Governor’s Possession (Savage Men Series)

Chapter 1

 

Napabuga ako ng hangin habang nakatanaw sa labas ng bintana ng classroom namin. It's our first day pero hindi ko maipaliwanag kung bakit kanina pa mabigat ang pakiramdam ko. Mula no'ng lumabas ako ng dorm namin hanggang sa makarating kami rito ay hindi mawala ang kakaibang pakiramdam na 'yon. “Ang tagal naman ni Ma'am!” Napatingin ako sa katabi kong babae. Siya si Lana. My best friend slash enemy at the same time. Mula pa high school ay magkaibigan na kami. Tapos parehas pa kami ng course kaya hindi na kami napaghiwalay. Hindi ko na lang siya pinansin at muling tumingin sa labas ng bintana. Kita ko ang quadrangle kung saan maraming mga estyudante na naglalakad. “Jane, tignan mo, oh!” Muli akong napatingin kay Lana no'ng kinalabit niya ako. “Ano?” nakakunot ang noong sabi ko. Hindi ako nilingon ni Lana. Nakanguso lang siya kaya sinundan ko 'yon ng tingin. Lawrence? Natigilan ako nang makita ko kung sino 'yong nginunguso siya. Bakit andito rin siya? Papasok siya sa loob ng classroom. Umupo siya kaagad sa may unahang upuan sa tabi ng pinto na pinasukan siya. Kasunod niya ang isang lalake pa na mas mababa kaysa sa kanya. Lalo akong natigilan. Si Carlo. Best friend ni Lawrence. Napalunok ako at umayos ng upo. Naging boyfriend ko si Lawrence noong high school pa lang kami. Nagkahiwalay lang kami kasi nag-transfer na ako pa-Cavite. “Classmate natin sila?” gulat na tanong ni Lana. Tumingin na siya sa akin habang namimilog ang mga mata. Nakaawang din ang bibig niya na para bang gulat na gulat. Inirapan ko lang si Lana at muling tumingin sa bintana. “Tigilan mo ako sa mga tingin mo, Lana. Alam ko na 'yan.” “Sus!” Mahina siyang hinampas ang braso kong nakapatong sa hand rest ng upuan ko. “Parang sinasabi lang eh. Ang sungit mo talaga!” may himig na pagtatampo na sabi niya. Bahagya akong napatawa at nakapangalumbabang tiningnan siya. Nakanguso na siya habang nakatitig sa de keypad niyang cellphone. Napailing na lang ako at pasimpleng tinginan si Lawrence. Hindi ko naman masisisi si Lana kung nagtataka siya. Fourth year na kami pero ngayon lang namin nakita yung dalawa. Pero ano pa ba ang pakialam ko? Muli akong tumingin sa labas ng bintana. Matagal na kaming tapos. Ilang sandali pa ay halos mapuno na kami sa classroom. Hindi na rin magtagal at may pumasok na sa aming prof. Si Miss Avilla. “Good morning, class!” aniya at tumigil sa lamesang nasa unahan. Inilapag ni Miss Avilla ang mga dala niyang gamit sa ibabaw ng lamesa. Napansin ko agad na napasimangot ang mga kaklase ko. Isa kasing terror teacher si Miss Avilla kaya ayaw ng mga kaklase ko sa kanya. Ako naman, ayos lang. Mas maige na 'yon para magseryoso na ang lahat. Nasa mid forties na si Miss Avilla. Nakasuot siya ng slacks at long sleeve na polo shirt na pang babae. Mayroon din siyang suot na salamin at maayos na naka-pony tail ang buhok sa likod ng ulo. Ang lakas maka-CEO ang datingan niya palagi at awra. Pero ang mga kaklase ko ay sinasabing lesbian daw si Ma'am. Ayos lang sa akin, ang pogi kaya ni Ma'am.  “I know you already know me, but I will still introduce myself.” Inilibot niya ang kanyang paningin sa amin. “I will be your teacher in Com. Arts three and will be your class adviser. So, we will see a lot of times.” Ngumiti siya sa amin. Agad akong akong nakarinig ng mga pag-angal dahil sa sinabi ni Ma'am. Marami talagang may ayaw sa kanya. Papaano, may isang batch na binigyan niya ng tres lahat noon dahil hindi nagpasa ng mga assessment. Kung tutuusin ay mali ng mga estyudante. “Ay ano ba 'yan! Hindi tayo makakapag-party kapag si Ma'am adviser natin!” inis na sabi ni Lana. Napangisi lang ako sa sinabi niya. “Okay lang 'yon. Baka mamaya may kung sino-sinong lalake na naman kasi jowain mo.” Iniikot ni Lana ang kanyang mga mata. “So what? I love boys!” Previous Page Natawa na lang ako sa sinabi niya. Kahit kailan talaga itong si Lana. Hindi nadadala. Sa amin kasing dalawa ay siya ang mahilig makipagrelasyon. Wala rin namang hihindi sa kanya dahil maganda siya. Chubby pero kitang-kita ang hulma ng katawan niya. Hindi kagaya sa akin na sakto lang ang katawan. "Okay. I was late because there will be new changes in your while living in your hostel. Each building will be occupied by one course, at sa bawat isang floor ay para sa isang year level.” Natahimik kaming lahat. Pero si Lana ay malapad na ang mga ngiti. Dito kasi sa university ay pwedeng mag-dorm ang mga estyudante. Lalo na ang mga nasa college. Pabor sa akin ‘yon dahil kahit na may mga kamag-anak ako rito sa probinsya ay mas gusto ko pa ring mag-isa lang ako. Kasama na rin sa tuition namin ang accomodation fee kaya hindi na mahirap. “Ibig sabihin ay kayong magkakaklase ay magkakalapit lang ang mga kwarto. Sa isang block ay ang mga babae at ang sa kabila ay ang mga lalake. Two students per room.” Sumeryoso ang mga tingin ni Ma’am. “At malalaki na kayo at graduating, okay? Sana naman hanggang sa maka-graduate kayo ay walang mabubuntis.” Agad na nagtawanan ang mga kaklase ko. May ibang biglang nahiya at tumikom lang. Habang si Lana ay hindi na mapakali sa saya. Tumikhim si Ma’am Avilla. “Okay, enough. Bago tayo mag-umpisa ay ibibigay ko muna ang designated rooms niyo. After this, you can go out and fix your room, first.” “Ay, ma’am!” Biglang nagtaas ng kamay si Lana. Napatitig sa kanya si Ma’am at ang mga kaklase namin. Ano na naman kaya ang naiisip nitong gawin? Wala sa sarili na napatingin ako sa gawi nila Lawrence. Hindi siya nakatingin sa amin pero si Carlo ay nakangisi na agad. Feeling ko alam niya na kaklase niya ako. Nag-iwas na lang ako ng tingin at humarap sa harapan. Dahan-dahang tumayo si Lana. “Pwede po bang mag-request? Gusto ko po sanang kasama ang friend ko sa kwarto.” Napatingin ako sa kaibigan ko. Hindi manlang siya na hiya sa request niya. Noon kasi hindi kami magkasama sa room dahil nga school ang nagbibigay ng kwarto. Noong tumingin ako kay Ma’am ay seryoso lang siyang nakatingin. Tumingin siya sa akin at muling binalik ang tingin kay Lana. “Okay.” “Thank you, ma’am!” magiliw na sabi ni Lana. Napangiti na lang at hindi makapaniwalang umiling. “Ikaw talaga!” saway ko sa kanya. Tumawa lang siya nang mahina. “Magkasama tayo!” excited na sabi niya at pinalo-palo pa ang braso ko. Hindi na lang ako umangal sa kanya. Hindi na siya ngayon mahihirapan na pumunta-punta sa akin kagaya noon. Naubos ang oras ni Ma’am Avilla sa pagbibigay sa amin ng mga kwarto. Mayroon pa kaming iilang mga kaklase na nagrequest din na magkasama sila sa kwarto na pinagbigyan ni Ma’am. Room 3205 kami ni Lana. Kaso… kung minamalas ka nga naman. Katapat pa pala ng kwarto namin ang kwarto nila Lawrence.

 

 

 

Chapter 2

“Hoy, ano’ng nangyari sa ‘yo?” puno nang pagtatakang tanong ni Lana sa akin. “Bakit mo sinungitan yung dalawa?” Hindi ko siya sinagot. Kunyari ay wala akong narinig habang inilalabas ko ang mga damit ko mula sa maleta ko. Nasa loob na kami ng kwarto namin at sa sobrang kamalasan ko pa ay katapat ng kwarto namin ang kwarto nila Lawrence. Bakit ba kasi gano’n? Bakit na isip pa ng dean ‘yon? Hindi ba niya alam na hindi tama na pinagtatabi ang mga kwarto ng babae’t lalake? Naka-move on na ako kay Lawrence. Kaso, ewan ko. Hindi mawala yung guilt na nararamdaman ko. Alam kong matagal na ‘yon. Diyos ko! Five years na ang nakalipas! Siguro naman ay napatawad na niya ako, ‘di ba? “Jane!” tawag ulit sa akin ni Lana. Pagtingin ko sa kanya ay nakatayo na pala siya sa tabi ko at nakapamaywang pa. Itinigil ko ang ginagawa ko at tiningnan siya. “Bakit ba?” “Nakakahiya!” “Ano’ng nakakahiya ro’n? Ayaw ko silang makausap. Kung gusto mo siyang kausapin edi pumunta ka sa kwarto nila.” Itinuro ko ang sarili ko. “Pero ako? Hindi!” aniko at muling nagtanggal ng mga damit sa maleta kong nakapatong sa higaan ko. Sakto lang ang laki ng kwarto namin pero may sarili na kaming cr na nakapwesto sa tabi ng pinto. Bunker bed ang higaan namin ni Lana at napili ko sa ibaba. Sa may ulunan ng higaan namin ay may malaking bintana. Sa gilid ay may pahabang lamesa na pa-letter L. Sa paanan naman ang malaking closet kung saan namin ilalagay ang mga damit namin. Parehas kaming kaunti lang ang dalang mga damit ni Lana kaya sumakto sa amin ang closet. Sa may gilid sa tabi ng pinto ay ang mini kitchen namin. May lababo na roon at maliit na counter. May pabilong na lamesa na rin kami. At ito ang maganda, may sarili kaming tv na nakakabit sa pahabang bakal na nakadikit sa kisame. Maliit lang ‘yon pero flat screen. “Jane naman!” Umupo si Lana sa isang upuan sa may study table namin. “Akala ko ba naka-move on ka na sa tao? Bakit parang ano ka ngayon?” Bumuntonghininga ako. “Basta! Mag-ayos ka na nga lang diyan,” inis na sabi ko. Siguro kung ibang tao si Lana ay nainis na agad sa pagsusungit ko sa kanya. Pero hindi ibang tao si Lana. Sanay na sanay na kami sa ugali ng isa’t isa. Hindi ko nga alam kung paano ko siya naging kaibigan dahil masyado siyang outgoing. Ako? Mas gusto kong mag-isa at h’wag kumausap ng mga tao. Marami pang sinabing pangungumbinsi si Lana sa akin. Pero hindi ko na siya sinagot. Alam ko naman na gusto niya lang din ulit mapalapit kay Carlo. Noong maging magkarelasyon kasi kami ni Lawrence ay naging magkakaibigan kaming apat. At si Lana ay matagal ng gusto si Carlo. Nahihiya lang umamin. Kakausapin ko naman si Lawrence, hindi lang ngayon. Bubwelo muna ako. Hindi ko kasi alam kung ano ang sasabihin ko sa kanya. I mean, naghiwalay naman kami nang maayos noon. Kaso sa cellphone ko na lang siya hiniwalayan. Wala siyang ideya na nasa Cavite na ako kasi hindi ko sinabi sa kanya. Ayaw niya kasi na umalis ako. Ang totoo ay niyayaya na niya akong magtanan. Kaso ano ang gagawin ko? Mas gusto ko munang abutin ang mga pangarap ko. Hapon noong matapos kaming mag-ayos ng bago naming titirahan. Masasabi kong improving na ang university namin dahil may aircon na rin kami. Dapat lang dahil ang laki ng tuition namin. Kaya nga gusto nila Mama na rito ako mag-aral ng college. “Hay! Kapagod!” reklamo ni Lana at nahiga sa kama ko. Nakatayo lang ako sa tapat ng bintana at nakatanaw sa malawak na lupain. Nakakapagod din pa lang maglipat kahit kaunti lang ang mga gamit namin. Problema na lang namin ngayon ay pagkain namin. Tumingin ako kay Lana. “Lana bili tayo ng-” Natigil ako sa pagsasalita noong may kumatok sa kwarto namin. “Sino ‘yon?” “Ako na.” Naglakad ako palapit ng pinto at binuksan iyon. Natigilan pa ako noong makita ko kung sino ang kumakatok. “Hi, Jane!” magiliw na bati ni Carlo sa akin. Bahagya pa siyang kumaway at sumilip sa loob ng kwarto namin. Napatingin ako sa lalakeng nasa likod niya- si Lawrence. Isasara ko sana ulit kaso biglang binuksan ni Carlo nang malaki ang pinto at walang pakundangang pumasok sa loob. “Wow! Parehas lang pala ang kwarto ng girls at boys.” “Carlo!” masayang tawag ni Lana kay Carlo. Tumayo siya at lumapit dito. “Kumusta? Pasensya na kanina.” Tumawa si Carlo nang kaunti. “Ayos lang.”  Napalunok ako at nahihiyang tumingin kay Lawrence. Hindi rin naman kasi siya nagsasalita. Nakatitig lang siya sa akin na para bang may gusto siyang sabihin. “P-Pasok ka.” Awkward. Tipid na ngumiti si Lawrence. “Salamat,” aniya. Gulimid na ako at hinayaan siyang pumasok sa loob. May dala siyang supot at inilapad niya iyon sa lamesa. Isinara ko naman ang pinto at nanatili lang na nakatayo roon. Gusto kong magtago pero sa liit ng kwarto namin, saan naman ako magtatago? “Ang galing naman! Parang nagkaroon tayo bigla ng reunion.” “Oo nga!” tugon ni Lana kay Carlo. Biglang natahimik ang paligid namin. Si Lawrence ay nakatayo lang sa tabi ng lamesa habang si Lana at Carlo ay nasa dulo ng higaan namin. Kahit na nahihiya ay naglakad ako papunta sa kama ko at doon na upo. Bahala si Lana magentertain sa mga bisita namin. Tumikhim si Lawrence kaya napatingin ako sa kanya. Ang gwapo niya sana. Chinito kasi siya at matangkad. Pakiramdam ko nga ay may lahi siyang intsik pero wala naman daw. Maputi rin kasi ang balat niya. Agad akong nag-iwas ng tingin noong mapatingin din siya sa akin. “May dala kaming ulam ni Carlo. Maganda ata kung sabay-sabay tayong kumain ng hapunan.” “Wow! Talaga?” Lumapit si Lana sa lamesa at tiningnan ang dala nila Lawrence. Naamoy ko agad ang lechong manok na nakalagay roon. “Hmm! Mukhang masarap ‘to, ah?” “Kanin na lang!” ani naman ni Carlo. “Ay. Wala pa pala kaming kanin. Alam ko na.” Lumapit si Lana kay Carlo at hinawakan ito sa braso. “Bili tayo kanin para hindi na tayo magsaing. Bukas pa kami mamimili ng pagkain ni Jane eh.” Bigla akong nataranta sa sinabi ni Lana. Ano? Iiwan nila kaming dalawa rito? Bago pa man ako makapagsalita ay hinatak na ni Lana si Carlo palabas ng kwarto. Napaawang na lang ang bibig ko habang nakatingin sa pinto na nilabasan nila. Napatingin ako kay Lawrence. Halatang nagulat din siya sa pag-alis ng dalawa. Nahihiyang tumingin siya sa akin. Nagiwas ako ng tingin at tumitig sa study table namin. Tumayo ako at kunyari ay inayos ang mga libro at iba naming gamit na kanina pa inayos ni Lana. “Ahm, Jane. Pwede ba tayong mag-usap?” Natigilan ako noong magsalita si Lawrence. Pagtingin ko sa kanya ay nakatayo na siya sa may malapit sa akin. Bahagyang nanlaki ang mga mata ko sa gulat pero kinontrol ko ang sarili ko. Pinilit kong ngumiti sa kanya. “A-Ano naman ang pag-uusapan natin?” tanong ko. Muli akong tumingin sa study table at ginalaw-galaw ulit ang mga gamit doon. Pero natigil ulit ako noong hinawakan ni Lawrence ang kamay ko. Bigla akong nakaramdam ng kakaibang kilabot dahil sa ginawa niya kaya mabilis ko iyong binawi. Hinarap ko siya pero umatras ako ng isang hakbang dahil malapit na pala siya sa akin. Napalunok ako noong napatitig ako sa mga mata niya. Mapupungay ang singkit niyang mga mata. “Ahm. L-Lawrence.” Umupo ako sa kama ko. “Kung tungkol sa atin iyon. Matagal na tayong tapos. Please, h’wag na nating ibalik?” pakiusap ko sa kanya. Nakita ko agad ang pait sa kanyang mga mata. Bigla akong nakaramdam ng awa dahil sa nakita ko sa kanya. So, all this years ay umaasa pa rin siya sa relasyon naming dalawa? Kaya ba siya nandito? Napatungo siya. “S-Sorry.” Tumungo rin ako. Mabait naman si Lawrence. Noong kami pa ay masasabi ko na talagang seryoso siya sa akin. Siya iyong tipo ng lalakeng papangarapin ng mga babae. Gwapo na tapos magaling pa magdala ng relasyon. Pero hindi ko kasi kayang tapatan ang pagmamahal niya. Narinig ko ang malakas na pagbuntonghininga niya. “O-Okay lang,” aniya. “Naiintindihan ko.” Unti-unti akong nag-angat ng paningin. Nakatitig na siya sa akin pero maluha-luha siya. Siguro kung ako pa ang batang ako baka binawi ko ang sinabi ko kay Lawrence. Kaso hindi ko na kaya. “Sorry.” Ngumiti siya sa akin at dahan-dahang lumapit. “Okay lang. H’wag kang mag-alala. Pero pwede ba tayong maging magkaibigan pa rin?” tanong niya. Ilang sandali ko pa siyang tinitigan. Kitang-kita ko ang pait sa mga mata niya. Nakangiti siya pero hindi abot hanggang sa mga mata. Bakit parang nakonsensya ako kaagad? Pero kapag kasi hindi ko ‘to ginawa ay mas masasaktan lang kami parehas. Oo, naging masaya ako sa kanya. Pero hindi ko na maibabalik yung dating nararamdaman ko sa kanya. Ngumiti ako. ‘Yong totoo at hindi pilit. “Oo naman! Naging magkaibigan pa rin naman tayo noon.” Inilahad niya ang kanyang mga kamay. Inabot ko iyon at nakipagkamay sa kanya. Medyo na ilang pa ako dahil hindi niya agad binitawan ang kamay ko. Mabuti na lang at dumating na sila Carlo kaya nabawi ko na ang kamay ko. Siguro nga. May mga relasyon na kahit na ano ang gawin natin ay hindi na maibabalik pa.

 

 

 

 

Chapter 3

Masasabi kong nagkaroon na kami ng closure ni Lawrence matapos naming magkausap. Kagaya noong nasa high school pa lang kami. Kaming apat ang naging magkakaibigan. Noong una ay medyo na ilang pa ako. Syempre? Ex ko pa rin siya kahit papaano. Lalo na no'ng nalaman ko na talaga pa lang nag-transfer sa university namin si Lawrence para lang magkausap kami. Bigla tuloy akong nakonsensya. Pero kahit na gano'n ay hindi pa rin ako sa kanya nakipagbalikan. Tsaka sabi naman niya ay ayos lang iyon dahol naging magkaibigan naman kami ngayon. Madalas ay napunta silang dalawa sa kwarto namin. Sabay-sabay kaming apat kumakain palagi. Never kong na imagine na magiging masaya pala nang ganito ang last year ko sa college. Swerte pa namin na palagi kaming magkakasamang apat tuwing reporting. Kagaya ngayon, nandito si Lawrence at Carlo sa kwarto namin. Report kasi namin bukas kaya kailangan na naming matapos ang kakailanganin namin. Ako, na nasa higaan ko ay naghahanda ng mga questionnaire. Sina Carlo naman at Lana ay busy sa pagsusulat ng mga output namin. Nakapwesto sila sa lemasang dinala namin sa gitna ng pagitan ng mga higaan namin. Si Lana nakaupo sa higaan ko. Si Carlo ay kay Lana kung saan nakapwesto si Lawrence. Ito ang nakatoka sa pagre-research sa iba naming irereport. “Ano ba 'yan, Carlo? Ayusin mo naman!” reklamo ni Lana. Pagtingin ko sa kanya ay nakabusangot na siya at masamang tinitingnan si Carlo. “Ayos naman, ah? Lagyan natin ng smiley para matuwa si Ma'am sa atin.” Ngumisi si Carlo at pinagpatuloy ang pagsusulat sa manila paper. Napailing na lang ako habang nakangiti. Kanina pa kasi sila nag-aaway sa ginagawa nila. “Carlo, h'wag mo ngang ini-stress niyan ni Lana. Hindi ka sasagutin niyan sige,” biro ni Lawrence. “Eww!” “Ano?!” magkasabay na sabi nilang dalawa. Lalo akong natawa dahil nanlaki ang butas ng ilong ni Carlo. Lumapit pa siya kay Lawrence para paluin ang tuhod nito. Ayon, sinapak tuloy ni Lawrence. “Hoy! Tama na 'yan at tapusin na nating 'to. Inaantok na ako,” saway ko sa kanila. “Ito kasing si Carlo eh!” “Parang-awa niyo na po!” Natigilan ako noong may narinig akong isa pang boses na sumabay sa pagsasalita ni Lana. Napatingin ako sa binata namin na bahagyang nakabukas. Hindi ko alam pero bigla akong nakaramdam ng kaba dahil doon. “Ayusin mo na kasi!” “May narinig ba kayo?” tanong ko. Ibinaba ko ang hawak kong ballpen at yellow pad saka bahagyang lumapit sa may bintana. “Ano 'yon, Jane?” nagtatakang tanong ni Lawrence. Sumenyas ako na tumahimik sila at nakiramdam. “Hayop ka!” Parang may sumuntok sa dibdib ko noong lalong bumilis ang tibok ng puso ko. Mahina ang boses. Napakahina. Pero mababakas doon ang matinding takot. Wala sa sarili na napatayo ako at lumapit sa bintana. “Jane, bakit?” Boses na ni Lana ang narinig ko. Sinenyasan ko lang sila ng wait lang at nakiramdam. May naririnig akong mga ungol na para bang nasasaktan. Pagsilip ko sa bintana ay madilim ang labas. Iyong bintana ay sliding na gawa sa salamin. May makapal na kurtina ang nakatakip doon para hindi kami kita sa loob. Bukas ang kalahati niyon kaya siguro may naririnig ako sa labas. Lalo akong kinabahan noong hinawakan mo na ang kurtina at bahagyang sumilip doon. Kitang-kita ko muna sa pwesto ako ang ilang tao sa may 'di kalayuan. Hindi ko mabilang kung ilan dahil madilim talaga ang paligid. Tapos may nagtataasang mga damo pa. Siguro kung wala kami sa fourth floor ay 'di ko makikita ang mga ito.  Iyong tatlo sa kanila ay may hawak na flashlight. Noong matitigan ko kung ano ang iniilawan nila ay napanganga ako. May lalakeng nakaluhod at nakagapos ang mga kamay patalikod. Ilang sandali pa ay halos mapalundag ako noong makarinig ako nang malakas na mga putok. Nabitawan ko ang kurtina at napalayo ako sa bintana. Did I just see a man get killed? “Jane?” Agad akong napaiwas noong may maramdaman akong humawak sa balikat ko. Pagtingin ko ay si Lawrence iyon na labis na nag-aalala. “Ayos ka lang ba? Ano 'yon? May narinig kaming putok?” “H-Ha?” “Jane. Namumutla ka? Ano 'yon?” tanong naman ni Lana. Akma itong lalapit ng bintana pero mabilis kong iniharang ang sarili ko sa bintana. “W-Wala! Wala.” Tumalikod ako sa kanila at huminga nang malalim. May pinatay! Pinatay nila yung lalake! Pinilit kong ikalma ang sarili kahit na ramdam ko na ang panginginig ng mga kamay ko. Habang hindi binubuksan ang kurtina ay isinara ko ang bintana at ini-lock iyon. Noong muli akong lumingon sa kanila ay tatlo na silang nakatingin sa akin na puno ng pag-aalala. “A-Alam niyo, bukas na lang natin 'to gawin. B-Biglang sumama ang pakiramdam ko eh.” Pinilit kong ngumiti sa kanila. “Ano'ng masakit sa 'yo? Kailangan mo ba ng gamot? Teka. Bibili ako.” Tumalikod si Lawrence at akma nang lalabas ng kwarto. Pero hinawakan ko agad damit niya saay likurang parte upang hindi siya makapaglakad. “H-Hindi na! Sige na. Gusto ko na matulog. Magpahinga na tayo.” Pinilit ko ulit ngumiti. Hindi pa sila naniwala sa akin na kailangan ko lamg matulog para maging maayos. Pero kalaunan ay nakinig din sila. Lalo na noong may narinig kaming nagsisigwan sa labas ng kwarto namin. Kinakabahan pa ako dahil akala ko nakita ako noong mga tao sa ibaba. Pero may nag-aaway lang pa lang magkasintahan. Noong makapagligpit kami ay nahiga na rin kami agad. Ako naman ay hindi agad dinalaw ng antok. I can't believe what I saw! May pinatay sila sa likod ng dorm namin! Sino naman ang gagawa no'n? Bakit sa likod pa ng building namin? At higit sa lahat, bakit nila pinatay?! Hindi ko alam kung anong oras na ako nakatulog. Pero buong gabi ay hindi na nawala ang takot ko dahil sa nakita ko. Kinabukasan. Paggising na paggising ko ay sumilip ako kaagad sa bintana. Wala na akong nakitang mga tao pero may nakita akong part na tumba ang mga nagtataasang mga damo. Hindi ko na lang sana papansinin iyon pero hanggang sa makapasok na lang kami ay hindi pa rin nawawala ang pakiramdam ko na gusto kong puntahan iyon. Parang may kung anong tumatawag sa akin na silipin ang pinangyarihan. Kaya heto ako, nagpaalam ako sa third subject namin ngayong araw para lang pumunta rito sa likod. Halos lahat sa amin ay may pasok kaya sigurado ako na walang mga tao sa mga kwarto ngayon. Kabadong-kabado pa ako habang hinahawi ang mga damo habang naglakakad ako. Sana naman walang makakita sa akin. Makalipas ang ilang sandali ay natunton ko rin ang mga natumbang mga damo. Muli akong binundol ng kaba noong makita ko ang pulan likido na basa pa. Sariwang-sariwa pa ang dugo- ibig sabihin ay hindi ako nagkakamali sa nakita ko. Nakagat ko ang labi ko habang nakatitig doon. Kung sino ka man, bakit ka kaya nila pinatay? At bakit parang wala manlang ibang nakarinig sa nangyari. Tumingin ako sa building namin. Hindi masyadong malayo ang pinangyarihan. Kung ako na nasa fourth floor ay nakita at narinig ko iyon, siguro naman ang mga nasa first floor ay gano'n din. Sila kasi ang malapit. Pero bakit parang wala akong narinig na usapan kanina. Imposible na hindi magtanong ang mga estyudante tungkol sa tatlong putok na iyon. Napabuntonghininga ako at muling tumingin sa dugo. Ano ba ang ginagawa ko rito? May pinatay. Ibig sabihin may panganib. Bakit ba nangingialam pa ako? Tumalikod na ako at akma nang maglalakad. Pero napatigil ako noong maalala ko ang isang nakaumbok na bagay sa gitna ng maraming dugo. Muli akong tumingin doon at tinitigan iyon. Nagtingin-tingin ako sa paligid. Noong may nakita akong stick ay kinuha ko iyon at dinutdot ang nakaumbok sa gitna ng dugo. Napakunot ang noo ko noong may maramdaman akong matigas na bagay. Gamit ang stick na hawak ko ay hinila ko ang bagay na iyon sa parte kung saan walang dugo. Kinuha ko ang panyo ko at pinantakip iyon sa kamay ko para makuha ang bagay na iyon. “Wallet?” aniko noong mapunasan ko iyon. Coin purse pala iyon. Napakaliit lang niyon at pula rin ang kulay kaya hindi agad mapapansin. Muli kong tiningnan ang dugo. Pagkatapos ay ang wallet naman ang tinitigan ko. Ano kaya ito?

