Sunshine!" Pabulong na wika nito. Hindi ko na napigilan pa ang sarili ko. Ayaw ko mang umiyak sa harap niya ngayun pero masyado yata akong emotional ngayun. Hindi ko na napigilan pa ang tuloy-tuloy na pagtulo ng luha sa aking mga mata at ang mahina kong paghikbi.

"Natatakot ako. Paano kung habang

buhay na akong maging pabigat sa iyo? Ayaw kong mangyari iyun Veronica. Hindi ko kayang nakikita kang nahihirapan." sagot nito. Ramdam ko ang pait sa boses nito habang sinasabi ang katagang iyun.

"Nakausap ko kanina ang Doctor. May tendency na habang buhay kong hindi na magagamit ang kaliwa kong binti.

Ayaw kitang ikulong sa pagiging inutil ko. Kaya habang maaga pa, iwan mo na ako." sagot nito. Kaagad akong umiling.

"Hindi! Ayaw ko! dito lang ako sa tabi mo. Nakalimutan mo na ba? Nangako ka sa akin diba? Nangako ka sa akin na habang buhay mo akong aalagaan? Gagaling ka pa... Tutulungan kita, nasa tabi mo lang ako palagi. Hinding hindi kita iiwan." umiiyak kong wika.

Sa sandaling ito gustong gusto ko na itong yakapin. Wala akong pakilam kung magalit man siya sa akin. Ang importante ngayun maramdaman niya ang presensya ko. Maramdaman niya kung gaano ko siya kamahal.

Chapter 256

VERONICA POV

"Rafael, nakalimutan mo na ba ang lahat ng pangako mo sa akin? Bakit ka ba ganyan? Bakit mo ako sinasaktan ngayun? Alam mo bang takot na takot ako ng malaman ko na na-aksente ka? Ayaw kong mawala ka sa akin. Hindi ko kaya!" umiiyak kong wika. Wala na akong pakialam pa kung ano man ang iisipin nito. Kung ayaw niya na sa akin ang importante nasabi ko sa kanya kung ano ang laman ng puso ko.

Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang lungkot na biglang gumuhit sa mukha nito. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Kaagad akong napasubsob sa kanyang dibdib. Mukhang iyun lang naman ang walang sugat eh kaya hindi naman siguro siya masasaktan. Isa pa, hindi naman ako magpapabigat.

Wala na akong pakialam pa! Ibinuhos ko ang bigat na nararamdaman ng puso ko sa pamamagitan ng pag-iyak. Bahala na! Basta gusto kong umiyak ng umiyak ngayun. Ang sakit kaya habang pinagtatabuyan ka ng lalaking mahal mo.

Wala naman akong ibang hangad kundi alagaan siya ngayun eh. Wala akong ibang gusto kundi ang makasama siya. Kahit na palayasin nya ako hindi ko siya susundin. Bahala siya. Hindi naman siya makatayo para kaladkarin niya ako palabas ng kwartong ito. Isa pa kakampi ko ang kanyang pamilya.

Ilang saglit lang unti-unti kong naramdaman ang kamay nito na humahaplos sa buhok ko. Hindi ko maiwasan na mapapikit habang dinadama iyun. Hindi ko din mapigilan ang lalong pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Huwag-huwag ka ng magalit sa akin please. Hayaan mong pagsilbihan kita.

Hayaan mong ako mismo ang personal na mag-aalaga sa iyo." Wika ko habang patuloy sa pag-iyak. Grabe naman kasi itong luha ko. Walang pigil sa pag- agos. Narinig ko pa ang marahan nitong pagbuntong hininga bago sumagot.

"Ssshhhh tahan na! Sorry na..... pagpasensyahan mo na ako." malambing nitong wika. Natigilan naman ako.

"Tama na ang iyak. Papangit ka na niyan eh. Sabi ni Mommy kahapon ka pa daw umiiyak. Magdamag mo din daw akong binantayan. Baka mapaano ka na niyan eh." muling wika nito. Sapat lang ang lakas ng boses nito para marinig ko lahat ng sinasabi niya ngayun. Mukhang hindi na ito galit kaya kagad akong napaangat ng ulo at tinitigan ito sa mukha.

"Hindi ka na galit sa akin? Hindi mo na ako itataboy?" sagot ko sabay punas ng luha sa aking mga mata. Gusto kong matitigan ng maayos ang mukha nito.. Dahan-dahan itong tumango.

"Sorry! Sorry na Sunshine! Hindi na mauulit! Hindi na kita susungitan! Hindi na! Dito ka lang sa tabi ko. Tulungan mo ako hanggang sa gumaling ako." sagot nito. Imbis na tumigil na ang luha ko sa pagtulo dahil sa sinabi nito ngayun lang lalo naman akong napaiyak. Bakit ba napaka- emotional ko! Nakakainis na ang luhang ito eh. Ayos na nga eh pero tulo pa rin ng tulo!

Iniangat pa nito ang kanyang isang kamay at dahan-dahan na dumampi sa pisngi ko sabay punas ng aking luha.

"Tama na iyan. Nanalamin ka pa ba? Hindi mo ba napansin iyang mga mata mo? Pulang pula na ohhh?" malambing nitong wika.

"Ehhh kasi naman ikaw eh....bakit ka ba nagagalit sa akin? Bakit mo ako sinusungitan?" sagot ko. Malamlam ako nitong tinitigan habang may pilit na ngiti na nakaguhit sa labi nito bago sumagot.

"Bakit nga ba? Dahil duwag ako. Natatakot ako na baka iiwan mo ako ngayung nasa ganito akong kundisyon. "malungkot nitong sagot. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya.

"Hindi ako ganoong tao Rafael. Hindi ako ganoon kababaw. Ang sama ng ugali mo para pag-isipan ako ng ganyan." sagot ko at ako na mismo ang nagpunas ng sarili kong luha. Suminok sinok pa ako dahil sa tagal ko sigurong pag-iyak.

"I know....and I am sorry! Huwag ka ng umiyak okay? Lalo akong nagi-guilty eh. Pinaiyak na naman kita. Mahal kita! Mahal na mahal kita at hindi ko maiwasan na makaramdam ng takot na baka iiwan mo na ako dahil sa kundisyon ko ngayun." sagot nito.

"Mahal na mahal din naman kita eh. Kita mo nga kahit itinaboy mo ako kanina hindi kita sinunod. Dahil ayaw kong umalis sa tabi mo. Gusto ko dito lang ako" sagot ko. Kaagad naman itong tumango.

"Yes...dito ka lang sa tabi ko. Promise.. gagawin ko ang lahat para gumaling kaagad. Hindi ang lintik na aksidenteng iyun ang dahilan para hindi magiging maayos nag pagsasama nating dalawa." sagot nito. Kaagad akong tumango.

"Aalalayan kita! Simula ngayun, ako ang bahala sa iyo. Magpagaling ka kaagad! Ayaw kong nakikita kita sa ganyang kundisyon eh. Sumasakit ang kalooban ko. Miss na miss ko na nga ang panglalambing mo sa akin eh." 

sagot ko na may kalakip ng lambing sa boses ko. Napangiti ito bago dahan- dahan na tumango.

"Kiss mo kasi ako para naman gumaling kaagad ako. Kanina ka pa nakaupo diyan pero hindi mo pa ako na kiss eh." malambing nitong sagot sa akin. Hindi ko naman maiwasan na matawa habang abala ako sa pagpupunas ng aking luha sa mga mata. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng kilig. Heto na nga at nakahiga pa siya dito sa kama, kiss kaagad ang naiiisip.

Kaagad akong dumukwang para pagbigyan ito. Baka magtantrums na naman eh. Alam kong sa kundisyon niya ngayun kailangan ko talagang habaan ang aking pasensya. Alam kong magiging mainitin ang ulo nito dahil siguro sa sakit na nararamdaman ng katawan.

Kaagad kong sinunod ang gusto nito. Ako na mismo ang humalik sa kanyang labi na kaagad naman nitong tinugon. Matagal din na magkalapat ang labi namin at mukhang walang balak itong tumigil. Ako na mismo ang kumalas mula sa kanya at baka kung ano pa ang mangyari. Ayaw kong madagdagan ang sakit na nararamdaman nito sa katawan ngayun. Makakapaghintay naman ako kung kailan ulit pwede.

"Bakit ka lumayo. Gusto ko pa ng kiss. "nagmamaktol na reklamo nito. Ngumuso pa ito na parang isang bata kaya natawa ako. Grabe din pala maglambing itong mahal ko. Kung makapag-alburuto akala mo isang paslit na hindi naibigay ang gustong candy.

"Tama na! Tsaka na lang ulit kapag maayos na ang kalagayan mo. Magpalakas ka muna para magawa mo na ulit lahat ng gusto mo." nakangiti kong sagot.

"Pero nagrereact na ang alaga ko eh. Paano ba iyan? Nagagalit siya dahil nabitin daw." sagot nito. Kaagad na nanlaki ang aking mga mata ng marealized ko kung ano ang ibig nitong sabihin. Naramdaman ko din ang pag- iinit ng pisngi ko bago ko narinig ang mahinang pagtawa ni Rafael.

"At least sure ako na hindi naapektuhan ang alaga ko dahil sa aksidente." natatawa pa nitong wika. HIndi ko naman maiwasan na mapabungisngis ng tawa dahil sa sinabi nito.

"Sira ka talaga! Nakahiga ka na nga diyan kung saan pa nakarating iyan wild mong imagination. Natural, hindi talaga maapektuhan iyan dahil nakatago palagi eh." sagot ko. Lalo naman itong napangiti na siyang lalong ikinatuwa ng kalooban ko.

Kung kanina halos ipagtabuyan ako nito iba na ngayun. Muli kong

hinawakan ang kamay nito at masuyong tinitigan sa kanyang mukha. Ang gwapo pa rin naman niya eh. Kahit nasangkot na nga sa aksidente at may ilang galos sa mukha at mga benda sa katawan pero hindi pa rin nababawasan kung gaano ito kagandang lalaki.

Kaya naman gagawin ko ang lahat para makarecover kaagad ito. Ayaw kong nakikita ko siyang malungkot dahil sa kundisyon niya ngayun. Simula ngayung araw, gusto kong sa akin siya kumuha ng lakas.

Akmang magsasalita pa sana si Rafael ng biglang bumukas ang pintuan ng kwarto.

Kaagad naman akong napalingon sa pintuan para makita kung sino ang dumating. Pumasok naman kaagad sila Charlotte at Elijah na may bitbit na mga pagkain. Sabay-sabay pa silang tumitig sa gawi ni Rafael at sabay pang napangiti. Ipinatong nila ang dala-dala nila sa isang maliit na lamesa at kaagad na naglakad palapit sa amin si Elijah samantalang si Charlotte naman naupo sa sofa habang hawak ang cellphone.

"Ohhh gising na pala si Uncle eh. Tamang tama, may dala akong porridge dito. Nakasalubong namin kanina ang Doctor mo diyan sa labas at pwede ka na daw kumain ng light foods. "kaagad na wika ni Elijah pagkalapit sa amin.

"Okay na kayong dalawa? Nica, inaaway ka pa ni Uncle? Ibigay mo na kaya ang gusto niya para madala! Layasan mo, tingnan natin kung sino ang mawalan" wika nito na may halong pang-aasar sa boses. Kaagad itong sinamaan ng tingin ni Rafael kaya naman kaagad na natawa si Elijah.

"Shut up! Bakit ba napakadaldal mo. Ikaw ang lumayas sa harap ko dahil nakakainis iyang mukha mo!" inis na sagot ni Rafael. Muling natawa si Elijah.

"hayyy naku Uncle.. Hindi ka pa rin nagbabago. Masama pa rin ang ugali mo kahit muntik mo ng makaharap si San Pedro!" nang-iinis na sagot ni Elijah. Tatawa-tawa pa kaya naman hindi ko na naiwasan na titigan ito ng masama. Lalo itong tumawa sabay taas ng kanyang kamay.

Kainis naman kasi itong si Elijah. Kita na nga niya ang hindi magandang kundisyon ng mahal ko iniinis pa! Nasaan kaya ang common sense ng taong ito.

"Fine...sorry! Sa hitsura niyong dalawa alam ko naman na bati na kayo eh. Sige na...dito lang ako sa sulok. Hindi ako pwedeng umalis dahil nagpromise ako kina Grandmama at Grandpapa na samahan kayong dalawa ni Charlotte na bantayan ang masungit na iyan ngayung gabi." sagot nito.

"Hindi ko kailangan ang presensya mo. Sapat na si Veronica na nandito sa tabi ko." sagot naman ni Rafael. Kaagad ko naman itong inawat. Tatawa-tawa naman si Elijah na naupo na sa sofa. Kaharap nito si Charlotte na kita ko ang pinipigil na matawa na din.

"Tama na iyan. Huwag mo nang patulan pa ang pamangkin mo. Alam mo naman na noon pa mahilig ng mang -asar iyan.....Teka lang gusto mo, subuan kita? May porridge daw silang dala eh." malambing kong wika kay Rafael. Akmang tatayo na sana ako pero mahigpit ako nitong hinawakan sa kamay kaya nagtataka akong napatitig sa kanya.

"Dito ka lang. Hayaan mo ang bugok na iyan na iabot sa iyo ang pagkain ko at ng mapakinabangan ko man lang ang pagtambay niya dito." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

Chapter 257

VERONICA POV

"Go home!" muling wika ni Rafael sa dalawa niyang pamangkin. Halos alas dyes na ng gabi at tapos ko na din itong pakainin. Masaya ako dahil nagiging magana ito sa pagkain kanina. Lahat ng isinusubo ko sa kanya kinakain niya naman. Mabuti na din iyun para lumakas kaagad siya.

Natingnan na din ito ng kanyang Doctor kanina at sinabi nitong ayos naman na daw ang kanyang kalagayan Kailangan na lang nitong pagalingin ang kanyang mga sugat at suriin ng maayos ang kanyang kaliwang binti para magawan ng paraan na manumbalik ang lakas niyon para makalakad ng maayos ulit.

"Uncle, bakit ba atat kang pauwiin kami? Dito lang kami, sasasamahan namin si Veronica na bantayan ka." sagot ni Elijah. Hindi ko naman maintindihan itong si Rafael. Bakit ba parang inis ito sa presensya ng dalawa nyang pamangkin? Buti na nga lang at hindi ako nadamay sa init ng ulo nito ngayung gabi. Kung hindi iiyakan ko talaga ito eh.

"Bahala na nga kayo. Basta huwag kayung magulo ha? Ayaw ko ng harutan dito sa loob ng kwarto. Ayaw ko din ng nag-iingay!" supladong sagot ni Rafael. Kaagad ko naman itong hinawakan sa kamay at nginitian.

"Hayaan mo na sila. Nag-aalala lang naman sila sa kalagayan mo eh. Gusto ka din nilang makasama ngayung gabi. " mahinahon kong wika sa kanya. Tumingin pa ito sa gawi ng kanyang mga pamangkin bago mahinang nagsalita.

"Gusto kasi kitang masolo eh. Kapag nandyan ang mga iyan hindi ako makakapag-lambing sa iyo." sagot nito. Nagulat naman ako...Ayun! Lumabas din ang tunay na purpose kaya gusto nitong paalisin ang mga pamangkin. Napasulyap ako kina Charlotte at Elijah na noon kanya- kanyang higa na sa sofa.

"Kakausapin ko na lang sila. Ngayung ayos ka na kaya na kitang bantayan mag-isa dito sa hospital. Isa pa darating naman bukas sila Mommy at Daddy mo." sagot ko. Nginitian ako nito sabay pisil sa palad ko.

Sabagay, may punto din ito. Hindi na kailangan pang makipagsabayan sa pagpupuyat ang mga pamangkin nito para bantayan siya. Naaawa na din ako kay Charlotte...dalawang araw na itong hindi pumapasok ng School nya para lang samahan ako.

Tumayo ako mula sa pagpakakaupo dito sa kama at nilapitan ang dalawa na noon ay naghahanda na yatang matulog. Sa posisyon ng pagkakahiga nilang dalawang mukhang hirap talaga silang makatulog ng maayos. Iba pa rin ang kumportable na naibibigay ng sariling kama lalo na kapag gabi.

"Elijah, Charlotte, I think....tama si Uncle niyo. Uwi na lang kayo para makapagpahinga kayo ng maayos... kaya ko na siyang bantayan." nakangiti kong wika. Kaagad na napabangon si Charlotte at tinitigan ako.

"Are you sure? Nag-aalala ako...baka sungitan ka na naman niyan."

pabulong na sagot ni Charlotte. Sumulyap muna ako kay Rafael bago sumagot.

"Wala naman siyang magagawa kahit sungitan nya ako eh. Hindi niya din ako mapapaalis dahil hindi naman iyan nakakabangon sa higaan niya...Isa pa, bati na kami at nagpromise siya sa akin na hindi nya na ako susungitan...kaya sige na uwi na muna kayong dalawa ng kuya mo para kumportable kayong makatulog pareho ngayung gabi." sagot ko.

"Sabagay, sinigurado naman na ng Doctor kanina na nasa maayos ng kondisyon si Uncle...Safe din naman itong hospital kahit mag-isa ka lang na nagbabantay dito. May mga bodyguards din ang pamilya na nagkalat sa paligid....Babalik na lang siguro kami bukas ng umaga para makita ulit ang kalagayan ni Uncle." sang ayon naman ni Elijah. Tuluyan na din itong bumangon mula sa pagkakahiga sa sofa at nilapitan ang kanyang Uncle.

"Uncle, tawagan mo kami kapag may kailangan ka. Magpagaling ka kaagad para makauwi ka na ng mansion." narinig kong wika nito.

"Salamat! ihatid mo ng maayos si Charlotte. Huwag mo akong problemahin dahil maayos na ang lagay ko. Nandito si Veronica at gusto ko na siya lang ang magbantay sa akin ngayung gabi. Alam mo naman siguro na hindi ako nakakatulog ng maayos kapag may ibang tao sa kwarto. Pwede kayong bumalik dito anytime at please.. pakitawagan din pala si Mommy bukas ng umaga. Pakisabi na padalhan niya ng mga damit at iba pang gamit si Veronica dito sa hospital. Siya ang gusto kong makasama hanggang sa makalabas ako dito." mahabang sagot ni Rafael. Kaagad naman napangiti si Elijah bago tumango.

"Sige po Uncle...gagawin po namin ni Kuya ang sinabi mo. Basta po huwag mo ng awayin si Nica ha?" sagot naman ni Charlotte at lumapit na din. Humalik pa ito sa pisngi ng kanyang Uncle bago nagpatiuna ng lumabas ng kwarto. Kaagad naman napasunod dito si Elijah pagkatapos nitong kumaway sa akin tanda ng pamamaalam.

"Kita mo na kung gaano ka din kamahal ng mga pamangkin mo? Gusto ka talaga nilang bantayan ngayung gabi. Baka magtampo ang mga iyun sa iyo, ikaw din mahirap pa naman suyuin ang mga iyun, lalo na si Charlotte." baling ko kay Rafael pagkatapos ng ilang sandaling katahimikan sa aming dalawa. Muli akong lumapit dito at naupo sa upuan sa gilid ng kama nito. Nginitian lang ako nito at muling hinawakan ang aking kamay, Tinitigan pa nito ang aking daliri sabay napangiti.

"Hayaan mo silang magtampo. Noon pa man alam na nila ang ugali ko at hindi naman lumalayo ang loob nila sa akin." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan na muling mapangiti. Mabuti na lang talaga at ayos na ito ngayun. Palagi nang maganda ang kanyang mood at hindi na siya nagagalit sa akin.

"Siya nga pala..sabihin mo sa akin kung may mga kailangan ka pa ha? Simula ngayun, ako ang mag-aalaga sa iyo. Pero siyempre kailangan mong bumawi kapag magaling ka na... please lang iwasan mo na ang pagtatantrums na parang bata." wika ko sa kanya na may halong biro.. Muling gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito. Lalo tuloy itong gumwapo sa paningin ko. Pigil ko ang sarili ko na panggigilan ang gwapo nitong mukha. Kung hindi lang ito naaksidente baka pinisil ko na ang pisngi nito sa sobrang gigil. 

Sa totoo lang hindi ko talaga maiintindihan ang sarili ko. May mga bagay akong napapansin sa sarili ko pagkatapos maaksidente si Rafael. Nagiging iyakin din ako at palagi akong nakakaramdam ng pangangasim. Para bang may mga pagkain akong gustong kainin na hindi ko naman mawari kung ano.

"Okay.. aasahan ko iyan ha? Dito ka lang sa tabi ko palagi kahit ano ang mangyari?" sagot nito. Kaagad akong tumango.

"Well, actually kaya ko sila pinaalis dahil kanina pa ako may gustong ipagawa sa iyo eh. Alam kong hindi mo gagawin iyun kapag may ibang tao dito sa loob ng kwarto kaya no choice ako kundi paalisin ang dalawang asungot na iyun." muling wika nito.

"Ano iyun? Pwede mo ng sabihin ngayun. Dalawa na lang tayo dito sa kwarto." sagot ko.

"Gusto kong kiss mo ulit ako. Nabitin kasi ako kanina eh." malambing na sagot nito. Hindi ko naman maiwasan ang matawa kaya kaagad kong napansin ang pagsimangot nito.

"Bakit ayaw mo ba? Sige, kung ayaw mo bahala ka na nga! Siguro hindi mo na talaga ako Love kaya ka ganyan ngayun sa akin. Tinatawa-tawanan mo na lang ako ngayun." nagtatampo nitong wika. Kita ko ang biglang pagbabago ng mood nito kaya naman kaagad ko itong hinawakan sa kanyang pisngi sabay dukwang para sundin ang gusto nito.

Nag-uumpisa na naman kasing mag- alburuto itong mahal ko. Ang bilis talaga nito magalit kaya kailangan ko talaga itong intindihin. Tsaka na lang siguro ako babawi kapag tuluyan na itong gumaling.

Pagkasayad pa lang ng labi ko sa labi niya kaagad niya akong pinanggigilan. Para itong hindi dumaan sa matinding injury dahil sa kanyang ginawa. Kung panggigilan ang labi ko akala mo wala ng bukas.

Abala kami sa ginawaga naming dalawa kaya hindi na namin pareho namalayan ang muling pagbukas at pagsara ng pintuan ng kwarto. Kung hindi pa tumikhim ang bagong dating na mga bisita hindi pa kami matinag- tinag sa aming halikan.

"Ehhemmm! Ehemmm! naka-isturbo yata tayo! Balik na lang tayo bukas Kurt!" kaagad akong napakalas kay Rafael ng marinig ko ang boses ni Ate Arabella. Tama si Ate Arabella kaya kaagad akong napatayo at nahihiyang humarap sa kanila. Ang akala ko nasa probensya pa sila pero tingnan mo nga naman. Nandito na silang dalawa sa harap namin at huling huling pa talaş kami sa akto ni Rafael.

Imbes na matuwa...mukhang nainis pa si Rafael sa presensya ng kanyang Ate. Hindi kasi nakaligtas sa pandinig ko ang pagpalatak nito. Mukhang may isang tao na naman ang nabitin sa gusto niya.

"A-ate...Naku, pasensya na po kayo.. hindi ko po napan-sin ang ---ang pagdating-niyo!" utal utal kong wika dahil sa hiya. Hindi ko tuloy malaman ang gagawin lalo na ng makita ko kung paano ito ngumiti. Huling huli talaga kami ni Rafael. Dapat pala nilock ko muna ang pintuan bago nakipaghalikan sa kanya eh. Nakakahiya tuloy.

Chapter 258

VERONICA POV

Hiyang hiya ako sa harap nila Ate Arabella ngayun. Parang gusto ko tuloy kutusan ang sarili ko dahil hindi ko man lang naisipan na maglock muna ng pintuan bago pagbigyan si Rafael sa hiling niya. Hindi ko man lang naisip na kapag halikan ang pag-uusapan, walang makakapigil sa kapusukan nitong mahal ko.

Aaminin ko na masyado din akong nag- enjoy sa halikan namin. Nakakahiya tuloy. Baka kong ano pa ang isipin sə akin ngayun ni Ate Arabella. Baka isipin pa nito na masyado kong nilalandi ang kanyang kapatid gayung nagpapagaling pa lang ito mula sa matinding injury dulot ng aksidente.

Although, nakangiti ito sa harap ko ngayun pero hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng sobrang hiya sa kanya. Nakipagbeso pa nga ito sa akin bago lumapit sa higaan ni Rafael. Si Kuya Kurt naman ay diretsong naupo sa sofa. Mukhang pagod na pagod ito.

"Kumusta ka na bunso? Sabi ko sa inyo huwag muna kayong bumalik ng Manila eh. Tingnan mo tuloy ang nangyari sa iyo! Buti na lang hindi ka napuruhan." narinig ko pang wika ni Ate Arabella sabay lapit sa nakahigang si Rafael. Hinaplos pa nito ang noo ng kapatid bago sinuri ang buong katawan.

"Dont worry, maayos na ang sitwasyon ko ngayun. By the way, bakit gabi niyo na naisipan dumalaw? Kung saan patulog na ako tsaka naman kayo nang- iisturbo." sagot ni Rafael na may halong reklamo ang tono ng boses. Inirapan ito ni Ate Arabella bago sinagot.

"For your information kakabalik lang namin ng Manila. Nag-eroplano na nga lang kami para mapabilis ang byahe namin, Gusto ko nang makita ang kalagayan mo dahil masyado akong nag -alala noong nabalitaan ko ang nagyari sa iyo. Huwag ka ngang magsungit diyan. Hindi bagay sa iyo lalo na at hindi ka pa ganoon kalakas." sagot ni Ate Arabella.

"Well, maayos na ang kalagayan ko ngayun. Thank you sa pag-aalala. Tsaka na lang tayo muling mag-usap kapag hindi na ganoon kakirot ang mga sugat ko sa katawan." prangkang sagot ni Rafael. Parang bigla naman kinurot ang puso ko sa narinig ko sa kanya ngayun. Kung ganoon nagkukunwari lang ito sa akin na walang masakit sa kanya. Tinitiis lang nito para hindi na siguro ako mag-alala.

Napansin ko pa ang paghikab nito pagkatapos niyang sabihin ang katagang iyun kaya kaagad ko itong dinaluhan. Alam kong inaantok na ito dahil halos ilang oras na din itong gising. Ang bilin pa naman ng Doctor nito na hayaan lang daw namin magpahinga si Rafael para kaagad na makabawi ng lakas ang katawan nito.

"Naku Ate..mukhang inaantok na ang pasyente natin. Pasensya na po kung medyo nagsusungit siya sa ngayun, maybe epekto ng gamot na ininom niya kanina.." hinging paumanhin ko kay Ate bago ko ibinigay ang buong attention ko kay Rafael. Alam kong kulang lang ito sa lambing kaya nagsusungit na naman. Ayaw daw kasi talaga nito na may ibang tao dito sa kwarto. Gusto niya ako lang ang nakikita niya which is naiintindihan ko naman.

"Inaantok ka na talaga siguro noh? Ang mabuti pa matulog ka na muna. Ako na muna ang haharap kila Ate Arabella." malambing kong wika kay Rafael para tumigil na sa pag-aalburuto. Hindi ko maintindihan ang ugali nito ngayun.

Bakit ba galit siya sa bisita?

"Are you sure? Sobrang inaantok na talaga ako. Maybe sa mga gamot na ininom ko kanina. Mauna na akong matulog sa iyo Sunshine. Tumabi ka na lang sa akin dito sa kama mamaya kapag tapos ka ng kausapin nila Ate." sagot nito. Kita ko ang pamumungay ng mga mata nito dahil siguro sa matinding antok.

"Oo na! Basta promise, nandito lang ako sa tabi mo. Sige na matulog ka na muna. Ako na ang bahala dito." nakangiti kong wika sa kanya. Hinaplos ko pa ang noo nito kaya naman muli itong napangiti at dahan- dahan ng pumikit.

Nanatili pa ako ng halos isang minuto sa tabi nito bago ko muling binalingan sila Ate Arabella na noon ay tahimik na nakaupo sa sofa kasama si Kuya Kurt. Kaagad akong naglakad palapit sa kanila para makausap sila at makapag- pasalamat na din sa kanilang pagdalaw kay Rafael.

"Ikaw lang ba ang mag-isang magbabantay ngayun?'" kaagad na sabe ni Ate Arabella pagkaupo ko sa kanilang harapan..

"Nandito po kanina sila Charlotte at Elijah kaya lang pinauwi na sila ni Rafael. Ayaw nya daw po na may ibang tao dito sa loob ng kwarto." sagot ko.

"tskt! Tsk! Ibang klase talaga ang ugali ng kapatid kong iyan. Mabuti na lang talaga at mahaba ang pasensya mo Nica. Kita mo naman kanina, imbes na magpasalamat sa pagdalaw namin sinungitan pa ako." sagot nito.

"Ako na po ang humihingi ng pasensya sa kagaspangan ng ugali niya Ate. Hayaan niyo po kakausapin ko siya ulit mamaya paggising niya tungkol dito." sagot ko naman.

"Naku, huwag na Veronica! Sanay na kami sa ugali ng batang iyan. Hindi kumpleto ang araw niyan kung hindi makapagsungit." nakangiti namang sabat ni Kuya Kurt. Tahimik naman akong umusal ng pasasalamat dahil sa kabaitan nilang dalawa.

"Siya nga pala...kapag may time ka, tawagan mo ang Nanay mo sa probensya. Masyadong nag-alala ang mga iyun ng mabalitaan nila ang nangyari kay Rafael. Isasama ko nga sana kanina ang Nanay at Tatay mo kaya lang hindi pwede iiwan ang mga kapatid mo. Lahat sila may pasok sa School." imporma ni Ate Arabella. Kaagad naman akong tumango at nagpasalamat. Siguro, bukas ko na lang tawagan sila Nanay. Masyadong gabi na at isa pa inaantok na din ako.

"By the way! Hindi na pala kami magtatagal. Babalik na lang siguro kami bukas ng tanghali para makausap ulit si Rafael. Ayaw na din namin isturbuhin ang tulog niya ngayung gabi. Alam namin na kailangan niya ng mahabang pahinga para manumbalik ang kanyan lakas." muling wika ni Ate Arabella na kaagad naman sinang- ayunan ni Kuya Kurt.

Hinalikan muna ako sa pisngi ni Ate bago sila tuluyang lumabas ng kwarto. Sinabi pa nito sa akin na masaya daw siya sa pag-aalaga na ginagawa ko kay Rafael ngayun.

"Nakaalis na sila?" napapitlag pa ako ng marinig ko na biglang nagsalita si Rafael. Bakit parang nakabukas na naman ang kanyang mga mata at direktang nakatitig sa akin?

"Oo eh! Mukhang pareho silang pagod sa byahe at gusto na din magpahinga." nakangiti kong sagot sabay lapit sa kinahihigaan nito. Masuyo ko pa itong tinitigan at naupo sa upuan na nasa gilid ng kama nito.

"Salamat naman kung ganoon. Bukas na bukas maglalatag ako ng rules. Pwede nila akong dalawin pero dapat sa tamang oras. Paano ako gagaling nito kung ganyan sila diba?" sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa. Napaka-reklamador talaga nitong mahal ko. Masyadong allergy pagdating sa mga bisita. Kahit sariling mga kapatid at mga pamangkin gustong pagbawalan.

"Ikaw talaga! Akala ko ba inaantok ka na? Bakit gising ka pa ngayun." pag- iiba ko sa usapan namin. Gusto ko na din talagang matulog dahil pakiramdam ko pipikit na ang aking mga mata.

"Kunwari lang iyun para umalis na kaagad sila Ate. GAbi na at alam kong kailangan mo na din magpahinga kaya humiga ka na dito sa tabi ko." wika nito sa akin. Nagulat ako sabay titig sa kanyang higaan.

"Pero, baka madaganan kita. Dito na lang ako sa upuan. Hindi pa naman ako inaantok at balak ko talagang bantayan ka buong magdamag." Nagkukunwari kong sagot. Pilit ko pang pinapasigla ang mga mata ko pero talagang wala na eh. Alam kong papikit-pikit na ako ngayun sa kanyang harap base na din sa kanyang expression ngayun habang nakatitig sa akin..

"Hind mo na ako kailangan pang bantayan Sunshine! Kailangan mo din matulog ng maayos. Alam kong masyado ka din napuyat dahil sa sitwasyon ko. Huwag ka ng mag-alala maayos na ako at pwede ka na din makipagsabayan sa akin sa pagtulog ngayung gabi. Sige na, malaki itong higaan ko at hindi mo naman siguro ako dadaganan diba"? seryoso nitong wika. Nag-aalangan naman akong tumitig sa kanya.

"Pero Rafael, natatakot ako. Alam mo naman na malikot ako matulog minsan diba? Paano kong masagi ko iyang mga sugat mo sa katawan? Masyado pang sariwa ang mga iyan at hindi pa pwedeng galaw-galawin sabi ng Doctor mo para maghilom kaagad." sagot ko. Seryoso itong tumitig sa akin sabay iling.

"No worries...ako ang bahala sa iyo." nakangiti nitong wika sabay tapik ng higaan. Senyales na gusto talaga nitong matulog ako sa kanyang tabi. Wala na akong nagawa pa kundi sundin ang gusto niya. Isa pa, mas masarap mahiga sa kama kumpara sa sofa. Makakatabi ko pa ang lalaking mahal ko.

"Gisingin mo lang ako kapag nasasagi ko na iyang mga sugat mo ha?" wika ko pa sa kanya sabay tumigilid paharap dito. Halos magkapantay lang ang aming mukha kaya hindi ko ito maiwasan na titigan ang gwapo nitong mukha.

"Sure...sige na, matulog ka na. Wala munang yakap ngayun dahil medyo masakit pa ang mga sugat ko. Ang importante lang naman sa akin ngayung gabi, makatabi ka sa pagtulog. "nakangiti nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na bigyan ito ng magaan na halik sa kanyang labi bago pumikit.

Sa totoo lang..kanina pa talaga ako hinila ng antok. Balak ko na sanang magpaalam kay Rafael kanina na gusto ko ng matulog bago pa nakarating sila Ate Arabella.

Hindi ko alam kong ilang oras akong nakatulog pero nagising na lang ako na parang may humahalukay sa aking sikmura. Parang naduduwal ako na ewan.

Akmang babangon na ako ng kama ng masilayan ko ang mukha ni Rafael. Mahimbing itong natutulog kaya naman tutop ang aking bibig, dahan- dahan akong bumaba ng kama at patakbong pumasok sa loob ng banyo.

Pagkapasok pa lang ng banyo kaagad akong lumapit sa toilet bowl at dumuwal ng dumuwal. Nangangasim ang sikmura ko at pakiramdam ko hinang hina ang buo kong katawan.

"Bakit ba sumabay pa ito? Na food poison ba ako? Sira ba ang pagkain na dala nila Charlotte kagabi dito sa hospital?" hindi ko pa maiwasang tanong habang pilit na pinapakalma ko ang sarili ko. Hindi ako pwedeng makita ni Rafael sa ganitong sitwasyon. Baka mag-alala pa ito sa akin. Ayaw kong maging pabigat sa kanya lalo na at alam kong iniinda pa rin nito ang mga sugat at galos niya sa katawan. Gusto kong gumaling kaagad ito para naman hindi na ako mag-alala ng sobra sa kalagayan niya ngayun.

Chapter 259

Pilit kong pinapakalma ang sarili ko habang nakatayo dito sa loob ng banyo. Pilit kong inaalala kong may nakain ba akong mali pero sa huli sumakit lang ang ulo ko.

Alam kong hindi basta-basta bumibili ng pagkain sila Charlotte sa kung saan -saan lang. Baka naman nagkataon lang kaya bigla akong nagkaganito. Baka din nasobrahan lang din ako ng iyak.

"Nagmumumog at naghilamos na lang muna ako bago nagpasyang lumabas ng banyo. Baka gising na si Rafael at hinahanap ako nito.

"Sunshine..maaga pa ah? Hindi ka ba kumportable dito sa tabi ko?" kaagad na salubong ni Rafael sa akin pagkalabas ko pa lang ng banyo. Sinipat ko ang orasan na nasa wall ng kwarto at kaagad kong napansin na halos alas sais pa lang ng umaga Kaagad akong lumapit kay Rafael at dinama muna ang noo nito bago sunagot.

"Nasanay siguro ako sa mansion na kapag may pasok sa School maaga akong nagigising. Hindi bat ganitong oras din tayo gumigising noon?" sagot ko sa kanya. Pilit akong nagpaskil ng ngiti sa labi.

"Are you sure? I mean may masakit ba sa iyo? Bakit parang may kakaiba sa mukha mo ngayun?" sagot nito habang titig na titig sa akin. Kaagad ko naman nahawakan ang pisngi ko sabay iwas ng tingin sa kanya.

"Ha? Ah Eh, wala..baka kulang lang ako sa tulog. Teka, nagugutom ka na ba? Gusto mo ibili kita ng makakain?" wika ko sa kanya. Hinawakan muna ako sa kamay nito bago sumagot.

"Ayos lang ako. Ang sarili mong kalusugan ang dapat mong intindihin. Huwag mo ng stressin ang sarili mo dahil sa nangyari sa akin...Promise, magiging maayos din ang lahat. Babalik din ulit tayo sa dati." sagot nito. Kaagad naman akong napangiti.

"Siyempre naman! Alam kong kaya mo ang lahat ng ito Rafael. Nandito lang ako sa tabi mo....of course, pati ang buo mong pamilya...... ." sagot ko.

"At pamilya mo na din. Halika nga dito Sunshine.. Yakapin mo nga ako, gusto kong madama ang init ng katawan mo ngayung umaga!" paglalambing na wika nito. Mabilis kong hinalikan ito sa labi sabay magaan na niyakap. Natatakot kasi ako na baka masagi ko ang sugat niya.

"I love you Sunshine ko!" narinig ko pang bulong nito sa akin. Awtomatiko na napangiti naman ako.

"I love you too Rafael!" sagot ko pa habang nakapikit.

Halos nanatili din kami ng ilang sa ganoong posisyon bago ko naisipang kumalas mula sa pagkakayakap sa kanya. Hinaplos pa nito ang pisngi ko bago nagsalita.

"Nagugutom ka na ba? Mag-order ka na lang ng makakain online hanggat wala pa sila Mommy....and dont worry, magrerequest din ako mamaya ng isa pang bed dito sa loob ng kwarto para naman kahit papaano makatulog ka ng maayos habang binabantayan mo ako dito sa hospital." malumanay na wika nito.

"Hmmm parang gusto ko lang ng hot drinks. And regarding naman sa bed, Bakit ayaw mo na ba akong katabi sa pagtulog? Huwag mo akong isipin Rafael, ayos lang talaga ako.

Nagkataon lang siguro na naninibago ako sa environment or dahil late na din ako nakatulog kagabi kaya medyo hindi maayos ang pakiramdam ko ngayun." pag-amin kong sagot sa kanya. Tumitig muna ito sa akin bago tumango.

"Mamaya pagdating nila Mommy, pwede ka na umuwi muna ng mansion para makapagpahinga ka ng maayos. Ayaw ko naman na pati ikaw magkasakit dahil palagi kang napupuyat sa pagbabantay sa akin dito. "bakas sa tono ng boses nito ang pag- aalala. Kaagad akong umiling.

"No, Gusto ko dito lang ako sa tabi mo palagi. Huwag mo na akong isipin pa Rafael...ayos lang talaga ako. Ayaw kitang iiwan. Maliit lang na bagay ito kumpara sa laki ng pasasalamat ko dahil sa pagkakaligtas mo sa aksidente sagot ko. Pinisil muna ang palad ko bago ito tumango.

"Are you sure?" nanantiya nitong sagot. Kaagad akong tumango.

"Yes... Lalong hindi din ako makapagpahinga ng maayos sa mansion. Lalo lang akong hindi mapalagay doon. Iba pa rin na palagi akong nasa tabi mo." nakangiti kong sagot sa kanya. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang kislap ng tuwa sa mga mata nito.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Katulad ng pangako ko kay Rafael hindi ko talaga ito iniwan dito sa hospital. Kahit na anong pilit nila Tita Carissa at Tito Gabriel na umuwi muna ako ng mansion para makapagpahinga pero magalang kong tinanggihan lahat iyun. Ewan ko ba, pakiramdam ko nakakabit na ang buhay ko sa buhay ni Rafael.

Ganoon talaga siguro kapag mahal na mahal mo ang isang tao. Kaya mong gawin lahat makapiling lang siya palagi.

Tuluyan na din akong hindi nakapasok ng School pero sinabi nila Tita Carissa na gagawan na lang daw nila ng paraan para makapag-aral pa rin ako once na tuluyan ng gumaling ang mahal ko. Ayos lang naman sa akin kung huminto muna ako ngayung taon dahil mas matimbang pa rin sa akin si Rafael.

Gusto ko na ako mismo ang personal na mag-aalaga sa kanya. Pag-uusapan na lang daw namin lahat ng ito once na tuluyan ng makalabas ng hospital si Rafael.

Nagpapasalamat na din ako dahil mabilis lang din nakarecover si Rafael sa mga nangyari. Halos pagaling na din lahat ng sugat nito sa katawan. Maliban na lang siguro sa kanyang binti na napuruhan talaga. Pero sinigurado naman ng Doctor nito na magagawan naman daw ng paraan para makalakad ulit si Rafael ng maayos. Aabot nga lang ng ilang buwan kaya lang kapag pursigido talaga ang pasyente na tulungan ang sarili wala namang imposible doon.

"Sa wakas makakauwi na din tayo Sunshine! Tapos na din ang staycation natin dito sa hospital. Nakakasawa na din ang environment dito. Promise hindi na talaga ako babalik pa sa lugar na ito." pagbibiro na wika sa akin ni Rafael. Nakaupo na ito sa wheelchair at hinihintay na lang namin sila Mommy na nakikipag-usap sa Doctor para tuluyan na kaming makalabas.

Halos mahigit isang linggo din kami dito sa hospital. Sobrang na-miss ko na ang mansion at mahiga sa malambot na kama. Mabuti na lang at sa buong pananatili namin dito sa hospital hindi na ulit sumama ang pakiramdam ko. Hindi na nasundan ang pagsusuka ko.

Pakiramdam ko talaga nakakain lang ako ng sirang pagkain eh. Oh baka naman nalipasan ako ng gutom kaya nasira ang aking tiyan kinaumagahan.

"So ayos na....pwede na tayong umuwi?. "nakangiting wika ni Tito Gabriel habang papasok dito sa loob ng kwarto. Nakangiting nakasunod sa kanya si Tita Carissa.

"Anong sabi ng Doctor Mom, Dad?" kaagad na tanong ni Rafael sa mga ito. Nilapitan ni Tita Carissa ang anak bago sinagot.

"Puro possitive. Huwag kang mag- alala. Ilang buwan lang ang bibilangin balik sa dati ang lahat." nakangiting sagot ni Tita. Kaagad kong napansin ang excitement sa mga mata ni Rafael habang hawak nito ang kamay ko.

"Naku, SAlamat naman po kung ganoon. At least wala ng dahilan para palaging uminit ang ulo niya." nakangiti kong sagot. Kaagad naman nagkatawanan sila Tita at Tito samantalang si Rafael naman ay hinapit nito ang baywang ko.

Oh diba, nakaupo pa iyan sa Wheelchair pero may paganyan pa siya. Walang pagsidlan ang tuwa na nararamdaman ng puso ko dahil sa wakas muli naming nalagpasan ang isang malaking dagok na nangyari sa aming buhay.

Mabilis lang naman kaming nakauwi ng mansion. Kita ko ang saya sa mukha ni Rafael habang inililibot nito ang tingin sa paligid. Kumpleto ang buong pamilya at mukhang magkakaroon pa yata ng family day celebration kahit hindi naman weekend. Pagkababa pa lang namin ng kotse kaagad ng sumalubong si Jeann at Charlotte sa amin pati na din ang iba pang mga pamangkin ni Rafael.

Kanya-kanya silang bigay ng pagbati sa kanilang Uncle. Nagwish din sila na sana tuloy-tuloy na ang pagaling ni Rafael na siyang lalo kong ikinatuwa. At least ramdam ko na iisa lang ang hangarin namin lahat ngayun. Ang tuluyang maka-recover ang mahal ko mula sa aksdenteng iyun.

"Uncle, pasensya na, hindi ako nakadalaw sa iyo sa hospital. Pinagbawalan kasi ako ni Mommy eh." wika ni Jeann ng isa-isang nagsipag- alisan na ang mga pinsan nito. Hinalikan pa nito sa pisngi ang kanyang Uncle kaya naman kaagad itong inasikan ni Rafael.

"Its Okay!" matipid na sagot ni Rafael. Pasimple pa nitong pinunasan ang kanyang mukha. Tingnan mo nga naman, ang arte talaga nito. Pamangkin lang naman ang humalik sa kanya.

"Paanong hindi kita pagbabawalan. Halos mamatay ka na sa morning sickness mo. Napakahirap mo din pakainin dahil lahat ng kinakain mo isinusuka mo." sagot naman ni Ate Arabella. Kaagad naman napasimangot si Jeann.

""Tsk! Tsk! Kaya pala ganyan ang hitsura mo. Para ka ng buhay na bangkay! Buti napagtatiyagaan ka pa ni Drake!" sagot naman ni Rafael. Bakas sa boses nito ang pang-aasar para sa pamangkin. Hindi naman namin maiwasan ni Charlotte ang matawa.

"Uncle naman! Normal lang sa nagliliihi ang ganitong hitsura at hindi mangyayaring pagsawaan ako ni Drake! Mahal ako noon!" inis naman na sagot ni Jeann. Inirapan pa nito ang kanyang Uncle bago nag-walk out. Napapailing na lang si Ate Arabella na nasundan ng tingin ang anak.

"Pagpasensyahan niyo na ang malditang iyun. Hindi ko na nga malaman ang gagawin ko sa batang iyun. Habang tumatagal lalong pumapangit ang ugali. Siguro dala lang sa hirap na nararanasan niya sa kanyang paglilihi ngayun." hinging paumanhin ni Ate Arabella. Nakakaunawa naman akong tumango.

"Ayos lang po Ate. Ito din kasing si Rafael walang preno kung mang-inis eh." sagot ko.

"So ayos ka na Bro? Kaunti na lang at balik na sa dati ang lahat." wika naman ni Ate Miracle. Naglalakad ito palapit sa amin at kaagad hinalikan sa pisngi si Rafael. Nakangiti din ako nitong binalingan ng tingin at nakipagbeso pa sa akin.

"Salamat nga pala NIca at napagtyagaan mo ang ugali nitong kapatid ko." pahabol na wika nito.

"Ayos lang po Ate. Wala naman po tayong ibang hangad sa ngayun kundi tulungan na gumaling kaagad si Rafael. " nakangiti kong sagot.

"Ano nga pala ang sabi ng Doctor niya?

'tanong naman ni Ate Miracle.

"Kailangan daw po sumailalim sa therapy si Rafael para bumalik sa dati ang paglakad niya. Pero kailangan munang hintayin maghilom lahat ng sugat niya bago gawin iyun." sagot ko. Kaagad na napatango si Ate Miracle bago sumagot.

"Mabuti naman kung ganoon. At least inassure ng Doctor na magagamit niya pa rin ng maayos ang na-injured nyang binti." nakangiti nitong sagot.

Ilang bagay pa ang napag-usapan bago nagyaya si Rafael na pumasok muna ng kanyang kwarto. Gusto daw muna nitong magpahinga. Kaagad ko naman itong sinamahan.

Mabuti na lang at may mga bodyguard ito at sila na ang bumuhat kay Rafael habang nakaupo sa wheelchair paakayat ng second floor. Kung hindi baka mahirapan talaga kami. Ang bigat pa naman nitong mahal ko.

Chapter 260

VERONICA POV

Sa tulong ng mga bodyguards na nagbuhat kay Rafael maayos itong nakaakyat ng kanyang kwarto. Mula sa wheelchair kaagad na din itong nagpalipat ng kanyang kama. Mukhang katulad ko na-miss din yata nito ang kanyang sariling higaan kaya hindi ko mapigilan ang makaramdam ng tuwa habang pinagmamasdan ito.

Laking pasasalamat ko sa Diyos dahil tuluyan ng natanggal ang halos lahat ng benda sa katawan nito. Maliban na lang sa kaliwang binti na napuruhan talaga dahil sa sa aksidente.

Gayunpaman masaya ako dahil alam kong babalik din sa dati ang lahat.

Matapang si Rafael at alam kong walang pagsubok ang hindi nito kayang malagpasan.

"Ano nga pala ang gusto mo? Gusto mo bang ikuha kita ng makakain sa kusina para naman malamnan ang sikmura mo bago ka matulog?" malambing kong tanong sa kanya nang kaming dalawa na lang ang naiwan dito sa kanyang kwarto.

Abala ang halos lahat ng miyembro ng pamilya sa ibaba. Gustong ipagdiwang nila Tita Carissa at Tito Gabriel pati na din ng mga kapatid ni Rafael ang kanyang agarang paglabas sa hospital. Mas mabuti nga iyun para naman magkaroon pa lalo ng motivation si Rafael na magpagaling.

"Nope! Busog pa ako. How about you? Gusto mo bang kumain? Parang kakaunti lang yata ang nakain mo kanina sa hospital." sagot nito sa akin. Umiling din ako. Ganito naman talaga ito palagi, marami or kaunti ang kakainin ko palaging bukang bibig nito na kaunti lang daw ang kinakain ko. Nasanay na ako sa kanya.

"Kung ganoon siguro kailangan mo ng magprepare para matulog para makapagpahinga ka bago tayo ulit bababa mamaya. Hinihintay ka din ng mga kapatid mo.. Teka lang, punasan muna siguro kita at palitan ng damit pantulog. Para naman magiging kumportable ka." nakangiti kong sagot kanya.

"Kung ayos lang sa iyo why not! Of course, masaya ako na maramdaman ang pag-aalaga mo sa akin Sunshine ko. Iyun nga lang, hindi ko muna masusuklian ang ginagawa mong pag aalaga sa akin ngayun. Hindi pa kasi ako makakilos na maayos eh." sagot nito. Nakakaunawa ko naman itong nginitian.

"Ayos lang iyun. Huwag kang mag- alala, ililista ko lahat ng utang mo sa akin para masingil kita paggaling mo." pabiro kong sagot habang nakangiti. Kaagad naman itong tumawa. Hindi ko tuloy maiwasan na titigan ito sa kanyang mukha.

Kahit siguro maghapon kong titigan ang mukha nito hindi ako magsasawa. Lalo kasi itong gumwapo sa paningin ko. Pakiramdam ko nga napaka-swerte ko sa kanya. Kahit na nasa ganitong itong sitwasyon hindi pa rin ito nagkulang para iparamdam sa akin kung gaano ako kahalaga sa kanya.

Lalong naging istrikto sa ibang tao si Rafael pero kapag ako ang kaharap nito palagi itong nakangiti. Lalo tuloy naramdaman ng puso ko kung gaano ako ka-special sa kanya. Kaya naman susuklian ko ang pagmamahal na ibinibigay niya sa akin ng higit pa. Aalagaan ko ito sa abot na aking makakaya.

"Ohhh Sunshine..natulala ka na diyan ah? Matagal ko ng alam na pogi ako kaya huwag mo akong titigan ng ganyan " tatawa-tawa nitong wika.

Mahina pa nitong pinisil ang ilong ko kaya naman hindi ko maiwasan na mapakurap. Hindi ko man lang namalayan na kanina pa pala ako nakatulala. Nakakahiya tuloy sa kanya.

"ha? Ahhh! Ehhh! Hehehe! Sorry, ano nga uli iyun Mahal kong Rafael?" nakangiti kong tanong kahit na ang totoo nakaramdam ako ng kaunting hiya sa kanya. Baka kong anong isipin nito sa akin. Mabuti na lang at hindi tumulo ang laway ko habang nakatitig sa kanya kanina.

"Sabi ko, akala ko ba balak mo akong punasan? Bakit ka nakatulala diyan?' nakangiti nitong tanong. Bakas ang panunudyo sa mga mata nito kaya naman kaagad akong napaiwas ng tingin. Nagmamadali akong tumayo mula sa pagkakaupo sa kanyang tabi dito sa kama at nagmamadaling naglakad patungo sa banyo para kumuha ng basang bimpo at gamitin para pagpunas sa katawan nito.

"ahhh oo nga pala...hehehe! Sorry po... wait lang at kukuha lang ako ng gamit. " sagot ko at nagmamadaling pumasok sa loob ng banyo. Sobrang lakas ng kabog na dibdib ko. Hindi ko tuloy maintindihan kung bakit ako nagkakaganito ngayun. Sanay naman na ako na palaging katabi si Rafael pero iba ang epekto niya sa akin ngayun. Siguro dahil hindi na kami halos naghihiwalay kaya ganoon.

Mabuti na lang at kumpleto sa mga gamit itong banyo ni Rafael. Lahat yata ng mga kailangan nito nandito na sa loob kaya naman kaagad akong kumuha ng bimpo at itinapat sa gripo para basain. Kung may palanggana sana mas mabuti pero dahil wala magtatiyaga na lang ako na magpabalik balik ngayun dito sa banyo.

Pagkalabas ko ng banyo kaagad kong napansin na nakapikit na si Rafael.

Mukhang natagalan yata ang paglabas ko mula banyo at nakatulog na ito. Gayunpaman nagpasya na muna akong pumunta sa kanyang walk in closet para kumuha ng pantulog na pwedeng ipamalit sa suot niya ngayun. Pipilitin kong mapunasan ang buo nitong katawan para naman makaramdam din siya ng kaginhawaan at makapagpahinga ng maayos.

"Rafael? Tulog ka na ba?" mahina ko pang tawag dito ng muli akong makalapit ng kama. Unti-unti naman itong dumilat sabay tango.

"Yah...so pupunasan mo na ba ako?" nakangiti nitong tanong. Kaagad akong tumango.