 

 

 

 

Chapter 4

 

Dali-dali akong bumalik sa building namin noong makuha ko na ang wallet. Hindi ko alam kung bakit gano’n na lang ang kaba ko habang naglalakad. Pakiramdam ko kasi ay hawak-hawak ko ang pinaka importanteng gamit ngayon sa school. Papaliko na sana ako sa room namin noong bigla akong may nakabunggo. Napangiwi ako at magagalit na sana pero natigilan ako noong matitigan ko kung sino ang nakasalubong ko. “I'm sorry. Ayos ka lang ba, hija?” nag-aalalang tanong ng matandang lalaking nasa harapan ko. Napaatras ako at agad na tinanggal ang pagkakahawak niya sa akin. “A-Ayos lang po ako! Sorry!” kinakabahang sabi ko at agad na tumungo. “Ayos lang. Nagmamadali rin ako. Mag-iingat ka sa dinadaanan mo. Baka mapahamak ka lalo.” Agad kong napatingin sa kanya. Bigla akong binalot ng takot dahil sa kaniyang mga ngiti. Pakiramdam ko ay may kakaibang kahulugan ang kaniyang sinabi. Tumango na lamang ako at nagpatuloy na sa paglalakad. Kilala ko siya. Madilim ang paligid kagabi ngunit tanda ko ang pustura ng lalaking bumaril sa lalaking nakagapos kagabi. At sigurado ako na siya iyon! Si Sir Navarro, ang dean ng university namin. Ang alam ko ay pamangkin niya ang may-ari ng university na ito at siya lamang ang humahawak. Hindi na ako nagtataka kung nakita ko sila kagabi dahil ang may hawak ng lugar namin ang pamilya nila. Dali-dali na akong pumasok at naupo sa pwesto mo. Doon lang ako nakahinga nang maluwag. Agad kong pinunasan ang butil ng mga pawis sa noo ko at nagpaypay sa leeg. Hindi ko akalain na nakaharap ako ng isang mamamatay tao. “Jane!” Napaigtad ako noong biglang may humampas sa braso ko. Halos mahampas ko na si Lana dahil sa gulat ko. Agad siyang umiwas habang nakataas ang kamay. “Bakit ba nanggugulat ka?!” gulat na tanong ko. Pinandilatan ako ni Lana. “Anong ginulat? Tinawag lang kita! Ano bang nangyari sa 'yo at namumutla ka? Saan ka nanggaling?” Bahagyang lumambot ang ekspresyon ko. Nag-iwas ako ng tingin sa kanya at bumuga ng hangin. “Wala,” matipid na tugon ko sa kanya. Kukuhain ko sana ang wallet sa bulsa ko pero bigla kong na alala si sir Navarro. Baka malaman niya ang tungkol doon. Tumayo ako. “Oh, saan ka na naman pupunta? Sa canteen ba? Sama ako!”  Hinawakan ko si Lana sa balikat at muling pinaupo. “Sa banyo! Diyan ka lang.” Hindi na siya nagpilit na sumam sa akin kay nagpunta na ako sa banyo. Bawat room sa amin ay may sariling banyo. Pero kailangan pang lumabas para lang makapunta roon. Swerte ko kasi nagkataon na walang magamit sa banyo namin kaya pumasok na ako sa loob at ni-lock iyon. Hindi rin kagaya ng ibang mga school, ang mga banyo sa amin ay malilinis at mababango. Kaya kahit tumambay ako ngayon ng ilang oras sa banyo ay hindi naman ako mamamatay sa amoy. Isinara ko ang bowl at naupo roon. Hindi ko alam kung bakit sobrang na ku-curious ako sa laman ng wallet. Siguro dahil galing ito sa lalaking pinatay. Pakiramdam ko ay may laman iyon na pwede kong maitulong sa kaniya. Huminga na ako nang malalim at kinuha ang wallet sa bulsa ko. Binuksan ko ang wallet na bahagya pang nanginginig ang mga kamay. Una kong nakita ang isang papel na nakatupi. Kinuha ko iyon at binuklat. Napakunot ang noo ko. May mga numero iyon at parang address ng bahay o lugar. Marasigan? Malapit lang iyon sa amin. Muli kong itinupi ang papel at tiningnan pa ang laman ng wallet. Doon ko nakita ang isang maliit na itim na bagay. Kinuha ko iyon. Isa iyong memory card na pang cellphone! Dali-dali kong ipinasok ang papel sa wallet at ang memory card. Kinuha ko ang cellphone ko saka kinalikot iyon. Nandito na ako. Kailangan kong makita kung ano ang laman ng memory card na iyon. Tinanggal ko ang case ng cellphone ko at inalis lagayan ng memory card. Inilagay ko na iyon sa cellphone ko at noong maayos ko ang lagay ay muli ko nang binuksan ang cellphone ko. “Okay, Jane. Kung ano man makita mo rito. Titingnan mo lang. Please! Sobra na ang pagiging curious mo!” Bumuga ako ng hangin. Pumunta ako agad sa files ng card na nakuha ko. Napakunot pa ang noo ko noong makita kong iisang folder lang ang laman niyon. Nakasulat pa sa folder niyon na 'buksan mo' kaya naman ay sinunod ko ito. Isang video file ang bumungad sa akin sa folder na iyon. Kita ko mula sa thumbnail ang isang lalake na medyo mahaba na ang buhok. “Wala pala akong earphone.” Ibinaba ko ang cellphone ko. Hindi ko pwedeng mapanood ito rito dahil baka may makarinig sa akin. Pero hindi na ako mapakali. Kinagat ko ang kaliwang hinlalaki ko at pumikit. Bahala na nga! Muli akong dumilat at tumayo. Sumilip muna ako sa labas upang makita kung may tao ba. Noong masiguro kong walang tao sa hallway ay muli kong sinara ang pinto at ini-lock iyon. Naupo ako sa bowl saka pinahinaan ang volume ng cellphone ko. Sakto lang sa alam kong maririnig ko ang sasabihin sa video. Binuksan ko na ang video. Isang lalaking nakaputi at mahaba na ang buhok ang nakatapat sa camera. Mamula-mula ang kaniyang mga mata na may itim sa ilalim. Para siyang ilang gabing hindi natulog. Halata ang takot sa kaniyang mga mata at panay tingin din sa gilid na para bang may hinahanap. Sakto lang ang video na makita ko ang hanggang dibdib niya. Hindi ko rin masabi kung siya ba ang lalaking nakitang binaril kagabi. Ngunit sigurado akong siya ito. “H-Hello? A-Ako si James Marasigan. Siguro… patay na ako,” maluha-luha kong sabi. “Wala na akong pakialam kung sino ka man pero sana hindi ikaw ang amo ko! Hayop kayo!” Bigla na pang humagulhol si James na parang bata. Noong mahimasmasan siya ay tumikhim siya at muling tumitig sa camera. “A-Ako si James. D-Dati akong nagtatrabaho kay Rodrigo Navarro. Na ngayon ay gobernador na rito sa Eastern Samar. Bodyguard niya ako at lahat ng mga ipinag-uutos nila ay sinusunod ko. Kung nasaan siya ay kasama niya ako. Kaya lahat ng mga ginagawa niya ay alam ko. Hanggang noong huling dalawang buwan lamang. Galit na galit si Boss. S-Sinugod namin si Governor Marco. W-Walang habas niyang pinatay si Gov!” Muling humagulhol si James. Nasapo ko ang aking bibig. Ibig sabihin totoong pinatay si Gov? Grabe! Mayroon kasing usap-usapan sa amin na pinatay raw ang dating gobernador. Ngunit pinabulaanan iyon kaagad ng kampo nila. Maging ang pamilya ni Gov ay tahimik sa totoong nangyari. Ibig sabihin pala ay totoo iyon? At ang bagong gobernador namin ang gumawa? Ang sama-sama niya! Huminga ako nang malalim at kinalma ang sarili. Dahil sa aking nalaman ay bumilis ang tibok ng puso ko. Kilala sa pagiging mabait at marespeto ang bagong gobernador. Kaya hindi ako makapaniwala sa aking nalaman ngayon. “Hindi ibinigay ni Gov. Marco ang kayamanang nakuha nila sa lupang pinagtayuan nila sa bagong university na pinapagawa sa Artiche. Alam ni Boss na may kayamanang nakatago roon kaya niya iyon binili ngunit unang nakakita ang mga tauhan ni Gov. Marco. Pero iyon ibinigay ni Gov. at sinabi lang kay Boss na wala silang nakita. Kaya noong malaman ni Boss ang totoo ay pinatay niya si Gov. Iyon ang unang pagkakataon na nakita ko si Boss na gano'n. Para siyang nababaliw habang pinapatay si Gov. Wala akong nagawa kundi ang panoorin siya sa takot na ako ang pagbalinan niya. “Sinamsam namin lahat ng kayamanan na nakuha ni Gov. Na ngayon ay nasa akin. Alam ko. Ang tanga-tanga ko dahil kinuha ko iyon pero hindi ko na kaya. Matapos ang unang pagpatay ay naulit pa iyon. Balak gumawa ni Boss ng malaking resort at isang barangay ang maapektuhan niyon. Hindi na kaya ng konsensya ko dahil pati ako ay inuutusan na niyang pumatay! Hindi ko kaya! Kaya ikaw. Kung sino ka man. Nasa papel ang address kung nasaan ang pera at ginto na nakuha ko sa kanya. M-May mga nakuha rin akong papeles na naglalaman ng mga illegal na gawain ni Boss. Ikaw na ang bahala kung ilalabas mo iyon. Pero gamitin mo ang pera sa mabuti. At h'wag na h'wag mong hahayaang makuha ulit iyon ni Rodrigo Navarro! Hanggat kaya mo ay lumayo ka sa demonyong iyon!” Iyon ang huling sinabi ni James bago tumigil ang video. Napasandig ako at tulalang napatitig sa dingding ng banyo kung nasaan ako. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko sa aking napanood. Pero isa lang ang alam ko. Isa lang ang naunawaan ko. Isang demonyo si Governor Rodrigo Navarro.

 

 

Chapter 5

Tulala ako sa buong klase namin. Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko matapos kong mapanood ang video ni James. Hindi ako makapaniwala na ang isang Rodrigo Navarro ay isa pa lang mamamatay tao. Nakita ko siya noon dahil siya ang may-ari ng eskwelahan na ito. Once a year nagpupunta siya rito para bisitahin ang buong school. Noong unang kita ko sa kanya ay masasabi ko naman na mabait siya. Napaka galang niya sa mga tao at marespeto sa mga babae. Kaya nakagugulat nagbabalat-kayo lang pala siya. Halang ang kaluluwa. Muling bumalik ang ulirat ko noong marinig ko ang malakas na tunog ng bell. Agad na napuno ng bulungan ang loob ng classroom namin. “That's it for today, class. Don't forget your assignment for our next meeting,” paalam ng prof namin. Agad na sumagot ang mga kaklase ko ng “Yes ma’am!” at nagsipaghandaan na para sa paglabas. Pero ako? Nanatili akong tulalang nakatingin sa unahan namin. Hindi ko alam kung bakit may pumipigil sa akin na lumabas ng silid na ito. “Hoy, Jane! Halika na? Ano pang hinihintay mo riyan?” tanong ni Lana at marahang dinutdot ang braso ko. Tiningnan ko siya. “Heto na,” walang ganang sabi ko at inayos na rin ang gamit. “Alam mo? Kagabi ka pa. Ano ba talaga ang nangyayari sa ‘yo? May nakita ka bang nagsi-sex sa likod-” Mabilis kong tinakpan ang bibig niya bago pa niya matapos ang kaniyang sasabihin. Pinandilatan ko si Lana at tumingin sa paligid. Halos wala na ang mga kaklase ko sa loob. Iilan na lang ang naroon na hindi naman nakatingin sa amin. “Ang ingay mo!” saway ko sa kanya. Agad namang tinanggal ni Lana ang kamay ko. “Ang OA mo naman! Siguro nagsi-sex nga-” “Lana!” pigil ko ulit sa kanya. Nginusuan lang ako ni Lana. “Fine! Oo na! Tatahimik na!” Inirapan ko siya at kinuha na ang bag ko. Sana nga ay nagsi-sex na lang ‘yong nakita ko kagabi. Hindi sana ganito ang pakiramdam ko. Gusto ko nang pumunta sa mga pulis kaso alam ko na magmumukha lang akong tanga. Isa pa, paano kung ako naman ang patayin? Ayaw kong madamay. Mabigat sa pakiramdam pero pipilitin ko na lang na kalimutan. “Uy! Sila Carlo!” Agad na tumakbo si Lana sa may gilid ng room kung saan nakatayo sina Lawrence at Carlo. Sandali akong napatigil at bumuntonghininga. Kailangan kong alisin sa isipan ko ang nalaman ko. Umiling-iling ako at naglakad na papalapit sa kanila. “Tagal niyo naman!” reklamo agad ni Carlo. “Sus! Ito kasing si Jane. Halika na,” yaya ni Lana at naglakad na rin. Nauuna silang maglakad at sumunod lang kami ni Lawrence. “Daan tayong grocery? Nakagugutom tuwing gabi eh,” ani Carlo. Tapos na ang klase namin para ngayong araw kaya pwede na kaming umuwi. Maigi na rin iyon dahil parang bumigat ang pakiramdam ko. Kanina ko pa nga gustong humiga sa higaan ko. “Jane, ayos ka lang ba?” Napatingin ako kay Lawrence. Nakakunot ang noo niya habang nakatitig sa akin kaya pinilit kong ngumiti. “O-Oo naman. Bakit?” “Namumutla ka kasi. Parang hindi ka rin mapakali. Kanina pa kita napapansin na parang ang tahimik mo. Masama ba ang pakiramdam mo?” “True!” biglang sabat ni Lana at tumingin pa sa amin. “Kanina pa ‘yang umaga tulala pagkagaling sa banyo.” Muli siyang naglakad. Naiikot ko ang mga mata ko. Kahit kailan talaga ‘to. Tiningnan ko si Lawrence. “Ayos lang ako. Medyo hindi lang maganda pakiramdam ko ngayon.” “Gusto mo dumeretso na tayo sa boarding house para makapagpahinga ka na?” Mabilis akong umiling. “Naku! Okay lang ako. Sabay na tayo sa kanila. May gusto rin akong bilhin.” “Sigurado ka ha?” Tumawa na ako at marahang hinampas ang braso ni Lawrence. “Ayos nga lang ako! Ano ka ba? Parang hindi mo ako kilala.” Natatawang tumango si Lawrence. “Okay. Sabi mo eh.” Naglakad na kami. Mas maigi na ang ganito na wala silang alam tungkol sa nalalaman ko. Palabas na kami ng school noong mapansin ko ang grupo ng mga estyudante na nakatambay sa may tabi ng gate. Madadaanan namin sila kaya hindi ko maiwasang marinig 'yong pinag-uusapan nila. “Grabe 'yong bangkay, ‘no? Sino kaya ang gumawa no’n?” Napatigil ako sa paglalakad. “Kaya nga. Kita ko na utak kanina. Tsk! Katakot lumabas ng dorm pagkagabi!” Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Lumapit ako bigla sa kanila kahit hindi ko naman mga kilala. Good thing na mukha silang first year lang. “Ano 'yong pinag-uusapan niyo? Anong bangkay?” tanong ko. Nagtatakang tiningnan nila ako. “Ahm. Doon po sa may basurahan sa dulo, may nakitang bangkay ng lalake. Pinatay po ata kasi may butas sa ulo at mga tali sa kamay,” paliwanag ng isang estyudante. Bigla akong binundol ng kaba. Hindi na ako sumagot sa kanila at nagmamadaling nang naglakad. Naririnig ko pang tinatawag ako nila Lana pero hindi ko sila pinansin. Iba ang dereksyon ng basurahan sa dulo ng barangay malapit sa school. Doon tinatambak ang mga basura bago hakutin ng mga dump truck. Pagkarating ko roon ay nakita ko agad ang kumpulan ng mga tao. May iba na nakapambahay na mga sibilyan at ang iba ay mga estyudante. Sumiksik ako sa kanila hanggang sa mapunta ako sa unahan. Tumigil ako noong may dilaw na tali nang humarang sa akin. Mayroong pulis na nakaupo sa tabi ng nakahigang katawan. Naglakad pa ako papunta sa gilid hanggang makita ko ang mukha ng katawan. Napanganga na lamang ako noong makita kong si James iyon! Humigpit ang hawak ko sa tali at agad na nangilid ang mga mata. Ramdam ko rin ang pagbilis ng tibok ng puso ko dahil sa galit! Nakakagalit! Pinatay na nga nila si James nang walang kalaban-laban tapos itinapon pa ito sa basurahan! Ni hindi manlang nila nagawang bigyan ito nabg maayos na libing o ibigay na lamang sa pamilya ni James. Napaka sama nila! Agad kong umalis sa harapan noong maramdaman kong nagpupuyos na ang emosyon ko. Pinanusan ko ang mga mata ko at nanghihinang naglakad pabalik ng school habang nakatungo. Ang sama-sama nila! Gusto kong maiyak dahil sa galit. Gusto kong sumigaw at sugurin ang mga Navarro ngunit sino ba naman ako? Isa lang ako sa mga kagaya ni James na madaling patayin para sa kanila. Na kapag bumangga sa kanila ay siguradong mamamatay rin. “Whoa!” “Ouch!” Nasapo ko ang aking ulo. Muntik pa akong matumba noong may nabangga akong matigas na bagay mabuti na lang at may humawak sa baywang at braso ko. Pag-angat ko ng ulo ay nanlaki ang mga mata ko noong makita ko kung sino ang may hawak sa akin. Aalis sana ako sa kaniya ngunit mas lalong humigpit ang pagkakahawak niya at mas idinikit pa ako sa kaniyang katawan. Ang tanga ko! Dahil sa lalim ng iniisip ko ay hindi ko na nakita ang dinadaanan ko! Hindi ko manlang naiwasan ang demonyong makasasalubong ko! “Hi,” matipid niyang sabi habang malapad na nakangiti. Nangilabot ang buo kong katawan noong tumama ang mainit niyang hininga sa pisngi ko. “B-Bitawan niyo po ako,” kinakabahang sabi ko. “Jane!” Napatingin ako sa gilid ko at nakita ko sila Lawrence na papatakbong papalapit sa amin. Pinilit ko nang makawala sa pagkakahawak niya. Binitawan niya ako. “So, Jane is your name?” Napatingin ulit ako sa kanya. Salubong lang ang kilay na tinitigan ko si Rodrigo Navarro. Yes! Governor Rodrigo Navarro is in front of me! Face to face! The devil himself! Ang ganda ng mga ngiti niya. Napansin ko nga na may nakatingin din sa aming mga kababaihan. May naririnig pa ako na ang swerte ko raw dahil nahawakan ako ni Rodrigo Navarro. Pero hindi nila alam ang totoo na nakakasuka ang pagkatao niya! Hindi ko sinagot si Rodrigo Navarro. Lalapit na sana ako sa mga kaibigan ko ngunit bigla niya akong hinawakan sa braso. “Wait. Where are you going?” Napalunok ako at lalong binundol ng kaba. Ano ba ang kailangan niya sa akin? Pinilit kong patapangin ang mga tingin ko sa kaniya. “U-Uwi na po.” Biglang ngumisi si Rodrigo Navarro ng nakaloloko. “You're different. Interesting.” Binitawan niya ako. “I will see you again,” aniya at naglakad na papunta sa kumpulan ng mga tao. Napanganga ako at gulat na tiningnan ang papalayong katawan niya. Ano ang ibig sabihin niya? Agad akong binalot ng takot. Nalaman niya ba na may alam na ako? Nakilala niya ba ako? May nakakita ba sa akin noong pumunta ako sa likod kanina? Bakit kikitain niya ako ulit.

 

 

 

Chapter 6

Buong magdamag ay hindi ako mapakali. Paulit-ulit na nagpi-play sa isipan ko ang video ni James. Palagi ko rin na aalala ang mukha ni Rodrigo Navarro. Pakiramdam ko ay mababaliw na ako dahil hindi ako mapakali! Hindi ko alam kung bakit sinabi ni Rodrigo na magkikita raw ulit kami. Sa totoo ang ay natatakot na ako. Baka nalaman na niyang may alam ako. Paano kung patayin niya rin ako? Diyos ko! Hindi pa ako handang mamatay! Binabagabag din ako ng konsensya ko dahil kay James. Na aawa ako sa sinapit niya. Alam ko na sinubukan niya lang itama ang mali ngunit siya pa ang may mas sinapit na mapait. Ni hindi nga siya binigayan nang maayos na libing ng mga gumawa sa kaniya niyon. Itinapon nila si James na para bang basura na wala nang pakinabang. Kaya naman, maaga pa lang kinabukasan ay maaga na akong gumayak. Nagsuot ako ng pantalon at t-shirt na pinatungan ko ng jacket. Nag-rubbed shoes na rin ako at wala nang ibang nilagay na kolokerete sa katawan ko. Tanging bag lang maliit ang dala ko na may laman ng cellphone at wallet ko saka iyong wallet ni James. Alam ko na katangahan na ang ginagawa ko. Ngunit hindi ko kayang manahimik lang nang walang ginagawa. Tulog pa si Lana at karamihan ng mga ka-dorm ko ay lumabas na ako ng silid. Sa likod ako dumaan dahil hindi pa ako papalabasin ng guard. Maingat na umakyat ako ng pader na sekretong dinadaanan ng mga estyudanteng gusto makalabas tuwing gabi. Lakad takbo ang ginawa ko hanggang sa marating ko ang kalsada. Naglakad pa ako nang malayo-layo sa school namin para sigurado akong walang makakita sa akin. Ganitong oras dumadaan ang malaking bus papunta sa Artiche. Kailangan kong sumakay roon para makarating ako sa norte kung nasaan ang tinutukoy ni James na bahay. Malayo pero susubukan kong hanapin. Hindi ko na kayang manahimik lang kung may kagaya ni Rodrigo Navarro. Kung hindi nagawa ni James, kaya ko naman siguro. Isa pa, hindi ako kilala ng mga Navarro kaya siguro naman ay hindi nila malalaman ang gagawin ko. Hindi na nagtagal ay dumating ang bus na hinihintay ko. Wala halos sakay iyon dahil nga pabalik na sa terminal. Tahimik lang ako sa buong byahe habang nakatingin sa labas ng bintana. Napaka ganda ng Samar dahil marami pa ring mga puno. Hindi kagaya sa Cavite na wala na ako halos makita. Kaya nga pinili ko na rin ipagpatuloy ang pag-aaral ko rito. Pagkarating namin sa terminal ay agad akong bumaba. Muli akong sumakay ng jeep papunta na sa norte. Ito ang unang beses na babyahe ako papuntang norte dahil hindi naman ito ang dinadaanan ng bus na nasasakyan ko sa tuwing uuwi ako ng Samar. Pagkarating ko sa bayan ay muli akong sumakay ng traysikel. Dahil hindi ko alam ang baranggay na pupuntahan ko ay nagpahatid na lamang ako. Hanggang sa hindi nagtagal ay nakita ko rin ang apartment na tinutukoy ni James sa video. Isa iyong compound na may iilang apartment. Mayroong malaking gate sa unahan at magkatapat ang dalawang building na maraming pinto. Pumasok ako sa loob at agad na may sumalubong sa aking babaeng may katabaan. “Hello, ma’am. Sino po ang hanap niyo?” tanong niya. Napatingin ako sa paligid. Kinuha ko ang papel sa bag ko at pinakita iyon sa akin. “Dito po ito, ‘di ba?” “Room 20. Ah oo! Asawa ka ba ni Pedro? Naku! Dalawang buwan na ‘yon hindi nagpapakita. Ano na ang nangyari sa kanya?” Napangiwi ako. “P-Pedro?” “Oo!” “O-Okay po. Pwede ko bang mapuntahan ang kwarto? Kaso wala ho akong susi.” “Pwede. Wala ka talagang susi kasi hindi naman kinuha ni Pedro ang susi. Sabi niya lang may pupunta raw dito para kuhain ang gamit niya. Kukuhain mo na ba?” Mukhang inasahan na ni James ang mga mangyayari. Tumango ako. “Kayo ho ba ang may-ari nito?” Umiling siya. “Hindi. Ako si Berna. Caretaker lang ako rito. Sandali. Kukuhain ko lang ang susi.” “Sige po.” Tumalikod na siya sa akin at pumasok sa nag-iisang bahay na nakadikit sa gate. Napaka tahimik ng lugar at puros mga nakasarado ang mga pinto ng bahay rito. Sa labas ng compound ay may iilang bahay rin ngunit parang wala ring mga tao. Mukhang nasa dulo rin ito dahil puro puno na ang likod. Isang magandang lugar na mapagtataguan sa mga Navarro. Malayo sa kanilang balwarte ngunit alam ko naman na may kapagyarihan pa rin sila rito. “Halika. Andoon sa taas ang kwarto ni Pedro.” Tumango ako at sumunod kay Aling Berna. Umakyat kami sa gilid na hagdan ng ikalawang building. May mga nakatira sa mga kwarto nadadaanan namin dahil naririnig ko ang tunog ng mga tv. Mayroong kita ko lang ang kurtina sa bintana. Tumigil kami sa kwarto na may nakadikit na malaking karatula ng Room20 sa pinto. “Ito ang susi,” ani Aling Berna habang binubuksan ang pinto. Inabot niya rin iyon kaagad sa akin noong mabuksan na niya. “Kung may kailangan ka. Nandoon lang ako sa isang bahay. Katok ka na lang. At kung tapos ka na rin maghakot ng gamit. Sabihan mo na lang ako ha? Hindi namin ‘to binuksan kahit maraming gustong umupa. Isang taon kasi ang binayaran ni Pedro.” “Gano’n po ba?” gulat na tanong ko. Tumango siya. “Sige po. Salamat.” Kinuha ko na ang susi. Umalis na rin si Aling Berna kaya pumasok na ako sa loob. Napatakip ako agad ng ilong noong masinghot ko ang amoy ng nakulob na kwarto. Madilim din ang loob kahit na maliwanag pa naman sa labas kaya kinapa ko ang switch sa gilid ng pinto. Agad na sumabog ang liwanag sa loob ng kwarto. Hindi na ako nagulat noong makita kong halos walang gamit ang loob. May maliit na katre sa gilid at may cabinet na gawa sa kahot sa paanan niyon. Bukod doon ay wala nang gamit maliban sa iilang gamit sa pagkain sa may maliit na lababo sa gilid. Isinara ko na ang pinto at tuluyang pumasok sa loob. Tinanggal ko ang bag ko at pinatong iyon sa kama. Nagtingin-tingin ako agad sa loob. Wala na rin akong balak magtagal pa sa lugar dahil sa totoo lang ay kinakabahan na ako. Pakiramdam ko ay mayroong nakasunod sa akin palagi. Makapangyarihang tao si Rodrigo kaya hindi na ako nagtataka pa kung malalaman din nila ang lugar na ito kaagad. Una kong nilapitan ay ang cabinet. Walang nakasabit doon pero may nakita akong laptop sa loob. Sa ilalim ay may nakita akong dalawang itim na bag. Huminga ako nang malalim at unti-unting naupo. Kabadong unti-unti kong binuksan ang isang itim na bag at tiningnan ang laman niyon. “Oh my…” Hindi makapaniwalang kinuha ko ang ilang piraso ng mga gintong pabilog. Binuksan ko rin ang isang bag at lalo akong namangha noong mga gold bars naman ang nakita ko. Nasa sampung piraso ang mga iyon ngunit sobrang bigat na. Napaupo ako sa sahig. Ibig sabihin ay totoo ang mga sinabi ni James. Mayroon ngang kayamanan na nakuha ang mga Navarro. Kayamanan na hindi naman dapat para sa kanila. Ilang sandali akong naupo sa pwesto ko at kinalma ang sarili ko. Sa tanang buhay ko ay ngayon lang ako nakakita ng ganito karaming ginto. Siguro kahit isa lang sa mga ito ang mapasaakin ay mabubuhay na ako habangbuhay. Isinara ko ulit ang mga bag at kinuha naman ang laptop. Pinagpag ko muna ang higaan at saka naupo roon. Hindi ko na alam ang ginagawa ko. Napupuno na ako ng kuryusidad tungkol sa pamilya nila. Noong mabuhay ang laptop ay may nakita akong isang folder sa unahan. Agad ko iyong binuksan at bumungad sa akin ang ilang mga pdf file. Mga numero lang ang file name ng mga iyon pero noong binuksan ko ay puros mga transactions ng mga Navarro. At hindi lang basta-basta mga transactions kundi mga notes iyon ng mga illegal na gawain ng mga Navarro. Hindi ako makapaniwala na nagpapatakbo rin pala sila ng mga droga sa lugar namin. Ang daming masasamang gawain na hindi ko masikmura. Kagaya ng may mga ilan na pinatay ng mga ito. May nakita pa akong larawan kung saan may lalaking nasa loob ng isang drum at pinapasukan ng simento ang loob. Pero ang isang nakapagpukaw sa atensyon ko ay ang isang file na naglalaman ng plano ng mga Navarro. Katabing baranggay lang namin ang gusto nilang gawing resort. Kapag matuloy iyon ay lahat ng mga nakatira roon ay mawawalan ng tirahan. At sigurado ako na gagawin lahat ni Rodrigo Navarro maisakatuparan lamang iyon. Huminga ako nang malalim at inalis ang tingin ko sa laptop. Kaya siguro nagawa ito ni James dahil hindi na niya makaya ang mga kasamaan ng kaniyang amo. Kung ako man ang nasa posisyon niya ay sigurado ako na gagawin ko rin ang ginawa niya. Tiningnan ko ang bag na nasa loob ng cabinet. Tama. Kailangang may gawin ako.

 

 

 

Chapter 7

Gabi na noong makabalik ako sa boarding house. Mabuti at nakaabot pa ako bago mag-curfew dahil ayaw ko nang dumaan pa sa likod ng school. Nakakatakot ang gubat kapag gabi na. Bago ako umalis sa apartment kanina ay nag-edit ako ng video para ilabas ang ilan sa mga nalaman ko. Sinabi ko roon na ang mga Navarro ang pumatay kay James dahil nalaman nito ang balak na gawin ng mga Navarro. Oo, tanga na kung tanga. Ngunit ginawa ko iyon para naman mabigyan ng hustisya si James. Hindi rin ako matatahimik kung tatahimik lang ako. Sigurado ako na hindi ako titigilan ng konsensya ko. Naghanap din ako ng bangkong mapagtataguan ko ng mga gintong nakita ko. Noong una ay takot na takot pa ako dahil baka tanungin ako kung saan ko iyon nakuha. Pero mabuti na lang ay hindi sila nag-usisa sa akin at pinaupa ako agad sa safe deposit locker nila. Kumuha pa ako ng ilang ginto sa isang bag dahil masyadong malaki ang fee na hiningi sa akin. Tiwala naman ako na hindi iyon mawawala dahil finger prints ko ang gamit para mabuksan ang locker at mayroon pa akong susi. Ginawa ko iyong kwintas at umuwi na sa amin. Tulog na si Lana noong makauwe ako. Ingat na ingat ako sa mga galaw ko dahil alam ko na mag-uusisa siya kung bakit wala ako maghapon. Ngunit hindi pa ako nakahihiga ay biglang umupo si Lana. “Jane! Saan ka galing? Buksan mo ilaw!” utos niya. Napangiwi na lang ako at sinunod siya. Tumayo na si Lana at lumapit sa akin. “Saan ka nagpunta?” “Ahm. Ano kasi. May biglaang lakad lang ako.” “Saan nga?” Huminga ako nang malalim at sinalubong ang mga mata niya. “Bakit ba? Tsaka, bakit gising ka pa?” “Hinihintay kita?” Naiikot ko ang mga mata ko at naglakad na paupo sa higaan ko. Bumuga ako ng hangin at tumitig sa kisame. Lumapit naman si Lana sa akin at naupo sa kama niya. “Pero bakit nga ang tagal mong nawala? Ni hindi ka manlang nagsabi sa amin. Hindi mo pa sinasagot mga tawag namin. Alam mo bang muntik nang halughugin ni Lawrence ang buong Samar para lang makita ka?” Napangiwi ako at tumingin sa kanya. “Bakit naman? Hindi na naman ako bata para hanapin niyo pa. Tsaka, doon lang ako sa kabilang baranggay. Na imbitahan kasi ako ng kamag-anak namin. May kaninan pala.” “Tingnan mo! Ni hindi mo manlang ako niyaya!” “Sorry na. Sarap kasi ng tulog mo kaya hindi na kita ginising.” Inirapan niya ako. Pero bigla siyang tumingin ulit sa akin habang nanlalaki ang mga mata na para bang may biglang na alala. “Oo nga pala!” Lumapit siya sa akin at naupo sa kama ko. “Friend. Paano mo nakilala si Gov. Rod?” Agad na nawala ang ngiti ko. “Gov. Rod?” Sunod-sunod na tumango si Lana at marahan pang pinalo ang braso ko. “Ikaw ha? Baka mamaya doon ka sa kanila galing?” “Ano? Ano naman ang gagawin ko roon? Tsaka ano ang pake ko kay Gov. Rod?” “Sigurado ka?” hindi pa rin makapaniwalang sabi niya. “So, hindi mo pa siya talagang nakausap?” “Oo? Nakabungguan ko siya kahapon pero hindi ko naman siya nakausap ng kami lang. Ano naman kailangan sa akin ng isang gobernador?” natatawang sabi ko kahit na binubundol na ako ng kaba dahil sa mga tinatanong ni Lana. “Eh bakit kanya hinahanap kanina? Siya pa mismo pumunta rito sa kwarto natin.” “Ha? A-Ano ang sabi niya?” Umiling si Lana. “Wala. Umalis din siya kaagad noong sinabi ko na wala ka. Grabe! Ang pogi niya pala sa malapitan, Jane!” kinikilig na sabi niya pa. Napalunok ako at lalong kinabahan. Pinuntahan ako ni Rodrigo Navarro? Bakit? Para saan? Muli akong tumayo. “5Magbabanyo lang ako,” paalam ko kay Lana at naglakad na papunta sa banyo   “Sige. Kakain ka ba? May tinira pa ako sa ‘yo.” “Hindi na. Bukas na.” “Okay. Patayin mo na lang ulit ang ilaw. Maaga pasok natin bukas.” Hindi na ako sumagot pa kay Lana. Panay ang pagbuga ko ng hangin para pakalmahin ang sarili ko habang nasa loob ako ng cr. Bakit niya ako hinahanap? Diyos ko! Nalaman niya na ba ang ginawa ko? Ang tanga ko! Dapat pala hindi na ako nangialam. Lumabas na ako ng banyo at pinatay ang ilaw. Kinuha ko ang laptop ko at hinahanap ang video na ginawa ko. Namangha ako noong makita kong halos umabot na ng isang daang libo ang views ng video kahit wala pang kalahating araw na ipinost ko iyon. Kasama ng pagsiwalat ko sa ginawa nilang kasamaan kay James ay inilagay ko rin ang ibang parte ng video ni James. Grabe pala ang mga Navarro! Akala ko ang bait ni sir. Mamamatay tao pala. Mama, I’m in love with a criminal.

 

 

Chapter 8

 

“T-Teka, ano’ng kailangan niyo? Legal ba ‘to? Nasa loob kayo ng school!” aniko noong makita ko ang mga lalakeng nasa labas ng kwarto namin. Tiningnan lang nila ako at walang ano-anong pumasok sa loob. “Labas,” utos nila. Humigpit ang kapit ni Lana sa braso ko. “J-Jane. Ano ‘to?” “B-Bakit? Sino ba kayo?” Pinatapang ko pa rin ang boses ko kahit dinig na dinig ko na ang malakas na pagkabog ng dibdib ko. Hindi sumagot ang mga lalake. Bagkus ay bigla na lamang nilang inangat-angat ang mga gamit namin na para bang mayroong hinahanap. Napanganga ako noong kinakalat nila ang mga gamit namin at itinatapon sa lapag. “Teka, kuya! Ano ang ginagawa niyo? Mga gamit namin-” “Tahimik!” Biglang humarap sa amin ang isa at itinutok ang baril. Napaatras kaming dalawa ni Lana. Umiyak na si Lana habang nakakapit sa akin. “Kapag hindi kayo tumigil papasabugin ko ang bungo niyo!” banta pa nito. Napaatras na ako. Hinawakan ko nang mahigpit ang kamay ni Lana at nagmamadaling hinila ito palabas. Bahala na sila kung ano ang gusto nilang gawin. Pero bago pa man kami makalabas ng kwarto ay may humarang sa pinto kaya napatigil ako. Nabitawan ko pa si Lana dahil tumama ang noo ko sa matigas na bagay. Nasapo ko iyon at agad na nagangat ng ulo. Napaatras ako noong masalubong ko ang malalamig na titig ni Rodrigo Navarro. Shit. Nasa harap ko ngayon si Rodrigo Navarro! “Andito ka na pala. Saan ka nagpunta kahapon? Hinahanap kita,” tanong niya na wala manlang kaemo-emosyon sa mukha. Napalunok ako. Kung kanina ay nagkakaramdam pa ako ng tapang. Ngayon ay puro takot na lang ang nararamdaman ko. “A-Ano ang kailangan mo sa akin?” Humakbang siya papasok kaya napaatras ako. Tiningnan niya si Lana. “Pwede mo ba kaming iwan saglit?” marahan niyang tanong kay Lana at doon lamang ngumiti. Lalong humigpit ang hawak ko sa kamay ni Lana. “H-H’wag mo akong iwan,” bulong ko sa kanya. Lalong napangisi si Rodrigo at tiningnan naman ako. “Kapag hindi mo siya pinalabas, hindi mo magugustuhan ang gagawin ko sa kanya.” “Jane,” natatakot na sabi ni Lana. Nangilid na ang luha ko. Hindi ko gustong maiwan sa iisang silid ang taong ito. Isa siyang mamamatay tao! Bumuga ako ng hangin at unti-unting niluwagan ang hawak sa kamay ni Lana. “S-Sige na.” “Pero, Jane.” “Labas na.” Tiningnan ko si Lana at pinilit na nginitian ito. Malungkot na tumango si Lana at agad na lumabas ng silid. “Sa iba na kayo maghanap,” utos din ni Rodrigo sa kanyang mga tauhan. Agad na tumigil ang mga ito at lumabas ng kwarto. Napasandig na ako sa dingding ng banyo habang nakatungo lang. Hindi ko kayang tingnan siya sa mga mata dahil pakiramdam ko ay nalulusaw ako. May kakaibang takot na ibinibigay ang mga titig ni Rodrigo Navarro. Napaigtad ako noong isinara niya ang pinto ng dorm. Lalo akong umatras ngunit wala na akong maatrasan noong untiunti na siyang lumapit sa akin. “A-Ano ba ang kailangan mo sa akin?” naluluhang tanong ko. Halos mapigil ko ang aking paghinga noong hinawakan niya ang baba ko at dahan-dahang inangat ang ulo. “Open your eyes,” utos niya. Mahinahon ang kaniyang boses ngunit nakaramdam ako ng kilabot dahil sa malalim niyang boses. Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko. Natigilan ako noong magsalubong ang mga mata namin. Oo, napaka gandang lalake ni Rodrigo. Hindi na ako nagtataka kung bakit maraming nagkakagusto sa kaniyang mga babae. Mapungay ang kanyang abuhang mga mata. Wala iyong kabuhay-buhay ngunit mas bumabagay sa pagiging seryoso niya. Matangos ang kaniyang ilong at mapupula ang mga labi. Hindi ito ang unang beses na nakita ko si Governor Rodrigo. Pero ngayon ko lang siya nakitang seryoso taliwas sa palaging niyang nakangiting mga pustura. “You look scared. Why?” tanong niya. Hinaplos niya ang aking pisngi kaya napapikit ako ulit. “Jane, right?” Wala sa sariling napatango ako. Muli akong nagmulat ng mga mata. “P-Parang-awa mo na. N-Nag-aaral po ako ritop. WWala akong ginagawang masama.” “Okay.” Napasinghap ako noong maramdaman ko ang isa niyang kamay sa likod ko. Agad kong iniharang ang mga braso ko sa pagitan namin noong kinabig niya ako. Habang ang isa niyang kamay ay nasa batok ko na. “A-Ano’ng ginagawa mo? Please!” Sinubukan kong itulak siya ngunit para akong tumutulak sa pader. Ni hindi manlang siya napaatras at mas humigpit lang ang pagkakayakap sa akin. “Ahh!” Napakapit ako sa dibdib niya noong bigla niyang hinawakan ang buhok ko at pinatingala pa ako. Napaluha na ako. “P-Please…” “Sshh. Jane Acosta. From now on, you are mine.” Nanlaki ang sa sinabi niya. Magsasalita sana ako pero bigla niyang sinakop ang bibig ko at hinalikan ako nang mariin. Ano’ng ginagawa niya?! Bakit niya ako hinahalikan?! Lalo akong napaiyak habang pilit siyang itinutulak. Ngunit kahit ginagawa ko iyon ay mas lalo lang nagiging mapusok ang kanyang mga galaw. Napapaungol pa siya habang pilit na ipinapasok ang kaniyang dila sa bibig ko. Mariin kong itinikom ang bibig ko ngunit bigla niyang hinatak ang buhok ko kaya napasinghap ako at naibuka ang bibig. Agad na ipinasok ni Rodrigo ang kaniyang dila sa loob ng bibig ko at nagtila isang bulate na gumalaw. Napaungol ako noong nagtama ang mga dila namin at napapikit nang mariin. Hindi ito ang unang beses kong mahalikan ngunit ngayon lang ako nakaranas nang ganito kapusok. Hindi na nga ako makasinga nang maayos kaya nanatili na lamang akong nakanganga habang panay ang pagtulo ng luha. Naguguluhan na ako. Hindi ko alam kung bakit niya ito ginagawa sa akin. Ni hindi ko siya kilala at alam ko lang ay isa siyang gobernador ng lugar namin. Pero bakit ganito? Bakit niya ito ginagawa sa akin? Bigla niya akong binitawan at lumayo sa akin. Agad akong naghabol ng hininga habang sapo-sapo ang bibig. “I will come back,” aniya. “Make sure you are ready when I’m back.” Nahihintakutang tiningnan ko siya. “Bakit? A-Ano ang gagawin mo?” Nagpunas siya ng labi at inayos ang suot na polo. “You will like it.” Ngumiti siya nang nakaloloko at lumabas na ng kwarto namin. Nanghihinang napaupo ako sa sahig habang sapo-sapo ang bibig ko. Ano ang ibig niyang sabihin? Bakit niya ito ginagawa sa akin? Napaatras ako noong biglang bumukas ang pinto ng kwarto namin. “Jane?” Pumasok si Lawrence. Nanlaki ang mga mata niya noong makita niya akong humahagulhol sa may likod ng pinto. “Jane! Ano’ng nangyari sa ‘yo? Sabi ni Lana pinalabas siya ni Gov?” Suminghot-singhot ako. “H-Hindi ko alam, Lawrence. N-Natatakot ako,” sumbong ko sa kanya at humagulhol. Siguro nalaman na ni Rodrigo ang ginawa ko. Kaya siguro niya ako gustong balikan. Pero paano niya nalaman? Lahat ng alam ko na makapagtuturo sa akin ay nilinis ko. Oo, nabanggit ko sa video na may ginagawa kami sa school noong makita ko ‘yon. Pero wala akong sinabi kung anong year at course namin. Hindi kaya dahil doon? Lalo akong napaiyak. Ang tanga ko! Dahil kaya roon kaya nalaman niya? Diyos ko! Ano na ang gagawin ko ngayon?

 

 

Chapter 9

From now on, you are mine. Paulit-ulit kong naririnig sa aking isipan ang mga salitang iyon ni Rodrigo Navarro. Hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin niya sa mga salitang iyon ngunit hindi ko iyon nagugustuhan. Nararamdaman ko pa rin ang marahas niyang mga halik. Para ngang bahagyang namamaga ang ilalim na labi ko dahil doon. “Jane? Sabihin mo lang kung may ginawa sa ‘yo, ‘yon. Ire-report natin agad,” nag-aalalang sabi ni Lawrence. Tulalang nakaupo lang ako sa may kainan namin habang silang tatlo ay nililigpit ang mga ginulo ng tatlong lalake kanina. Maingay pa rin sa labas dahil sa ginagawang maghahalughog ng mga tauhan ni Rodrigo Navarro. Ramdam ko ang takot sa mga sigaw ng mga estyudante sa labas. Sino bang hindi matatakot sa mga kalalakihang may dala-dala pang baril? Para silang sasabak sa gyera kahit na sa eskwelahan lang naman. “Kanino? Paano? Governor si Rodrigo Navarro. Ano ang magagawa natin?” diskumpyadong sabi ko. Bumuntonghininga si Lawrence at lumapit sa akin. “Kahit ano na pwedeng makatulong sa atin.” Napangisi lang ako at iiling-iling na tiningnan siya. “Walang makatutulong sa atin.” Tumayo na ako at pinunasan ang mga luha ko. Kung iiyak lang ako rito ay walang mangyayari sa akin. Hindi ako papayag na angkinin ng kung sino man. I am his? No! Ako ang nagmamay-ari sa akin at walang sino man o ano man ang pwedeng umangkin sa akin. “Mas maigi pa ang maglinis na lang tayo.” Tumulong na ako sa kanila. Iginilid ko ang mga damit kong nasa taas ng kama ko at inumpisahan iyong itupi. Naramdaman ko na nakatiig sila sa akin kaya napabuntonghininga ako. “Ayos lang ako. Ano ba kayo?” “Eh ano ba kasi ang ginawa niya sa ‘yo no’ng pinalabas niya ako?” tanong ni Lana. Hindi ako agad nakasagot. Huminga lang ako nang malalim at tumitig sa mga damit ko. Kung iisipin ay muntik na niya akong gahasain. Pinilit niya akong hinalikan kahit na ayaw ko naman. Hindi ba aktong panggagahasa na iyon? Oo, pwede ko itong isumbong. Pero saan? Sa mga pulis? Sigurado ako na hawak ni Rodrigo Navarro ang mga pulis. Ano ang isusumbong ko sa kanila? Umiling ako. “Wala. B-Bilisan niyo na at may pasok pa tayo.” Pinilit ko na silang hindi pansinin kahit na ramdam ko pa rin ang mga titig ng mga kasama ko. Alam kong nag-aalala lang sila sa akin pero hindi ko naman sila pwedeng idamay. Kung ano man ang rason ni Rodrigo Navarro ay hindi ako padadaig sa kaniya. Lalaban ako kahit na ako ay mamatay pa kagaya ni James. Lumipas ang mga oras ay natapos na namin ang aming pagliligpit. Nawalan kami ng klase noong umaga dahil sa nangyari kaya pati ang kwarto nila Lawrence ay iniligpit na rin namin ni Lana. Tinulungan namin sila sa pagtutupi ng mga damit at pagwawalis sa loob. Pagkatanghali ay bumili na lamang sila Lawrence ng pagkain namin sa labas dahil may pasok na kami sa hapon. Natapos na ang pamemwerwisyo ng mga tauhan ni Rodrigo. “Ano kaya hinahanap nila, ‘no?” nagtatakang tanong ni Lana. “Baka tungkol doon sa video na kumalat kagabi,” ani Carlo. Napatigil ako sa pagsubo at tumingin kay Carlo. “Ano’ng video?” tanong ulit ni Lana. “Hindi niyo pa ba napanood? Teka.” Tumigil si Carlo at kinuha ang cellphone. Mayroon itong pinindot-pindot doon at ilang sandali pa ay may narinig na kaming tunog. Muli akong kumain at ni hindi manlang tiningnan ang cellphone ni Carlo. Alam ko ang video na iyon dahil ako ang gumawa no’n. Parang gusto ko nang pagsisihan ang ginawa ko dahil mukhang dahil doon ay napalapit sa akin si Rodrigo Navarro. “OMG! Siya ‘yong bangkay doon sa dumpsite?” gulat na tanong ni Lana. “Oo. At mukhang estyudante pa ang nakakita no’n tapos damay pa tayo dahil dito nag-aaral,” ani Lawrence. Bigla akong nakaramdam ng konsensya. Totoo naman. Kung hindi na siguro ako nangialam ay hindi na ito mangyayari pa. Ang tanga ko! Bakit ba nagpi-feeling bayani pa ako? Uminom na ako ng tubig at tumayo. Nawalan na ako ng gana kaya hindi ko na uubusin ang pagkain ko. Pero hindi pa ako nakakaalis sa pwesto ko ay bigla kaming nakarinig nang malakas na mga pagkatok. Sunod-sunod iyon na para bang gusto nang sirain ang pinto.   “Ako na,” ani Lawrence at tumayo. Muli kong inilapag ang plato ko sa lamesa at sinundan ng tingin si Lawrence. Panay ang dasal ko na sana ay ibang tao lang iyon. Okay na sa akin kung mga tauhan iyon ni Rodrigo h’wag lang siya mismo. Ngunit noong bumukas iyon ay agad na nanginig ang tuhod ko. Napakapit ako sa balikat ni Lana at napalunok. “Shit…” mahinang sabi ni Lana at napatigil din sa pagkain. Agad namang kinuha ni Carlo ang kaniyang cellphone at pinatay iyon noong makita si Rodrigo sa may pinto. Tiningnan ako ni Rodrigo. Gusto ko nang malusaw ngayon din pero pinatapang ko ang mga tingin ko sa kanya. “Gov? Ano pong kailangan niyo?” magalang na tanong ni Lawrence kahit na salubong ang kilay nito na nakatitig kay Rodrigo. “Jane. Let’s go,” utos ni Rodrigo sa akin imbes na sagutin si Lawrence. Napatingin sa akin si Lawrence na puno nang pagtataka. Umiling ako. “H-Hindi ako sasama sa ‘yo!” Pinatapang ko ang boses ko kahit na nangangatal na iyon. Ayaw kong sumama sa kaniya. Hindi ko alam kung ano ang gagawin niya sa akin. Patayin niya na lang din ako rito kaysa dalhin niya pa ako sa kung saan! Ngumisi si Rodrigo at humakbang papasok ng kwarto namin pero agad siyang hinarang ni Lawrence. Agad na napatayo sina Carlo at Lana noong may sumulpot na dalawang lalake sa likuran ni Rod at itinutok kay Lawrence ang baril. Kumapit sa braso ko si Lana. “J-Jane. A-Ano’ng nangyayari? Diyos ko! Ayaw ko pa mamatay!” Napalunok ako at tiningnan si Rodrigo. “Ano bang kailangan mo? Kung ano man ang hinahanap niyo ay wala iyon sa akin! Please! Tigilan mo na ako!” naiiyak kong sabi. “Umalis na kayo, Gov. Hindi tama itong ginagawa niyo,” may pagbabantang sabi ni Lawrence.   Tiningnan ito ni Rodrigo at nagulat ako noong bigla niyang sinakal si Lawrence. Higit na mas matangkad si Rodrigo at malaki ang katawan kay Lawrence kaya walang kahirap-hirap nitong ipininid sa dingding. Agad na hinawakan ni Lawrence at kamay ni Rodrigo at sinubukang kumawala. Pero lalo lamang humihigpit ang hawak ni Rodrigo sa leeg nito. Napaluha na ko. “Itigil mo ‘yan!” sigaw ko at naglakad papalapit sa kanila. Hinawakan pa ni Carlo ang kamay ko ngunit iwinaksi ko iyon. “Tama na!” Hinawakan ko ang braso ni Rod at sinubukan itong tanggalin. Napasigaw ako sa sakit noong hinawakan niya lang ang buhok ko sa likod at inilayo kay Lawrence. “Jane!” magkasabay na sabi ni Carlo at akmang lalapitan ako ngunit sa kanila naman itinutok ng mga tauhan ni Rodrigo ang baril kaya umatras sila. “Aalis na ba tayo o may kailangan pang mamatay rito?” tanong ni Rodrigo. Napahagulhol na ako. Sunod-sunod akong tumango habang hawak-hawak ang kamay niyang nakakapit sa buhok ko. “O-Oo! Sasama na ko. Please! H’wag mong saktan ang mga kaibigan ko!” “Jane! Diyos ko!” hagulhol ni Lana. “Good.” Binitawan kami ni Rodrigo. Agad na bumagsak si Larence sa sahig at umubo-ubo. “Lawrence!” Nilapitan ko siya at hinawakan sa braso. “H-H’wag kang sumama, Jane.” “S-So-” “Halika na!” maawtoridad na sabi ni Rodrigo at hinawakan ako sa braso. Hinila na niya ako palabas ng kwarto namin. Wala akong nagawa kundi umiyak habang kinakaladkad niya papalabas ng building. Panay ang pagmamakaawa ko na may tumulong sa akin ngunit nanatiling nakasara ang mga pinto ng mga katabi naming dorm. May mga nakasasalubong kaming mga guro ngunit lahat sila ay nag-iiwas lamang ng tingin sa amin. Napahagulhol na lamang ako habang hinahayaan si Rodrigo Navarro na gawin ang kaniyang gusto.

 

 

 

Chapter 10 part 1

Wala akong tigil sa pag-iyak habang nagbabyahe kami. Hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin dahil wala rin namang sinasabi si Rodrigo. Nakasiksik lang ako sa gilid ng kotse. Sinubukan ko nga iyong bukas ngunit naka-lock iyon. Napigtad ako noong biglang ipinatong ni Rodrigo ang kamay niya sa kaliwang hita ko. Agad ko iyong tinanggal at mas sumiksik pa sa gilid. “A-Ano'ng ginagawa mo? Ano ba ang kailangan?!” nahihintakutan kong tanong. Tumingin sa akin si Rodrigo. Nangilabot ako agad noong makita ko ang pagnanasa sa kaniyang mga mata. Bumaba ang kaniyang mga tingin sa katawan ko kaya lalo akong nakaramdam ng pagkailang. Lalo akong napaiyak. Wala pa man siyang sinasabi ngunit parang alam ko na kung ano ang balak niyang gawin. Napakalamig ng mga titig niya na lalong nagpapanginig ng laman ko. Gusto ko nang bumaba ng sasakyang ito! “Bakit ba parang takot na takot ka sa akin? Hindi ba dapat matuwa ka dahil nasa loob ka ng sasakyan ko kasama ako? A lot of women want to be in your position.” Hindi makapaniwalang tiningnan ko siya. “Hinding-hindi ko gugustuhin na mapalapit sa 'yo! Halang ang kaluluwa mo!” sigaw ko. Biglang naging matalim ang mga tingin niya sa akin. Napadaing na lang ako noong bigla niyang hinawakan ang likod ng ulo ko. Parang mahuhugot na ang mga buhok ko dahil sa mahigpit niyang pagkapit doon. “Ano'ng sabi mo?” may himig ng pagbabantang tanong niya. Pilit kong sinalubong ang mga titig niya. “I-Ikaw ang pinaka masamang taong nakilala ko!” Mas lalo kong napahiyaw noong bahagya niya pang hinila ang buhok ko. Hinawakan niya pa ang baba ko at inilapit ang mukha sa akin. Napasinghap ako noong tumama sa akin ang mainit niyang hininga. Amoy na amoy ko ang sigarilyo mula sa kaniyang bibig. Biglang siyang ngumiti na lalong nagbigay ng kilabot sa akin. “Really? Don’t worry. Hindi naman ako masama sa kama,” makahulugang sabi niya. Nanlaki ang mga mata ko. “Ano ang ibig mong sabihin?” Kinindatan niya lang ako at marahas na binitawan. Doon ko lang napansin na tumigil na ang sasakyan sa tapat ng isang malaking bahay. Napasinghap ako noong makita ko ang ilang mga kalalakihang nakatayo sa gilid niyon. Lahat sila ay may hawak na mahahabang baril. Bumaba na si Rodrigo sa sasakyan at umikot. Bababa rin sana ako ngunit biglang bumukas ang pinto na katabi ko at may humila sa akin pababa. Agad akong nagpumiglas mula sa pagkakahawak ng dalawang lalake. “Bitawan niyo ako! Saan niyo ako dadalhin?!” umiiyak na sabi ko. “Boss Rod, saan namin ‘to dadalhin?” “Bitawan niyo. Ako na ang bahala sa kaniya,” utos ni Rodrigo. Agad akong binitawan ng dalawa. Hinihingal na umatras ako at inilibot ang paningin sa paligid. Maganda ang dalawang palapag na bahay. Kagaya niyon ang mga bahay noon na mararangya. Pero kahit na ano’ng ganda niyon ay kinikilabutan pa rin ako sa mga taong nakapaligid. Lahat ng mga lalakeng nakikita ko ay may hawak na mga baril. Lahat sila ay nakangisi sa akin at puno ng pagnanasa sa mga mata. Niyakap ko ang aking sarili at lalong napaluha. Biglang may humawak sa braso ko at hinila na ako papasok sa loob. “Bitawan mo ako! Parang-awa mo na!” Pilit kong inalis ang pagkakahawak sa akin ni Rodrigo. Ngunit dahil sa mas malaki siya sa akin at mas malakas ay halos kaladkarin na niya ako. Kahit na madapa-dapa na ako ay hindi pa rin siya tumigil sa paglalakad. Nanlaki ang mga mata ko noong may nakita akong matandang babae na nasa may sala. Gulat siyang nakatingin sa amin at kitang-kita ko ang awa sa kaniyang mga mata. “T-Tulungan niyo po ako! Please!” sigaw ko pero hindi siya kumilos. Nag-iwas siya ng tingin kaya wala akong nagawa kundi ang magpahila na lamang kay Rodrigo. Wala na. Siguro ay wala na nga talaga akong pag-asa. Kung ano man ang kaniyang gagawin sa akin ay siguro tanggapin ko na lang. Pero bakit? Wala naman akong ginawang masama sa kaniya. Oo, siguro nga ay mali na isiniwalat ko ang katotohanan tungkol sa kasamaan niya. Pero ay nararapat lang iyon sa kaniya! Halang ang kaluluwa niya kaya dapat malaman ng mga tao na hindi siya mabuting tao! Ngunit bakit parang ako pa ang napaparusahan? Dinala ako ni Rodrigo sa isang malaking kwarto na may malaking kama sa gitna. Agad niya akong itinulak doon kaya napasubsob ako sa malambot na kama. Tumihaya ako agad at hinanap ng mga mata ko si Rodrigo. Nakatayo sa harapan ko habang malamlam ang mga matang nakatitig sa akin. Napasampa ako agad sa kama at umatras habang hindi inilalayo ang mga titig ko sa kaniya. “P-Parang-awa mo na po! Wala akong ginawang masama sa ‘yo!” Niluwagan ni Rodrigo ang kaniyang necktie na nagpaalarma sa akin. “Wala nga,” aniya. Isa-isa niyang tinanggal ang pagkakabutones ng kaniyang polo. “A-Ano’ng ginagawa mo?” nahihintakutang tanong ko. Napatigil ako sa pag-atras noong tumama na ang likod ko sa headboard. “Actually meron, Jane.” Hinubad na niya ang suot na polo at tumambad sa akin ang kaniyang katawan. Napaiwas ako ng tingin noong makita ko iyon. Siguro kung ibang babae ay mamamangha sa katawan nito. Ngunit ako? Hindi! Kinikilabutan ako sa pwede niyang gawin sa akin sa kwartong ito! “You mezmerized me. Hindi ko alam kung ano ang ginawa mo sa akin, pero mula noong makita kita ay hindi na kita nakalimutan.” Napakunot ang noo ko at muling tumingin sa kaniya. Napalunok ako noong makita kong tinatanggal na niya ang kaniyang sinturon. “D-Dahil doon ay ginagawa mo ‘to sa akin? Bakit ako pa?!” Muli akong napaiyak. Hindi ko maunawaan ang sinasabi niya. Dahil sa namangha siya sa akin ay kinuha na niya ako nang hindi ko naman gusto? Pinunasan ko ang mga luha ko at mas nagsumiksik sa unahan ng kama. Nanlaki ang mga mata ko noong makita kong wala nang suot na pantalon si Rodrigo. Nakasuot na lamang siya ng itim na boxer shorts at bakat na bakat ang isang malaking bagay sa loob niyon. Nataranta na ako at tumingin sa gilid ko. Hindi na ako bata para hindi pa malaman kung ano ang kaniyang ginagawa. Bababa na sana ako ng kama sa gilid ngunit bigla kong naramdaman ang paglundo ng kama. Pagkatapos ay may humila sa akin kaya napahiga ako. “Ano’ng ginagawa– Ahh!”

 

 

Chapter 10 part2 – R18+

Nahawakan ko ang kamay ni Rodrigo noong hinawakan niya ako sa may baba. Hindi niya ako sinasakal ngunit medyo nahirapan ako sa paghinga dahil sa medyo mahigpit ang kaniyang pagkakahawak. Nakapatong na rin siya sa may tiyan ko kaya ramdam ko ang bigat niya. Lumipat ang kamay niya sa pisngi ko at bahagya iyon pinisil. “This… face. Hindi ko rin alam kung bakit. But I want you mine, Jane. Simula ngayon ay akin ka na. Hindi ka na pwedeng lumapit pa sa ibang mga lalake. Or else, I will kill them in front of you,” banta niya. “N-Napaka sama mo talaga! Hayop ka!” pilit kong sabi. Binitawan niya ako at hinawakan ang mga kamay ko sa magkabilang gilid ko. Sinubukan kong kumawala sa kaniya ngunit masyado siyang malakas. Halos mapigil ko ang hininga ko noong unti-unti niyang ibinaba ang kaniyang mukha. Tumigil siya noong gahibla na lang ang layo ng kaniyang bibig sa akin. “P-Please… H’wag mong gawin ‘to,” pagmamakaawa ko. Ngunit ngumisi lang siya at mas lalong nagdilim ang mukha. Tuluyan na niyang inabot ang aking labi ang mariin akong hinalikan. Noong una ay hindi ako nakagalaw dahil sa gulat. Mariin at mapupusok ang bawat mga halik niya sa akin. Tila ba ay gutom na gutom siya. Napaungol ako noong may maramdaman akong hapdi sa aking labi. Doon ay muli akong nagpumiglis at pilit na kumawala sa pagkakahawak niya. Iniikom ko lang ang aking bibig noong maramdaman ko na ang dila ni Rodrigo na parang ahas na nagpupumilit sa bibig ko. Bigla siyang lumayo sa akin at sinampal ako nang malakas sa kanang pisngi. Napanganga ako at napatingin sa gilid ko. Pakiramdam ko ay namanhid ang buong mukha ko at sandali akong nabingi dahil sa kaniyang ginawa. Noong makabawi ako ay nasapo ko iyon at napaiyak ako. “H-Hayop ka!” Hindi pa man ako nakakabawi ay bigla naman akong hinawakan sa leeg ni Rodrigo. Hindi iyon mahipit ngunit kusa nang naging paisa-isa ang paghinga ko. Diyos ko! Bakit sa akin nangyayari ‘to? Agad akong tumingin sa gilid noong nakita kong muling bumababa ang kaniyang mukha. “H’wag ka nang lumaban pa kung ayaw mong masaktan lalo.” “Patayin mo na lang ako. Hindi ba gano’n ka? Patayin mo na lang ako!” Sinalubong ko ang kaniyang mga mata. Nakita kong nanlisik iyon kaya humigpit ang kaniyang pagkakahawak sa leeg ko. Agad kong nahawakan ang kaniyang kamay at sinubukang huminga. “Heto ba? Ito ba ang gusto mo, ha? Ibibigay ko!” sigaw niya. Binalot ako ng takot noong makita kong biglang naging mabagsik ang mukha ni Rodrigo. Napanganga ako noong untiunting napigil ang paghinga ko. Para akong unti-unting nalulunod dahil sa kaniyang ginagawa. Sinubukan kong alisin ang pagkakahawak niya sa akin ngunit unti-unti nang nanlalabo ang paningin ko. Ilang sandali pa ay bigla akong binitawan ni Rodrigo at umalis sa ibabaw ko. Napaubo-ubo ako agad. Gumapang ako sa gilid ng kama ngunit muli niyang hinawakan ang buhok ko at hinila pahiga ulit. Hapong-hapo na ako at wala nang maiiyak. “Jane Acosta. Hindi ba sa Cavite nakatira ang pamilya mo ngayon? General Trias to be exact. O gusto mo pa bang sabihin ko kung saang baranggay at subdivision sila nakatira?” Natigilan ako sa kaniyang sinabi at muling napatingin sa kaniya. Paano niya nalaman kung nasaan ang pamilya ko?! Para akong kinuryente noong hinaplos niya nang marahan ang pisngi ko. “Kung ako sa ‘yo, susunod ka na lang sa gusto ko.” Bigla niyang hinawakan ang pisngi ko at marahang pinisil iyon. Inilapit ni Rodrigo ang kaniyang bibig may tainga ko. “Let me own you and I will give you everything,” aniya at biglang dinilaan ang tainga ko. Napapikit ako nang mariin at muling tumulo ang mga luha. Hindi na ako sumagot sa kaniya at tahimik na umiyak na lamang. Muli kong na alala ang bangkay ni James. Ang mga larawan sa files ni James. Muli kong na alala kung gaano kahalang ang kaluluwa ni Rodrigo Navarro. Paano ako lalaban kung pati ang pamilya ko ay pinagbabantaan na niya? Sa sama niyang tao ay hindi malabong hindi niya sila saktan. Ang hindi ko lang maunawaan ay kung bakit pati ako pa? Bakit ako pa? Marahan na binitawan ni Rodrigo ang pisngi ko. Napasubsob ulit ako sa kama noong pinadapa ako ni Rodrigo. Wala na akong nagawa pa at hinayaan na lamang siya sa kaniyang gagawin. Agad niyang hinila ang suot kong pang-ibaba. Hindi na ako umangal at lalong napaiyak na lamang. Inangat niya ang balakang ko at pinatukod ang mga tuhod ko. Pakiramdam ko ay mawawasak na ang dibdib ko sa sobrang bilid ng pagtibok ng puso ko. Takot na takot na ako ngunit wala akong magawa kundi ang umiyak na lamang. Pinilit ko na lang isipin na matatapos din ito. Pagkatapos ay titigilan na niya ako. Sana ay tigilan na niya ako. Napasinghap ako at napakapit nang mahigpit sa kobre kama noong maramdaman ko ang kamay niya sa bukana ko. Agad ako nakaramdam nang pandidiri noong maramdaman kong hinaplo-haplos niya iyon na para bang binabasa. Ilang sandali pa ay napaungol na lamang ako kasabay nang pag-iyak ko noong maramdaman kong may tumusok sa perlas ng silangan ko. Kumapit si Rodrigo ko sa baywang ko at nag-umpisang kumilos. “A-Ahh! Masakit!” hiyaw ko at sinubukang itulak siya mula sa likod ko. Ngunit mas bumilis lang ang pagkilos ni Rodrigo. Hinawakan niya pa ang mga kamay ko at hinila iyon. Parang nabanat ang buong buto ko dahil sa kaniyang ginawa. Idagag pang mahapdi at masakit ang bawat paggalaw niya sa likod ko. Ito ang unang beses na may gumalat sa akin kaya para akong tinutusok nang matigas na bagay sa aking ibaba. Sa bawat pagpasok niya ay napapahiyak ako sa sakit dahil pakiramdam ko ay umaabot na iyon sa kaloob-looban ko. Para ding pinupunit ang balat ko. Binitawan niya ang aking mga kamay at pinasadig sa kaniyang dibdib. Lalo akong napaungol sa sakit dahil mas naipasok niya sa akin ang kaniyang pagkalalake. Mahigpit na humawak ako sa braso niya habang patuloy siyang gumagalaw. Hinawakan niya ako sa leeg at isinandig ang ulo ko sa kaniyang dibdib. Naramdaman kong hinalikan niya ako sa pisngi at dinilaan mula sa leeg papunta sa tuktok ng tainga ko. Ang isa niyang kamay ang ipinasok niya sa loob ng blouse ko at agad na minasahe iyon. Impit na napaiyak ako noong unti-unti na akong nakakaramdam ng sarap dahil sa kaniyang ginagawa sa akin. Nandidiri ako sa sarili ko dahil sa bawat paghaplos niya sa akin ay nagugustuhan ko iyon. Sa bawat halik niya at paglabas masok sa akin ay unti-unting nagpapatirik sa mga mata ko. Hindi ko ito gusto ngunit bakit parang unti-unti akong nasasarapan?