"Oo, pero kailangan muna nating hubarin ang tshirt mo. Papalitan na din kita ng kasuotan para mas lalo kang maging kumportable." nakangiti kong sagot, sabay kuha ng remote ng aircon at hininaan ito. Ayaw kong lamigin ito habang ginagawa ko ang proseso ng pagpupunas sa kanyang katawan. Akma naman na babangon ito ng kama pero kaagad ko itong sinaway.

"Huwag na! ako na ang bahala sa iyo. Relax ka lang at sinabi ng Doctor na hindi dapat mapwersa iyang binti mo. Kailangan gumaling kaagad ang sugat para maumpisahan na ang therapy mo.: "nakangiti kong awat sa kanya. Hinawakan ako nito sa aking kamay sabay tango.

"Thank you! Napaka-maalalahanin mo talaga! Hindi ako makapaniwala na sa kabila ng nangyari sa akin nandito ka pa rin sa tabi ko. Ginagawa mo ang lahat para maalagaan mo ako ng maayos. Thank you Sunshine ko! Sa totoo lang, takot na takot ako sa nangyaring ito sa akin. Mabuti na lang at nandito ka palagi sa tabi ko. Palagi mong ipinaparamdam sa akin na ayos lang kaya naman lalo akong naging matapang para tulungan ang sarili ko na gumaling kaagad." madamdamin nitong sagot sa akin. Pigil ko naman ang sarili ko na maluha dahil sa sinabi nito sa akin ngayun.

"Ano ka ba...hindi mo na kailangan pang magpasalamat sa akin Rafael. Masaya ako na pagsilbihan ka! Kahit na anong mangyari, hindi ako aalis sa tabi mo dahil kahit na injured ka ngayun ramdam na ramdam ko pa rin ang pag- aalaga mo sa akin." sagot ko. Kaagad lumamlam ang mga mata nito habang nakatitig sa akin. Hindi ko na napigilan ang sarili ko, kaagad ko siyang niyakap at mabilis na hinalikan sa labi.

"Ipangako mo sa akin, kahit na anong pagsubok na dumating huwag ka basta- bastang sumuko. Kailangan kita! Kailangang kailangan kita Rafael." halos pabulong kong wika sa kanya. Kaagad kong naramdaman ang mahigpit na pagyakap nito sa akin.

Hinalikan pa ako nito sa noo bago sumagot.

"Kailangan din kita Sunshine. Promise, gagawin ko ang lahat maging masaya ka lang sa piling ko." sagot nito.

"Presensya mo pa lang masaya na ako eh. Sige na nga, masyadong delayed na ang pagpupunas kong ito sa iyo. Bitaw na at nang mapalitan na kita ng damit. "malambing kong wika sa kanya sabay kalas sa pagkakayakap. Masyado pa namang mababaw ang luha ko nitong mga nakaraang araw at baka maiyak na naman ako. Inabot ko na ang bimpo at inumpisahan itong punasan sa kanyang mukha.

Nakangiti naman itong hinayaan akong gawin ang trabaho ko. Hindi din ito umaangal at nagiging cooperative naman hanggang sa hubarin ko na ang kanyang suot na tshirt at inumpisahan ko ng punasan ang kanyang katawan.

"Ohhh I really love it!" narinig ko pang bulong nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Patapos ko ng punasan ang katawan nito nang maramdaman ko ang paghawak nito sa kamay ko. Namumungay ang mga matang tumitig ito sa akin

"Gusto kong punasan mo din ako sa ibaba." wika nito sabay senyas sa ibabang parte ng katawan. Kaagad naman akong tumango.

Iyun naman talaga ang balak ko. Ang punasan ito mula ulo hangang paa. Kaya lang masyadong atat itong mahal ko. Tinatantiya ko pa nga kung paano ko gagawin eh. Kahit naman papaano first time kong gagawin ito sa kanya na hindi siya masasaktan. Na hindi masasagi ang ilang mga sugat nito na hindi pa masyadong magaling. Sa hospital kasi hanggang mukha, leeg, braso at paa lang ang ginagawa kong pagpunas dito. Ngayun nagdedemand na sya sa buong katawan.

Kaya ko naman sigurong gawin. Dalawa lang naman kami dito sa kwarto at ilang beses ko na din naman nasilayan ang hubad nitong katawan.

"Maingat kong hinawakan ang suot nitong cotton shorts at unti-unti iyung ibinababa. Ramdam ko pa ang panginginig ng aking mga kamay dahil sa ginagawa ko. Kailangan kong mag- ingat dahil baka masagi ko pa ang kaliwa nitong binti. Hindi pa magaling iyun at ayaw ko siyang masaktan.

"Hindi ba masakit?" wika ko sa kanya pagkatangal ko ng kanyang shorts. Tumango ito. Napansin ko pa ang malagkit na pagtitig nito sa akin kaya hindi ko maiwasan na makaramdam ng pagkailang.

"Hubarin mo din ang brief ko Sunshine. Sobrang sikip na kasi eh.

Hindi na makahinga ang alaga ko." wika nito. Kaagad na dumako ang tingin ko sa gitnang bahagi ng katawan nito. Partikular sa parte na natatakpan pa ng brief nito at hindi ko maiwasan na magulat. Kaagad kasing tumampad sa mga mata ko na bumubukol na iyun. Napalunok pa ako ng makailang ulit bago muling tumingin sa mukha ni Rafael.

"Ba-bakit ganiyan?" pabulong kong tanong.

"Kanina pa siya ganiyan. Namimiss ka na talaga siguro eh." sagot nito na may halong panunudyo ang boses. Hindi ako nakasagot.

"Sige na Sunshine...gusto ko din magpalit ng underware. Ang init na kasi eh." nakangiti nitong wika. Tumango ako at gamit ang nanginginig kong kamay dahan-dahan kong hinawakan ang garter ng kanyang brief. Bahala na nga. Maraming beses ko Ng Makita ang alaga nito at hindi ako dapat kabahan Ng ganito.

Chapter 261 (WARNING: SPG)

VERONICA POV

Well, dahil mahal ko si Rafael, handa kong gawin ang lahat ng makakapag- paligaya sa kanya. Buong puso kong ibibigay lahat ng gusto nito.

Pagkababa ko ng brief ni Rafael kaagad na bumulaga sa paningin ko ang tayong-tayo nitong pagkalalaki. Kaagad kong naramdamdaman na pag- iinit ng pisngi ko dahil sa nasaksihan. Narinig ko naman ang mahina nitong pagtawa at ang paghawak nito sa kamay ko.

Nang dumako ang tingin ko sa mukha ni Rafael kaagad kong napansin ang matinding pagnanasa sa mga mata nito. Hindi ako makapaniwalang napatitig sa kanya.

"Kiss me Sunshine!" halos pautos na wika nito. Para naman akong robot na kaagad na napasunod sa gusto nito.

Dinukwang ko ito at mabilis na kinintalan ng halik sa labi na mapusok naman kaagad niyang tinugon.

Hindi na ako nagtaka pa kung gaano ito kapusok ngayun. Basta ang alam ko lang masaya ako sa ginagawa naming dalawa ngayun.

Parang hindi man lang ito dumaan sa matinding aksidente kong panggigilan niya ako. Hindi ko akalain na sa kabila ng injury na natamo nito may mas ipupusok pa pala na natira sa sistema ng isang Rafael Villarama.

"Teka lang..baka kung mapaano ka niyan. Hindi pa pwede at baka mabinat ka." pigil ko dito ng mapansin ko na nag-uumpisa ng maglumikot ang mga kamay nito. Mas lalo pa itong naging agrisibo ngayun.

"Kaunti na lang Sunshine. Sobrang na- miss ko itong gawin sa iyo. I need you now!" sagot nito sa habang ang leeg ko naman ang pinagkakaabalahan nitong papakin.

Hinayaan ko na lang siya. Aaminin ko na nakakadarang din ang ginagawa nitong paghalik sa akin. Gustong gusto ko din naman itong pagbigyan. Gusto kong ipadama din dito kung gaano ko siya kamahal.

"Pwede bang pakihubad din ng lahat ng iyung saplot sa katawan? I want to see your naked body." mahinang anas nito sa akin. Kahit sa boses nito ramdam ko ang kanyang pagnanasa. Hindi ko na namalayan pa na nakadagan na pala ako dito kaya naman kaagad akong bumangon. Isa- isa kong hinubad ang lahat ng saplot ko sa katawan habang tahimik naman itong nakatitig sa akin.

Gusto kong ibigay sa kanya lahat ng makakapag-paligaya sa kanya. Lahat gagawin ko para kay Rafael. Gusto kong maramdaman nito na nasa tabi lang ako nito palagi.

Pagkatanggal ko ng sarili kong saplot sa buo kong katawan muli akong tumitig sa mukha nito. Kitang kita ko sa mga mata nito ang matinding paghanga.

Hindi ko naman mapigilan na sipatin ng tingin ang galit na galit na nitong alaga. Ramdam ko na ang kagustuhan nitong maangkin ako ngayung araw at hindi ko ito bibiguin. Ako ang magpapaligaya sa kanya ngayun dahil alam kong wala itong kakayanan na kumilos katulad ng dati dahil hindi pa ito masyadong magaling dahil sa aksidenting kinasangkutan.

Alam kong kaya kong gawin ang ginagawa niya sa akin noon. Kakayanin ko alang-alang sa pagmamahal ko sa kanya.

Seryoso kong tinitigan si Rafael. Naupo ako sa tabi nito at kaagad na umangat ang kamay nito. Diretso sa magkabilaan kong bundok kaya hindi ko maiwasan na mapaiktad lalo na ng maramdaman ko na salitan nitong nilaro-laro ang magkabilaan kong nipple. Humugot pa ako ng malalim na buntong hininga upang maiwasan ko ang pag-ungol kasabay ng paghawak ko sa kamay nito para pigilan siya sa kanyang ginagawa.

"Hayaan mong ako naman ang magpapaligaya sa iyo ngayun."

nakangiti kong wika habang hawak ang kanyang kamay. Nagtatanong ang mga matang tumitig ito sa akin. Sinulyapan ko pa ang nanggagalit nitong pagkalalaki bago nakangiting hinawakan iyun. Ramdam ko ang pag- iktad ni Rafael dahil sa aking ginawa.

"ohhh shit! Sunshine...come on what are you doing?" mahina nitong anas sa akin. Kaagad naman akong umusog papunta sa pagkalalaki nito. Hinaplos ko iyun gamit ang dalawa kong kamay kaya naman lalong dumuble ang laki at haba nito. Lalo kong naramdaman ang paglulumikot ng katawan ni Rafael dahil sa aking ginawa.

Kung noon siya ang palaging kumikilos para pareho kaming maging masaya sa ibabaw ng kama... ngayun ako naman. Gagawin ko sa kanya ang ginagawa niya din sa akin bago ito naaksidente.

Hindi na ako nag-atubili pa. Hinagod ko ng tingin ang pagkalalaki nito at inamoy iyun. Bahala na. Susubukan ko lang naman kung kaya ko bang gawin sa kanya ang tumatakbo sa isip ko ngayun.

Wala ng hiya-hiya pa. Dinilaan ko ang ulo ng pagkalalaki nito at kaagad kong narinig ang impit na pag-ungol nito. Hudyat iyun para lalo akong ganahan sa aking ginagawa.

"Ohh shit! Veronica! You dont need to do this!" halos paungol nitong wika sa akin. Hindi ko ito pinakinggan pa. Hindi ko din alam kung saan ko nakuha ang lakas ng loob na meron ako ngayun para gawin ko ito ngayun kay Rafael.

"Aghhh! Shit Sunshine! what are you doing?" bulong ulit nito at lalo kong naramdaman ang lalong pagtigas ng ari nito. Hindi na ako nakapagpigil pa. Marahan kong isinubo ang kahabaan nito at lalo kong naramdaman ang hindi mapakaling katawan ni Rafael. Mukhang nagtagumpay ako sa plano kong pagpapaligaya sa kanya ngayun. Kita naman sa reaction ng kanyang katawan.

"Ohhh God! Enough Sunshine...A-ayaw kong sumabog sa bibig mo. Please!" narinig ko pang wika nito. Sinunod ko naman ang gusto niya. Alam kong kaunti na lang ay lalabasan na si Rafael. Kabisado ko na ang galaw ng katawan nito sa ilang ulit na may nangyari sa amin.

"As you wish Rafael ko" nakangiti kong wika at kaagad na pumesto sa ibabaw nito. Daha-dahan kong inupuan ang naghuhumindig niyang pagkalalaki at dahil basang basa na din ako hindi ko maiwasang mapaungol ng dahan-dahan itong pumasok sa loob ko.

"Oohhh! Ang galing mo Sunshine!' Narinig ko pang bulong ni Rafael at hinawakan ako sa baywang.

Tinulungan ako nitong magtaas baba sa ibabaw nito. Hindi naman ako nahirapan dahil nakaalay ito sa akin hanggang sa nasanay na ako sa ginagawa ko sa kanya.

Kusang kumikilos ang katawan ko sa ibabaw nito. Ginaya ko lang naman ang ginagawa niya sa akin kapag nasa ibabaw ko ito noon kaya naman alam kong pareho kaming satisfied sa pagniniig namin ngayun.

"Oh Shitttt Sunshine...kaunti na lang... Faster! Faster! Malapit na ako!" wika ni Rafael sabay bitaw sa baywang ko at hinawakan ako sa magkabilaan kong bundok. Umaalog-alog kasi iyun sa tuwing nagtataas baba ako sa kanyang ibabaw.

Ilang saglit lang kaagad kong naramdaman na may kung anong bagay na biglang namuo sa puson ko kasabay ng pagsirit na masaganang katas ni Rafael sa kaloob-looban ng pagkababae ko. Hingal na hingal akong bumagsak sa ibabaw nito dahil sa matinding pagod. Kaagad ko naman naramdaman ang paghila nito sa makapal na comforter para itakip sa hubad naming katawan.

Ilang saglit na katahimikan din ang namayani sa aming dalawa. Hingal na hingal kami pareho kaya naman hindi ko maiwasan na mapapikit at lalo kong isinubsob ang mukha ko sa leeg ito.

Naramdaman ko naman ang paghaplos nito sa likod ko at ang buong pagsuyo nitong paghalik sa aking noo.

"I am sorry! Napagod ka ba?" narinig ko pang wika ng makabawi na ito. Umangat ang ulo ko at tumitig sa mukha nito.

"Kaunti lang...gusto mo round 2 pa eh. " sagot ko na may kasamang biro. Kaagad kong narinig ang malakas nitong pagtawa sabay pisil sa pisngi ko.

"Pilya ka! Ginulat mo ako doon ah?" nakangiting wika nito. Kaagad din akong napangiti at tuluyan ng umalis sa kanyang ibabaw. Alam kong mabigat ako at ayaw kong mahirapan ito. Nahiga ako sa kanyang tabi at niyakap ito.

"Sobrang napagod ako sa perfomance natin ngayun Rafael. Pwede bang dito na lang ako matulog sa tabi mo?" naglalambing kong wika. Masuyo nitong hinaplos ang mukha ko bago sumagot.

"Sure...simula ngayung araw, dito ka sa kwarto ko. Ipapalipat ko na lahat ng gamit mo dito sa kwarto ko Sushine dahil simula ngayung araw gusto kong katabi kita sa pagtulog palagi.." sagot nito. Hindi na ako nakaimik pa. Dahil sa pinaghalong pagod at puyat sa ilang araw at gabi na pagbabantay sa hopital kaagad akong nilamon ng antok. Huli kong naramdaman ang masuyo nitong paghalik sa labi ko at ang pagbulong nito ng 'I love you' sa akin.

Chapter 262

VERONICA POV

Hindi ko alam kung ilang oras akong nakatulog. Nagising na lang ako ng maramdaman ko ang marahang haplos sa pisngi ko mula kay Rafael. Pagkadilat ko kaagad na sumalubong sa akin ang nakangiti nitong mukha.

"Anong oras na? Hindi ka ba nakatulog?" kaagad kong tanong sa kanya.

"Kakagising ko lang din. Inaantok ka pa ba? Kung pagod ka, huwag na muna tayong lumabas. Kailangan mo din magpahinga. Maiintindihan ng lahat kung hindi muna tayo makiki-join sa celebration sa ibaba." nakangiti nitong wika.

Saglit akong natigilan. Iniisip ko kung ano ang ibig nitong sabihin at ng ma- realized ko na nasa ibaba pala ng

Mansion ang pamilya Villarama hindi

ko maiwasan na mapabalikwas ng bangon. Nakakahiya! Baka kanina pa nila kami hinihintay.

"Naku....sorry, nakalimutan ko! Teka lang, ikukuha kita ng kumportableng damit sa walk in closet mo." wika ko kay Rafael at halos patakbong naglakad patungo sa walk in closet nito. Hindi ko na napansin pa na wala pala akong ni kahit isang saplot sa katawan. Narinig ko na lang ang mahina nitong pagtawa bago ako tuluyang nakapasok sa loob ng walk in closet kaya nagtatakang napalingon ako dito.

"Sunshine...may ilang gamit ka na din na nasa loob ng closet ko. Magbihis ka muna at baka magalit na naman itong alaga ko at tuluyan na tayong hindi makalabas dito sa loob ng kwato."

bakas ang biro sa boses na wika nito. Hindi ko naman maiwasan na magtaka at ng maramdaman ko ang lamig na dampi ng hangin mula sa aircon, wala sa sariling napayakap ako sa sarili kong katawan.

Huli na ng marealized ko na hubot hubad pa rin pala ako. Diyos ko! Ano ba itong nangyayari sa akin. Nakakahiya kay Rafael kaya naman mabilis na akong pumasok sa loob ng walk in closet nito at mabilis na isinara ang pintuan niyun.

Biglang dagsa ng realisasyon sa isip ko ang ginawa ko kani-kanina lang. Kung gaano ako ka-wild kanina sa kama. Hindi ko tuloy maiwasan na matapik ang noo ko. Kaya pala kakaiba ang titig at ngiti na ibinibigay sa akin ni Rafael. Siguro naman satistfied siya sa performance ko noh?

Kagat labi na naghanap na din ako ng pwede kong maisuot. Tama si Rafael, may ilang gamit na pala ako dito sa loob ng kanyang walk in closet. Pinili ko ang pinaka-kumportableng damit at mabilis na nagbihis.

Mamaya ko na iisipin ang hiya ko. Kailangan kong unahin na mabihisan si Rafael dahil baka kung ano na ang iniisip ng pamilya nito sa amin. Kung bakit naman kasi napasarap ang tulog ko. Kaya nga kami umakyat dito sa kwarto para makapagpahinga ito pero kabaliktaran naman ang nangyari. Ako itong napahimbing sa pagtulog.

Desente na ang hitsura ko pagkalabas ko ng walk in closet. Kaagad kong hinagilap ang bimpo at nagmamadaling pumasok sa loob ng banyo.

"Naghilamos at toothbrush na lang ako. Gustuhin ko man maligo muna pero kailangan ko ng magmadali. Pagkatapos kong gawin ang sarili kong routine muli kong sinabon ang bimpo at nagmamdaling lumabas ng banyo.

"Pupunasan muna kita bago kita

bihisan." wika ko sa kanya. Kaaagad naman itong tumango.

"Sure... basta ingatan mo lang na hindi masagi ang alaga ko ha? Baka magalit na naman eh." pilyo naman nitong sagot. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Mahina ko itong kinurot sa kanyang tagiliran kaya natawa ito.

"Pilyo ka talaga! Pagod pa ako kaya wala akong balak na patulan iyang alaga mo!" pabiro kong sagot sa kanya. Muli itong tumawa kaya hindi ko mapigilan na titigan ito sa mukha. Dalangin ko na sana ganito kami palagi.

Na sa kabila ng mga pinagdaanan namin, heto pa rin kami....Masaya at nagkakaintindihan at higit sa lahat nagmamahalan.

Pagkatapos kong bihisan si Rafael kaagad kong tinawagan si Tita gamit ang cellphone ni Rafael. Nanghihingi kami ng tulong para may magbuhat

kay Rafael pababa ng hagdan. Ayaw naming lahat na pwersahin ni Rafael ang sarili niya although sinabi ng Doctor na kaliwang binti lang naman ang masyadong naapektuhan dahil sa aksidente.. Makakalakad pa rin naman ito gamit ang saklay kung gusto niya.

Pero since, gusto talaga namin siyang ingatan at iniiwasan din namin na baka ma-out of balance ito hindi na namin sinunod pa ang sinabi ng Doctor nito. Uupo si Rafael sa wheelchair hanggang sa tuluyan ng maghilom ang sugat at gumaling ang binti nito.

Katulad kanina, binuhat ulit si Rafael ng dalawa nitong bodyguard pababa ng hagdan. Nagboluntaryo na din ako na ako na ang magtutulak ng wheelchair nito hanggang sa makalabas kami ng harden.

Kaagad kaming sinalubong nila Tita Carissa ng mapansin nila ang paglabas namin. Tinanong na ng mga ito si Rafael sa kanyang nararamdaman at nang sinabi naman nito na ayos lang ay kaagad kong napansin ang tuwa sa mga mata nito at niyaya na kami sa isang mesa na puno ng pagkain kung saan naabutan namin na nakaupo ang lahat ng kapatid ni Rafael pati na din ang mga asa-asawa ng mga ito. Sa kabilang lamesa naman ay ang mga pamangkin na abala sa pagkain.

"Since, ikaw ang personal na nag- aalaga kay Rafael, kailangan mong damihan ang pagkain Nica." narinig ko pang wika sa akin ni Ate Miracle. Tipid naman akong napangiti. Nakaramdam kasi ako ng hiya lalo na at sa amin nakatutok ang pansin ng lahat ng miyembro ng pamilya. Mula sa kambal na kapatid ni Rafael kasama na sa mga asa-asawa ng mga ito. Dagdagan pa nila Ate Arabella at Kuya Kurt.

"Swerte pa rin ang lokong iyan pagdating sa babae. Sa dami ng

pinaiyak noon, hindi man lang tinablan ng karma." narinig ko namang sabat ni Kuya Christian, Hindi naman ako makapaniwala. Marunong palang magbiro ang kakambal ni Ate Miracle? Palagi kasi itong seryoso sa tuwing nakikita ko.

"Kuya! Kailangan pa bang ibalik ang nakaraan? Baka mamaya maniwala sa iyo ang asawa ko eh.!" paangil na sagot ni Rafael sa kanyang Kuya. Nagkatawanan naman ang lahat.

"Totoo naman eh. Masaya kaming lahat dahil nagtino ka na!" sagot ni Kuya Christian. Mukhang nasa mood ito ngayun para asarin si Rafael. Napansin ko pa ang pagkalabit dito ng kanyang asawa na si Ate Carmela pero wa epek yata.

"Kaya ikaw Veronica...kapag may aali- aligid diyan na babae kay Rafael, huwag kang magdalawang isip ha?

Kalbuhin mo kaagad! Nasa likod mo

lang kami palagi." nakangiting muling wika ni Kuya Christian. Pigil ko naman ang sarili ko na matawa.

"Hindi na mangyayari iyun. Graduate na ako sa ganyang bagay. Kontento na ako sa asawa ko noh? And besides, Kuya Christian, kapag hindi ka pa tumigil diyan, sisiguraduhin ko talaga na ma-stock ka ng matagal sa Villarama Empire. Hihilingin ko kay Daddy na magbabakasyon muna kami ni Veronica sa ibang bansa hanggang sa tuluyan akong gumaling. Maybe, one year is enough para naman kahit papaano mas mabigyan ko ng tamang time ang mahal ko." pang-aasar na wika ni Rafael. Kaagad kong napansin ang biglang pagseryoso ng mukha ni Kuya Christian. Mukhang tutol ito sa sinabi ni Rafael ngayun lang.

"No! Hindi ako papayag diyan! Dad, huwag kang pumayag ha? Busy din kami sa sarili naming negosyo." sagot ni Kuya Christian. Naiiling naman na nagpapalipat-lipat ng tingin si Tito Gabriel sa dalawa niyang anak. Tumitig ito kay Rafael bago sumagot.

"Tsaka na natin pag-usapan ang tungkol dito. Ang importante sa ngayun ay ang agarang pagaling ni Rafael para bumalik na sa normal ang buhay niya." sagot ni Tita Gabriel. Marahan naman na napabuntong hininga si Kuya Christian at masuyo nitong tinitigan ang bunsong kapatid.

"Bro...nagbibiro ka lang diba? Pwede niyo naman ienjoy ang isat-isa ni Nica kahit na nandito lang kayo sa Pinas. Pwede mo naman pagsabayin ang pag- ibig at ang pagiging CEO diba? Teka lang...bibili pala ako ng yate, surpresa ko sana sa iyo iyun sa parating mong birthday.......diba ang bait kong Kuya? Pero since nandito na tayong lahat at gusto kong inggitin ang iba pa nating kapatid, sinabi ko na din...at hindi pa iyan, kapag balak nyo nang ikasal sa simbahan ni Nica sagot ko na din ang lahat-lahat. Mula sa pag-aayos sa simbahan hanggang sa reception. Huwag lang ganito. Magagalit na sa akin ang mga byanan ko eh..." bakas sa boses ni Kuya Chrisitian ang pakiusap. Natatawa naman na nagkatinginan sila Tita Carissa at Tito Gabriel. Samantalang si Rafael naman nginisihan nito ang kanyang Kuya.

''"Grabe, ang haba ng sinabi mo Kuya... First time yan ah?" Well, Dont worry, pag-iisipan ko iyan proposal mo." natatawang sagot ni Rafael.

"Bro naman...gusto ko ng assurance ngayun. Hindi talaga pwedeng hawakan ko ng matagal ang Empire...sa sobrang ganda ng performance mo natatakot akong mabaliwala lang lahat ng naumpisahan mo na." muling sagot ni Kuya Christian. Sumulyap muna si Rafael sa kanyang mga magulang bago sumagot.

"Well, since nakikiusap na si Kuya ayos lang naman sa akin. Binti ko lang ang napuruhan at kaya ko naman magtrabaho. Kaya ko din pumirma ng mga papeles. Give me one week. Babawi lang ako ng lakas and you're free na Kuya. Ako na ulit ang bahala sa Villarama Empire." sagot ni Rafael sa kapatid. Kaagad naman gumuhit ang masayang ngiti sa labi nito.

"Wow! Sabi ko na nga at hindi mo ako matitiis eh. Iyan ang gusto ko sa iyo bunso! Kaya ikaw ang favorite ko sa lahat kong kapatid dahil sobrang bait mo!" nakangiting sagot ni Kuya Christian. Hindi naman nakaligtas sa paningin ko ang sabay-sabay na pag- ismid nila Ate Miracle at Ate Arabella. Nagkatawanan naman ang lahat.

Chapter 263

VERONICA POV

Mabilis na lumipas ang mga araw. Tuluyan ng naghilom ang mga sugat sa buong katawan ni Rafael. Inuumpisan na din ang therapy ng kanyang binti. Kahit na hindi pa masyadong maayos ang kanyang lagay balik trabaho siya.

Katwiran nito isang binti lang naman ang apektado sa kanya. Hindi naman buong katawan at kaya naman daw niyang pangatawan ang pagiging CEO ng Villarama empire kahit na hindi ito pumasok sa opisina palagi. Pumupunta lang ito ng opisina kapag may mga importanteng meetings na dapat daluhan. Kadalasan, dinadala na lang ng executive secretary nito dito sa mansion ang mga papeles na dapat niyang pirmahan.

Ginagamit din nitong office ang library ng mansion. Nagkukulong ito palagi doon lalo na kapag oras ng trabaho.

Online din ito nakikipag-usap sa kanyang mga empleyado at ibang kliyente.

Walang imposible sa mga taong gustong gumaling. Iyan ang napatunayan ko kay Rafael. Hindi man ito nakakalakad ng maayos pero pinipilit nitong tulungan ang kanyang sarili. Kaliwang binti lang ang apektado sa kanya kaya hindi naman ito nahihirapan. Kaunting panahon pa at babalik din sa dati ang lahat.

Katulad ngayun, tahimik ako habang pinapanood si Rafael na inaasikaso ng kanyang therapist dito sa garden. Malapit na silang matapos at hindi nakaligtas sa mga mata ko ang tagaktak ng pawis nito sa kanyang noo.

Actually, nakaready na ang pamunas para sa kanya. Magaling ang therapist nito at nakikitaan ko na kaagad ng improvement si Rafael.

"Kumusta Iha?" wala sa sariling napalingon ako ng marinig ko ang boses ni Tita Carissa. Nakangiti itong naglalakad palapit sa akin habang nakasunod sa kanya si Ate Maricar na may dalang isang tray ng miryenda.

"Ayos lang po Tita. Natutuwa po ako sa ipinapakita ni Rafael na dedikasyon para magamit nya ulit ang kaliwa niyang binti." nakangiti kong sagot. Naupo ito sa tabi ko at tumingin din ito sa kinaroroonan nila Rafael at ng therapist nito.

"Sobrang bilis ng pagaling ni Rafael. Kitang kita ko sa kanyang mga mata na gusto na niya talagang makalakad ng maayos. All thanks to you Iha dahil nasa tabi ka nya sa lahat ng oras."

nakangiting wika ni Tita Carissa.

"Naku po. Kung alam nyo lang po kung gaano ako kasaya na pagsilbihan si Rafael. Ngayung palagi kaming magkasama, lalo naming nakikilala ang isat-isa Tita." nakangiti kong sagot.

"I know...at napaka-swerte ng anak ko sa iyo Iha. Alam kong magiging masaya kayo ni Rafael habang buhay."

nakangiti nitong wika sabay kuha ng isang baso ng juice at iniabot sa akin.

"Magmiryenda ka muna habang hinihintay natin silang matapos."

nakangiti nitong wika. Kaagad naman akong nagpasalamat at sumimsim ng kaunting juice mula sa baso. Busog pa kasi ako at ilang oras na lang kakain na naman kami ng tanghalian.

"Sa susunod na linggo na ang kasal nila Jeann. Nabanggit sa akin ni Bella na ayaw mo ng maging maid of honor niya. Sigurado ka ba Iha? Huwag kang mag-alala kay Rafael. Kami ang bahala sa kanya sa buong ceremonya." pag- iiba sa usapan ni Tita Carissa.

"Ayos lang po Tita. Kinausap ko na si

Ate Bella at Jeann tungkol dito. Ayaw ko pong maging maid of honor kung hindi din lang si Rafael ang Best Man." nakangiti kong sagot.

"Naku, ikaw talagang bata ka! Ang dami mo nang sinakripisyo. Ayos na naman na si Rafael kaya naman magrelax ka din minsan. Hayaan, mo, ipapaalam kita bukas sa kanya. Mamasyal tayo para makapagrelax ka din. Pati pag-aaral mo tuluyan mo ng iniwan." sagot nito.

"Naku Tita...ayos lang po talaga ako. Huwag mo po kayong mag-alala sa akin. Basta po para kay Rafael, kaya ko pong ipagpaliban muna ang lahat Tita. Mas kailangan niya po kasi ako ngayun at gusto ko po talagang tutukan ang pagaling niya." nakangiti kong sagot.

Alam ko namang sayang ang pag-aaral ko. Pero walang choice eh. Ayaw ko din naman iiwan dito si Rafael sa mansion habang nagpapagaling. Balik Iskwela

na lang siguro ulit ako kapag magiging maayos na ang lahat. Kahit naman papaano pangarap ko pa din na makapagtapos.

"Mukhang seryoso ang pinag-usapan niyo ah?" kaagad akong napatayo ng marinig ko ang boses na iyun. Si Rafael, nakangiting paika-ikang naglalakad palapit sa amin. May gamit na itong saklay at sa hitsura nito mukhang satisfied ito sa kanyang therapy session.

Kaagad akong tumayo at ipinaghila ito ng upuan. Kinuha ko ang bimpo na inihanda ko para dito upang tulungan itong magpunas ng ng kanyang pawis. Ganitong routine ang ginagawa ko sa kanya at sanay na kami pareho.

"Pinag-usapan namin ang tungkol sa kasal nila Jeann. Idedeliver na mamayang hapon ang mga damit na susuutin natin. Hindi pwedeng hindi kayo umattend dalawa. Tiyak na

magtatampo ang mga bagong kasal." nakangiting wika ni Tita Carissa. Kaagad naman akong napatingin kay Rafael.

"I dont know if I can make it Mom. Alam niyo naman po na ayaw kong magpakita sa ibang tao na ganito ang kondisyon ko." sagot ni Rafael.

"Walang problema sa kung ano man ang kondisyon meron ka ngayun Rafael. Malapit ka ng makalakad ng maayos na hindi na kailangan ang saklay na iyan. Importanteng araw ang kasal para sa pamangkin mo kaya kailangan na masaksihan natin lahat iyun." sagot ni Tita Carissa.

"I dont know Mom. Pag-uusapan na lang namin ito ni Veronica," sagot ni Rafael sabay kuha ng isang basong juice at diretsong ininom. iiling-iling naman si Tita Carissa na tinitigan ang kanyang anak.

Ilang araw pa ang lumipas. Naging abala ang lahat sa pag-aasikaso sa nalalapit na kasal ni Jeann samantalang si Rafael naman abala sa responsibilty sa Villarama Empire at sa kanyang Therapy. Nasa tabi niya ako palagi kaya naman nakikita ko kung gaano ito ka-possitive sa mga bagay- bagay na siyang labis kong ipinagpasalamat.

Umaga, nagising ako na sobrang sama ng pakiramdam ko. Parang may kung anong bagay na humahalukay sa sikmura ko. Dali-dali akong bumangon at mabilis na naglakad papuntang banyo habang nakatakip ang kamay ko sa aking bibig.

Nasusuka ako na parang ewan kaya naman mabilis akong lumapit sa toilet bowl at inilabas ang gustong lumabas mula sa kaloob-looban ng aking sikmura.

Hindi ko maintindihan ang sarili ko.

Ilang beses ko na itong naranasan lalo tuwing umaga. Nagduduwal ako pero wala naman akong mailabas. Ang nakakainis lang habang tumatagal pakiramdam ko lalong lumala ang kondisyon ko. Kung hindi lang sa kondisyon ni Rafael ngayun baka matagal na akong nagpatingin sa Doctor.

Hindi ko kasi masabi-sabi kay Rafael dahil ayaw kong magiging dagdag isipin pa ito. Minsan tuloy nagdududa na ako sa sarili ko. Natatakot ako sa isiping baka may sakit ako at maging dahilan pa iyun para panghinaan ng loob niya si Rafael. Gusto kong tuluyan muna itong gumaling bago ko ipagtapat sa kanya ang kakaibang nararamdaman ko sa sarili ko.

Pilit kong pinapakalma ang sarili ko pagkatapos kong dumuwal ng dumuwal. Mariin akong pumikit bago dahan-dahan na tumayo mula sa

pagkakaupo dito sa harap ng toilet bowl. Naglakad ako papuntang sink at wala sa sariling tinitigan ang sarili kong reflexion sa salamin.

Kapansin-pansin ang pangangayayat ko. Nangangalumata na din ako at halatang kulang sa tulog. Pinunasan ko pa ang pawis sa aking noo at butil ng luha sa aking mga mata dahil sa sobrang pwersa ng pagsusuka hindi ko na namalayan pa na naluluha na pala ako.

Naghuhugas na ako ng aking mga kamay ng mapansin ko ang pagbukas ng pintuan ng banyo at ang pagpasok ni Rafael dito sa loob gamit ang kanyang saklay.

"Are you okay? Bakit parang namumutla ka?" kaagad na tanong nito sa akin pagkalapit nito. Dinama pa nito ang aking noo kaya naman kaagad akong nag-iwas ng tingin.

"Na-naku, ayos lang ako.....hindi lang siguro maganda ang gising ko pero ayos lang ako. Teka lang, Bakit ang aga mo yatang gumising ngayun? Linggo ngayun at wala ka namang appointment diba?" tanong ko sa kanya. Matiim muna ako nitong tinitigan bago sumagot.

"Naramdaman ko kasing wala ka sa tabi ko kaya hinahanap kita. Tapos ka na ba? Halika na...kailangan mo pa sigurong matulog dahil

nangangalumata ka pa. May problema ba? Hindi ka ba nakatulog ng maayos kagabi?" bakas ang pag-aala sa boses na wika nito.

"Ayos lang ako. Dont worry!" wika ko at sabay na kaming lumabas ng banyo. Napansin ko pa rin na hindi nito inaalis ang tingin sa akin kaya naman pilit akong ngumiti sa kanya at umaktong normal.

Ayaw ko din kasi talaga na mag-alala ito sa akin.

"Tulog na ulit tayo?" tanong ko sa kanya. Tumango ito at naupo na sa gilid ng kama. Hinawakan ako nito sa kamay at tinitigan sa mga mata.

"Are you sure na ayos ka lang? May family doctor naman tayo.. Pwede natin siya tawagin para matingnan ka. "wika nito. Umiling lang ako at naupo na din sa tabi niya.

"Ayos lang talaga ako. Huwag kang mag -alala. Hindi kasi ako nakatulog ng maayos kanina kaya siguro ganito ang pakiramdam ko. Huwag ka ng mag- alala. Ang mabuti pa matulog muna tayo ulit." sagot ko sa kanya at nahiga na sa kama. Nakakaramdam na naman kasi ako ng pag-ikot ng paligid. Kailangan ko nga sigurong umidlip ulit at umaasa ako na magiging maayos ang pakiramdam ko pagising ko.

Chapter 264

VERONICA POV

Muli akong nagising na hindi pa rin maayos ang aking pakiramdam. Pero wala akong ibang choice kundi ang umakto ng maayos sa harap ni Rafael.

"Are you sure ayos ka lang?" muling tanong nito sa akin. Gamit ang kanyang saklay sabay kaming naglakad papuntang dining area. Late na nga kami at tiyak na naghihintay na sa amin sila Tita Carissa at Tito Gabriel.

"Yes...Dont worry, Ayos lang ako!" sagot ko sa kanya habang pilit na pinasigla ang boses ko. Tinitigan muna ako nito bago dahan-dahan na humakbang papasok ng dining.

"Katulad ng inaasahan, naghihintay na nga sa amin sila Tita Carissa at Tito Gabriel. Nag-uumpisa na nga silang kumain kaya naman kaagad kaming humingi ng paumanhin sa kanila bago kami naupo sa aming pwesto.

"Are you okay iha? Bakit parang namumutla ka yata ngayun? Nahahalata na kita ha...Kailangan mo muna sigurong kumain ng heavy meal sa umaga, napapansin ko na parang tamilmil ka kung kumain nitong mga nakaraang araw. Nangangayayat ka din. May nararamdaman ka bang kakaiba sa sarili mo?" Kaagad na tanong ni Tita Carissa. Hindi ko man lang napansin na kanina pa pala ito nakatitig sa akin.

"Ayos lang po ako Tita. Medyo nawawalan po ako ng gana kumain nitong mga nakaraang araw pero wala naman akong nararamdaman na kakaiba sa sarili ko." pagkakaila ko habang pilit na nakangiti. Pero ang totoo nag-uumpisa na naman umikot ang paningin ko. Nasusuka na naman ako lalo na ng maamoy ko ang sinangag na inilalagay ni Rafael sa pinggan ko.

"I think tama si Mommy. Kailangan mo muna sigurong kumain ng mga heavy meal every morning. Tsaka ka na lang mag cereals kapag bumalik na sa dati ang katawan mo. For now, ito muna ang sinangag ang kainin mo ha?

"malambing naman na wika nito. Kumuha na din ito ng isang sunny side up egg at akmang ilalagay sa pinggan ko ng bigla akong nagtakip ng aking ilong.

Bakit ba napakabaho ng buong paligid? Naduduwal ako kaya naman mabilis akong napatayo at nagmamadaling tumakbo papuntang Kusina. Wala na akong pakialam pa. Diretso ako sa lababo at doon dumuwal ng dumuwal.

Halos mapugto ang hininga ko mailabas ko lang ang gustong ilabas ng sikmura ko pero bigo ako. Puro likido lang naman ang lumalabas sa bibig ko. Siguro dahil wala namang laman na kahit anong pagkain ang sikmura ko kaya ganoon.

Tama si Tita Carissa. Ilang araw na akong tamilmil sa pagkain at hindi ko maintindihan ang sarili ko. Kahit na anong pilit kong itago sa kanilang lahat talagang sinusumpong ako ng pagkahilo.

"Are you okay? Ano ba ang nangyari sa iyo? I think kailangan mo ng magpatingin sa Doctor. Baka kung ano na iyan." narinig ko pang wika ni Rafael sa akin. Sinundan pala ako nito dito sa kusina. Naramdaman ko din ang paghaplos nito sa likuran ko.

"Hindi mo ba naamoy? Bakit ang baho ng paligid?" sagot ko at muling dumuwal ng dumuwal. Kaagad ko naman naramdaman ang pagyakap sa akin ni Rafael mula sa aking likuran. Ramdam ko ang namumuong tensyon sa pagkatao nito kaya naman pilit kong pinapakalma ang sarili ko.

"Huwag kayong mag-alala. Tinawagan na ng Daddy niyo ang family Doctor. Ano ba ang nangyari? Matagal mo na ba itong itinatago sa amin Iha?" wika naman ni Tita Carissa. Binuksan ko mung ang faucet tsaka nagmumumog. Ramdam ko na din ang pawis sa aking noo bago ako lumingon.

"Hindi ko din po alam Tita. Basta po hindi ko po gusto ang amoy ng mga pagkain na nasa table." sagot ko habang nararamdaman ko ang pagpunas ni Rafael ng pawis sa noo ko. Wala na akong choice kundi ang umamin sa kanila. Hirap na din akong itago kung ano man ang nararamdaman ng katawan ko ngayun. Muli kong sinulyapan si Rafael at kita ko ang pag-aalala sa mukha nito habang nakatitig sa akin.

"I think, kailangan ko muna siyang ibalik sa kwarto Mom. Mukhang hindi na po maayos ang kalagayan niya." sagot naman ni Rafael sa Ina. Nakaalalay ito ngayun sa akin habang nag-uumpisa na akong humakbang. Parang gusto kong mahiga na muna para matakasan ang pagkahilo ko.

"Sure.....papadalhan ko na lang kayo ng pagkain sa kwarto niyo. Teka lang... kaya mo na bang maglakad ng walang saklay anak?" sagot naman ni Tita at nagtatakang tinitigan ang anak. Kunot noo naman akong tumitig kay Rafael. Partikular sa kaliwang paa nito na maayos ng nakalapat sa sahig.

"Magaling ka na?" sambit ko habang titig na titig kay Rafael. Kaagad kong napansin ang pagngiti nito bago dahan -dahan na tumango.

"I think yes. Kaya ko ng tumayo na walang saklay eh. Halika na...kumapit ka sa akin. Balik muna tayo ng kwarto habang hinihintay natin ang Doctor."

sagot nito sa akin habang akay-akay

ako. Wala na akong lakas pa para tumutol kaya naman nagpatianod na ako. Gustuhin ko man na i-celebrate ang tuluyang pagaling ni Rafael kaya lang wala na akong lakas para gawin iyun.

"Rafael...hindi ko na kaya ang umakyat ng hagdan. Nahi---- "hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko. Bigla kasing nagdilim ang buo kong paligid kasabay ng pagtawag ni Rafael sa pangalan ko. Ramdam ko ang pag- aalala sa boses nito kasunod ng pagtawag niya kina Tita Carissa At Tito Gabriel para humingi ng tulong. Huli kong naramdaman ang pag-angat ko bago tuluyang nagdilim ang buong paligid.

Muli akong nagising sa banayad na paghaplos sa noo ko ni Rafael. Hindi ko alam kung anong oras na pero nang sumulyap ako sa orasan na nasa bedside table napansin ko na halos alas diyes na ng umaga. Kung ganoon, napasarap ang tulog ko.

"Tell me? Kumusta ang pakiramdam mo? Ayos na ba? Nahihilo ka pa ba?" narinig kong sunod-sunod na tanong ni Rafael sa akin kaya naman napatingin ako dito. Kita ko ang pag- aalala sa mga mata nito habang nakatitig sa akin.

"A-anong nangyari?" tanong ko. Mariin akong tinitigan bago sumagot.

"Bakit hindi mo sinabi sa akin na masama pala ang pakiramdam mo? Nahimatay ka kanina at kung hindi kita nasalo baka nabagok ka pa."

malumanay nitong sagot. Napakurap ako ng makailang ulit bago nag-iwas ng tingin.

"Sorry. Ayaw ko kasing mag-alala ka sa akin." sagot ko kasabay ng pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Heyyy bakit ka umiiyak? May masakit ba sa iyo? Gusto mo ipatawag ko ulit ang Doctor?" natataranta nitong wika. Pinahiran nito ang luha ko na hindi ko na mapigilan ang pagtulo.

Hindi ko alam kung bakit napaka- emotional ko. Hindi naman ako dating ganito. Feeling ko talaga may nabago sa sarili ko na hindi ko mawari kong ano iyun.

"Huwag ka ng umiyak. Baka mamaya makasama pa iyan sa inyong dalawa ni Baby." wika nito. Natigilan naman ako. Hindi ko alam kung nagdedeliryo lang ba ako o ano pa man. Pero parang umalingawngaw sa pandinig ko ang huling kataga na nabanggit nito sa akin. Hindi ko maiwasan na mapatitig kay Rafael.

"Baby? A-anong----" hind ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng kaagad itong ngumiti.

"Yes..Baby! Hindi mo ba alam na unti- unti ng nabubuo sa sinapupunan mo ang bunga ng pagmamahalan natin?" sagot nito. Kaagad na nanlaki ang mga mata ko sa pagkagulat. Kaagad naman akong niyakap ni Rafael kasabay ng pagyugyog ng balikat nito. Palatandaan na umiiyak ito habang yakap ako.

Chapter 265

VERONICA POV

Biglang ragasa ang tuwa sa puso ko dahil sa narinig ko na magandang balita mula kay Rafael. Buntis ako at malapit na kaming magkaanak. Nagbunga ang pagmamahalan namin. Kung ganoon wala akong sakit?

Normal lang ang nararamdaman sa isang buntis na kagaya ko ang palaging nahihilo at nagsusuka.

Hindi ko mapigilan ang paguhit ng masayang ngiti sa labi ko. Kasabay ang unti-unting pagtulo ng luha sa aking mga mata. Halos hindi kayang iabsorb ng utak ko na magkakaroon na kami ng anak ng lalaking mahal ko.

Kaagad kong naramdaman ang pagyakap ni Rafael sa akin. Ramdam ko ang pagtaas baba ng balikat nito katunayan na umiiyak ito ngayun. Iyak ng tuwa. Iyak ng isang lalaking malapit ng maging ama.

"I am so happy Sunshine! Alam mo ba kung gaano ako kasaya noong sinabi ng Doctor ang tungkol sa kalagayan mo? Magkaka-baby na tayo! Malapit na akong maging Daddy!" wika nito. Ramdam ko ang galak sa boses nito kaya naman hindi ko maiwasan na mapapikit.

Hinaplos ko ang likuran nito habang nakayapos ito sa akin. Patuloy din sa pagtulo ang luha sa aking mga mata.

"Rafael, totoo ba? Alam mo bang masayang masaya din ako ngayun? Totoo ba na magkakababy na tayo? Hindi ba ito isang panaginip lang?" tanong ko sa kanya.

Ito ang kauna-unahang baby namin ni Rafael at kahit papaano hindi ko din naman maiwasan na makaramdam ng kaba. Nineteen pa lang ako at hindi ko alam kung kaya ko na bang mag-alaga ng sarili naming baby.. Natutuwa din ako dahil ilang buwan na lang ang bibilangin masisilayan ko na ang bunga ng pagmamahalan namin ni Rafael.

"Yes Sunshine! Hindi ito isang panaginip. Magkakababy na tayo." Sagot nito at kumalas sa pagkakayakap sa akin. Nakangiti itong tinitigan ako sa mukha sabay haplos ng pisngi ko. Para naman akong namamagnet habang nakatitig sa gwapong mukha ni Rafael kasabay ng paghaplos ko sa aking impis na tiyan.

"Magiging mga magulang na tayo. Malapit na tayong magkaanak.''" sagot ko at hindi ko maiwasan ang tuloy- tuloy na pagpatak ng luha sa aking mga mata. Luha ng matinding kaligayahan. Parang nakikita ko na kung gaano kaganda ng anak namin. Ang gwapo kasi ni Rafael eh.

"Excited ka ba? Promise...ako naman ang mag aalaga sa iyo ngayun. Gagawin ko ang lahat para maging masaya kayong dalawa ng anak natin." nakangiti nitong sagot. Pinunasan pa nito ang luha na tumulo sa aking pisngi. Parang may kung anong mainit na bagay ang humaplos sa puso ko dahil sa sinabi at ipinapakita nito sa akin ngayun. Hindi nga ako nagkamali na si Rafael ang pinili kong mahalin.

Nakikita ko na kung gaano ito ka- responsableng ama sa aming magiging anak at gagawin ko ang lahat para maging karapat dapat sa kanya. Magiging huwaran akong asawa at magiging mabuting Ina ng aming anak.

"Alam na ba ito nila Tita at Tito? Ano ang reaction nila?" tanong ko habang dahan dahan na sumasandal sa headboard ng kama. Kaagad naman ako nitong inalalayan. Pilit kong pinapakalma ang sarili ko. Hanggat maari ayaw ko ng maluha. Nakakahiya kay Rafael. Baka mamaya kung ano ang isipin nito sa akin. Baka sabihin nito hindi ako masaya sa pagbubuntis ko.

"Of course, alam na nila. Kung gising ka lang sana kanina...nasaksihan mo sana kung gaano sila kasaya. Matutupad na ang matagal nilang pangarap na magkaroon ng baby sa mansion na ito. Malalaki na kasi ang mga apo nila sa mga kapatid ko." natatawa nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

"Teka lang...ano ang gusto mong kainin? Sinabi ng Doctor na hindi ka daw pwedeng magpalipas ng gutom." muling wika nito. Saglit akong nag- isip pero wala talaga akong ganang kumain ngayun.

"Hindi ko alam eh. Lahat ng nakahain sa mesa kanina hindi ko gusto." sagot nito. Nag-aalalang tinitigan ako ni Rafael bago sumagot.

"Hindi pwedeng ganyan ka palagi Sunshine! Magkakasakit ka niyan eh. Sabihin mo sa akin...lahat ng gusto mong kainin gagawin ko ang lahat para maibigay ko lang." sagot nito. Saglit akong nag-isip bago unti-unting napangiti.

"Gusto ko ng maasim na pagkain. Kahit ano basta maasim." sagot ko. Kaagad itong napangiti at mabilis na inabot ang cellphone na nakapatong sa bedside table. Nagtipa ito kaya naman hinayaan ko na lang.

Hindi ko maiwasan na mapangiti habang hinahaplos ko ang tiyan ko. Malapit na pala akong maging Ina na hindi ko man lang namamalayan. Hindi man lang sumagi sa isip ko na posible nga pala akong mabuntis lalo na at halos hindi na kami naghihiwalay ni Rafael ng higaan.

Muli kong tinitigan si Rafael. Saglit pa akong natulala ng mapansin ko na maayos na itong naglalakad patungo sa bintana ng kwarto. Hinawi niya ang makapal na kurtina kaya kaagad na tumampad sa paningin ko ang maaliwas na kalangitan.

Muling sumagi sa isipan ko ang aksidenteng nangyari sa kanya. Kung ganoon, magaling na ang binti nito. Nakakalakad na siya ng maayos kaya naman lalo akong nakaramdam ng galak. Ang bait ni Lord sa amin. Dobleng blessings ang ibinigay niya sa amin ngayung araw. Tuluyan ng gumaling si Rafael pagkatapos nalaman pa naming dalawa na buntis ako.

"Rafael, talaga bang magaling ka na?" may ngiting nakaguhit sa labi ko habang nakatingin dito. Sobrang proud ako para kay Rafael dahil sa maiksing panahon nalagpasan nito ang isang malaking pagsubok.

"Yup! Nagulat nga din ako eh. Sa Sobrang pagkataranta ko kanina ng mapansin ko na sumusuka ka sa kusina, hindi ko napansin na bigla na pala akong napatayo na walang gamit na saklay at napatakbo papunta sa iyo. Huli na ng maalala ko na pilay pala ako. " natatawa nitong wika. Kaagad din naman akong natawa dahil sa sinabi nito ngayun.

Masayang masaya ang puso ko habang tinititigan si Rafael. Sa hitsura nito ngayun mukhang kuntento na ito sa kanyang buhay. Sa mahigit na isang taon na nakilala ko ito ang laki na talaga ng ipinagbago ng kanyang ugali.

"Pero kailangan mo pa rin magpacheck up sa Doctor para makasigurado tayo. Isipin mo na malapit na tayong magkakaanak at dapat pareho tayong malakas para maalagaan natin ng maayos ang baby natin." nakangiti kong wika sa kanya. Muli itong naglakad palapit sa akin at seryoso akong tinitigan sa mga mata.

"Kaya nga kailangan mo din pilitin ang sarili mo na kumain. Simula kaninang umaga walang laman ang sikmura mo. " sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng guity. Tama ito... paano nga pala maging healthy ang baby namin kung halos lahat ng pagkain dito sa mansion ayaw kong kainin.

Akmang sasagot pa sana ako ng sabay namin narinig ang mahinang katok sa pintuan. Kaagad na naglakad patungong pintuan si Rafael at binuksan iyun. Tumampad sa paningin ko ang nakangiting mukha ni Tita Carissa na may nakasunod na isa sa mga kasambahay na may bitbit na isang tray ng pagkain.

"Personal ko ng dinala ang pagkain para sa asawa mo Rafael. Nakausap ko si Doctor Cruz kanina at may mga list siya na ibinigay na mga pagkain na posibleng magustuhan ni Veronica." nakangiting wika ni Tita Carissa sabay lapit sa akin. Nakangiti ako nitong tinitigan bago hinawakan ang aking kamay.

"Congratulations Iha. Alam mo ba kung gaano kasaya si Daddy Gabriel niyo sa magandang balita na hatid ng Doctor? It should be a double celebration. Biglang gumaling si Rafael kaninang umaga." nakangiting wika ni Tita Carissa. Hindi ko naman maiwasan na matawa sabay sulyap sa isang tray ng pagkain na nakalapag na sa ibabaw ng kama. Bigla akong nakaradamdam ng pagkatakam.

"Para po ba sa akin ang mga iyan Tita?

" imbes na sagutin ang sinabi nito sa akin ibang kataga ang lumabas sa bibig ko. Bigla kasi akong nakaramdam ng gutom habang nakapako ang tingin ko sa croissant at cheese. Simpleng pagkain pero parang gustong tumulo ng laway ko.

"Yes...para sa iyo iyan." sagot ni Tita. Kaagad na lumapad ang pagkakangiti sa labi ko at mabilis na inabot ang pagkain. Kumuha ako ng isang pirasong croissant at kaagad na isinubo.

Chapter 266

VERONICA POV

Nakatatlong croissant na yata ako ng muli kong narealized na pinapanood pala ako nila Tita Carissa at Rafael. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng hiya lalo na ng mapansin ko na ngiting-ngiti silang dalawa habang nakatoon ang buong attention sa akin.

"I think kailangan kong magpabili ng maraming croissant. Kailangan marami tayong stocks dahil iyun lang pala ang gustong kainin ni Veronica eh. " nakangiting wika ni Tita. Hindi naman nakaligtas sa pandinig ko ang mahinang pagtawa ni Rafael.

"Parang ganoon na nga siguro Mom." sagot ni Rafael at marahan na naglakad palapit sa akin. Naupo ito sa gilid ko at kinuha ang orange juice na nasa tray at ibinigay sa akin. Kaagad ko naman iyun inabot at sumimsim ng kaunti.

"Bweno, inutusan ko na pala sila Maricar na bilihin sa botika ang mga nirestang vitamins ng Doctor para kay Veronica...Rafael, palagi mong gabayan ang asawa mo na makainom ng vitamins sa tamang oras. Huwag mo din kalimutan na tanungin from time to time kung ano ang gusto niyang kainin." bilin ni Tita kay Rafael. Kaagad naman itong tumango.

"Yes Mom. Kahit hindi mo ipaalala gagawin ko talaga iyan." nakangiting sagot ni Rafael sa ina. Tumango naman si Tita at ako naman ang hinarap nito.

"Iha, iwasan mo muna ang ma-stress ha? Bawal din ang magpuyat. Kapag may mga gusto ka sabihin mo kaagad sa asawa mo. Naranasan ko din iyang mga naranasan mo ngayun noong ipinagbubuntis ko din iyang si Rafael at alam kong kayang kaya mong malagpasan lahat iyan. Ganyan talaga sa mga unang buwan ng pagbubuntis... medyo mahirap. Huwag kang mag- alala. Nandito lang kami para alalayan ka." mahabang wika ni Tita Carissa. Kaagad naman akong napangiti.

Ang bait talaga ni Lord sa akin. Mabait na ang asawa ko, mabait pa ang byanan ko. Ano pa nga ba ang mahihiling ko?

"Salamat mo po Tita!" nakangiti kong sagot.

"Anong Tita? Hanggang ngayun pa ba naman iyan pa rin ang itatawag mo sa akin? Magkakaanak na kayot lahat nitong si Rafael kaya simula ngayung araw 'Mommy' na ang itawag mo sa akin at Daddy na din kay Gabriel." nakangiti nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na mapatingin kay Rafael.

"Naku Sunshine, hindi pwedeng hindi mo sundin ang gusto ni Mommy.

Magtatampo sa iyo iyan." nakangiting sabat naman ni Rafael. Seryoso naman na nagpapalipat lipat ng tingin si Tita, este si Mommy pala sa aming dalawa.

"Opo Mom--Mommy." sagot sabay yuko. Wala eh, hindi pa ako sanay. Kahit papaano may hiya pa rin naman akong nararamdaman sa katawan ko. Talagang hindi na iba ang tingin nila sa akin. Talagang itinuring na nila ako bilang bahagi ng kanilang pamilya.

"Sige, maiwan ko muna kayo. Ipapahatid ko na lang dito sa kwarto niyo ang pinabili kong mga vitamins para kay Veronica...and Rafael, huwag mong kalimutan ang bilin ko." wika ni Tita Carissa sabay titig sa anak. Kaagad naman tumango si Rafael.

"Sure Mom! Dont worry, ako ang bahala sa kanya. Dodoblehin ko ang pag -iingat ko sa asawa ko Mom lalo na at magkakaanak na kami." nakangiting sagot ni Rafael sa ina kaya naman tuluyan ng nagpaalam si Tita. Lumabas na ito ng kwarto namin kaya ako naman ang hinarap ni Rafael.

"Nabusog ka ba sa kinain mo?" tanong nito. Kaagad akong tumango.

"Hindi lang yata ako ang nabusog...pati na din ang baby natin. Parang nakikikain na rin sa tyan ko. Paglaki nitong anak natin tiyak na croissant ang paborito niyang kainin." nakangiti kong sagot. Matiim naman akong tinitigan ni Rafael sa mga mata bago sumagot.

"Sorry ha?" mahinahon nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

"Sorry? Para saan?" tanong ko.

"Sa nangyayari ngayun. Ramdam ko ang hirap na nararanasan mo ngayun dahil sa pagbubuntis mo." sagot nito. Muli akong napangiti.

"Ano ka ba! Akala ko kung ano na ang nagawa mong kasalanan at nagsosorry ka sa akin eh. " natatawa kong sagot.

Hinawakan ko ito sa kanyang kamay at dinala sa tiyan ko.

"Malapit na tayong magkaka-baby. Hindi mo ba narinig ang sinabi kanina ni Mommy Carissa. Normal lang sa isang buntis na makaramdam ng ganito. Huwag mo akong alalahanin. Kayang kaya ko ito." nakangiti kong sagot.

"Alam kong kayang kaya mo iyan Sunshine. Pero hindi mo maalis sa akin na makaramdam ng pag-aalala. Alam mo naman na nahihirapan din ako tuwing nakikita kitang nahihirapan." sagot nito.

"Ikaw talaga! Huwag mo akong alalahanin. Ang mabuti pa hanapan mo ako ng manggang hilaw. Parang gusto kong kumain noon." sagot ko. Tinitigan ako nito bago sumagot.

"Iyan na ba iyung tinatawag na cravings?" tanong nito. Alangan naman akong tumago.

"Samahan mo na din ng bagoong alamang ha? Gusto ko iyun." pahabol kong wika. Kaagad naman itong napatayo at diretsong naglakad palabas ng kwarto. Nasundan ko na lang ito ng tingin habang may nakaguhit na masayang ngiti sa labi ko.

*

Mahirap pala talaga ang magbuntis. Iyun ang napatunayan ko. Kahit gaano pa kasarap ang mga pagkain na ibinibigay sa akin hindi ko naman kayang kainin. Isinusuka ko lang lahat iyun na siyang labis na ipinag-alala ni Rafael pati na din nila Mommy Carissa at Daddy Gabriel.

"Katulad ngayun. Umagang umaga at nakaupo na ako dito sa garden habang pinagmamasdan ang mga halaman ni

Mommy Carissa na nag-uumpisa ng mamulaklak. Ito ang gusto kong gawin tuwing umaga. Nababawasan ang nararamdaman kong pagkahilo tuwing nakakalanghap ako ng sariwang hangin.

Halos dalawang araw na din akong hindi sumasabay sa pagkain nila dahil naduduwal ako kapag naaamoy ko kung ano ang nakahain sa mesa.

Mamayang hapon  ang kasal nila Jeann. Dalangin ko na sana bumuti ang pakiramdam ko para naman makadalo ako. Baka kasi magtampo sa akin ang kaibigan ko at tiyak na hindi din dadalo si Rafael kung hindi ako makakasama. Nakaready pa naman na ang mga isusuot namin.

"Kumusta ang pakiradam mo?" kaagad akong napalingon ng mapansin ko ang papalapit na si Rafael. Naka casual na kasuotan habang nakangiting nakatitig sa akin. May hawak itong isang basong orange juice at isang balot ng croissant. Hindi ko maiwasan na mapangiti.

Croissant, iyan lang ang kaya kong kainin ngayun na hindi ko isinusuka. Mabuti na lang at hindi ako nagsasawa sa pagkaing ito. Nag suggest si Tita Carissa kahapon na kung umayos-ayos ang pakiramdam ko isasama niya daw ako sa supermarket. Para makapamili daw ako ng mga gusto kong kainin.

"Para sa akin ba iyang dala mo?"

nakangiti kong tanong. Kaagad naman itong tumango sabay halik sa noo ko ng tuluyan na itong nakalapit sa akin. Inilapag nito ang hawak sa mesa at naupo sa tabi ko. Kumuha ng isang pirasong croissant at tinanggal ang nakabalot na plastic.

"Yes...wala tayong choice. Ito pa lang ang kaya mong kainin." nakangiti nitong sagot. Croissant with cheese. Sabagay, wala naman akong ibang gusto talaga. Kapag ibang flavor ng croissant ang ibibigay nito tiyak na hindi ko naman makakain.

"Here...kumain ka na pagkatapos akyat na tayo ng kwarto. Mamaya ng kaunti masakit na ang sikat ng araw. Nagpaluto pala si Mommy na sinigang na isda. Sana magustuhan mo para naman may laman ang sikmura mo mamaya sa kasal ni Jeann." nakangiti nitong wika. Kinuha ko ang ibinigay nitong croissant at inumpisahang kainin.

Medyo maayos naman na ang pakiramdam ko. Siguro matutulog lang ako ng kaunti bago tayo aalis mamaya. " sagot ko. Tumango naman si Rafael at nakangiti akong pinagmasdan. Kitang kita ko sa mga nito ang pagmamahal na nararamdaman nito para sa akin.

Chapter 267

VERONICA POV

ARAW NG KASAL NI JEANN

Mabuti na lang at umayos ang pakiramdam ko pagkatapos namin kumain ng lunch. Sinigang na isda ang ipinaulam sa akin at himala na nagustuhan ko iyun. Tinanggap ng sistema ko ang lahat ng kinain ko at hindi man lang ako naduwal.

Ganoon daw talaga iyun minsan. Hindi naman daw lahat ng oras nagiging picky eater ang isang buntis. Bigla na lang daw nararamdaman iyun sa mga hindi inaasahan pagkakataon hanggang matapos ang first trimester ng pagbubuntis ko.

Nakapagbihis na din ako ng damit na pasok sa dress code ng kasal ni Jeann. Pink and blue ang color motif nito kaya naman kulay pink ang suot ko ngayung dress na lagpas tuhod. Pinarisan ko iyun ng two inches sandal samantalang gwapong gwapo naman ako kay Rafael sa suot nitong color dark blue suit.

"Si Mommy Carissa na din ang naglagay ng make up ko kanina. Talagang pinili nitong gamitin ang mga make up na pasok sa panlasa ng isang kagaya kong nakakaranas ng maselan na pagbubuntis. Talagang pinaamoy pa nito sa akin kanina ang lahat ng pwedeng gamitin sa aking mukha bago iniapply sa akin.

"Huwag kang mahiya magsabi kong may nararamdaman kang kakaiba sarili mo Iha ha?" bilin ni Tita sa akin pagkahinto ng sasakyan sa tapat ng simbahan.

"Sweetheart, ilang beses mo ng binanggit iyan. Parang mas kabado ka pa yata compare sa anak mo." narinig ko naman sabat ni Daddy Gabriel sa kanyang asawa. Sabagay, ilang beses ng nasabi ni Mommy ang katagang iyun kaya siguro nagreact na ng ganoon si Daddy.

"Nagpapaalala lang ako Gabriel. Naranasan ko ang hirap sa pagbubuntis kaya hindi mo mawala sa akin na mag alala sa kalagayan ngayun ni Veronica. " sagot naman ni Mommy. Nakangiti naman kaming dalawa ni Rafael na pinapanood ang dalawa.

"Naku, ikaw talaga. Huwag kang magalit Sweetheart. Pinapaalala ko lang naman sa iyo na ilang beses mo ng nababanggit iyang bilin mo." Katwiran ni Daddy.

"Hayyy naku! So tingin mo sa akin ulyanin na ako? Na paulit-ulit na lang ako? Ewan ko sa iyo Gabriel. Huwag mo akong kausapin!" gigil naman na sagot ni Mommy sa asawa. Pigil ko naman ang sarili ko na mapangiti. Ang cute kasi nila tingnan kapag nagtatalo.

"Naku, awat na nga! Hindi ito ang tamang time para magtalo! Ako na ang bahala sa asawa ko Mom, Dad. Hindi ko siya pababayaan. Isa pa kasal ngayun ng apo niyo kaya huwag na kayong mag- away!".malambing naman na sabat ni Rafael sa dalawa.

"Ito kasing Mommy niyo masyadong high blood. Pinapa-----"hindi na natapos ni Daddy ang sasabihin ng biglang sumabat si Mommy.

"Ikaw yata itong paulit-ulit eh. Gabriel ha, huwag mong hintayin na mag walk out ako dito! Masyado ka ng makulit." banta ni Mommy.

"Sweetheart naman! Huwag naman ganyan. Nagbibiro lang naman ako."

sagot naman ni Daddy. Sa kanilang dalawa ito iyung kalmado lang. Mukhang sanay naman  si Daddy Gabriel sa mga tantrums ni Mommy. Sabagay ganoon talaga siguro kapag mahal niyo ang isang tao. Isa pa sa tagal nilang magkasama talagang kabisado na nila ang ugali na isat isa. Hindi ko alam pero natutuwa akong pinagmamasdan sila habang pilit na sinusuyo ni Daddy si Mommy Carissa.

"Uyy Rafael, huwag mong kalimutan ang bilin ng Mommy mo. Isapuso niyo iyun lalo na at first baby niyo iyan." wika ni Daddy sa aming dalawa ni Rafael sabay ngiting ngiti na sinulyapan si Mommy. Napaismid naman si Mommy at nagpatiuna ng naglakad papunta sa direksyon ng simbahan.

"Talagang nag-aaway sila?" hindi ko maiwasang bulong kay Rafael. Nasundan na lang din ng tingin ang mga magulang bago sumagot.

"Normal lang iyan sa kanila. Sanay na ako. Pansinin mo, wala pang limang minuto bati na naman agad iyan silang dalawa. Hayaan mo na lang." sagot nito at hinawakan na ako sa kamay. Nag -umpisa na din kaming humakbang papuntang simbahan.

"First time ko kasi silang napansin na magtalo eh kaya nag aalala din ako kanina." muling wika ko kay Rafael. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Hindi nila iyan ipinapakita sa amin kapag nagkakatampuhan silang dalawa. Pero sure naman ako na love na love nila ang isat isa." sagot ni Rafael. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti habang iginagala ang tingin sa paligid.

Unti-unti na din palang nagsipag- datingan ang mga bisita. Wala pa ang bride pero napansin ko na ang groom sa may bungad ng simbahan kaya naman kaagad akong niyaya ni Rafael na pumunta doon.

"Rafael, long time no see!" kaagad na bati sa amin ni Peanut. Ito ang pumalit kay Rafael para maging Best man ni Drake.

"Kumusta? Nagmukha kang tao ngayun ah?" nakangiting biro naman ni Rafael kay Peanut. Nagtapikan pa sila ng balikat at nagkamay kaya naman natutuwa akong pinapanood sila.

"Ang harsh mo naman sa akin Pare. Palibhasa katulad ka din ni Drake na malapit ng maging ama." Natatawa nitong sagot sabay sulyap sa akin. Nakangiti ako nitong tinanguan sabay lahad ng kamay sa akin.

"Congratulations sa inyo Veronica! Ninong ako diyan sa first baby niyo nitong kaibigan ko ha?" wika pa nito. Nagulat pa ako dahil tinabig ni Rafael ang kamay nito. Hindi ko tuloy maiwasan na mapatitig kay Rafael.

"Ulol! Hindi mo na kailangan pang makipagkamay sa Misis ko. Maselan ang pagbubuntis nya at baka may germs pa iyang kamay mo." diretsahan na wika ni Rafael. Kaagad ko naman narinig na nagkatawanan ang mga kaibigan nito. Kasama na doon si Peanut na mukhang hindi man lang apektado sa ginawa ni RAfael ngayun lang sa kanya.

"Ang sabihin mo possessive ka lang talaga. Dinahilan pa ang germs."

natatawang sagot ni Peanut. Kahit papano, nakahinga ako ng maluwag. Akala ko magkakainitan ang magkakaibigan eh. Akala ko talaga magagalit si Peanut sa pagtabig ng kamay nito gayung gusto lang naman nitong mag-congratulate sa akin.

"Whatever!" sagot ni Rafael at si Drake naman ang binalingan.

"By the way, congratulations sa inyong dalawa ng pamangkin ko. Huwag na huwag ko lang mabalitaan na sinasaktan or niluluko mo siya. Kung hindi mananagot ka sa akin!" seryosong wika ni Rafael sa kaibigan. Kaagad naman gumuhit ang ngiti sa labi ni Drake. Seryoso din nitong tinitigan si Rafael bago tumango.

"Asahan niyo po Uncle. Mamahalin ko ng buong puso ang pamangkin niyo." sagot nito. Kaagad naman napahalakhak si Peanut sa narinig.

"Come again? Anong sabi mo? Uncle?" nagtatakang tanong ni Rafael sa kaibigan. Bakas sa boses nito ang tinitimping inis.

"Putek na iyan! Uncle daw???" sabat naman ni Peanut.

"Ulol Drake! Huwag mo akong matawag-tawag na Uncle dahil mas matanda ka pa sa akin ng isang taon!" gigil naman na wika ni Rafael sa kaibigan. Lalong natawa si Peanut. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti sa kulitan ng magkakaibigan,

"Ano po ba ang dapat? Tiyuhin po kayo ng asawa ko at dapat lang po na iyun din ang itawag ko po sa iyo." sagot naman ni Drake. Hindi ko alam kung nagbibiro ba ito o hindi. Talagang may ' po' pa sa bawat salita na lumalabas sa bibig nito. Lalo naman naningkit ang mga mata ni Rafael dahil sa inis.

"Gago! Subukan mo lang ulit na tawagin akong Uncle. Haharap ka talaga sa altar ng basag ang mukha mo! "gigil na sagot ni Rafael at akmang uupakan na nito ang kaibigan ng bigla itong nagsalita.

"Hey! Hey relax! Grabe ka naman! Binibiro lang naman kita eh. Ang init ng ulo nito. Ikaw ba ang naglilihi sa inyong dalawa?" pabirong sagot ni Drake at umatras pa ito. Takot yata na tutuhanin ni Rafael ang banta na babasagin ang kanyang mukha.

"Loko ka! Umayos ka kung gusto mo pang ma-mentain iyang kapogian mo.

" sagot ni Rafael at iginiya na ako papasok ng simbahan. Hindi naman nakaligtas sa mga mata ko ang pag high five ng dalawa nitong kaibigan na sina Peanut at Drake. Sa hitsura ng mga ito, nagkasundo marahil para asarin si Rafael.

Chapter 268

VERONICA POV

Hindi maalis-alis ang ngiti sa labi ko habang tahimik na pinapanood si Jeann na naglalakad sa gitna ng Isle. Kasama nito ang kanyang mga magulang na sina Ate Arabella at Kuya Kurt.

Gandang ganda ako kay Jeann. Malayo ang hitsura nito noong mga panahon na kinu-comfort ko pa lang ito noong nalaman niya na may ibang nobya si Drake. Sa ngayun nakikita ko na kung gaano ito kasaya. Mukhang mahal na mahal din nito si Drake kaya naman alam kong magiging masaya ang pagsasama nila bilang mag-asawa.

"Kapag ikasal tayo, gusto ko mas maganda pa dito." narinig ko pang wika ni Rafael. Hawak nito ang aking kamay habang tahimik na nag- oobserba sa mga kaganapan sa buong paligid.

Hindi ko naman maiwasan na makaramdam ng tuwa dahil sa sinabi nito. Lalo na ngayun at sa mismong bibig nito ko narinig na may balak din pala akong pakasalan sa simbahan.

Siyempre naman, katulad ng ibang mga kababaihan pangarap ko din maglakad sa gitna ng isle habang nakasuot ng puting traje de boda. Pangarap ko din na sabay kaming manumpa ni Rafael sa harap ng altar na magsasama sa hirap at ginhawa habang saksi ang buo naming pamiya at ilang malalapit na mga kaibigan.

Mabilis na lumipas ang oras. Natapos din ang seremonya ng kasal nila Jeann at Drake. Kita ko ang tuwa sa mga mata ng bagong kasal pati na din ng lahat ng mga bisita. Kita ko din kung paano ka- proud sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel sa kanilang apo.

"Gusto ko silang personal na i- congratulate Rafael." nakangiti kong bulong kay Rafael. Kanya-kanya nang lapit sa mga bagong kasal ang ilang bisita para bumati. Kaagad naman akong inalalayan ni Rafael palapit kina Jeann.

"Jeann, congratulation. Sa wakas proud Misis Jeann Santillan Davis ka na. " nakangiti kong wika dito at kaagad na nakipagbeso. Medyo halata na pala ang umbok ng tiyan ni Jeann. Sabagay, nasa four months na pala ang tiyan nito ngayun. ilang buwan na lang at masisilayan na nila ang kanilang. panganay na anak.

"Thank you Nica. Naku, sana kayo naman ni Uncle RAfael ang isusunod na ikasal sa simbahan." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na mapasulyap kay Rafael na noon ay abala din sa pagbati kay Drake.

"Well, hindi pa namin napag-uusapan ang tungkol sa bagay na iyan, pero isa iyan sa mga pangarap ko." Halos pabulong kong sagot. Iniiwasan ko na marinig iyun ni Rafael. Nakakahiya kasi. Baka isipin nito na masyado naman yata akong atat na ikasal kami sa simbahan.

"I know na mangyayari din iyan and excited na ako. Sya nga pala, hindi pa pala kita personal na na-congratulate tungkol sa pagbubuntis mo. Ilang buwan lang ang bibilangin at pareho na pala tayong maging Mommy." nakangiti nitong wika sa akin. Hindi ko naman maiwasan ang matawa.

"Oo nga eh. Hayyy medyo hirap ako ngayun sa morning sickness pero kakayanin para kay baby at sa Daddy niya." nakangiti kong wika.

"Truth! And besides, alam kong hindi ka naman pababayaan ni Uncle. Nakikita ko nga kung paano ka nya alagaan eh." sagot nito.

"At iyan ang lubos kong ipinag- pasalamat. Halos ayaw ng umalis sa tabi ko ang Uncle mo. Minamadali palagi ang trabaho sa opisina para lang mabantayan ako." sagot ko.

"ahhh Ang sweet nila noh? Ganyan din sa akin si Drake." nakangiti nitong wika.

"Yess... kaya super swerte tayo sa mga asa-asawa natin." nakangiti kong sagot.

Hindi pa sana kami titigil ni Jeann sa pagkukwentuhan kaya lang inanunsyo na ng organizer ng kasal na mag- uumpisa na daw ang picture taking. Muli akong hinawakan ni Rafael at bumalik sa dating kinauupuan namin para hintayin na tawagin kami para sa picture-picture. Kailangan daw kasi magpapicture buong pamilya by batch.

"Nica!" nakatoon ang buong attention ko sa mga bagong kasal ng marinig ko ang boses ni Charlotte. Ito ang maid of honor at bagay na bagay sa kanya ang suot niyang gown. Parang sa lahat ng apo ng Villarama, siya ang nakakuha ng malaking pagkakahawig kay Mommy Carissa. Para tuloy bigla kong na-imagine ang hitsura ni Mommy Carissa noong kasing edaran din nito si Charlotte.

"Charlotte! Ang ganda-ganda mo talaga! Bagay sa iyo ang suot mo!" nakangiti kong wika. Kaagad kong napansin ang pagkislap ng tuwa sa mga mata nito. Kung tutuusin, napakabata pa ni Charlotte. Sixteen pa lang ito pero kung kumilos parang dalagang dalaga na. Parang buhay na manika ito sa sobrang ganda.

Siguro masyadong malakas ang dugo ni Mommy Carissa. Halos lahat ng apo nito may pagkakahawig sa kanya. Sabagay, ang gwapo din kasi ni Daddy Gabriel. Sa kanya nagmana si Rafael kung hitsura rin lang ang pag- uusapan. Maganda at gwapo din ang mga asa-asawa ng mga anak nila. Kaya siguro lumabas na parang mga artistahin ang hitsura ng mga apo nila.

Hayyy sino kaya ang susunod na ikakasal sa mga apo nila. Halos mga dalaga at binata na din ang karamihan. Bibilang pa siguro ng ilang taon matutupad din siguro ang pangarap nila Mommy Carissa at DAddy Gabriel na punuin ang mansion ng mga paslit. Mga apo na nila sa tuhod.

"Grabe ka naman makapuri sa akin. Baka mamaya maging kamukha ko iyang first baby niyo ni Uncle." natatawa nitong sagot sa akin sabay nakipagbeso-beso sa akin. Muli akong napangiti dito. Kaagad naman nakuha nito ang attention ni Rafael. Masamang tinitigan ang pamangkin bago nagsalita.

"Ohhh come on...huwag ka ng umasa.

Magiging kamukha ko ang baby namin kasi ako ang Daddy." wika nito. Halatang hindi ito sang ayon sa sinabi ni Charlotte kani-kanina lang. Tingnan mo nga naman ang lalaking ito. Pati dalagitang pamangkin gustong inisin. Maano ba naman na mananahimik na lang muna at hayaan kaming mag- usap ni Charlotte. Isa pa kung magiging kamukha ng baby namin si Charlotte wala namang problema. Ayaw niya pa noon magiging kamukha din ni Mommy Carissa ang first baby namin.

"Well, tingnan natin paglabas niya. "

sagot naman ni Charlotte. Mukhang game na game itong makipag-asaran sa kanyang Uncle.

Sasagot pa sana si Rafael pero tinawag na kami ng organizer. Picture-picture na daw ng buong pamilya. Kaagad naman akong inalalayan ni Rafael papunta sa bagong kasal. Napansin ko din na naglalakad na ang buong pamilya Villarama para sa group picture.

Hindi ko maiwasan na makaramdam ng tuwa ng masulyapan ko sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel. Mukhang bati na silang dalawa. Tama nga ang sinabi ni Rafael sa akin kanina na mabilis lang  ang mga ito pagkatapos ng kauting pagtatalo.

Natapos din sa wakas ang picture taking. Masaya ako dahil feel na feel ko na talaga na bahagi na ako ng pamilya Villarama. Lalabas daw sa mga pahayagan ang tungkol sa kasal ng apo ng mga Villarama. Hindi naman nakapagtataka iyun dahil tinitingala talaga sa lipunan ang pamilyang kinabibilangan ko na ngayun.

Sa hotel ang reception kaya naman muli kaming bumalik ng kotse.

"Are you sure na kaya mo pang pumunta ng reception?" kaagad na tanong ni Rafael sa akin. Nandito na kami sa loob ng sasakyan at hinihintay na lang namin ang pagsakay nila Mommy at Daddy. May kausap pa ang mga ito sa labas ng simbahan.

"Kaya ko pa. Mukhang ang bait ng baby natin. Nakikisama siya sa importanteng araw ng kanyang pinsan. " nakangiti kong sagot. Kaagad naman napatango si Rafael sabay hawak sa aking tiyan.

"Hmmm oo nga eh. Mabuti na din iyun para ma-enjoy mo din ang kasal ng best friend mo." sagot nito sabay kabig sa akin. Pinasandal ako nito sa kanyang balikat na siyang kaagad ko naman ginawa.

"Pikit mo muna ang mga mata mo para makapagpahinga ka ng kahit kaunti." nakangiti nitong wika. Kaagad ko naman ginawa iyun habang ninanamnam ang init ng katawan na nagmumula dito.

Chapter 269

VERONICA POV

Sa reception pa lang ay kita ko na kung gaano kasaya ang lahat. Lalong lalo na sa mga bagong kasal.

Hindi ko maiwasan na ilibot ang tingin ko sa paligid. Sa ayos pa lang ng lugar halatang hindi basta-bastang tao ang nagcecelebrate ngayun. Mula sa mga bulaklak hanggang sa mga pagkain halatang pinagkagastusan talaga.

"Sabagay mayaman din naman si Drake. Kahit galing ito sa broken family balita ko never na ito nagkaroon ng kapatid sa side ng kanyang ama. Kaya naman noong namatay ang ama nito sa kanya napunta lahat ng ari- arian na mga naiwan samantalang ang Nanay naman nito may iba ng pamilya.

"Hey, mukhang ang lalim ng iniisip mo ah? Gutom ka na ba? Ikukuha kita ng food. Ano ang gusto mong kainin?"

Narinig kong wika ni Rafael. Mula sa pagkakaupo dito sa tabi ko dahan- dahan itong tumayo habang hindi inaalis ang tingin sa akin. Kaagad naman akong humawak sa braso nito at tumayo na din.

"Sasama ako para makapili ako." nakangiti kong sagot.

Actually, kahit hindi kami tatayo may mga waiter na nag-aassist sa mga bisita. Pwede irequest sa kanila ang gustong kainin kaya lang dahil maselan ako pagdating sa pagkain at gusto kong makapamili kailangan naming pumunta sa buffet table.

Game naman si Rafael sa gusto ko. Kaagad akong inalalayan nito at sabay na kaming naglakad patungo sa mga nakahandang pagkain.

Pwede din namam magpaluto. May mga chief na nakaantabay sa iba pang request na pagkain ng mga bisita. Since ang dami naman ng naka-display na pagkain inspired mula sa ibang ibang cuisine, doon na lang ako namili ng pwede kong kakainin. Sayang naman kung magpapaluto pa kami pagkatapos hindi ko man makain dahil hindi pasok sa panlasa ko dahil sa sobrang selan ko ngayun.

"Are you sure na iyan lang ang gusto mo?" nakangiting tanong ni Rafael sa mga pagkain na nasa pinggan na hawak niya. Kaagad naman akong tumango.

"Oo. Parang iyan ang tinuturo ng baby natin na kainin ko ngayun eh." sagot ko sa kanya.

"Well kung may iba ka pang gusto mamaya sabihin mo lang para maikuha kita kaagad." sagot nito. Kaagad naman akong tumango.

"Okay...akin na pala iyang pinggan. Kumuha ka na din ng gusto mong

kainin." wika ko sa kanya at akmang kukunin ang pinggan na hawak nito pero iniwas nya iyun sa akin.

"Hindi pwede. Baka mamaya magalit sa akin si Baby kung hahayaan kitang mabitbit ng food niya eh." nakangiti nitong sagot. Nagbibiro ko naman itong inirapan.

"Kidding! Oorderin ko na lang sa mga nakakalat ng mga waiter ang kakainin ko." nakangiti nitong wika at sabay angkla ng braso nito sa baywang ko at bumalik na kami ng table kong saan abalang kumakain ang ilang miyembro ng Villarama Clan kasama na sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel.

"Bakit pa kayo tumayo? Pwede nyo naman i-request sa mga staff dito kung ano ang gusto niyong kainin." wika ni Mommy Carissa habang direktang nakatingin sa amin. Ipinaghila muna ako ng upuan ni

Rafael at inalalayan na makaupo bago sumagot.

"Gusto makita ni Veronica ang mga food. Tinatanong niya muna kay Baby kung pwede niyang kainin ang mga iyan." nakangiting sagot ni Rafael sa Ina sabay tingin sa mga pagkain na nasa harapan ko.

"Gaano po ba talaga kahirap magbuntis? Si Jeann noong nasa kasagsagan pa ng paglilihi niya halos naging butot balat na siya. Buti na lang at nakabawi siya kaagad." sabat naman ni Charlotte. Mukhang tapos na itong kumain dahil hawak na nito ang kanyang cellphone.

"Hindi mo ma-imagine kung gaano kahirap. Kaya umiwas ka muna sa mga mahaharot na lalaki dahil bata ka pa." sagot naman ni Mommy Carissa at pinukol ng seryosong tingin ang apo.

"Grandma naman, sixteen pa lang ako at hindi po talaga pwede. Gusto ko pong sundan ang yapak ni Mama noon na maging sundalo." nakangiti nitong sagot. Sabay naman lahat naming narinig ang pag-ubo ni Daddy Gabriel. Mukhang nasamid ito kaya tudo rescue naman si Mommy Carissa sa kanyang asawa. Hinimas-himas kaagad niya ang likuran nito sabay abot na isang basong tubig.

"Easy Gabriel! Dahan-dahan kasi sa pagkain. Ma choke ka pa niyan eh." wika ni Mommy Carissa na may kalakip na lambing ang boses. Mukhang nahimasmasan naman kaagad si Daddy at seryoso nitong tinitigan ang apo.

"Anong sabi mo? Gusto mong mag sundalo? Gusto mong sundan ang yapak ng Mama mo noon?" tanong ni Daddy. Kaagad naman tumango si Charlotte.

"Yup Grandpa...Bakit ayaw niyo po ba? Ayaw niyo po bang magkaroon ng astig na apo?" nakangiti nitong tanong. Napansin ko ang pag-iling ni Mommy. Sa hitsura nito mukhang hindi din ito sang ayon sa gusto ng apo.

"Yes po...hindi naman ako mahihirapan na makapasok sa military dahil may Ninang ako doon. Iyung friend ni Mama. Si Ninang Lucy, General na siya ngayun." sagot nito. Sa boses nito mukhang sobrang proud nito at gusto din nitong magtagumpay sa larangan na gusto nitong tahakin.

"Teka lang iha...akala ko ba gusto mong maging lawyer na lang? Wala pang lawyer sa pamilya natin." sagot naman ni Daddy Gabriel. Saglit na natigilan si Charlotte bago muling ngumiti.

"Iyan po ang gustong kunin ni Christopher Grandpa." sagot nito. Ang tinutukoy nitong Christopher ay ang isa sa mga ka- triplets niya. Hindi din naman lingid sa kaalaman ko na dating sundalo ang Ina ni Charlotte. Si Ate Carmela. Matigas din daw ang ulo noong kabataan pa nito at hindi nakikinig sa mga payo ng magulang. Ginagawa kong ano ang tumakbo sa isipan. Kaya naman hindi na din ako nagtataka kung iyan din ang gustong tahakin na landas ngayun ni Charlotte.

Nasa dugo na din talaga siguro nito ang maglingkod sa bayan. Pero aaminin ko sa sarili ko, tutol ako sa gusto ni Charlotte. Marami naman na ibang propesyon diyan. Bakit pagsusundalo pa talaga?

"Pero iha...kailangan mong pag-isipan iyan. Mahirap ang buhay ng isang sundalo. Kaya mo bang matulog sa kagubatan na walang kama? Kaya mo bang tiisin ang mga kagat ng lamok? Paano kung mapahamak ka?" sagot ni Mommy Carissa. Tuluyan na nitong iniwan ang pagkain. Seryoso itong nakatitig sa apo.

"Grandma, iyan din ang dahilan ko kaya gusto kong pumasok ng military. Gusto kong subukan ang ganyang buhay. Dont worry po, nagresearch na po ako kung ano ang mga posible kong kakaharapin kung sakaling tuluyan ko ng pasukin ang propesyon na iyan." nakangiti nitong sagot. Kaagad naman napailing si Mommy Carissa. Harap- harapan nitong ipinakita sa apo na hindi ito sang-ayon sa gusto nitong pasukan.

"Even though! Hindi pa rin ako papayag. Ayos lang sana kung naging lalaki ka. Dapat sa mga beauty pageant ka sumali hindi iyung paghawak ng armas ang gusto mong tahakin na landas." seryosong sagot ni Mommy. Kaagad naman bumalatay ang lungkot sa mga mata ni Charlotte.

"Pero Grandama-----" hindi na natuloy pa si Charlotte ang sasabihin ang sasabihin ng itaas ni Grandma ang kamay.

""Tsaka na natin ito pag-uusapan. Sixteen ka pa naman at may dalawang taon pa na mapag-isipan mo ang tungkol sa bagay na ito. Hanggang minor ka pa hindi ka pa pwedeng gumawa ng mga desisyon na walang consent mula sa mga magulang mo." seryosong sagot ni Mommy. Muli nitong itinoon ang pansin sa pagkain.

Napasulyap naman ako kay Rafael na noon ay parang walang pakialam sa paligid. Na-serve na pala ang pagkain na inorder nito kanina. Buong pansin nito nasa pagkain lang at wala man lang pakialam sa diskusyon na namamagitan sa magulang at sa pamangkin na si Charlotte.

"Tama si Grandma mo Charlotte. Masyado pang maaga para pag-usapan ang tungkol dito. May possibilities pa na magbago ang desisyon mo." sagot naman ni Daddy. Kaagad naman bumalatay ang lungkot sa mga mata ni Charlotte.

"Pero Grandpa..much better na ngayun pa lang alam niyo na po ang gusto ko." muling sagot ni Charlotte. Malalim na napabuntong hininga si Daddy sabay iling.

Chapter 270

VERONICA POV

Mabilis na lumipas ang mga araw at buwan. Sa wakas nalagpasan ko din ang aking mga morning sickness.

Nalagpasan ko din ang mga pagsusuka at pagkahilo.

Balik sa dati ang appetite ko or higit pa nga. Napansin ko na naging matakaw ako nitong mga nakaraang linggo.

Nakakain ko na ang mga pagkain na dapat kong kainin para maging healthy ako at ang baby namin.

Hindi ko mapigilan na mapangiti habang nakaharap sa salamin. Himas ko ang medyo may kalakihan ko ng tiyan at excited na akong ilabas siya upang masilayan naming lahat.

Excited na din kasi sila Mommy at

Daddy. Ramdam ko ang pag-aalaga

nila sa akin na siyang labis kong ipinagpasalamat.

Sinipat ko ang orasan na nasa bedside table ko. Kakatapos ko lang kumain ng lunch at nasa opisina pa si Rafael.

Yes..balik opisina na siya ng masiguro niya na maayos na ako. Lalo itong naging masipag sa pagpapalakad ng kumpanya. Inuumpisahan na din nilang i-develope ang beach resort na inasikaso nila Ate Arabella noong nagbakasyon kami.

Masaya ako dahil nabanggit ni Nanay sa akin na marami daw sa mga ka- lugar namin ang nabigyan ng trabaho. Kapag matapos ang beach resort na iyun, mga taga doon din daw sa amin ang mas bibigyan ng priority na i-hire para maging empleyao.

Nararamdaman ko kung gaano ka- excited si Rafael na maging Daddy. Kung masipag ito noon bilang CEO ng kumpanya mas masipag ito ngayun. Kailangan niya din daw kasi munang tapusin ang mga importanteng projects bago ako makapanganak.

Akmang papunta na ako ng kama para sandaling maka-idlip ng biglang nag ring ang aking cellphone. Dinampot ko iyun at ng mapansin ko na si Ate Ethel ang tumatawag kaagad ko iyung sinagot.

Simula ng mabuntis ako hindi ko na ito nakakausap. Sa sobrang hirap na nararanasan ko sa pagbubuntis nakalimutan ko na itong tawagan para kumustahin.

"Ate, kumusta?" kaagad kong bungad sa kanya. Katahimikan ang namayani sa kabilang linya kaya napakunot noo ako.

"Ate..ikaw ba iyan? Napatawag ka?" muli kong tanong. Excited pa naman ako na makausap siya.

Lalong napakunot ang noo ko ng marinig ko ang mahina nitong paghikbi. Nagtataka pa ako na muling tinitigan ang monitor ng cellphone para masiguro kung si Ate Ethel ba ang kausap ko ngayun. Muli kong ibinalik sa aking tainga ng masiguro ko na siya na nga.

"Veronica...hindi ko na alam ang gagawin ko. Pakiramdam ko mababaliw na ako. Ang sakit! Sobrang sakit!" sagot nito. Halata sa boses nito ang pigil na pag-iyak.

"A-ate..ano po ang problema? Sabihin mo sa akin? May nangyari ba?" nag- aalala kong tanong. Sa boses nito ngayun halatang may malubha itong pinagdadaanan. Hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng kaba. Sabagay, sa nabanggit ko na medyo matagal na din kaming hindi nakakapag-usap. Siguro may mga bagay-bagay na nangyari na kailangan niyang ipaalam sa akin ngayun. Kailangan din siguro niya ng may mapagsabihan ng sama ng loob na nararamdaman niya ngayun.

Katahimikan ang muling namayani sa kabilang linya kaya dahan-dahan na akong napaupo ng kama. Sumandal ako ng headboard habang himas ko ang aking tiyan at seryoso ang mukha habang matiyagang naghihintay sa sagot nito.

Mukhang wala itong balak na sumagot kaya muli akong nagsalita. Hindi naman pwedeng habang buhay kaming magpapakiramdaman. Mahirap kaya makipag-usap sa taong ayaw naman magsalita.

"Ate...sabihin mo sa akin. Ano ang problema mo? Bakit ka umiiyak?" tanong ko ulit. Narinig ko pa ang paghikbi nito bago muling sumagot.

"Na-nakipaghiwalay na ako kay Elijah.

" sagot nito. Nagulat naman ako. Elijah? Si Elijah na anak nila Ate Miracle? May relasyon sila ng makulit na si Elijah na pamangkin ni Rafael? Bakit hindi ko yata ito alam?

"A-anong sabi mo? Hiwalay? Bakit may relasyon ba kayo?" naguguluhan kong tanong. Katahimikan ang muling namayani kaya naman malalim akong napabuntong hininga.

Sa totoo lang nahihirapan akong. makipag usap sa kanya. Putol-putol ang kwento kaya hindi ko tuloy malalaman kung paano ito mapapayuhan. Isa pa, hindi pa ako ready sa mga ganitong balita. Gusto ko kasing ibigay ang buong attention ko sa ipinagbubuntis ko ngayun.

"Veronica, sorry kung hindi ko nababanggit ito sa iyo. Pero matagal na akong tumigil sa pagtatrabaho. Kumuha siya ng condo para sa akin at nag-live in na kami." muling wika nito. Hindi ko naman maiwasan na magulat.

Wala talaga akong idea tungkol dito. Sabagay, simula ng nakalabas ng hospital si Rafael pagkatapos nitong naaksidente hindi ko na muling nakita si Elijah. Busy daw kasi sa trabaho. Hindi lang ako sure kung iyun lang ang dahilan. Baka naging abala lang ito kay Ate Ethel.

"A-ano ang pwede kong maitulong? Nasaan ka ngayun?" tanong ko sa kanya. Humikbi pa ito ng makailang ulit bago sumagot.

"Nandito pa rin sa condo na pag-aari niya. Halos dalawang linggo na siyang hindi umuuwi dito. Hindi ko na alam ang gagawin ko." umiiyak na wika nito.

"Teka lang...ano ang gusto mong gawin ngayun? Honestly, halos ilang buwan ko na din hindi nakikita si Elijah." sagot ko. Palaging absent ang lalaking iyun tuwing family day. Sa totoo lang hindi ko din alam kung paano ito matutulungan.

"Pasensya ka na Veronica ha? ikaw lang kasi ang bigla naisip ko na pwedeng hingan ng tulong. Hindi ko na din kasi talaga ang alam ang gagawin ko eh." sagot nito. Marahan akong napabungtong hininga bago sumagot.

"Hayaan mo. Titingnan ko kung ano ang magagawa ko. Hindi din ako. makakilos ng maayos ngayun. Maselan ang pagdadalang tao ko at nagulat ako dahil ngayun mo lang nabanggit sa akin na may relasyon pala kayong dalawa." sagot ko sa kanya. Tanging paghikbi lang naman din ang naging sagot nito sa akin.

Marami pa kaming napag-usapan bago ako nagpaalam para makapagpahinga muna. Pero bago iyun ilang beses ko din itong binilinan na magpakatatag. Baka naman may mga bagay lang silang hindi napagkasunduan at nauwi sa tampuhan.

Sa totoo lang hindi ko alam kung paano ito matutulungan. Bahala na, siguro babanggitin ko na lang ito kay Rafael para siya na ang bahalang kumausap kay Elijah. Pamangkin niya iyun at pwede nyang pagsabihan at siguro naman makikinig iyun. Mabait naman si Elijah. Iyun nga lang nakakahiya naman kung ako mismo ang kakausap dito tungkol sa problema nilang dalawa ni Ate Ethel.

Duda din ako kung alam ito nila Ate Miracle. Mukhang wala silang idea na may ibinabahay ng babae ang anak nila. Parang bigla tuloy sumakit ang ulo ko sa mga nalaman. Hindi ko din maiwasan na makaramdam ng awa para kay Ate Ethel.

Pabaling-baling ako sa kama ng tumunog muli ang cellphone ko. Sinipat ko iyun ng tingin at ng mapansin ko na si Rafael ang tumatawag kaagad akong napangiti.

"Sunshine...kumusta ka diyan? Pauwi na ako ngayun, ano ang gusto mong pasalubong." kaagad na bungad nito sa akin. Matamis akong napangiti sabay sulyap sa orasan.

Halos alas tres pa lang ng hapon. Maaga siguro natapos ang mga appointments ng mahal ko kaya maaga itong nakauwi ngayun.

"Wala eh. Nandito na sa mansion lahat ng gusto kong kainin. Mas importante sa akin ngayun na makasama ka. Namimiss ka na ng baby natin eh."

malambing kong sagot. Narinig ko ang mahina nitong pagtawa sa kabilang linya.

"Talaga bang namimiss ako ng baby natin...or baka namn namimiss ako ng Mommy...." malambing na wika nito. Hindi ko man siya nakikita ngayun alam kung may ngiti na nakaguhit sa labi nito.

"Ah basta! Gustong gusto na kitang makita ngayun. Ang lungkot dito sa mansion...palagi na lang akong naiiwan mag-isa. Ano ba kasi ang

pinagkakaabalahan nila Mommy at Daddy? Bakit palagi na lang silang busy nitong mga nakaraang araw?" tanong ko sa kanya. Saglit itong natigilan bago sumagot.

"I dont know.....siguro may mga importanteng inaasikaso. Wala din akong idea eh." sagot nito.

Nasa resort sa Batangas na naman kasi sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel ngayun. Ewan ko ba, hindi naman sila ganoon kaabala noon. Umaalis lang sila ng mansion noon para mamasyal or magshopping. Ngayun, kapag galing sila sa labas, pareho silang pagod at walang kahit na anong bitbit palatandaan na nagshopping sila.

Imposible din na umattend sila ng party dahil kadalasan before lunch sila umaalis. Hindi din naman sila nakapagbihis ng pamparty.

Wala pang tatlumpong minuto nasa harap ko na si Rafael. May dala pa itong napakagandang bouquet of flowers. Sabagay, hindi na ako nagulat pa. Simula ng balik opisina ito, palagi itong may dalang flowers pag-uwi. Ilang beses ko nga itong pinagsabihan na tama na. Masyado na siyang nag- aaksaya ng pera. Pero ayaw talaga makinig. Iyun daw kasi ang isa sa mga paraan niya para ipakita niya sa akin kung gaano niya ako kamahal.

"So, kumusta ng maghapon mo? Siya nga pala...Magli-leave ako buong linggo sa opisina next week. Balak kong magbakasyon muna tayo sa Carissa Villarama Resort this coming weekend hanggang buong linggo." nakangiti nitong wika. Malambing itong nakayakap sa akin. Kaagad naman akong napangiti.

Bigla akong nakaramdam ng excitement ng banggitin nito ang tungkol sa balak na bakasyon sa Carissa Villarama beach resort. Hindi ko lang maamin sa kanya na nababato na ako dito sa mansion. Wala akong ibang ginagawa kapag nasa work siya kundi tumunganga habang kinakausap ang baby na nasa sinapupunan ko. Swerte na lang minsan kung walang lakad sila Mommy at Daddy.

Ngayung sa mismong bibig na nito nanggaling na magbabakasyon kami biglang nabuhay ang dugo ko sa aking katawan. Isang beses pa lang akong nakapunta doon at hindi na nawaglit sa isipan ko kung gaano kaganda ang lugar na iyun.. Pagkakataon ko na din siguro ito para makapaglakad sa buhanginan at makasimoy na sariwang hangin.

Chapter 271

VERONICA POV

Linggo, araw ng alis namin papuntang Carissa Villarama Beach Resort. Excited ako habang nag-aayos. Maaga akong nagising dahil sa sobrang excitement. Nasa banyo pa si Rafael at tinatapos pa nito ang paliligo kaya naman inabala ko ang sarili ko sa pag- aayos ng sarili ko.

Ilang beses ko pang sinipat ang sarili ko sa salamin. Naka-floral dress ako hanggang sakong. Super fresh ng pakiramdam ko. Hindi maalis -alis ang ngiti sa labi ko.

"Mukhang ready na ang Misis ko ah? Hindi masyadong halata na excited." narinig kong wika ni Rafael. Kakalabas lang nito ng banyo at mabilis itong lumapit sa akin. Sinipat ako ng tingin mula ulo hanggang paa bago matamis na napangiti.

"Ang ganda talaga ng Misis ko." wika nito at akmang yayakapin pa ako nito pero kaagad akong umiwas.

"Ano ka ba...tapos na akong mag-ayos eh. Baka magusot ang damit ko. Isa pa basa ka pa oh?" kunwari reklamo ko sa kanya. Napakamot naman ito ng kanyang ulo at tinalikuran ako. Hindi ko naman maiwasan na sundan ito ng tingin.

Hindi ko alam kung nagtatampo ba ito sa akin. Hindi naman siguro. Muli kong sinipat ang sarili kong reflexion sa salamin.

Akmang dadamputin ko ang lipstick na paborito kong gamitin ng maramdaman ko ang biglang pagyakap sa akin ni Rafael mula sa likuran ko.

"Huli ka! Hindi ka na makakapalag ngayun sa akin." Biglang wika nito sabay halik sa pisngi ko. Hindi ko naman mapigilan na matawa lalo na ng dumako ang halik nito papuntang leeg ko.

'Rafael, ano ba? Nakikiliti ako!" natatawa kong wika sa kanya at akmang lalayo na pero mahigpit itong nakayapos sa akin. Ramdam ko ang init ng hininga nito na tumatama sa balat ko.

"Hmmm, hindi kita pakakawalan ngayun. Parang ang sarap mo kasing papakin eh." wika pa nito sa malanding boses. Kinagat-kagat pa nito ang leeg ko kaya lalo akong nakaramdam ng kiliti.

"Mali-late na tayo eh. Hindi bat maaga tayong----" hindi ko na natapos pa ang sasabihin ko ng lumapat na ang labi nito sa labi ko. Ramdam ko sa galaw ng labi nito ang kapusukan. Kaagad naman akong napapikit ng maramdaman ko ang mainit itong palad na bigla na lang sumapo sa kabila kong bundok.

Grabe talaga itong asawa ko. Masyadong mapusok. Hayst alam naman niya na hindi ako makakatanggi kapag mga ganitong the moves ang ginagawa niya sa akin eh. Alam niya naman ang bilis kong madarang sa init ng katawan.

Ewan ko ba...simula ng nabuntis ako mas nagiging active na din ako

pagdating sa pakikipagtalik. Kaya ko na ngang makipagsabayan kay Rafael. Nag search din naman ako at nalaman ko din naman na normal lang iyun. Mainit daw talaga ang katawan ng isang buntis. Nagiging manyak daw.... 

Ilang saglit lang napuno ng ungol ang bawat sulok ng aming kwarto. Mukhang kailangan kong maghanap ng ibang isusuot mamaya. Ginusot na kasi ni Rafael iyun dahil sa sobrang kapusukan. Basta niya na lang inihagis sa kung saan pagkatapos niya iyung tanggalin sa katawan ko.

"I love you Veronica ko!" paulit-ulit nitong bulong sa akin habang walang tigil sa pag ulos. Tanging ungol lang naman ang naging sagot ko sa kanya.

Ilang saglit pa napuno na ng mga anas at ungol namin ni Rafael ang bawat sulok ng kwarto. Hindi naman hadlang ang pagbubuntis ko para hindi namin magawa ang mga bagay na makapagpapaligaya sa aming dalawa.

Pagkatapos ng mainit na sandali, parehong may ngiti sa mga labi na magkayakap na nakahiga kaming dalawa sa kama. Kailangan naming magpahinga kahit saglit lang bago bumyahe paputang resort.

Nauna na sila Mommy Carissa doon. Pati na din ang iba pang miyembro ng pamiya. Every weekend dapat nandito ang mga kapatid ni Rafael sa mansion pero since nasa resort sila Mommy kahapon pa hindi muna nangyari iyun. Kaya nga naisipan namin ni Rafael na sumunod doon para makapagbakasyon na din.

"I am tired!" bulong ni Rafael habang nakapikit. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

"Kulit mo kasi eh. Nakita mo na nga na nakabihis na ako kanina, hinubad mo pa talaga!" sagot ko naman. Dumilat ito at tinitigan ako,

"Bakit ba kasi napakaganda ng asawa ko? Ang sexy pa ng suot mo kanina. Hindi ko tuloy napigil ang sarili ko." malambing na sagot nito sa akin sabay haplos ng pisngi ko. Kunwari sumimangot ako.

"Kailangan ko na naman tuloy magbihis at mag-ayos nito eh. Okay na ako kanina. Ready na iyung OOTD ko." sagot ko. Natawa ito at nagpatiuna ng bumangon.

"Dito ka lang muna. Lilinisan muna kita at kukunin ko iyung damit na pwede mong ipalit sa damit na hinubad ko sa iyo kanina." nakangiti nitong wika sabay kindat sa akin. Mabilis itong pumasok sa loob ng walk in closet. Sandali lang naman siya doon at paglabas nito may dala na itong pwede kong suutin. Muli akong napangiti.

"Rafael, gagamit muna ako ng banyo." wika ko sa kanya. Kaagad naman akong nilapitan nito at halos kargahin ako papuntang banyo. Kung hindi pa ako nagsabi sa kanya na kaya ko naman ang sarili ko baka tuluyan na akong bubuhatin nito eh.

"Prinsesang prinsesa ako kung ituring ni Rafael na siyang labis kong ipinagpasalamat. Ni sa hinagap hindi ko akalain na darating ako sa ganitong kasarap ng sitwasyon. Kuntento na ang puso ko sa kung ano man ang meron ako ngayun.