 

 

Chapter 11

Tulala ako habang nakasiksik pa rin sa headboard ng kama ni Rodrigo. Hindi ko na malaman kung saang parte ng katawan ko ang masakit. Pakiramdam ko kasi mula sa ulo hanggang talampakan ay nasasaktan ako. “Ihahatid ka ng tauhan ko mamaya-maya. Ipapasundo na lang kita ulit kapag kailangan kita,” aniya habang nagsusuot ng pantalon. Gigil na tiningnan ko si Rodrigo. “Ano'ng akala mo sa akin? Bayarang babae?!” galit na sigaw ko. “Ito ang una at huling beses na masasaktan mo ako!” Biglang tumingin sa akin si Rodrigo. Napalunok ako noong unti-unti siyang lumapit sa akin. Nag-iwas ako nang tingin dahil hindi ko matagalan ang mga titig niya sa akin. Napaka lamig niyon at wala manlang kabuhay-buhay. Napasinghap ako noong bigla niyang hinawakan ang baba ko at pinaharap sa kaniya. Napaungol ako agad noong makaramdam ako ng hapdi sa pisngi ko. Sa higpit nang pagkakahawak niya ay parang masisira na ang panga ko. Napaluhod ako dahil bahagya niya akong hinila kaya nabitawan ko ang pagkakahawak ko sa kumot na tumatakip sa hubad kong katawan. “I will do everything I want to you. Whether you like it or not. You are mine now, Jane Acosta!” Pakiramdam ko ay nagtayuan ang buhok ko sa batok dahil sa kilabot. Muling nanginig ang katawan ko sa takot at naluha na lamang. “A-Ang sama-sama mo! Isinusumpa kita, Rodrigo Navarro!” pilit kong isinigaw iyon. Pero mas humigpit lang ang pagkakahawak niya sa pisngi ko. Ilang sandali niya akong tinitigan bago pabagsak na itinulak ang pahiga sa kama. Napasigaw ako noong bigla niyang hinila ang paa ko at pinaupo sa gilid ng kama. Sa baway kilos niya ay pakiramdam ko palagi mapapahamak ako. Napakislot ako noong sinapo niya ang pisngi ako at marahang hinaplos iyon. “Maganda ka, Jane. Ibang-iba ka sa mga babaeng nakakasama ko.” Napausod ako nang kaunti noong bigla siyang tumalungko kapantay ng mukha ko. Bumaba ang mga mata niya sa katawan ko kaya muli akong nangilabot. Tatakpan ko sana dibdib ko ngunit bigla pinigilan niya ang kamay ko at inilagay sa may likuran ko habang mahigpit na hawak. Napapikit na lamang ako noong ibinuka niya ang mga hita ko at pumwesto roon. “Oh, please!” Napahagulhol ako noong bigla niyang isinubo ang isang dibdib ko at diniladilaan. Binalot ako ulit ng takot at nagpumilit na kumawala sa kaniya ngunit masyado siyang mas malakas kaysa sa akin. Nandidiring napaungol ako noong dinilaan niya ang gitna ng dibdib ko pataas sa aking leeg. Ayaw ko na! Pakiramdam ko ay ang dumi-dumi ko na dahil sa kaniyang ginagawa! “How I love it when you moan…” mabagal na sabi niya. Hinalikan niya ang leeg ko. “I'll save it for later. I'll make sure we will have more fun later,” aniya at sinakop ulit ang labi ko. Sandali lang iyon at muli niya akong binitawan. Agad akong napaakyat sa kama at umiiyak na tinakpan ang katawan ng kumot. Na para bang makatutulong iyon para hindi na ako makita ni Rodrigo. “Fix yourself at ipapahatid na kita.” Hindi ako kumilos. Hinintay ko munang makalabas siya bago ako gumalaw. Nagmamadaling pumunta ako sa banyo at doon sumuka nang sumuka kahit wala namang mailabas ang bibig ko. Nandidiri ako sa sarili ko. Nilapastangan niya ako! Hindi lang siya mamamatay tao kundi isa ring rapist! Hindi ako makapaniwala na may isang taong kagaya niya. At ako pa ang naging biktima niya. Mas gugustuhin ko pang mamatay kaysa paulit-ulit niyang gawin itong gawin sa akin. Hindi nagtagal ay may kumatok sa kwarto. Nakabihis na ako at tulalang nakaupo pa rin sa gilid ng kama. Ni hindi ko na ngang naisip pang ayusin ang buhok ko dahil para na akong nawalan nang gana sa buhay. Kanina noong makita ko ang sarili ko sa salamin ay may pasa ako sa gilid ng labi ko. Namumugto rin ang mga mata ko. Siguradong mag-aalala sa akin sila Lana kapag makita nila ako. “Ma'am. Nasa baba na magsusundo sa 'yo.” Napatingin ako sa gilid ko noong marinig ko ang boses ng isang matandang babae. Siya iyong nakita kong babae kanina noong hinihila na ako ni Rodrigo papaakyat ng bahay. Muli akong tumingin sa harapan ko. “Palagi niya ba itong ginagawa? Mahilig din siyang mang-abuso ng mga babae?” tanong ko. Matagal bago ito nakasagot. Narinig ko pa ang pagbuntonghininga niya. “Alam kong hindi ka maniniwala. Pero mabait naman si sir Rod. At ikaw ang unang babae na dinala niya rito sa kaniyang silid. Kahit ako ay hindi nakakapasok dito nang hindi niya alam.” Hindi makapaniwalang napangisi ako. Tiningnan ko siya. “Nakikita mo ba ang hitsura ko? Dapat bang magpasalamat ako sa ginawa niya sa akin dahil mabait naman siya sa inyo?” naluluhang sabi ko. Agad na nag-iwas ng tingin ang matanda. “Ganyan ba kayo rito? Nagbubulagbulagan sa mga masasama niyang ginagawa?” “M-Mas maigi po kung bumaba na tayo para makauwi ka na.” Mabilis kong pinunasan ang luha ko at tumayo na. Napangiwi pa ako noong humakbang ako dahil biglang humapdi ang perlas ng silangan ko. Tumigil ako at napapikit nang mariin. Pinigilan kong mapaiyak ulit dahil sa hapdi. Noong makabawi ako ay pinilit ko nang maglakad habang nakakuyom ang mga palad. Hindi ko na nakita si Rodrigo sa ibaba. Tanging ang mga lalake lamang kanina na may hawak na mahahabang baril. Nakatatakot ang kanilang mga tingin na para bang kakainin ako ng buhay. Hinding-hindi ko kakayanin ang makulong sa bahay na ito. Sumakay ako sa kotseng nakabukas ang pinto. Iyon pa rin ang sinakyan namin kanina. Tahimik lang ako sa buong byahe hanggang sa makarating na kami ng school. Inayos ko pa muna ang buhok ko na medyo magulo pa rin at ang suot ko. Naka-skirt na ako at t-shirt lang dahil naghahanda pa lang ako papasok sa school kanina noong kinuha ako ni Rodrigo. Huminga ako nang malalim at bumaba na ng sasakyan. Nakatungo lang ako habang naglalakad papunta sa dorm namin. Ramdam ko ang mga titig ng mga school mates ko kaya pinilit kong hindi mag-angat ng paningin hanggang sa makarating na ako sa building namin. Halos liparin ko na ang papunta sa kwarto namin ni Lana. Nakahinga ako nang maluwag noong hindi naka-lock ang pinto kaya dere-deretso akong pumasok doon. Gulat na napatingin sa akin si Lana na nakaupo sa kama. “Jane! Diyos ko! Ano'ng nangyari sa 'yo?” Agad siyang tumayo at nilapitan ako. Yumakap ako agad sa kaniya at doon humagulhol nang humagulhol. Niyakap din ako ni Lana nang mahigpit at hinagod ang likuran. “N-Ni rape niya ako, Lana. Ang sama-sama niya!”

 

 

Chapter 12: Rod

Napalo ni Clarixto ang kaniyang lamesa noong marinig ang balita sa kaniya ng kanilang mga tauhan. “Ang bobobo niyo! Imposibleng wala kayong nakita!” galit na galit na sigaw niya. Agad na nagsitunguan ang ilang kalalakihang nakatayo sa kaniyang harapan. Ibinalita ng mga ito na walang nakitang kakaiba sa mga kwartong kanilang hinalughog. Wala silang nakitang kahit na anong bagay na pwedeng magbigay ng kaugnayan sa video na kumakalat ngayon sa internet. Mabuti na lamang ay hawak nila ang mga pulis sa buong Samar kaya walang kahit na sino man ang nag-iimbestiga sa kanila ngayon. Kumakalat ngayon ang video ng lalakeng ipinaligpit ng kaniyang pamangking si Rodrigo Navarro. Si Clarixto mismo ang nakakita sa lalakeng iyon dahil siya ang bumaril dito noong gabing iyon. Hindi niya akalain na nagawa pa nitong magvideo at mayroon pa lang tinatagong video. Sigurado si Clarixto na nasa loob lamang ng unibersidad nila ang kung sino mang nag-upload niyon. “W-Wala po talaga, sir. Lahat ng kwarto ay tiningnan namin ngunit wala kaming nakita. Kasama pa nga po namin si boss Rod kanina,” nakatungong paliwanag ng isang tauhan nila. Naikuyom ni Clarixto ang kaniyang palad. Hindi pwedeng hindi nila malaman kung sino ang nag-upload niyon. Kailangan nila itong mahanap para mapatahimik ito dahil sigurado siyang may alam na iyon. “Nasaan ba si Rod? Bakit kanina ko pa hindi nakikita?” tanong niya sa mga tauhan ngunit lahat ng ito ay nagsitunguan lang. “I’m here, Uncle,” nakangiting sabi ni Rod habang naglalakad papasok ng kwarto. Napakunot ang noo ni Clarixto noong makita niya ang masayang mukha ng pamangkin. Ang aliwalas ng mukha nito ngayon. Samantalang limang tauhan nila ngayon ang nasa ospital dahil nabugbog nito noong mapanood ang video ni James. “What’s the problem?” “What’s the problem? Are you really asking me what’s the problem, Rod? Your name is at risk! Nakalimutan mo na bang ikaw ang gobernador ng lugar na ‘to?” sermon ni Clarixto sa pamangkin. Trenta anyos na ito ngunit pero hindi pa rin nagseseryoso. Kahit na ito ang tumatayong gobernador ng lugar nila ay halos siya pa rin ang gumagawa ng mga trabaho nito. Kahit ang ilang negosyo nila ay siya halos ang may hawak. Walang ibang ginagawa si Rod kundi ang gawin ang gusto nito. Hindi naman iyon problema kay Clarixto dahil mas gusto niyang gano’n ang ginagawa ng pamangkin. Ang kaniya lang ay pangalagaan pa rin nito ang pangalan nila. “Relax, Uncle. Lalo kang tatanda niyan eh. Don’t worry.” Naupo si Rod sa sofa at tiningnan ang ilang tauhan. “Call the man in the other room. I need his report now,” utos ni Rod. “Who’s man?” “Nasa mundo na tayo ng internet, Uncle. I hired some hackers to hack the accounts of the poster. Malalaman natin agad kung sino iyon.” Napataas ang kilay ni Clarixto. “Good.” “Masyado ka lang kasing kabado.” “Rod. I just care for you. You know that.” Ngumisi si Rod at malamig na tiningnan si Clarixto. “Don’t worry. Hindi mawawala ang pera’t kapangyarihan mo, Uncle. Hindi ako mawawala,” makahulugang sabi ni Rod. Napalunok si Clarixto at agad na nag-iwas ng tingin sa pamangkin. Kahit na hawak niya halos lahat ng kayamanan nito ay alam niyang hindi niya pa rin mahahawakan ang pamangkin. “I’m just worried.” “Don’t be. Look, he’s here now.” Nginuso ni Rod ang isang binatang may hawak na laptop. Naupo ito sa isang upuan at inilapag ang laptop sa kandungan. “Tell us what you saw,” utos ni Rod. Napalunok ang binata. Nag-aaral din ito sa unibersidad ni Rod. Magaling ito sa pangha-hack ng mga account sa internet. Madali lang ang pinapagawa ni Rod ngunit mas nangingibabaw ang takot sa binata dahil sa mga nakikita nitong baril sa paligid. Alam nitong hindi basta-bastang tao ang mga Navarro. Tumikhim ang binata. “N-Nagawa po naming i-hack ang account ng nag-upload, G-Gov. Nabura na po namin ang mga video at na-block sa lahat ng social media,” ani ng binata. Napakunot ang noo ni Rod. “And?” Nagtatakang tiningnan ng binata ni Rod. “A-Ayon na po, sir.” Malalim na humugot ng paghinga si Rod. Tinitigan niya sa mga mata ang binata na agad na nginig noong magkatitigan sila. “That’s it?” Takot na takot na tumango ang binata. “T-That’s it, G-Gov.” “I need to know who’s the uploader!” biglang sigaw ni Rod na nagpakislot sa binata. Lalong nagsitunguan ang ilang mga tauhan nilang nasa silid. Habang si Clarixto naman ay napabuga ng hangin. Tumayo si Rod at agad na kinuwelyuhan ang binata. “I  packing need to know who is the uploader! Don’t give me shits!” galit niyang sabi. Napapikit agad ang binata at pinagpawisan na . “S-Sorry, Gov.! Iyon lang talaga ang nakita namin.” Nanlaki ang mga mata nito noong inundayan ito ng suntok ni Gov. Agad nitong inangat ang kamay at itinakip sa mukha. “Pero nakuha namin ang IP address ng may-ari ng account!” nanginginig na sabi ng binata. Napakunot ang noo ni Rod. Lumuwag ang pagkakahawak ni Rod sa kwelyo ng binata. “What does it mean?” tanong niya. Binitawan niya ito. “I-It means kapag mag-online ang may-ari ng account ay made-detect natin kung nasaan siya. K-Kung sino siya,” nanginginig na paliwanag nito. Tumayo nang maayos si Rod. “Very good. You can leave.” Nagmamadaling tumayo ng binata at halos takbuhin na ang paglabas ng silid. Kung alam lang nito na ganito ang mangyayari ay hindi na sana nito tinanggap ang alok ni Rod. Ngunit masyado itong nasilaw sa pera kaya kailangan nitong mahanap kung sino ang nag-upload. Naglakad naman si Rod papunta sa bar counter at nagsalin ng alak. Huminga siya nang malalim at pilit na kinalma ang sarili. Kagagaling niya pa lang sa pagpapasarap ngunit uminit agad ang kaniyang ulo. Madalas ay hindi niya napipigilan ang sarili sa tuwing siya ay nagagalit. Sa tingin ng kaniyang tiyuhin ay malaking problema iyon sa kaniya kaya sinubukan siya noong ipagamot. Ngunit sa tingin naman niya ay mas nakatutulong iyon sa kaniya. Kaya naman ay noong pinilit pa rin siyang ipagamot ng kaniyang tiyuhin ay binugbog niya ang kaniyang doctor. Magmula noon ay wala nang psychiatrist ang nagsubok na gamutin siya. Alam niyang may sakit siya. Pero wala siyang pakealam hanggat nagagawa niya ang lahat ng kaniyang gusto. Maayos lang niya ang kaniyang problema at mahanap ang nawawalang kayamanan niya. Pagkatapos niyon ay magiging maayos na ulit ang takbo ng kaniyang buhay. Kasama si Jane Acosta. Wala sa sariling napangiti si Rod noong maalala si Jane. Hindi niya alam kung bakit labis siyang nahuhumaling sa dalaga. Ngunit mula noong makita niya ito ay hindi na niya ito nakalimutan. Mas lalo siyang nababaliw ngayon dito na kaniya na itong natikman. “Mukhang malalim ang iniisip mo?” tanong ni Clarixto. Kinikilabutan siya habang pinapanood niya ang kaniyang pamangkin. Alam niya na kapag ganito ito umakto ay mayroon itong ginagawa na hindi niya magugustuhan. Magmula noong mamatay ang mga magulang nito ay siya na ang nag-alaga sa binata. Kaya naman ay hindi na siya nagkaasawa at mas nag-focus sa pagtulong dito dahil sa dami ng negosyong iniwan ng mga magulang nito kay Rod. “It’s nothing. I need to go,” ani Rod at lumabas na ng silid. Napabuntonghininga si Clarixto. Mas importante ngayon ang mahanap nila kung sino ang nag-upload ng video na iyon. Hinding-hindi siya papayag na mawala ang kung ano man ang mayroon siya ngayon. Masyado na siyang maraming na isakripisyo kay Rod. Kaya hindi siya basta-basta babagsak nang ganito lamang.

 

 

 

Chapter 13: Jane

 

“Dapat ireklamo na natin siya sa mga pulis! Hindi tama ‘yang ginawa niya sa ‘yo!” galit na sabi ni Lana. “Sorry, Jane. Dapat talaga hindi na kita hinayaang sumama sa kaniya,” ani Carlo na may himig ng pag-aalala. Nagpunta silang dalawa agad sa kwarto namin noong tinawag sila ni Lana pagkarating ko. Galit na galit si Lawrence at gusto nang sugurin si Rod ngunit mariin ko siyang pinigilan. Napasinghot ako. “At ano naman ano naman ang magagawa natin? Nangyari na 'to. Sa tingin niyo ba may makikinig sa akin?” naluluhang sabi ko. “Pero hindi naman natin pwedeng hayaan na ganito ang ginawa niya sa ‘yo. Tingnan mo ang hitsura,” ani naman Lawrence. Kaharap ko siya sa may kama. Tiningnan ko siya. “Hindi ko makakayan kung pati kayo mapahamak nang dahil sa akin! Nakita mo naman ang ginawa niya sa 'yo, hindi ba?” aniko. “Eh paano 'to? Ano ang sasabihin natin kay Tita kapag makita kang ganito?” nag-aalala pa ring tanong ni Lana. Hinawi noya ang buhok ko. “Grabe ang ginawa niya sa ‘yo! Akala ko mabait siya!” “H-Hindi. Napaka sama niya, Lana. Mas masahol pa siya sa demonyo!” Muli akong napaiyak. “K-Kaya please. H-Hayaan niyo na. Siguro naman ay titigilan na niya ako ngayon. Tatahimik na lang ako kaysa pati kayo madamay. Ayaw ko rin mapahamak sila Mama. K-Kaya please. Kalimutan nanlang natin,” pakiusap ko. Niyakap ako ni Lana. Narinig kong suminghot-singhot din siya. Alam ko na sa kanilang tatlo ay labis na nag-aalala sa akin ngayon si Lana. Pero hindi ko kakayanin kung pati ang mga mahal ko sa buhay ay madadamay. Halang ang kaluluwa ni Rodrigo Navarro. Kaya sigurado ako na hindi niya sila sasantuhin. Siguro naman ay tatantanan na niya ako ngayon. Hindi ako nakapasok kinabukasan dahil sa nangyari. Nawalan ako nang gana sa buhay at parang gusto ko na lamang magkulong sa kwarto namin. Akala ko babalikan ako ni Rodrigo pero hindi siya dumating. Na ipinagpapasalamat ko dahil akala ko ay tatantanan na niya ako. Ngunit noong ikalawang araw. Hindi pa rin ako nakapasok ay nagulat na lang ako noong bigla siyang kumatok sa pinto namin. “Jane,” mahinang tawag niya sa akin na nagbigay nang kilabot sa akin. Nalanghap ko pa ang amoy ng alak sa kaniyang hininga. Napalunok ako. Isasara ko sana ulit ang pinto ngunit iniharang niya ang kaniyang kamay. “A-Ano'ng kailangan mo? Umalis ka!” sigaw ko. Biglang hinampas ni Rodrigo ang pinto kaya napaatras ako. Pumasok na siya sa loob at isinara iyon. Nakita ko pang inilock niya ang pinto kaya napaatras na ako. Tatakbo sana ako papunta sa kama ko ngunit bigla niyang nahagip ang braso ko. “Ahh! Bitawan mo ako!” tili ko. Ngunit hinila niya ako at niyakap mula sa likod. Nagsisipa ako at pilit na tinanggal ang pagkakahawak niya sa akin. Binuhat niya ako at ibinaba sa higaan ko. Agad akong gumapang papunta sa kabilang gilid. Ngunit dahil pang isahang higaan lang ang aking kama ay wala rin iyong kwenta. “Ano ba ang kailangan mo?! Hindi ba nakuha mo na ang gusto mo? Bakit ginugulo mo pa rin ako?!” Agad akong kinilabutan noong magkatitigan kami. Binasa niya ang kaniyang labi gamit ang dila. Na para bang nakatitig siya sa isang pagkain. “Nakalimutan mo na bang akin ka na?” Mabilis akong Umiling-iling. “H-Hindi! Hindi ako sa 'yo!-- ahh!” Bigla niya akong hinila sa paa at sinampal. Umiiyak na napahiga ako sa kama habang nakalaylay pa rin ang mga paa. Hindi ko alam kung bakit niya ito ginagawa sa akin. Pero hindi ako papayag na pagsamantalahan niya ulit ako. Sinapo ko ang aking pisngi at tiningnan siya. Ngunit napanganga na lamang ako noong makita kong may nakatutok na sa aking baril. “R-Rod…” Diyos ko! Napakasama niya talaga! Isinampa ko ang aking mga paa at dahan-dahang umatras.   “P-Please…” “Hubad,” malamig na utos niya habang unti-unti nang nagtatanggal ng zipper niya sa pantalon. Para akong biglang nanlambot sa kaniyang sinabi. Umiling-iling ako. “P-Parang-awa mo na, G-Gov. Tama na…” pakiusap ko. Pero mas tumalim lang ang kaniyang mga titig sa akin. Napapikit ako noong mas inilapit niya pa ang kaniyang baril sa ulo ko. Wala akong nagawa kundi ang humagulhol. Bakit sa akin pa? Bakit ako pa? “Hubad!” pag-uulit niya na mayroon nang diin. Lumuhod ako agad at nagmamakaawang tiningnan siya. “P-Parang-awa mo na! Please! Hindi ako magsusumbong kahit kanino. Tama na, please!” Hindi ko pinansin ang baril na nakatapat sa mukha ko. Umaasa ako na makikinig siya sa akin. Na kahit papaano ay may kaunting awa pa siyang ibibigay sa akin. Ngunit nagkamali ako. Bigla niyang hinawakan ang likod ng ulo ko at sinabunutan ang buhok ko. Pagkatapos ay idinikit sa leeg ko ang hawak na baril. Parang sandaling humiwalay ang kaluluwa ko sa aking katawan dahil sa takot. “Kapag sinabi kong hubad, hubad!” sigaw niya na halos magpabingi sa akin. Nanginginig na tumango na lamang ako. Hindi ko alam kung ano ang ginawa kong masama para parusahan. Pero kung mayroon man ay humihingi na ako ng tawad ngayon pa lang. Diyos ko! Hindi ito ang buhay na pinagarap ko! Binitawan niya ako kaya napaupo ulit ako sa higaan ko. Kahit anong pakiusap ko sa kaniya ay hindi na niya ako pinakikinggan. Kaya naman ay wala akong ibang na pagpilian kundi ang sundin ang gusto niya. Pikit-matang hinubad ko isa-isa ang mga suot kong damit at itinira lamang ang panloob ko. Napatungo ako agad at niyakap ang aking sarili. Hiyang-hiya na ako. Oo, nagkaroon na ako ng karelasyon. Pero hindi ako pinilit ni Lawrence noon na may mangyari sa amin. Ni respeto niya ako dahil hindi pa ako handa. “Take it all off.” Muli akong napatingin kay Rodrigo. “P-Please.” “Bakit ba palaging pinahihirapan mo pa ang mga sarili natin, Jane?” Inilapag ni Rodrigo ang hawak niyang baril sa kama ni Lana. Pagkatapos ay bigla na lamang siyang sumampa sa kama at hinawakan ang mga kamay ko. Pinilit niya akong hiniga at hinubaran. Wala akong nagawa kundi ang umiyak na lamang. Gamit ang bra ko ay itinali niya ang mga kamay ko sa may ulunan ko. Halos hindi ko na siya makita dahil nanlalabo na ang mga mata ko habang nakatitig sa kaniya. Pero malinaw na malinaw kong nakikita ang matinding pagnanasa sa kaniyang mga mata. Ilang sandali pa ay naramdaman kong ibinuka niya ang mga hita ko. Napapikit na lang ako nang mariin noong maramdaman kong may tumusok sa gitna ko. Lalo akong napahagulhol noong mag-umpisa na siyang maglabas masok sa bukana ko. Napaka dumi ko… Ang dumi-dumi ko na! Gusto ko siyang itulak. Paulit-ulit na sumisigaw ang isipan ko na h’wag ko siyang hayaan na pagsamantalahan ako. Ngunit para bang kusa nang tumigil ang katawan ko dahil sa takot. Napakapit ako sa unan ko noong mas bumilis pa ang galaw ni Rodrigo. Panay ang pagsinghap ko sa pagpipigil lamang na h’wag ako umungol. Ngunit noong bigla niyang isinubo ang isang dibdib ko at minasahi ang isa habang patuloy sa paggalaw ay napakapit ako sa kaniyang buhok. “T-Tama na!” sigaw ko habang hinihingal. Kasabay niyon ang pagkawala ng isang ungol. Narinig ko ring umungol si Rodrigo at mas naging agrisibo pa sa kaniyang paggalaw. “Oh, Jane!” ungol ni Rodrigo. Marahan niyang kinagat ang tuktok ng dibdib ko kaya napaliyad ako habang nakakapit sa buhok niya. Binitawan iyon ni Rod at hinawakan naman ako sa leeg. Kumapit ako sa braso niya habang sinusubukan iyong tanggalin dahil pakiramdam ko ay nawawalan na ako ng hangin. “I’m cumming!” ani ulit Rod at lalong humigpit ang paghawak sa leeg ko at ang paggalaw sa gitna ko. Panay ang pagsinghap ko para sa hangin. Pakiramdam ko ay mawawalan na ako ng malay habang hinahayaan siyang galawin ako. Hanggang sa ilang sandali pa ay napaungol nang malakas si Rodrigo at tumigil sa paggalaw. Binatawan niya ang leeg ko pero hindi siya umalis sa ibabaw ko. Naiiyak na napaubo-ubo ako at naghabol nang hininga. Akala ko mamamatay na ako dahil sa ginawa niya. Isinubsob ni Rod ang kaniyang mukha sa leeg ko. Ramdam ko rin ang pagod niya dahil sa mabilis niyang paghinga. “Sa susunod, h’wag kanang tumanggi pa, Jane. You are mine. Keep that in mind,” aniya at biglang tumayo. Napasinghap pa ako noong bigla niyang hinugot ang pagkalalake niya sa akin dahil hindi ako handa. Hindi na ako kumilos at tumalikod na lamang sa kaniya. Niyakap ko ang sarili ko habang umiiyak. Diyos ko. Kung ganitong buhay ang magkakaroon ako. Kuhain mo na lang ako.

 

 

Chapter 14: Rod

Mariing nakatitig si Rodrigo Navarro, o Rod sa mga nakakikilala sa kaniya sa mga taong sumasayaw sa gitna ng dance floor. May ilan na siyang natatanaw sa gilid-gilid ng club na mga magkakaparehang nag-uumpisang uminit ang gabi. Hindi na nakapunta sa mga silid ang mga ito at doon na lamang piniling magtagpo. Wala naman itong problema kay Rod. Ngunit lahat na lang ata ay napapansin niya ngayon. Wala sanang problema ang pera sa kaniya. Sa dami ng kanilang mga negosyo. Mapa-legal o illegal ay buhay na kahit magkaapo pa siya. Hindi niya lang matanggap ngayon na naisahan siya ng kaniyang tauhan. Naikuyom niya ang kaniyang kamao. Si James. Pinagkakatiwalaan pa naman niya ang lalaking ito dahil halos ituring na niya itong kapatid. Ngunit trinaydor lamang siya nito. “Gov. Do you want to have some fun too?” mapang-akit na tanong ng isang babaeng kanina pa idinidikit ang malalaking dibdib sa braso ni Rod. Humithit mula sa sigarilyong hawak niya si Rod at tiningnan ang babae. Agad na ngumiti ang babae at mapupungay ang mga matang tiningnan siya. Nagsalubong ang kilay ni Rod. Kagaya lang ng babaeng ito sa mga babaeng palaging dumidikit sa kaniya. Malandi. Hindi maitatago ang blonde nitong buhok at makapal na make-up ang pagiging mukhang pera nito. Muling humithit ng sigarilyo si Rod at pinatay ang upos sa ash tray. Tumayo siya sa harap ng babae na agad sumandig at bahagyang ibinuka ang mga hita. Nasapo ni Rod ang kaniyang baba. Hinaplos niya iyon habang titig na titig sa hita nito. “Do your thing,” utos ni Rod. Binasa ng babae ang kaniyang labi at agad na kumilos. Nagmamadaling inalis nito ang pagkakasinturon ng pantalon ni Rod. Tumingala lang si Rod at ilang sandali pa ay naramdaman niyang nakalabas na ang kanyang anaconda. Napasinghap siya noong hinawakan ito ng babae. Hinawakan niya ang ulo nito at agad na ipinasubo ang kanyang anaconda. Napatingala si Rod habang dinadama ang mainit na bibig nito. Bawat paglabas-masok ng kanyang anaconda sa bibig niya ay para siyang kinikiliti. Hindi na nakapagpigil pa si Rod. Hinawakan niya ang ulo nito at biglang isinagad ang kanyang anaconda sa lalamunan nito. Napaungol siya noong may uminit ang kaniyang pakiramdam. Samantala, biglang napakapit ang babae sa hita ni Gelo at naglikha ng tunog. Para itong masusuka ngunit pinipigilan ni Rod at patuloy pa rin sa ginagawa. Hindi pa nakontento ang binata at gumalaw-galaw pa habang nakabaon pa rin sa bibig ng babae ang ari niya. Halos masuka na ang babae at tinapik na si Rod sa hita ngunit hindi ito tumigil. Bagkus ay kinapitan pa nang mahigpit ang buhok nito at mas bumilis ang paggalaw. Naluha na ang babaeng walang magawa kundi mahigpit na humawak kay Rod at pinigilan ang sarili na h'wag masuka. Napapikit si Rod. Biglang pumasok sa kaniyang isipan ang mukha ni Jane. Parang musika sa kaniyang pandinig ang mga pagmamakaawa nito. Para siyang dinadala sa alapaap at mas lalong tumataas ang libido sa katawan. “Oh, Jane!” ungol ni Rod. Mas bumilis ang paggalaw niya hanggang sa ilang sandali pa ay unti-unti na siyang nilabasan. Hinihingal na tumigil si Rod at hinugot ang ari mula sa bibig ng dalaga. Agad itong umubo-ubo at naghabol ng paghinga. Nangunot ang noo ni Rod at biglang hinawakan ang buhok ng dalaga. Hinila niya iyon hanggang sa mapatingala ito. “Ouch! You're crazy!” sigaw nito. Nagsalubong ang kilay ni Rod at agad na nakaramdam ng inis nang makita niya ang mga luha ng dalaga. “Pathetic!” galit na sabi niya noong makita niya ang takot sa mga mata nito. Ang hindi niya maunawaan sa ibang babae minsan sa tuwing pumupunta siya rito ay sa ganito palagi nauuwi. Lalapit ang mga ito sa kaniya ngunit bigla ay para bang natatakot na ang mga ito. Ginusto nilang lumapit sa kaniya pero hindi naman pala kinakaya. “Leave!”   Agad na nagkumahog ang babae paalis sa inuupuan nito. Inayos na ni Rod ang kaniyang pantalon at muling naupo. Nagsalit siya ng alak sa kaniyang baso at tinungga iyon. Ganito niya madalas inuubos ang kaniyang oras pagkakatapos ng kaniyang trabaho. Alak, club, sigarilyo, at babae. Hindi na niya mabilang ang mga babaeng naikama niya. Wala rin siyang naging karelasyon dahil ayaw niya sa mga babae. Masyado silang maiingay para kay Rod. Updated naman siya sa lahat ng mga nangyayari sa kaniyang paligid. Ngunit mas pinipili niyang ganito siya at hinahayaan ang kaniyang uncle na gumalaw lahat. Ito rin naman ang gusto ng matanda. “Boss. Tumawag ‘yong bata. May update na raw sa nag-upload ng video,” balita ng isang bodyguard ni Rod. Agad na naikuyom ni Rod ang kaniyang mga kamao. Tumayo na siya at nagmamadaling lumabas ng club na iyon. May mga babae pang malalagkit ang mga tingin sa kaniya kapag nadadaanan niya ang mga ito. Slut, ani Rod sa kaniyang isipan. Iyon ang tingin niya lahat sa mga babae. Kaya nagulat siya kay Jane dahil parang balewala siya sa dalaga. Iyon pa naman ang ayaw niya. Habang inaayawan siya ay mas lalo siyang nanggigil na makuha ito. Pagkalabas ni Rod ay naroon na agad sa tapat ang kaniyang sasakyan. Pinagbuksan siya agad ng sasakyan ng kaniyang bodyguard. Hindi maiwasang magtangis ng mga bagang ni Rod habang salubong ang kilay na nakatitig sa unahan nila. Hindi niya alam kung ano ang magagawa niya sa taong nag-upload ng video na iyon. Napaka lakas ng loob nito kung sino man ito. Hindi ba nito alam na hawak niya ang buong Samar? Sisiguraduhin niyang hindi na ito sisikatan pa ng araw kapag makilala niya ito! Mabilis na nakarating sa kanilang mansyon si Rod. Agad siyang pumunta sa silid kung nasaan ang hacker na inupahan niya. Pagbukas niya ng pinto ay halos mapalundag pa ang tatlong kalalakihang naroon sa loob ng kwarto. Lahat sila ay nakatapat sa laptop na ibinigay ni Rod. “May update na?” seryosong tanong ni Rod.   Tumikhim ang isang binata. “Y-Yes, Gov. Binuksan ang account kung saan ini-upload ang video. Saglit lang pero na locate na namin ang lokasyon nito.” Lumapit si Rod sa binata. “Where is it?” Biglang kumabog nang malakas ang dibdib ng binata. Presensya pa lang ni Rod ay kinakabahan na ito. Ni hindi nga nito magawang salubongin ang mga tingin nito dahil sa takot. “S-Sa university po.” “University? Saan doon?” “S-Sa dorm ng mga fourth year. B-Business management course.” Napamura si Rod. Muli siyang lumabas ng kwarto. “Tawagin mo ang lahat ng tauhan. Hahalughugin natin ang hostel. Kung kinakialangang bali-baliktarin niyo ang buong building, gawin niyo!” galit na sabi ni Rod. I need to find who’s the  packing uploader! Wala akong pakealam kung babae man ito o lalake. O kung bata pa. Binangga nila ako? Now they will know who’s they’re trying to fight with.