Mabilis akong naglinis ng katawan partikular na ang nanlalagkit kong pagkababae. Kailangan ko na din bilisan ang kilos ko. Tinanghali na kaming dalawa ni Rafael. Sobrang pilyo kasi talaga ng asawa ko eh.

Pagkalabas ko ng banyo maayos ng nakabihis si Rafael. Naka jogging pants at t-shirt lang naman ito.

Gayunpaman, alam kong kahit sinong babae, kaagad na mabibighani sa kanya sa tindig niya pa lang. Mabuti na lang talaga at hindi babaero itong asawa ko. Kayang kaya niya talaga akong palitan sa isang pitik niya lang kung gustuhin niya.

Hindi din naman lingid sa kaalaman ko na hanggang ngayun marami pa rin ang mga malalanding babae na aali-aligid sa kanya. Naghahanap lang ng tiyempo na masilo ang mahal ko.

Naku! Subukan lang talaga nila. Hindi talaga ako nangingimi na sundin ang sinabi ni Kuya Christian sa akin noon. Talagang kakalbuhin ko sila kapag mapansin ko na harap-harapan nilang inaakit ang lalaking mahal ko.

Naipilig ko pa ng ulo ko sa isiping iyun. Ayaw kong mag-isip ng ganoong bagay. Isa pa malabong gawin sa akin ni Rafael iyun. Nakita ko at nararamdaman ko kung gaano niya ako kamahal.

"Here Sunshine! Tutulungan na kitang magbihis at mag-ayos." nakangiti nitong wika.

"Tapos ka na bang mag-ayos? Kaya ko na ang sarili ko." nakangiti kong sagot sa kanya. HIndi naman ako nito pinakinggan. Nilapitan ako nito at iniabot sa akin ang aking underware.

Mabilis akong nagbihis. Tatanghaliin na talaga kami nito. Sana walang traffic ngayun. Para naman tuloy-tuloy ang byahe namin.

Sakay ng kotse, kaagad na naming tinahak ang kalsada papuntang Batangas. As usual magkatabi kami ni Rafael sa likurang bahagi ng sasakyan. Palagi na itong nagsasama ng driver tuwing umaalis. Naka-convoy din sa amin ang mga bodyguards nito.

"Umidlip ka muna Sunshine. Aabutin din siguro tayo ng dalawang oras bago makarating sa resort." narining ko pang bulong nito sa akin. Nakasandal ako sa dibdib nito habang nakatingin sa dinadaanan namin.

"Hindi pa naman ako inaantok. Baka ikaw, kailangan mong umidlip. Ikaw itong napagod kanina eh." sagot ko sa kanya. Muli nitong pinisil ang pisngi ko bago sumagot.

"Kiss lang ng Sunshine ko tanggal agad lahat ng pagod ko. Isa pa maliit na bagay lang iyung ginawa natin kanina. Gusto ko pa ngang ulitin pagdating natin ng Batangas eh." natatawa nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan na kurutin ito sa tagiliran. Napaka-pilyo talaga nitong asawa ko.

Eksakto alas dose ng tanghali kami dumating ng resort. Nagulat pa ako sa dami ng sasakyan na nakaparada. Mukang kumpleto lahat ng Villarama Clan. Pati yata lahat ng mga apo nandito na din. May mga ilang bagong mukha na mga bisita din akong nakikita.

Kakaiba din ang ayos ng paligid. Parang may malaking party na pinaghahandaan. Hindi ko naman mapigilan na mapalingon kay Rafael na noon ay nakangiting inililibot ang tingin sa paligid.

"Anong meron? May gaganapin bang party?" tanong ko kay Rafael. Hindi ito sumagot. Nakangiti lang ako nitong iginiya papasok sa loob ng Villa. Ang bahay bakasyonan kung saan naglalagi ang kung sino mang miyembro ng pamilya kapag nagbabakasyon sa lugar na ito.

"Naku, mabuti naman at sa wakas dumating din kayo. Traffic ba at tinanghali kayo?" kaagad na salubong ni Mommy Carissa sa amin. Kaagad akong humalik sa pisngi nito bago binalingan si Rafael. Bahala siyang magpaliwanag kay Mommy niya.

"A-ano pong meron Mom? bakit ang ganda ng mga decorations sa labas? May party po ba?" hindi ko mapigilang tanong.. Sa sobrang bait ni Mommy Carissa hindi na ako nakakaramdam ng kahit na anong pagkailang sa kanya. Nasasabi ko na din ang mga gusto kong sabihin.

Sa tanong kong iyun kaagad kong napansin ang paguhit ng matamis sa labi ni Mommy. Tumitig muna ito sa anak bago muling nagsalita.

"Hindi mo pa nabanggit sa kanya? Hindi mo pa ba nasabi sa kanya kung ano ang ginagawa natin sa resort na ito?" tanong ni Mommy kay Rafael. Naguguluhan naman akong nagpapalipat-lipat ng tingin sa kanilang dalawa.

Hindi ko maiwasan na makaramdam ng kaba. Ano ba talaga ang meron? May mga bagay ba akong dapat na malaman? Bakit mukhang ako lang yata ang hindi nakakaalam sa mga kung ano mang kaganapan meron sa paligid ko.

Nagulat pa ako ng biglang lumuhod sa harap ko si Rafael. Kita ko ang pagiging seryoso ng mukha nito habang direkta na nakatitig sa akin.

"Sunshine...let's get married again. Sa pagkakataon na ito gusto kong buong pamilya natin ang maging saksi. Gusto kong ipakita sa kanila kung gaano natin kamahal ang isat isa. Gusto kong ipagsigawan sa buong mundo kung gaano ako ka-swerte na nakilala kita!" wika nito sa akin. Kaagad ko naman nasapo ang bibig ko. Hindi ko na din napigilan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Sa nanlalabo kong paningin dahil sa luha napansin ko na may kung anong bagay na inilahad si Rafael sa harap ko. Isang kumikinang na engagement ring. Napahagulhol naman ako ng iyak. Hindi ko akalain na makakatanggap ako ng ganito kalaking surpresa mula sa lalaking mahal ko.

Chapter 272

VERONICA POV

Saglit pa akong natulala habang nagpapalipat-lipat ng tingin ko kay Rafael at sa hawak nitong singsing. Hindi ko akalain na may sorpresa pala itong inihanda para sa akin. Ni sa hinagap hindi ko akalain na pormal itong magpo- propose ng kasal sa akin ngayun.

"I want to spend the rest of my life with you Sunshine! I love you very much!" seryosong wika nito sa akin. Ramdam ko ang senseridad sa boses nito kaya napaiyak ako sabay tango.

"Rafael, God! Of course! Yes! I love you too! Ikaw lang din ang gusto kong makasama habang buhay." umiiyak na sagot ko sa kanya. Kaagad na gumuhit ang ngiti nito sa labi. Hinawakan ang kaliwang kamay ko at isinuot sa palasingsingan ang kumikinang na singsing. Masuyo niya pa iyung hinalikan bago tumayo at niyakap ako ng mahigpit.

"Thank you Sunshine! Ako na siguro ang pinaka-maswerteng tao sa mundo. Alam mo ba kung gaano ako kasaya tuwing gumigising sa umaga na ikaw ang una kong nasisilayan? Alam mo ba kung gaano ako kasaya noong mga panahon na nasa tabi kita palagi habang nagpapagaling ako dahil sa aksidente. Kung alam mo lang, ikaw ang nagbigay ng kulay sa buhay ko! Mahal na mahal kita at gusto ko ngayung araw ding ito, sabay tayong manumpa sa harap ng Diyos na magsasama at magmahalan habang buhay." madamdamin nitong wika sa akin. Lalong nag-uunahan sa pagpatak ang luha sa aking mga mata. Luha na simbolo ng kaligayahan.

"Rafael, Salamat! Salamat sa lahat! Walang pagsidlan ang tuwa ng puso ko tuwing sa araw-araw na magkasama tayo. Mahal na mahal kita! Salamat dahil hindi ka nagkulang na iparamdam sa akin kung gaano ako kahalaga sa iyo. Salamat dahil tinanggap mo ng buong buo ang pagkatao ko, pati na din ang pamilya ko." sagot ko sa kanya. Marahan pa itong kumalas sa pagkakayakap sa akin. Tinitigan ako sa mga mata sabay binigyan ako ng halik sa noo.

"Tandaan mo Sunshine...mas maswerte ako dahil nakilala kita. Binago mo ang lahat sa akin. Binago mo ang buo kong pagkatao. Nagkaroon ng direksiyon ang buhay ko simula ng nakilala kita." sagot nito.

"Hep! Hepp! Tama na muna iyan. Mamaya pati kami maiyak sa inyong dalawa eh. Wala akong balak na maki- party na namamaga ang mga mata ko.

Rafael kailangan ng ayusan si Veronica.

Isang oras na lang at mag-uumpisa na ang seremonya ng kasal niyo." Napakalas pa ako sa pagkakayakap kay Rafael ng marinig ko ang katagang iyun. Nagtataka akong napalingon at kaagad napansin si Ate Arabella. Nasa tabi na ito ni Mommy Carissa na nakalimutan ko na kanina pa pala nanonood sa aming dalawa ni Rafael. Ngiting ngiti ito habang nagapalipat- lipat ang tingin sa aming dalawa ni Rafael.

Hindi ko naman maiwasan na mapaisip sa huling sinabi ni Ate Bella. Seremonya? Ngayun na kaagad ang kasal namin?

"Ate naman! Nakita mong nag-uusap pa kami eh." nagpoprotestang wika ni Rafael kay Ate Bella. Pilit ko namang hinuhuli ang tingin nito. Gusto kong itanong sa kanya kung ano ang ibig sabihin ni Ate Arabella.

"Mamaya nyo na ituloy iyan! Iyung hindi ko nakikita. Pati ako naiiyak sa inyong dalawa eh. Ang mabuti pa siguro hayaan mo munang maayusan iyang asawa mo Rafael. Nakakahiya kung pahihintayin natin ng matagal ang pari na magkakasal sa inyong dalawa." sagot naman ni Mommy Carissa.

Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Mukhang pinaghandaan talaga nila ang araw na ito. Oo, nagulat ako pero may magagawa pa ba ako? Sanay na ako sa mga ganitong set up eh. Noong una akong inangkin ni Rafael pinapirma niya kaagad ako ng marriage certificate. Kaagad nya din iyung pinarehistro kaya bigla kaming naging legal na mag-asawa.

Mag-iinarte pa ba ako gayung ano mang sandali magsusuot na ako ng white gown at sabay na kaming manumpa sa harap ng altar. Para 

gawing official sa mata ng Diyos ang aming pagsasama. 

"Okay Iha, lets go? Tsaka na ang mga katanungan....kailangan mo ng maayusan. Unti-unting nagsipagdatingan ang mga bisita niyo. Nakakahiya naman kung maghintay sila." nakangiting wika ni Mommy Carissa. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig kay Rafael. Ngiting ngiti ito habang nakatingin din sa akin.

Bago ako sumama kay Mommy niyakap at hinalikan muna ako nito sa pisngi.

"Naku, pasaway talaga ang batang iyan. Ilang beses kong binilinan na agahan ang pagpunta dito para makapagpahinga ka pa bago ang seremonya pero late na naman dumating. Mabuti pa kahapon na lang kayo pumunta dito Iha. Teka lang, kaya mo ba ang sarili mo? Sabihin mo lang kung pagod ka, pwede naman natin iusog ang time ng kasal niyo." narinig ko pang wika ni Mommy.

Hindi ko na nga pinagtuunan pa ng pansin ang iba pang sinabi nito ngayun. Abala ang isip ko sa sorpresang kasal na magaganap pagitan namin ni Rafael ngayung araw.

"Mommy, hindi po ba ako nananaginip? Talaga po bang ikakasal kami ngayun ni Rafael?" hindi ko pa maiwasang tanong kay Mommy. Mula sa paglalakad huminto kami pareho. Seryosong tinitigan ako ni Mommy sa mga mata.

"Yes...hindi ka nananaginip Iha. HIndi kami papayag na lumbas ang apo namin dito sa mundo na walang pormal na kasalan na nangyari sa inyong dalawa ni Rafael." nakangiti nitong sagot.

Hindi naman ako makapaniwala. Wala talaga akong idea tungkol dito. Kaya siguro nagiging abala sila Mommy nitong nakaraang araw dahil dito. Ganito ba nila ako kamahal. Nakakataba naman ng puso ang ginawa nilang ito sa akin kung ganoon.

"Talagang sinadya ni Rafael ang ganito. Ang gusto niya talaga supresahin ka dahil ayaw din niyang ma-stress ka sa paglalakad ng kasal niyo. Kilala ka ng anak ko iha at hanggat maari ayaw ka nyang mahirapan." pagpapatuloy na wika nito.

Muling nangilid ang luha sa aking mga mata. Hindi ako makapaniwala.

"Pe-pero, nakakahiya pa rin po sa inyo. Halos kayo po ang naglakad ng, lahat ng ito." sagot ko. Muling napangiti si Mommy Carissa.

"Palagi mong tandaan Iha: Nag-eenjoy kami sa ginagawa namin. Soonest, mabibigyan mo na kami ng apo. Magkakaroon na ulit ng baby ang mansion. Sapat na iyun para makabawi kayong dalawa ni Rafael sa lahat ng ginagawa namin ngayun." sagot nito. Hindi ako nakaimik.

"Huwag kang mag-alala. Sinigurado ko na maging perfect ang kasal niyong dalawa ni Rafael...so, ready ka na bang maayusan?" muling wika nito. Kaagad naman akong tumango.

Hinawakan pa ako ni Mommy sa braso at sabay na kang pumasok sa isa pang kwarto. Naghihintay na ang mga mag- aayos sa akin.

Sabay-sabay silang bumati sa amin ni Mommy Carissa ng mapansin nila ang pagpasok namin. Tanging ngiti lang, naman ang sagot ko samantalang si Mommy Carissa sinabihan pa ang mga mag-aayos na ingatan ako dahil buntis ako.

Maliit na bagay mula sa bibig ng byanan ko pero nakakataba ng puso.

Gusto talaga nilang ibigay sa akin ang pinaka the best.

Mabilis lang naman ang ginagawang pag-ayos sa akin. Light make up lang ang inilagay at inayos lang ang buhok ko. Kaunting linis sa mga kuko ko at ayos na. Hindi nga kami inabot ng tatlumpong minuto.

"Ang ganda niyo po talaga Mam. Sa lahat yata ng naayusan ko na ikakasal kayo ang pinakamaganda. Kahit hindi na siguro kayo make-apan lulutan at lulutang pa rin ang ganda niyo lalo na kapag suot niyo na ang wedding gown niyo." narinig kong wika ng make up artist. Binuksan nito ang isang parang kurtina at kaagad na tumampad sa mga mata ko ang puting wedding gown na ayon dito iyun ang isusuot ko para sa gaganaping wedding namin ni Rafael maya-maya lang.

Hindi ako makapaniwala. Sobrang

ganda at halos mapuno iyun ng mga kumikinang na mga bato. Gusto ko na naman sanang maluha kaya lang ng maalala ko ang make up ko napahinga ako ng malalim para tangGalin ang bumabara sa lalamunan ko. Para hindi ako muling maiyak.

Tinulungan nila akong isuot ang wedding gown ko at pinaharap sa isang full body mirror. Halos hindi ko makilala ang sarili ko. Saktong sakto lang sa akin ang sukat ng gown at gandang ganda ako sa sarili ko.

"Wow, ang ganda niyo po talaga Mam. Congratulation po ulit." nakangiti pang wika sa akin ng make up artist ko. Nakangiting binalingan ko din ito ng tingin para makapagpasalamat.

Ilang saglit lang nagulat pa ako ng bumukas ang pintuan at pumasok ang mga taong hindi ko inaasahan na darating. Si Nanay at Tatay at

nakangiting naglakad palapit sa akin. Hindi ko alam kung iiyak o tatawa ba ako sa sobrang tuwa. Lalo na ng maramdaman ko ang parehong paghawak nila sa kamay ko.

"Anak....napakabait talaga ng Diyos sa iyo. Palagi mong tandaan na masaya kami sa mga nangyari sa buhay mo dito sa Manila. Mabait kang bata kaya ka pinapagpapala ng Diyos."

nakangiting wika ni Nanay sa akin. Kitang kita sa mukha nito ang tuwa. Pigil naman ni Tatay ang maiyak na ngayun ko lang nakita sa kanya.

"Nay, Tay, salamat po dumating kayo. Masasaksihan niyo din po ang importanteng kaganapan sa buhay ko." nakangiti kong wika.

"Noong pinaplano pa lang ang kasal niyo ni Rafael, pinaalam na sa amin nila Arabella. Nakausap din namin ang byanan mo. Ang bait nila, gusto nilang hingin ang opinyon namin tungkol sa pagpapakasal niyong dalawa ni Rafael... eh wala naman kaming idea kaya sinabi namin na sila na ang bahala." wika ni Nanay. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

"Ang daya niyo naman po. Ilang beses akong tumawag sa inyo pero hindi niyo man lang nabanggit sa akin ito." sagot ko.

"Eh supresa nga daw kasi. Sabi ng mga byanan mo malapit mo na daw sila mabigyan ng apo kaya deserve mo ang ganito kalaking supresa." sagot naman ni Tatay. Hindi ko maiwasan na mapangiti.

"Siya...siya....mamaya na natin ituloy itong pag-uusap natin. Naghihintay na ang groom sa harap ng altar. Halika na at ng maumpisahan na ang seremonya. " nakangiting wika ni Nanay sa akin.

Nasa gitna nila ako habang naglalakad kami palabas. Mukhang ready na ang lahat paglabas ko. Hindi ko pa isa- isang nakikita ang lahat ng Villarama Clan pero mukhang kumpleto naman sila. Mula sa mga kapatid ni Rafael pati na din sa kanyang mga pamangkin.

Habang naglalaakad sa red carpet papuntang altar hindi ko na napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Talagang hindi nagkulang ang lahat na iparamdam sa akin kung gaano ako ka-special.

Chapter 273

VERONICA POV

Hilam ng luha ang mga mata, dahan dahan akong naglakad sa red carpet direksiyon kung saan matiyagang naghihintay sa akin si Rafael. Ramdam ko sa titig nito na puno ng pagmamahal kaya hindi ko na napigilan pa ang pagpatak ng luha sa aking mga mata. Nagpromise na ako sa sarili ko kanina na hindi ako iiyak dahil ayaw kong masira ang make up ko. Pero hindi ko talaga mapigilan ang sarili ko eh. Talagang ang babaw ng luha ko.

Pakiramdam ko nasa alapaap ako ng mga sandaling ito. Nasa akin din ang buong attention ng lahat ng mga bisita pati na din ng aming mga pamilya.

Walang pagsidlan ng tuwa ang

nararamdaman ng puso ko ngayun. Ni sa hinagap hindi ko akalain na kaagad na matutupad ang matagal ko ng pinangarap. Ang makapagsuot ng maganda at mamahaling wedding gown habang buong pagmamahal na nakatitig sa akin ang lalaking mahal ko.

Habang palapit ako sa kinatatayuan ni Rafael ramdam ko ang lakas ng kabog ng dibdib ko. Kita ko ang pinaghalong tuwa at pananabik sa mga mata nito. Lalo naman nag-uunahan sa pagtulo ang luha sa aking mga mata. Mabuti na lang at natatakpan ang mukha ko ng wedding veil kaya hindi masyadong halata. Wala na din akong pakialam kung masira man ang make up ko.

Pagkalapit namin sa kanya kaagad itong nagmano kina Nanay Tatay. Pagkatapos muling natoon ang attention ni Rafael sa akin.

"Iho, alam namin na mabait kang bata. Patuloy naming aasahan na aalagaan at mamahalin mo si Veronica habang buhay. Wala kaming ibang hangad kundi ang maging masaya kayo habang buhay." narinig ko pang wika ni Tatay.

"Salamat po Tay, Nay! Mahal na mahal ko po si Veronica. Magiging perfect husband po ako sa anak niyo. Huwag po kayong mag-alala sisiguraduhin ko na magiging masaya siya sa piling ko. Ipinapangako ko din po na aalagaan ko siya habang buhay." nakangiting sagot ni Rafael. Ramdam ko sa boses nito ang sensiridad. Kusa namang iniabot ni Tatay ang kamay ko kay Rafael na kaagad naman niyang tinanggap.

"Promise, I will love you forever Sunshine!" sambit pa nito sa akin. Napatitig naman ako dito bago sabay na kaming naglakad papuntang altar kung saan matiyagang naghihintay ang pari na magkakasal sa aming dalawa.

Naging mabilis ang pag-usad ng oras. Namalayan ko na lang na nag-uumpisa na kaming manumpa ni Rafael sa isat- isa habang saksi ang mga mahal namin sa buhay at ilang mga bisita,

"I Rafael Perez Villarama, take thee, Veronica Mendoza, to be my wedded wife, to have and to hold from this day forward, for better and for worse, for richer ang poorer, in sickness and in health, to love and to cherish, till death do us part-------" madamdaming wika ni Rafael. Hindi ko na nga napakinggan pa ang ibang sinabi nito. Napahikbi na kasi ako. Gayunpaman ramdam ko sa boses nito ang matinding sensiridad. Hindi ko tuloy maiwasan ang tuloy-tuloy na pagtulo ng luha sa aking mga mata kaya noong ako naman ang nanumpa halos hindi yata maintindihan ng mga nakakarinig ang mga binanggit kong salita dahil may kasama ng hikbi.

Wala eh..hindi ko talaga mapigilan ang maging emotional. Umaapaw ang nararamdamang tuwa ng puso ko at pigil ko ang sarili ko na mapahagulhol ng iyak dahil sa matinding kaligayahan.

Hindi ko na nga alam kung paano ko natapos ang panunumpa ko. Kung nasabi ko ba ng maayos. Basta, para akong wala sa sarili. Basta ang alam ko lang, hindi ko inaalis ang pagkakatitig ko kay Rafael. Ang lalaking simula ngayung araw, magiging legal na ang pagsasama namin hindi lang sa mata ng mga tao kundi pati na din sa mata ng Diyos.

"Now that Rafael and Veronica have given themselves to each other by the promises they have exchange, I pronounce them to be husband and wife -----I ask you now to seal the promises you have made with each other this day with the kiss!" finale na wika ng nagkasal sa amin. Lalo naman akong naluha ng dahan-dahan na itinaas ni Rafael ang Veil ko at matamis akong nginitian.

"I love you Wife!" wika pa nito at naramdaman ko ang masuyong pagpahid nito ng luha sa aking mga mata bago dahan-dahan na naglapat ang aming mga labi. Kaagad kong naipikit ang aking mga mata para namnamin ang halik na iyun. Walang kasingtamis ang halik na pinagsaluhan namin dahil alam namin pareho na ito na ang umpisa para bumuo ng sariling pamilya.

Hindi ko namalayan pa kung gaano katagal na magkalapat ang aming mga labi ni Rafael. Basta narinig ko na lang ang palakpakan sa buong paligid at hiyawan. Bigla tuloy akong nagising at wala sa sariling napakalas sa pagkakayakap kay Rafael at nahihiyang inilibot ko ang tingin sa paligid.

"Grabe, akala ko hindi na kayo maghihiwalay eh. Para naman kayong hindi magkasama palagi." narinig ko pang kantyaw ni Elijah.

"Truth, nakakainggit! Hindi naman ganyan si Drake sa akin noong ikinasal kami eh." Narinig kong sagot ni Jeann.

Parang bigla naman nag-init ang pisngi ko dahil sa narinig. Sobrang nakakahiya. Gaano ba kami katagal naghalikan sa harap nila? Ngiting- ngiti naman sa amin sila Mommy Carissa at Daddy habang nakatitig sa amin kasama na din sila Nanay at Tatay. Pati pala ang mga bisita. Lahat sila nakangiti sa amin. Nakakahiya... baka kung ano ang isipin nila sa aming dalawa ni Rafael.

"Heyy, relax Sunshine...Inggit lang ang mga iyan kaya ganyan ang mga reactions nila." nakangiti pang bulong sa akin ni Rafael. Hinapit ako nito sa baywang nang mag-umpisa ng magsilapitan ang halos lahat ng naging saksi sa kasalan namin para i-congratulate kami.

Ibat ibang pagbati ang narinig ko sa mga bisita pati na din sa mga kaibigan at pamilya. Puro ngiti lang naman ang naging sagot ko. Kahit papaano hindi ko pa rin maiwasan na makaramdam ng hiya sa kanila. Lalo na at hindi naman ako sanay na makihalubilo sa ibang tao.

Aaminin ko na majority sa mga bisita hindi ko kilala. Maliban na lang sa mga Villarama Clan. Siguro ang iba sa kanila ay mga business partners ng mga Villarama. Hindi lang ako sure.

May mga nag-vivideo din akong nakikita. Lahat yata ng kilos namin ni Rafael ay kinukunan nito. Naging conscious tuloy ako sa mga kilos ko.

Hindi din nagpahuli ang mga kapatid at mga pamangkin ni Rafael. Isa isa silang nagsilapitan para bumati na din. Ramdam ko ang saya ng bawat isa kaya lalong nagdiwang ang aking kalooban.

Hindi naman nagtagal at natapos din ang pagdumog sa amin ng mga bisita. Kahit papaano nakahinga na ako na maluwang. Nakakaramdam na din ako ng pagod. Dagdagan pa na nagdadalang tao at hindi ako dapat magpagod ng sobra.

"Naku Bestie, hindi na talaga mapigilan ang pagtanda natin."

narinig ko pang wika ng babaeng kasama ni Mommy Carissa habang naglalakad sila palapit sa amin. Sinipat ko ito ng tingin at hindi ko mapigilan na mapangiti ng makilala ito.

Ang Mommy ni Ate Carmela. Si Tita Roxie na kaagad lumapit sa aming dalawa ni Rafael at nakangiting sinipat kami ng tingin bago ako niyakap at hinalikan sa pisngi pagkatapos magbigkas ng salitang pagbati.

"Congratulations sa inyong dalawa.

Ang bilis ng paglipas ng panahon. Parang kailan lang nakikikarga pa ako dito kay Rafael noong baby pa siya tapos bigla na lang akong makakatangGap ng wedding invitations galing sa inyong pamilya Bestie." nakangiti nitong wika kay Mommy Carissa. Narinig ko pa ang mahinang pagtawa ni Mommy bago sumagot.

"Ganoon talaga Bestie. Siguro ang hihintayin ko na lang mula sa iyo ay ang invitation mo sa kasal ng bunso mong anak." nakangiting sagot ni Mommy Carissa.

"Naku, mukhang malapit na din

mangyari iyun Bestie. Hayyyy talaga

naman...parang kailan lang ang bilis ng paglipas ng panahon. Pareho na tayong senior citizen at malapit ka ng magkakaroon ng apo sa tuhod Bestie. Naunahan mo na naman ako." nakangiting sagot naman nito kay Mommy Carissa.

"Eeheem! Since tapos na ang ceremony, papasok na muna kami ng Villa Mom, Tita. Kailangan makapagbihis ni Veronica ng kumportableng damit." paalam ni Rafael habang magkahawak kamay kami. Mabuti na lang at natapos din ang batian na nangyayari at nasa kanya -kanyang nakalaan na table ang mga bisita para kumain.

"Sige...bumalik kaagad kayo ha?

Kailangan niyong iistima ang mga bisita niyo. Isa pa nabanggit ng Daddy niyo na pormal din natin na ipakilala si Veronica sa ating mga malalapit na kaibigan at mga kasusyo sa negosyo." nakangiting sagot ni Mommy Carissa. Tumango lang si Rafael at iginiya na ako palayo sa lahat. DireTSo kaming naglakad patungo sa Villa para makapagbihis ako ng damit. Medyo mabigat kasi itong wedding gown ko at napansin marahil ni Rafael na hindi na ako kumportable.

Chapter 274

RAFAEL POV

Gusto kong maluha habang tinititigan ang babaeng pinakamamahal ko na naglalakad palapit sa akin. Si Veronica... napakaganda niya sa suot na wedding gown.

Sa wakas dumating na din ang araw na matagal ko ng pinakahihintay. Ang araw ng aming kasal.

Alam kong nabigla ito dahil wala itong kaalam-alam sa mangyayari ngayung araw. Wala din itong kamalay-malay na pasikreto naming inaasikaso ang masayang araw na ito. Ang alam lang ni Veronica ay magbabakasyon lang kami ngayun dito sa resort.

Well, deserved niya ang ganito kalaking surpresa. Mabuti na lang at

very cooperative sila Mommy at Daddy pati na din ang mga kapatid ko sa plano kong ito. Walang ni isa man sa kanila ang nadulas para mabanggit kay Veronica ang tungkol sa plano kong surprised wedding namin.

Pinili ko talaga na dito sa resort ganapin ang wedding namin dahil alam ko kung gaano ka- memorable kina Mommy at Daddy ang lugar na ito.

Gift ni Daddy ang resort na ito kay Mommy noon pagkatapos nilang malagpasan ang masalimoot na nangyari sa kanilang buhay at gusto kong maging inspirasyon ang pagsasama nila para maging masaya din kami ni Veronica hanggang sa pagtanda namin.

Piling-pili ang mga bisita na imbetado. Gusto ko sanang gawing private ang kasal namin at tanging pamilya at malalapit lang na kaibigan ang iimbitahan pero since nag-insist ang mga kapatid ko at sila Mommy at Daddy na ilabas ito sa publiko para naman malaman ng lahat na ikinasal na ang bunsong anak ng mga Villarama. Nag-imbita din sila ng ibang media personnel para kumuha ng ilang detalye tungkol sa kasal namin.

Aware ako kung ano ang katungkulan ng pamilya namin sa lipunan. Isa kami sa pinakamayaman at pinaka- makapangyarihang pamilya ng bansa at ang pagpapakasal kong ito ay malaking balita sa business world. Alam ko din na maraming magtataas ng kilay sa biglaang kasalan na nangyari pero wala na akong pakialam pa. Ang importante sa akin ngayun ay ang makasama habang buhay ang babaeng mahal ko.

Pagkalapit nito sa akin kasama ng kanyang mga magulang pigil ko ang sarili kong yakapin ito. Ewan ko ba, palagi naman sana kaming magkasama pero hindi talaga ako nagsasawa na titigan ang maganda nitong mukha.

Bagay na bagay sa kanya ang suot niyang gown. Lalong nangibabaw ang ganda nitong taglay kaya naman hindi ko maiwasan na mapangiti.

Si Tatay na mismo ang nag-abot ng kamay ni Veronica sa akin. Nakangiti ko naman itong tinangap at pagkatapos ng madamdaming palitan ng promises sabay na kaming humarap sa altar.

Sa sobrang tuwa na nararamdaman ng puso ko hindi ko na tuloy napagtuunan pa ng pansin ang mga sinabi ng pari sa amin. Wala kasi akong ibang ginawa kundi sulyapan na sulyapan ang babaeng mahal ko.

Pagkatapos ng seremonya ng kasal masaya ako sa natanggap naming pagbati mula sa lahat ng bisita at pamilya. Nararamdaman ko ang pagod ng asawa ko pero nakangiti pa rin ito sa harap ng maraming bisita. Alam kong katulad ng nararamdaman ko, masayang masaya din ito.

Muli kong hinawakan ang kamay nito. Kaagad kong nakapa ang wedding ring nito kaya naman itinaas ko ang kamay niya at tinitigan ang kanyang daliri.

Bagay na bagay sa kanya iyun. Isang patunay lang na pag-aari ko na siya. Na bawal nang pagpantasyahan ng kahit sinong lalaki si Veronica dahil nakatali na siya sa akin.

May mga ilang bachelors businessman din kaming mga bisita. Mga anak-anak na din sila ng mga kasosyo ni Daddy noon at hindi nakaligtas sa mga mata ko kung paano nila titigan ang asawa ko. Alam kong gandang-ganda sila sa asawa pero sorry na lang sila, pag-aari ko na ang babaeng nasa tabi ko ngayun.

"Tired?" masuyo kong tanong kay

Veronica habang naglalakad kami pabalik ng Villa. Naramdaman ko ang mahigpit na pagkakahawak nito sa palad ko kaya naman pinisil ko iyun. Saglit itong huminto sa paglalakad at tumitig sa akin sabay tango.

"Yes....pero masaya! Grabe ka, ang hilig mo talaga akong i-surprised!" sagot nito. Hinawi ko muna ang ilang hibla ng buhok na nalaglag sa kanyang noo bago ako sumagot.

"I loved surprises! At kaya kita gustong palaging i-surprised dahil lalo kang gumaganda sa paningin ko kapag nagugulat ka." nakangiti kong sagot sa kanya. Kunwari inirapan ako nito at nagpatuloy na sa paghakbang kaya kaagad akong napasunod sa kanya.

"Mabuti na lang nagkasya sa akin ang wedding ring natin dahil kung hindi, hindi talaga ako sasagot ng I do kanina. Ipapa-re schedule ko talaga itong kasal natin." seryosong sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Ngayun ko lang kasi narinig sa kanya ang mga ganitong linyahan. Hindi ko namalayan na napatigil na pala ako sa paglalakad habang nakatitig kay Veronica.

"Anong sabi mo?" tanong ko.

"Seryoso yarn?" sagot nito. Ngiting ngiti ito sa akin na parang tuwang tuwa sa nakikitang expression ng mukha ko. Marahan akong napabuntong hininga.

Nagulat pa ako ng bigla nitong pitikin ang ilong ko. Pagkatapos narinig ko ang malakas na pagtawa nito.

"Napaka-seryoso ng asawa ko. Bawal ba akong mag-joke? Hindi ba nakakatawa?" Narinig ko pang wika sabay taas ng kanyang daliri na may suot na wedding ring.

"Ang ganda kaya ng ring na ito. Lahat naman na binigay mong alahas sa akin lalo na kapag singsing kasya eh." natatawa nitong wika. Unti-unti ko namang narealized ang ibig nitong sabihin...

Hayst bakit nga ba napaka-serious ko sa mga ganitong usapin? Maybe because hindi ako sanay na binibiro ng ganito ng mahal ko? Minsan nga lang pala ito magbiro kaya sakyan ko na. Baka mamaya magtampo pa sa akin eh.

Moody pa naman daw ang mga buntis. Pabago-bago ang hormones kaya ang bilis din magbago ng ugali. Nabanggit nga ni Mommy sa akin na maswerte pa rin ako dahil hindi ako nakakatikim ng pagsusungit mula kay Veronica. Hindi din ako nito pinapahirapan na hanapin ang kanyang mga cravings. Sila Ate daw kasi noon kawawa sa kanila ang kanilang mga asa-asawa dahil kung anu-anong hinahanap na mga pagkain kapag naglilihi.

Ibang iba na ngayun ang ugali ng Veronica ko. Mas lalo itong naging sweet sa akin. Mas lalo nitong ipinapakita sa akin kung gaano ako kahalaga sa kanya.

"Ikaw talaga! Nagulat lang ako. May itinago ka palang kapilyahan ha? Baka kung ako ang magbiro sa iyo hindi ka makakatayo kinabukasan sa kama?" nakangisi kong sagot sa kanya. Kaagad kong napansin ang pamumula ng pisngi nito kaya natawa ako.

"Joke lang...hindi pa mangyayari ang nasa isip mo ngayun. Baka tamaan ang ulo ni Baby eh." natatawa kong wika sabay kindat sa kanya. Kaagad naman ako nitong pinaningkitan ng mga mata kaya naman lalo akong natawa. Ang cute talaga tingnan ng asawa ko. Kung hindi lang buntis baka hindi ko ito palabasin ng kwarto buong duration ng honeymoon namin eh.

Natapos din ang kulitan naming dalawa hanggang sa nakarating kami ng kwarto ko. Naka-ready na ang damit na pamalit nito kaya naman tutulungan ko na lang siyang maghubad ang kanyang wedding gown.

Para kasing pati ako nabibigatan sa suot niyang gown. Kawawa naman ang mahal ko kung magtatagal pa sa kanyang katawan ang wedding gown niya. Alam kong init na init na din ito eh.

"Kaya mo bang bumaba ulit para makihalubilo sa mga bisita? Sabihin mo lang kung hindi mo kaya... maiintindihan naman nila tayo."

nakangiti kong wika sa kanya habang ibinaba ko ang zipper ng kanyang gown sa likuran. Hindi ko naman mapigilan ang mapalunok ng tumampad sa mga mata ko ang makinis nitong likod.

"Ayos lang ako. Isa pa, Hindi mo ba narinig ang sinabi ni Mommy kanina?

After kumain may short program pa daw na gaganapin." nakangiti nitong sagot. Mukhang excited naman ito kaya hindi na ako nakaimik pa.

"Ito ba ang isusuot ko? Ang ganda naman nito. Mukhang pinaghandaan talaga nila Mommy ang araw na ito. Nakakahiya dahil hindi man lang ako nakatulong." muling wika nito sa akin. Hindi pa rin ako nakaimik lalo na ng tuluyan ng nahubad ang suot nitong gown. Tanging bra at panty na lang ang natira kaya naman bigla akong nakaramdam ng pag-iinit ng aking katawan. Nag react na din ang aking pagkalalaki.

Ewan ko ba...hindi pa rin yata ako sanay na nakikitang naked itong asawa ko. Ang ganda kasi talaga at hindi hadlang ang pagiging buntis nito para mabawasan ang kanyang kasexyhan.

"Rafael, ano na ang nangyari sa iyo.... tulala ka naman diyan!' narinig ko pang wika ni Veronica sa akin. Pinitik pa ako nito sa aking ilong kaya naman kaagad akong nakabalik sa huwesyo.

"Ikaw yata itong pagod eh. Bakit hindi ka na nakaimik dyan?" tanong nito habang may pilyang nakangiti sa labi. Pinamaywangan pa ako nito kaya muli akong napalunok ng aking laway.

"Matulog na lang kaya tayo Sunshine. Hindi naman siguro nila tayo hahanapin sa labas diba?" sagot ko sa kanya. Kaagad ako nitong tinaasan ng kilay sabay dampot sa damit na pamalit sa wedding gown na nahubad na.

"Hindi pwede. Bilin ni Mommy na bumaba kaagad tayo." sagot nito at akmang isusuot na ang white dress nito ng hawakan ko siya sa kanyang kamay.

"Kahit one round lang. Galit na ang anaconda ko eh." sagot ko sa kanya. Kaagad na nanlaki ang mga mata nito at dahan-dahan na bumaba ang tingin sa gitnang bahagi ng aking katawan. Ilang saglit lang narinig ko ang malakas nitong pagtawa.

"hahahaa! Ikaw talaga...wala kang pinipiling oras! Pakalmahin mo muna iyan dahil hindi ako papayag na hindi tayo makabalik ng party. Hinihintay na tayong dalawa doon." sagot nito sa akin sabay naglakad papuntang vanity mirror. Nasundan ko na lang ito ng tingin habang dahan-dahan na nitong isinusuot ang white dress niya.

Napahinga na lang ako ng malalim para pakalmahin ang sarili ko. Wala eh...Alam kong hindi ko mapipilit si Veronica. Isa pa tama ito, hinihintay kami sa labas. Kasal naming dalawa ito kaya dapat lang na kami ang personal na mag-aasikaso ng mga bisita.

Isa pa ito na din ang pagkakataon na makilala ng lahat ng babaeng mahal ko. Malapit na kaming magkaanak at dapat lang na makuha din ni Veronica ang kaparehong pagkilala at paggalang ng lipunan katulad ng tinatamasa ng buong Villarama Clan.

Chapter 275

RAFAEL POV

Hindi nasunod ang gusto ko. Kanina pa ako gigil sa asawa ko pero dahil gusto niya talagang i-enjoy ang party kasama ng mga bisita at Villarama clan wala akong choice kundi pagbigyan ito. Baka magtampo sa akin eh. Mamaya na lang ako babawi kapag matapos na ang party. Isang linggo kaming mananatili sa resort na ito at sa loob ng linggong iyun susulitin ko talaga ang araw na kasama ko siya...ang babaeng mahal ko na si Veronica.

Kakatapos lang namin ikutin ang mga bisita. Ipinakilala na din namin si Veronica sa mga kaibigan at mga business partners namin. Puro possitive naman ang naririnig namin kaya alam kong masayang masaya ito. Parang hindi nga nauubusan ng energy.

Kung kanina medyo nahihiya pa ito hindi naglaon nasanay na din siya sa prensensya ng ibang tao.

Katulad na lang ngayun, kausap niya ang dalawa kong pamangkin at isang kaibigan niya. Kita ko ang ngiti sa labi nito habang may kung anong masaya silang pinag-uusapan. Hindi ko tuloy maiwasan na mapangiti na din.

"Hey dont tell me na hindi ka na umiinom ngayun? Hayaan mo muna si Misis. Hindi naman ibang tao ang kausap niya. Si Charlotte at Jeann at Beatrice lang ang mga iyan. Walang aagaw sa asawa mo kaya focus ka muna sa inuman natin ngayun."

narinig kong wika ni Peanut. Napansin marahil nito na kahit sila ang kaharap ko nasa kay Veronica pa rin ang buo kong attention. Kaharap nito ang mga pamangkin ko at stepsister ni Arthur.

Sa totoo lang wala talaga akong balak na uminom ngayun. Ayaw kong tumikim ng kahit na anong alak at baka maging dahilan pa ng stress ni Veronica. Hindi na kasi nito nakalimutan ang nangyari sa akin noon nang minsan na nalasing ako kaya iwas alak muna lalo na at buntis ito ngayun.

"Hindi ba pwedeng na-aamaze lang ako? Alam niyo iyun? Hindi pa rin ako makapaniwala na natagpuan ko na ang babaeng para sa akin" Wala sarili kong sagot. Kaagad ko naman narinig ang pagtikhim ni Peanut.

"True love exist talaga! Tingnan mo ako, hindi ko akalain na ma-iinlove ako kay Jeann. Akala ko noong una na- challenge lang ako sa mga pagsusungit niya sa akin eh...pero hindi ko na namalayan ang sarili ko na ini-stalk ko na pala siya nang hindi niyo alam lahat.

"tatawa-tawa namang sagot ni Drake.

Hindi ko naman maiwasan na

mapangiti.

Ibang klase talaga kapag tumama si Kupido. Napapatino ang kahit na sino. Katulad nalang sa nangyari sa buhay ko, akala ko talaga noon habang buhay akong magiging easy go lucky eh. Hindi ko man lang naisip na posible din pala akong magtino sa piling ng isang babae. Ang babaeng hindi ko yata alam kung ano ang mangyayari sa akin kung sakaling iwan ako. Parang bigla na lang kasi nitong nakuha ang malaking bahagi ng puso ko nang hindi ko man lang namamalayan.

"Ganyan ba talaga kayo? I mean...si Drake noong bagong kasal din ganyan na ganyan din sa iyo. Basta na lang natutulala habang nakatitig sa asawa." narinig kong wika ni Peanut. Napasulyap ako dito at kaagad kong napansin ang naglalarong ngiti sa labi nito. Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga.

"Gago! Malalaman mo din iyan kapag ikasal ka na! Kapag matagpuan mo na ang babaeng para sa iyo!" Sagot naman ni Drake. Sunod-sunod ang pagtungga ng alak nito kaya hinayaan na lang namin.

"As for me naman, siguro malapit na. Bubuntisin ko muna ang babaeng mahal ko bago ko pakasalan para siguradong walang kawala sa akin." nakangisi namang sabat ni Arthur. Kaagad naman natawa si Peanut.

"Buntisin? Sino ang malas na babaeng iyun na pumapayag sa ganyang set up? Paano kung inutil ang matris at walang kakayahang mabuntis eh di lugi siya?" narinig kong sagot nito. Sa boses nito halatang diskumpyado ito sa pananaw ni Arthur.

Sabagay, kahit ako hindi kumbinsido sa sinabi ni Arthur ngayun lang. Napaka -selfish na dahilan.

Sa aming magkakaibigan si Peanut

talaga ang pinakamadaldal. Ito din ang pinaka-playboy. Siguro dahil isa siyang model kaya kung sinu-sino ding mga babae ang mga pinapatos. Karamihan mga nasa showbiz kaya naman talo pa ang mga collector kung makapangulekta ng mga babae.

Nagkaroon na din ito ng sex scandal noon. Mabuti na lang at kaagad na naagapan ng kanyang manager. Maliban sa pagiging isang model, isa din itong businessman. May mga apartments at mga hotels ito na nagkalat hindi lang dito sa Manila kundi pati na din sa karatig na mga probensya.

"Basta! Magtiwala lang kayo sa akin. Baka sa mga susunod na buwan baka ako naman ang ikasal." nakangiting sagot ni Arthur at sinabayan pa nito ng pagtungga ng alak. Hinayaan ko na lang sila sa topic nila.

Wala akong pakialam kung balak ba nilang bumuo ng pamilya or hindi. Basta ang importante sa akin ngayun, masaya ako dahil tuluyan ng naitali sa pangalan ko ang babaeng mahal ko.

Nagulat pa ako ng marinig ko ang boses ng pamangkin kong si Jeann. Naglalakad ito palapit sa amin habang matalim na nakatitig kay Drake. Hindi ko naman maiwasan na mapabuntong hininga at muling napasulyap sa kinaroroonan ng asawa ko. Tahimik din itong nakatingin sa akin kaya kaagad ko itong kinindatan. Hindi nakaligtas sa mga mata ko ang kaagad na pamumula ng pisngi nito.

"Drake...ano ba! Hindi bat sinabi ko sa iyo na bawal kang uminom? Bakit ba ang tigas ng ulo mo? Gusto mo ba tuluyan na akong magalit sa iyo?"

narinig kong wika ng pamangkin kong si Jeann. Wala talagang pinipiling lugar at oras ang katarayan nito. Kaya pala parang sabik itong si Drake na uminom ng uminom ng alak kanina dahil pinagbawalan pala nitong pamangkin ko.

"Honey, sorry. Kaunti lang naman. Isa pa hindi ko mahindian ang mga kaibigan ko eh. Lalo na ang Uncle mo." sagot naman ni Drake. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi. Pati ako dinamay pa sa walang kwenta niyang katwiran. Nagpapatunay lang na takot ito sa pamangkin ko.

Sabagay, kaugali na yata nitong si Jeann ang Mommy Arabella niya. Lumalabas na ang pagkamasungit eh. Mabuti na lang at mabait itong si Drake. Isang sigaw lang mula kay Jeann nanginginig na kaagad.

"Totoo ba Uncle?" narinig ko pang tanong ni Jeann sa akin. Sinamaan ko ito ng tingin sabay tayo.

"Ewan ko sa iyo. Talo mo pa ang

Mommy mo sa sobrang higpit. Bawas- bawasan mo ang pangit mong ugali. Baka mamaya magising ka na lang isang umaga iniwan ka na ni Drake!" nang-iinis kong sagot. Tulala naman itong napatitig sa akin kaya kaagad ko itong tinalikuran.

Diretso akong naglakad patungo kay Veronica. Hindi ko na kaya pang magtiis. Gusto ko ng umpisahan ang honeymoon namin. Nagsipag-uwian na din ang ilang mga bisita kaya wala ng dahilan pa para manatili kami dito sa labas. Doon na lang kami sa kwarto namin para malaya naming magawa ang lahat ng gusto namin.

Hindi nakaligtas sa paningin ko ang kaagad na pagngiti sa akin ni Veronica pagkalapit ko sa kanya. Masuyo ko itong hinawakan sa kamay at bago ko pa naibuka ang aking bibig para yayain ito sa kwarto namin nauna na itong magsalita.

"Rafael, nagugutom na ako." wika nito sa akin. Nagulat naman ako. Oo nga pala, sa sobrang abala namin pareho nakaligtaan ko itong yayain na kumain. Hindi din naman ito nagsasabi sa akin kanina. Wala sa sariling sinipat ko ang suot kong relo at ngali-ngaling batukan ko ang sarili ko dahil halos alas sais na pala ng hapon.

'Ganoon ba? Naku, pasensya ka na Sushine, hindi ko namalayan ang paglipas ng oras. Ano ang gusto mong kainin?" tanong ko sa kanya. Muli ako nitong nginitian bago sumagot.

"Gusto ko ng beef burger. Gusto ko maraming vegetables sa loob." sagot nito. Saglit naman akong napaisip. May kasama bang burger sa mga handa namin?

"Pwedeng mag-request ng burger sa chief uncle." nakangiting sabat naman ni Charlotte. Kaagad akong nabuhayan ng loob. Mabuti naman at meron. Sa dami ng pagkain na pwedeng irequest nitong asawa ko burger pa talaga. Sabagay, mas okay na din iyun. Kung sakaling wala dito marami namang restaurant na pwedeng orderan ng burger.

"Iyan lang ba ang gusto mo? How about drinks?" tanong ko sa kanya. Saglit itong nag-isip bago sumagot.

"Hmmm gusto ko kiwi juice. Iyung maasim na maasim ha?" sagot nito. Kaagad akong tumango at sininyasan si Charlotte na siya na muna ang bahala kay Veronica. Kaagad naman itong tumango.

Burger na lang din ang kakainin ko kaya naman dinagdagan ko na ang pinapagawa ko sa chief. Hindi ko maiwasan na ilibot ang tingin sa paligid. Iilan na lang ang mga naiwang bisita. Sa hindi kalayuan nakita ko si Mommy at Tita Roxie na masayang nag-uusap samantalang ang mga byanan ko naman ay kausap ng mga kapatid ko.

Alam kong napaka-memorable ng araw na ito hindi lang sa aming dalawa ni Veronica kundi pati na din sa buong pamilya. Kaya naman sisiguraduhin kong magiging masaya ang buhay may asawa ko. Magiging pefect husband ako at ama ng aking mga anak. Magiging katulad ako ni Daddy Gabriel na sa lahat ng oras, Pamilya ang pinaka- priority.

Chapter 276

VERONICA POV

Hindi ko mapigilang mapangiti habang sinusundan ko ng tingin si Rafael. Nakakatuwa lang dahil kahit isa itong Villarama willing nitong sundin ang lahat ng gusto. Katulad na lang sa pagkain....pwede naman sana akong kumuha or magrequest sa mga nagkalat na mga waiter at waitresses para ipaserve na lang ang kung ano mang gusto kong kainin pero dahil gusto kong maglambing sa kanya hinintay ko pa talagang lapitan niya pa ako para sabihin na gutom na ako.

"Ang bait na talaga ni Uncle. Isang sabi mo lang nagkakandarapa na kaagad siyang sundin ka. Pero alam mo ba na hindi mautusan iyan dati? Napaka- makasarili kaya niyan noon at napaka- masungit pa!." narinig kong pang sambit ni Charlotte. Hindi ko tuloy maiwasan na lalong mapangiti.

"Talaga? Mabait naman si Uncle niyo. Siguro hindi niyo lang masyadong napapansin noon." sagot ko.

"Sa iyo lang iyan mabait. Kasi Love ka niya. Ikaw talaga ang swerte niya. Napalambot mo ang bato niyang puso. Kaya kung sakaling ma-inlove man ako balang araw...gusto ko iyung katulad kay Uncle. Iyung medyo badboy pero willing magbago dahil sa akin." narinig kong wika nito. Kita pa ang kilig sa mukha nito habang sinasabi ang katagang iyun. Hindi ko tuloy mapigilan ang matawa ulit.

Pati mga mata nito nangingislap sa tuwa habang nagsasalita. Sa sobrang ganda ni Charlotte tiyak na marami ang nagkakagusto dito. Pero siyempre dahil minor pa ito ngayun hindi pa talaga pwedeng tumanggap ng manliligaw. Tiyak na magwawala ang Mommy nito na dating miyembro ng military.

"Hindi naman masama ang mangarap. At least ngayun pa lang alam mo na kung anong klaseng ugali ng isang lalaki ang gusto mo. Iyun nga lang hindi ka pa pwedeng ma-inlove. Minor ka pa lang at huwag kang magmadali." sagot ko. Narinig ko pa ang paghagikhik nito bago muling itinoon ang pansin sa akin.

"Sabihin mo nga sa akin...ano ang feeling ng isang babaeng inlove?" tanong nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

"Ano bang klaseng tanong iyan? Bakit nakakaramdam ka na ba ng ganyang bagay sa opposite sex mo? May crush ka na ba?" nanunudyo kong tanong sa kanya.

Mabuti na lang at kaming dalawa lang magkaharap ngayun. Pagkaalis ni Rafael kanina, nagpaalam din si Beatrice na magbanyo muna samantalang si Jeann ayun kausap ang asawa niyang si Drake. Nagalit yata dahil nakita niyang umiinom ng alak ang asawa niya.

Vocal naman itong si Charlotte sa lahat ng bagay pagdating sa akin. Madaldal din ito. Sabagay, noon pa man malapit na talaga ang loob nito sa akin. Siya ang una kong nakapalagayan ng loob noong unang dating ko sa pamilya Villarama.

"Hmmm not sure but curious lang ako. "nakangiti nitong sagot sabay tingin sa kung saan. Kaagad kong napansin na nakatitig ito sa gawi nila Peanut at Arthur. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

Ibig bang sabihin isa kanila ang crush nitong si Charlotte? Well, hindi malabong mangyari iyun...katulad ni Rafael saksakan naman talaga ng

gwapo ang dalawang lalaking iyun. Kaya lang mukhang hindi pa yata ready ang dalawang iyan na magseryoso pagdating sa pakikipagrelasyon..

"Well, madali lang naman malaman kung sakaling inlove ka...." paumpisa kong wika. Wala akong nakuha na kahit na anong reaction mula kay Charlotte kaya kinalabit ko na ito.

"Ha? Anong sabi mo?" tanong pa nito sa akin ng makabawi sa huwesyo. Kunot noo ko itong tinitigan bago ako napatingin sa gawi nila Peanut. Huling huli ko din si Peanut na nakatitig sa gawi namin. Partikular na kay Charlotte.

Huwag niyang sabihin na may gusto din ang Peanut na iyun kay Charlotte. Naku, lagot na! Minor pa lang si Charlotte at tiyak na mag-aalburuto si Ate Carmela at Kuya Christian kapag malaman nila na dahan-dahan ng nagkakagusto ang anak nila sa isang lalaki.

"Hmmmm parang may idea na ako kung sino ang crush mo ah?" halos pabulong kong tanong kay Charlotte. Parang ang sarap din tudyuin nito. Kaagad kong napansin ang biglang pamumula ng pisngi nito. Hindi ko na naman tuloy maiwasan na muling matawa. Ang cute kasi tingnan ng reaction nito eh.

"Sixteen ka pa lang naman kaya hindi pa LOVE iyang nararamdaman mo sa kanya. Nag-uumpisa ka pa lang nagkaka- CRUSH sa isang lalaki which is normal lang sa mga teenager na kagaya mo." nakangiti kong wika. Lalo naman namula ang pisngi ni Charlotte. Wala na, mukhang tinamaan na talaga ito kay Peanut..

"Ang pogi niya kasi eh... Pero NO, ayaw ko sa kanya. Mas priority ko ang makapasok sa military." sagot nito. Muli akong napatitig dito. Kung

ganoon, talagang hindi na magbabago ang desisisyon nito.

Alam kong tutol ang halos lahat sa gusto ni Charlotte na pumasok sa military. Lalo na sila Mommy Carissa at Daddy Gabriel. Ayos lang naman sana kung naging lalaki ito. Mas mabilis tanggapin iyun ng buong pamilya.

"Sure ka na ba diyan? I mean, marami namang mas magandang course diyan. Iyung hindi mo na kailangan pang lumayo sa pamilya mo." sagot ko kay Charlotte. Tumitig ito sa akin bago dahan-dahan na ngumiti.

"Dont tell me na isa ka din sa hindi sang-ayon sa gusto ko?" nakangiti nitong tanong. Wala naman akong nababakas na tampo sa tono ng pananalita nito kaya natawa ako.

"Hindi naman sa ganoon. Kaya lang... siyempre, nag-aalala din ako. Paano kung mapahamak ka? Hindi biro ang papasukin mong career Charlotte. Sana matuto ka ding makinig sa mga taong nakapaligid sa iyo. Kasi kapag may mangyaring masama sa iyo...sila ang unang masasaktan." sagot ko. Tinitigan muna ako nito bago sumagot.

"I dont know...well, matagal pa naman iyun. Marami pang time para makapag- isip." sagot nito. Kinawayan nito ang padaan na waiter at nag-utos ng maiinom na juice. Tinanong pa ako nito kung ano ang gusto ko pero tumanggi ako. KUmuha na ng makakain ko si Rafael at iyun na lang ang hihintayin ko.

Muli kong iginala ang tingin sa paligid. Muli pa akong napangiti ng mapansin ko sila Nanay at Tatay na abala sa pakikipag-usap kina Ate Arabella. Mabuti na lang talaga at kapalagayan ng loob ng mga ito sila Ate Bella. At least hindi sila mabo-bored habang nandito sa Resort.

"Hmmp akala mo naman ang gwapo. Kainis! May bago na namang babae na kinakalantari." nagulat pa ako ng marinig ko ang sinabi ni Charlotte. Hindi ko alam kung sino ang pinatatamaan nito pero nang sundan ko ng tingin kung sino ang tinititigan nito hindi ko maiwasan na matawa. Direkta itong nakatitig kay Peanut na noon ay abala na sa pakikipag-usap sa isang sexing babae.

Nagtatawanan pa ang dalawa kaya lalong nagsalubong ang kilay ni Charlotte.

"Akala ko ba crush lang? Bakit parang selos na selos ka diyan?" pabiro kong wika dito. Gusto kong makuha ang attention nito dahil baka may makapansin na isa sa kanyang mga pinsan at maging tampulan pa ito ng tukso.

"Kainis kasi. Akala mo kung sinong pogi." muling bulong nito. Mukhang biglang nasira ang mood nito. Hayaan ko na lang muna dahil natatanaw ko na ang bulto ni Rafael. Naglalakad na ito papunta sa akin habang dala ang nirequest kong pagkain.

Pagkarating ni Rafael kaagad itong naupo sa tabi ko pagkatapos nitong ilapag sa kaharap naming mesa ang tray na puno ng pagkain. Liban sa Burger na request ko may pasta din itong dala. Lalo tuloy akong nakaramdam ng pagkatakam at ngiting ngiti ako habang kinukuha ko na ang isa sa mga burger at kaagad na isinubo.

"Masarap ba? Dahan-dahan lang at baka mabulunan ka!" narinig ko pang wika ni Rafael sa tabi ko. Iniabot pa sa akin ang kiwi juice na nirequest ko sa kanya kaya kaagad ko naman iyun tinanggap.

"Kumain ka na din." yaya ko sa kanya. Tumango ito sabay dampi ng tissue paper sa gilid ng bibig ko. Gosh, kumalat pala ang sauce ng burger pagkagat ko kanina kaya siguro niya pinunasan kaagad.

Kaunting gesture mula kay Rafael pero sobrang tuwa ang nararamdaman ng puso ko. Hindi talaga ito nagkulang na ipakita at iparamdam sa akin kung gaano ako kahalaga sa kanya. Ramdam na ramdam ng puso ko ang pag-aalaga niya sa akin..

"I think pagkatapos mong kumain, pwede na tayong mag rest. Baka masyado mo ng pinapagod ang sarili mo nyan eh." wika pa nito. Kaagad naman akong tumango.

Kailangan ko na nga itong pakinggan. Buntis ako at alam kong nag-aalala na ito sa kalagayan ko.

"Sure...kaya sabayan mo na ako sa

pagkain. Ang dami mong dala... burger lang naman ang nirequest ko." nakangiti kong wika sa kanya. Kinindatan uli ako nito bago kinuha ang pinggan na may lamang pasta. Naglagay ito sa kutsara at sinubuan ako. Kaagad ko naman tinanggap iyun.

"Hayyy sana all na lang talaga! Kulang na lang langgamin kayo sa sobarang ka -sweetan niyo sa isat isa." narinig ko pang bigkas ni Charlotte. Muli naman akong napatingin dito.

"Tsk! Bata ka pa para mainggit." sagot naman ni Rafael. Kaagad naman napaismid si Charlotte at nagmamadaling nagpaalam.

"Ikaw talaga! Ang hilig mong mang asar sa mga pamangkin mo." sita ko kay Rafael.

"Effective naman diba? Hindi ko na kailangan pang ipagtabuyan siya para iiwan tayo. Aba! Kanina ka pa wala sa tabi ko ah? Halos ayaw niya ng humiwalay sa iyo eh! Kanina pa kita gustong ma-solo noh?" sagot naman ni Rafael. Hindi ko tuloy mapigilan na makurot ito sa tagiliran. Napaka- demanding talaga nitong asawa ko.

Chapter 277

VERONICA POV

Maayos na natapos ang selebrasyon ng kasal namin ni Rafael. Parehong may ngiti sa aming mga labi habang magkahawak kamay kaming dahan- dahan na umakyat ng hagdan para magpahinga na muna sa aming kwarto.

"Happy?" tanong pa nito sa akin pagkapasok namin ng kwarto. Hinapit ako nito sa baywang habang titig na titig sa mukha ko.

"Hmmm Yes! Grabe...akala ko talaga pagbabakasyon lang ang pakay natin dito eh." nakangiti kong sagot sa kanya. Matamis na nginitian din ako nito bago ko naramdaman ang pagsayad ng labi nito sa noo ko.

Saglit pa akong napapikit dahil sa

kanyang ginawa.

Mabuti naman at na-surprised kita. Palagi mong tandaan Sunshine mahal na mahal kita at mamahalin kita habang buhay nakangiti nitong wika sa akin.

"Sure ba iyan? Baka mamaya papatol ka sa mga babaeng aali-aligid sa iyo ha? Akala mo hindi ko alam na hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng marinig ko ang malakas nitong pagtawa.

Na ano?" ngiting-ngiti nitong tanong, Halata sa mga mata nito ang panunudyo.

"Na maraming mga sexing babaeng aali-aligid sa iyo kapag nasa opisina ka. Naghihintay lang sila ng tamang oras para masilo ka nila. Hayst ngayun pa lang nagseselos na ako eh." kunwari nagmamaktol kong wika Napahalakhak naman ito.

"Nagseselos ka sa isang bagay na hindi pa naman nangyayari at never na mangyayari?" Nakangiti nitong wika. Napasimangot ako.

"Cute talaga ng asawa ko! Malabong mangyari ang iniisip mo. Takot ko lang na magalit ka sa akin eh!" nakangiti nitong wika sabay haplos sa pisngi ko. Hindi ko naman mapigilan na mapangiti.

"Teka nga lang sino ba ang nagbigay sa iyo ng ganyang idea? Malabo mong masabi sa akin ang ganyan ngayun kung walang nagsusulsol sa iyo? May issue ba na pinapakalat ang taong iyun? Gusto niya akong siraan?? nakangiti nitong tanong. Mukhang hindi ito galit kaya naman palagay ang loob ko na pag-usapan namin ang ganitong issue.

"Sabi sa akin ni Jeann eh." kunwari nagtatampo kong sagot.

Alam ko naman na iniinis lang ako ni Jeann kanina. Malaki ang tiwala ko kay Rafael at alam kong hindi ako nito lulukuhin. Kaya lang gusto ko siyang subukan ngayun. Gusto kong marinig sa sarili nitong bibig ang kanyang katapatan.

"Naku..huwag kang maniwala doon. Baka iyung experience niya kay Drake iyung kinikwento niya sa iyo... Iyun talaga...maraming sexy na babae ang aali-aligid sa asawa niya dahil bar ang isa sa mga negosyo ng taong iyun eh." Natatawang sagot ni Rafael. Hindi ko naman mapigilan ang mapangiti.

Sasagot pa sana ako ng maramdaman ko ang paglapat ng labi nito sa labi ko. Puno ng pagmamahal ang halik na nararamdaman ko sa kanya. Hindi ko na tuloy napigilan ang sarili ko. Kaagad akong napakapit dito habang tinutugon ang mainit nitong halik.

"Ahhmmm!" hindi ko maiwasang

ungol ng maramdaman ko ang pagbaba ng halik nito sa leeg ko. Alam kong kanina niya pa gustong gawin ito kaya naman hinayaan ko na lang. Gusto ko din naman eh.

Ilang saglit lang napuno na ng pinaghalong ungol naming dalawa ang silid namin. Pareho kaming game na ipadama sa isat isa ang init ng aming pagmamahalan.

Pareho kaming nakatulog na may ngiti sa labi habang magkayakap. Nagising ako kinaumagahan na mataas na ang sikat ng araw. Nang kapain ko sa tabi ko si Rafael wala na ito kaya naman tulala pa akong napatitig sa kisame bago nagpasyang bumangon.

Nakatulog ako ng maayos dahil sa sobrang pagod kagabi. Mabuti na lang at nagawa pa din akong bihisan ni Rafael ng damit pantulog. Naging kumportable buong gabi ko.

Nagpasya na akong maligo muna. Baka nagjogging lang si Rafael sa paligid ng resort kaya wala siya sa tabi ko.

Mabilisang ligo lang naman ang ginawa ko. Kumakalam na din ang sikmura ko at nakakahiya naman sa mga kasamahan namin kung ako lang ang wala sa ibaba. For sure tapos na ang halos lahat kumain ng breakfast.

Knowing Mommy Carissa at Daddy Gabriel, maaga lagi silang nagigising. Isa pa nandito din sila Nanay at Tatay at mga kapatid ko at gusto ko din silang maka-bonding muna bago sila bumalik ng probensya.

Kakatapos ko lang magbihis ng kumportableng summer dress ng bumukas ang pintuan ng kwarto. pumasok ang pawis na pawis na si Rafael at kaagad na gumuhit nag matamis na ngiti sa labi nito ng makita akong nag-aayos sa harap ng vanity mirror.

"Good Morning Sunshine! "kaagad na bati nito sa akin. Tagaktak ang pawis nito sa noo kaya naman kaagad akong naghagilap ng bimpo at lumapit dito.

"Pawis na pawis ka ohh? Hindi ka man lang nagdala ng pamunas mo." sagot ko sa kanya at ako na mismo ang nagpunas ng pawis nito sa noo. Naramdaman ko pa ang paghapit ng dalawang kamay nito sa baywang ko kaya hinayaan ko na lang. Ganito naman palagi ito eh.

"Sorry naman po. Nakalimutan ko eh." sagot nito. Seryoso ko itong tinitigan bago ako sumagot.

"Next time gisingin mo ako kung balak mong magjogging para maipaalala ko sa iyo ang mga kailangan mong dalhin. "seryoso kong wika sa kanya. Kaagad naman itong tumango bago ako hinalikan sa labi.

"Maliligo lang ako tapos sabay na

tayong bumaba" nakangiti nitong wika. Nakangiti naman akong tumango kaya naman nagmamadali na itong naglakad patungong banyo.

Para hindi mainip inayos ko na lang muna ang kama namin. Sinalansan ko ng maayos ang mga unan pati na din ang takip ng kama. Pwede namang hindi ko gawin iyun pero ayaw ko din naman iasa ang mga ganitong gawain sa mga kasambahay. Kung kaya ko naman gawin ginagawa ko na lang.

Kakatapos ko lang mag-ayos ng kama ng makarinig ako ng mahinang katok sa pintuan. Hindi naman naka-lock ang pinto kaya kaagad ko itong sinabihan na pwede niyang buksan iyun.

"Mam, pinapatanong po ni Madam Carissa kung gusto niyo daw pong dalhan ko na lang kayo ng pagkain dito. Medyo late na daw po kasi at kailangan niyo na daw pong makakain." wika nito sa akin. Muli kong nasipat ng tingin ang relos sa beside table. halos alas nwebe na pala ng umaga.

"Pakisabi bababa na kami. Hinihintay ko lang na matapos maligo si Rafael." sagot ko. Kaagad naman itong tumango at nagmamadali ng nagpaalam.

Nagpasya na din akong icheck ang walk in closet para maghanap ng damit na pwedeng isuot ni Rafael. Para pagkalabas niya ng banyo magbibihis na lang siya. Mabuti na lang at marami pala itong damit dito sa closet nya kaya hindi na ako nahirapan pang mamimili.

Sakto naman na pagkalabas ko ng walk in closet lumabas na din ito ng banyo.

"Magbihis ka na. Naka-ready na ang damit na isusuot mo." nakangiti kong wika habang lumalapit sa kanya. Muli kong napansin ang pagguhit ng masayang ngiti sa labi nito bago

tumango.

"Wow...ang sweet naman ng asawa ko! Pa kiss nga ulit." sagot nito. Akmang hahapitin ako nito ng bigla akong lumayo sa kanya. Mga ganitong banat ni Rafael alam na alam ko kung saan mapupunta eh.

"Hinihintay na tayo sa ibaba kaya magbihis ka na." nakangiti kong wika dito. Walang sabi-sabing tinanggal nito ang suot niyang roba. Napapailing na lang ako na tinitigan ito. Wala man lang intro-intro. Talagang hubot hubad sa harap ko. Pilyo talaga!

"Abat talagang gusto mo pa akong akitin ha? Magbihis ka na nga...kanina pa tayo hinihintay nila Mommy eh." natatawa kong wika sa kanya.

"Hindi ka na affected sa gandang katawan ko Sunshine?" tanong nito sa akin. Hindi ko maiwasan na mapasulyap sa tayong tayo na naman nitong pagkalalaki. Hindi ba nauubusan ng energy ang asawa ko? Bakit palaging galit ang snake niya?

"Affected..pero hindi pwede ang iniisip mo asawa ko dahil gutom na ang baby natin." nakangiti kong sagot. Napansin ko pa ang pagkagulat sa mukha nito kasabay ng mabilis na pagkilos nito para maisuot na ang mga damit na inihanda ko para sa kanya. Hindi ko naman maiwasan na matawa habang napapaupo na lang sa kama.

Chapter 278

VERONICA POV

Naging maayos ang mga sumunod na mga araw namin sa resort. Wala kaming ginawa ni Rafael kundi ang magbonding. Ipinasyal nya din ako sa buong paligid ng resort lalo na at pagkatapos ng tatlong araw nagsipag- alisan na din ang halos lahat ng miyembro ng pamliya.

Ang mga kapatid ni Rafael ay nagsipag- uwian na din ng Manila. May mga negosyong dapat asikasuhin at balik iskwela ang iba pang mga pamangkin kaya gustuhin man nilang magtagal dito sa resort hindi pwede.

Balik probensya na din sila Nanay at Tatay pati mga kapatid ko. Pero nangako naman si Nanay sa akin na 

once na manganak ako, babalik daw siya ng Manila. Personal niya daw akong aalagaan.

"Rafael, ingatan mo ang asawa mo ha? Iwasan niyo muna ang lumabas ng gabi lalo na at buntis iyang asawa mo." bilin pa ni Mommy sa amin. Paalis na din silang dalawa ni Daddy dahil may importante daw silang aasikasuhin sa Manila. Kaming dalawa na lang talaga ni Rafael ang maiiwan dito sa resort. Wala naman din dapat na ikabahala dahil marami naman kaming makakasama na mga kasambahay at ilang mga bodyguards.

"Dont worry Ma. Ako ang bahala sa asawa ko. May halos four days pa kami para mag-stay dito. Nagustuhan ni Veronica ang lugar kaya gusto kong sulitin namin pareho ang mga araw na wala akong pasok sa opisina para masamahan siyang makapamasyal" nakangiting sagot ni Rafael. Tumango naman si Mommy at ako naman ang binalingan ng tingin.

"Iha, kapag may hindi ka nagustuhan sa ugali ni Rafael, huwag kang mag- atubili na magsumbong sa amin ha? Para madisiplina ko kaagad." wika nito. Kaagad ko naman narinig ang pagtawa ni Rafael.

"Ma naman, of course, ako na ang bahala sa kanya. Susulitin namin sa pamamasyal ang mga araw na magkasama kami dito. Ako mismo ang personal na mag-aalaga sa kanya."

nakangiting sagot ni Rafael. Nakangiting tumango naman si Mommy at tuluyan na silang nagpaalam sa amin para mauna ng umuwi ng Manila.

"So, saan mo ngayun gustong mamasyal?" nakangiting tanong sa akin ni Rafael ng kami na lang dalawa ang naiwan. Kunwari nag-isip pa ako bago ko tinuro ang maputing buhanginan sa dalampasigan. Muling lumawak ang ngiti sa labi nito bago sumagot.

"Sure..pero hindi ka pwedeng maligo sa dagat ha? Tsaka na lang siguro pagkapanganak mo." sagot nito.. Kaagad akong tumango at hawak kamay kaming naglakad patungo doon.

Maraming puno ng niyog sa gilid ng dalampasigan kaya kahit na tirik ang sikat ng araw hindi naman masyadong ramdam. Pumuwesto kaming dalawa ni Rafael sa lilim ng isang malagong puno bago kami naupo.

"Wow...ang sarap ng simoy ng hangin. Ibang iba kumpara sa Manila." halos pabulong kong wika. Pareho kaming nakaupo sa buhanginan at ilang saglit lang naramdamam ko ang pagkabig sa akin nito. Pinapasandal niya ako sa kanyang dibidb na siyang kaagad ko naman ginawa.

"Yup! Super ganda ng lugar na ito..... Marami din mga cottages dito at pwede tayong magpalipas ng gabi sa isa sa mga iyun mamaya kung gusto mo." nakangiti nitong sagot sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapasubsob sa dibdib nito.

Suminghot-singhot pa ako. Walang kahit na anong pabango na gamit si Rafael pero gustong gusto ko ang amoy nito. Ewan ko ba, kapag kasama ko ito nakakaramdam ako ng kapanatagan ng kalooban. Kumpleto ang araw ko basta nasa tabi ko sya.

"Bakit ang bango mo?" wala sa sarili kong tanong. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Sunshine pareho pa tayong hindi naliligo. Paanong naging mabango?" tanong nito.

"Ah basta, mabango ka!" sagot ko at talo ko pang hinigpitan ang 

pagkakayapos dito. Naramdaman ko naman ang paghagod nito sa likuran ko kaya hindi ko maiwasang mapapikit. Ang sarap talaga ng ganito. Parang napakalutang ako sa alapaap.

"Mukhang hindi naman ang mga tanawin ang pakay mo eh. Pasok na lang tayo ng kwarto Sunshine!" narinig ko pang bulong nito. Naramdam ko pa ang labi nito na nakadikit sa noo ko. Muli akong napadilat at umayos ng upo. Bigla ko kasing naramdaman ang kaagad na pagbabago ng temperatura ng katawan nito. Alam na alam ko ang mga ganitong style ni Rafael eh.

"Sira ka talaga! Kasalanan mo dahil ang sarap sa ilong ng amoy mo." nakangiti kong sagot. Narinig ko pa

ang mahina nitong pagtawa sabay kabig sa akin ulit. Hindi na din ito nagsalita pa kaya muli kong itinoon ang pansin sa malawak na dalampasigan.

Natoon din ang attention ko sa kulay asul na karagatan. Napakatahimik ng paligid at ang sarap damhin ang dampi ng hangin sa balat ko.

"Parang ayaw ko sa cottage. Mas masarap pa rin kasi talaga matulog sa kwarto ng Villa eh. Kita ang karagatan kapag nakabukas ang sliding door papuntang balcony." nakangiti kong sagot. Tanging pagdampi ng halik sa tuktok ng ulo ko ang ginawa nito kaya nanahimik na din muna ako. Napaka- tahimik ng paligid at gusto kong busugin ang mga mata ko sa magagandang tanawin.

Hindi naman nagtagal ang pagtambay namin sa dalampasigan. Napagpasyahan na lang namin pareho na umuwi na muna ng Villa para makapagpahinga ako. Medyo nakakaramdam na din kasi ako ng gutom gayung ang dami ko namang nakain kaninang breakfast.

"Balik na lang tayo dito mamayang hapon. Sabay nating panoorin ang paglubog ng araw." narinig ko pang wika ni Rafael sa akin. Kaaagad naman akong sumang-ayon sa sinabi nito. Mas maganda pa nga siguro para naman mayaya ko itong maglakad mamaya sa dalampasigan. Hindi kasi namin magagawa ito ngayun dahil masakit na sa balat ang sikat ng araw.

Papasok na kami ng Villa nang kaagad kaming salubungin ni Manang Bering. Siya ang katiwala ng Carissa Villarama Beach Resort at halos dalawang dekada na din daw itong naninilbihan sa pamiya Villarama kaya naman hindi nakaligtas sa paningin ko kung paano ito itrato ng maayos ni Mommy Carissa. Halos pamilya na ang turing sa kanya ng lahat ng miyembro ng pamilya.

"Sir, Mam nandyan po si Sir Elijah, ilang minuto pagkaalis nila Madam at Senior kanina dumating din po siya" balita nito sa amin. Pareho naman kaming nagulat ni Rafael.

After ng kasal namin kaagad na nagpaalam si Elijah sa lahat na babalik na siya ng Manila. May importante daw siyang aasikasuhin kaya naman nakakapagtaka ang presensya nya ngayun dito sa resort.

"Nasaan po siya?" tanong ni Rafael. Kaagad na itinuro ni Manang Bering ang isa sa mga cottage malapit sa pool. Mula sa kinaroroonan namin tanaw namin si Elijah na tahimik na nakatitig sa kawalan habang may hawak na kopita na kung hindi ako nagkakamali alak ang laman niyon.

"May problema ba ang pamangkin mo?

"hindi ko maiwasang bulong kay Rafael. Umiling naman ito at muling binalingan ng tingin si Manang Bering.

"Manang, sa cottage na po kami kakain ng lunch." nakangiting imporma ni Rafael. Kaagad naman tumango si Manang Bering at nagpaalam na.

"Ano kaya ang nakain ng kulukoy na iyan at talagang bumalik pa dito?"

narinig ko pang bulong ni Rafael. Hinawakan ako nito sa kamay at sabay na kaming naglakad patungo sa kinaroroonan ni Elijah na noon hindi man lang napansin ang paglapit namin.

"Himala...muli ka yatang bumalik ng resort...and besides ang aga ng alak na iyan ah? Dont tell me na tinamaan ka na din ng problema?" kaagad na wika ni Rafael sa pamangkin pagkalapit namin. Kaagad na napalingon ang tingin sa amin si Elijah at hindi nakaligtas sa paningin ko ang namumula nitong mga mata. Mukhang ilang araw na itong hindi nakakatulog ng maayos at may ilang bakas na din ug bigote ang nag-uumpisang tumubo sa mukha nito palatandaan na napapabayaan nito ang sarili.

"Uncle...ganito ba talaga kasakit kapag mabigo sa pag-ibig?" diretsahan nitong tanong. Hindi ko alam kung matatawa o maawa ba ako kay Elijah. Huwag nyang sabihin inlove siya at talagang pinuntahan pa kami dito sa resort para sabihin iyun kay Rafael.

"A-anong sabi mo? Broken hearted ka? "tanong ni Rafael. Seryoso pa nitong tinitigan ang pamangkin na noon nag uumpisa ng maluha.

"Sino ang maswerteng babae?" tanong ko. Muling sumagi sa isip ko si Ate Ethel. Oo nga pala, bago kami pumunta dito sa resort nakausap ko pa sya. Umiiyak dahil sa relasyon nilang dalawa ni Elijah. So, posible kayang si Ate Ethel ang iniiyak-iyakan ngayun ni Elijah? Gosh, bakit ba napaka- mas iireto nila. Sa buong Villarama mukhang ako pa lang ang nakakaalam na ibinahay niya na si Ate Ethel

"Tell me..sinong malas na babae ang nakasilo sa loko-loko mong puso?" tanong ni Rafael. Kaagad ko naman itong kinalabit sa tagiliran. Sa tono ng pananalita nito mukhang gusto pa yata nitong asarin ang pamangkin.

"Si Ate Ethel ba?" diretsahan kong tanong. Mukhang ayaw magkwento ni Elijah kaya naman wala na akong choice kundi banggitin ang pangalan ni Ate Ethel.

Hindi naman ako nabigo dahil kaagad na ibinaling ni Elijah ang tingin sa akin. May ilang butil ng luha sa mga mata nito habang tumatango.

"Paano mo nalaman?" tanong nito. Eh di confirm si Ate Ethel nga ang iniiyakan nito.

"Iniwan niya na ako. Umalis na siya ng condo at hindi ko alam kung saan siya nagpunta." muling wika rito. Hindi ko alam maiwasan na magulat. Takang-taka naman si Rafael habang nakatitig sa pamangkin.

"Ha? Bakit daw? I mean, tumawag siya sa akin bago kami pumunta dito sa resort...nagsusumbong dahil hindi mo na daw siya pinuntahan sa condo...bad ka Elijah, pasekreto mo na palang ibinahay ang kaibigan ko? Ano ba ang plano mo sa kanya?" hindi ko na maiwasang tanong. May halong panunumbat sa tono ng boses ko pero wala na akong pakialam pa. Naku, huwag na huwag nyang lokohin ang babaeng nag-iisa kong kaibigan at tagapagtanggol noong nasa probensya pa kami.

Chapter 279

VERONICA POV

Pansin ko ang inis sa mukha ni Rafael habang pinagmamasdan ang lasing na pamangkin. Sabagay, nasa honeymoon stage kami at hanggat maari ayaw talaga niya ng isturbo. Pagbalik daw kasi namin ng Manila magiging abala na naman siya sa opisina kaya gusto niyang sulitin ang mga oras na magkasama kami. Gusto niyang ibuhos lahat ng oras niya sa akin.

"Lasing ka na! Magpahinga ka na! Mag -uusap tayo kapag maayos na ang takbo ng isip mo." sagot ni Rafael kay Elijah. Kahit papaano nakakaramdam din naman ako ng awa dito. Ano ba kasi ang nangyari? Sa sobrang abala ko hindi ko na tuloy nagawang tawagan ulit si Ate Ethel.

"Nica...sabihin mo nga sa akin, saan

kaya siya posibleng nagpunta? Pupuntahan ko siya kaagad! Miss na miss ko na talaga siya eh." imbes na sundin ang suggestion ng kanyang Uncle ako ang pinagbalingan nito.

"I dont know..pero titingnan ko kung ano ang magagawa ko. Tama ang Uncle mo, magpahinga ka muna. Ang aga- aga pa lasing ka na kaagad! Huwag kang mawalan ng pag-asa, maayos din ang lahat." sagot ko.

"Saan ba kasi siya nagpunta? Ayaw ko ng ganito eh. Hindi ko kayang mawala siya sa akin...kapag tumawag siya sa iyo, pakisabi naman na kapag tuluyan niya akong pagtataguan, magpapakamatay ako!" diretsahang wika ni Elijah...hindi ko alam kung nagbibiro lang ba ito or ano pero bigla akong nakaramdam ng kaba. Kaagad akong napatitig kay Rafael.

"Stop it Elijah! Ini-stess mo si Veronica dahil sa mga pinagsasabi mo eh! Huwag kang gumawa ng mga bagay na ikakapahamak mo! Kung gusto mong tulungan kita sundin mo muna ako ngayun. Magpahinga ka at kapag hindi ka na lasing mag-usap ulit tayo." maawtoridad na wika ni Rafael sa pamangkin.

Hindi ko alam kung namamalikmata lang ako or ano pa man pero kaagad kong napansin ang pag-iyak nito. Siguro nga mahal din nito sa Ate Ethel.

at hindi lang sila nagkakaintindihan. Hay mabuti na lang talaga at hindi kami dumaan ng Rafael ko sa ganitong klaseng sitwasyon. Hindi namin naranasan na magkaroon ng malalang tampuhan.

"Fine...pero ipangako mo sa akin Uncle...tulungan mo ako ha? Hindi ko kayang mawala siya sa akin..mamatay talaga ako Uncle." sagot naman ni Elijah. Makulit na din ito siguro dahil lango na sa alak.'

Napansin ko naman ang bahagyang pagngiwi ni Rafael dahil sa narinig niya. Sabagay, sa sobrang pagiging pilyo nitong si Elijah noon hindi namin akalain na makikita namin ito sa ganitong sitwasyon. Easy go lucky lang ito at kapag nagkikita kami....palagi itong masaya at ni hindi yata naranasan sa tanang buhay nito na magkaproblema. Ngayun lang at dahil pa sa isang babae.

Kahapon ko pa hindi nahahawakan ang cellphone ko kaya naman pagkatapos naming kumain ng lunch balak kong tawagan si Ate Ethel. Pareho silang kawawa ni Elijah kong magtitikisan lang sila. Pareho naman nilang mahal ang isat isa bakit kailangan pa nilang pahirapan ang mga sarili nila?

"Dito ka lang muna Sunshine.... aalalayan ko lang ang makulit na ito sa loob ng villa. Mukhang walang tulog kaya hindi nakakapag-isip ng matino."

paalam ni Rafael sa akin. Nakaalalay na ito sa kanyang pamangkin para ihatid na sa isa sa mga bakanteng kwarto ng Villa. Nakangiti naman akong tumango.

Nasundan ko na lang sila ng tingin habang papasok sila ng Villa. Hindi ko rin naman maiwasan na mag-alala sa isiping saan pala nagpunta si Ate Ethel? Kung umalis ito ng condo saan siya tumutuloy ngayun.

Hayyy bakit ba nakaligtaan ko ang tungkol sa kanya. Kung alam ko lang na aalis siya ng condo dapat pala niyaya ko na lang siya dito sa resort.

Nakapagbonding pa sana kami at nakapag usap pa sana sila ng maayos ni Elijah.

Hindi sana broken hearted ang Elijah na iyun ngayun.

Hindi naman nagtagal muli akong binalikan ni Rafael dito sa cottage.

Kaagad naman daw nakatulog si Elijah kaya wala ng dapat pang ipag-alala.

Naghintay lang kami ng ilang minuto at dumating na din ang pagkain namin dito sa cottage kaya kaagad naman kaming kumain habang pinag- uusapan namin ang tungkol sa sitwasyon ni Elijah,.

"Hindi bat kaibigan mo ang Ethel na iyun? Alam mo ba kung nasaan siya ngayun para ipasundo natin siya?" nasa kalagitnaan na kami ng pagkain nang marinig ko ang tanong na iyun ni Rafael. Saglit akong natigilan bago umiling.

"Hindi ko alam kung nasaan siya ngayun pero pwede ko siyang tawagan. "nakangiti kong sagot.

"Nag-aalala ako sa sinabi ni Elijah kanina eh. Baka totohanin niya. Baliw pa naman iyun minsan mag-isip."

sagot nito. Natigilan naman ako. Oo nga pala, kalog at may pagkapilyo si Elijah pero nakakatakot pa rin ang nabanggit niya kanina. Ayaw ko naman siyang mapahamak kung pwede naman namin siyang matulungan.

"Alam kaya ito nila Ate Miracle? I mean, mabait si Ate Ethel, at kung nagmamahalan silang dalawa dapat maging legal din sila sa mga mata ng mga kapatid mo. Sa Mommy at Daddy ni Elijah. Nakausap ko si Ate Ethel before tayo pumunta dito sa Batangas at nabanggit niya sa akin na pa-sekreto na daw silang nagsasama ni Elijah..... may pinag-aawayan sila kaya ilang linggo ng hindi nagpapakita sa kanya si Elijah kaya siguro napuno na siya at umalis na ng tuluyan ng condo." mahaba kong sagot. Napansin ko ang pagkunot ng noo ni Rafael dahil sa sinabi nito.

"Walang nababanggit sila Ate Miracle at Kuya Roldan tungkol dito. Gagong Elijah..may pasekre-sekreto pang nalalaman at ngayung iniwan siya basta na lang siya maglalasing? Pati tayo idinamay pa sa pagiging broken hearted nya?" sagot ni Rafael. Bakas sa boses nito ang inis. Kaagad ko naman itong hinawakan sa kamay para pakalmahin.

"Hayaan mo na muna. Tatawagan ko na lang si Ate Ethel at aalamin ko kung nasaan siya. Tutulong ako sa kanilang dalawa hanggat kaya ko." nakangiti kong sagot.

"Nagkaroon ka pa tuloy ng obligasyon. Imbes na relax ka lang sana nadamay ka pa sa problema ng pamangkin ko." sagot ni Rafael.

"Hayaan mo na. Hindi na din naman iba sa akin si Elijah. Mabait din naman siya at maayos ang pakikitungo niya sa akin. Si Ate Ethel naman, ganoon din... tagapag tanggol ko kaya siya laban sa mga nambu-bully sa akin noon...siguro ito na din ang chance ko para makabawi sa kanila." nakangiti kong

sagot. Buong pagmamahal naman akong tinitigan nito sabay haplos ng pisngi ko.

Chapter 280

VERONICA POV

Pagkatapos kumain balik kwarto kami ni Rafael. Kaagad kong hinagilap ang aking cellphone at tinawagan si Ate Ethel. Mabuti na din at kaagad itong sumagot at nang tanungin ko siya kung nasaan siya nasa isang kumpanya daw siya. Nakapila dahil nag-aaply ng trabaho.

Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa. Kaagad ko itong niyaya na puntahan ako dito sa resort. Noong una parang ayaw pa nitong pumayag dahil malapit na daw tawagin ang pangalan niya for interview pero noong sinabi ko na namimiss ko siya napapayag ko din. Mabait si Ate Ethel at alam kong hindi nya ako bibiguin.

"Diyan ka lang...ipapasundo na lang

kita sa isa mga driver ng Villarama. Private road ang daanan patungo dito sa resort at baka mahirapan ka kapag mag-commute ka lang." sagot ko sa kanya.

"Ano ba kasi ang meron? I mean, bakit biglaan naman ang pagyayaya mo sa akin?" sagot nito. Of course, iniiwasan kong banggitin sa kanya ang tungkol sa problema nilang dalawa ni Elijah. Baka kapag malaman niyang nandito din si Elijah hindi ako pupuntahan eh.

"Basta! Punta ka na lang.... Surprised wedding ang nangyari sa akin at nakukunsensya ako dahil hindi kita naimbitahan. Ikaw pa naman ang isa sa mga best friend ko tapos wala ka sa importanteng okasyon ng buhay ko." sagot ko. Mabuti na lang at nakaisip kaagad ako ng magandang dahilan.

"Nabalitaan ko nga na ikinasal kayong dalawa ni Rafael. Kalat na kalat ang balita sa mga newspaper at na-feature din sa mga telebisyon. Akalain mo, nagkaroon na ako ng friend na tinitingala na din sa lipunan? Masaya ako para sa iyo Nica! Congratulations!"

sagot pa nito sa kabilang linya. Kaagad naman akong napangiti.

"Well, kung talagang masaya ka para sa akin, huwag mo akong biguin ngayung araw. Huwag kang mag-alala, kung kailangan mo ng trabaho, kakausapin ko si Rafael tungkol diyan. Baka matulungan ka niya na makahanap kaagad na hindi na kailangan pang pumila ng matagal." sagot ko. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Sige..promise mo iyan sa akin ha? Kailangan ko na kasi talagang makahanap ng trabaho. Mauubos na ang ipon ko eh at kailangan ko din makapagpadala ng pera sa probensya." sagot nito.

Hindi naman nagtagal ang aming pag- uusap. Kaagad kong sinabi kay Rafael kung saan pipick-apin si Ate Ethel kaya kaagad nitong tinawagan ang isa sa kanyang mga tauhan. Sila na ang bahalang maghatid kay Ate dito sa resort.

"Hayst nasa honeymoon stage pa tayo pero inaayos pa natin ang love life ng iba. Pasaway talaga itong si Elijah." narinig ko pang reklamo ni Rafael pagkatapos nitong makipag-usap sa telepono. Kakatapos lang itong kausapin ang isa sa kanyang mga tauhan na susundo kay Ate Ethel.

"Hayaan mo na. At least nakatulong tayo sa pamangkin mo." nakangiti kong sagot habang himas-himas ko ang medyo may kalakihan ko nang tiyan.

"Sabagay, nandito na eh. Wala tayong magagawa kundi tulungan sila. Baka totohanin pa ni Elijah ang sinabi niya kanina." nakangiti nitong sagot.

Ilang oras din kaming naghintay bago muling nakatanggap ng tawag mula kay Ate Ethel na nasa ibaba na daw sila.

Kaagad kong niyaya si Rafael pababa para salubungin siya. Mukhang hanggang ngayun tulog pa si Elijah kaya naman chance na naming dalawa ni Ate Ethel na makakapag-kwentuhan muna.

"Kumusta ang byahe?" nakangiti kaagad kong tanong sa kanya pagkalapit ko. Hinawakan ko pa ito sa dalawang kamay at binigyan ng masayang ngiti sa labi. Iniwan muna kami ni Rafael para makapag-usap daw kami ng maayos.

"Ayos naman. Naku, Congrats ulit, malapit na pala kayong magkaanak ni Rafael. Ang swerte mo talaga Nica." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na matawa dahil sa sinabi nito.

"Siya nga pala..pasensya ka na kung hindi na ako nakapag-return call sa iyo noong last natin na pag-uusap. Ano ba talaga ang nangyari? Ikaw ha.

nakakapagtampo ka..nagawa mo pa talagang mag-sekreto sa akin." kunwari nagtatampo kong sagot sa kanya.

Kaagad itong natameme kasabay ng pagbabago ng expression ng mukha nito Nagtataka naman akong napatitig dito.

"Hindi ako sure kung seryoso ba talaga sa akin si Elijah... Hindi ko din alam kung mahal nya ba ako or gusto niya lang akong gawing parausan." maluha- luha nitong sagot. Hindi naman ako makapaniwalang napatitig sa kanya. Na shock yata ang buo kong pagkatao dahil sa narinig kong salita mula dito. Mukhang may mas malalim pa na dahilan kaya nagawang umalis ni Ate Ethel ng condo. Mukhang may mga bagay na dapat kong malaman tungkol sa kanilang dalawa.

"Wala naman talaga akong balak na

patulan siya eh...hindi lahat ng tao kasing swerte katulad mo Nica.....kaya lang dumating talaga sa punto na kailangan ko siya noon...Naaksidente si Tatay at kailangan niya ng malaking halaga para maoperahan." kwento nito.

Nagulat man pero hindi na ako nakaimik. Hahayaan ko na lang muna siyang magkwento. Bihira lang din kasi kaming nagkakausap kaya naman wala akong kaalam-alam sa mga nangyari kay Ate Ethel.

"Noon pa man kinukulit nya na ako. Hindi bat siya din ang tumulong sa akin noon para makapasok ako sa isang restaurant? Noong nalaman niya na kailangan ko ng malaking halaga..... inofferan niya ako... indecent proposal pero pinatos ko pa rin. Pumayag akong ibigay ang katawan ko sa kanya kapalit ng mga gastos para sa operasyon ni Tatay. Iniwan ko na din ang trabaho ko dahil iyun ang gusto niya. Gusto niyang magfocus lang ako sa kanya dahil bayad na daw ako..hindi ako pwedeng umatras dahil may kuntrata siyang pinapirmahan sa akin. Hindi ako pwedeng umalis hanggat hindi siya magsasawa sa akin." mahaba nitong sagot. Sunod-sunod din ang pagtulo ng luha sa mga mata nito habang nagkwento.

Lalo akong nagulat. Hindi ko akalain na may mga ganitong nangyayari na pala sa buhay niya. Sa buhay nilang dalawa ni Elijah.

"A-anong sabi mo? Nagawa ni Elijah iyan sa iyo?" sagot ko. Hindi ako makapaniwala na may ganoong pag- uugali si Elijah. Ni sa hinagap hindi man lang sumagi sa isip ko na magagawa nitong mag take advantage sa kalagayan noon ni Ate Ethel. Imbes na tulungan niya na lang nagawa niya pa talagang gawing sex slave ang bestfriend ko kapalit ng pera.

Sa mga nalaman, pakiramdam ko biglang gumuho ang mundo ko. Nakaramdam din ako ng panlalamig ng buo kong katawan. Narealized ko na hindi ko pa pala lubusang kilala si Elijah. Hindi pala siya mabait na tao dahil nagawa niyang pagsamantalahan ang kahinaan ni Ate Ethel.

"At pumayag ka? Bakit? I mean hindi mo ito nababangit sa akin noon. Gago ang Elijah na iyan...dapat nga pala talaga sa kanya iiwan mo eh. Hindi nya man lang naisip kong ano ang posibleng epekto sa iyo ng ginawa niya. "naiinis kong sagot. Hindi ko maiwasang maawa kay Ate Ethel. Hindi na nito napigilan pa ang lalong maiyak. Awang awa naman akong napatitig sa kanya.

Pakiramdam ko biglang sumakit ang ulo ko sa mga nalaman ngayun. Kung kailan hindi ako pwedeng ma-stress dahil buntis ako mukhang hindi ko ito maiiwasan ngayun. 

Humanda sa akin ang Elijah na iyan. Hindi pwedeng hindi siya maparusahan sa ginawa niya kay Ate Ethel.

"Kasalanan ko din naman dahil pumayag ako. Pero alam mo, sa lahat ng pagkakataon, sa lahat ng mga nangyari sa aming dalawa...mukhang ako pa rin yata ang mas talo dahil lalong nahulog ang loob ko sa kanya. Hindi ko namalayan na minahal ko na pala siya ng sobra." narinig kong wika ni Ate Ethel.

Chapter 281

VERONICA POV

Sa mga narinig ko kay Ate Ethel hindi ko tuloy malaman kung tama ang naging desisyon ko na papuntahin ito ngayun dito sa resort. Napaka-unfair naman pala talaga ni Elijah sa kanya. Hindi ko akalain na sa kabila ng kabaitan na ipinapakita nito sa akin may itinatago pala itong ganoong ugali.

For sure hindi ito alam nila Ate Miracle. Lalong hindi din siguro ito alam nila Mommy at Daddy. Haysst hindi ko tuloy maiwasan na makaramdam ng lungkot. Hindi ko akalin na sa kabila ng kasiyahan na nararanasan ko may isa pa lang tao na malapit sa akin ang nagdurursa.

"Mahal ko siya kaya nagawa ko ring pumayag sa mga kondesyunis niya. Umaasa ako na matutunan niya din akong mahalin pero nalaman ko na

lang na may iba na siyang gusto." napukaw ako mula sa malalim na pag- iisip ng muling magsalita si Ate Ethel. Awang awa ako dito dahil kita ko sa kanyang mukha ang paghihirap ng kanyang kalooban.

"I dont know...nagulat ako Ate. Hindi ko akalain na may mga ganitong nangyayari na pala sa iyo. Dapat noong nangangailangan ka ng pera sinabi mo din sa akin. Siguro naman matutulungan din kita eh. Na hindi na kailangan pang pumayag sa gusto ng Elijah na iyun." sagot ko. Kaagad itong napayuko. Hindi ko maiwasan na mapabuntong hininga dahil parang gusto ko na din maiyak sa sobrang awa na nararamdaman ko sa kanya.

"Sorry, nahihiya din kasi ako eh. Oo, magkaibigan tayo pero ayaw kong isipin ng ibang tao na oportunista ako. Kailangan din ng pamilya mo ang tulong at ayaw ko ng dumagdag pa."

sagot nito sabay punas ng luha sa kanyang mga mata.

"Ate naman! Para ano pa at magkaibigan tayo. Nakalimutan mo na ba na ikaw ang palagi kong tagapag- tanggol noon? Malapit ka sa puso ko at nasasaktan din ako sa mga nangyari sa iyo ngayun." sagot ko sa kanya. Pilit itong nagpakawala ng ngiti sa labi. Hinawakan pa ako nito sa kamay bago nagsalita.

"Laban ko ito! Kakayanin ko! Huwag mo akong isipin..ayaw kong maapektuhan ang pagbubuntis mo dahil sa akin."

sagot nito. Lalo naman akong humanga sa ipinapakita nitong katapangan. Grabe pala ang fighting spirit ni Ate Ethel.

"Alam mo naman na wala akong kapatid diba? Parang kapatid na ang tingin ko sa iyo Nica. Kaya nga lahat

ginawa ko noon para maipagtanggol kita eh. Hindi mo dapat problemahin ang mga problema ko. May awa ang Diyos at malalagpasan ko din ito." nakangiti nitong  wika. Hindi ko namam maiwasan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

Bigla tuloy akong nakaramdam ng guilt. Sa lahat ng mga masasayang nangyari sa buhay ko nakakalimutan kong imbitahan ito. Napakalinis ng pagmamahal na ibinigay nito sa akin. Noon pa man parang Ate ko na nga siya. Although two years lang ang tanda nito sa akin pero napakabait ng pakikitungo niya sa akin.

"Ate salamat! Parang kapatid na din ang turing ko sa iyo. Nakakalungkot nga lang dahil dumaan ka sa matinding pagsubok na wala ako sa tabi mo. Hindi man lang kita nadamayan." sagot ko sa kanya. Pilit itong ngumiti sa akin kahit na sobrang hirap ng nararamdaman ng

kalooban nito.

"Huwag mong isipin iyan. Masaya ako sa naging kapalaran mo. Masaya akong nakikita na nasa maayos kang kalagayan Nica." nakangiti nitong sagot.

"Salamat Ate...Teka...anong oras na ba? Hindi ka pa yata kumakain eh... sasamahan kita sa dining area para malagyan ng laman ang sikmura mo.''' yaya ko dito. Pilit kong pinapasigla ang boses ko para naman gumaan pareho ang aming pakiramdam. Muling sumilay ang pilit na ngiti sa labi nito bago sumagot.

"Sure..kanina pa nga ako gutom eh.

Kaya siguro napaka-emotional ko." sagot nito. Kaagad naman akong tumayo at hinawakan ito sa kamay. Sabay na din kaming naglakad papasok ng Villa.

Diretso kami ng dining area. Pahinga time ng mga kasambahay kaya naman ako na mismo ang naghalungkat ng pwedeng makain sa loob ng ref. Mabuti na lang at marami pang mga left over kaya isa-isa ko iyung nilabas.

"Ate, pili ka na kung ano ang gusto mong kainin." nakangiti kong wika. Ima-microwave na lang namin ang mga ito para makakain kami pareho. Muli na naman kasi akong nakaramdam ng gutom.

"Ang dami niyan ah. Teka, ako na lang ang mag-iinit ng mga ito. Maupo ka na lang at ako na ang bahala," nakangiti nitong sagot sa akin. Kaagad naman akong umiling.

"Guest kita Ate kaya dapat pagsilbihan kita." natatawa ko namang sagot.

"Naku, baliktad yata. Hindi mo ako dapat pagsilbihan dahil nakakahiya sa iyo. Ikaw na ngayun ang pinagsisilbihan ng lahat Nica."

natatawa naman nitong sagot. Naglalagay na ito ng mga pagkain sa pinggan para maumpisahan na naming initin sa microwave.

"Susss hindi totoo iyan. Ako pa rin ang Nica na nakilala mo Ate." sagot ko. Kaagad ko naman napansin ang pagtango nito.

"Alam ko...dahil kung talagang nagbago ka na hindi mo ako naiisip ngayun."natatawanan nitong sagot. Kinuha ko naman ang bowl na may lamang pagkain at ako na mismo ang naglagay sa loob ng microwave.

"Hindi ako magbabago noh...asawa ko lang ang mayaman at ako pa rin ito."

sagot ko. Kaagad ko naman narinig ang malakas na pagtawa ni Ate Ethel kasabay ng pagpasok ng isang pigura dito sa loob ng dining area.

Walang iba kundi si Elijah. Sapo nito ang ulo. Magulo ang buhok at mukhang kagigising lang at parang tanga na natulala na nakatitig sa gawi ni Ate Ethel.

"ohh Elijah..gising ka na pala? Masakit ang ulo? Inom pa more!" wika ko para mapukaw ang attention nito. Parang bigla kasi itong naging tood. Pareho pa talaga silang dalawa ni Ate Ethel na walang kakukurap kurap na nakatitig sa isat isa. Ano ito, may sarili na silang mundo ngayun? Silang dalawa lang ang tao dito sa loob ng kusina?

"E-Ethel...Honey, nandito ka? Sinundan mo ako dito? Hindi ka na galit sa akin?" narinig ko pang bigkas ni Elijah. Parang gusto ko naman itong batukan. Pagkatapos ng mga ginawa niya kay Ate Ethel nagawa niya pa talagang magtanong ng ganito?

Feelingero pa! Sino siya para sundan ni Ate Ethel dito. Sa mga nalaman ko na pinanggagawa niya kay Ate Ethel hindi ko hahayaan na saktan niya ulit ito.

Kung talagang mahal niya si Ate dapat paninidigan niya. Hindi pwedeng basta na lang niyang ibahay na hindi niya pinapakasalan.

Chapter 282

VERONICA POV

Hindi ko maiwasan na magpapalipat- lipat ng tingin sa dalawa. Kanina pa titig na titig sa isat isa na akala mo sampung taon hindi nagkita.

"Nandito ka din?" narinig kong tanong ni Ate Ethel. Napansin ko pa ang pag- uunahan sa pagpatak ng luha sa mga mata nito.

"O---oo! God! Hindi mo ba alam kung gaano kita na miss?" sagot naman ni Elijah. Kaagad pa itong naglakad papunta kay Ate Ethel at niyakap ng mahigpit. Tahimik naman akong nanonood sa kanilang dalawa. Hindi ko pa maiwasan na mapataas ng kilay ng mapansin ko na biglang nagpumiglas si Ate Ethel. Galit nga talaga kay Elijah at dapat lang na mag extra effort ito kung gusto niyang magkabati pa silang dalawa.

"Pwede ba Elijah! Bitawan mo nga ako! "narinig ko pang wika ni Ate Ethel. Halata sa boses nito ang pagdaramdam.

Bahala na..tsismosa na kung tsismosa pero curious talaga ako kung nagmamahalan nga ba ang dalawang ito. Sayang naman kung ngayun pa sila maghihiwalay gayung may gusto naman pala sila sa isat isa. Kung willing naman magbago si Elijah at mangako siyang pakasalan si Ate Ethel why not diba?

"Honey, Ethel, let me explain!" nagsusumamo pang wika ni Elijah.

"Wala ka ng dapat pang ipaliwanag. Tapos na tayong dalawa. Hindi mo na ako kailangan. Wala akong nagawang kasalanan sa iyo dahil ikaw ang sumira sa kontrata natin." humihikbi na sagot naman ni Ate Ethel. Napapalingon pa ito sa akin na parang nahihiya. Sa hiya ko din sa kung anong iisipin nito bigla kong itinoon ang buong pansin ko sa mga pagkain. Kailangan kong mailagay isa-isa ang mga ito sa loob ng microwave para mainit.

"No! I am sorry! Pinagsisihan ko na ang lahat. Magsimula tayo ulit! Promise, babawi ako. Hindi na ako

gagawa ng bagay na makakasakit sa damdamin mo. Magiging tapat ako sa iyo basta huwag mo lang akong iiwan." sagot nito.

"Kung gusto niyong magkaliwanagan pwede kayong mag usap sa garden or sa isa sa mga cottages. Huwag lang dito sa kitchen dahil nagugutom na ako." singit ko naman sa dalawa. Nakakahiya naman kung nasasagap pa ng dalawa kong tainga ang pinag-uusapan nila. Privacy na dapar nila iyun eh.

Hindi naman ako ganoon ka-tsismosa noh. Mamaya ko na susumbatan si Elijah sa pinanggagawa niya kay Ate Ethel kapag tapos na silang mag usap. Hindi pwedeng palagpasin ko ang ginawa nya sa Ate Ethel.

"I am sorry Nica...pumunta ako dahil para sa iyo. Hindi sa kung kahit kanino. " sagot naman ni Ate Ethel at nagmamadaling naglakad palapit sa

akin. Pasimple pa nitong pinunasan ang luha sa kanyang mga mata. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig kay Elijah na noon kita ang pait sa mga mata.

"Give her time. Hayaan mo munang humupa ang galit niya." wika ko kay Elijah. Tumitig muna ito sa akin at akmang lalapit kay Ate Ethel ng umiwas ito. Napapailing naman ako habang tinitingnan silang dalawa.

"Alam ko naman na kasalanan ko eh. Sige na please, patawarin mo na ako. Ilang araw na tayong hindi okay at nahihirapan na ako." nagsusumamong wika ni Elijah.

"Hindi! Wala na tayong dapat pang pag -uusapan. Sinaktan mo na ako at ayaw ko ng maulit iyun." sagot naman ni Ate Ethel. Akmang kukunin nito ang pagkain na nasa microwave ng bigla itong yakapin ni Elijah mula sa likuran.