 

 

 

Chapter 15: Jane

Pagkaalis ni Rodrigo sa kwarto namin ay nagkulong na ako sa banyo. Iyak ako nang iyak dahil pakiramdam ko ay dumidumi ko na lalo. Napaka baboy niya! Lahat na lang nang kasamaan ay nasa kaniya na! Paulit-ulit kong tinatanong ang sarili ko kung bakit ako pa? Pinaparusahan ba ako dahil sa ginawa kong pagtulong kay James? Kasalanan naman iyon ng mga Navarro ah? Pinatay nila si James. Napaka rami rin nilang ibang pinatay. Wala silang mga kaluluwa! Nagbuhos ako nang nagbuhos ng tubig sa katawan habang umiiyak. Pakiramdam ko ngayon ay may nakadikit sa aking putik. Na kahit na anong gawin kong pagbuhos ng tubig. Pagsasabon sa katawan ay hindi iyon mawala-wala. Nandidiri ako sa sarili ko. Aalis na ako sa lugar na ito. Hindi ko na makakaya pa ang ginagawa sa akin ni Rod. Lumabas na ako ng banyo na nakabihis na. Mabigat na ang talukap ng mga mata ko dahil sa kaiiyak. Halos hindi ko na nga iyon maimulat. Inayos ko na ang mga gamit ko at inilagay sa maleta ko. Wala na akong pakealam kung pagagalitan ako ni Mama pero kailangan ko nang makaalis na rito. Mag-iiwan na lang ako ng sulat kay Lana dahil hindi ko na siya hihintayin pa. Napatingin ako sa kisame. Bigla kong na alala ang wallet ni James. Umakyat ako sa kama ko at pilit na inabot ang kisame. Umangat nang kaunti ang maliit na parte ng kisame kaya agad ko nang kinapa-kapa ang wallet. Kinuha ko iyon at tinitigan. “Dahil sa ‘yo. Siguro dahil sa ‘yo kaya ako nagkakaganito. Gusto lang naman kita tulungan, James. Please? Tulungan mo rin ako?” naiiyak kong sabi. Bumuntonghininga ako at kinuha ang laptop ko. Bago ako umalis ay isisiwalat ko na ang lahat. Binuhay ko na ang laptop ko at agad na hinahap ang video na in-upload ko. Napakunot ang noo ko noong hindi ko na iyon ma-search. “Ano’ng nangyari?” Sinubukan kong bisitahin ang account na ginawa ko pero wala na iyong laman. Hindi pwede ‘to! Hanggang ngayon ay sinusubukan pa rin nilang linisin ang madumi nilang pangalan! Dali-dali kong ini-log-out ang account ko at binuksan ang dummy account na ginawa ko sa pag-upload ng video. Binuksan ko rin ang email na pinag-save-an ko ng video at ilang files na galing sa laptop ni James. Kasama kong itinago ang laptop sa mga ginto para wala talagang makakita. Kung binababoy niya ako, kaya ko rin siyang sirain. Ilang beses kong sinubukang i-upload ang video pero wala pang ilang minuto ay biglang may lumalabas na notice sa account ko na spam daw iyon. Maging sa ibang social media ay hindi ko pa rin magawang i-upload. “Ano ang nangyayari? Bakit hindi ko ma-upload?!” inis na sabi ko. Sinubukan ko pang gumawa ng ibang account pero gano’n pa rin ang nangyayari. Sigurado ako na kagagawa ‘to ng mga Navarro! Gusto talaga nilang itago ang ginagawa nilang kasamaan. Ang kakapal ng mukha! Halos mapaigtad ako noong biglang may kumatok sa pinto. Dali-dali akong tumayo at binuksan iyon. “Jane!” Nagmamadaling pumasok si Lana at muling isinara ang pinto. Napatingin siya sa kama. “Ano’ng ginagawa mo? Bakit may mga damit sa higaan mo?” “Ah.” Lumapit ako roon at naupo ulit. “Ikaw? Bakit ang aga mo ata?” Nagpunas ng noo si Lana kahit hindi naman pinagpapawisan. “Papaano? Hindi na naman natuloy ang klase. Alam mo kung bakit? Nandiyan na naman ‘yong mga nakatatakot na mga lalake!” balita ni Lana. Nangunot ang noo ko. “Ha? Sino?” “Iyong mga tauhan ni Gov. Nandito sila. Balak na naman daw maghanap sa mga dorm.” Napanganga ako. Agad akong napatingin sa wallet at kinuha iyon. “Bakit?” nagtatakang tanong ni Lana. “Ano ‘yan?” Akmang kukuhain iyon ni Lana pero agad kong itinago ang wallet sa likod ko. “Wala!” Sumampa na ako ng kama at inabot ang kisame. “Ano ba ‘yan? Ang weird mo na naman ha? Tsaka, bakit parang nag-iimpake ka? Aalis ka ba?” Tumango ako. “Sandali lang. Ibalik ko lang ‘to.” Naisuksok ko na ang wallet sa loob ng kisame. Ngunit noong aayusin ko na sana ang takip ay biglang bumukas ang pinto. Agad akong napatayo nang maayos at tumingin doon. Agad na nanlambot ang mga tuhod ko noong makita ko kung sino ang nasa pinto at unti-unting pumapasok. Napaatras din si Lana. “G-Gov. Ano po ang ginagawa niyo rito?” tanong ni Lana. Deretsong tumingin sa akin si Rod. Tiningnan niya rin ang mga damit ko na nagkalat sa higaan ko. Tumigil siya noong nasa dulo na siya ng higaan. “May pupuntahan ka, Jane?” tanong ni Rod sa akin at tumingin sa kisame. “At ano ang ginagawa mo riyan?” Napalunok na ako. Dahan-dahan akong tumingin sa kisame at napanganga ako noong makita kong bahagyang nakaangat iyon. Pilit kong kinalma ang sarili ko at muling tiningnan si Rod. “A-Ano’ng ginagawa mo rito?” balik-tanong ko. Sana hindi niya mahalata. Hindi sumagot si Rod. Nakatitig pa rin siya sa kisame. Magsasalita sana ulit ako pero bigla itong sumampa sa higaan ko. Ni hindi manlang ito nag-alis ng sapatos kaya nadumihan ang mga damit kong natatapakan niya. “A-Anong-” Natigilan ako noong tumigil siya sa tapat ko. Aatras sana ako pero hinawakan niya ako sa balikat. Binundol na ako ng kaba. Halos manuyo na ang lalamunan ko at pilit na pinipigilan ang sarili na h’wag maiyak. Alam ko na kapag makita ni Rod ang nasa itaas ay sigurado akong katapusan ko na. “Mukhang may tinatago ka.” Agad kong hinawakan ang braso ni Rod at tinitigan siya sa mga mata. “A-Ano naman ang itatago? Hindi ba alam mo ang lahat sa akin?” tanong ko. Umangat ang gilid ng labi ni Rod at dahan-dahang tumingin sa kisame. Sa tangkad niya ay madali lang niyang makukuha ang wallet sa ibabaw. Mahigpit kong hinawakan ang braso ni Rod noong itatas niya na ang isa niyang kamay. Biglang tumawa si Rod. “You are making me more interested in what’s above, Jane. H’wag kang mag-alala.” Bumaba ang ulo ni Rod. “Matitikman mo ulit ako mamaya.” Nangilid na ang mga luha ko. Agad kong sinampal si Rod. “Ang bastos mo talaga!” sigaw ko. “Jane!” nag-aalalang sabi ni Lana. Hindi nagsalita si Rod pero naging mabalasik ang mga tingin niya sa akin. Wala na akong nagawa noong bigla niyang inabot ang kisame namin. Pero bigla siyang tumigil at napatingin sa may gilid ko. Sinundan ko ang tinitingnan niya at napanganga ako noong makita ko ang screen ng laptop ko. Agad na tumigil si Rod sa kaniyang ginagawa at akmang kukuhain ang laptop ko pero niyakap ko siya sa baywang. “What are you doing?” tanong ni Rod. Napaluha na ako at umiling-iling. Hinawakan ni Rod ang braso ko at pinilit akong alisin. “P-Please, Rod!” Pilit na inalis ni Rodrigo ang mga kamay ko hanggang sa manaig ito. Bahagya niya akong inangat at hinarap sa kaniya. Nakita ko ang pagtataka niya noong mapatitig sa akin. Umiiyak na umiiling ako. “R-Rod- Ahh!” Napangiwi ako noong bigla niya akong tinulak. Tumama ang likod ko sa pader at napaupo sa kama. Pero ininda ko iyon. Mas lalo akong nataranta noong makita kong tinitingnan na niya ang laptop ko.

 

 

Chapter 16 - R18+

Nakatitig lang ako kay Rodrigo na hawak-hawak ang laptop ko. Gusto ko nang lamunin ng lupa ngayon dahil pinipindot niya pa iyon. Ilang sandali pa ay may tumunog na mula sa laptop ko. Tunog iyon na nagmumula sa video na in-edit ko. Napasiksik na ako sa gilid ng higaan ko. Gusto kong tumayo at takbuhin palabas ang kwarto ko pero para akong biglang naging istatwa sa takot ko. Diyos ko! Tulungan niyo po ako! HIndi ko alam kung ano ang gagawin niya sa akin ngayon. Malakas na pinindot ni Rodrigo ang keyboard. Rinig na rinig ako ang paghinga niya nang malalim. Wala siyang sinasabi pero ramdam ko nang hindi niya nagustuhan ang kaniyang nakita. “Labas,” anito kaya napatingin ako sa kaniya. Nakatingin siya kay Lana na puno nang pagtatakang nakatingin sa amin. Tiningnan ako ni Lana. “H-Halika na, Ja-” “Sinabi ko bang kasama siya?” tanong ni Rod na may pagbabanta na. “P-Pero, Gov-” “Sinabing labas! Kailangan ko bang ulit-ulitin pa ang sasabihin ko, ha?!” sigaw bigla ni Rod. Napaiyak na ako at tiningnan si Lana. Kitang-kita ko ang labis na pag-aalala ni Lana habang nakatitig din siya sa akin. Sinenyasan ko na lamang siya na lumabas dahil ayaw kong madamay siya. Dahan-dahang naglakad si Lana palabas ng kwarto namin habang panay ang lingon sa akin. Napapikit pa ako noong tuluyan nang naisara ni Lana ang pinto. Lalo akong nagsumiksik sa gilid at nagdasal. Naramdaman kong gumalaw ang kama kaya muli akong napadilat. Nakita ko si Rod na naglakad sa may pinto namin at ini-lock iyon. Pagharap niya ay agad na nagkasalubong ang mga titig namin. Para akong binuhusan ng malaming na tubig dahil sa lamig niyon. Madilim din ang kaniyang mukha na para bang ilang sandali na lamang ay sasabog na. “G-Gov–” Bigla akong napasigaw noong sinipa ni Rod ang lamesa. Napayakap na ako sa tuhod ko at humagulhol. Bawat paghampas niya ng mga gamit namin ay pakiramdam ko sa akin niya iyon gustong gawin. Diyos ko! Ikaw na ang bahala sa akin. “Putangina!” sigaw ni Rod. Ilang sandali pa ay naramdaman kong gumalaw ulit ang kama. Hindi na ako nakapagsalita pa noong bigla niyang hinawakan ang likod ng ulo ko at hinila sa buhok. Napahagulhol ako sa sakit at hinawakan ang kaniyang kamay. “Ahh! Rodrigo! Please!” “Tahimik!” sigaw ni Rod at inihagis ako sa higaan. “Ikaw… Ikaw ang nag-upload?!” Sinubukan kong dumapang paupo pero biglang hinawakan ni Rod ang hita ko. Inabot niya ulit ang buhok ko at pilit na inupo. Hinila niya ang ulo ko patalikod kaya napatingala ako. Kitang-kita ko ngayon ang matinding galit sa kaniyang mga mata. Nanginig na ang buong katawan ko sa takot. Diyos ko. Hindi ko na alam ang mangyayari sa akin. “Sumagot ka! Ikaw ang nag-upload?!” tanong ulit ni Rod. Halos maglabasan na ang ugat niya sa leeg at noo dahil sa malakas niyang pagsigaw. Napahagulhol ako. Hindi ko na siya makita nang maayos dahil sa mga luhang tumatakip sa mga mata ko. Napaungol ako sa sakit noong humigpit ang hawak niya sa buhok. “Ahh! Parang-awa mo na, R-Rod!” Halos magdalawa ang paningin ko noong bigla niya akong sinampal sa pisngi. Sandali akong natigilan at parang biglang tumahimik ang paligid. Binitawan ako ni Rod kaya natumba ako sa higaan. Nanlalabo na ang paningin ko pero nakita ko pa noong kinuha niya ang laptop ko at biglang inihampas sa sahig. Dinig na dinig ko ang bawat paghampas niya roon. Gigil na gigil niya pa iyong tinatadyakan. Noong makabawi ako ay gumapan ako pababa ng higaan at tinakbo ang pinto. “Tulong!” sigaw ko. Pero naramdaman ko na lang na para akong umangat at sunod kong napansin ay nasa sahig na ako. Napanganga ako ako sa sahig dahil pakiramdam ko ay nabali ang likod ko sa kaniyang ginawa. Pumatong si Rod sa tiyan ko at hinawakan ang tuktok ng ulo ko. “P-Parang-awa mo na–” Biglang naputol ang pagsasalita ko noong hinawakan ni Rodrigo ang leeg ko at sinakal ako. Hinawakan ko agad ang kamay niya at pilit iyong inalis. “H-Hindi mo alam… Hindi mo alam kung ano ang naging epekto sa akin ng ginawa mo, Jane! Kaya pala takot na takot ka sa akin? Heto! Ipapakita ko sa ‘yo ngayon kung gaano ako kasamang tao!” sigaw ni Rod. “You’re just a  packing whore who’s trying to bring me down! I will not let you!” Lalong humigpit ang hawak ni Rod sa leeg ko. Panay na ang hampas ko sa kaniyang braso habang pilit na naghahabol ng hangin. Unti-unti ay nanlalabo na ang paningin ko dahil sa kaniyang ginagawa. Hanggang sa hindi ko na makayanan. Sobrang sakit na ng dibdib ko na para bang puputok na iyon dahil walang hangin na makuha. Sa puntong iyon ay wala na. Alam kong mamamatay na ako. Napaka lupit naman ng buhay sa akin. Bakit ako pa? Bakit sa akin pa ito nangyayari? Ngunit biglang binitawan ni Rod ang leeg ko kaya napatagilid ako at agad na naghabol ng paghinga. Umubo-ubo ako kasunod ng malalim na paghinga. Noong kumalma na ako ay napahagulhol ulit ako. Hindi ko alam kung anong espirito ang sumapi sa kaniya pero buhay ako! Binuhay niya ako. Tiningnan ko si Rod na nakaupo sa tabi ko habang nakatungo. Pilit kong umupo at umiiyak na lumuhod sa tabi niya. “S-Sorry. S-Sorry, Gov. Parang-awa mo na! H-H’wag mo akong patayin!” umiiyak na sabi ko. Kumapit ako sa braso niya habang nakatungo. Hindi ko na kaya ang kaniyang ginagawa sa akin. “Nasaan ang ginto?” Natigilan ako at unti-unting nag-angat ng ulo. Blangko na ang kaniyang ekspresyon habang nakatitig sa akin. Muli akong naluha. Kapag malaman niyang nasa akin din ang ginto ay sigurado akong mapapatay na niya ako. Hindi ko kayang mangyari iyon! Pinagsaklob ko ang mga palad ko na para bang nagdadasal. “P-Parang-awa mo na! Wala akong alam, Gov! O-Oo. Ako ang nag-upload! Pero please! Hindi ko alam ang tungkol sa ginto–” Biglang hinawakan ni Rod ang buhok ko at pinatingala. Napaungol ako sa sakit. “Hindi ako tanga, Jane! Nasaan ang ginto?!” “H-Hindi ko alam! Wala akong alam! I-Iyong memory card lang ang nakita ko! Parang-awa mo na, Gov!” Lalong humigpit ang hawak ni Rod sa buhok ko kaya napapikit na lamang ako sa sakit. “P-Parang-awa mo na!” Inilapit ni Rod ang mukha niya sa akin. “Sa oras na malaman kong niloloko mo ako. Papatayin kita, Jane. Wala akong pakealam kung sino ka! Papatayin kita! Naiintindihan mo ba?!” sigaw niya sa may tainga ako. Napapikit ako at lalong napaiyak. Takot na takot na tumango ako. Hindi ko na kaya. Hapong-hapo na ako. Gusto ko nang matapos ‘to. Binitawan ulit ako ni Rod kaya muntik akong mapahiga. Mabuti na lamang ay naitukod ko ang aking mga kamay sa sahig. “A-Ano’ng ginagawa mo?” nagtatakang tanong ko noong makita kong unti-unti niyang tinatanggal ang kaniyang sinturon. Muli akong binalot ng takot at gumapang patayo. Pero hindi pa ako nakakalapit sa kama ay bigla niyang hinatak ang braso ko at inihagis ako sa higaan ni Lana. “R-Rod. H’wag–” Biglang hinila ni Rod ang hita ko at pinatihaya ako nang maayos. “T-Teka– Ahh!” Hindi ko na siya na pigilan pa. Kahit anong pagmamakaawa ko sa kaniya ay hindi na niya ako pinakinggan. Hindi ko alam kung paano niya nasira ang short ko at underwear. Naramdaman ko na lamang ang marahas na pagpasok niya ng kanyang anaconda sa perlas ng silangan ko. Napanganga ako at natigilan. Impit akong umiyak at wala nang nagawa pa kundi ang hayaan siyang muli akong pagsamantalahan. Paulit-ulit niya iyong ginawa sa akin. Naroong pinadapa niya ako at ginalaw habang nakatalikod. Hindi ko na alam. Hiyaan ko na lamang siyang magsawa sa aking katawan. Umaasang ito na ang katapusan niyon. Ngunit mali ako. Hingal na hingal kami parehas noong sa wakas ay tumigil si Rod sa kaniyang paggalaw. Nasa likuran ko siya at nakasubsob ang mukha sa likod ko. Wala na akong maiiyak kaya tahimik na lang akong naghintay sa kaniyang sunod na gagawin. Naramdaman kong hinalikan ni Rod ang likod ko. Pero imbes na masarapan ay nandiri ako agad sa sarili ko. Patuloy niyang hinalikan ang likod ko hanggang sa makarating ang kaniyang labi sa may leeg ko. Hinalikan niya iyon at bahagya pang kinagat. Hindi iyon ang unang beses niya akong kinagat. Habang patuloy niya akong ginagalaw kanina ay kinakagat niya ako sa iba’t ibang parte ng aking katawan. “I will come back. At pagbalik ko ay dapat nakahanda na ang mga gamit mo, Jane. You will come with me,” aniya at umalis sa likuran ko. “A-Ano?” gulat na sabi ko at nanghihinang tiningnan siya. Hindi sumagot si Rod at nagbihis lang. “Alam mo na ang mangyayari sa ‘yo kapag hindi ka sumunod, Jane,” banta ni Rodrigo. Muli akong napaiyak. Nanginginig ang katawan na niyakap ko ang sarili ko. Diyos ko! Kailan ba matatapos ang paghihirap ko?

 

 

Chapter 17

“Nasaan si Gov?” tanong ni Clarixto pagkababang-pagkababa niya ng kotse. Nalaman niya kasi na nakita na kung sino ang nag-upload ng video. Kaya dali-dali siyang umuwi ng mansyon para lang malaman kung sino iyon. “Nasa loob po. Nagwawala na naman,” tugon ng isang tauhan nila na halatang tensyonado. “ pack!” agad na napamura si Clarixto. Tuluyan na siyang pumasok sa loob ng mansyon. Alam niya kapag tahimik ang kanilang mga tauhan ay hindi maganda ang mood ng kaniyang pamangkin. Bilang na bilang ang mga galaw ng lahat dahil sigurado sila na sila ang mapagdidiskitahan ni Rod kapag hindi magustuhan ang mga galaw. Malayo pa sa basement si Clarixto ay dinig na dinig na niya ang malakas na sigaw ng kaniyang pamangkin. May iilan din siyang naririnig na nagmamakaawa. At hindi nga nagkamali si Clarixto. Pagbukas niya ng pinto ay bumungad sa kaniya ang mga tauhan nilang nagsisiksikan sa gilid habang nakatungo. Si Rod ay nasa gitna at mayroong pinapatungang isang lalake habang hawak-hawak ang kwelyo niyo. May dalawa pang lalake na nakadapa rin at duguan. Hindi na bago kay Clarixto ang ganitong tagpo. Madalas, kapag mayroong nangyari at hindi iyon nagustuhan ni Rod, palagi silang nalalagasan gn tauhan dahil binubugbog ito ng binata. “ pack! Die! Die!” sigaw ni Rod habang pinagsusuntok ang mukha ng lalake. Napabuntonghininga si Clarixto. Sinapo niya ang kaniyang noo at bahagyang hinilot iyon. Napaka hirap pa naman paamuhin ng kaniyang pamangkin sa tuwing nagkakaganito ito. “Rod! What happened? Calm down!” sigaw na ni Clarixto. Ngunit parang bingi na si Rodrigo na nilamon na nang matinding galit. Sinuntok niya nang malakas ang kaawa-awang lalake. Agad itong dumura ng dugo. Tumayo si Rod at hinihingal na kinuha ang isang baril na nasa lamesa. “Rod. Stop.” Kinasa ni Rod ang baril at itutok sa lalakeng nakahiga. Hindi na nakapagsalita pa ang lalakeng pinagbabaril ni Rod. Walang awa niya itong binaril sa ulo at dibdib. “Die!  pack you all!” gigil na gigil na sabi ni Rod habang paulit-ulit na binaril ang wala ng buhay na lalake. Noong hindi na pumutok ang baril ay galit na inihagis iyon ni Rod. “Putangina!” “Rodrigo Navarro! Stop!” ani Clarixto. “Ano ba ang nangyari? Akala ko ba nakita niyo na ang uploader?” Hinihingal na tiningnan ni Rod si Clarixto. Napaatras pa ang matanda noong makita ang madilim na mukha ni Rod. Kung tumingin ito ay para bang wala na sa sarili. Mayroong ilang talsik ng dugo ang mukha ng binata at duguan ang puting polo. “Rod,” tawag ni Clarixto sa pamangkin. Umaasang makikilala siya nito. Ipinikit ni Rod ang kaniyang mga mata. Pinunasan niya ang kaniyang mukha noong maramdaman niya ang pagtulo ng pawis mula sa kaniyang noo. Ngunit dahil may dugo ang kaniyang kamay ay nabasa naman siya niyon. Huminga nang malalim si Rod. “Yes, Uncle. I know who it is.” Nangunot ang noo ni Clarixto. Inilibot niya ang paningin sa paligid ngunit mga tauhan lang nila na nakatungo pa rin ang naroon. Sigurado rin siya na mga tauhan nila ang nakahandusay sa sahig. “Then where is he? Hindi ba dapat siya ang pinapatay mo imbes ang mga tauhan natin? Marami nang ayaw magtrabaho sa atin dahil sa ginagawa mo, Rod,” inis na tanong ni Clarixto. Problema na naman niya ngayon kung saan itatapon ang napatay ng pamangkin. Hanggang kailan na siya maglilinis ng mga dumi nito? Nagtangis ang bagang ni Rod. Tapos na siyang maglabas ng galit. Napapagod na siya kaya wala na siyang oras makipagusap pa sa kaniyang tiyuhin. Hinubad ni Rod ang suot niyang polo at inihagis iyon sa sahig. Naglakad siya papunta sa may pinto kung saan nakatayo si Clarixto. “Just shut up for a second, will you?” walang ganang sabi ni Rod. “Sino siya? Sabihin mo sa akin ang pangalan para maku-” “I said shut the  pack up! Tumigil ka na hanggat nakikilala pa kita!” sigaw ni Rod. Tumigil siya at tinapat si Clarixto. “I don't want to hear anything about this! Ako na ang bahala!” galit na sabi ni Rod at naglakad palabas ng silid bago pa niya masaktang ang tiyuhin. Kahit papaano ay nagagawa niya pa ring pigilan ang sarili na h'wag itong saktan. Nasapo ni Clarixto ang kaniyang dibdib at nanghihinang napakapit sa braso ng kaniyang tauhan. Ramdam niya ang panginginig ng kaniyang mga tuhod dahil sa takot sa pamangkin. Bumuga siya ng hangin at kinalma ang sarili. Napailing na lamang siya habang tinitingnan ang mga tauhan nila. “Tingnan niyo kung buhay pa ang dalawa. Alam niyo na ang gagawin. Linisin niyo rito,” utos ni Clarixto. Agad na sumunod ang mga tauhan nila. Sigurado siya na mayroong nangyari na hindi nagustuhan ng kaniyang pamangkin kaya nagawa nito iyon. Pero kailangan niyang malaman kung sino ang nag-upload. Wala siyang tiwala sa kaniyang pamangkin. Dere-deretsong naglakad papasok si Rodrigo papunta sa kaniyang silid. Halos punitin na niya ang kaniyang suot na pantalon sa pagmamadaling tanggalin iyon. Pumasok siya sa banyo at hinayaang dumaloy ang malamig na tubig sa kaniyang katawan. Napasuntok siya sa dingding noong maalala niya si Jane. Hindi niya maipaliwanag ang galit na kaniyang naramdaman noong malaman niyang ito ang nag-upload ng video. Pinagkakatiwalaan niya ito ngunit pinapaikot lang pala siya ng dalaga. Ang kapal ng mukha nito! Pero kahit na gano'n ang nangyari ay hindi niya nagawang patayin si Jane. Noong makita niya ang video ay una niyang naisip ay barilin sa ulo ang dalaga. Pero napatigil siya at kinalma ang sarili. Nasaktan niya si Jane ngunit hindi iyon grabe. Nagagalit pa rin siya sa dalaga pero hindi niya ito magawang patayin. “ pack it, Jane! What did you do to me?!” galit na sabi ni Rodrigo. Wala siyang pinipili sa tuwing uminit ang kaniyang ulo. Matanda. Bata. Babae. O lalake. Wala siyang pinapalagpas. Kung nakagawa ng kasalan sa kaniya ay hindi niya ito bubuhayin pa. Pero si Jane? Hindi niya kaya. Alam ni Rod na magiging problema sa hinaharap ang kaniyang desisyon. Ngunit buo na ang kaniyang desisyon. Kukuhain niya si Jane. Wala siyang pakealam kahit na kidnappin man niya ito. Kung kinakailangan niyang lumpuhin ang dalaga para manatili sa kaniyang puder ay gagawin niya. Aalamin niya kung bakit siya nagkakaganito. Higit sa lahat, sigurado siyang hindi tatahimik ang kaniyang tiyuhin. Aalamin nito kung sino ang nag-upload ng video. Hindi niya hahayaang may ibang mananakit kay Jane. Sa kaniya lamang ang dalaga. Sa kaniya lang at wala ng iba.

 

 

Chapter 18: Jane

Tulala akong nakahiga sa kama at hindi pa rin makakilos mula noong umalis si Rod sa kwarto namin. Kanina pa siya umalis pero para akong na estatwa sa pwesto ko. Napaka sakit ng katawan ko na hanggang sa ngayon ay nararamdaman ko pa rin ang sampal niya. Parang may nakadagan sa buong katawan ko sa sobrang sakit niyon. “Diyos ko! Jane!” Napatingin ako sa may pinto noong marinig ko si Lana. Nakabukas na iyon at nakita kong may ilan ding mga nakasilip doon. Agad na tumakbo sa akin si Lana at kinuha ang kumot niya saka itinabing sa akin. Niyakap ako nang mahigpit ni Lana. “Diyos ko! Ano’ng ginawa niya sa ‘yo? Napaka hayop niya! Ang sama-sama niyang tao!” umiiyak na sabi ni Lana. Napaluha na rin ako at sinubsob ang mukha sa dibdib niya. “A-Ayaw ko na, Lana. Gusto ko nang mawala…” “Hindi! Narito ako, Jane. Sorry. Sorry iniwan kita.” “Jane!” “Lawrence si Jane.” Narinig kong isinara ang pinto ng kwarto at may mga nagmamadaling mga yabag ang lumapit sa amin. “Ano’ng nangyari dito? Bakit ang gulo ng kwarto niyo?” boses ni Carlo. “Siya ba ang gumawa nito?” tanong ni Lawrence. Suminghot-singhot si Lana. “O-Oo. Dumating kasi siya bigla tapos pinalabas niya ako. Diyos ko! Kung alam ko lang na ito ang gagawin niya ay hindi kita iniwan sa kanya,” umiiyak na sabi ni Lana habang hinahaplos ang likod ko. “Napaka hayop talaga ng taong ‘yon! Humanda siya sa akin!” galit na sabi ni Lawrence. Bigla akong na alerto sa sinabi ni Lawrence. Kumalas ako kay Lana at tiningnan si Lawrence. Nakatayo ito sa gilid ng kama at naniningkit ang mga mata nakatingin sa akin. “Ano’ng gagawin mo?” nag-aalalang tanong ko. “Ano pa ba? Hindi niya dapat ginawa sa ‘yo ‘to, Jane! Dapat pagbayaran niya ‘to!” Umiling-iling ako. “H-H’wag, Lawrence. Please. Hindi niyo alam kung ano’ng klaseng tao si Gov. Ayaw ko nang madamay kayo.” “At ano’ng gusto mong gawin namin, Jane? Hayaan na lang ang ginawa niya sa ‘yo? Hindi, Jane! Sinaktan ka niya!” “Paano natin gagawin ‘yon, P’re? Gobernador ‘yon. Istyudante lang tayo sa eskwelahang siya ang may-ari,” ani Carlo. Napahagulhol na ako. Kahit na ano ang gawin namin ay wala na akong takas. Hinding-hindi namin makakaya si Rodrigo Navarro kahit na lumapit pa kami sa mga pulis. “Bakit niya ba kasi ginawa ito, Jane?” tanong ni Lana. “Noong una ni-rape ka niya. Tapos ngayon sinaktan ka niya. Diyos ko! Bakit may kagaya niyang tao?” sabi ni Lana. Muli akong natigilan. Niyakap ko ang sarili ko. “A-Ako… Ako ang nag-upload ng video ni James.” Natahimik bigla silang tatlo pero ramdam ko ang mga titig nila sa akin. “N-Nakita niya na ako ang nag-upload ng video. Kasalanan ko ‘to! Kasalanan ko kaya please! H’wag niyo na ako tulungan. Hayaan niyo na ako. Kasalanan ko ‘to. H-Hindi ko gusto na madamay rin kayo!” “Video? Iyong video ng pinatay?” tanong ni Lana. Takot na takot na tumango ako. “Nalintikan na! Mabuti binuhay ka pa!” “Carlo! Ano ba?!” galit na saway ni Lana. “A-Alam ko naman ‘yon. Mabuti nga at buhay pa ako. Hindi ko alam kung bakit niya ako binuhay. Pero alam ko ay katapusan ko na.” “Umalis ka na rito,” biglang sabi ni Lawrence. Napatingin ako sa kaniya. Nakita kong tumalikod siya sa amin at nilagay ang ilang mga damit ko na nasa higaan ko pa sa maleta. “Kung hindi natin siya matatapatan. Umalis ka na rito. Kailangan mong makalayo sa kaniya,” dagdag pa ni Lawrence. “At saan naman ako pupunta? Hawak niya ang buong Samar!” “Umuwi ka sa inyo, Jane. Sa Cavite,” si Lana. “Alam niya kung nasaan sila Mama. Mas hindi ko kakayanin kung sasaktan niya ang pamilya ko, Lana.” Napaluha ulit ako dahil sa labis na pagkahabag sa sarili ko. Kahit saan ako pumunta ay wala akong matatakasan. Lahat ng tungkol sa akin ay mukhang alam na ni Rodrigo. “Sa amin,” ani Carlo. “Sa Bicol. Tawid dagat na iyon. Siguro naman ay hindi ka na mahahabol doon ni Gov? Magtago ka muna roon at magpalamig.” Napatingin ako kay Carlo. “S-Saan ‘yon?” “Sa Camarines Sur. Mayor ang tito roon. Matutulungan ka niya.” Napalunok ako at tumingin kay Lana. Naluluhang tumango-tango siya. “Oo, Jane. Umalis ka na lang, please. Ako na ang bahala kila Tita.” Umiling-iling ako at hinawakan ang kamay ni Lana. “H-Hindi pwede malaman ni Mama ang nangyayari sa akin, Lana. Sigurado ako na hindi niya titigilan si Gov. Mapapahamak lang sila.”   Tumango si Lana. “Oo. Ako na ang magdadahilan. Basta umalis ka na rito. Sumama ka kay Carlo.” “Sige na! Magbihis ka muna. Lalabas muna kami ni Carlo,” nagmamadaling sabi ni Lawrence. Huminga ako nang malalim at tumango. Kahit papaano ay nagpapasalamat ako dahil mayroon akong mga kaibigan na handa akong tulungan. Ngunit hindi ko alam kung bakit kinakabahan ako sa plano naming ito. Sana ay makawala na nga ako kay Rodrigo Navarro. Inalalayan ako ni Lana na tumayo. Siya na mismo ang nagsuot ng underwear sa akin at panjama habang nakaupo ako sa gilid ng kama. “Diyos ko, Jane… Ano itong ginawa niya sa ‘yo?” umiiyak na sabi ni Lana. Umiyak lang din ako habang binibihisan niya ako. Kahit ako ay na aawa na sa sarili ko dahil sa nararamdaman ko ngayon. Pagtingin ko pa sa salaming ay nakita ko ang matinding pasa sa may pisngi ko. Putok din ang labi ko at mayroong malaking itim na bilog sa kaliwang mata. Maging sa ilang parte ng katawan ko ay mayroon ding mga pasa. Diyos ko. Hindi ko alam kung dapat pa ba akong magpasalamat dahil nabuhay pa ako. Natatakot ako sa pwedeng gawin ni Rodrigo Navarro. Sinuotan ako ng t-shirt ni Lana at pinag-jacket din. Pagkatapos ay tinawag na niya ulit sila Lawrence para pumasok. Nakabihis na rin si Carlo at mayroong nakasukbit na bodybag sa katawan. Dinala ni Carlo ang bag ko habang ibinaba naman ako ni Larence at binuhat palabas ng kwarto. Sinubsob ko lang ang mukha ko sa kaniyang balikat at mahigpit na kumapit sa leeg niya. Pilit kong itinago ang mukha ko dahil pakiramdam ko ay maraming nakatingin sa akin. “I will come back. At pagbalik ko ay dapat nakahanda na ang mga gamit mo, Jane. You will come with me.” “Alam mo na ang mangyayari sa ‘yo kapag hindi ka sumunod, Jane.” Napahigpit ang yakap ko kay Lawrence noong maalala ko ang mga sinabi ni Rod. Hindi ko alam kung tama ba itong gagawin namin. Pero kung ito lang ang paraan para makaalis ako sa kaniya ay gagawin ko. Hinding-hindi ako papayag na magdusa sa piling niya. Tulungan niyo po kami, Diyos ko.

 

 

 

Chapter 19: Rod - R18+ Trigger Warning!

Pagkatapos ni Rod maligo ay nagbihis siya ng itim na pantalon at puting polo. Halos pare-parehas ang kaniyang mga damit. At sa dami ng mga meetings niya ay kailangang nakapormal na damit pa rin kahit na ayaw niyang um-attend roon. Lahat ng mga gamit niya ay maayos na nakalagay. Lahat ay magkakapantay ang bawat sukat at magkakasama ang bawat kulay. Maingat iyong inaayos ng katulong nila palagi dahil napapansin agad ni Rod kapag may hindi tama. At hindi gugustuhin ng mga katulong niya na sumama ang mood niya. Hindi na siya nag-abala pang ayusin ang buhok. Sinuklay na lamang niya iyon gamit ang mga daliri. Pabalik si Rod sa eskwelahan para sunduin si Jane. “Rod? Where are you going?” nagtatakang tanong ni Clarixto noong makita niya ang pamangkin na naglalakad pababa ng hagdan. Hindi niya maiwasang makaramdam ng inis dito dahil mukhang maayos na naman ang pakiramdam nito. Matapos nitong pumatay ng isang tauhan nila ay parang wala lang ito sa binata. “Business, Uncle. Business.” “What business? Hindi mo pa nga dinadala rito kung sino ang uploader. Don’t wait na ako pa ang maghanap–” “Don’t you dare, Uncle!” putol ni Rod sa sasabihin ni Clarixto. Hinarap niya ito at dinuro pa habang nagtatangis ang mga bagang. “I told you that I will take care of this. Kapag malaman ko na nakialam ka. Hindi ko alam ang magagawa ko sa ‘yo,” banta ni Rod sa matanda. Halos mapigil naman ni Clarixto ang kaniyang paghinga. Bumuntonghininga siya at nag-iwas ng tingin. “Fine! But I want you to take care of it immediately! Marami na tayong problema, Rod. H’wag mo nang dagdagan!” galit na sabi ni Clarixto at umalis na sa harapan ng pamangkin. Hindi niya gugustuhing magalit na naman ito nang sobra. Humugot nang malalim na paghinga si Rod at masamang sinundan nang tingin si Clarixto. Kung hindi lang talaga niya ito tiyuhin ay matagal na niya itong itinumba. Sa bawat galaw niya ay palagi itong may napupuna. Umiling na lamang si Rod at sumakay na ng sasakyan. Kailangan na niyang mabalikan si Jane. Magmula ngayon ay hindi na niya hahayaang makalayo ito sa kaniya. Kung kailangan niya itong ikulong sa mansyon nila ay gagawin niya iyon. Wala pang isang oras ay nakarating na siya ulit sa eskwelahan. Ramdam ni Rod ang pag-iwas ng mga estyudanteng nakakasalubong niya. Mayroon pang lumapit sa kaniyang mga teacher ngunit sinamaan niya ito ng tingin kaya agad na umiwas ang mga ito sa kaniya. Wala siyang oras para sa mga pagpapabango ng mga ito. Sunod-sunod ang katok na ginawa niya sa kwarto nila Jane. Nakaramdam na namn siya ng inis noong hindi pa rin bumukas ang pinto makalipas ng ilang sandali. Ang ayaw pa naman niya ay pinaghihintay siya nang matagal. “Jane!” sigaw ni Rodrigo. Halos sirain na niya ang pinto noong bumukas na iyon. Napakunot ang noo niya noong bumungad sa kaniya ang isang lalake na may singkit na mga mata. Palagi niya itong nakikita na kasama ni Jane. “Nasaan si Jane?” “Lawrence. Sabi nang h’wag na eh,” nag-aalalang sabi ni Lana. Kanina pa niya pinipigilan ang kaibigan na h’wag na lang buksan ang pinto. “Ang kapal naman ng mukha mong bumalik dito!” galit na sabi ni Lawrence habang mariin na nakakuyom ang mga kamao. Napataas ang kilay ni Rod. Itinulak niya si Lawrence at pumasok sa loob ng kwarto. Lalong nangulubot ang kaniyang noo noong hindi niya makita si Jane. “Nasaan si Jane?” tanong ulit ni Rodrigo. Napaluha na si Lana. Kanina pa siya nanginginig sa takot. Hinila niya si Lawrence palayo kay Rodrigo. “P-Parang-awa mo na, Gov! Hayaan mo na ang kaibigan ko!” ani Lana. Agad na nag-init ang ulo ni Rodrigo noong marinig niya ang sinabi ni Lana. Tiningnan niya ang dalawa nang masama. “Nasaan si Jane? H’wag niyo nang sayangin pa ang oras ko dahil hindi niyo magugustuhan ang mangyayari.” “Wala na si Jane! Umalis ka na rito!” galit na sabi ni Lawrence. Iwinaksi na niya ang kamay ni Lana at tinulak si Rod. Napaatras naman nang isang hakbang si Rodrigo. Marahan siyang huminga nang malalim at tiningnan ang balikat na itinulak ni Lawrence. Ang ayaw niya sa lahat ay hinahawakan siya nang hindi naman niya gusto. “Ito na ang huling tanong ko. Nasaan… si Jane?” tanong ni Rodrigo na may himig na ng pagbabanta. Nasapo ni Lana ang kaniyang bibig at napaatras. Kitang-kita niya ang matinding galit sa mga mata ni Rodrigo. Kanina pa nakaalis si Jane at Carlo. Sa kanilang tingin ay nasa malayo na ang dalawa na magandang balita. Ngunit hindi nila na isip na maaring sa kanila hanapin ng binata ang kaibigan. “Wala kang makikita sa amin–” “Lawrence!” Napatili na lamang si Lana noong biglang sinuntok ni Rodrigo Tumumba agad si Lawrence sa may paanan niya. Lalapitan niya sana ito ngunit bigla itong pinatungan ni Rodrigo at hinawakan sa kwelyo. Hindi inasahan ni Lana ang sunod niyang nakita. Diyos ko… aniya sa kaniyang isipan noong makita niya ang matinding galit sa mga mata nito. Pulang-pula na ang mukha nito at maging ang mga mata ay unti-unti na ring namumula dahil sa galit. Para itong na uulol na aso habang pinagsusuntok si Lawrence. “Diyos ko! Lawrence! Tulong!” sigaw ni Lana. Tumakbo siya papunta sa pinto ngunit napasubsob na lamang siya noong maramdaman niyang may humawak sa kaniyang hita. Napahagulhol na si Lana at pilit na pinaayos ang paningin dahil bigla siyang nahilo. “Aah!” umiiyak na sabi niya noong bigla na lang umangat ang kaniyang ulo at kalahati ng katawan. Parang mapupunit na rin ang kaniyang buhok dahil sa mahigpit na pagkakahawak ni Rodrigo. “Saan ka pupunta?” nakangising tanong ni Rodrigo at biglang inihampas ang ulo ni Lana sa sahig. Agad na nakaramdam nang matinding pagkahilo si Lana at nawalan ng malay. Pilit na iminulat ni Lawrence ang kaniyang mga mata. Kitang-kita niya ang ginawa ni Rodrigo kay Lana kaya napaungol siya dahil sa labis na pagkahabag sa sinapit ng kaibigan. Pero gustuhin man niyang tumayo para tulungan si Lana ay ang bigat na ng kaniyang katawan. Malaki rin naman ang kaniyang katawan ngunit kakaiba ang lakas ni Rodrigo habang siya ay sinusuntok. Alam nito kung saan siya susuntukin para masaktan. Muling tumingin si Rodrigo kay Lawrence. Napalunok si Lawrence at sinubukang gumalaw ngunit nahawakan na siya ni Rod at muling pinatungan. “Pagsisisihan niyo ang pagtatago kay Jane!” galit na galit na sigaw ni Rodrigo at muling sinuntok si Lawrence hanggang sa mawalan ito sa malay. Hingal na hingal na tumigil si Rodrigo. Umupo siya sa sahig at kinuha ang cellphone mula sa pantalon. Wala si Jane rito. Sigurado siya na tumakas si Jane. Agad na kumulo ang kaniyang dugo. Sa tingin mo ba matatakasan mo ako, Jane? Hinding-hindi ka na makakawala sa akin! galit na sabi ni Rodrigo sa kaniyang isipan. Agad na nag-dial si Rodrigo sa kaniyang cellphone. Hindi pa natatapos ang unang ring ay sumagot na agad ang tinatawagan niya. “Pumunta kayo rito. Dalhin niyo ang dalawang taong nasa room 3205,” utos ni Rodrigo at pinatay na ang tawag.

 

 

Chapter 20: Jane - R18+ Trigger Warning!

“Tama ba ito, Carlo?” nag-aalalang tanong ko. Magkatabi kaming nakaupo ni Carlo sa bus na sinakyan namin. Kanina pa kami nagbabyahe at hindi ko alam kung nasaan na kami. “H'wag kang mag-alala, Jane. Makakalayo rin tayo sa kaniya.” Bumuntonghininga ako. “Sana nga. Kanina pa ako kinakabahan,” aniko at tumingin sa paligid. Wala namang kakaiba sa mga kasabay naming pasahero. Pero pakiramdam ko ay may nakatingin sa amin. “Hindi kita pababayaan, Jane. Ako ang bahala sa ‘yo.” Marahan akong tumango at naluluhang tumingin sa labas ng bintana. Hindi ko alam kung bakit biglang naging ganito ang buhay ko. Siguro nga kasalanan ko nga rin ito. Kung hindi siguro ako nangialam ay hindi na ito mangyayari. Pero paano naman si James? Namatay na lamang siya na walang hustisyang natatanggap. Gusto ko lang naman tumulong pero ang kapalit niyon ay kalayaan ko. Napakapit ako sa kwintas ko. Kahit na ano ang mangyari ay hinding-hindi ko ipapaalam kay Rodrigo Navarro kung nasaan ang mga ginto. Mamamatay akong hindi niya iyon makukuha. Makalipas ang ilang sandali ay malapit na kami sa Artiche. Padilim na ang paligid at bahagyang nakapagpahinga na ang katawan ko. Napansin ko na kanina pa nangunguyakoy si Carlo habang mahigpit na hawak ang kaniyang cellphone. Tumunog iyon pero hindi niya sinagot. “Bakit hindi mo sinasagot ang cellphone mo?” tanong ko. Biglang tumingin sa akin si Carlo. Mababakas sa kaniya ang pagkabalisa pero pinilit niyang ngumiti sa akin at umiling. “W-Wala, Jane. Magpahinga ka na.” Lalong nangunot ang noo ko. “May problema ba? Sabihin mo sa akin, Carlo.” Muling tumunog ang cellphone ni Carlo. Tiningnan niya iyon kaya nakita ko na si Lana ang natawag. Pero pinatay lamang niya iyon ulit. Hindi ko alam kung bakit pero bigla akong binundol ng kaba. “Bakit hindi mo sinasagot ang tawag ni Lana?” Matagal bago siya nakasagot. Panay lang ang pangunguyakoy niya habang mahigpit na nakakapit sa pantalon. Nakatitig din siya sa likod ng upuan na nasa harapan lang namin. Gumalaw ang bilog sa lalamunan ni Carlo. “Jane… s-sila Lana. Hawak sila ni Gov.” Para akong binuhusan ng malamig na tubig noong marinig ko ang sinabi ni Carlo. Sakto naman na muling tumunog ang cellphone ni Carlo. Papatayin niya sana ulit iyon pero inagaw ko agad sa kaniya ang cellphone. “Ano'ng ginagawa mo, Jane?” gulat na tanong ni Carlo. “Hindi ko naman pwedeng hayaan ang mga kaibigan natin!” aniko. Huminga ako nang malalim at nanginginig ang kamay na sinagot ang tawag. “At last! Sumagot ka.” Nanindig agad balahibo ko noong marinig ko ang boses ni Rodrigo. “Nasaan si Jane?” “R-Rodrigo.” Narinig ko ang marahas na paghinga nang malalim ni Rodrigo mula sa kabilang linya. “Wow... Jane. Tama ang hinala ko. Where are you?” Nangilid na agad ang mga luha ko. Marinig ko lang ang boses niya ay nanginginig na ang katawan ko sa takot. “Nasaan ang mga kaibigan ko? Pakawalan mo sila!” Tumawa si Rodrigo. “Ahm. No. Parang nagi-enjoy naman sila rito.” Nangunot ang noo ko. Ilang sandali pa ay may narinig akong mga tawanan at ungol mula sa kabilang linya. Ilang sandali akong natulala bago ko naunawaan ang nangyayari. “A-Ano'ng ginagawa niyo?!” “Tama na! P-Please! H-Hindi ko na kaya!” Nanindig ang balahibo ko noong marinig ko ang pagmamakaawa ni Lana. Halata sa boses niya ang matinding hilakbot at pagkahapo. Napaluha na ako. “Hayop ka, Rod! Hayop ka! Isinusumpa kita!” sigaw ko.   “Alam mo na kung ano ang gagawin mo, Jane. Bumalik ka sa eskwelahan niyo at may susundo sa 'yo roon,” ani Rodrigo. “Bilisan mo. Alam mo namang mainipin ako,” dagdag pa niya bago pinatay ang cellphone. Napahagulhol ako. Hindi ko malubos maisip ang sinasapit ngayon ni Lana. Diyos ko! Kasalanan ko 'to! “Jane? Bakit?” nag-aalala nang tanong ni Carlo. “P-Para! Itigil niyo 'to!” sigaw ko at hindi siya pinansin. Pero hinawakan niya ang braso ko noong tumayo ako at pinaupong muli. “Bitawan mo ako, Carlo! Bababa ako!” “Nahihibang ka na ba?” “Sabing bababa ako!” sigaw ko na may halo nang pagkairita. Hinayaan ako ni Carlo na tumayo. Agad akong naglakad papunta sa may pinto ng bus. “Para po!” aniko sa driver. Napapailing namang itigil ng driver ang bus at binuksan ang pinto. Agad akong bumaba at nagmamadaling naglakad sa gilid ng kalsada. Kakahuyan ang binabaan namin. “Jane! Teka nga! Ano ba 'tong ginagawa mo?” pigil ni Carlo sa akin noong tatawid na ako. “Hindi ko sila pwedeng pabayaan, Carlo! Kailangan kong balikan si Lana!” “At ano? Ikaw naman ang mapapahamak? Alam mo ang mangyayari sa ‘yo kapag bumalik ka roon!” “Ano'ng gusto mong gawin ko? Pabayaan ang mga kaibigan natin? Carlo! Hindi ko nga alam kung buhay pa si Lawrence!” Napapikit ako nang mariin noong maisip ko ang nangyari sa kanila. Hindi ko kakayanin kung mapapahamak ang mga kaibigan ko. Huminga ako nang malalim. “B-Babalik ako roon. Wala akong pakealam kung mapahamak ako. Basta ililigtas ko sila!” Nag-aalalang tiningnan na lamang ako ni Carlo. “Sige. Sige. Sasamahan kita.” Tumawid na kami ng kalsada. Panay ang pag-iyak ko habang nakatayo lang kami sa gilid. Ayaw kong isipin na gano'n na nga ang ginagawa nila kay Lana ngunit iba ang pakiramdam ko. Diyos ko... H'wag naman sana. Sana ay ligtas lang silang dalawa. Hindi nagtagal ay may dumaan ng bus pabalik sa amin. Agad kaming sumakay roon ni Carlo. Mahigpit ang kapit ko sa mga kamay ko habang panay ang dasal. Sana maayos lang si Lana. Sana buhay pa si Lawrence. Sana hindi sila sinaktan. Matinding pagsisisi ang nararamdaman ko ngayon dahil sa umalis ako. Dapat hindi na ako umalis! Hindi nagtagal ay nakarating na kami sa eskwelahan. Pagkababa namin ay natanaw ko agad ang itim na sasakyan sa tabi ng school. Mayroong nakatayo sa gilid niyon na isang lalake. Nakatanaw ito sa amin. Napalunok ako. “H'wag ka na sumama, Carlo.” “Sasamahan kita, Jane! Paano kung may masamang gawin sa 'yo?” “Tanggap ko. Ang hindi ko matatanggap ay lahat ng mga kaibigan ko ay sasaktan nila. Kaya please? Hayaan mo ng ako lang ang pumunta roon.”   Huminga nang malalim si Carlo. “Sige. Mag-iingat ka.” Niyakap ko si Carlo. “Maraming salamat.” Pagkatapos ay nagmamadali na akong tumakbo papunta sa kotse. Agad iyong bumukas at sumakay ako sa likuran. Habang nagbabyahe kami ay parang dinadambol na ang dibdib ko. Pakiramdam ko rin ay ilang sandali lang ay babaliktad na ang sikmura ko dahil sa matinding tensyon. Tumigil ang sasakyan sa isang malaking bahay. Na aalala ko iyon dahil ito ang bahay na pinagdalhan sa akin ni Rodrigo. Bumukas ang pinto ng sasakyan kaya bumaba na ako. Gano'n pa rin. Nakita ko ang ilang mga kalalakihan na may hawak na baril sa gilid ng mansyon. Lahat sila ay mariing nakatitig sa akin na para bang huhubaran na ako. “Sumunod ka sa akin,” ani ng lalakeng kasama ko sa kotse kanina. Tumungo ako at sumunod na kaniya. Habang naglalakad ako ay pakiramdam ko papalapit na ako sa libingan ko. Panay ay paghinga ko nang malalim dahil sa matinding kaba. Dumaan kami sa sala at sa kusina. Doon ay may maliit na pinto na hindi mapapansin. Pagkabukas doon ng lalakeng sinusundan ko ay nakita bumungad agad sa akin ang nakasusulasok na amoy. Natakpan ko ang ilong dahil halos bumaliktad na ang ilong ko. Paano nila iyon natitiis? Ang langsa niyon! “H-Hindi… Ko na… kaya…” Napatigil ako sa paglalakad noong marinig ko ang mahinang boses ni Lana. Tinakbo ko agad ang pasilyo at napanganga na lamang ako sa aking nakita. Nakatali ang dalawang kamay ni Lawrence sa isang kadena at nakalaylay na ang ulo. Duguan siya at halatang kagagaling pa lang sa matinding pambubugbog. Habang si Lana… “Diyos ko! Lana!” sigaw ko at tinakbo si Lana na nakahiga sa isang papag at walang saplot. Napahagulhol ako noong makita ko ang kaawa-awang sinapit niya. Tulala na lamang siya habang panay ang buka ng bibig. Ngunit bago pa man ako makalapit sa kaniya ay biglang may humawak sa baywang ko. “Bitawan mo ako! Lana!” hagulhol ko. Hinawakan nito ang pisngi ko at pilit na pinaharap sa kaniya. Agad na nanghilakbot ang puso ko noong masalubong ko ang mga mata ni Rodrigo na para bang nasisiyahan pa. “Jane! You're back!” “Hayop ka! Ang sama-sama mo! Ano ang ginawa mo kay Lana?!” Tumawa si Rodrigo na para bang nababaliw. Muli niyang iniharap ang mukha ko kay Lana. Napapikit na lamang ako nang mariin. Ang sakit! Para akong dinudurog sa labis na pagkaawa kay Lana. Pilit akong kumawala sa kaniya. Pero mahigpit niya lang akong niyakap at pilit na pinatingin kay Lana. Idinikit niya pa ang kaniyang pisngi sa akin kaya amoy na amoy ko ang nakakasuka niyang katauhan. “See that? That's your fault. Kasalanan mo 'yan dahil umalis ka.” Naramdaman kong tumingin siya sa akin kahit na nakatittig pa rin ako kay Lana. “At mali ang tanong mo. Hindi mo dapat tinatanong kung 'ano' ang ginawa ko sa kaniya. Kundi ay kung ilan silang gumawa no'n sa kaniya.” Nanlaki ang mga mata ko. Doon ko lang napansin ang ilang kalalakihang nakaupo sa tabi ni Lana. Lahat sila ay walang suot na pang-itaas at pawisan. Ang iba ay nag-susuot pa lang mg pantalon. Lalo akong napahagulhol habang unti-unti akong sinasampal ng katotohanan. Pinagsamantalahan nilang lahat si Lana. Ang kaibigan ko na wala namang kasalanan.

 

 

 

Chapter 21 - R18+

“Napaka sama mo talaga, Rod! Isinusumpa kita!” sigaw ko habang pinagpapalo ang kaniyang dibdib. Hindi ko matanggap na hinayaan niyang pagsamantalahan si Lana ng kaniyang mga tauhan. Binaboy nila si Lana! Napaka sama nila! “Hayop ka!” Sinampal ko ang kaniyang pisngi. Hingal na hingal na tinitigan ko siya. Napatingin sa gilid si Rodrigo. Hindi siya sumagot pero sinapo niya ang kaniyang pisngi at dahan-dahang tumingin sa akin. Napalunok ako noong biglang naging matalim ang mga tingin niya sa akin. Napaatras ako noong humakbang siya. Ngunit marahas niyang hinawakan ang baba ko at bahagyang pinisil ang pisngi ko. “This is your fault, Jane! Kung hindi ka umalis, edi sana hindi na ‘to nangyari pa. Sisihin mo ang sarili mo, Jane! Kasalanan mo!” “Hayop ka!” sigaw ko at pilit na kumawala kay Rod. Tumakbo ako papunta kay Lana na nakatulala pa ring nakatingin sa gilid. Habag na habag ako sa kaniyang hitsura dahil halata ang kaniyang pagkahapo. “D-Diyos ko, Lana!” humagulhol ako at agad na hinubad ang suot kong jacket. Itinakip ko iyon sa kaniyang kahubaran. “L-Lana. Sorry! Sorry! Patawarin mo ako, Lana!” Agad na nanghilakbot si Lana noong madampi ang kamay ko sa kaniyang palad. Kusa siyang gumalaw. Naupo siya at niyakap ang sarili. “H-H’wag! Tama na! A-Ayoko na!” nanginginig na sabi ni Lana. Humagulhol siya habang pilit na itinatago ang katawan sa jacket ko. Lalo akong napahagulhol habang tinititigan siya. Napatayo ako. “A-Ang sasama niyo! Napaka sama niyo!” Tiningnan ko nang masama ang mga kalalakihang nasa dulo ng papag. May ibang nakangisi habang ang iba ay hindi nakatingin sa akin. “Wala ba kayong mga asawa?! Mga anak na babae?! Buhay pa kayo pero sinusunog na ang kaluluwa niyo sa impyerno!” napahagulhol ako at sinapo ang aking bibig. Diyos ko! Bakit sa kaibigan ko pa? Tama si Rodrigo. Tama siya. Kasalanan ko ‘to! Kung hindi na sana ako umalis ay hindi sana sila ang pinagbuntunan ni Rod. Doon ko na alala si Lawrence. Napatingin ako sa kaniya na nasa kabilang dulo ng kwarto. Halos mapigil ko ang aking paghinga noong mas malinaw ko nang nakita ang kaniyang sinapit. “L-Lawrence… Lawrence! Diyos ko!” Tumakbo ako palapit sa kaniya at sinapo ang pisngi. “Patawarin mo ako, Lawrence! Patawad!” iyak ko habang bahagyang tinatapik ang kaniyang pisngi. “Lawrence! Please! Gumising ka!” Biglang umungot si Lawrence. Nakita ko na gumalaw ang kaniyang daliri kaya medyo napanatag ako. Umungol siya at pilit na ibinuka ang bibig. “Ssh.. Tama na. Please. I’m sorry. Patawarin mo ako. Kasalanan ko ‘to.” Lalong umungol si Lawrence. Yayakapin ko sana siya pero biglang may humatak sa braso ko kaya napatayo ako. “Tama na ‘yan! Alam niyo na ang gagawin niyo sa kanila,” ani Rod. Bigla akong nataranta. “A-Ano ang gagawin niyo sa kanila? Rod! Andito na ako! Parang-awa mo na! Tigilan mo na sila!” pagmamakaawa ko. “Tahimik! Kung ano man ang mangyari sa kanila ay wala ka nang pakealam!” Umiling-iling ako at biglang lumuhod. “H-H’wag! Parang-awa mo na, Gov!” Pinagsaklop ko ang aking mga palad at nagmamakaawang umiiyak. Hindi ko na kakayanin pa kung may iba pa silang gagawin sa mga kaibigan ko. Hindi ko kaya! “L-Lahat… Lahat gagawin ko, Gov. Please! H’wag mo na silang saktan pa!” Hinawakan ni Rod ang braso ko at tumalungko siya ka-lebel ko. Napapikit ako nang hinaplos niya ang pisngi ko. “Lahat? Gagawin mo?” Naiiyak na tumango ako at unti-unting dumilat. Sinalubong ako ng mga mata ni Rodrigo na para bang nasisiyahan pa. “O-Oo. L-Lahat! Kahit ano ang ipagawa mo sa akin gagawin ko. B-Basta, please. Hayaan mo na ang mga kaibigan ko. Ako naman ‘di ba ang kailangan mo? Ako ang may kasalanan sa ‘yo kaya hayaan mo na sila! Parang-awa mo na!” Ngumisi si Rodrigo at biglang hinawakan ang likod ng ulo ko at kinapitan ang buhok ko. Napadaing ako noong maramdaman ko ang paghila niya. “Dalhin mo sa akin ang ginto ko.” Ilang sandali ko siya natitigan. Seryoso siyang nakatingin sa akin na para bang alam niya na alam ko talaga ang tungkol sa mga ginto. Muli akong napaiyak. “H-H’wag mo naman gawin ‘to. Please. P-Paano ko ibibigay ang bagay na hindi ko naman alam?” Biglang naging seryoso si Rodrigo at binitawan ko. Napanganga ako noong bigla siyang humugot ng baril sa tagiliran at itinutok iyon kay Lawrence. “Edi mamamatay sila,” aniya at biglang pinaputukan ang hita ni Lawrence. Umagos doon ang maraming dugo. Nanlambot ang agad ang katawan ko pero pinalakas ko ang looob ko. Umiiyak na tumayo ako sa tapat niya at pinatutok sa akin ang baril. “Tama na! Parang awa mo na! Kung may gusto kang patayin ay ako na lang, Rodrigo! Ako ang patayin mo!” nangangatog na sabi ko habang nakatitig sa kaniya. Kung may dapat mamatay sa amin ay ako ‘yon at hindi ang mga kaibigan ko. Kaya kahit takot na takot na ako ay pilit ko siyang hinarap. Biglang nanginig ang mga kamay ni Rodrigo. Idinikit niya ang baril sa noo ko kaya napigil ko ang paghinga ko. Diyos ko! Kung hanggang dito na lang talaga ako ay tatanggapin ko. Pero mamamatay ako na hindi mahahawakan ni Rodrigo ang gintong hinahanap niya. Kung ito ang paraan para hindi mangyari ang kaniyang mga kasamaan. Wala na akong pakealam basta maligtas lang ang mga kaibigan ko. “ pack it!” sigaw ni Rodrigo. Tinanggal niya ang baril sa may ulo ko kaya muli akong nakahinga. Nangangatog na napaupo ako at pilit na naghabol ng paghinga. Diyos ko! Buhay ako! Napaiyak akong muli. Buhay ako. “Clean this up! Dalhin niyo sa ospital ang dalawang ‘yan bago pa magbago ang isip ko!” sigaw ni Rodrigo. “Diyos ko…” Nakahinga ako nang maluwag dahil sa sinabi ni Rod. Tiningnan ko si Lana na nakayakap pa rin sa sarili. Nanginginig na tumayo ako at lumapit kay LAna. “L-Lana. Ako ‘to. Si Jane.” Hinawakan ko ang kamay ni Lana pero bigla siyang napakislot. Tumungo siya habang panay ang sabi na. “A-Ayaw ko na po… Tama na…” Hinaplos ko ang kaniyang ulo at dahan-dahang niyakap. Hindi kumilos si Lana pero ramdam ko ang matinding pangangatog niya na ikinadurog ng puso ko. Hindi ko malubos maisip ang paghihirap na sinapit niya sa kamay ng mga ito. Isinusumpa ko silang lahat. “P-Patawarin mo ako, Lana… Patawad…” “Halika na.” Muli kong nabitawan si Lana noong may humatak na naman sa braso ko. Naiiyak na tiningnan ko na lamang silang dalawa habang papalabas kami ng impyernong kwarto na iyon. Tinatanggal na nila ang pagkakatali ni Lawrence. Wala na itong malay at panay ang agos ng tubig sa hita. Napaka hayop mo, Rodrigo Navarro! Isinusumpa kita!