Kikiligin na sana ako kaya lang pareho ng umiiyak ang dalawa. Natameme tuloy ako.

Hikbi at iyakan ang namayani sa buong paligid. Para tuloy akong nanonood ng live na pelikula. Mabuti na lang at dumating si Rafael. Masarap manood ng mga ganitong eksena kapag may kasama.

"Nagkita na sila? Nagkabati kaagad at dito pa talaga sa kusina?" tanong ni Rafael sa akin. Imbes na maiyak din sa nasaksihang eksena hindi ko tuloy maiwasan na matawa.

"Tingin mo, mukha naman silang nagmamahalan diba? Bakit kailangan pang idaan sa mga ganitong bagay? Bakit kailangan pang idaan sa pera ng nakakainis mong pamangkin ang lahat?

"bulong kong sagot kay Rafael. Naguguluhan naman itong napatitig sa akin.

"Anong ibig mong sabihin?" tanong nito.

"Wala ako sa mood magkwento. Nagugutom ako. Basta pagkatapos nito pangaralan mo iyang pamangkin mo ha? Magagalit talaga ako sa kanya kapag lolokohin niya si Ate Ethel." sagot ko at naglakad papunta sa kinaroroonan ng microwave. Inilabas ko ang medyo mainit ng ulam na isinalang ko kanina at dinala sa dining table.

"Kayong dalawa! Lumabas kayo dito sa dining area. Hindi ito ang lugar para mag-iyakan kayo." narinig ko pang saway ni Rafael kina Elijah at Ate Ethel. Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi. Panira talaga sa moment itong asawa ko. Pwede naman niyang hayaan na lang muna dahil hindi naman nakakasagabal.

"Naku, sorry po!" narinig ko pang wika ni Ate Ethel sabay bitiw sa

pagkakayakap sa kanya ni Elijah. Matalim pa nitong sinulyapan si Elijah sabay yuko. Pigil ko naman ang sarili kong matawa.

Parang nakikita ko na magkakabati din ang dalawang ito. Of course bago mangyari iyun dapat talaga mangako itong si Elijah na huwag nya ng sasaktan si Ate Ethel. Hindi ko kayang nakikita na umiiyak ito.

"Uncle naman, moment namin ito kaya pwede bang iwan niyo muna kami? Hayaan niyo muna kaming magkausap."sagot naman ni Elijah. Kaagad naman itong tinitigan ng masama ni Rafael.

"Fuck off! Sa labas kayo mag usap! Hindi dito! Lugar ito ng kainan at hindi pwedeng dito pa kayo mag iyakan. Isa pa akala mo ba hindi ko alam ang mga pinanggagawa mo? Humanda ka dahil tiyak na malalagot ka sa mga magulang mo dahil sa mga kabulastugan na ginawa mo!." seryoso naman sagot ni Rafael. Hindi ko naman maiwasan na magulat. Nakikinig ba ito habang nag-uusap kaming dalawa ni Ate Ethel kanina? Kung hindi paano niya nalaman ang tungkol dito.

Seryoso pa akong napatitig kay Rafael na kaagad naman akong kinindatan.

"Sumabay ka muna sa pagkain dito

Miss. Hayaan mo iyang pamangkin ko para magtanda sa ginawa niyang

kasalanan sa iyo." muling wika ni

Rafael. Aalma pa sana si Elijah kaya lang pinukol ito ng masamang tingin ni Rafael. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti.

Base sa mga lumalabas na salita sa bibig ni Rafael, mukhang alam na alam na niya ang kasamaang ginawa ng kanyang pamangkin kay Ate Ethel. Buti nga sa kanya. Pabor ako sa sinabi nito.

Dapat pahirapan muna si Elijah para magtanda.

"Ate...kain na tayo." nakangiti kong yaya kay Ate Ethel. Nahihiya itong tumitig sa gawi namin bago dahan- dahan na naglakad palapit sa amin.

"Elijah, ano ang ginagawa mo? Isalang mo ang ibang pagkain sa microwave! Abat kung talagang nagsisisi ka sa mga ginawa mo patunayan mo!." utos ni Rafael sa kanyang pamangkin. Muli akong napangiti. Mukhang nagpapraktis na ang asawa ko na mangdisiplinahin ah?

"Uncle, hindi mo ako alipin. Nasaan ba ang mga kasambahay? Tatawagin ko sila." sagot naman ni Elijah at akmang lalabas na ng pigilan ito ni Rafael.

"Nagpapahinga sila. Ikaw na ang gumawa kung ayaw mong magkalitse- litse iyang buhay mo!" asar naman na sagot ni Rafael. Kakamot-kamot naman ng ulo si Elijah na kaagad na napasunod. Wala siyang choice kundi ang sumunod dahil hindi ko talaga siya kakampihan dahil sa mga ginawa niyang kasalanan kay Ate Ethel.

Chapter 283

VERONICA POV

Pagkatapos namin kumain nakuha din sa pakiusapan si Ate Ethel ni Elijah. Pumayag din itong makipag-usap upang magkalinawan silang dalawa. Pabor naman ako sa bagay na iyun dahil pareho naman silang mahalaga sa akin. Wala akong ibang hangad kundi ang kaligayahan nilang dalawa.

Kung sakaling silang dalawa ang magkakatuluyan pabor ako sa bagay na iyun. Kailangan lang din talaga siguro nilang mag-usap ng maayos para malaman nila pareho kung ano man ang nararamdaman nila sa isat isa.

"I think kailangan muna nating magpahinga. Gusto mong mamasyal mamaya sa tabing dagat diba?"

masuyong tanong sa akin ni Rafael. Kakapasok lang namin ng kwarto at bigla akong nakaramdam ng antok.

Ang hirap pala talaga kapag buntis ka. Nakakaramdam na din ako ng bigat ng aking katawan.

"Oo nga eh. Parang ang sarap matulog lalo na at ganitong busog na busog ako. "nakangiti kong sagot.

Kaagad akong inalalayan nito na makahiga ng maayos ng kama.

"Rafael, palagay mo, magkakaayos din kaya sila Ate Ethel at Elijah? Tingin ko naman nagmamahalan silang dalawa eh." wika ko habang nakahiga na ako ng kama. Pumuwesto ito sa paanan ko para masahiin ang paa ko. Kontento ako sa mga ganitong gesture niya sa akin. Kahit papaano nababawasan ang hirap ng pagbubuntis ko dahil sa mga ginagawa niyang ito sa akin.

"Tingnan natin. Dont worry, sisiguraduhin kong hindi maaagrabyado sa laban nito ang Ate Ethel mo. Huwag mo na silang isipin

pa. Ako ang bahala." nakangiti nitong sagot. Kaagad ko naman itong nginitian bago ko ipinikit ang aking mga mata.

Ang planong pamamsyal kinahapunan hindi na nangyari pa. Madilim na nang muli akong nagising at nag-iisa lang ako dito sa kwarto. Dahan-dahan akong bumangon ng kama at diretsong naglakad patungong banyo para umihi at maglinis ng katawan.

Pagkatapos kong gawin lahat ng mga dapat gawin sa sarili ko kaagad na akong lumabas ng kwarto. Tahimik ang buong paligid kaya naman naisip ko na nasa labas silang lahat. Hindi nga ako nagkamali dahil pagkalabas ko ng Villa kaagad kong natanaw sila Elijah at Rafael na seryosong nag-uusap. Nagtataka pa akong nagpapalinga- linga sa paligid para hanapin si Ate Ethel.

Akmang lalapit na sana ako kina Rafael at Elijah ng matanaw ko ang isa sa mga kasambahay na parating. May bitbit itong inumin kaya kaagad ko itong sinalubong.

"Napansin niyo po ba si Ate Ethel? Iyung babaeng kausap ni Elijah kanina? "kaagad kong tanong. Saglit pa itong nag-isip bago sumagot.

"Ahhh si Mam Ethel po ba Mam?, nasa kwarto po yata ni Sir Elijah. Nagpapahinga po." sagot nito. Nagulat naman ako. Hindi ko maiwasang isipin na baka bati na silang dalawa.

"Sige po Manang...thank you po." nakangiti kong sagot. Tumango lang ito at nagmamadali na akong tinalikuran.

Nagpasya na lang akong tumambay na muna ng garden. Ayaw kong isturbuhin ang mag-uncle kung ano man ang kanilang pinag-uusapan ngayun. Sana nga lang maayos na ang lahat.

Mula sa kinatatayuan ko kita ko ang bilog na buwan. Ang sarap sa pakiramdam na nandito ako ngayun sa isang tahimik na lugar. Hanggang ngayun hindi pa rin ako makapaniwala na mararanasan ko ang ganitong kasayang buhay. Iyung hindi na kailangan pang mamroblema kung may kakainin kami kinabukasan?

"Kanina ka pa ba gising?" dahan- dahan akong napalingon ng marinig ko ang boses na iyun. Si Rafael at nakangiting nakatayo sa likuran ko.

"Tapos na ba kayong mag-usap ni Elijah?" tanong ko sa kanya. Kaagad naman itong lumapit sa akin at hinapit ako.

"Yes...at ayos na. Bigyan na lang muna natin ng time na magkasarilinan silang dalawa. Huwag kang mag-alala sa kaibigan mo. Nangako na si Elijah na hindi niya na paiiyakin." nakangiti nitong sagot. Kaagad naman akong

nakaramdam ng kapantagan ng kalooban.

"Mabuti naman kung ganoon. Dapat talaga bumawi siya kay Ate Ethel." nakangiti kong sagot. Hindi naman ito nagsalita pa at naramdaman ko na lang ang pagsayad ng labi nito sa tuktok ng ulo ko.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Naunang umalis sila Ate Ethel at Elijah sa resort. Nagkabati din ang dalawa at nangako naman si Elijah na magiging responsable na siya sa mga desisyon na gagawin niya. Balak na din nyang ipakilala si Ate Ethel sa kanyang mga magulang na sila Ate Miracle at Kuya Roldan. Mukhang sa kasalan din ang hantong nilang dalawa na syang labis kong ikinatuwa.

Kaming dalawa naman ni Rafael tuluyan ng bumalik ng mansion pagkatapos ng honeymoon namin. Balik sa dati ang lahat at ramdam ko

ang pag-aalaga ng mga taong nasa paligid ko.

"Congratulations Mister and Misis Villarama! Kaya pala malaki sa inaasahan natin ang tiyan ni Misis dahil twins pala ang nasa loob." nakangiting balita sa amin ng OB Gyn ko. Pareho pa kaming natulala ni Rafael sa sinabi nito.

"A-anong sabi niyo po? Twins? Kambal ang magiging baby namin?" tanong ni Rafael sa Doctor. Kita sa mukha nito ang pamumutla. Nakangiting tumango naman ang Doctor kaya hindi ko maiwasang maluha.

"Ka-kaya pala ang bigat na ng tiyan ko. Dalawa pala sila?" wala sa sarili kong sagot. Kaagad ko naman naramdaman ang mahigpit na paghawak ni Rafael sa kamay ko. Kita ko sa hitsura nito ang pigil na pag-iyak.

"Yes, Misis Villarama. Kaya dapat po

doble ingat ang gagawin niyo dahil dalawang buhay ang nasa sinapupunan mo. Dont worry, pareho naman silang healthy pero kailangan pa din ng mahigpit na monitoring. Dapat nating imonitor ang health mo. Iwasan mo munang kumain na hindi pabor sa pagbubuntis mo." nakangiting paliwanag ng Doctor. Hindi naman ako nakasagot.

"Ibig po bang sabihin nito Doc mas lalong lalaki pa ang tiyan niya sa mga susunod na buwan bago siya manganak?" tanong ni Rafael. Kaagad naman tumango ang Doctor.

"Mas malaki ang tyan niya compare sa mga nagdadalang tao na iisa lang ang baby sa sinapupunan. Since twins ang dala-dala ni Misis mas mahihirapan siyang kumilos kaya dapat may nakaalalay sa kanya palagi. Dont worry Mister Villarama, kayang kaya ni Misis iyan, Maraming mga Mommy's diyan na dumaan sa pagbubuntis ng kambal. Triplets pa nga minsan eh." paliwanag ng Doctor.

Pagkatapos namin pakinggan ang maraming advice ng Doctor nagpaalam na kami sa kanya. Of course sinigurado namin na mabibili lahat ng mga vitamins na kailangan ko. Kailangan na din daw bantayan ang mga kinakain ko.

Pagdating ng mansion, kaagad naming binalita ang magandang balita kina Mommy at Daddy. Sa sobrang tuwa nila gusto pa nga nilang magpaparty pero pareho na kaming tumutol ni Rafael. Tsaka na lang siguro pagkapanganak ko.

Sa paglipas ng araw, ramdam ko ang kalbaryo ng hirap sa pagbubuntis. Hindi din ako nakakatulog ng maayos dahil maya-maya ang pag-ihi ko. Halos dumuble na din ang timbang ko kaya naman hirap talaga ako sa pagkilos. Naawa na nga din ako kay Rafael dahil hindi din ito nakakatulog ng maayos. Gumigising kasi talaga ito lalo na kapag nararamdaman niyang bumabangon ako ng kama para umihi. Ang resulta, palagi itong puyat kapag pumapasok ng opisina.

"Kapag may kailangan ka pindutin mo lang ang bell na iyan ha?" bilin sa akin ni Rafael isang umaga. Nakahanda na itong pumasok ng opisina at ilang beses niya na ding nabanggit sa akin ang tungkol sa bell. Nakangiti naman akong tumango.

"Dont worry, in one week, eight months pa lang ang tiyan ko. May mahigit one month pa bago manganak. "nakangiti kong sagot sa kanya. Nakahiga ako ng kama habang haplos ko ang malaki kong tiyan. Nitong mga nakaraang araw tamad na tamad na talaga akong magkikilos. Ganito pala ang pakiradamdam ng buntis. Palagi

kong nararamdaman ang pagkirot ng tiyan ko lalo na kapag gumagalaw ang babies sa loob.

"Naninigurado lang ako. Dont worry, sisiguraduhin kong matapos lahat ng mga kailangang gawin sa opisina bago ang kabuwanan mo. Gusto kong ako ang personal na mag-aasikaso sa iyo pagkapanganak mo." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na matawa. Ilang beses na din kasi niya itong nababanggit sa akin eh. Tuwing pumapasok ito ng opisina ganito lagi ang linyahan niya. Alam kong tamad na tamad na itong pumasok ng opisina at ayaw niyang maalis ako sa paningin niya.

"Opo, sige na...alis na! Mali-late ka na naman niyan eh." nakangiti kong sagot.

"Matulog ka na muna ha? Kapag iihi ka tawagin mo ang kasambahay na nakaantabay sa iyo ha? Huwag kang

pumasok ng banyo na mag-isa ka lang. "bilin pa nito sa akin. Kaagad akong tumango at ako na mismo ang humalik sa labi nito. Kaagad naman niya iyung tinugon bago tuluyang lumabas ng kwarto.

Naiwan naman akong ngingiti na lang. Mahigit isang na pagtitiis pa at makakaahon din ako sa hirap na nararanasan ko ngayun. Sobrang hirap kasi talaga.

Katulad ngayun...nagboboxing na naman yata ang mga babies ko. Ang likot nilang dalawa at napapangiwi ako sa sakit.

Hindi ko na nga namalayan na muli akong nakatulog. Nagising na lang ako na nakakaramdam ng sobrang

pananakit ng tiyan ko. Iyung tipong halos hindi ako makahinga ng maayos dahil sa sobrang sakit.

Chapter 284

VERONICA POV

"A-ARAY!" Hindi ko maiwasang bulong habang sapo ko ang aking tiyan. Ramdam ko kasi ang paghilab niyun sa sobrang sakit.

Gustuhin ko mang bumangon ng kama hindi ko magawa. Pakiramdam ko bigla akong nawalan ng lakas.

Bakit ako nagkakaganito? Normal pa ba ang sakit na ito? Bakit parang hindi kaya ng katawan ko ang ganitong klaseng sakit? Bakit parang malalagutan ako ng hininga. Bakit ganito?

Ramdam na ramdam ko na din ang butil-butil na pawis sa noo ko. Kung alam ko lang na magkakaganito ako pinigilan ko sana si Rafael na pumasok ng opisina kanina.

Hindi ko na maiwasan ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Ito ang kauna- unahang beses na nakaramdam ako ng ganitong sakit...oo masakit kapag kumikilos ang babies ko sa tiyan pero sobra naman yata ang sakit ngayun.

Hindi na ako nag-atubili pa. Sunod- sunod kong pinindot ang bell na nasa gilid lang ng kama at umaasang kaagad na may pupunta sa akin dito sa kwarto para i-check ang kalagayan ko.

Kailangan ko na din sigurong maitakbo sa pinakamalapit na hospital. Habang tumatagal kasi padagdag ng padagdag ang sakit.

Hindi naman nagtagal kaagad kong naramdaman ang pagbukas ng pintuan ng kwarto. pumasok si Mommy Carissa kasunod ni Ate Maricar.

"Mommy! Tulungan niyo po ako...ang sakit! Huhuhu!" umiiyak kong wika. Taranta naman itong lumapit sa akin at pareho nila akong inalalayan na maihiga ng maayos sa kama.

Namamaluktot na kasi ako sa sakit habang sapo ang tiyan ng maabutan nila ako.

"Iha...Diyos ko! A-anong nangyari? Higa ng maayos iha..." wika nito sa akin. Dahan--dahan ako nitong pinatihaya at hinimas ang tiyan ko.

"Hindi mo pa naman kabuwanan ah? Teka lang....daldalhin ka namin sa Doctor." Wika ni Mommy. Sunod ko namang naramdaman ang pagdampi ng malambot na bagay sa noo ko. Si Ate Maricar, pinupunasan ang pawis ko.

"Madam, baka manganganak na si Mam Veronica...hindi po ba may nanganganak kahit seven months pa lang ang tiyan?" narinig ko namang wika ni Ate Maricar. Sa kabila ng sakit na nararamdaman ko hindi ko maiwasang mag-alala. Hindi pwede... Ayaw kong ilabas na premature ang mga anak ko. Delikado iyun!

"Mommy, ang sakit! Ang sakit....sakit po! Ang baby ko! Sabihin nyo po...ayos lang sila diba" umiiyak kong wika. Kaagad kong npansin ang pamumutla ni Mommy habang nakatingin sa paanan ko. Wala sa sariling napatitig din ako doon at parang gusto kong mahimatay ng mapansin ko ang mantsa na kulay pula sa bedsheet. Hindi ko namalayan na dinudugo na pala ako.

"Diyos ko! Mukhang manganganak ka na nga Iha....sandali da-dalhin ka namin sa hospital." wika ni Mommy Carissa at halos pasigaw na inutusan nito si Ate Maricar na tumawag ng tulong sa ibaba.

"Puntahan mo ang mga bodyguards. Daanan mo din ang Sir Gabriel mo sa kwarto namin! Papuntahin mo dito dahil kailangan mabuhat si Veronica para maisakay sa kotse. Bilisan mo Maricar!" utos ni Mommy. Kaagad naman itong tumalima at halos inilang hakbang lang palabas ng kwarto.

"Ma-Mommy, hindi ko pa po kabuwanan! Manganganak na po ba ako? Ang--baby---babies ko! Baka mapaano sila! Gawin niyo po ang lahat para mailigtas sila." nanghihina kong sagot. Muli akong dinaluhan ni Mommy at hinaplos ang pisngi ko. Kita ko sa mukha nito ang matinding kaba.

"Huwag mong isipin iyan! Walang masamang mangyayari Iha. Relax ka lang ha? Nadito lang si Mommy. Hindi ko hahayaan na may masamang mangyari sa inyo ng mga babies!"

malumanay nitong sagot. Hindi ko naman mapigilan na mapasigaw dahil sa sobrang sakit. Wala na din tigil ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

"Ssshh! Tahan na! Tahan na iha! Everything well be okay. Tatagan mo lang ang kalooban mo. Malalagpasan mo din ang lahat ng ito!" wika ni Mommy. Pilit itong nagpapakahinahon sa harap ko pero alam kong natataranta na din ito. Hindi naman nagtagal dumating ang ilang mga bodyguards. Pinaupo nila ako sa wheel chair at binuhat pababa.

"Hinga ng malalim iha. Kaya mo iyan! Nandito lang si Mommy.......Maricar! Maricar! Tawagan mo si Rafael... ngayun din!" naririnig kong wika ni Mommy. Nakasunod ito sa akin habang walang tigil ang pag-iyak ko. Hindi ko na din alam kung saan ko ihahawak ang kamay ko. Sa sobrang sakit hindi ko na namamalayan na ilang beses na akong napapasigaw!

Dumating pa sa time na wala na akong pakialam pa sa paligid. Kung anu- anong mga salita na din ang lumabas sa bibig ko para lang mabawasan ang sakit. Pero wala eh...walang epekto. Basta naramdaman ko na lang na

nandito na kami sa loob ng kotse at tumatakbo na iyun.

"HIndi nya pa kabuwanan diba?" narinig ko pang tanong ni Daddy Gabriel. Hindi ko na nga napansin ang pagsakay nito ng kotse at pagtabi sa akin. Ang alam ko si Mommy lang ang kausap ko kanina.

"Hindi pa nga pero posibleng

manganganak na siya. Ayos lang iyan...

hindi bat ganyan din ang nangyari noon kina Christian at Miracle? Seven months pa lang inilabas na sila sa akin? " narinig ko pang sagot ni Mommy. Kahit papaano nabuhayan ako ng loob. Posible nga sigurong mapapaaga ang panganganak ko.

"Inhale----exhale! Laban iha ha? Tibayan mo ang loob mo. Kaunting kaunti na lang at malapit na tayo sa hospital." wika ni Mommy Carissa. Naipikit ko ang mga mata dahil nakakaramdam na ako ng nagdidilim ng paligid.

Bumalik lang ako sa tamang hwesyo ng marinig ko ang pagsigaw ni Mommy. Sinisigawan nito ang driver na bilisan ang pagpapatakbo ng kotse.

"Huwag kang matulog iha...huwag kang matulog! Malapit na tayo." narinig ko pang wika ni Mommy.

Naramdaman ko pa ang pagtapik nito sa mukha ko kaya muli akong napadilat. Lumuluha si Mommy habang nakatitig sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapahawak ng mahigpit dito.

Tama ito! Kailangan kong tatagan ang sarili ko. Kailangan kong lumaban para sa mga anak ko. Ayaw ko silang biguin... ayaw kong biguin ang mga taong nagmamahal sa akin. Lalong lalo na si Rafael.

Sana lang makarating na kami ng hospital! Pagod na ako sa sobrang sakit na nararamdaman ko. Ganito pala ang feeling kapag manganganak na. Ramdam ko ang paghilab at paninigas ng tiyan ko palatandaan na lalabas na ang mga babies ko.

Sa awa ng Diyos maayos naman kaming nakarating ng hospital. 10% na lang yata ang natitira kong lakas at laking pasalamat ko dahil may nakaantabay na sa amin na mga medical staff. Kaagad nila akong isinakay sa stretcher at ipinasok sa loob ng isang kwarto.

Aware pa ako sa mga nakikita ko sa paligid ko pero hinang hina na ako. Pagod na pagod na din ako.

Chapter 285

RAFAEL POV

Kakalabas ko lang ng conference room ng bigla akong salubungin ni Mister Lee. Ang executive secretary ko at halata sa mukha nito ang pag-aalala.

""Mister Villarama, Sir...may tawag po para sa inyo." kaagad na wika nito sabay abot ng hawak na cellphone. Kaagad ko iyung tinaggap sa kanya at sinagot. Nagulat pa ako ng marinig ko ang boses ni Mommy sa kabilang linya. Halata sa boses nito ang pagkataranta

kaya hindi ko maiwasang

makaramdam ng kaba.

"Mom! Napatawag po kayo?" kaagad kong tanong.

"Rafael, nasaan ba ang cellphone mo? Bakit hindi mo sinasagot? Alam mo bang kanina ka pa namin tinatawagan?

"kaagad na bungad nito. Hindi ko mapigilang mapakamot ng aking ulo.

"Nasa office po Mom. Hindi ko po nabitbit kanina sa conference room. Napatawag po kayo? May nangyari po ba? Kumusta pala ang asawa ko? tanong ko. Narinig ko pa ang marahan na pagbuntong hininga nito bago sumagot.

"Magmadali ka! Nandito kami sa hospital. Dinala namin si Veronica dahil sumasakit ang tiyan niya! Nasa operating room na siya ngayun at kailangan niyang ma-CS." kaagad na sagot nito. Parang biglang nanlaki ang ulo ko sa mga narinig. Ramdam ko din ang malakas ng pagkabog ng dibdib ko.

"Po? Manganganak na ang asawa ko? Hi-hindi pa naman niya kabuwanan ah?" sagot ko. Pakiramdam ko biglang tumigil ang oras sa akin. Pinagpawisan ako ng malapot at pakiramdam ko bigla akong nawalan ng lakas. Hinang- hina akong napasandal sa dingding.

"Hindi pa nga! Pero kailangan ng mailabas ang babies sa kanyang sinapupunan. Pumunta ka na ngayun din dito sa hospital! Bilisan mo!" sagot ni Mommy. Hindi ko man ito nakikita pero ramdam ko ang pagpapanic sa boses nito. Lalo akong nakaramdam ng matinding kaba.

"Mister Villarama! Ayos lang po ba kayo?" narinig ko pang tanong ni Mister Lee sa akin. Hindi ko alam kung ilang minuto na akong nakatulala. Hindi ko din namalayan kung paano natapos ang pag -uusap namin. Napansin ko na lang na nasa sahig na ang cellphone na hawak- hawak ko lang kanina. Nabitawan ko pala dahil sa sobrang takot na nararamdaman ko. Parang hindi din kayang iabsorb ng utak ko ang natanggap na balita ngayun lang.

"Mister Lee...safe ba manganak kahit seven months pa lang?" wala sa sarili kong tanong. Napansin ko pa ang pagkatulala nito bago sumagot.

"Marami naman pong nanganganak ng seven months pa lang ang tiyan Sir." sagot nito. Napakurap pa ako ng makailang ulit bago seryoso itong tinitigan.

"Tawagan mo ang driver. Ipahanda ang kotse. Pupuntahan ko ang asawa ko sa hospital." sagot ko at mabilis na naglakad patungo sa elevator. Marami akong naka-line up na meetings buong maghapon pero wala na akong pakialam pa. Ang importante lang sa akin ng mga sandaling ito ay ang aking mag-ina. Hindi ko hahayaan na may mangyaring masama sa kanila.

Habang nasa sasakyan hindi ako mapakali. Parang gusto kong hilahin ang oras makarating kaagad ng hospital. Dapat talaga hindi na ako pumasok ng opisina kanina. Dapat talaga hindi ko ito iniwan mag isa sa kwarto.

Kumusta na kaya ang asawa ko? Sana ayos lang siya. Hinding hindi ko talaga mapapatawad ang sarili ko kapag may mangyaring masama sa kanya.

Papasok pa lang ako ng hospital ng makasalubong ko si Maricar. Kasambahay namin na kasundong kasundo ni Veronica. Kaagad naman nitong tinuro kung nasaan sila Mommy kaya kaagad akong tumakbo paputan doon.

"Mom, kumusta ang asawa ko? Ano ang balita sa kanya at sa mga anak namin?" kaagad kong tanong ng makalapit ako. Stress na stress si Mommy kaya naman si Daddy na ang sumagot.

"Nasa loob pa rin siya. Inaasikaso na siya ng mga Doctor kaya huwag kang mag-alala. Matapang ang asawa mo at kayang kaya niya ang procedure na gagawin sa kanya.

"Ano po ba ang nangyari? Ayos naman siya kaninang umaga ah?" tanong ko.

"Bigla na lang sumakit ang tiyan niya. Hindi ko din alam kung paano nangyari iyun? Hindi ba kaka-pacheck- up niyo lang noong nakaraang linggo? Ano ba ang sabi ng Doctor niya? Bakit nagkaganito?" tanong ni Mommy. Hindi ko mapigilang mapasabunot sa aking buhok.

"I dont know....I dont know!" hopeless kong sagot sabay napaupo. Pakiramdam ko napakawalang kwenta kong asawa. Hindi ko man lang napansin na posibleng may nararamdaman na siya kanina bago ako umalis. Knowing Veronica, talagang tinitiis nito ang lahat hanggat kaya niya. Sana lang walang mangyaring masama sa kanya dahil hindi ko talaga alam kong anong mangyayari sa akin kung sakaling mapahamak ito.

Habang patuloy ang pag-usad ng orasan padagdag ng padagdag ang kaba na nararamdaman ng puso ko. Hindi na din ako mapakali. Ilang beses na akong palakad-lakad, uupo at kung anu ano pa. Ilang beses ko na din narinig kay Daddy na huminahon daw ako.

"Bakit ang tagal? Mga professional ba ang mga iyan?" hindi ko maiwasang wika. Isang buntong hininga ang pinakawalan ni Daddy bago sumagot.

"Huminahon ka muna Rafael. Wala tayong choice kundi maghintay. Akala mo ba ikaw lang ang nag-aalala sa mga nangyari ngaun? Kami din naman ah? Umupo ka nga muna dahil pati ako lalong ninerbiyos eh." naiinis na wika ni Daddy. Wala akong choice kundi maupo sa tabi niya at para lang mapatayo ulit ng mapansin ko ang pagbukas ng operating room. Kaagad na LUmabas ang isang babaeng nakasuot ng kulay puti at naglalakad palapit sa amin. Kaagad ko itong sinalubong.

"Doc, kumusta nag mag ina ko? Sabihin mo sa akin, ayos lang sila diba? Ayos lang ang asawa ko?" natataranta kong tanong. Saglit akong tinitigan ng Doctor bago sumagot.

"Dont worry Mister Villarama, fighter si Misis, nakayanan nya ang ginawang operasyon. Regarding naman sa twins kailangan muna nilang ilagay sa NICU para obserbahan. Medyo mahina ang isa sa kanila dahil sa kakulangan ng buwan." sagot nito. Hindi ko na napigilan pa ang pagtulo ng luha sa aking mga mata. Sa tanang buhay ko ngayun lang ako nakaramdam ng sobrang takot.

"Pwede ko po ba siyang makita?" tanong ko. Kaagad na tumango ang Doctor kaya nagmamadali na akong pumasok sa loob ng operating room.

Naabutan ko si Veronica na walang malay. Sobrang putla nito at bakas sa maganda nitong mukha ang hirap na dinanas. May nakakabit pa ring dextrose dito. Nanginginig ang tuhod ko na lumapit dito at hinalikan sa noo.

"Sorry Sunshine! Sorry! Wala ako sa tabi mo habang naghihirap ka!"

mahina kong wika. Hinawakan ko ang kamay nito at parang batang hindi na napigilan pa ang malakas na pag-iyak. Wala na din akong pakialam pa sa mga taong nakapaligid sa amin. Sa kauna- unahang pagkakataon hinayaan ko ang sarili kong umiyak sa harap ng ibang tao.

"Pangako, hindi na mauulit ito. Hindi na! Hindi na asawa ko!" paulit-ulit ko pang bulong. Umaasa ako na sa pamamagitan niyun maibsan man lang ang sakit na naranasan nito habang inilalabas sa katawan niya ang mga anak namin.

"Sir..hayaan na lang po muna nating magpahinga si Mam. Mamaya lang po ng kaunti ililipat na din po sya sa private room nya. Sinigurado po naming lahat na 100% ayos na siya. First time na manganak ni Mam tapos twins pa kaya medyo nahirapan po ang katawan niya." narinig kong wika ng Doctor. Pinaalis ko ang luha sa mga ko at binalingan ito.

"Nasaan ang twins?" tanong ko.

"Nasa Neonatal intensive care unit na po Sir. Mananatili sila doon habang inoobserbhan. Dont worry po, normal lang po sa mga premature newborn infants na ilagay muna doon habang inoobserbahan ang health nila. Pwede niyo na din silang silipin. Sasamahan po kayo ng staff namin." nakangiti nitong sagot. Tumango ako at binalingan ng tingin si Veronica na wala pa ring malay. Parang nadudurog ang puso ko habang tinititigan ang naging sitwasyong nito ngayun.

Masaya pa kaming dalawa kaninang umaga habang nagpapaalam ako sa kanya. Pagkatapos, nakikita ko na siya sa ganitong sitwasyon. Hindi ako sanay na makikita ko siyang ganito.

"Pangako Sunshine...magpagaling ka! Babawi ako sa iyo!" hindi ko maiwasang bulong at muling hinalikan ito sa kanyang noo. Kahit ilang beses nang sinabi ng Doctor na ayos lang naman siya hindi ko pa rin maiwasang mag-alala. Patuloy akong makakaramdam ng takot hangat hindi pa ito nagigising.

Chapter 286

RAFAEL POV

Hindi ko na nagawang iwan pa si Veronica hanggang sa maitransfer ito sa VIP room ng hospital. Tulog pa din ito at durog na durog ang puso ko habang pinagmamasdan ito.

"Dont worry Sunshine...everything will be okay. Hindi ko na hahayaan pa na maulit ang mga nangyari ngayun. HIndi ko na hahayaan pa na masasaktan kang muli." hindi ko maiwasang bulong dito. Hindi pa rin nawawala ang agam-agam sa puso ko. Natutulog lang si Veronica dahil kailangan niyang ipahinga ang kanyang katawan pero natatakot ako. Gusto ko nang hilahin ang oras para magising na ito.

"Rafael, hayaan mo muna ang asawa mong magpahinga. Huwag mo munang hawakan at baka ma-isturbo ang tulog niyan." narinig ko pang wika ni Mommy. Ilang beses na marahil nitong napansin ang paulit-ulit kong paghalik sa halos buong mukha ni Veronica kaya hindi na nakatiis at sinita na ako. Eh hindi ko kasi talaga mapigilan ang sarili ko eh. Gusto ko nang makita na muli nitong idilat ang kanyang mga mata at personal na sabihin sa akin na ayos lang siya.

"Ang mabuti pa samahan mo na lang muna ako. Silipin natin ang mga apo ko sa NICU. Nakita ko na sila kanina at parang ayaw ko silang ihiwalay sa mga mata." narinig kong wika ni Daddy. Biglang dagsa din sa reyalisasyon sa isip ko. Hindi ko pa pala nasilip ang mga anak namin ni Veronica.

"Kumusta po sila Dad." tanong ko.

"Ayos naman ang mga twins. Halika! Baka magtampo ang mga iyun sa iyo. Simula ng iniluwal sila dito sa mundo hindi ka man lang nag-abalang silipin sila. Hayaan mo muna si Veronica na matulog para makapag- pahinga." sagot ni Daddy. Napasulyap naman ako kay Mommy at kaagad naman itong tumango sa akin.

"Ako na muna ang bahala sa asawa mo. Huwag mo siyang alalahanin. Normal lang sa isang bagong panganak ang makatulog. Epekto na din siguro sa gamot na itinurok sa kanya."

nakangiting sagot naman ni Mommy. Dahan-dahan naman akong tumango at muling sumulyap kay Veronica bago nagpatiuna ng lumabas ng kwarto.

Tahimik ako habang tinatahak namin ang hallway patungo sa NICU. Excited akong makita sa kauna-unahang pagkakataon ang babies ko.

Pagdating namin sa NICU kaagad na itinuro ni Daddy ang magkatabing baby sa loob ng incubator. Premature sila at kailangan talaga nilang manatili sa loob para mamonitor ang health nila.

Hindi ko maiwasang maluha habang tinititigan ang dalawang anghel. Mga anak ko sila at lahat gagawin ko ma- protektahan lamang sila. Hindi kayang ilarawan ng kahit na anong salita ang galak na nararamdaman ng puso ko. Ganito pala kasaya ang pakiramdam ng isang taong sa kauna-unahang pagkakataon nasilayan ang kanyan mga anak.

"Ang ku-cute ng mga apo ko! Excited na akong makarga ang mga babies na iyan sa aking bisig." narinig ko pang sambit ni Daddy. Nakangiti itong nakatitig sa mga babies kaya hindi ko maiwasang mapangiti.

"Yes..ang gaganda nila Dad. Ang galing ng Diyos! Ang galing ng asawa ko!" naluluha kong sagot.

"This is the best gift from God anak!

Pahalagahan at mahalin mo lalo ang asawa mo. Kita mo naman kung paano niya ni-risk ang sarili niyang buhay para lang mailuwal ng maayos ang mga anak niyo. Ang bunga ng inyong pagmamahalan." sagot nito habang hindi inaalis ang tingin sa kambal.

"Kaya ba ganoon mo na lang kung alagaan niyo si Mommy?" tanong ko.

"Yes...at naiintindihan ko ang pag- aalalang nararamdaman mo ngayun. Maswerte ka pa rin, ilang araw lang ang hihintayin at magiging maayos na ang lagay ng asawa mo. Unlike sa Mommy mo noon...halos lumuha ako ng dugo sa kakadasal para lang pagbigyan ako ng Diyos ng pagkakataon na makasama siya habang buhay." sagot nito. Bakas sa boses ang lungkot nito habang binabalikan ng tanaw ang nakaraan.

Alam ko naman ang tungkol dito. Alam ko kung ano ang mga nangyari sa nakaraan nila ni Mommy. Fighter lang siguro talaga si Mommy kaya nalagpasan niya lahat ng pagsubok na iyun. Hindi ko din ma-imagine kung anong hirap ng kalooban ang naranasan ni Daddy habang nakikita nitong nahihirapan si Mommy noon. At mabait talaga ang Diyos...walang imposible sa kanya. Kaya niyang ibigay ang lahat..

"I know...and I promise...magiging katulad ako sa iyo Dad. Magiging mabuti akong asawa at ama. Aalagaan ko ang mag ina ko. Sila ang magiging una kong priority habang buhay."

sagot ko. Tinapik naman ako nito sa balikat at nagpatiuna ng naglakad paalis. Muli kong sinulyapan ang twins at sumunod na din dito.

Pagkabalik ko ng kwarto naabutan ko si Charlotte at Ate Carmela sa loob. May mga prutas at bulaklak at ibat ibang klaseng pagkain ang nakalapag sa mesa.

"Gusto kong makita ang mga babies. Excited na ako!" narinig ko pang wika ni Charlotte. Hindi ko na pinansin pa at akmang babalik ako sa upuan sa gilid ng higaan ni Veronica ng magsalita si Mommy.

"Kumain ka muna Rafael. May dalang pagkain ang Ate Carmela mo kaya sabay na kayong kumain ng Daddy mo. "wika nito.

"Yup! Hayaan mo munang makatulog si Nica. Ang galing...kambal agad ang first baby niyo! Congratulations sa inyong dalawa!" nakangiting sagot naman ni Ate Carmela. Kaagad naman akong sumagot ng pasasalamat at muling napasulyap kay Veronica.

"Ang hirap pala kapag manganak noh? Parang ayaw ko na tuloy mag asawa at magbuntis. Si Jeann din noong nanganak kailangan i-CS. Hayst parang nakakatakot!" wika pa ni Charlotte.

"Pero mas nakakatakot kapag tamaan ka ng bala sa bakbakan. Tingnan mo nga ang ugali mo bata ka! Ang lakas ng loob mong mag-enroll sa military eh sa panganganak nga lang takot ka na!" sita naman ni Ate Carmela sa anak nya. Hindi ko maiwasang mapangiti.

"Huwag ka ng magsundalo. Tulungan mo na lang kaming alagaan ang twins. Mag Doctor ka na lang. Physician Doctor." nakangiti kong sagot. Kahit ako hindi pabor sa gustong pagsusundalo ni Charlotte. Kung naging lalaki sana ito ayos lang.

"Eh iyun po kasi ang sinisigaw ng puso ko eh. Ang astig kasi tingnan lalo na kapag nakasuot ng uniform. Katulad ng Ninang ko. " nakalabing sagot naman ni Charlotte. Kaagad naman itong tinitigan ng masama ni Ate Carmela.

"Kalimutan mo na ang pangarap mo na iyan dahil hindi na magbabago ang isip ng Daddy mo. Hindi ka niya papayagan. " sagot ni Ate Carmella. Kaagad naman itong napasimangot kaya sinaway ito ni Mommy.

"Tama na iyan. Kahit ako hindi pabor sa pagsusundalo mo apo. Masyado kang maganda para sa propesyon na iyun. Tama si Uncle mo, mag Doctor ka na lang." nakangiting sabat ni Mommy.

Hindi naman nakasagot si Charlotte. Bakas sa mukha nito na hindi ito masaya sa narinig niya kani-kanina lang. Napapiling na lang ako na muling napasulyap kay Veronica. Nagulat pa ako ng mapansin ko na nakadilat na ito kaya naman nagmamadali ko itong nilapitan.

"Sunshine...are you okay? Kumusta ang pakiramdam mo?" kaagad kong tanong. Napansin ko ang pagtitig nito sa akin at ang pahawak nito sa kanyang tiyan.

"Ang babies? Ang mga anak natin? Kumusta sila?" sagot nito. Kitang kita ko ang kaba sa mukha nito kaya naman kaagad kong hinawakan ito sa kanyang kamay.

"Dont worry...ayos lang sila. Nasa NICU sila pareho pero maayos ang lagay nila. "nakangiti kong sagot sabay yakap dito. Narinig ko pa ang mahina nitong paghikbi kaya muli ko itong tinitigan sa mukha.

"May masakit ba sa iyo? Tatawagin ko ang Doctor?" tanong ko. Kaagad naman itong umiling.

"Hindi..ayos lang ako. Natakot lang sa isiping baka may nangyaring masama sa babies natin. Hindi ko pa dapat sila ipanganak eh." sagot nito habang patuloy ang pagtulo ng luha sa mga mata. Kaagad ko naman iyun pinunasan at nakangiting sinagot.

"Ayos lang iyun! Ligtas ang mga babies at walang may kasalanan kung napaaga ang paglabas nila sa tummy mo. Ayaw mo ba noon, mas maaga, mas masaya. Makita at mahahawakan na kaagad natin sila." sagot ko habang titig na titig sa mukha nito.

"Hindi ka galit sa akin? Kasi...feeling ko kasalanan ko kung bakit nailabas ko silang premature." sagot nito.

"No! Bakit naman ako magagalit sa Sunshine ko? Ikaw nga ang dapat na magalit sa akin dahil wala ako habang nahihirapan ka!" sagot ko. Narandaman ko pa ang pagpisil nito sa kamay ko bago sumagot.

"Hindi naman eh. Siguro nagsasawa na ang babies natin sa kakaboxing sa loob ng tiyan ko at gusto na talaga nilang lumabas." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa. Haysst, sino ba ang hindi ma-iinlove kung ganito ka- cute ang babaeng nasa harap ko.

Chapter 287

RAFAEL POV

Naging maayos naman ang mga sumunod na araw. Halos hindi ako umaalis sa tabi ni Veronica hanggang sa unti-unting naghilom ang sugat nito dulot ng Caesarian operation. Pina- cancel ko lahat ng mga meetings at appointments ko sa opisina para lang matutukan ito. Gusto kong bumawi sa kanya sa mga oras na wala ako sa tabi niya noong kailangang kailangan niya ako. Gusto kong ako mismo ang personal na mag-aalaga sa kanya.

"Are you sure busog ka na?" tanong ko sa kanya. Sinusubuan ko ito ngayun para mabantayan ko ang dami ng kanyang kinain. Ilang beses kasi nitong sinabi sa akin na wala daw syang ganang kumain pero mapilit ako.

Kahapon pa ito walang kain at minsan naririnig ko ang kanyang dibdib na masakit daw ang kanyang sugat. Hirap din itong bumangon ng kama at kahit pagpunta ng banyo kailangan ko pa itong buhatin huwag lang ma-pwersa ang tahi niya.

"Busog na ako. Tingnan mo, halos maubos ko na ang laman ng pinggan. Isa pa kanina ko pa gustong puntahan ang babies natin. Miss na miss ko na sila." sagot nito. Kaagad akong napangiti.

"Sure...dahil marami kang kinain ngayun pupuntahan natin ang babies natin. Gusto ko din silang makita eh." nakangiti kong wika.

"Ano nga pala ang sabi ng Doctor? Kailan sila pwedeng ilabas sa incubator para maiuwi na natin sila sa mansion? Ayaw ko na dito eh, hindi ako kumportable." sagot nito. Masuyo ko itong hinawakan sa kamay at nakangiting sinagot.

"Dont worry, maayos ang baby natin.

Kagaya mo fighter din sila. Kailangan lang ng karagdagang obserbasyon sa kanila and after that ilalabas na sila sa incubator. Huwag kang mag isip ng ano pa man dahil maayos ang lahat -lahat sa kanila at kaunting tiis na lang makakauwi din tayo sa mansion." sagot ko. Kaagad ko naman napansin ang paguhit ng masayang ngiti sa labi nito.

"Salamat naman kung ganoon. Sorry kung naging makulit ako. Hindi lang talaga mawala sa akin ang mag-alala sa kanila eh. Kulang sa buwan ko silang isinilang at pwede silang mapahamak. " sagot nito.

Kaagad ko naman itong hinaplos sa kanyang pisngi para ipahiwatig dito na ayos lang talaga. Hindi nya dapat isipin ang mga ganitong bagay dahil walang sino man ang may gusto sa mga nangyari. Para sa akin, ayos na din na nakapanganak na siya. At least hindi na ako masyadong nag-aalala. Alam ko din kasi na hirap siya sa kanyang pagbubuntis sa kambal.

"No worries...kulang or sakto sa buwan it doesn't matter at all. Ang importante ligtas kayo ng mga babies natin. Hindi mo lang alam kung paano mo ako pinasaya Sunshine. Hindi mo lang alam kung gaano mo ako pinahanga sa ipinakita mong katapangan. Habang buhay kong ipagpapasalamat sa iyo ang lahat-lahat ng ito. Naging kumpleto ako dahil sa iyo." nakangiti kong sagot. Napakurap pa ito ng makailang ulit bago sumagot.

"Masaya din naman ako. Alam kong magiging mabuti kang ama sa mga anak natin kaya ano pa nga ba ang mahihiling ko? Thank you for everything Rafael." sagot nito at pasimple pa nitong pinunasan ang luha sa kanyang mga mata. Muli akong napangiti.

"Tama na nga iyan...baka kung saan pa mapunta ang usapan natin. Baka maabutan ka ni Mommy na lumuluha ako na naman ang sisisihin noon. Sasabihin na naman noon na pinapaiyak kita." nakangiti kong sagot.

Pagkatapos kong linisan si Veronica kaagad ko itong pinaupo sa wheel chair. Pupuntahan namin sa NICU ang kambal.

Balak namin na huwag munang umuwi ng mansion hanggat hindi pa pwedeng ilabas ang kambal sa incubator. Ayaw namin silang iiwan dito sa hospital. Mas mabuti na nasa paligid lang kami para hindi kami mag-alala sa kanila. Lalong lalo na si Veronica.

"Ang gaganda nila." narinig ko pang wika ni Veronica habang titig na titig sa mga anak namin.

"Yes....mana sa atin." nakangiti kong sagot.

Maayos naman ang naging kalagayan ng kambal kaya after two weeks inilabas din sila sa incubator at pinayagan kami ng Doctor na makauwi na ng mansion.

**

***

*

VERONICA POV

Kahit na anong hirap ang napagdaanan ko sa pagbubuntis hanggang sa naipanganak ko ang kambal sulit lahat ng iyun. Lalo na kapag nakikita mo kung gaano ka-healthy sila ngayun.

Halos 2 weeks din nanatili sa incubator ang kambal. Mabuti na lang at fighter din sila kagaya ko kaya nalagpasan nila ang lahat ng test. Walang kahit na anong kumplikasyon silang pinagdaanan hanggang sa makauwi kami ng mansion.

Sabagay, sinigurado namin lahat na maibibigay sa kambal lahat ng serbisyong medical. As in lahat-lahat Kaya nang ideclare ng Doctor na pwede na namin silang isama pag uwi ng mansion lahat kami masaya, Lalo na si Rafael.

"Pwede ko ba siyang kargahin?" narinig kong tanong sa akin ni Rafael. Nandito kami sa kwarto namin at nasa tabi ko ang kambal.

"Of course...sa ating lahat ikaw pa lang yata ang hindi nakakarga sa kanila eh." nakangiti kong sagot. Maingat kong iniangat ang isa sa mga kambal....si Moira Kristina, pangalan na kinuha namin sa namayapang si Grandma Moira samantalang Ralph Alexander naman ang ipinangalan namin sa isa pa. Tribute namin ito sa mabait na Lolo at Lola ni Rafael. Sayang nga lang at hindi ko na sila nakilala. Bata pa daw si Rafael pareho na silang nagpaalam dito sa mundo.

"Hi-hindi ba nakakatakot? Baka...baka mabitawan ko eh." sagot nito. Hindi ko naman maiwasan na matawa lalo na ng mapansin ko ang kaba sa mukha nito.

"Hindi nakakatakot. Basta mag- concentrate ka lang. Kaya mo iyan." nakangiti kong sagot at tuluyan ng inilapag sa braso nito si Moira Kristina. Kita ko ang biglang pamumuo ng pawis sa noo ni Rafael. Kitang kita ang nerbiyos mukha nito.

"Ralax ka lang kasi. Bakit ka ba natatakot?" wika ko. Namumutla na ito kaya naisipan kong kunin sa bisig niya si Baby Moira Kristina. Mahirap na.. baka maibagsak niya eh. Ano ba naman kasi itong asawa ko...paghawak nga lang sa anak namin kinatatakutan pa.

"Kailangan mo muna ng masusing practice." nakangiti kong wika. Pilit itong ngumiti.

"Nakakatakot! Parang ang lambot niya. Hihintayin ko na lang na medyo lumaki -laki pa sila tsaka ko sila bubuhatin ulit." nakangiti nitong sagot.

"Huwag kang matakot! Lahat naman pwedeng madaan sa practice eh." nakangiti kong sagot. Dahan-dahan kong inilapag ang baby sa kama at tinitigan ito.

"Alam mo diyan talaga ako bilib sa iyo. Ang bilis mong matuto na alagaan ang babies natin." nakangiti nitong sagot.

"Mother instinct!" nakangiti kong sagot. Narinig ko pa ang mahina nitong pagtawa bago naupo sa tabi ko. Kinabig pa ako nito payakap sa kanya kaya hindi ko maiwasang lalong kiligin. Ang sweet talaga ng asawa ko. Hindi talaga siya nagkulang sa akin para iparamdam kung gaano ako kahalaga sa kanya.

Chapter 288

VERONICA POV

Dalawang taon ang mabilis na lumipas. Kakauwi lang namin galing simbahan pagkatapos ng binyag ng kambal.. Yes.. pinagsabay namin ang 2 years old birthday at binyag nila sa kadahilanang premature baby sila at gusto namin masigurado na maayos ang kanilang kalusugan bago sila ilabas sa publiko.

Pagkababa pa lang namin ng sasakyan kaagad na nagpaalam si Rafael na magbabanyo muna. Pagkalabas pa lang namin ng simbahan nagrereklamo na ito sa akin na naiihi na daw siya. Hindi namin kasabay sila Mommy Carissa sa iisang sasakyan dahil may dinaanan pa ang mga ito.

Hindi ko maiwasan na ilibot ang tingin sa paligid. HIndi ko mapigilang mapangiti ng bumungad sa mga mata ko ang magandang ayos ng garden. Talagang pinaghandaan namin ang araw na ito dahil ito ang kauna-unahang pagkakataon na magce- celebrate ng bonggang birthday sila Ralph Alexander at Moira Kristina.

"Wow! Ang ganda! Ang swerte naman ng mga inaanak ko na pinsan ko na din! " narinig ko pang bulalas ni Charlotte. Ilang araw din kami nitong kinukulit bago ang binyag na kunin daw syang Ninang ng kambal. Since pursigido ito at nasa tamang edad na pinagbigyan na namin. Mahirap na, baka magtampo pa eh.

"Ang galing ng mga decorations noh? Kahit ako nagulat din." sagot ko naman. Karga-karga ng kani-kanilang mga Yaya's ang kambal kaya kahit papaano hindi ako hirap na alagaan sila.

"Nica, pwede ko bang kargahin si Ralph Alexander? I mean, gusto kong ipagmalaki sa lahat na karga-karga ko ang isa sa mga inaanak ko at celebrant na din. Dont worry, iingatan ko siya." nakangiti nitong paalam sa akin. Kaagad naman akong tumango.

Why not! Sa lahat ng pamangkin ni Rafael si Charlotte ang pinakamalapit sa amin. Halos dito na ito tumira ng mansion lalo na kapag walang pasok sa School para makita daw niya palagi ang kambal. Nagiging mahilig ito sa bata nitong mga nakalipas na taon na siyang ikinatuwa naman nila Mommy at Daddy. Kahit papaano malaki ang naitutulong nito lalo na kapag day off ang mga Yaya's ng kambal.

"Of course, malaya mo siyang makarga hanggang gusto mo." nakangiti ko namang sagot.

"Yes! Thank you!" sagot nito. Excited nitong kinuha sa bisig ni Yaya Meling si Baby Alexander pagkatapos kaagad itong naglakad patungo sa kumpulan ng kanyang mga pinsan.

"Katulad ng inaasahan, kaagad na pinagkaguluhan si Baby Alexander ng kanyang mga pinsan. Natatawa kong binalingan ng tingin ang naiwang si Baby Kristina. Karga-karga ito ni Yaya Lora kaya nakangiti ko itong kinuha sa kanyang bisig.

"Magpahinga na muna kayong dalawa. Ako na ang bahala sa mga bata." nakangiti ko pang wika sa kanila.

Kaagad naman silang nagpasalamat at sabay na silang naglakad paalis.

Akmang maglalakad ako papunta kina Charlotte ng mapansin ko si Rafael na naglalakad palapit sa akin. Nakangiti nitong kinuha sa bisig ko si Baby Kristina.

"Ako na ang magkakarga kay Baby. Teka lang, gusto mo bang magpahinga na muna? May isang oras pa bago mag- umpisa ang party kaya may time pa tayo para umidlip." wika nito pagkatapos niyang makuha sa akin si Baby. Kaagad naman akong umiling.