 

 

 

Chapter 22

Wala pa rin akong tigil sa pag-iyak hanggang sa makalabas na kami sa basement. Hila-hila ako ni Rod hanggang sa makarating kami sa ikalawang palapag ng mansyon. Sa loob ng silid niya na pinagadalhan niya sa akin noon. “Mula ngayon ay dito ka na titira, Jane. HIndi ka lalabas sa kwartong ito. Na iintindihan mo ba?” ani Rod. Binitawan niya ako at hinarap. Huminga ako nang malalim at pilit na pinakalma ang sarili. Pakiramdam ko ay sasabog na ang dibdib ko dahil sa labis na emosyon. Pero kahit ano’ng pigil ko sa luha ko ay para iyong talon na patuloy na sa pag-agos. “I-Ikukulong mo ako rito? Rod. May buhay rin ako. Hindi mo ako pwedeng ikulong dito,” nanghihinang sabi ko. Tinitigan niya ako. “Akala ko ba susundin mo lahat ng gusto ko?” hindi makapaniwalang tanong niya. Napakagat ako ng labi at agad na nag-iwas ng tingin. “P-Pero hindi mo ako pwedeng ikulong dito habang-buhay. Rod, may buhay ako. Nag-aaral ako!” “You don’t need to study, Jane. Sinabi ko na ‘yo. Be mine, and I will give you everything. Hindi mo na kailangang magpagod sa pag-aaral. Ang kailangan mo lang ngayon ay humiga at umungol.” Napatungo na lamang ako. Parang may kumurot sa dibdib ko dahil sa mga sinabi niya. Alam ko ngayon na wala na akong kawala. Pero kung hindi ko naman ito hahayaan ay ang mga mahal ko naman sa buhay ang kaniyang pagbubuntunan. Magmimistulang babae na niya ako. Parausan ng kaniyang init ng katawan. Bakit ako pa? “Get rest. May mag-aasikaso sa ‘yo mamaya,” aniya at naglakad papunta sa pinto pero tumigil siya noong makalapit na siya sa akin. Napakislot ako noong maramdaman kong hinawakan niya ang baba ko. “Stop crying. It’s making me more horny.” Agad na nagsalubong ang mga kilay ko at tiningnan siya nang masama. Lalo lang ngumisi si Rodrigo at naglakad na. Nasapo ko agad ang dibdib ko at nanghihinang napaupo sa kama. Doon ay muli akong umiyak nang umiyak. Muli kong na alala ang sinapit ni Lana. Wala siyang pinili na pasakitan. Kahit ang inosenteng tao ay dinamay niya pa talaga. Napaka sama niya! Isinusumpa ko siya! Umakyat ako sa kama at patagilid na nahiga roon. Niyakap ko ang sarili ko habang pilit na kinakalma ang sarili ko. Siguro nga ito na talaga ang magiging buhay ko. Wala na akong ibang pagpipiliian pa. Sana lamang ay maging maayos na ang mga kaibigan ko. Lalong lalo ma si Lana. Diyos ko! Habang buhay kong pagsisisihan ang nangyari sa kaniya. Si Lana ang nag-iisang kaibigan ko. Napaka buti niyang kaibigan. Lahat ay handa niyang gawin para sa akin. Kahit na masayahin ay siya at mahilig magbiro sa mga lalake ay hindi siya gano'ng klaseng babae. Gusto ko siyang puntahan at yakapin. Sobrang laki ng pagsisisi ko na iniwan ko sila. Si Lawrence, alam ko na lahat ay ginawa niya para lang sa akin. Para lang hindi malaman ni Rod kung nasaan ako. Diyos ko! Hindi ko alam kung ano pa ang mukhang maihaharap ko sa kanila. Patawarin niyo ako, Lawrence. Lana. Patawarin niyo ko. Hindi ko alam kung gaano ako katagal sa ganoong posisyon. Pero nagising na lang ako na mayroon nang tumatapik sa may paa ko. Agad akong napaupo at sumiksik sa gilid ng kama. Pagtingin ko ay nabungaran ko ang matandang babae na nakita ko rin noon. Nakangiti siya sa akin. Mukhang siya lang ang matino sa bahay na ito. Paano niya natatagalan ang mga kasama niya? “Hija. Kanina ka pa natutulog. Nahanda ko na ang liliguan mo at narito na rin ang pagkain mo,” magalang na sabi niya. Napalunok at nag-iwas ng tingin. Muli kong na alala ang mga nangyari kanina kaya napaiyak na lamang ako. Kumusta na kaya sila Lana? Nagamot na kaya si Lawrence? Diyos ko! Hindi ako matatahimik dito! “Kumain ka na muna. Ipinagbilin ni sir na pakainin ka bago umalis.” Napatingin ako sa kaniya. “U-Umalis si Rodrigo?” Marahan siyang tumango. “Oo. May meeting daw.” Napaismid ako. Meeting? Sigurado ako na may ginagawan na naman siya nang kasamaan ngayon. “Wala akong gana,” aniko at muling nahiga. Gusto niyang narito ako? Sige. Papayag ako. Pero mas gugustuhin ko na lang mamatay kaysa habang-buhay niya akong pagsamantalahan. “Pero… kailangan mong kumain. Pagdating ni sir na hindi ka pa nakakain o nakaligo ay magagalit ‘yon.” Muli akong napaupo at hindi makapaniwalang tiningnan siya. “Bakit ka ganyan? Bakit parang wala kang pakealam sa kasamaan ng amo mo? Siguro naman alam mo ang dahilan kung bakit ako narito, ‘di ba? Bakit imbes na tulungan mo ako ay kinukunsinti mo pa siya!” naluluhang sabi ko. Huminga nang malalim ang matanda at tumungo. Malungkot na tiningnan niya ako. “Ano naman ang magagawa ko, hija? Taga-sunod lang ako rito. At isa pa, ang kailangan ni sir… ni Rodrigo ay pang-unawa. Kaya sana ay maunawaan mo siya.” Napanganga ako sa kaniyang sinabi. “Unawa? Nahihibang ka na ba? Halos patayin na niya ang mga kaibigan ko! Pinupwersa niya ako! Paano ko uunawain ang isang demonyo?!” Bahagyang nanlaki ang mga mata niya pero sa huli ay naging malungkot ulit ang ekspresyon ng kaniyang mukha. “Bata pa lang si sir ay narito na ako. Nakita ko na siyang lumaki at alam ko na may kabaitan din siya. Kaya natutunan ko nang magtiis. Lahat ng kilos ko ay bilang dahil ayaw niya ng pagkakamali. Pero kung sumusunod ka sa kaniya ay magiging mabait siya sa ‘yo, hija. Hindi siya ganito noong kaya alam ko na babalik din ang dating Rodrigo. Alam ko na hindi madali ang ginawa sa ‘yo ni Rodrigo. Pero kung hihintayin mo lang siya. Magiging mabuti siya sa ‘yo,” mahabang paliwanag niya. Hindi makapaniwalang napailing na lamang ako. “Baliw ka. Baliw kayong lahat! Wala akong pakealam kung may sakit pa siya sa pag-iisip pero isinusumpa ko ang amo mo!” inis na sabi ko at bumaba na ng kama. Naglakad ako papunta sa banyo at doon umiiyak. Lahat sila ay hindi matino ang pag-iisip. Ano ang ibig niyang sabihin? Magtiis ako at hintaying maging mabuti si Rodrigo? Hindi! Hindi ako tanga para gawin ko ‘yon! Wala akong pakialam kung may sakit pa siya o ano. Pero sinaktan niya ako. Ginahasa niya ako. Sinaktan niya ang mga kaibigan ko kaya isinusumpa ko siya! Hanggat nabubuhay ako ay isinusumpa ko siya! Napatingin ako sa paligid. Ito ang unang beses kong makapasok sa banyo ni Rodrigo. Hindi ko maiwasang mamangha sa loob. Naroon na rin kasi ang mga damit na sa tingin ko ay kay Rodrigo. Lahat ay kulay itim at maayos na naka-hanger. Sandali kong nakalimutan ang sakit na nararamdaman ko. Mula sa towel. Neck tie. Mga underwear at boxer. Lahat ng iyon ay nakatupi nang maayos. Noong makarating na ako sa pinaka shower room niya ay nakita ko ang malaking bathtub. Punong-puno na iyong bula at may iilang rosas pa sa ibabaw. Maayos ding nakalagay sa isang cabinet ang ilang mga sabon at shampoo na hindi ko kilala ang pangalan. Sa tingin ko ay mga mamahalin iyon. Lahat ng maayos. Maganda sa mga mata pero parang kakaiba. Kahit kasi iyong mga kaunting detalye ay talagang maayos. Ang mga sukat. Ang mga kulay at ang uri. Lahat ay magkakapantay at magkakasunod. Hindi kaya may sakit talaga si Rodrigo kaya siya ganoon? Pero bakit ako pa ang nagdudusa sa sakit niya kung mayroon man?

 

 

 

Chapter 23: Clarixto - R18+

Mariing nakatitig si Clarixto sa quarangle mula sa bintana ng kaniyang opisina sa unibersidad ng kaniyang pamangkin. Kaaalis lang ng isa nilang tauhan na kaniyang tinanong tungkol sa nangyari kagabi. Hindi siya makapaniwala sa inasal ni Rodrigo. “Bakit hindi mo agad pinatay, Rodrigo?” tanong ni Clarixto sa sarili. “Ano ang nangyayari sa ‘yo?” Marahas na bumuntonghininga siya. Kapag may ganitong pangyayari ay hindi na pinagpapaliwanag pa ni Rodrigo ang may kasalanan sa kanila. Agad nito itong pinapatahimik dahil madalas ay nadadala ito ng galit. Na hinahayaan lamang ni Clarixto. Alam niyang may sakit ang pamangkin ngunit nagagamit niya ito para magpatuloy ang kanilang operasyon. Ngayon na hindi magawang pumatay ni Rodrigo ay hindi ito magandang balita para sa kaniya. “Uncle! You are looking for me?” Napatingin si Clarixto sa kaniyang likuran noong marinig niya ang boses ng pamangkin. Kapapasok pa lang nito sa opisina niya at isinasara ang pinto. Umalis si Clarixto sa may bintana at naupo sa pinaka unang upuan sa tapat ng kaniyang lamesa. Prenteng naupo naman si Rodrigo sa mahabang upuan. “May problema ba?” tanong ulit ni Rodrigo. Ipinatawag kasi siya ng kaniyang tiyohin. Huminga nang malalim si Clarixto. “Nalaman ko na ang totoo, Rod. What is happening to you?” Agad na nangunot ang noo ni Rodrigo. “What do you mean?” “You are wasting your time, Rodrigo! Nalaman ko na kung sino ang nag-upload! She is one of the students here.” Huminga nang malalim si Rodrigo. Umayos siya ng upo at kinalma ang sarili. “Hindi ba sinabi ko nang hindi mo na kailangan pang problemahin ito, Uncle?” may riing sabi ni Rodrigo. Naikuyom ni Clarixto ang kaniyang mga kamay. “Hindi ko pwedeng pabayaan iyon kung nakita ko naman na hindi maganda ang nangyayari, Rodrigo! Dinala mo pa siya sa bahay. At ang mga kaibigan niya? Bakit hindi mo tinuluyan? Paano kung magsalita sila sa ginawa mo sa kanila?” “Just relax, okay? Masyado kang tensyonado palagi. Ako na ang bahala sa kaniya. At ayaw na ayaw kong mangingialam ko, Uncle.” Tumayo si Rodrigo. “This is the last time that we will talk about this.” Naglakad na siya papunta sa may pinto. “Rodrigo. Bakit ba hindi ka nakikinig? Mag-uumpisa na ang paggawa ng resort. We can’t afford any new issues matapos ng kay James!” Napatigil si Rodrigo. Nagtangis na ang kaniyang mga bagang at bumilis ang tibok ng puso. Sa tuwing nag-uumpisa na siyang magalit ay para siyang tumatakbo nang mabilis sa bilis ng tibok ng kaniyang puso. Ano mang oras ay para siyang sasabog. Mariin niyang kinuyom ang kaniyang mga palad. “That resort will start. Yes. Ako ang bahala sa lahat and you don’t have to worry about it!” galit na sabi ni Rodrigo at lumabas na ng silid. Pabagsak niya pang isinara ang pinto kaya naglikha iyon nang malakas na tunog. Halos mapatalon na ang sekretarya ni Clarixto na nakapwesto sa lamang sa may gilid ng opisina nito. Dali-daling naglakad si Rodrigo habang salubong ang kilay at pilit na kinakalma ang sarili. Napabuga na lamang ng hangin si Clarixto at napasandig sa kaniyang upuan. Marahan niyang sinapo ang kaniyang noo at hinilot iyon. Hindi niya mapapayagang masira ang kanilang mga plano. Hindi niya hahayaang mawala sa lahat ang matagal na niyang pinaghirapan. Kailangan niyang malayo si Rodrigo sa babaeng iyon. Muling bumukas ang pinto ng opisina ni Clarixto at pumasok ang sekretarya nito. Dahan-dahan itong lumapit sa matanda at hinilot ang balikat. Nakaramdam ng kaginhawaan si Clarixto dahil sa ginawa nito. “Mukhang pinainit na naman ng pamangkain mo ang ulo mo, sir,” malamyos ang tinig na sabi ni Niña. Ang batangbatang sekretarya ni Clarixto. Ngunit hindi lang ito ang kanilang relasyon. Ang dalawa ay may lihim na relasyon din. Walang nakakaalam niyon dahil may pamilya si Clarixto. “Gusto mong painitin ko rin ang nasa pagitan ng hita mo?” Napangiti si Clarixto at hinawakan ang palad si Niña. Hinila niya ito at pinalakad papunta sa kaniyang harapan. Punongpuno nang pagnanasang tiningnan ang katawan nito. Malalaking dibdib. Makurbang katawan. Maumbok na pang-upo at makinis na balat. Mga katangiang matagal nang wala ang kaniyang asawa. Hinaplos niya ang leeg ng dalaga pababa sa dibdib nito. Agad na napapikit si Niña at umungol nang kaunti. Pinisil ni Clarixto ang dibdib nito at minasahe. “Oh… sir…” Agad na hinila ni Clarixto ang dalaga kaya napapatong ito sa kaniya. Nagmamadaling tinanggal niya ang pagkakabutones ng blusa nito at inilabas ang perpektong dibdib nito. Biglang bumigat ang paghinga ni Clarixto noong maramdaman niya ang pagtaas ng kaniyang libido. Sa tuwing nakikita niya ang magandang katawan ni Niña ay hindi niya maiwasang mabaliw rito. Agad niyang hinawakan ang mga dibdib nito at isinubo ang isa. “Hmm!” Napahawak si Niña sa balikat ni Clarixto at marahang napaliyad noong sinipsip na nito ang kaniyang dibdib. Para itong batang gutom na gutom kung dila-dilaan ang kaniyang utong at sipsipin. Nagpatuloy sa pagmamasahe si Clarixto sa dibdib nito at sa pagsubo. Ang isa naman niyang kamay ay gumalaw na rin at naglakbay papunta sa perlas ng silangan nito. Agad niyang ipinasok ang isang kamay sa loob ng maiksi nitong palda deretso sa loob ng pangloob nito. Napahalinghing naman agad ang dalaga at namasa noong mahawakan niya ang nakausling laman nito. Bahagya iyong ginalaw-galaw ni Clarixto. Halos tumirik na ang mga mata ng dalaga dahil sa sarap na nararamdaman nito. Sa tuwing ganitong na i-stress si Clarixto sa kaniyang pamangkin ay si Niña ang nagpapawala niyon. Ilang sandali pa ay bumaba ang dalaga sa kandungan ni Clarixto. Pumwesto ito sa pagitan ng hita niya at inalis ang pagkakasinturon ng pantalon nito. Napangisi nang malapad ang dalaga noong makita na nito ang pagkalalake ni Clarixto. Kahit na matanda na ito ay matikas pa ring nakatatayo ang ari niya. Agad na hinawakan ni Niña ang ari ni Clarixto at isinubo. Nilabas-masok niya ito sa kaniyang bibig na para bang kumakain ng lolipop. Ininda niya kahit na siya ay nabubulunan pa. Patuloy niyang pinaligaya ang matanda sa kaniyang ginagawa. Iyon ang pinaka importante sa kaniya ngayon. Hanggang sa ilang sandali pa ay kumapit nang mahigpit si Clarixto sa kaniyang ulo at gumalaw na rin ang balakang. Maluha-luha na siya habang pilit na isinusubo ang ari nito. Ilang sandali pa ay umungol nang malakas si Clarixto kasabay ng pagkawala nang mainit at malapot nitong likido. Hingal na hingal na napaupo si Niña sa sahig habang pinupunasan ang bibig. “Are you okay now, sir?” tanong niya. “More than okay.” Inayos na ni Clarixto ang kaniyang pantalon at tumayos. “Go now at papunta rito ang asawa ko. Give me the records of Jane Acosta.” “Okay, sir.”

 

 

 

Chapter 24: Jane - R18+

Napatayo ako noong biglang bumukas ang pinto ng kwarto. Nakaupo lang ako kanina sa gilid ng kama at iniisip ang gagawin ko. Kagaya ng sabi ni Rodrigo ay hindi nga niya ako pinaalis ng bahay. Ni hindi niya ako pinapasok ngayon sa school. Gusto kong puntahan ang mga kaibigan ko pero wala akong magawa. Dahil kahit na ano ang pakiusap ko ay hindi niya ako pinapayagan. Nagmamadaling pumasok si Rod at dumeretso sa loob ng banyo. Nakahinga ako nang maluwag noong hindi ko na siya nakita. Napaupo ako ulit sa kama at sinapo ang dibdib. Parang hindi na naman maganda ang timpla ni Rodrigo ngayon. Ano kaya ang nangyari? Nanatili ako sa pwesto ko ng ilang sandali. Hindi rin naman lumabas si Rodrigo sa banyo kaya medyo naging panatag pa ako. Kailangan ko siyang mapakiusapan na makalabas ako rito. Kailangan kong malaman kung kumusta na si Lana. Hindi ako mapakali. Nagawa bang makaligtas ni Lawrence? Mabuti na ba si Lana? Ang dami kong tanong at lahat ng iyon ay masasagot lamang kapag makita ko sila. “Jane!” Napakislot ako noong marinig ko ang boses ni Rodrigo mula sa loob ng banyo. Hindi ako kumilos at tumingin lang sa pinto niyon. Ilang sandali pa ay bumukas iyon at lumabas si Rodrigo na nagpupuyos sa galit. Nakatapis lang siya ng tuwalya at mamasa-masa pa ang buhok at balat. Napalunok ako at agad na nakaramdam ng takot. “Sino’ng nagsabi sa ‘yo na galawin mo ang banyo?!” galit na tanong ni Rodrigo. Bigla niyang hinawakan ang braso ko at itinayo ako. Napakunot ang noo ko at tiningnan ang banyo na nilabasan niya. “W-Wala akong ginagalaw–” “Sinungaling! Ito ang tatandaan mo ha? H’wag na h’wag mong pakekealaman ang mga gamit ko!” sigaw ni Rodrigo at itinulak ako sa kama. Muli siyang naglakad papunta sa banyo. Napanganga ako sa kaniyang inasal. Wala akong ginalaw sa banyo niya noong pumasok ako roon kanina. Naligo lang ako at pagkatapos ay lumabas ulit. Agad din naman iyong nilinis ng mga katulong ni Rodrigo kaya hindi ko na alam ang nangyari sa loob. Huminga ako nang malalim at naupo nang maayos sa kama. Kailangan kong magtiis. Siguro kung magiging mabait ako nang kaunti kay Rodrigo ay papayagan na niya akong lumabas. Hindi nagtagal ay lumabas na si Rodrigo. Nakatapis pa rin siya ng tuwalya pero tuyo na. Tumingin lang ako sa sahig at pilit na iniwasan ang mga tingin niya. Bumilis ang tibok ng puso ko at muli akong binalot ng takot. Hindi ko alam kung bakit pakiramdam ko ay may kakaiba talaga kay Rodrigo. “Jane. Come here.” Unti-unti akong nag-angat ng ulo. Nakaupo na siya sa may couch malapit sa terrace. Hindi na siya galit pero mariin siyang nakatitig sa akin. “Do I need to repeat myself?” tanong niya noong hindi ako kumilos. Nag-iwas ako agad ng tingin. Diyos ko. Sana naman ay hindi na naman niya ako saktan. Dahan-dahan na akong tumayo at naglakad papalapit sa kaniya. Tumigil ako noong nasa tapat na niya ako at isang hakbang na lang ang layo ko sa kaniya. Pero sinenyasan niya ako para lumapit pa. Noong una ay nagdalawang-isip ako pero wala naman akong ibang magagawa kundi ang sumunod kaya humakbang ako ulit papalapit sa kaniya. “B-Bakit?” “Take off your clothes.” Gulat na tiningnan ko siya. Naikuyom ko ang aking mga palad at lalong binundol ng kaba. “R-Rod… M-Masakit pa ang katawan ko–” “Hubad,” mariin niyang sabi at seryosong tinitigan ako. Nangilid na ang mga luha ko. Ramdam kong nanginig na mga kamay ko. Gusto kong tumakbo papalabas ng kwartong ito. Papalayo sa kaniya ngunit para akong naging estatwa at walang nagawa kundi nagmamakaawang tiningnan si Rodrigo. Napasinghap ako noong bigla niya akong hinila sa kamay at pinaupo sa kaniyang kandugan. Doon ay napaiyak na ko. “R-Rodrigo, please…” Napakapit ako sa balikat niya noong yumakap siya sa akin at isinubsob ang mukha sa aking dibdib. Nakagat ko ang aking labi noong makaramdam ako ng kilabot noong madikit ang palad ko sa kaniyang balat. Tahimik akong umiyak habang siya ay mahigpit na nakayakap sa akin. Wala siyang ginagawa kaya hindi rin ako kumilos kahit na naaasiwa ako sa posisyon namin. Ramdam ko kasi ang umbok niya sa may hita ko. Mabigat din ang paghinga ni Rodrigo na para bang sinisinghot ang lahat ng amoy ko. Ano kaya ang nangyayari sa kaniya? “Jane…” mahinang sabi ni Rodrigo. Mas humigpit ang yakap niya sa akin at naramdaman ko pang bumuga siya ng hangin. Nakabestida lang ako na manipis ang tela at walang panloob kaya ramdam ko ang mainit niyang paghinga. “Jane…” Napakislot ako noong maramdaman kong hinaplos na ni Rodrigo ang likod ko. Humigpit ang hawak ko sa balikat niya at lalong napaiyak. Unti-unti na kasing naglakbay ang kaniyang mga kamay sa balikat ko at dahan-dahang inilaylay ang manggas ng bestida ko. “R-Rod…” nanginginig ang boses na sabi ko. “You are mine, Jane. Lahat ay gagawin ko sa ‘yo. And you will not leave me. I won’t allow it.” Muling nagsalubong ang mga mata namin. Natigilan ako noong makita ko ang matinding lungkot sa kaniyang mga mata. Sandaling-sandali lang iyon pero naramdaman ko iyon. Bigla niya kasi akong hinatak at hinalikan sa labi kaya muli akong nagising sa katotohanan. Mahigpit akong kumapit sa balikat niya at bahagya siyang itinulak. Ngunit hinawakan niya bigla ang likod ng ulo ko at mahigpit na hinawakan ang buhok ko. Napadaing ako sa sakit at naibuka ang bibig. Ginawa naman iyong opurtunidad ni Rodrigo at pinasok ang bibig ko gamit ang kaniyang dila. Wala na akong nagawa noong mag-umpisang maglikot sa loob ng bibig ko ang kaniyang dila na parang isang bulate. Habang ang isang kamay nito ay naging malikot na sa aking katawan. Wala na akong nagawa kundi ang impit na umiyak. Kahit na ano ang pakiusap ko sa kaniya na tumigil siya ay hindi niya ako tinantanan. Nagpatuloy siya sa kaniyang ginagawa kahit na kikita na niya akong umiiyak. Hanggang sa naramdaman ko na lamang na wala na akong saplot at ako na ang nakaupo sa sofa. Tumayo sa harapan ko si Rodrigo at punong-puno ng pagnanasang tiningnan ang katawan ko. Agad akong nakaramdam ng hiya kaya tinakpan ko ang dibdib ko at pinagdikit ang mga hita ko. Ngunit gamit ang tuhod ni Rodrigo ay pinaghiwalay niya ang mga hita ko at inalis ang mga kamay ko sa may dibdib ko. Inilagay niya iyon sa hawakan ng upuan.   “R-Rod… p-please… tama na…” pakiusap ko. Ngunit walang buhay na tinitigan lang ako ni Rodrigo sa mga mata. Tumayo siya nang maayos at tinanggal ang tuwalyang nakatapis sa kalahati ng kaniyang katawan. Agad akong nag-iwas ng tingin noong makita ko ang kahubaran niya. “Look at me.” Napapikit ako nang mariin noong marinig ko ang utos ni Rodrigo. Huminga ako nang malalim at mahigpit na humawak sa upuan. Dahan-dahan akong tumingin sa kaniya at pilit na hindi tumingin sa ibaba. Naging mabigat ang paghinga ko noong mapatitig ako sa maitim niyang mga mata. Para akong hinihila niyon at unti-unti akong nanghihina. Kung ano ang kinaganda ng kaniyang mukha at katawan ay iyon naman ang kinapangit ng kaniyang budhi. Napakislot ulit ako noong humawak sa magkabilang hawakan ng inuupuan ko si Rodrigo. Bahagya siyang dumukwang sa akin at ngumiti. Hinawakan niya ang isa kong hita at ipinatong sa upuan. Gano’n din ang ginawa niya sa isa kong hita kaya kitang-kita na niya ang perlas ng silangan ko. Lalong bumilis ang tibok ng puso ko at napaluha na lamang dahil sa hiyang nararamdaman ko. Ni minsan ay hindi ko pa nakita ang sarili ko sa ganitong sitwasyon. “Open your eyes,” aniya noong napapikit ako. Hindi ako kumilos kaya bigla niyang hinawakan ang baba ko. Napadaing ako noong pinisil niya ang pisngi ko kaya napamulat ako ng mga mata. “I said, open your eyes,” mayriin niyang sabi. “P-Please, Rod… Tama na.” Binitawan ako ni Rodrigo kaya napasandig ulit ako. Tumingin ako sa kisame at mahigpit na humawak sa upuan. Para na akong pinapasaok ng lamig dahil nakabalandra ang laman ko sa kaniya. Naninigas ang mga paa kong kanina ko pa gustong ibaba. Ilang sandali pa ay napagalaw ang balakan ko noong maramdaman kong may bumuga ng hangin doon. Nakagat ko ang aking labi at pinigilan ang sarili na umungol. “Look at me.” Dahan-dahan ko siyang tiningnan. Nagulat pa ako nang kaunti noong makita kong nakaluhod na siya sa may harapan ko. Napanganga ako noong makita kong napakalapit na ng mukha niya sa perlas ng silangan ko. “Watch me pleasure you. Gusto kong makitang mabaliw ka sa sarap, Jane.” Naikuyom ko ang aking mga palad at agad na nakaramdam ng ngitngit. “H-Hayop ka talaga, Rodrigo! Ang sama-sama mo!” Ngumisi lang siya sa akin. Nagulat ako noong pinulupot niya ang kaniyang mga braso sa mga hita ko para makapwesto nang maayos sa ibaba ko. Hindi na ako nakagalaw pa noong bigla niyang dinilaan ang perlas ng silangan ko. Napanganga ako at napaliyad dahil para akong kinuryente sa aking ibaba. “Look at me.” Diyos ko! Paano ko gagawin ang gusto niya? Sa tuwing napapatitig ako sa mga mata niya ay hindi ako mapakali. Napupuno ako agad ng takot. Tapos nasa ibaba ko pa siya at nakalantad ang kahubaran ko sa kaniya. Pinisil ni Rodrigo ang balat ko kaya napakislot ako. Huminga ako ng malalim at unti-unting tumungin sa kaniya. Nakapwesto pa rin siya sa ilalim ko at ramdam na ramdam ko na ang malalim niyang paghinga. Mariin kong kinagat ang labi ko noong dinilaan ni Rodrigo ang perlas ng silangan ko. Parang may kuryenteng dumaloy mula sa kaniyang dila sa katawan ko noong dumikit iyon sa akin. Naiinis ako sa sarili ko dahil kahit na ayaw ko sa ginagawa niya sa akin ay may kakaiba akong nararamdaman. Pakiramdam ko ay pinagtataksilan ako ng sarili kong katawan. “Don’t look away,” bilin ni Rod noong muntik na akong mapatingala. Muling nangilid ang mga luha ko. Wala akong nagawa kundi ang tumitig sa kaniya. Muling dinilaan ni Rodrigo ang perlas ng silangan ko na para bang kumakain siya ng kendi. Napakapit na lamang ako nang mahigpit sa hawakan ng upuan at naluluhang tinitigan siya. Hindi rin inalis ni Rodrigo ang kaniyang mga tingin sa akin habang patuloy siya sa pagkain sa aking pwerta. Dinilaan niya iyon at hinalik-halikan. Minsan pa ay sinisipsip niya at marahang kinakagat. Hindi ko inalis ang mga tingin ko sa kaniya kahit ramdam ko na ang panginginig ng aking kalamnan. Hindi ko alam kung bakit habang tumatagal na ginagawa niya iyon ay unti-unti kong nararamdamang parang may kumikiliti sa akin at nagbibigay iyon ng kakaibang pakiramdam. Napatuwid ang mga paa ko noong maramdaman kong sinipsip niya ulit ang nakausling laman sa perlas ng silangan ko. Umawang ang bibig ko at bahagyang napaliyad ang katawan. Pero pinilit ko pa ring hindi inalis ang mga tingin ko sa kaniya kahit na nahihirapan na ako. Para niya akong pinapahirapan pero sa kakaibang paraan. Ilang sandali pa ay naramdaman ko na lamang na may namuo sa may puson ko. Para akong maiihi at ano mang oras ay lalabas na iyon. Bumilis ang paghinga ko at nakikiusap na tiningnan si Rodrigo. Nakatitig pa rin siya sa akin habang patuloy niya akong niroromansa. Pero hindi, hindi niya ako niroromansa. Tino-torture niya ako. Kitang-kita ko sa kaniyang mga mata na natutuwa siya dahil nahihirapan ako sa pagpipigil na h’wag ipakitang unti-unti ko iyong nagugustuhan. Napaluha ako at mariing kinagat ang labi ko. Oo. Unti-unti kong nagugustuhan ang ginagawa niya sa akin. Gusto kong magalit sa sarili ko. Nalilito na rin ako. Ibang-iba ang pinapakita ng katawan ko sa totoong nararamdaman ko. Ang sakit isipin na ganito ang nangyayari sa akin. “Ohh!” Napasinghap ako at umungol nang malakas noong maramdaman kong may ipinasok siya sa akin. Doon ko lang napansin na gumagalaw-galaw na ang isan niyang kamay habang patuloy siya sa pagdila sa akin. Sandali siyang tumigil at hinihingal na tinitigan ako. “Moan, Jane. Moan!” aniya at mas binilisan ang paggalaw ng kamay. Hindi pa ito nakontento sa isa at dinagdagan pa ng dalawang daliri. Napaliyad na ako at napatitig sa kisame. Pinilit kong h’wag ibuka ang mga bibig ko dahil alam kong pati iyon ay tatraydurin ko. “Moan!” ani Rod at muling dinilaan ako. Napanganga na ako at unti-unting napatirik ang mga mata. Kasabay nang pagbilis ng kaniyang mga kamay ay ang untiunting paglabas ng mainit na likido sa mula sa akin. “Moan!” “Ohh! A-Ang…” Huminga ako nang malalim. “A-Ang sarap!” hiyaw ko kasabay ng malakas na pag-ungol. Nanginig ang mga tuhod at binti ko. Hindi ko alam kung bakit bigla akong naging ganito. Ayoko nito pero iba ang sinasabi ng katawan ko. Ang sarap. Sobrang sarap sa pakiramdam ng ginagawa niya sa akin. At nakadidiri dahil unti-unti ko na iyong nagugustuhan.

 

 

Chapter 25

“Oh,  pack!” ungol ni Rodrigo kasabay ng pagdiin ng balakang niya sa gitna ko. Hinihingal na dumagan siya sa akin at umunan sa dibdib ko. Naghabol din ako ng paghinga at napatulala sa kisame. Hindi ako makapaniwala sa mga nangyari kanina. Napalunok ako at mariing pinikit ang gma mata. Hindi agad umalis si Rodrigo sa ibabaw ko kaya tiniis ko ang bigat niya habang mahigpit pa ring nakahawak sa kobre kama. Tumugon ako sa kaniya. Sa mga halik niya. Sa mga haplos niya. Sa mga galaw niya. Hinayaan ko siya at malugod iyong tinanggap kanina. Para akong sinasampal ngayon ng katotohanan. Paano ko iyon nagawa? Bakit ko siya hinayaan? Oo. Wala akong magagawa kundi ang sumunod sa kaniya dahil ayaw kong masaktan ulit. Pero nakita niya kung gaano ko iyon nagustuhan. Gumalaw si Rodrigo kaya agad akong napatingin sa gilid ko. Naramdaman kong umangat siya nang kaunti pero hindi umalis sa ibabaw ko. Napakislot ako noong hinaplos niya ang noo ko gamit ng isang daliri. “You are good at this, Jane. Gusto kong makita na ganoon ka palagi.” Nanlalaki ang mga matang tiningnan ko siya. Ngumisi si Rod noong magtama ang mga mata namin. Gusto ko siyang murahin. Gusto kong magalit sa kaniya pero pinigilan ko ang sarili ko. Pagod na ako. Pagod na pagod na. “Why? Nagustuhan mo naman, ‘di ba? It was good. No. It feels like heaven…” Nagsalubong ang mga kilay ko. “Hindi ko gusto ito, Rodrigo. Kahit na kailan ay hindi ko ‘to magugustuhan!” galit na sabi ko. Humalakhak si Rodrigo at bahagya pang napatungo. “Really? Eh bakit ang lakas ng ungol mo kanina? Bakit…” Inilapit niya ang kaniyang bibig sa may tainga ko. “... basang-basa ka kanina?” Sunod-sunod na tumulo ang mga luha ko. “N-Napaka sama mo, Rodrigo… Ikaw ang pinaka masamang tao na nakilala ko!” Muling tumawa si Rodrigo at umalis na sa ibabaw ko. “Say all you want, Jane. Pero hindi mo maitatanggi na nagustuhan mo ang ginawa natin. I can feel it. Don’t worry, gano’n din naman ako sa ‘yo. Sa ‘yo lang ako nakaramdam ng ganito,” aniya at kinuha ang towel niya kanina saka naglakad muli papunta sa banyo. Huminga ako nang malalim at tumagilid. Wala akong nagawa kundi ang umiyak. Gusto kong magalit sa sarili ko dahil sa ginawa ko kanina. Nakadidiri ako! Diyos ko! Kailangan ko nang makaalis dito dahil baka pati ako ay maging baliw na. Ilang sandali ako sa gano’ng posisyon bago ko magawang kumilos. Sakto rin na lumabas na si Rodrigo na bihis na ulit. Gano’n pa rin ang suot niya. Hindi na nakapagtataka dahil pare-parehas naman ang istilo ng mga damit niya. Nag-iwas ako ng tingin at kinuha na lamang ang damit ko. Amoy na amoy ko ang pabango niya mula sa pwesto ko kahit nasa may kama siya at may tinitingnan sa cabinet. Noong makabihis ako ay tumayo lang ako sa may terrace at tiningnan siya. Muling lumakas ang pagkabog ng dibdib ko habang iniisip kung paano ako magpapaalam sa kaniya. Pero kailangan kong makita ang mga kaibigan ko. “R-Rod,” mahinang tawag ko sa kaniya. Hindi gumalaw si Rodrigo at nanatiling nakatalikod sa akin. Pinagsaklob ko ang mga palad ko at malakas na hinaplos-haplos ang likod ng palad ko gamit ang hinlalaki ko. “G-Gusto ko sanang bisitahin sila Lana,” lakas-loob na sabi ko. Biglang tumigil sa pagkilos si Rod at unti-unting pinihit ang ulo sa akin. “Ano?” Napatungo ako. “G-Gusto kong bisitahin ang mga kaibigan ko sa ospital.” “Kaya ba nagpakantot ka sa akin kanina dahil may kailangan ka pala?” Nanlaki ang mga mata ko at agad akong nakaramdam ng hiya dahil sa sinabi niya. Hindi iyon ang pakay ko. Pinilit niya lang ako kanina! Mas bumilis ang paghaplos ng hinlalaki ko sa palad ko. Kahit na ramdam ko na ang init niyon ay hindi ko ito tinigilan dahil sa pagpipigil kong sumagot sa kaniya. “P-Please… G-Gusto kong makita ang mga kaibigan ko, Rodrigo.” Narinig ko ang mga yabag ni Rodrigo kaya muli akong nag-angat ng ulo. Walang emosyon siyang nakatitig sa akin habang papalapit kaya muli akong napatungo. Tumigil siya noong nasa harapan ko na siya at hinawakan ang baba ko saka marahan iyong inangat paharap sa kaniya. “What do I get kung pagbibigyan kita?” Nangunot ang noo ko. “A-Ano ang ibig mong sabihin?” Umarko ang gilid ng kaniyang labi. Napalunok ako dahil hindi maganda ang pakiramdam ko roon. “Ano ang kapalit?” “Rod… wala sa akin,” naluluhang sabi ko. “Hindi mo ako pwedeng ikulong lang dito. May sarili akong buhay, Rodrigo. Hindi ko basta-basta matatalikuran ang buhay ko!” Binitawan ni Rod ang baba ko at namulsa. “You know what I mean, Jane,” makahulugang sabi niya at ibinaba ang tingin sa katawan ko. Agad na nanindig ang balahibo ko noong maunawaan ko ang ibig niyang sabihin. “Parang hindi mo nakukuha ang gusto mo kahit na wala tayong usapan? Nakukuha mo lagi ang gusto mo, Rodrigo.” “Hindi iyon ang ibig kong sabihin, Jane. Gusto ko ulit makita kita kagaya nang kanina.” Napanganga ako. “H-Hindi ko ginusto ‘yon!” protesta ko. Umarko ang kilay niya. “Then, hindi ka aalis dito.” Tumalikod na siya sa akin. Bigla akong nataranta noong maglakad na siya papunta sa pinto. Napabuga ako ng hangin. Kapag hindi ko siya pinagbigyan ay hindi na ako makakaalis. Napaluha na ako pero agad ko iyong pinunasan. Mabilis akong naglakad at pinigilan si Rodrigo na lumabas ng kwarto. Hinawakan ko ang braso niya. “Sandali!” aniko. Tumigil si Rodrigo at tiningnan ako. Binitawan ko agad ang kamay niya noong tiningnan niya iyon. “SSige. Papayag na ako,” pikit-matang sabi ko. “G-Gagawin ko ang gusto mo.” Ilang sandali akong tinitigan ni Rodrigo na para bang sinusuri kung seryoso ba ako sa sinasabi ko. Pinilit kong hindi alisin ang mga tingin ko sa kaniya at nagdasal na payagan niya akong umalis. Wala na akong pakealam sa sarili ko. Kailangan kong makita ang mga kaibigan ko. Kailangan kong masiguro na maayos na ang lagay nila dahil mababaliw na ako sa kwartong ito. Sa bawat oras na lumipas ay patuloy akong kinakain ng konsensya ko. Hindi ko ata makakayanan kung lilipas pa ang isang araw na hindi ko sila nakikita. “Sure. Maghanda ka na at pupuntahan ka ng isa kong tauhan. Sasamahan ka niya sa kahit na saang lugar ka pumunta, Jane. Babalik ka rito bago mag-ala sais,” nakangising sabi niya. “And be ready that time.” Napatungo ako at wala sa sariling tumango. Pikit-matang tatanggapin ko ang kagustuhan niya. Kung kapalit naman iyon ay sandali kong kalayaan. Hindi ko alam kung hanggang kailan ako magiging ganito pero magtitiis ako. Magtitiis ako hanggat kaya ko.