"Ayos lang ako. Isa pa, mabilis lang ang isang oras na iyan.

Nagsisipagdatingan na din ang ilang mga bisita at nakakahiya naman kung wala tayo para i-welcome sila."

nakangiti kong sagot. Saglit na nag- isip si Rafael bago tumango.

"Sabagay, importanteng okasyon sa buhay ng kambal ito kaya dapat lang na sulitin natin. Isang araw lang naman ito kaya ibigay na natin sa kanila ang pinaka-the best para sa kanila."

nakangiti nitong sagot.

Sabay pa kaming napatingin ni Rafael sa gate ng mapansin namin na nagsipagdatingan na ang ilang mga bisita.

"Well, mukhang naparami ang inimbitahan nila Mommy at Daddy ah?

" narinig ko pang wika ni Rafael.

Tanging ngiti lang ang naging sagot at sabay pa kaming natawa ng mapansin namin ang parating na si Peanut. May dala-dala itong malaking box ng regalo at kaagad na naglakad palapit sa amin.

"Happy Birthday at Happy Christining sa mga babies niyo Pare, Nica! Pasensya na at hindi na ako nakapunta ng simbahan. Alam niyo na kakagaling ko lang ng Japan at pagkalapag pa lang ng eroplano dito kaagad ako nagpunta. "nakangiti nitong wika. Nakangiti naman itong tinapik ni Rafael sa balikat.

"Ayos lang,, at least ikaw ang unang nakarating sa lahat ng mga kaibigan natin. Para ba sa mga babies ko iyang dala mo?" sagot naman ni Rafael. Kaagad naman tumango si Peanut kaya sininyasan ni Rafael ang nakaantabay naming tao na kunin ang dala ni Peanut at ilagay sa pwesto ng mga regalo.

"So, ang bilis lumaki ng mga babies niyo ah. Hay naku, talaga naman, parang gusto ko na din tuloy mag- asawa." nakangiti naman nitong wika.

"Mag-asawa ka na kasi. Ikaw na lang ang hindi nag asawa sa ating apat ah? Si Drake magdadalawa na ang anak samantalang si Arthur naman buntis ang asawa niya ngayun. Kailan mo ba balak lumagay sa tahimik? Baka naman sa sobrang mapili mo mapunta ka sa bungi niyan ha?" nakangiti namang sagot ni Rafael.

"Hindi ko alam eh. Naguguluhan ako.

Actually, matagal na akong may

napupusuang babae. Kaya lang hindi ko alam kung gusto niya din ba ako.

Kumplekado kasi eh. Medyo malayo ang agwat ng edad naming dalawa at hindi ko alam kung kaya ba akong tanggapin ng pamilya niya." nakangiti naman nitong sagot. Kaagad naman kaming nagkatinginan ni Rafael.

"Teka lang..bago yata ito ah? Sino ang malas na babae?" nagbibirong sagot ni Rafael. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagsulyap ni Peanut sa kinaroroonan nila Charlotte kaya naman hindi ko maiwasang magduda.

"Kilala namin?" nakangiti ko namang sabat. Mabait si Peanut at sa loob ng mga taong nakalipas hindi na din iba ang tingin ko dito. Sa lahat ng mga kaibigan ni Rafael, masasabi ko na ito ang pinakamabait kahit na minsan ay sobrang daldal.

"Ha? Ah! Change topic!' nakangiti nitong sagot habang kakamot-kamot sa kanyang ulo. Lalo naman akong kinutuban.

Mabilis na lumipas ang mga oras. Naging masaya ang kauna-unahang party ng kambal. Kabi-kabilang pagbati ang narinig namin sa mga bisita na lalong nagbigay sa amin ni Rafael ng ibayong saya. Malaking

responsibilidad ang magkaroon ng mga anak at alam namin pareho ni Rafael na kaya naming malagpasan ang lahat-lahat.

"Happy?" nakangiting wika ni Rafael sa akin. Kakatapos lang naming maglinis ng aming mga katawan at naghahanda na kami sa pagtulog.

Sinipat ko ang orasan na nasa bedside table namin. Halos alas onse na ng gabi. Nakangiti naman akong tumango.

"Siyempre! Successful ang first party ng kambal at ano pa nga ba ang mahihiling ko? Masayang masaya ako. " sagot ko.

"I love you Veronica!" nakangiti nitong wika. Kita ko kung gaano ito ka- seryoso kaya hindi ko maiwasan na maluha.

"Mahal na mahal din kita Rafael! Salamat sa lahat....Salamat dahil naging kumpleto ang buhay ko dahil sa iyo." nakangiti kong sagot.

Pagkatapos kong bigkasin ang salitang iyun kaagad na naglapat ang aming labi. Bago kami natulog muli naming pinagsaluhan ang tamis na pag-ibig....

Chapter 289 (CHARLOTTE AND PEANUT STORY)

CHARLOTTE POV

Binyag at birthday party ng kambal kong pinsan na anak nila Uncle Rafael at kaibigan kong si Nica kaya naman masayang masaya ako. Sa wakas, may sarili na akong inaanak. May dahilan na para bumili ng regalo every christmas party at birthday party nila.

Sa isiping iyun bigla akong nakaramdam ng excitement. Alam kong magiging exciting ang buhay ko sa mga susunod na araw. Ninang na ako at magiging responsable na ako sa mga desisyon na gagawin ko.

Nagsiuwian na din ang mga bisita. Umakyat na din sa kanilang kwarto sila Uncle at Nica pati na din sila Grandma at Grandpa kaya naman kaming magpipinsan na lang halos ang natira dito sa garden.

"Join ka na sa amin Charlotte. Dont tell us na uuwi ka na din." narinig ko pang sigaw ni Kenneth. Kapatid siya ni Jeann at halos kasing edad lang naming triplets na magkakapatid. Bale apat lang naman sila kasama na si Kuya Elias. Kakambal ni Kuya Elijah na umuwi na din kasama ang kanyang asawa na si Ate Ethel.

"Nope...matutulog na ako. Enjoy lang kayo diyan dahil uuwi na ako." tanggi ko sa kanila. Nakaka-bored makipagsabayan sa kanila. Sa aming magpipinsan kaming dalawa ni Jeann ang close sa isat isa pero hindi na ito makakasama sa mga ganitong okasyon. Nag-asawa na din kaya naman wala na akong makaka-bonding. Ayos lang din naman iyun, kahit papaano masaya ako sa isiping masaya sila sa kani- kanilang buhay-buhay.

"Are you sure? Umuwi na sila Mama at wala ka namang dalang kotse dahil ayaw kang payagan ni Daddy na magdrive. Hintayin mo na lang kami para sabay-sabay na tayong umuwi." sagot naman ni Christopher. Sa aming triplets ito ang pinaka-sweet pagdating sa akin. Medyo masungit si Charles at siya ang pinaka-seryoso sa aming tatlo.

"Ayos lang ako. Maga-grab or try kong mag-abang ng taxi sa labas. Huwag niyo akong isipin...kaya ko ang sarili ko. "kumpiyansa kong sagot. Kaya ko naman talagang ipagtanggol ang sarili ko.

Noong elementary days ko sumali ako sa taekwondo class at noong nag- high school naman ako nag enroll din ako sa martial arts. Kaya naman masasabi ko sa sarili ko na kayang- kaya kong ipagtanggol ang sarili ko pagdating sa mga masasamang loob. Pinaghandaan ko na talaga ang pagpasok sa military at since ayaw pumayag nila Mama at Papa wala akong choice kundi sundin muna sila. Ayaw ko silang ma- dis-appoint sa akin. Magdo-doctor na lang muna ako. Tutuparin ko muna ang pangarap nila Grandma at Grandpa na magkaroon ng Doctor sa pamilya namin.

"Hindi mo na kailangan umuwi. Dito ka na lang muna matulog sa mansion at gigisingin ka na lang namin kapag uwian na." sagot naman ni Charles. Kaagad naman akong umiling.

May exam kami kinabukasan at kailangan kong magreview. Gusto kong maging responsable sa takbo ng sarili kong buhay. Ayaw kong biguin sila Mama at Papa.

"Sige na, enjoy lang kayo diyan at ako na ang bahala sa sarili ko." ngiting ngiti ko pang wika sabay naglakad paalis. Diretso akong naglakad ng gate at kaagad naman akong binati ng dalawang guard on duty.

"Good Evening Mam." bati ng mga ito. Tanging tango lang ang naging sagot ko at diretso na akong naglakad papuntang kalsada.

Hindi delikado ang lugar na ito. Kahit dis-oras na ng gabi sobrang liwanag ng paligid at kakaunti lang ang mga dumadaan na sasakyan. Kung hindi ko lang naisip ang exam ko kinabukasan sa mansion na talaga ako matutulog. Kasama ng mga inaanak ko.

Inilibot ko ang tingin sa paligid. Pwede naman sana akong magpahatid sa driver ng mansion kaya lang mukhang tulog na din sila. Ayaw ko na silang isturbuhin kung makakagawa naman ako ng paraan na makauwi mag-isa. Alam ko din naman na malabong makauwi ang mga kapatid ko ngayung gabi. May mga tama na sila ng alak at sigurado ako na kinabukasan pa sila makakauwi lahat.

Akmang kukunin ko ang cellphone ko sa bag ng mapansin ko ang paghinto ng isang luxury car sa harap ko. Nagtataka pa akong napatitig doon habang unti- unting bumukas ang bintana niyon.

"Charlotte! Pauwi ka ba? Sakay na, ihahatid na kita!" wika ng driver. Nagulat ako dahil kaagad kong namukhaan si Peanut. Ang alam ko kanina pa ito umuwi dahil pagod daw sa byahe. Kakauwi lang galing ibang bansa at hindi na nga tinapos ang party kanina at umuwi kaagad ito.

"Are you sure? I mean, kaya ko ang sarili ko. Nakakahiya, baka makaabala pa ako sa iyo." sagot ko. Mabait naman si Peanut pero hindi ko masyadong close sa kanya. Ayaw ko din siyang maging kaibigan. Ewan ko ba, hindi talaga ako kumportable sa kanya noon pa. Wala naman itong ipinapakita na masama sa akin pero ayaw ko lang.... siguro dahil nakakailang ito minsan kung tumitig.

"Huwag mo ng pahirapan pa ang sarili mo. Gabi na at willing naman kitang ihatid sa inyo. Isa pa delikado ng mag- isa sa daan lalo na sa kagaya mong babae." insist nito. Napahinga ako ng malalim bago ko inilinga ang tingin sa paligid. Gabi na nga talaga at malabong may dumaan pa na taxi. Isa pa inaantok na din talaga ako.

Napansin ko pa ang pagbaba ni Peanut at naglakad papunta sa kabilang bahagi ng pintuan ng kotse. Para naman akong naistatwa na napatitig dito. Iba na ang kanyang suot kumpara kanina sa party. Ang gandang lalaki talaga nito.

Oo nga pala hindi nakakapagtaka iyun dahil model pala ito. International model si Peanut kaya naman kung sinu -sinong mga babae na lang ang nalilink dito. Isa yun sa dahilan kung bakit ayaw kong makipagkaibigan sa kanya.

Pinagbuksan pa ako nito ng pintuan at sumenyas pa ito sa akin na pumasok na daw ako sa loob ng kotse. Tipid ko itong nginitian at nagpatianod na lang.

Aayaw pa ba ako? Siya na ang kusang nag-alok at sino ba naman ako para tumanggi. Ang totoo marunong naman akong magdrive kaya lang ayaw akong payagan ni Daddy magdrive mag isa. Kaskasera daw kasi ako at natatakot daw silang baka mapahamak ako.

"So kumusta ang party? Sobrang pagod ko kanina kaya hindi na ako nakapag- stay ng matagal." wika nito ng mag- umpisa nang magdrive. Marahan lang naman ang pagpapatakbo nito ng naman ang pagpapatakbo nito ng sasakyan. Hindi naman ako mapakali sa kinauupuan ko. Ewan ko ba...bakit ganito ang pakiramdam ko? Bakit ang sarap sa ilong ng amoy niya.

Masculine na masculine ang amoy sa loob ng kotse nito. Hindi ko tuloy maiwasan na mapasulyap ng makailang ulit kay Peanut. Ang gwapo niya talaga...marami akong nakakasalumahang gwapo sa University na pinapasukan ko ngayun pero iba talaga si Peanut. Ang lakas ng sex appeal niya. Perfect na perfect din ang shape ng kanyang mukha.

CHAPTER 290

CHARLOTTE POV

"Teka, alam mo ba ang way papunta sa bahay namin?" putol ko sa namayaning katahimikan sa pagitan naming dalawa. Simula pa kanina hindi na ito nagsasalita. Nakakailang tuloy.

"Alam ko na ang bahay nyo. Minsan na akong isinama ng Uncle Rafael mo noon pa at naalala ko pa naman." sagot nito.

Hindi ko mapigilang mapataas ng kilay. Kailan iyun? Bihira lang magkaroon ng okasyon sa bahay namin dahil kapag weekend nasa Villarama Mansion ang buong pamilya at kapag may birthday party sa aming magkakapatid kadalasan sa Carissa Villarama Beach resort ginaganap. Gayunpaman hindi na ako nagkomento pa.

"So kumusta ka na pala. Balita ko papasok ka daw sa military ah?" narinig kong tanong nito. Muli akong napasulyap dito bago sumagot.

"Ayos lang naman. Hindi na siguro muna matutuloy ang pagpasok ko sa military. Alam mo na, ayaw akong payagan ng lahat." sagot ko.

"Nice! I mean kung hihingin mo ang opinyon ko much better nga na huwag na. Masyado kang maganda para sa career na iyun. Baka hindi makapag- concentrate ang mga kasamahan mo kapag kasama ka nila. Imbes na galingan nila sa trabaho baka wala silang ibang gawin kundi titigan ka na lang." nakangiti nitong sagot. Nagulat naman ako. Hindi ko alam kung compliment ba iyung nabanggit niya or gusto niya lang may mapag-uusapan.

"Grabe ka naman sa akin. Feeling ko tuloy ang ganda-ganda ko dahil sa mga pinagsasabi mo." sagot ko. Pilit akong nagpakawala ng tawa para naman kahit papaano mapagtakpan ko ang pagkailang sa kanya.

"Hindi ako nagbibiro. Talagang maganda ka naman ah." Seryoso nitong sagot sabay sulyap sa akin. Pakiramdam ko biglang nag-init ang punong tainga ko dahil sa sinabi niya. Talaga lang ha, nagagandahan din siya sa akin. Pogi din naman siya at kung hindi nga lang siya playboy baka matagal na akong nagka-crush sa kanya.

Katahimikan ang muling namayani sa pagitan naming dalawa. Ayaw ko na din dagdagan ang conversation namin. Pagkatapos ng gabing ito, alam kong taon na naman ang bibilangin bago kami muling magkita. Swerte ko lang siguro kanina dahil nadaanan niya ako at isinabay na lang since best friend siya ni Uncle Rafael.

Sa totoo lang. gusto ko ng makarating sa bahay. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na dis oras na ng gabi nasa labas pa rin ako at kasama ang isang lalaki. Bahay, School at mansion lang ang routine ko at palagi kong kasama ang driver namin or isa sa mga ka-triplets ko.

Lihim na din akong nagpasalamat nang hindi na ito umimik pa. Mabuti na din iyun dahil wala din ako sa mood na sagutin ang mga tanong niya.

Dumadagundong na din kasi sa kaba ang dibdib ko.

Muli akong napasulyap sa kanya ng marinig ko ang pagtunog ng cellphone nito. Dali-dali niyang sinagot ang tawag ng naka-loud speaker kaya hindi ko maiwasang mapataas kilay ng kaagad na nagsalita ang boses babae sa kabilang linya.

"Hon, nasaan ka na? Akala ko ba pupuntahan mo ako ngayun dito sa condo ko? Kanina pa ako nakaabang sa iyo eh." kaagad na wika ng isang boses babae, Siguro girl friend niya. Grabe, sobrang lambing ng boses.

Kaagad kong ibinaling ang tingin sa labas ng bintana. Ayaw kong isipin ni Peanut na nagmamarites ako sa usapan nila ng kanyang girl friend.

Confirm.....girlfriend dahil "hon" ang tawag sa kanya eh.

"Saglit lang....on the way na ako." malamig na sagot ni Peanut.

So, kaya pala nasa kalsada ito ng dis- oras ng gabi dahil may kakatagpuin itong babae. Playboy nga talaga. Hindi talaga siguro ito nabubuhay ng walang babae na kinakalantari.

"Bilisan mo. Kanina pa ako sabik na sabik sa iyo eh. Sabi ko naman kasi sa iyo kanina, dito ka na lang dumiretso sa akin para mamasahe kita.. Sabik na ako sa romansahan natin." bulgar na sagot ng babae sa kabilang linya.

Parang ako na ang nakaramdam ng hiya sa narinig mula sa babae. Grabe, ganoon siya ka-bulgar? Hindi nya man lang naisip na baka may kasamang iba ang boyfriend nya at marinig ang sinabi niya ngayun lang? Romansa talaga!

Parang gustong manayo ang balahibo ko sa buo kong katawan habang na- iimagine ang posibleng mangyari kay Peanut at sa girl friend niya mamaya. Hindi naman ako ganoon ka-inosente para hindi alam ang tungkol dito. Magdo-Doctor nga ako eh kaya alam ko na ito. Lalo na sa usapang sex.

"Fine...see you later! "narinig kong sagot ni Peanut na nagpaangat ng kilay ko. Mukhang na-isturbo ko nga talaga ang gago. Sex pala ang pupuntahan nito ngayung gabi at talagang na- isturbo ko pa yata. Dapat pala hindi na ako sumakay kanina sa kotse nya ng yayain niya akong ihatid.

"Itabi mo na lang ang kotse. Bababa ako at mukhang marami namang dumadaan ng taxi sa lugar na ito." Kaagad kong wika kay Peanut ng mapansin ko na tapos na itong makipag -usap sa girl friend nya. Seryoso lang ako nitong sinulyapan bago sumagot.

"Nag promise ako na ihatid kita ngayung gabi kaya ihahatid kita." maiksi nitong sagot. Kaagad naman akong napatanga at tumitig dito.

"Kanina ka pa hinihintay ng girl friend mo. ikaw din baka magalit sa iyo iyun." sagot ko naman. Kaagad naman itong umiling.

"Hayaan mo siya. Makakapaghintay siya hanggang sa pagdating ko. Ang importante ngayun ligtas kang maihatid sa inyo." sagot nito sabay tapak sa gas ng sasakyan. Naramdaman ko na ang mabilis na pagtakbo ng kotse kaya hindi na ako umimik pa.

Pinilit pa rin nitong magpaka- gentleman gayung hindi naman kailangan. Bahala na nga siya. Ayaw ko pa ba noon, hindi na ako mahihirapan hanggang sa makauwi ako ng bahay.

"Siya nga pala..birthday ko pala sa susunod na lingo. Pwede ba kitang imbitahan na umattend?" muling wika nito. Nagulat naman ako. Hindi ko inaasahan ang tungkol dito. Talagang ini-invite niya ako gayung hindi naman kami magkaibigan.

"Thank you sa invitation pero hindi ako sure kung makaka-attend ako. Pero I will ask Uncle regading this matter. Siguro aattend din naman sila diba?" sagot ko naman. Sa totoo lang wala akong balak na umattend. Ayaw ko lang itong sagutin ng "no"

Nakakahiya...nag effort siya na ihatid ako ngayun tapos tatanggihan ko ang invitation niya. Nasaan ang konsensya ko kung ganoon.

"Simpleng handaan lang naman ang magaganap. Sa bahay ko lang din gaganapin ang party." insist nito. Hindi ko na ito sinagot pa lalo na ng mapansin ko na malapit na kami sa bahay. Inihinto niya ang sasakyan sa tapat ng gate namin at binalingan ako.

"Aasahan ko na dadalo ka. Pwede kang magsama ng mga kaibigan mo kung gusto mo." nakangiti pa nitong wika. Tanging tango lang ang naging sagot ko at binuksan ko na ang pintuan ng kotse at mabilis na akong lumabas.

Nagulat ako dahil bumaba din ito ng sasakyan at naglakad palapit sa akin. Nakakailang na naman ang kanyang pinapakawalang titig kaya hilaw ko itong nginitian.

"Thank you nga pala sa paghatid mo sa akin. Hayaan mo, makakabawi din ako sa iyo sa kabutihan na ginawa mo sa akin ngayung gabi." wika ko sa kanya. Tipid itong tumango at nagulat pa ako ng biglang lumapat ang labi nito sa pingi ko. Hindi ko iyun inaasahan kaya tulala akong napatitig dito.

"Good night Charlotte! See you again!" wika nito at muling sumakay sa loob ng kanyang kotse. Tulala kong nasundan ito ng tingin habang hawak ko ang pisngi na hinalikan niya.

Ito ang kauna-unahang pagkakataon na may humalik sa akin na isang lalaki na hindi ko naman kaanu-ano. Meaning hindi bahagi ng pamilya namin.

Akmang kukumprontahin ko sana ito pero huli na...umusad na ang kotse nito paalis. Nasundan ko na lang iyun ng tingin at tulalang pumasok sa loob ng gate na kanina pa pala binuksan ng guard namin.

Chapter 291

PEANUT SMITH POV

Hindi ko maiwasang mapangiti habang dinadama ko ang sarili kong labi. Malaking epekto sa pagkatao ko ang ginawa kong paghalik sa pisngi ni Charlotte kanina. Matagal ko na siyang gusto kaya lang masyado pa itong bata at hindi pwedeng basta na lang gumawa ako ng maling hakbang dahil tiyak na makukulong ako.

Apo ng mga Villarama si Charlotte at pamangkin siya ng best friend ko na si Rafael Villarama. Hindi talaga pwede na basta ko na lang siya landiin dahil lang sa mahal ko siya....Yes...finally, aminado ako sa aking sarili na tuluyan ng naangkin nito ang pihikan kong puso.

Iyun nga lang hindi ko alam kung paano ko ito ipagpat sa kanya. Kung paano ko siya liligawan. Wala akong idea tungkol sa panliligaw at baka lalong maging kumplikado ang sitwasyon.

Maraming dapat isaalang-alang at dapat talaga nasa timing ang lahat. Hindi pwedeng magpadalos-dalos dahil baka hindi pa ako nag-uumpisa basted na kaagad ako.

Habang nakahinto ako dito sa traffic light hindi ko maiwasang makapa ang aking pagkalalaki. Kanina pa ito tayong tayo habang bumabyahe kaming dalawa ni Charlotte. Makikita ko pa lang ang mukha nito talaga namang nagre-react kaagad itong litte borther ko. Ganito kalaki ang epekto sa akin ng isang Charlotte Villarama. Noon pa man pinagnanasaan ko na sya. Noon pa man mahal ko na siya kaya lang hindi pwede.

Naipikit ko ang aking mga mata at muling lumabas sa balintataw ko ang magandang mukha ni Charlotte. Walang tapon sa physical appearance nito. Maganda na nga ang mukha ang ganda pa ng katawan. Napaka-unfair ng pagkakataon. Paano ko kaya liligawan ang isang Charlotte

Villarama na hindi ako mapapahamak.

Kung tutuusin, kaya ko siyang bigyan ng magandang buhay. Marami na akong investment at isa ako sa mga shareholders ng kilalang bangko dito sa Pinas. May mga investments din ako sa real state at cargo. May ibat ibang properties din akong nagkalat dito sa Piliipinas. May rest house ako sa tagaytay at Boracay. Tahimik lang ako pero marami akong pera. Hindi ko man matumbasan ang yaman ng mga Villarama pero kayang kaya mamuhay sa piling ko si Charlotte na parang isang prinsesa.

Ang pagmomodelo ko ngayun ay past time ko lang. Malaki ang offer at sayang kung tanggihan ko. Nakakapagtravel pa ako sa ibang bansa na hindi na kailangan pang gumastos ng malaki. Iyun nga lang, kung gaano naman ako ka-successful, ganoon din naman kalungkot ang buhay ko.

Bata pa lang ako hiwalay na ang aking mga magulang. American ang aking ama at pinay naman ang aking Ina na pareho ng may kanya-kanyang pamilya. Noon pa man malayo na ang loob ko sa kanilang dalawa. Mga kaibigan ko na sina Arthur, Drake at Rafael ang itinuturing kong pamilya simula pa noon. Sila ang takbuhan ko tuwing may problema ako.

" Kailangan kong may mapaglabasan ng init ng aking katawan. Tama, pupuntahan ko si Maureen. Hinihintay niya na ako sa sarili niyang condo. Kailangan ko ng isang tao na mapagbalingan ng init ng aking katawan ngayung gabi. Para mahimasmasan ako.

Pagka-green ng signal light kaagad kong pinaharurot ang aking kotse. Diretso kong tinahak nag condo ni Maureen. Alam kong kaya niyang punan ang init ng aking katawan ngayung gabi.

Pagdating ng condo nito kaagad ako nitong sinalubong. May malanding ngiti na nakaguhit sa labi nito at halos luwa na ang kanyang dibdib dahil sa kanyang suot.

Katulad ko, isang model si Maureen at nagkakilala kami sa isang fashion show a year ago. Naging regular na ang aming pagkikita para mag-sex.

"Sa wakas, dumating ka din. Alam mo bang kanina pa ako init na init?" kaagad na wika nito pagkapasok ko palang sa loob ng condo unit nito. Nanguyapit kaagad ito sa akin pagkatapos kong ilock ang pintuan ng kanyang unit.

Pareho kaming walang sinayang na pagkakataon. Kaagad ko din siyang sinunggapan at iginiya papuntang sofa. Hindi na namin kailangan pang pumasok ng kwarto para maisakatuparan ang gusto ng aming mga katawan.

"Remove my clothes." utos ko dito ng sandali kaming naghiwalay. Alam niya na ang ibig kong sabihin kaya kaagad itong tumalima. May naglalarong ngiti sa labi nito habang lumuluhod sa harap ko para tanggalin ang suot kong pantalon.

Naramdaman ko pa ang pagbaba nito ng zipper ng aking pantalon. Tuluyan niyang tinanggal iyun kasabay ng pagbaba ng aking boxer short. Kaagad na tumampad sa kanyang harapan ang tayong-tayo ko nang pagkalalaki.

Nakita ko ang pamimilog ng mga mata nito habang pinagmamasdan niya iyun. Hindi ko maiwasang mapaismid. Alam kong ang pagkalalaki ko ang isa sa kinababaliwan ni Maureen kaya hindi nito nagawang maghanap ng iba. Magaling akong magpaligaya ng babae sa kama at proud ako doon.

"Awww! Come on! ito ang gusto ko sa iyo Peanut, Darling..masyado kang hot! "narinig ko pang bulong nito bago niya sinunggaban ang aking pagkalalaki. Parang gutom na gutom itong isinubo at nilalaro gamit ang kanyang dila. Hindi ko maiwasang mapaungol.

Magaling sa ganitong laro si Maureen. Eksperto na din ito kung ano ang gusto ko. Kailangan niya din na ma-satisfied ako para hindi ko siya ipagpalit sa iba. Mabilis lang makahanap ng babae na pwedeng parausan ng init ng katawan. Kaya nga ako ang pinaka-babaero sa aming magkakaibigan dahil sa nature ng mindset ko.

Isa ito sa mga dahilan kung bakit nagtagal ako na makipag-fling kay Maureen. Kaya nitong punan ang init na nararamdaman ng aking katawan. In short, katulad ko magaling din ito sa kama. Kaya nitong gawin lahat ng gusto ko ma-satisfied nya ang ang libog ko.

"Do you like it my Peanut!" bulong pa nito ng saglit niyang iniluwa ang aking pagkalalaki. Nginisihan ko ito at hinawakan sa kanyang ulo.

"I will kick you right there and then." wika ko at umulos-ulos. Napasinghap ito na para bang nabubulunan. Wala kong pakialam. Gusto kong makaraos gamit ang kanyang bibig.

Patuloy ako sa pag-ulos. Napansin ko pa nga na naluluha ni si Maureen. Pero, kahit na kaunting awa wala kong nararamdaman sa kanya. Pareho naming gusto ito at alam kong nag- eenjoy din siya kahit na umaabot yata hanggang lalamunan niya ang aking pagkalalaki na patuloy sa paglalabas- pasok sa kanyang bibig. Sanay na siya sa ginagawa naming dalawa kaya walang dapat na ikabahala.

"Ahhwwkkk! narinig ko pang bigkas nito. Tumulo na din ang kanyang laway. Muli akong napangisi hanggang sa naramdaman ko na may kung anong bagay ang biglang namuo sa puson ko. Sasabog na ako at diricho kong pinakawalan iyun sa loob ng bibig ni Maureen. Sarap na sarap naman siya habang nilulunok lahat ng katas ko.

Hinimod-himod niya pa ang pagkalalaki ko pagkatapos kong labasan. Muli niyang nilaro-laro iyun habang mapungay ang mga matang nakatitig sa akin.Alam ko na ang ibig nitong sabihin kaya naman nagsalita na ako

'Give me the condom." utos ko sa kanya. Kaagad itong tumayo at akmang hahalikan ako sa labi pero umilag ako. Natatawa itong naglakad patungo sa banyo. Napapailing na nasundan ko na lang ito ng tingin bago ako naupo ng sofa habang nilalaro-laro ang tayong tayo ko na namang pagkalalaki.

Malakas ang stamina ko pagdating sa pakikipagtalik. Nakakailang round ako sa isang gabi lalo na kapag nasa mood ako. Siguro dahil sa pagiging playboy ko kaya ganoon. Or dahil na din sa tuwing nakikipagtalik ako bigla na lang lumilitaw sa balintataw ko ang mukha ni Charlotte.  Sa paanong paraan ko kaya maipadama ang panggigil ko sa kanya.

Napatitig ako kay Maureen ng muli itong lumabas galing sa banyo. Hubot hubad na ito at iniabot nito sa akin ang hawak niyang condom. Napangisi ako.

"Bakit ba kasi kailangan mo pang gumamit ng ganyan. Willing na akong lumagay sa tahimik kasama ka Peanut, Darling. Willing na akong magpabuntis sa iyo." malanding wika nito. Napangisi ako at seryoso itong tinitigan.

"Are you kidding me? Kung gusto mo pang matuloy ang mahabang gabi na ito huwag mong i-bring up ang tungkol diyan Maureen!" inis kong sagot sa kanya. Kaagad itong natigilan habang may pilit na ngiti na biglang gumuhit sa kanyang labi.

"Sorry!" sagot nito. Sa inis ko kaagad kong ibinato ang hawak kong condom.

"Alam mo naman na mabilis akong mawalan ng gana diba? Alam mo naman na mabilis akong mawala sa mood. Aalis na ako.!" inis kong wika sa kanya at kaagad na hinagilap ang nauhad kong pantalon. Kaagad ko namang naramdaman ang pagyakap nito mula sa likuran ko.

"Sorry! Sorry! Huwag kang umalis.. Promise, hindi ko na babanggitin ang tungkol dito. Please!" nagsusumamo nitong wika. Muling gumuhit ang ngiti sa labi ko at hinarap ito.

"Ganyan nga..ayaw ko sa mga demanding na babae kaya umayos ka. Kilala mo ako Maureen. Alam mo kung ano ang ang gusto ko! Huwag kang lumagpas sa boudary na inilagay ko sa pagitan nating dalawa dahil mabilis kitang palitan." wika ko sa kanya. Kaagad itong tumango kaya naman muli kong hinagilap ang ibinato kong condom at isinuot na iyun sa aking pagkalalaki.

"Tuwad!" seryoso kong utos. Wala ng iba pang seremonya...last round na din naman ito at uuwi na ako. Ilang araw na akong walang matinong tulog at kaya lang naman ako pumunta dito para lang may mapagbuhusan ng init ng aking katawan.

Kaagad itong tumalima. Kaagad ko itong nilapitan at hinawakan sa kanyang baiwang. Walang sabi-sabing ipinasok ko ang galit na galit kong pagkalalaki sa kaloob-looban niya. Basang basa na din ito kaya hindi na ako nahirapan pa.

"Ahghhh! Peanut! Shit! Dahan-dahan, masakit!" angal pa nito. Pero hindi ko ito pinakinggan. Huwag siyang umasta na parang virgin at nasasaktan dahil ito ang palaging ginagawa ko sa kanya sa tuwing nagkikita kami.

Parang bingi ako at buong gigil na nag- atras abante. Salpukan ng mga katawan namin at mahinang

halinghing ni Maureen ang namayani sa buong paligid. May pagkakataon na napasisigaw pat ito sa hindi malaman na dahilan. Hindi ko lang alam kong nasasaktan ba or nasasarapan. Wala akong pakialam. Ang gusto ko lang naman ay makaraos.

Chapter 292

PEANUT POV

Pagkatapos kong makaraos tinanggal ko ang condom at kaagad na itinapon sa basurahan. Mapungay ang mga matang nakatitig sa akin si Maureen habang nagsusuot ako ng saplot sa aking katawan. Bakas sa mukha nito ang pagod dahil sa ilang oras namin na

"Aalis ka na kaagad? Akala ko ba dito ka matutulog?" malambing na tanong nito sa akin. Tinapunan ko lang ito ng tingin habang inaayos ko ang aking damit.

Sinipat ko pa ang orasan na nasa wall ng sala. Halos alas singko na ng umaga at ayaw kong abutan ng umaga sa unit nito. Iniiwasan ko din na may makakita sa akin paglabas ng building. Mahirap na, baka ma-tsismis pa ako. Hind lang model si Maureen, sikat na aktres din ito dito sa Pilipinas at kapag may makakakita sa akin na reporter sa paligid baka ma-tsismis pa kami na may relasyon na syang iniiwasan ko.

"Pagod ako. Gusto kong magpahinga ng ilang araw." malamig kong sagot at hinagilap ang susi ng aking kotse. Akmang lalabas na ako ng unit nito ng muli itong nagsalita.

"Peanut..I mean it! Seryoso ako sa sinabi ko sa iyo kanina. Gusto ko ng lumagay sa tahimik. Gusto ko ng magpakasal." wika nito. Saglit akong natigilan bago dahan-dahan na hinarap ito.

"So, last na natin ito? Fine.... Whatever you want! Get married and have a family." malamig kong sagot.

Nagtaka pa ako ng bigla itong naglakad palapit sa akin. Hubot hubad pa rin siya at hindi man lang nag-abalang takpan ang kanyang nakabuyangyang na katawan.

"No! Not like that! I mean, kailan mo ba ako yayayain na magpakasal? Peanut, matagal na din tayong on and off. Nagkikita lang tayo kapag gusto natin mag-sex. Ayaw ko na ng ganitong set up. Bakit hindi na lang tayo magpakasal at bumuo ng pamilya. Total naman na-eenjoy na natin ang isat-isa diba?" sagot nito. Hindi na ako nagtaka sa naging takbo ng usapan na ito.

So, iniisip nya na seseryusuhin ko siya. Porket na-eenjoy ko ang katawan nya may lakas ng loob siya na sabihin sa akin ang tungkol sa bagay na ito. Hidi ko maiwasan na mapangisi.

Kungsabay, Ini-expect ko na ang ganitong linyahan galing sa isang babae. Ilang babae na ba ang nag-offer na pakasalan ko sila? Na seryusuhin ko sila? Nah! Hindi ko na mabilang.

"Naririnig mo ba ang sanasabi mo Maureen? Kasal? Nagpapatawa ka ba?" nang-iinsulto kong tanong. Gulat itong tumitig sa akin. Kumibot-kibot pa ang labi nito pero walang lumabas na kahit na anong salita.

"Noon pa man alam mo kung ano ang rules ko diba? Wala sa bokabularyo ko ang salitang kasal at pag-aasawa Maureen!'" diretsahan kong wika sa kanya. Wala akong pakialam kung masasaktan man ito sa mga lumalabas sa bibig ko. Bago nag-umpisa ang fling at sex escapades namin nilinaw ko na sa kanya kung ano ang rules ko. Well, hindi lang naman sa kanya pati na din sa mga iba pang mga babaeng dumaan sa buhay ko.

"This is nonsense! Kalimutan mo na ako! Maghanap ka ng lalaking pwede kang seryosohin at katulad ng mindset sa iyo!" seryoso kong wika at nagmamadali akong naglakad patungo  sa pintuan.

"Hanggang dito na lang ba tayo? Kahit

kaunti wala ka man lang bang

nararamdaman na kahit katiting na

pagmamahal sa akin? Peanut naman, halos isang taon kang nagpakasasa sa katawan ko! Bakit ganito?" basag ang boses na wika nito. Mukhang mag-umpisa na syang magdrama kaya napaismid ako.

"Rules is rules Maureen. Nag-enjoy ka din naman diba? Pareho tayong nag- enjoy kaya huwag kang umarte na parang lugi ka..." pranka kong sagot. Tulala itong napatitig sa akin. Nag- uunahan na din sa pagpatak ang luha sa kanyang mga mata. Tiim bagang ko naman itong tinitigan.

Sa tototoo lang, mga ganitong senaryo ang iniiwasan ko. Hindi ko gustong magpaiyak ng babae. Kaya lang, dumadating talaga sa mga ganitong sitwasyon minsan. Karamihan sa mga babaeng dumadaan sa buhay ko ganito palagi ang linyahan bago kami naghihiwalay.

"No hurt feelings, pure sex lang ang namagitan sa ating dalawa. Ngayun, kung nahulog man ang loob mo sa akin, hindi ko na kasalanan iyun. Sisihin mo ang sarili mo dahil imbes na i-enjoy mo lang kung ano man ang namagitan sa ating dalawa, gusto mo pang magdemand ng higit pa!" dagdag na wika ko pa sabay pihit ng seradura. Tanging impit na paghikbi nito ang narinig ko bago ako tuluyang nakalabas sa unit nito. Iiling-iling naman akong naglakad patungo sa elevator.

Alam ko sa sarili ko na ito na ang kahuli -hulihan kong pagpunta sa lugar na ito. Kung ano man ang narangyari sa aming dalawa, tapos na iyun. Katulad lang din si Maureen sa mga babaeng dumaan sa buhay ko na kapag magdemand ng higit pa hindi ako nanghihinayang na iiwan.

Mabilis akong nakarating ng parking area at sumakay ng aking kotse. Wala pang ilang minuto tinatahak ko na ang daan patungo sa aking bahay. Dahil maaga pa at wala pang traffic mabilis akong nakarating na aking bahay. Nagshower lang ako at kaagad na nahiga sa aking kama para ipahinga ang pagod kong katawan.

Tanghali na ng muli akong nagising dahil sa sunod-sunod na pagtunog ng aking cellphone. Pupungas-pungas akong bumangon at kaagad na sinagot iyun.

"Peanut, mabuti naman at na-contact kita!

Ano ba itong mga lumalabas sa pahayagan at telebisyon?" kaagad na bungad sa akin ng aking manager na bakla na si Tito Rodney. Siya ang nagha -handle sa modeling career ko noon pa man. Nasa showbiz talaga ito at noon pa at kinukuha nya din ako para mag- artista pero mariin kong tinanggihan iyun. Nasa modeling lang talaga ang linyahan ko.

"Its too early! Alam niyo naman po na ayaw ko munang tumangap ng kahit na anong trabaho dahil marami pa akong aasikasuhin personal." yamot kong sagot. Narinig ko pa ang pagpalatak nito bago sumagot.

"Kakagising mo lang ba? Saan ka galing kagabi? Sa condo ni Maureen Alvarado?" tanong ito. Nagulat naman ako. Napatayo ako ng aking kama at naglakad patungong bintana.

"Paano mo nalaman?" seryoso kong tanog.

"Alam ko dahil may mga paparazzi na nakakita s iyo! Nagkalat ang larawan mo sa pahayagan na magdamag kang tumambay sa unit ni Maureen. Balak mo na bang ilabas sa publiko ang relasyon ninyong dalawa kaya hindi ka nag-iingat ngayun? Totoo ba ang lumabas na mga balita na engaged na kayong dalawa?" sagot nito. Kaagad naman akong nagulat.

"! sino ang nagpapakalat ng balitan iyan!" galit kong sagot.

"i dont know! Mag-ingat ka sa palabas -labas mo dahil hina-hunting ka ng mga reporter. Haayyy pati sa akin ang daming tumatawag para i-confirm kung totoo ba ang mga lumalabas na balita tungkol sa pagitan niyong dalawa ng aktres na iyun!" sagot nito.

Kaagad kong naikuyom ang aking mga kamao. Ngaun pa talaga lumabas ang ganitong balita kung saan balak ko ng bakuran si Charlotte! 

"Of course, hindi totoo! Parang hindi niyo naman ako kilala. Walang kami ni Maurenn Alvarado kaya tigilan na nila ang issue na iyan!'" galit kong wika. Pambihira, kakagising ko lang at ito kaagad ang bumungad sa akin? Nasaan ang hustisya?

Chapter 293

CHARLOTTE POV

Kinaumagahan,

Napabalikwas ako ng bangon ng marinig ko na tumunog ang alarm clock ko. Antok na antok pa ako pero kailangan ko ng gumising. May pasok pa kasi ako sa School.

Kung bakit naman kasi hindi kaagad ako nakatulog. Late na nga ako nakauwi hindi naman ako nakatulog kaagad. Kung bakit ba naman kasi tuwing ipinipikit ko ang aking mga mata mukha ni Peanut ang nakikita ko.

Ano bang meron sa lalaking iyun? Ano bang meron sa halik niya? Bakit feeling ko nakadikit pa rin ang labi niya sa pisngi ko? Ilang beses ko na ngang sinabon at kinuskos ang mukha ko bago ako natulog pero wa epek pa rin. Feeling ko nakadikit pa rin sa mukha ko ang malambot niyang labi.

Diyos ko, kung paghanga man itong nararamdaman ko sa kanya...huwag naman sana. Ayaw kong ma-inlove sa isang playboy. Ayaw ko sa lalaki na marami akong kaagaw. Baka maging kriminal ako ng wala sa oras.

Litse kasing halik sa pisngi na iyun eh! Kung bakit naman kasi hindi ako nakailag. Kainis!

Pero bakit nga ba hinalikan niya ako? Hayyy, pakiramdam ko mabubuang ako sa kakaisip. Baka normal lang kay Peanut ang humalik kapag nagpapaalam?

Ako lang siguro itong marumi ang takbo ng isipan. Binibigyan ko ng malisya ang lahat. Baka wala naman talagang ibig sabihin iyun pero kung saan-saan na napupunta ang imagination ko.

"Lord, promise, hindi na talaga ako didikit-dikit sa Peanut na iyan. Ayaw ko talaga sa kanya. Ayaw ko sa lalaking may masamang reputasyon tungkol sa mga babae at nagkaroon ng sex scandal.

Malalim akong napabuntong hininga at napasulyap sa orasan na nasa bedside table ko. Oras na para mag- ayos ng sarili. Puyat man pero sanay na ako sa ganitong routine. Babawi na lang ako ng tulog mamaya pagkauwi ko galing School.

Mabilis akong naligo at ginawa ko ang morning routine ko. Mamayang alas nwebe pa naman ang pasok ko pero kailangan kong bumaba ng maaga para sumabay sa breakfast. Isinuot ko na din ang aking School Uniform para tuloy- tuloy na ang pag alis ko.

Sukbit ang aking School bag lumabas na ako ng aking kwarto ng masiguro ko na maayos na ang aking appearance.

"Good Morning Ate!" awtomatikong napangiti ako ng marinig ko ang pagbating iyun mula sa bunso kong kapatid na si Cassandra or Cassy kapag tawagin namin....sampung taong gulang pa lang siya pero kung umawra akala mo dalagang dalaga na.

"Good Morning!" nakangiti kong bati sa kanya. Katulad ko nakasuot na din ito ng School Uniform at mukhang ready na sa pagpasok sa School.

Kaagad ko itong nilapitan at hinalikan sa pisngi. Yumakap naman ito sa akin.

"Akala ko hindi ka umuwi kagabi Ate eh. Hindi po bat nagpaiwan kayo kagabi kila Uncle Rafael?" tanong nito.

"Umuwi din ako. Mas gusto ko pa rin matulog sa sarili kong kama." kaswal kong sagot at humakbang na papuntang hagdan. Kaagad kong naramdaman ang pagsunod nito sa akin.

"Sayang! balak ko pa naman sana sa kwarto mo din matulog. Magpapaturo sana ako sa Math eh." sagot nito. Nakangiti ko itong binalingan bago sinagot.

"Marami pa namang next time. Isa pa, hindi din naman kita matuturuan kagabi. Pagod tayong lahat galing sa party at hindi ka din makakapag- concentrate." nakangiti kong sagot at nag-umpisa ng ihakbang ang aking mga paa sa baitang ng hagdan.

Pagkadating namin ng dining area nadatnan namin sila Mama Carmela at Papa Christian na nakaupo na pareho sa hapag. Nagulat pa si Mama ng makita ako. Kaagad kaming lumapit ni Cassandra sa kanila at isa-isang hinalikan sa pisngi tanda ng pagalang.

"Akala ko sa mansion ka na matutulog? Sino ang kasama mo umuwi kagabi?" tanong ni Mama sa akin.

"Idinaan po ako ni Kuya Peanut kagabi Ma. Hindi ko na inisturbo sila Charles at Christopher dahil mukhang nag- eenjoy pa sila." sagot ko. Napansin ko na kaagad na nagkatinginan sila Mama at Papa. Hindi ko na lang iyun binigyan ng kahulugan bagkos itinoon ko ang attention ko sa pagkain.

"Dapat binanggit mo sa amin kagabi na balak mo din pala umuwi. Pinasundo ka na lang sana namin sa driver." sagot ni Mama. Kaagad naman akong umiling.

"Ayos lang po Ma. Isa pa mabait naman si Kuya Peanut. Bestfriend siya ni Uncle Rafael at hindi na din siguro iba ang tingin niya sa akin....Ayaw ko na din isturbuhin ang driver natin. Late na din po kasi." sagot ko. Tumango tango naman si Papa bago muling nagsalita.

"Kumusta pala ang studies mo?" nakahinga ako ng maluwag ng ibang topic na ang lumabas sa bibig ni Papa. Ang totoo hindi ako kumportable na pag-usapan namin ang tungkol kay Peanut.

"Ayos naman po Pa! May exam po ako mamaya." kaswal kong sagot.

"Good! Galingan mo ha? Kapag mataas ang mga grades mo this semester baka payagan na kitang magdrive ng kotse." n?kangiting sagot ni Papa. Kaagad naman namilog ang mga mata ko dahil sa galak.

"Talaga po? Ma, Cassy, narinig niyo iyan ha? Papa, wala ng bawian!' excited kong bigkas. Kaagad naman napangiti si Mama.

"Kilala mo ako anak. May isang salita ako at kapag ipinangako ko, tutuparin ko!" nakangiting sagot ni Papa. Lalong gumuhit ang masayang ngiti sa labi ko.

"Promise po, gagalingan ko! Ilang taon na lang ang bibilangin at magkakaroon na kayo ng anak na Doctor." nakangiti kong sagot. Kaagad naman natawa si Papa. Palatandaan na masaya ito sa desisyon ko na hindi na muna i-pursue ang pagpasok sa military.

Pagkatapos ng masayang breakfast kaagad kaming nagpalaam kina Mama at Papa na papasok ng School. Sabay kaming dalawa ni Cassandra or Cassy minsan kung tawagin ko dahil magkalapit lang naman ang School na pinapasukan namin. Hindi na din talaga dumating ang mga ka-triplits ko at baka sa School na lang kaming tatlo magkikita.

"Ate, hindi po ba si Kuya Peanut iyun?" putol sa katahinikan sa loob ng kotse ng biglang nagsalita si Cassy. May itinituro ito kaya kaagad kong sinundan ng tingin iyun at natigilan ako ng mapatingin ako sa isang billboard kung saan mukha ni Peanut ang naka-imprinta! Well, hindi nakakapagtaka iyun dahil sikat siyang model at marami din kumukuha na kumpanya sa kanya para i-endorse ang kanilang produkto.

"Ang galing ni Uncle Peanut Ate noh? Ang pogi niya talaga! Alam niyo po ba na crush siya ng isa kong teacher?"

muling wika nito. Hindi ko naman maiwasan na mapangiti. Sino nga ba ang hindi mahuhulog sa isang Peanut Smith.Maraming sumasamba na kababaihan sa kanya dahil sa angking kagwapuhan.

"Really?" walang gana kong sagot at muling itinoon ang attention ko sa harap ng sasakyan.

Nanahimik na din si Cassandra hanggang sa ibinaba na namin siya sa School. Pareho kami ng pasok sa umaga pero nagkakatalo lang sa uwian. Mas mahaba kasi ang oras ko.

Pagdating ng School kaagad akong naglakad patungos sa room ng first subject ko. Napakunot pa ang noo ko ng mahagip ko sa isang unipukan ng mga istudyante ang kaibigan at clasmate ko na si Marian. Pilit itong ngumiti sa akin ng mapansin nya ang presensya ko at nagmamadaling lumapit sa akin.

"Anong nangyari? Bakit ganyan ang hitsura mo?" kaagad kong tanong sa kanya ng makalapit ito sa akin.. Malungkot itong tumitig sa akin bago nagsalita.

"Hayyssst! Hindi ko alam kung paano matatangap ito!" sagot nito na akala mo naman ang laki ng problema niya.

"Bakit ba kasi? Ano ang problema?" tanong ko.

"Ang lungkot lang...engaged na pala si Peanut may love! Wala na talaga akong pag-asa sa kanya." sagot nito. Nagulat naman ako.

"Ha? Engaged na siya?" halos pabulong kong tanong ko. Nakaramdam ako ng kaunting kirot sa puso ko.

"Look! Girl friend nya pala ang model x actress na si Maureen Alvarado. Nakita siya kaninang umaga habang palabas sa condo building kung saan nakatira ang hitad na Maureen na iyan!" inis nitong sagot at kaagad na ipinakita sa akin ang kanyang cellphone.

Hindi na ako nagulat. Si Peanut nga ang nasa larawan habang naglalakad palabas ng building. Inumaga na nga ang playboy.

Kahit hindi masyadong malinaw ang larawan pero naalala ko pa rin naman ang suot niyang damit. Kung ganoon si Maureen Alvarado ang girl friend niya. Siya din ang kausap ni Peanut kagabi at pinuntahan pagkatapos niya akong inihatid.

Engaged na pala siya! Tama lang ang desisyon ko na huwag kong hahayaan ang sarili ko na mahulog sa kanya.

Chapter 294

CHARLOTTE POV

Lutang ako buong araw dahil sa balitang nasagap ko tungkol kay Peanut. Engaged na pala siya? Eh, wala naman sana akong pakialam tungkol doon. Ano ngayun kung magpapakasal na siya? Wala naman kaming relasyon at wala akong karapatan na makaramdam ng ganito. Bakit parang kinu- kurot ang puso ko? Bakit ba ako nagkakaganito? Bakit pakiramam ko nasasaktan ako?

Hayy nakakainis naman! Bakit ba ako apektadong -apektado sa mga nasagap kong balita tungkol sa kanya?

Palagay ko talaga nag-umpisa ang ganitong pakiramdam ko dahil sa halik na iyun eh. Nag-umpisa lang naman na hindi siya mawala sa isip ko simula ng halikan nya ako sa pisngi. Ano iyun bigla na lang akong na-inlove dahil sa halik na iyun? Hayyyy, iyun talaga ang hindi pwede!

Hindi ko maiwasang mapasulyap sa kaibigan classmate kong si Marian. Katulad ko mukhang malungkot din siya. Ang pogi ni Peanut. Daming nagkakagusto sa kanya at isa na yata ako doon.

"Hindi bat best friend siya ng Uncle mo? Itanong mo kaya? I-confirm mo kung talagang engaged na siya kay Maureen." pukaw nito sa akin. Katulad ko lutang din ang isipan niya buong maghapon.

"Bakit ba kasi affected ka? Kalimutan mo na kasi siya at itoon mo na lang sa iba ang pansin mo." sagot ko. Kaagad itong umiling.

"Hindi ko kaya eh. LOVE na talaga siguro itong nararamdaman ko para sa kanya. Ano ba iyan, hindi ko pa nga siya na-meet sa personal broken hearted na kaagad ako." malungkot nitong wika. Hindi ko maiwasang mapangiwi.

Noon pa man, kinukulit na ako nitong si Marian na tulungan ko daw siyang ma-meet niya ng personal si Peanut. Gustuhin ko man na i-grant ang request nya hindi ko naman alam kung paano gawin iyun.

Hindi naman kami closed ni Peanut at bihira lang din kaming nagkikita dahil balita ko busy ito sa kanyang modeling career. Nitong mga nakaraang buwan nasa labas ng bansa palagi si Peanut para sa mga fashion show. Iyun ang naririnig ko minsan kina Uncle at Veronica dahil gusto sana nilang kunin na Ninong si Peanut noong binyag ng kambal nilang anak.

Iyun nga lang hindi sure kung makakarating siya kaya hindi na lang siya isinama sa listahan. Pero nagpakita naman ito sa mansion after ng binyag at dahil hindi naman kami magkaibigan nahihiya akong lapitan siya para batiin. Isa pa baka kantyawan ako ng mga pinsan ko at hawak ko din noon si Baby R. Alexander.

"Walang patutunguhan ang nararamdaman mo sa kanya. Sa dami ng mga babaeng dumaan sa buhay niya huwag ka ng dumagdag." pranka kong sagot sa kanya. Malungkot akong tinitigan ni Marian bago umiling.

"Ginawa ko na iyan dati kaya lang hindi ko kaya. Siya talaga ang sinisigaw ng puso ko."malungkot na sagot nito Hindi ko naman maiwasan na mapangiwi.

Haysst pag-ibig nga naman. Kaya dapat talaga hindi ko na hahayaan pa ang sarili ko na lumalim pa ang nararamdaman ko para kay Peanut. Ayaw kong masaktan. Mas maraming lalaki diyan sa paligid na karapat- dapat na pag-alayan ng pagmamahal. Iyung walang bahid na pagiging babaero at mapaglaro sa mga kababaihan.

Hindi ko namalayan ang palipas ng oras. Basta ang alam ko bored na bored ako ngayung araw na siyang nakakapagtaka. Araw-araw naman sana akong inspired sa pag-aaral pero iba na ngayun. Siguro dahil sa mga kumakalat na balita tungkol kay Peanut.

Pagkatapos ng klase kaagad akong nagpaalam kay Marian. Nasa parking na ang sundo ko at balak kong dumiretso na muna ng mansion. Doon na lang din siguro ako magrereview. Alam ko sa aking sarili na kapag uuwi ako sa bahay namin hindi din naman ako makakatulog. Malungkot ang pakiramdam ko at kung sa mansion ako didiretso nandoon si Veronica.

May makakausap ako at malalaro ko pa ang kambal.

Eksakto alas kwatro ng hapon ng makarating ako ng mansion. Ibinaba lang ako ng driver at sinabi ko na huwag nya na akong sunduin mamaya. HIndi ko din alam kung anong oras ako makakauwi. Baka dito na lang din ako matulog sa mansion dahil pwede naman ako magreview dito dahil dala ko naman ang mga notes ko.

"Good Afternoon Mam." bati sa akin ni Manong guard habang pinagbubuksan ako ng gate. tanging ngiti at tango lang ang naging sagot ko bago ito tinanong.

"Nandiyan ba si Nica?" tanong ko. Kaagad naman itong tumango kaya tuloy-tuloy ko ng binaktas ang malawak ng lawn ng mansion.

"Charlotte!" napahinto pa ako sa paglalakad ng marinig ko na may tumawag sa pangalan ko. Nakangiti ko itong nilingon at kaagad kong napansin ang nakangiting mukha ni Veronica.

"Nica! Hi! Wow, habang tumatagal lalo kang naging blooming ngayun ah?" nakangiti kong wika dito. Natawa ito at kaagad akong hinawakan sa kamay.

"Masaya lang ako. Alam mo bang galing kaming dalawa ng Uncle mo kanina sa Doctor?" excited na sagot nito. Naguguluhan naman akong napatitig dito.

"Ikaw lang yata ang galing sa Doctor na masaya ah?" May good news ba?" nakangiti kong tanong. Kaagad naman itong tumango.

"Yes...Charlotte, buntis ulit ako! Masusundan na ang kambal."

pagbabalita nito. Unti-unting gumuhit ang masayang ngiti sa labi ko. Sinipat ko ang tiyan nito bago tumitig sa mukha ni Nica. Kaya pala ang saya ng mukha niya ngayun may hinihintay na naman pala silang bagong miyembro ng pamilya. Ang galing! Balak yata nilang bumuo ng isang basketball team eh. Nagpaparami yata sila. Dalawang taon pa lang ang kambal at balak kaagad nilang sundan.

"Wow! Congratulations! Nakakatuwa naman kayong dalawa ni Uncle." ngiting ngiti kong sagot sa kanya. Ganitong mga balita ang hindi ako magsasawang pakinggan.

"Thank you Charlotte. Actually, wala pa sana kaming balak sundan ang kambal. Natatakot din kasi si Uncle Rafael mo na baka maulit ang nangyari dati..Iyung inilabas ko na premature ang kambal. Kaya lang nandito na ito eh. Wala siyang choice kundi tibayan niya ang loob niya." nakangiti nitong wika. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

Chapter 295

CHARLOTTE POV

Sa sobrang saya naming dalawa ni Veronica hindi na namin namalayan ang oras. Kung anu-ano na lang din kasi ang napag-uusapan namin. Nasa opisina pa si Uncle kaya naman marami kaming time para makapag- usap.

Minsan kasi kapag nasa paligid lang si Uncle hindi kami masyadong nakakapag-tsismisan ni Veronica. Gusto kasi ni Uncle palaging nasa tabi niya ang asawa niya.

Well, hindi naman nakapagtataka iyun dahil saksi ako kung gaano nila kamahal ang isat isa. Saksi din kaming lahat na miyembro ng pamilya Villarama kung paano nila alagaan ang isat isa.

"Naku, hindi ko pala namalayan ang oras. Hindi man lang kita natanong kung gusto mo bang mag-miryenda. Ang selfish ko noh?" maya-maya narinig kong bulalas ni NIca. Hindi ko naman maiwasan na matawa.

"Ayos lang ako. Nakalimutan mo yata na nilapitan tayo kanina ng kasambahay para alukin ng miryenda. Pareho tayong tumanggi...remember?" nakangiti kong sagot. Natatawa naman ito sabay tango.

"Siya nga pala, maiba tayo ng topic, dinig ko si Peanut ang naghatid sa iyo kagabi pauwi ng bahay niyo?" tanong ni Veronica. Hindi ko naman maiwasan na magulat.

"Sino ang may sabi sa iyo?" tanong ko. Huwag nyang sabihin na nabanggit kaagad nila Mama at Papa sa kanila?

"Mga kapatid mo at mga pinsan mo. Sinundan ka daw nila kagabi palabas dahil nag-aalala sila sa iyo. Bago pa sila nakalapit nakasakay ka na daw sa kotse ni Peanut kaya hinayaan ka na lang daw nila." nakangiti ntiong sagot.

"Tsismoso talaga ang mga iyun. Hindi ko alam iyun ha?" sagot ko. Hindi ko maiwasan na makaramdam ng hiya.

"Ayos lang naman iyun. Mabuti nga at isinakay ka niya. Ano ba kasi ang nakain mo kagabi? Bakit ka lumabas ng mansion na mag-isa ka lang? alam mo ba kung gaano ka-delikado iyun?" 

sagot nito. Ito ang gusto ko kay Veronica...ramdam ko ang pagki-care nito sa akin.

Parang kapatid na talaga ang turing niya sa akin. Kaya nga gustong gusto ko siya eh. Mas closed pa nga ako sa kanya compare kay Jeann. Si Jeann kasi simula ng bumuo ng pamilya bihira na lang din kaming nagkikita. Unlike Veronica na puntahan ko lang siya dito sa mansion tiyak na makakausap ko na sya.

"Kaya ko naman ang sarili ko. Isa pa safe naman ang paligid ng mansion at kung sakaling hindi ako nakasakay babalik din naman ako dito sa loob at huwag ng magpumilit na umuwi." nakangiti kong sagot.

"Sabagay, safe ka naman nakarating sa bahay niyo. Iyun nga lang, hindi pa rin maiwasan lalo na ng Grandpa at Grandma mo na mag-alala. Huwag mo ng ulitin iyun ha? Tatlo ang driver na nakaantabay dito sa mansion at pwede ka nilang sunduin at ihatid anytime na gusto mo. Iba pa rin ang nag-iingat." nakangiti nitong sagot. Kaagad naman akong tumango.

Nasa masayang pag-uusap kami ni Veronica dito sa garden ng mapansin namin pareho ang dalawang sasakayan na magkasunod na pumasok ng gate. Napukaw ang attention naming dalawa doon ni Nica at ng mapansin na dumating na si Uncle kaagad itong tumayo at nakangiting sinalubong ang asawa.

May yakap at kiss na namagitan sa kanilang dalawa na siyang nagpakilig sa akin habang tahimik na pinapanood silang dalawa.

"Hello Uncle!" Bati ko kay Uncle Rafael pagkatapos nitong pakawala si Nica sa pagkakayakap.

Hindi ko maiwasan na magulat ng mapasulyap ako sa isa pang kotse at mula doon bumaba si Peanut. Ano ang ginagawa niya dito?

"Kanina ka pa ba? Tamang tama nandito si Peanut. Mang-iinvite daw siya sa ating lahat para sa birthday party niya next week." sagot naman ni Uncle. Pilit naman akong napangiti.

"Hi Nica...Hi Charlotte! Happy to see you again guys!'" bati pa ni Peanut sa aming dalawa ni Nica ng makalapit ito sa amin. Isang pilit na ngiti ang isinagot ko dito bago ko muling ibinaling ang tingin kina Uncle at Nica.

"I think sa Gazebo na lang muna tayo Pare habang hinihintay natin sila Drake at Arthur." narinig ko pang wika ni Uncle. Hindi ko naman maiwasan na magtaka.

"Anong meron? Mag-iinuman kayo?" tanong naman ni Nica. Nakangiting pinisil muna ni Uncle Rafael ang ilong ng kanyang asawa bago sumagot.

"Sila lang. Advance birthday celebration ni Peanut. Isa pa gusto niya manghingi ng payo sa amin. Tungkol sa kumakalat na issue sa kanya ngayun. natatawang sagot ni Uncle. Hindi ko naman maiwasan na mapataas ang aking kilay bago tumitig kay Peanut. Issue? Tungkol sa engagement niya? Wow, parang bigla tuloy akong naging interesado.

Isang maling hakbang ang pagtitig ko kay Peanut dahil nahuli kong nakatitig din ito sa akin. Hindi ko na naman tuloy maiwasan na maramdaman ang malakas na pagkabog ng dibdib ko.

'Gosh! Ano ba ito? May sakit ba ba ako sa puso? Bakit feeling ko nagpapa- palpitate ang puso ko sa mga titig niya?

'sigaw ng isipan ko. Hindi ko tuloy malaman kung saan ko ibabaling ang tingin ko. Hindi ko din malaman kung paano umaktong normal sa harap niya. Parang gusto ko na ngang kutusan ang sarili ko eh. Kainis ang ganitong klaseng pakiramdam. First time ko itong naransan sa tanang buhay ko.

"Eheemmm Charlotte!" Napapitlag pa ako ng marinig ko ang malakas na pagtikhim ni Uncle sabay tawag sa pangalan ko. Wala sa sariling napatingin ako dito.

"Samahan mo na lang muna si Peanut sa Gazebo. Magbibihis lang ako." wika ni Uncle sa akin. Wala sa sariling napatango ako..

"Pare...bababa kaagad ako. On the way na daw ang dalawa kaya makakakuha ka talaga ng matinong advice tungkol sa problema mo." nakangiting wika ni Uncle at tinapik pa nito ang kaibigan sa balikat bago tumalikod kasama si Veronica.

"Sa Gazebo tayo?" pilit ang ngiti na pagyayaya ko kay Peanut. Hindi ako makatingin ng diretso dito. Mas nakakailang pala ang ganito. Dalawa na lang kami at nagrarambulan pa rin ang puso ko sa sobrang kaba.

"Sure..." sagot nito at nagulat pa ako ng hawakan ako nito sa kamay. Kaagad ko namang binawi ang kamay ko ng maramdaman ko na may mainit na parang kuryente ang biglang tumulay doon paputan sa puso ko.

"Sorry!" narinig ko pang bulong nito. Hindi ko iyun pinansin bagkos diretso na akong naglakad patungo sa Gazebo. Tahimik naman na nakasunod lang ito sa akin na siyang ipinagpasalamat ko. Hindi ko talaga alam kung paano ko siya pakikiharapan. Dahil talaga sa lintik na halik na iyun kaya ako nagkakaganito eh.

Chapter 296

CHARLOTTE POV

Katahimikan ang namayani sa aming dalawa ni Peanut habang hinihintay sila Uncle at Veronica na muling bumaba. Walang sino man ang gustong magsalita sa aming dalawa kaya naman inabala ko na lang ang sarili ko sa hawak kong cellphone

"Kumusta ka na?" Sa wakas nagsalita din ito. Saglit akong tumitig dito bago sumagot.

"Ayos lang..Thank you nga pala sa paghatid mo sa akin kagabi sa bahay." sagot ko. Tipid itong ngumiti bago mataman akong tinitigan.

"Dont mention it! Pamangkin ka ng Best friend ko at willing kong gawin iyun kung kinakailangan." sagot nito. Nahihiyang nag-iwas ako ng tingin at lihim na nagdarasal na sana dumating na sila Uncle. Hindi kasi ako kumportable na kausap si Peanut.

"Well, maiwan na muna kita. Kailangan ko na sigurong umuwi. Medyo gabi na at magrereview pa ako. Alam mo na, buhay istudyante." pagdadahilan ko. Balak ko sanang dito na lang muna sa mansion matulog kaya lang nagbago ang isip ko. May mga bisita si Uncle at ayaw ko ng mapuyat ulit.

"Are you sure? I mean, stay ka muna kahit saglit lang. Dont worry, willing akong ihatid ka ulit mamaya." nakangiti nitong sagot. Kaagad naman akong umiling.

"Sorry, pero hindi na kasi pwedeng magpuyat eh. May exam pa ako bukas at gustuhin ko man mag stay hindi talaga pwede!" nakangiti kong sagot. Kailangan kong panindigan ang gusto ko. Ayaw kong tuluyang mahulog sa kanya lalo na at may fiancee na ito. "Well, okay... but please, sana makarating ka sa birthday party ko. Ipagpapaalam na din kita sa Uncle mo at pwede ka naman sumabay sa kanila kung nahihiya ka talaga." nakangiti nitong muling wika. Tipid akong ngumiti sabay tango.

"Kapag hindi busy sa School sasama ako. Thank you sa invitation." nakangiti kong sagot sabay tayo.

Napansin ko pa ang kakaibang pagkakatitig nito sa akin pero mabilis na akong naglakad palayo. Sobrang lakas na kasi ang kabog ng dibdib ko.

Nagbago ang plano ko ngayung gabi kaya magpapahatid na lang siguro ako sa isa sa mga driver dito sa mansion. Wala pa sila Grandma at Grandpa dito sa masion kaya kila Veronica na lang ako magpaalam para sila na ang bahalang mag-utos sa bakante nilang driver para ihatid ako.

"Hey, bakit nandito ka? Nagugutom ka na ba? Gusto mong kain muna tayo?" akmang aakyat na ako ng hagdan ng mula sa likuran ko biglang nagsalita sa Veronica. Mukhang galing ito sa kusina.

"Magpapaalam sana ako. Uwi muna ako, naalala ko kasi ang dami kong dapat aralin ngayung gabi dahil may exam ako bukas." sagot ko sa kanya. Saglit ako nitong tinitigan bago sumagot.

"Akala ko dito ka matutulog." nakangiti nitong sagot. Kaagad akong umiling.

"Iyun sana ang balak ko kaya lang kailagan ko palang magpuyat ngayung gabi sa pagre-review. Isa pa, hindi ako nakapag-paalam kila Mama at Papa.."

pagdadahilan ko. Saglit itong natigilan bago dahan-dahan na tumango.

"Well, may magagawa pa ba ako? Sige... ipapahatid na lang kita sa isa sa mga driver kung gusto mo na talagang umuwi." sagot nito. Pilit naman akong ngumiti at nagpasalamat sa kanya.

Mabilis na lumipas ang mga araw. Sa sobrang abala ko sa School hindi na muna ako nakakadaan sa mansion. Buo na din ang desisyon ko na huwag ng umattend sa birthday party ni Peanut. Balita ko din kasi, pormal na ipapahayag ang engagement niya sa kanyang nobya. Masakit sa akin iyun kaya isa iyun sa mga dahilan kung bakit gusto kong iwasan ang nasabing party.

"Tumawag nga pala kanina si Nica.... ipinagpaalam ka this coming Sunday na kung pwede sumama ka daw sa kanila sa party na pupuntahan nila." panimulang wika ni Mommy. Nagulat naman ako.

"Po? Kailan po sya tumawag?" tanong ko. Kumakain kami ng dinner at kumpleto kaming lahat.

"Kaninong Birthday M a! ^ prime prime tanong naman ni Christopher.

"Best friend ng Uncle mo. Iyung model? sagot ni Mama.

"Wow! Si Kuya Peanut? Pwede din ba akong sumama?" sagot naman ni Christopher. Hindi ko maiwasang mapasulyap dito. Sa aming tatlo na magka-triplets ito ang mahilig sa party. Mahilig din ito sa adventure at makihalubelo sa iba.

"You can ask your Uncle kung gusto mong sumama. I think maganda din iyun para naman mabantayan mo ang kapatid mo." sagot naman ni Papa sabay sulyap sa akin. Hindi pa nga ako nag-confirm sa kanila kung sasama ba ako or hindi pinangunahan na nila ako. Hindi ko tuloy maiwasan na mapabuntong hininga.

"Pero wala po akong balak na pumunta. Ikaw na lang siguro Chirs ang pumunta on behalf of me." sagot ko naman. Kaagad naman itong umiling

"No! Ayaw kong maging proxy. Dalawa na lang tayong pupunta doon. Gusto kong umattend ng mga ganiyang klaseng party. Expected na kasi na maraming magaganda dahil siguradong karamihan sa mga bisita diyan mga galing sa showbiz."

nakangiting sagot ni Christopher. Hindi ko naman maiwasan na mapaismid.

"Whatever!" sagot ko. Napansin ko pa kung paano napapailing si Daddy dahil sa narinig niya sa kanyang anak samantalang si Charles naman tahimik lang. Madaldal lang ito kapag nakainom ng alak.

"Ayyy sasama din po ako Ate, Kuya."

Sabat naman ng bunso namin na si Cassy. Kaagad naman itong hinaplos ni Mama sa pisngi bago sinagot.

"Next time baby. Hindi ka pwede sa mga ganiyang party. Para lang iyan sa mga adult." sagot ni Mama. Kaagad naman napasimangot si Cassy bago muling itinoon ang pansin sa pagkain.

"Ano, attend tayo?" nakangiting tanong ni Christopher sa akin. Sinamaan ko ito ng tingin kaya natawa ito.

"Sige na...attend na tayo. Ilang araw ka din stress sa School kaya ito na ang chance mo para mai-released ang stress mo. Pumayag naman na sila Mama at Papa eh." pangungumbinsi nito sa akin. Napatingin ako kina Mama at Papa at kita ko ang pagtango nila.

Ito ang kagandahan sa mga magulang ko. Hindi sila mahigpit sa aming magkakapatid at ramdam ko ang tiwala nila sa amin. Kapag mga ganitong party-party at kilala naman nila ang celebrant pumapayag kaagad sila kung gusto namin umattend. Basta huwag lang magpa-umaga ayos lang sa kanila.

Chapter 297

CHARLOTTE POV

Hindi na ako nakaligtas pa sa pangungulit ni Christopher. Halos araw -araw talaga kasi ako nitong nire- remind tungkol sa birthday party ni Peanut kaya naman no choice ako kundi ang pumayag ng umattend. Isa pa, hindi na kailangan pang daanan ako nila Uncle dito sa bahay dahil may sariling sasakayan na si Christopher. Kaya na naming pumunta sa bahay ni Peanut na kaming dalawa lang.

Muli kong sinipat ng tingin ang sarili ko sa harap ng salamin. Sinisigurado ko na maayos ang pagkakalagay ko ng make up.

Alam ko naman na bagay sa akin ang suot ko. Formal party at kailangan talaga naka formal na suot ng mga bisita. Karamihan din sa mga possible na mga bisita ay mga celebrities kaya nakakahiya naman kung hindi tugma ang pananamit ko ng ayun sa theme ng party.

Nakasuot ako ngayun ng color purple elegant knee-length cocktail dress.

Pinarisan ko iyun ng two inches high heels sandals at ilang beses na akong umikot sa harap ng salamin bago nagpasyang bumaba para puntahan na sa labas ang kanina pang naghihintay kong kapatid.

Sobrang excited nito kaya hinayaan ko na lang. Pinagbigyan ko na dahil alam kong hindi din ako nito matitiis kapag may kailangan din ako sa kanya.

"Sa palagay mo, marami kayang magaganda at single na mga bisita si Kuya Peanut?" tanong sa akin ni Christopher habang nakatutok ang paningin nito sa harap. Binabaktas na namin ang abalang kalsada at sa sobrang traffic tiyak na nag-uumpisa na ang party pagdating namin.

"I dont know. Malalaman natin mamaya." sagot ko. Napansin ko pa ang makailang beses na pagsulyap nito sa akin bago sumagot.

"Bakit nga pala wala kang gana na umattend. Pupunta din naman sila Ate Veronica at Uncle kaya hindi ka din naman mabo-bored doon eh. Tapos na din naman ang mga exams mo kaya pwede ka ng magliwaliw." wika nito.

"Para namang hindi mo ako kilala. Active lang ako sa mga party ng pamilya pero kapag ibang tao wala akong gana." sagot ko. Napataas ang kilay nito sa akin bago sumagot.

"Sabagay, hindi ka nga pala party- goer. Well, thank you dahil napilit kita. Kung hindi ka pumayag na pumunta hindi din sana ako makakapunta ngayun. Sayang naman, pagkakataon ko na din ito na makadaupang palad ang crush ko." nakangiti nitong sagot sabay kindat. Inirapan ko naman ito.

"Talaga lang ha? Kaya pala halos araw- araw mo akong kulitin. Sino ang malas na babaeng iyun?" seryoso kong tanong. May hina-hunting palang babae kaya gustong gusto umattend sa party ni Peanut. Pati ako dinamay. Pwede naman sana siyang umattend dahil siguradong present din naman sila Uncle at Veronica. Isa pa kilala naman siya ni Peanut.

"Basta, makikilala mo din siya. Hindi pa naman din ako sure sa sarili ko kung magugustuhan ko siya eh. Siyempre sa tv ko lang siya nakikita at hindi ko pa alam kung anong klase talaga siyang babae sa likod ng camera." nakangiti nitong sagot. Hindi ko naman maiwasan na mapataas ang aking kilay.

"'Whatever! Bahala ka na nga! Pero hindi tayo pwedeng magtagal ha? Two hours lang tayo mag stay at uwi din kaagad tayo." sagot ko. Kaagad naman itong tumango.

"Sure......iyan kung makakaalis tayo. Subukan mo din kasi mag-enjoy. Dagdagan mo ang circle of friends mo para naman lumawak ang mundo mo."

sagot nito sa akin. Naniningkit ang mga matang tinitigan ko naman ito. Muli itong natawa. Anong palagay niya sa akin...Loner? Hindi ako ganoon. Sadyang mapili lang talaga ako pagdating sa pakikipag-kaibigan

Pagdating namin sa bahay ni Peanut, hindi na ako nagtaka pa ng maabutan namin na marami ng bisita sa paligid. Sabagay, hindi nakakapagtaka iyun dahil marami talagang kakilala si Peanut. Model ito at taga showbiz ang kanyang girl friend kaya talagang marami ang aattend.

"Nandito na kaya sila Uncle?" muling tanong ni Christopher sa akin pagkapasok namin sa loob. Inilibot ko ang tingin sa paligid at hindi ko maiwasang mapangiti ng mapansin ko ang mga pamilyar na mukha sa isang mesa.

Kaagad kong hinila si Christopher kaya kaagad itong napasunod sa akin.

"Sis naman, dahan-dahan naman. BAka malukot ang suit ko." narinig ko pang reklamo nito. Hindi ko iyun pinansin at kita ko kung paano napangiti si Nica ng mapansin nito ang pagdating ko.

"Charlotte, mabuti naman at dumating ka. Gusto ko na nga sanang magpauwi eh. Hindi ko kayang mag-enjoy sa mga ganitong party kapag wala masyadong nakakausap na kakilala ko talaga."

nakangiti nitong wika at nakipag-beso sa akin. Nandito din si Drake pero wala ang pinsan kong si Jeann.

"Si Jeann nga pala?" tanong ko. Sumulyap muna si Nica kay Drake bago sumagot.

"Ayaw daw sumama eh. I dont know kung anong reason. Try ko na lang siyang tawagan bukas." sagot nito sa akin. Napansin ko naman na ipinaghila ako ng upuan ng kapatid ko kaya kaagad na din akong naupo.

"Grabe, ang daming tao noh? Nasaan daw ba ang celebrant? Hindi pa ba mag uumpisa ang program?" tanong ko. Umiling naman si Nica palatandaan na hindi niya din alam.

"Nasa paligid lang siya kanina. Baka ini -istima pa ang ibang mga bisita. Grabe, pansin mo ba halos mga celebrities ang mga nandito. Akala ko mga close friends lang ang iimbitahan niya at ganito yata kadami ang closed friends ni Peanut eh." nakangiti nitong sagot.

Hindi na ako umimik pa hanggang sa naramdaman ko na naiihi ako. Kaagad naman akong nagpaalam na iihi muna ako. Tango lang ang naging tugon ni Nica sa akin.

Naghahanap ako ng mga staff na pwede kong mapagtanungan kung nasaan ang banyo ng marinig ko na may tumatawag sa pangalan ko.

"Charlotte???" tawag pa nito. Wala sa sariling napalingon ako at hindi ko maiwasan na magtaka ng mapansin ko ang isang matangkad at gwapong lalaki na naglalakad palapit sa akin. Siguro kasamahan din ni Peanut sa trabaho niya dahil sa tindig nito.

"Yes?" nag-aalangan kong tanong. Nakangiti nitong inilahad ang kanyang kanang kamay sa akin palatandaan na gusto niyang makipag-shake hands. Naweweirduhan naman akong tumitig dito.

"Grabe ka...hindi mo na ako naaalala? Nagkakilala tayo ilang taon na ang nakalipas... Sa birthday party dinni Peanut? Sa Yate?" nakangiti nitong sagot. Pilit ko naman inisip ang sinasabi nitong party hanggang sa may isang alaala ang biglang lumitaw sa isipan ko.

Yes..Birthday party ni Peanut ilang taon na ang nakakaraan. Three years or four years na yata. Muli akong napatitig sa kaharap ko na noon ay nag -uumpisa ng natawa.

"Grabe ka sa akin...parang gusto ko ng magtampo sa iyo ah? Naaalala kita tapos ako hindi mo maalala? Partida pa iyan, may ongoing teledrama pa ako sa telebisyon." nakangiti nitong wika. Pilit kong inaalala ang pangalan nito pero wala talaga akong maisip.

"I am Lucas...Luca Martinez. Apat kaming magkakaibigan na nakilala niyong magpipinsan sa yate ni Peanut noon." natatawa nitong sagot.

"Awww! sorry! Yah, i remember na... Ang tagal na kasi at hindi ko akalain na naalala mo pa ako. " nakangiti kong sagot sa kanya.

"Siguro naman pwede ka ng ulit makipag-shake hands sa akin diba?" nakangiti nitong sagot. Natatawa naman akong inabot ang kamay niya para pagbigyan ito. Nakakahiya, kanina pa nakalahad ang kamay niya pero hindi ko pa tinatangap. Buti hindi ito nabastusan sa akin.

"Parang gusto ko na tuloy magtampo sa iyo eh Grabe ka..ang bilis mong nakalimot." wika nito. Bakas sa boses nito ang pagbibiro kaya naman hindi ko maiwasan na mapangiti.

"Pasensya na po.....one time lang tayo nagkita at hindi ko na din ini-expect na mulng magkrus ang landas natin. Nasaan na pala ang iba mo pang mga friends?" nakangiti kong tanong sa kanya. Katulad sa kanya, hindi ko na din maalala ang kani-kanilang mga pangalan. Basta ang alam ko, apat silang lahat.

"Iyung dalawa sa kanila nasa ibang bansa na at ang isa naman nag-asawa na.....ako lang din ang nagpatuloy sa showbiz." nakangiti nitong sagot.

Napatango naman ako

Mukhang mabait naman si Lucas... nakakatuwa lang dahil naalala niya pa ako. Ang tagal na kaya noong nagkakilala kami at isang beses lang iyun. Imagine, alam na alam niya pa rin ang pangalan ko? Artista na pala siya....hindi ko alam iyun dahil hindi naman ako mahilig manood ng

telebisyon at lalong hindi ako mahilig sa mga telenovela.

Chapter 298

CHARLOTTE POV

Muli kong sinipat ng tingin ang sarili ko sa harap ng salamin. Nagreapply lang ako ng lipstick at muling lumabas ng banyo.

Katulad ng sinabi sa akin ni Lucas, hinintay niya talaga ang muli kong paglabas. Nakangiti itong nakatitig sa akin bago nagsalita.

"Ikaw na lang ang partner ko ngayung gabi. Boring ang party kapag walang masyadong nakakausap." nakangiti nitong wika sa akin. Natigilan naman ako. Seryoso ba ito?

"Why, dont tell me hindi mo kasama ang girl friend mo?" tanong ko. Muli kong narinig ang mahina nitong pagtawa bago sumagot.

"Yes...nasa showbiz ako pero wala akong girl friend....pero meron akong ka-love team." nakangiti nitong sagot.

"Hayy naku, pati ba naman ako lolokohin mo pa. Hindi ako maniniwala na wala kang kasama na babae ngayung gabi...by the way kasama ko pala sila Uncle at ang asawa niya. Maiiwan na muna kita." nakangiti kong paalam sa kanya. Akmang tatalikuran ko na ito ng maradaman ko ang paghawak nito sa kamay ko.

Hindi ko tuloy maiwasan na magulat. Ganoon ba kapalagay ang loob niya sa akin upang basta niya na lang akong hawakan kung gusto niya?

"Sorry, pero gusto pa sana kitang makausap ng mas matagal pa eh...you know, gusto kitang maging kaibigan Charlotte." seryoso nitong wika kasabay ng pagbitaw nito sa akin. Hindi ko naman maiwasan na mapatitig dito.

"Well, basta lang magpromise ka sa akin na walang babaeng sasabunot sa akin ha? Baka mamaya kasama mo ang girl friend mo at basta na lang akong aawayin." nakangiti kong sagot sa kanya. Kaagad naman itong umiling.

"Nope...nagsasabi ako ng totoo...wala akong girl firend kaya walang mang- aaway sa iyo." nakangiti nitong sagot.

"Okay, sama ka na lang sa table namin kung ganoon. Baka hinahanap na ako ng mga kasama ko eh." nakangiti kong sagot. Kaagad naman itong tumango kaya sabay na kaming naglakad pabalik ng mesa kung saan ko iniwan sila Veronica at Uncle kasama na si Kuya Drake at kapatid kong si Christopher.

Nagulat pa ako ng pagbalik namin ng mesa naabutan kong kausap na nila Uncle si Peanut. Nang bumaling ang tingin nito sa aming dalawa ni Lucas, hindi nakaligtas sa paningin ko ang biglang pagkunot ng noo nito. Hindi ko alam pero feeling ko tuloy hindi ako invited ngayun dahil sa klase ng pagkakatingin niya sa akin.

"Happy Birthday ulit Boss Peanut!" nakangiting bati ni Lucas sa kanya. Tango lang naman ang naging sagot ni Peanut dito kaya binati ko na din ito. Nagtaka pa ako dahil lumapit si Lucas kay Christpher at nakipag high five. Magkakilala ba sila?

"Happy Birthday Kuya! Thank you sa invitation!' wika ko din at naupo sa tabi ni Christopher. Hindi na din ako nag-abalang makipag shake hands sa kanya. Bahala siya....iiwasan ko ng makipagdaupang palad sa kanya. Baka hindi na naman ako makatulog eh. Iyung simpleng halik sa pisngi nga lang ilang gabi ding ininda ko iyun. Ilang gabi ding hindi ako pinatulog.

"Thank you nga pala sa pag-attend niyo sa party ko. Mahalaga sa akin ang presensya ng lahat. Lalo na ng mga closed friends ko!" kaswal naman na sagot ni Peanut. Nagtaka pa ako dahil naupo pa ito sa katapat kong upuan samatalang nakipagpalit naman ng upuan si Christpher kay Lucas pagkatapos nitong makipag-shake hands kina Uncle at Drake. Magkatabi tuloy kami ngayun.

"Pare, mukhang naparami ang bisita mo ah?" tanong naman ni Kuya Drake. Pilit na ngumiti si Peanut bago sumagot.

"Yahh..alam mo na. Hindi talaga maiwasan lalo na sa klase ng propesyon meron ako ngayun. Pero balak ko ng tapusin lahat ng contract ko at magreresigh na ako sa pagmomodeling." pilit ang ngiting sagot naman ni Peanut. Tahimik lang akong nakikinig hanggang sa napansin ko na nagpaalam na ito para istimahin ang iba niya pang bisita.

Kahit paano nag-enjoy naman ako sa party. Siguro dahi sa presensya ni Lucas. Game kasi ito kung makipag- usap. Masyado din itong ma-vocal na kahit sila Uncle Rafael at Veronica kinakausap nito.

"Ikaw na ba iyung nakilala namin sa yate before?" narinig ko pang tanong ni Veronica kay Lucas. Nakangiting tumango naman si Lucas.

"Opo...ako po iyun. Hindi nga din po ako naalala kanina ni Charlotte eh. Sabagay, matagal na din kasi iyun. Hindi pa ako artista noon. Nag-start pa lang din ako sa modeling career ko noong mga panahon na iyun at si boss Peanut ang mentor ko." nakangiti naman sagot ni Lucas.

"Ang galing nga eh...Nakaka-amaze ka. Hindi ko talaga akalain na may nakakakilala pala sa akin na sikat na artista." nakangiti ko namang sabat.

"It's my big pleasure din naman na makakadaupang palad kong muli ang isang Charlotte Villarama." May halong pagbibiro na sagot ni Lucas. Ang galing lang. Ang gaan niya talaga kausap kaya tiyak na magkakasundo kami.

Mabiils na lumipas ang mga oras. May short program na ginanap sa party ni Peanut pero hindi ko na pinagtuunan pa ng pansin iyun. Abala kasi kami ni Lucas sa pag-uusap. Kung anu-ano na kasi ang mga kini-kwento ni Lucas sa akin. Feeling ko tuloy ang tagal na naming magkaibigan. Hinayaan lang naman kami nila Uncle, Veronica at Christopher.

Sabagay, masaya si Christopher dahil hindi natupad ang sinabi ko kanina na two hours lang kaming mag-stay.

Nakita ko na siya na kung sinu-sino ang mga kausap samatalang sila Uncle at Veronica naman nakihalubelo na din sa iba pang bisita. Si Kuya Drake naman nauna ng umuwi dahil hindi nya kasama si Jeann. Talagang sumaglit lang siya para hindi naman daw magtampo sa kanya si Peanut.

Kaming dalawa na lang ni Lucas ang nandito sa table at hindi ko maiwasan na matawa sa mga kwento nito. Kini- kwento kasi nito ang mga experiences niya noong baguhan pa siya sa showbiz. Pati mga indecent proposal sa kanya ng mga kilalang personality sa showbiz na-ikwento na din yata niya sa akin. Ganoon siya ka-vocal kaya naman halos hindi kami naghihhiwalay ngayun.

'Grabe...kung pinatulan mo pala ang mga propasal na iyun baka bilyonaryo ka na...or baka higit pa." nakangiti kong sagot sa kanya. Napansin ko ang pandidiri sa mukha nito kaya naman muli akong natawa.

"Sorry na lang sila...kaya kong kumita ng pera sa sarili kong sikap...and besides hindi naman ako naghihikahos. Nasa US ang mga magulang ko at kapag hindi nag-click ang career ko dito sa Pinas susunod ako sa kanila kaya hindi ko na kailangan pang magpakalunod sa kasalanan." sagot nito.

Hindi na ako nakasagot dahil biglang umalingawngaw sa buong paligid ang malakas na music. May banda na tumutogtog at mukhang mag-uumpisa na ang sayawan. Naglakad na din paputan sa gawi ko sila Uncle at Veronica kaya naman nakangiti akong tumayo.

"Mauna na kaming uuwi sa inyo. Mag- ingat kayong dalawa ni Christopher." wika ni Uncle sa akin sabay sulyap kay Lucas

"Opo Uncle....uuwi na din siguro kami maya-maya. Hahanapin ko lang si Christopher." Wika ko sabay inilibot ang paningin ko sa paligid.

Imbes na si Christopher ang makita ko sumalubong sa paningin ko ang galit na titig ni Peanut sa gawi namin. Hawak kamay nito ang babaeng kung hindi ako nagkamali, si Maureen Alvarado. Ang napapabalitang girl friend niya.

"Okay...nakapag-paalam na din naman kami kay Peanut....Again, mag-ingat pag uwi. Huwag mong hayaan si Christopher magdrive kung may tama na siya ng alak." muling wika ni Uncle. Nakipagbeso muna si Veronica sa akin bago sila tuluyang tumalikod.

"Lets go! Lets join them. Sayaw tayo Charlotte." narinig kong wika ni Lucas ng kaming dalawa na lang ang naiwan.

"Hindi ba nakakahiya? I mean, hindi ako marunong sumayaw eh." 

napapangiwi kong sagot. Nagsasabi ako ng totoo. Hindi talaga ako marunong sumayaw dahil hindi ako mahilig sa disco.

"Dont worry, ako ang bahala sa iyo. Magaling akong teacher." sagot nito at akmang hahawakan na ako nito sa kamay ng marinig ko ang boses ni Peanut sa tagiliran namin.,

"Pwede bang ipaubaya mo muna siya sa akin Lucas. Sa lahat ng mga bisita ko, si Charlotte lang ang hindi ko pa masyadong nakakahalubilo ng medyo matagal." bakas ang sobrang pagka- seryoso sa boses ni Peanut habang sinasabi ang katagang iyun. Muli ko tuloy naramdaman ang biglang pagkabog ng dibdib ko.

Tiningnan muna ako Lucas bago dahan -dahan na tumango.

"Sure..why not! " nakangiti nitong sagot. Naramdaman ko na lang ang paghawak ni Peanut sa aking kamay at pilit akong hinihila patungo sa bulwagan. Pinalitan na ang maharot na music ng malamyos na music kaya naman magkayakap na ang ilang mga bisita habang nagsasayaw. Hindi ko maiwasan na mapalunok sa isiping gagawin din namin ni Peanut iyun.

Chapter 299

CHARLOTTE POV

Kaagad naman nagbigay daan si Lucas sa pakiusap ni Peanut. Tumango pa ito at nagpaalam sa akin na magbabanyo na lang daw muna siya. Hindi ko alam pero nase-sense ko na ilag si Lucas kay Peanut or baka iginagalang niya lang dahil nabanggit niya kanina na si Peanut ang kanyang mentor.

Ganunpaman hindi ko na lang pinansin ang tungkol sa bagay na yun

Kaswal kong hinarap sa Peanut para tanggihan ang pagyayaya nito na magsayaw kami. Ayaw ko at kahit na ano pang mangyari ayaw ko talaga.. Kung karate or taekwondo pa iyan baka patulan ko pa kaagad.

"Sorry, pero kinalulungkot ko...hindi kita mapagbigyan sa nais mo." sagot ko kay Peanut at pasimpleng hinila ang kamay ko na hawak-hawak pa rin nito.

Wala yata siyang balak ang bitawan ang kamay ko kaya ako na ang kusang humila. Naiilang na din ako dahil nakatingin sa gawi namin ang iba pa niyang mga bisita. Sa hindi kalayuan kita ko din ang girlfriend niyang nakamasid sa amin. Baka mapag- initan pa ako ng wala sa oras.

Well, oo celebrant siya at gusto niya akong isayaw. Pero wala naman sigurong pilitan diba? Hindi ko kayang may hahawak sa baiwang ko sa gitna ng bulwagan habang may mga taong nanonood sa amin. Nakakahiya iyun.

Isa pa nandyan naman ang fiance niya. Pwede silang magsayaw hangat gusto nila. Bakit pa kailangan niya akong yayain?

"Why? I mean, ang pagsasayaw kapag may party normal lang diba? Bakit ayaw mo?" seryosong tanong naman nito. Mukhang wala siyang balak na sumuko. Gusto talaga akong maisayaw. Bakit kaya? Sa dami ng mga bisita niya ako pa talaga ang gusto niyang pagtripan? Hayyy ewan! Nasaan na ba itong si Christopher? Bakit hindi ko siya mahagilap.

"Hindi ako sanay. Isa pa hindi din ako marunong. Pasensya na talaga." sagot ko.

"I am a good teacher...pwede kitang turuan." insist nito. Pilit ang ngiting umiling ako.

"Thank you na lang talaga, pero hindi po talaga pwede eh. Marami naman diyan na willing silang isayaw mo. Sorry talaga." sagot ko sabay iwas ng tingin dito. Pasimple kong hinagilap ng tingin ang kinaroroonan ni Christopher. Nasaan na kaya iyun? Yayayain ko na sana siyang umuwi eh.

"Well, kung ayaw mo ayos lang.... sasamahan na lang kita dito sa table." 

narinig ko pang wika nito. Hindi na ako umimik pa. Hindi ko alam kung may tama na ba ng alak itong si Peanut. Ngayun ko lang din kasi napansin na may itinatago din pala itong kakulitan.

Katahimikan ang namayani sa pagitan naming dalawa ni Peanut. Wala akong balak na kausapin ito. Ipinagdarasal ko na nga na sana umalis na siya. Hindi na tuloy ako binalikan ni Lucas.

"Paano kayong nagkakakilala ni Lucas? I mean, napansin ko kasi na parang closed kayong dalawa." maya-maya wika nito. Napasulyap ako dito at kita kong kung gaano siya ka-seryoso sa tanong niyang iyun.

"Una ko siyang nakilala noong birthday mo ilang taon ng nakalipas. Tapos nagkita kami ulit ngayun, nagkumustahan..... Masaya siyang kausap kaya naman nag-enjoy ako." honest kong sagot sa kanya. Kita ko ang pagbago ng templa ng mukha nito. Hindi ko alam kung dinadaya lang ba ako ng paningin ko pero biglang nanlisik ang mga mata nito. Hindi ko naman malaman kung ano ang dahilan.

"Do you like him?" seryosong tanong nito. Pakiramdam ko gusto kong kilabutan sa ginamit niyang tono ng boses. Ngayun ko lang kasi narinig iyun. Parang hindi si Peanut ang kaharap ko. Bakit parang galit siya?

"Of course...i like him! Hindi ako magtatagal sa company niya ngayung gabi kung hindi ko siya gusto. Ang gaan --" hindi ko na natuloy pa ang sasabihin ko ng padabog itong tumayo. Hindi ko maiwasan na magtaka. Hindi din nakaligtas sa paningin ko ang pagkuyom ng kamao nito. Palatandaan lang na nagtitimpi ito sa galit.

"Are you okay? Bakit? May nasabi ba akong hindi maganda?" tanong ko sa kanya. Hindi ito sumagot bagkos mabilis ako nitong tinalikuran.

Nasundan ko na lang siya ng tingin.

"Ano kaya ang problema ng taong iyun? Weird! Bakit ang bilis nagbago ng mood niya? Nag-away ba sila ng fiance niya?" hindi ko maiwasang bulong habang muling inililibot ang tingin sa paligid. Tumayo na din ako dahil balak kong mag-ikot-ikot. Kailangan ko na talagang mahanap si Christopher dahil lumalalim na ang gabi. Wala ng dahilan pa para manatili ako sa party na ito.

Sa kakahanap ko kay Christopher hindi ko na namalayan pa na nakarating na pala ako sa may pool. Ayos lang naman iyun dahil marami pa rin namang mga bisita sa hindi kalayuan. Sinipat ko ng tingin ang paligid pero kahit anino ni Christopher hindi ko talaga makita.

Ilang sandali din akong nanatili sa pagkakatayo sa gilid ng pool ng marinig ko na may nagsaita mula sa likuran ko.

"Are you Charlotte Villarama?" tanong ng boses babae sa akin. Kunot noo akong napalingon at kaagad na sumalubong sa paningin ko ang fiance ni Peanut. Si Maureen Alvarado.

"Yes?" nagtataka kong sagot. Wala akong maisip na dahilan para lapitan niya ako.

"Wala naman...kanina pa kita gustong makausap...you know...gusto kong magtanong sa iyo kung may something ba na namamagitan sa inyong dalawa ng finace kong si Peanut.." tanong nito. Hindi ko naman maiwasan na magulat.

"What? What are you talking about? I mean...anong something?" nagtataka kong tanong.

"Huwag ka ng magmaang-maangan pa...babae din ako at sa mga kilos mo pa lang alam kong may gusto ka na sa kanya." sagot nito. Lalo naman akong nagulat.

Hindi ko akalain na may itinatago palang ka-praningan ang girl friend ng Peanut na iyun. Hindi ko akalain na pagbibintangan niya ako sa isang bagay na hindi naman nangyari. Hindi ko tuloy maiwasan na mag-init ang ulo ko. First time ko kasing ma-bastos ng ganito.

"Miss...Hindi ko alam kung ano ang ibig mong sabihin pero ito lang ang masasabi ko...hindi ko type ang boyfriend mo. Nandito ako dahil best friend siya ng Uncle ko." inis kong sagot sa kanya. Kaagad itong napangisi. Mukhang hindi ito satisfied sa sinabi ko ngayun. Pigil ko naman ang sarili ko na bigyan ito ng flying kick para matauhan.

"Ohh really? Iba yata ang sinasabi ng mga mata mo kumpara sa bibig mo. Hindi ko akalain na ang isa sa mga apo ng Villarama clan ay may itinatago din palang kalandian." nakangisi nitong wika. Pakiramdam ko biglang nanlaki ang ulo ko sa sinabi nito. Walang sino man ang nangahas na pagsabihan ako ng ganoon kabastos na salita. Hindi ako malandi at lalong wala akong nilandi.

"Shut up! Hindi ko akalain na mas mabaho pa pala sa imburnal ang kayang ilabas ng bibig mo Miss. hindi ko din alam na kaya mo palang magselos ng walang basehan...huwag mong ubusin ang pasensya ko, hindi mo ako kilala." halos pabulong kong wika ko sa kanya. Talagang ipinakita ko sa kanya na galit ako. Muli itong napangisi bago sumagot.

"Really, I know mabango ang pangalan ng pamilya mo sa lipunan...pero sa gagawin ko ngayun tingnan ko lang kung hindi ka mapag-usapan ng buong bansa...." nakangisi nitong wika bago sumulyap sa pool. Hindi ko naman nakuha ang ibig nitong sabihin pero nagulat ako ng bigla na lang itong tumalon...Medyo malayo kami sa lahat kaya alam kong walang sino man ang nakakita sa ginawa ng baliw na si Maureen maliban sa akin.

"Help! Help!" malakas na sigaw nito. Tulala naman akong napatitig dito. Akmang tatalunin ko na ito para tulungan ng mapansin ko ang pagdating ni Peanut. Diretso itong tumalon sa pool para sagipin ang baliw niyang nobya.

Chapter 300

CHARLOTTE POV

Tahimik kong pinagmamsdan habang iniaahon ni Peanut si Maureen mula sa pool. Todo iyak ang babae na parang nagpapaawa kay Peanut. Hindi ko maiwasan na maiyukom ang aking kamao.

Ako pa talaga ang pag-iinartehan niya? Ano ang palagay niya sa akin ganoon lang kadaling i-bully?

"Ohh my Gosh! Anong nangyari." narinig ko pang tanong ng kung sino.

Nang ilibot ko ang tingin sa buong paligid napansin ko na ang umpukan ng ilang bisita. Lahat nakikiusyuso kung bakit nasa pool si Maureen. May nakita din akong ilang media personel na tahimik na kumukuha ng footage.

Napapailing akong akmang tatalikod na ng marinig ko ang sinabi ni Maureen "Itinulak niya ako...Itinulak ako ni Charlotte Villarama!" malakas na wika nito kasabay ng malakas ng pag-iyak. Pakiramdam ko bigla akong na-freeze sa kinatatayuan ko. Malakas na bulungan ang umalingawngaw sa buong paligid. Nilingon ko si Maureen na noon mahigpit pa rin na nakakapit kay Peanut.

"Anong pinagsasabi mo? Bakit naman kita itutulak!" pasenghal kong sagot sa kanya. Lalong nagdrama si Maureen. Umiyak ito lalo na parang aping api.

Piste....artista nga talaga ang bruha. Iyun pala ang purpose niya kaya tumalon siya sa pool. Gusto niyang magmukha akong masama sa mga mata ng ibang tao. Gusto niyang palabasin na itinulak ko siya sa pool para magmukha akong kontrabida sa lahat.

Napansin ko pa ang nagtatanong na mga tingin ni Peanut sa akin. Muli 

akong umiling.

"Hindi ko siya itinulak. Hindi ka naman siguro ganoon ka-tanga para maniwala diba? Mag imbestiga ka bago ka maniwala sa babaeng iyan!" malakas ang boses na wika ko.

Bulungan ang narinig ko sa buong paligid. Ibat ibang reactions. May pabor at hindi pabor sa akin. Napahalukipkip ako.

"What have you done?" tanong ni Peanut sa akin. Bakas sa boses nito na nagtitimpi ito sa galit. Muli akong napabuntong hininga.

"Hindi tayo closed pero alam mo kung paano ako pinalaki ng mga magulang ko. Hindi ko kilala ang babaeng iyan at walang dahilan para itulak ko siya sa pool. Lumuwang yata ang turnilyo ng utak nya at kusa siyang tumalon." inis kong wika kay Peanut. Huwag na huwag niyang ipakita sa akin na kinakampihan niya ang baliw nyang girl friend dahil hindi ako basta-basta nagpapaapi kung kani-kanino lang..

"Tingnan mo, ayaw niya talagang aminin. Hindi ko alam kung bakit kailangan niyang gawin sa akin ito.. nilapitan ko lang naman siya dahil natuwa ako sa kanya...pero hindi ko akalain na itutulak niya pala ako sa pool." humahagulhol ng wika ni Maureen. Pigil ko naman ang sarili ko na sugurin ito at bigyang ng mag- asawang sampal.

Talagang inuubos ng babae ng ito ang pasensya ko. Sige lang...sisiguraduhin ko na hindi matatapos ang gabing ito na hindi lalabas ang katotohanan.

"Ayyy ang sama pala ng ugali. Akala ko ba mababait ang mga Villarama. Bakit mukhang kulang yata sa disiplina ang apo nila." narinig ko pang bulong ng kung sino. Hindi ko na lang iyun pinansin pa. Wala akong ginawang masama para magpaliwanag.

"Charlotte please...kung may problema ka pwede mong direktang sabihin sa akin. Hindi mo na kailangan pang manakit." wika ulit ni Peanut. Napahalukipkip ako at seryoso itong tinitigan.

Isa pa ito...mukhang paniwalang paniwala ang gago sa pinagsasabi ng girl friend nya. Naku, tigilan niya ako!

"How dare you! Sa palagay mo ba magagawa ko ang ibinibintang ng babaeng iyan? Well, siguro naman may CCTV diba? Dont tell me na wala!" inis kong sagot sabay titig ng masama kay Maureen. Kita ko ang pagbabago ng expression ng mukha nito. Para itong kinabahan na hindi ko mawari. Lihim akong napangiti.

"No need! I understand! Siguro nakulitan lang kanina sa akin si Ms.

Villarama kaya nya ako naitulak. No big deal at all!" sagot naman ito.

"No I insist! Review your CCTV. I am willing to stay hangat hindi mo nasusunod ang request ko." inis ko namang sagot. Tumitig muna sa akin si Peanut bago binalingan si Maureen.

"Tell me the truth, tinulak ka ba talaga niya? Kilala mo ako Maureen, sa lahat ng ayaw ko ay iyung niluluko ako!" Seryosong wika ni Peanut. Tahimik lang akong nanonood sa kanilang dalawa. Napansin ko pa ang pag-iling ni Maureen kaya naman kaagad na naningkit ang mga mata ko dahil sa inis.

Kaunting-kaunti na lang talaga at makakatikim na talaga ng flying kick sa akin ang babaeng ito. Hindi ko alam kung ano ang purpose niya at bakit kailangan niyang magsinungaling. Unang-una hindi kami magkakilala para pagtripan ng ganito.

Well, sorry na lang siya. Kinanti niya ako at hindi ko palalagpasin ang gabing ito na hindi nya mapagbabayaran iyun.

"What happened here?" Hindi na ako nagtaka pa ng biglang sumulpot ang kanina ko pa hinahanap. Si Christopher at hindi ko alam kung saan galing ang lokong ito. Mukhang galing sa mahabang pagtakbo dahil pawis na pawis ito.

"Bakit ngayun ka lang? Alam mo bang kanina pa kita hinahanap?" galit kong tanong dito. Nagulat naman ito bago dumako ang tingin kay Maureen na noon ay yukong yuko.

"What happened?" tanong nito sa akin. Umiling ako bago ito sinagot.

"Tanungin mo sila....pagsabihan mo ang Peanut na iyan na huwag siyang mambintang!' inis kong sagot. Kaagad na napakunot ang noo ni Christopher at hinarap na nito si Peanut.

"Kuya, anong nangyari? Bakit galit si Charlotte." tanong nito. Umiling si Peanut bago sumagot

"Misunderstanding! But dont worry, aayusin ko ito." sagot nito.

"Well, ayusin mo na! Hindi ako uuwi hangat hindi ito maayos or kailangan ko na bang tawagan ang lawyer namin? Maraming media sa buong paligid at hindi ko maatim na pagising ko bukas ng umaga sirang sira na ang pangalan ko.

Ang apelyedo ko!" galit kong sagot. Muling natameme si Peanut. Napabuntong hininga pa ito bago dahan -dahan na kinuha ang kanyang cellphone at may tinawagan.

"Okay, dont worry, aayusin natin ito. Kung wala kang nagawang kasalanan, wala kang dapat na ipangamba Charlotta!" mahinahon nitong sagot.

Tinaasan ko lang ito ng kilay sabay humalikipkip.

"May dapat akong ipangamba dahil hindi ko matatangap na pagbintangan ako sa isang kasalanan na hindi ko ginawa." galit kong sagot dito. Wala akong pakialam kung ano ang iisipin sa akin ng mga taong nasa paligid. Ang gusto ko lang ay mailabas ang inis na nararamdaman ko sa kanya.

Humanda siya...kapag lumabas ang CCTV footage, sisiguraduhin ko na pagsisihan ng Maureen na ito ang ginawa niyang pagkanti sa akin. Makikita talaga niya!

"Peanut...Darling, No need. Birthday party mo ngayun and supposed to be dapat mag-enjoy tayong lahat. Really, I am okay. HIndi naman ako nasaktan eh.

"katwiran naman ni Maureen. Halata sa boses nito na kinakabahan ito. Napaismid ako.

"No! Kalma ka lang diyan! Kukunin ko lang ibedensya na kailangan ko bago kita ihabla!" galit kong sagot sa kanya. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang biglang pamumutla nito kaya lihim akong napangiti.

Sisiguraduhin ko na luluhod ngayung gabi ang babaeng ito. Gusto niyang subukan kong gaano ako ka-m*****a, pwes pagbibigyan ko siya.