 

 

 

Chapter 26: Rod

Inayos ni Rodrigo ang kaniyang kwelyo bago bumaba ng kaniyang sasakyan. Nakita niya agad ang ilang mga tao na may hawak na placards at panay ang sigaw sa kanila. Lahat ng mga ito ay galit na galit dahil sa kanilang gagawing resort. Napailing na lamang si Rodrigo at naglakad na papunta sa munisipyo. Mayroon silang meeting ngayon tungkol sa resort dahil kailangan na nila iyong umpisahan. Na iinip na ang mga investor nila at gusto na ng mga ito makita ang resulta. Kung hindi lang dahil sa kaniyang posisyon ay ginamitan na ni Rodrigo ng dahas ang lahat. Kalahati kasi ng mga naninirahan sa baranggay bato kung saan nila itatayo ang resort ay hindi pa rin umaalis sa lugar. Iyon ang mga nasa labas ngayon at patuloy na nagpoprotesta dahil mayroon na silang sinirang mga bahay. Hindi natitinag ang mga ito kahit triple na ang pera na ino-offer nila nung una ang kanilang ibibigay. “Gov. Nasa loob na po sila,” ani Maria, ang sekretarya ni Rodrigo. Nginitian ito ni Rodrigo habang hinahagod ng tingin ang katawan. “Thanks,” aniya at naglakad na papunta sa kwartong tinuturo ng dalaga. Agad namang pinamulahan ng mga pisngi si Maria dahil nakita nito kung paano tumingin si Rodrigo sa kaniyang katawan. Pagkapasok ni Rodrigo roon ay nakita niya ang kaniyang tiyohin na nakaupo sa kanang parte katabi ng kaniyang upuan sa gitna. Maingay ang silid bago siya pumasok ngunit biglang tumahimik ang mga ito nang makita siya. Ang ilang doon ay mga kasamahan niya sa politika at ang iba naman ay mga representative ng kanilang investors. Naupo si Rodrigo sa pinaka unang upuan at tiningnan ang mga kasama. “Medyo maingay sa labas. Nakita niyo ba?” tanong niya habang binubuklat ang folder na nakalapag sa kaniyang harapan. Tumikhim si Clarixto. “Iyon nga ang problema natin, Rodrigo. Hanggang ngayon ay hindi sila tumitigil.” “Mister Mercedez is looking forward to starting this resort as soon as possible,” ani Hiro. Ang representative ng isang tanyag na businessman na investor ni Rodrigo. Ito ang may pinaka malaking investment sa kanila. Tiningnan ito ni Rodrigo. “How’s Benjamin?” tanong niya imbes na pansinin ang sinabi nito. Alanganing ngumiti si Hiro. “H-He is good, sir.” “That’s nice to hear.” Huminga nang malalim si Rodrigo. “H’wag kayong mag-alala. We will start doing the resort no matter what. Ako na mismo ang kakausap sa mga nasasakupan ko.” “But how?” tanong ni Marcos, isa rin sa representative ng investor nila. “The people are in rage. Kagagaling mo lang din sa scandal and we can’t afford another scandal now.” Umarko ang gilid ng labi ni Rodrigo. “Why? And what are you afraid of? I’m the governor of this place. I can even take you out if I want to.” makahulugang tanong niya. Bahagyang nanlaki ang mga mata ni Marcos sa gulat. Napatikhim naman ulit si Calrixto at agad na namagitan. “Ang ibig sabihin ng pamangkin ko ay wala kayong dapat ipag-alala. Uumpisahan na ang paggawa ng resort.” Pinilit na ngumiti ni Clarixto pero sa kaniyang kaloob-looban ay nagngingitngit na siya. Hindi niya talaga pwedeng hayaan ang kaniyang pamangkin sa mga importanteng bagay. Napailing na lamang si Rodrigo at hinayaan ang tiyohin. Tumagal ng mahigit tatlongpung minuto ang meeting nila. Mayroon pa kasi silang pinag-usapan tungkol sa iba pang plano sa resort. Kanina pa nakararamdam ng inis si Rodrigo ngunit pinipigilan niya ang sarili. Sa ganitong mga pangyayari ay mariin niyang kinokontrol ang kaniyang sarili. Matapos ang kanilang meeting ay agad ding lumabas ng opisina niya si Rodrigo. Magkasunod sila ni Clarixto palabas para pumunta sa barangay bato. Bago sumakay si Rodrigo sa sasakyan ay napatingin siya sa mga nagpoprotesta. Hindi niya maiwasang mapailing habang nakatingin sa mga ito. Para sa kaniya ay masyadong nagpapagod ang mga ito at hindi na lamang tanggapin ang pera na ibibigay nila. At isa pa, mayroon naman silang ibibigay na bahay para sa kanila. Mayroon silang relocation site para sa mga nakatira sa barangay na iyon. Napahinga siya nang malalim. Kung hindi lang nawala ang kaniyang ginto ay naging madali sana ang lahat. “Rodrigo, bakit?” tanong ni Clarixto at tumingin sa lugar kung saan nakatingin ang pamangkin. “Hayaan mo na sila. Kailangan na nating pumunta sa barangay.” “Okay.” Tuluyan nang sumakay si Rodrigo sa sasakyan. Tahimik lamang siya habang katabi ang kaniyang tiyuhin sa sasakyan. Hindi rin naman ito nagsasalita. Inaliw na lamang ni Rodrigo ang kaniyang sarili sa pagtingin sa labas ng bintana. Hindi nagtagal ay nakarating na sila sa nasabing barangay. Agad na bumaba sila Rodrigo sa sasakyan at tumingin sa paligi. May iilang mga bahay na roon ay nasira na. Nagkalat na ang mga semento at kahoy sa paligid pero may iilan pa ring mga nakatayong bahay roon. Ang mga iyon ay may mga pamilya pa ring nakatira na ayaw umalis sa lugar. Napailing na lamang si Rodrigo habang pinagmamasdan ang mga ito. Bakit pa ba nagpapakahirap ang mga ito? “Maumpisahan lang natin ito ay magiging madali na ang lahat para sa atin. Mas madali ang pasok ng pera, mas madali natin mapapaikot ang negosyo natin. Soon enough ay hindi na natin kakailanganin pa ang walang kwentang gintong nawala sa atin!” ani Clarixto at naikuyom ang mga palad. Napangisi si Rodrigo. “Talaga? Parang imposible iyon para sa ‘yo, Uncle,” makahulugang sabi niya. “I just want to warn you. Never try harming Jane. She is mine.” Napaismid si Clarixto. “I know. At alam ko na hindi kita mapipigilan sa parteng iyan. Pero tandaan mo, Rodrigo. Sa oras na maging sagabal siya sa atin ay hindi ako magdadalawang-isip na ipatumba ang babaeng ‘yan.” Agad na uminit ang ulo ni Rodrigo. Naningkit ang kaniyang mga mata at tiningnan nang masama ang tiyuhin na nakangiti habang nakatingin sa paligid. Magsasalita sana siya pero napigil ang kaniyang emosyon dahil biglang may tumamang kung ano sa kaniyang balikat. Pagtingin niya sa kaniyang likuran ay nakita niyang may hinaharangan na ang kaniyang mga bodyguard. “Umalis kayo rito! Hindi namin kayo kailangan, mga pesteng Navarro!” sigaw ng isang dalaga. Umarko ang kilay ni Rodrigo at napapihit paharap dito. Kitang-kita niya ang matinding galit sa mga mata nito habang nakatingin sa kaniya. Unti-unting lumapit si Rodrigo sa kanila. “Umalis na kayo! Hinding-hindi niyo kami mapapaalis dito!” galit na sabi pa nito. “Amanda! Amanda! Ano ba ang ginagawa mo?!” galit na sabi ng isang matandang lalake at humahangos pa ito na hinila ang braso ng dalaga. “Pero, ‘tay! Kasalanan nila kung bakit mawawalan na tayo ng tirahan!” “Ako na ang bahala!” anito. Pinandilatan nito ang kaniyang anak. Huminga naman nang malalim ang dalaga at tumungo. Tiningnan ng matandang lalake si Rodrigo. “Ano hong kailangan niyo rito, Gov?” may galang ngunit mababakas ang galit sa tinig nito. May mga nagdatingan ding ilang mga kabaranggay nito pero nanatili lang sa harap ng mga bodyguard ni Rodrigo. Hinawi ni Rodrigo dalawa niyang bodyguard at hinarap ang galit na matanda. “Manong. Taga rito ho kayo?” “Oo at hindi niyo kami mapapaalis dito!” Napangisi si Rodrigo. “Kung ako sa inyo ay tatanggapin niyo na lang ang alok namin, Manong. Matanda ka na. Kailangan mo nang magpahinga.” Nagpantig ang tainga ng matanda. Bigla nitong dinuraan si Rodrigo at tumama iyon sa vest ng binata. “Hindi namin kailangan ng pera niyo! Pinagsisisihan kong binoto kita, Navarro!” “Rodrigo!” gulat na sabi ni Clarixto at hindi malaman ang gagawin kung pupunasan ba ang durang nasa damit ng pamangkin o hahayaan iyon. Ngunit kahit ano pa man ay alam niyang sasabog na ito at kailangan niya itong pigilan. Pero sa kaniyang gulat ay huminga lang nang malalim si Rodrigo at tahimik na tinanggal ang suot na vest. Binitawan nito iyon sa lupa na para bang basura kahit na ilang libo ang halaga niyon. Humakbang nang isa si Rodrigo. “Ano ho ang pangalan niyo?” tanong ni Rodrigo. Napakunot ang noo ng matanda. “Salvador.” “Salvador,” pag-uulit ni Rodrigo. Tiningnan niya ang dalagang nasa likod ng matanda. “At anak mo siya? Amanda, right?” Hindi sumagot ang dalaga at tiningnan lang nang masama si Rodrigo. Napangisi ulit siya. “Okay. You can stay if you want. Pero ito na ang huli na magbibigay kami ng babala sa inyo,” makahulugan niyang sabi at tumalikod na sa mga ito. Naiwan naman ang ilang magkakabaranggay na biglang nakaramdam ng kaba. Lalong-lalo na ang mag-amang Amanda at Salvador.

 

 

Chapter 27: Jane

Ang balita ko ay nasa ospital pa rin daw sila Lana kaya roon ako dumeretso. Hindi mawala-wala ang kaba ko mula noong umalis kami ng mansyon. Awang-awa ako sa sinapit nila lalong-lalo na kay Lana. Kagaya ng sabi ni Rodrigo ay mayroon akong kasama na tauhan. Siya ngayon ang nagmamaneho ng sinasakyan ko. Siguro ay hindi siya nalalayo sa edad ni Rodrigo. Bata pa pero hindi ko kinakausap. Lahat ng mga taong nalalapit kay Rodrigo ay masasama rin. Sigurado ako kung uutusan ito ni Rodrigo na patayin ako ay hindi ito magdadalawang-isip na gawin iyon. Gano’n sila kahalang ang mga kaluluwa. Tahimik lang ako sa kotse at pilit na nilibang ang sarili sa mga nadadaanan namin. Grabe… Parang ang tagal kong hindi nakalabas gayong halos isang araw lang naman ako nakulong sa bahay na iyon. Na miss ko agad na pumasok sa eskwelahan namin. Hindi pwede na ganito ako habang-buhay. Kailangan kong makaisip paano ako makakalayo kay Rodrigo nang walang mapapahamak sa mga mahal ko sa buhay. Binibigyan niya nga ako ng karangyaan pero kapalit niyon ang pambababoy niya sa akin. Napahawak ako sa kwintas na nakasukbit sa leeg ko. Kahit na ano ang mangyari ay hindi ko ito ibibigay sa kaniya. Hindi nagtagal ay narating na namin ang ospital kung nasaan sila Lana. Nasa city pa ‘yon at ilang barangay ang layo sa amin kaya nakatulog pa ako sa kotse. Ginising na lang ako ng tauhan ni Rodrigo. “Sumunod po kayo sa akin,” magalang na sabi nito. “Sasamahan mo ako?” nagtatakang tanong ko. Deretsong tumingin siya sa akin. “Opo. Iyon ang bilin ni Gov.” Napailing ako. Paano ako tatakas kay Rodrigo kung ganito namang lahat ng galaw ko sa labas ay mayroon siyang mata? “Ano’ng pangalan mo?” Nagtatakang tiningnan niya ako. “Bruno ho.” “Bruno?” pag-uulit ko. Tumango siya. Huminga ako nang malalim. “Bruno. Alam ko na sinabihan ka ng amo mo. Pero h’wag kang magpapakita sa mga kaibigan ko, pwede ba?” “Improsible ho ang sinasabi niyo, Ma’am.” “Hindi mo ba alam ang ginawa ng amo mo sa kaibigan ko?” Bahagyang tumaas ang boses ko. Napatingin siya sa gilid namin kaya tumingin din ako roon. Doon ko lang nakita na may mga nakatingin na rin sa amin. Pilit kong kinalma ang sarili ko. “Bahala ka kung paano mo gagawin ang trabaho mo. Pero gusto kong makita ng ako lang ang mga kaibigan ko,” aniko at naglakad na papasok ng ospital. Ni hindi ko na siya tiningnan pa dahil alam ko na susunod naman siya sa akin. Malakas ang kabog ng dibdib na nagmamadali akong naglalakad papunta sa nurse station. Hinanap ko agad sa mga ito kung saan ang kwarto nila Lana. Agad naman nasabi ng mga ito sa akin kung saan dahil nasa VIP room pala silang dalawa. Doon pala sila nilagay nila Rodrigo. Agad akong nagpunta sa fifth floor kung nasaan ang VIP rooms. Mga hospital room iyon na pang isahan lamang na mga pasyente at madalas mga may kaya ang napupunta roon. Ano kaya ang gustong palabasin ni Rodrigo? Magpasalamat pa kami na sa magandang kwarto niya dinala ang mga kaibigan ko? Kahit na ano ang gawin niya ay hindi niyon mawawala ang kasamaang ginawa niya sa mga kaibigan ko! Walang elevator sa ospital at ginagawa pa lang kaya sa isang malaking hagdan kami naglakad. Halos tatluhin ko na ang hakbang ko sa mga baitang para lang makarating agad sa itaas. Hassle pa itong sandals na ibinigay sa akin ng yaya ni Rodrigo. Tatlong dangkal ang taas niyon kaso hindi ako sanay talaga sa ganitong suotin. Kahit ang bestida ay hapit na hapit sa akin at hanggang sa itaas ng tuhod ko. Hindi tuloy ako makabuka nang maayos. Dahil sa pagmamadali ko ay muntik na akong matumba noong nasa ikalawang hagdan na kami. Mabuti na lang at nakakapit ako agad sa railings at mayroong humawak sa baywang ko. “Magdahan-dahan po kayo, ma’am.” Napatingin ako kay Bruno. Agad na nagsalubong ang kilay ko at mabilis na tumayo nang maayos. Tiningnan ko lang siya nang masama saka naglakad na ulit. Lahat sila ay masasama. Hindi ako pwedeng magtiwala sa kaniya dahil magalang siya sa aking magsalita. Baka nga isa siya sa mga gumahasa kay Lana. Mga hayop! Hingal na ako noong makarating kami sa pinaka itaas na palapad. Tumigil muna ako saglit at hinubad na ang sandals ko. Kukuhain ko sana iyon pero bigla akong inunahan ni Bruno. “Nananakit na ho ba ang paa niyo? Pwede ko naman kayo buhatin hanggang sa kwarto.” Umakro ang kilay ko. “Nababaliw ka na ba?” inis na sabi ko at inirapan siya. Mukhang hindi lang si Rodrigo ang baliw sa mga ito. “Alam kong wala kayong tiwala sa akin, ma’am. Pero iba ho ako. H’wag kayong mag-alala.” Napatigil ulit ako sa paglalakad at nilingon siya. Matipid ang ngiti niya habang nakatingin sa akin. Kung hindi ko siguro alam na tauhan siya ni Rodrigo ay maniniwala ako sa sinasabi niya. Pero hindi. Improsible ang kaniyang sinasabi. Pareparehas silang mga halang ang kaluluwa! Hindi na lamang ako nagsalita at naglakad ng nakayapak papunta sa kwarto nila Lana. Una kong nakita ang silid ni Lawrence. Kumatok ako at binuksan ang pinto.   “Lawrence!” tawag ko agad kay Lawrence na nakahiga sa kama. Wala siyang kasama sa loob pero siya ay gising. Nasapo ko ang bibig ko noong makita kong puno siya ng benda sa katawan. Maging ang kaniyang paa ay mayroong nakapulupot na puting tela. “J-Jane? I-Ikaw ba ‘y-yan?” nahihirapan niyang tanong. Ni hindi siya makalingon sa akin. Napaluha na ako at unti-unting naglakad palapit sa kaniya. Tumango ako at humawak sa kamay niya. “Ako ‘to, Lawrence. Si Jane.” Pumikit ang mga mata ni Lawrence. Noong muli itong nagmulat ay nakatingin na siya sa akin. Lalo akong napaiyak nang makita ko ang paghihirap sa kaniyang mukha. “A-Ano ang ginagawa m-mo rito?” “I’m sorry. Sorry. Patawarin mo ako at pati kayo nadamay.” Marahang umiling si Larence. “W-Wala kang kasalanan, Jane. P-Pero bakit narito ka? Hindi b-ba dapat wala ka r-rito?” Umiling-iling ako. “Hindi ko kayo kayang pabayaan. Sorry, Lawrence.” Huminga nang malalim si Lawrence at tumingin sa kisame. “Jane… Handa akong m-mamatay makaligtas ka lang. S-Sana hindi ka na b-bumalik.” Napahagulhol na ako. Hindi ko alam kung ano ang nagawa ko para gawin niya ito sa akin. Napakabuti ni Lawrence. Habang-buhay akong magkakaroon ng utang na loob sa kaniya. Ilang sandali akong nagtagal sa kwarto niya bago ako nagpaalam para puntahan naman si Lana. Hindi pa raw niya nakikita si Lana kaya hindi niya alam kung kumusta na ito. Inayos ko muna ang sarili ko bago ako lumabas ng kwarto. Kagaya ng inaasahan ko ay naroon si Bruno at nakatayo lamang sa tabi ng pinto. Hindi ko na siya pinansin at deretsong nagpunta sa tapat ng kwarto ni Lana. Huminga muna ako nang malalim bago ako kumatok. Dahan-dahan ko iyong pinihit at pumasok ako sa loob.   “Sino- Jane?” Napatigil ako sa may pinto noong makita ko ang nanay ni Lana. “T-Tita…” Napatingin ako sa may kama. Parang dinurog ang puso ko noong makita ko si Lana na tulalang nakatitig sa kisame. Walang kabuhay-buhay ang kaniyang mga mata. Mayroon siyang mga benda sa may braso at sa ulo. Napaluha ulit ako. Lalapitan ko sana siya pero bigla akong hinarang ni Tita. “Jane. H’wag na.” Napakunot ang noo ko. “P-Pero gusto ko pong makausap si Lana, Tita.” “Hindi ka namin kailangan. Kasalanan mo kung bakit nangyari ‘to sa anak ko kaya pwede ba? Umalis ka na lang?” mahina ngunit may riing sabi niya. Natigilan ako noong makita ko ang matinding galit sa mga mata ni Tita. “H-Hindi ko po ginusto ang n-nangyari–” Hindi ko natuloy ang sasabihin ko dahil bigla akong hinawakan ni Tita sa braso at hinila palabas ng kwarto. Lumabas din siya at sinara ang pinto ng silid. Galit na galit na tiningnan niya ako. “Wala akong pakealam, Jane! Pero h’wag mo nang bigyan pa ng kamalasan ang anak ko! Umalis ka na rito!” Umiling-iling ako. “S-Sorry, Tita. Sorry po. P-Patawarin niyo po ako!” umiiyak na sabi ko. Sinubukan ko siyang hawakan sa kamay pero malakas na iwinaksi niya iyon. “Umalis ka na rito! Bumalik ka na sa demonyong lalakeng iyon! Mula ngayon ay ayaw na ayaw ko nang makikita pa kitang umaaligid sa anak ko, ha? Tantanan mo na siya!” galit na sabi niya at muling pumasok na sa loob. Biglang nanghina ang mga tuhod ko. Mabuti na lang at may humawak sa braso ko. Napahagulhol ako at dahan-dahang lumuhod sa tapat ng pinto. “P-Patawad, Lana! Patawarin mo ako! Sorry!” hagulhol ko. Alam kong kahit na anong patawad ko ay hindi na iyon maibabalik pa ang nawala kay Lana. Pero habang-buhay akong hihingi ng tawad sa kanila. Kasalanan ko ang lahat! Diyos ko! Ako na lang ang parusahan mo!

 

 

 

Chapter 28

Hindi ko alam kung gaano ako katagal na nakaluhod sa tapat ng pinto nila Lala. Pero hindi ako umalis doon habang umiiyak at nagmamakawa sa kanila. Hindi pa sana ako aalis doon kung hindi lang nanginig na ang mga hita ko at sapilitan na akong binuhat ni Bruno. Inupo niya ako sa may waiting area malapit sa nurse station sa itaas. Pero kahit naroon na ako ay hindi pa rin ako tumigil sa pag-iyak. Sobrang sakit! Lalo akong nanlumo noong malaman ko sa mga nurse na grabe pala ang sinapit ni Lana. Mula noong dinala siya rito sa ospital ay hindi pa rin ito nagsasalita. Tulala lang siya palagi at umiiyak. Minsan daw ay bigla na lamang ito humahagulhol na lang at nagmamakaawang h'wag lalapitan. Hindi rin daw ito mahawakan minsan dahil nagwawlaa at nanginginig sa takot. Diyos ko! Kawawa naman ang kaibigan ko. Napakasakit na dinadanas ito ngayon ni Lana. Hindi ko ginusto ang nangyari pero tama naman si Tita. Kung siguro ay hindi ako umalis noon ay hindi ito mangyayari sa kaniya. Napaka laking pagsisisi ko ngayon. Diyos ko! “Ma'am. May pupuntahan ka pa ba? May oras pa tayo,” ani Bruno na nakatayo lang sa may gilid ko. Nagpunas ako ng luha at tiningnan siya mang masama. “Masaya ka na? Nakita mo kung ano ang ginawa ng amo mo sa mga kaibigan ko? Ano? Patuloy kang susundin ang mga utos niya kahit alam mong ang sama-sama niyang tao?!” galit na tanong ko. Alam ko na hindi siya si Rodrigo. Pero sigurado ako na parehas lang silang masama. Sandaling nag-iwas ng tingin si Bruno. “Mas maigi siguro kung uuwi na tayo,” aniya at akmang bubuhatin ako. Pero agad kong itinulak ang mga kamay niya at tumayo. Gumewang pa ako nang kaunti pero nahawakan niya ang braso ko. Tinanggal ko naman agad iyon at tiningnan siya nang masama. “Kaya kong maglakad!” inis na sabi ko at humakbang na. “Jane?” Napatigil ako noong marinig ko ang pamilyar na boses. Agad akong lumingon sa gilid at doon ko nakita ang isang babaeng nakatayo. Nasa may nurse station siya at mukhang kinakausap ang isang nurse doon. Nanlaki ang mga mata ko at biglang bumilis ang tibok ng puso ko. “M-Ma?” “Jane! Diyos ko, anak!” Biglang tumakbo si Mama papalapit sa akin at niyakap ako. Hindi ako nakagalaw agad dahil sa gulat na nakita ko siya rito. Ano ang ginagawa niya rito? Bakit siya nandito? Suminghot-singhot si Mama at kumalas sa akin. Sinapo niya ang pisngi ko at tinitigan ako nang mariin. “Diyos ko, anak… B-Bakit hindi mo sinabi? Bakit hindi ka tumawag?” umiiyak na tanong ni Mama. “A-Ano po ang–” “Alam ko na, Jane. Napaka hayop niya!” galit na sabi ni Mama. Lalo akong nataranta. Paglingon ko kay Bruno ay seryosong nakatitig siya kay Mama. Hindi pwede! Agad kong hinawakan ang braso ni Mama. Tiningnan ko si Bruno. “H'wag mo kaming susundan,” utos ko sa kaniya. “Hindi pwede–” Hindi ko na pinatapos pa si Bruno at hinila na si Mama papunta sa pinaka dulo ng pasilyo kung saan wala masyadong tao. Nakita kong sumunod si Bruno sa amin pero hindi siya lumapit kaya bahagya akong napanatag. “Bakit ka pumunta rito, Ma? Umuwi ka na.” Nangunot ang noo ni Mama. “Pumunta ako rito para sunduin ka, anak. Uuwi na tayo sa Cavite. Sino ba ang lalakeng 'yon? Tauhan ba niya 'yon?” Napalunok ako. “A-Alam mo ang tungkol kay Rodrigo?” Pinandilatan ako ni Mama. “Oo! At wala ka talagang balak na sabihin sa akin, ha? Kung hindi pa sinabi sa akin ni Lilia ang nangyari kay Lana ay hindi ko ito malalaman? Ano ba ang nangyayari sa 'yo, Jane? Bakit niya 'to ginagawa sa 'yo?!” puno ng pag-aalalang sabi ni Mama. Napaluha na ako. Agad akong yumakap kay Mama at umiyak nang umiyak. Niyakap din ako ni Mama at himagod ang likod. Gusto kong magsumbong sa kaniya. Gusto kong sabihin ang lahat ng kasamaang ginawa ni Rodrigo sa akin. Pero alam kong walang magandang maidudulot iyon. Kumalas ako kay Mama at nagpunas ng mga luha. “M-Ma. Umalis ka na, okay? O-Okay lang ako. Hindi mo ako kailangang isipin pa.” Agad na nagsalubong ang kilay ni Mama. “Anong hindi kailangan isipin, Jane? Naririnig mo ba ang sarili mo? Alam mo bang kahapon pa ako nandito pero hindi kita mahanap! Sobrang nag-aalala ako sa 'yo, Jane!” Hinawakan niya ako sa braso. “Halika na. Ngayon din ay uuwi tayong Cavite.” Napaiyak ako lalo. Alam ko na hindi papayag si Mama na hindi ako sumama sa kaniya. Hinila niya ako pero agad din siyang tumigil dahil nakaharang na sa amin si Bruno. “Pasensya na ho pero kailangan na naming bumalik,” magalang na sabi ni Bruno. “Ano? Sino ka ba? Hindi ko hahayaan na sumama sa ‘yo ang anak ko!” protesta ni Mama. Tiningnan ako ni Bruno. Seryoso niya akong tiningnan na para bang may ibig sabihin. Humigpit ang hawak ni Mama sa braso ko. “Padaanin mo kami! Guard!” sigaw ni Mama. Nakita ko na napatingin na sa amin ang mga nurse sa may istasyon nila. Dahil sa sobrang tahimik din ng paligid ay umalingawngaw ang malakas na boses ni Mama. Hindi ko alam kung bakit hindi ako makapagsalita. Gusto ko siyang tumigil at paalisin na lamang. Pero may parte sa akin na gusto kong sumama sa kaniya. Gusto ko nang lumayo rito at makatakas kay Rodrigo. Ayaw ko nang bumalik pa sa piling niya at mas lalong maghirap. Pero alam ko rin na matinding kabaliwan kung gagawin ko iyon. Lalo akong napahagulhol habang inaalala ang nangyari kila Lana. Ikamamatay ko kung pati sa nanay ko ay gagawin iyon ni Rodrigo nang dahil sa akin.   “Jane,” tawag na ni Bruno sa akin. Seryoso pa rin siyang nakatingin sa akin na para bang binabantaan ako dahil kay Mama. Huminga ako nang malalim at marahang hinila si Mama at niyakap. “M-Ma. Please. Umalis ka na po. H-Hindi ko kaya kung pati ikaw ay sasaktan niya. Please…” mahinang pakiusap ko. Sinubukang tanggalin ni Mama ang pagkakayakap ko pero hindi ko siya hinayaan. Ayaw kong makita ang nakikiusap niyang mga mata. Ang matindi niyang pag-aalala. Dahil sigurado ako na mas gugustuhin ko na lang sumama sa kaniya kalaunan. “Ano ba, Jane? Sasama ka sa akin! Ako ang bahala sa 'yo! Hihingi tayo ng tulong!” Umiling-iling ako at dahan-dahan nang kumalas sa kaniya. “H-H'wag na, Ma. Okay lang ako. Kaya ko ang sarili ko. M-Mas mapapanatag ako kung malayo kayo rito. Please, ma?” pakiusap ko. Matagal akong tinitigan ni Mama. Hanggang siya ay lumuha na rin. “Hindi mo dapat ito nararanasan, anak. Diyos ko… Hindi kita pinalaki para pahirapan ng taong ‘yon!” Umiling ako. “Please, ma. Umalis ka na. Hindi ko kakayanin, ma. Hindi ko kaya kung pati kayo. Please!” Ilang sandali akong tinitigan ni Mama. Nagpunas siya ng luha at umiling. “Hindi. Hintayin mo ako, anak. Susunduin kita sa kaniya. Tutulungan kita, okay? Maghahanap tayo ng tulong.” Marahan akong tumango kahit alam kong imposible ang sinasabi ni Mama. Kahit ano ang gawin namin ay hindi na ako makakawala sa kamay ni Rodrigo. Niyakap ako ni Mama sa huling sandali. Lalong bumigat ang pakiramdam ko dahil sa isiping iyon. Ito na ang huling beses na makikita ko si Mama. Ang sakit isipin na kailangan ko silang layuan lahat. Pero kung ito ang nararapat ay ito ang gagawin ko para lang maging ligtas sila mula kay Rodrigo.

 

 

 

Chapter 29: R18+

Halos hindi na ako bitawan ni Mama noong paalis na kami. Hindi ko rin gustong umalis sa tabi niya pero wala akong pagpipiliian. Panay ang iyak ko noong nasa loob na kami ng kotse. Sana ay makinig sa akin si Mama na umalis na lamang at bumalik ng Cavite. Ayaw kong malaman ni Rodrigo na nakita ko si Mama. Huminga ako nang malalim at pilit na kinalma ang sarili. Tiningnan ko si Bruno na tahimik na nagmamaneho sa harapan. “Pwede bang hindi mo muna ako iuwi sa mansyon?” tanong ko. Napatingin sa akin si Bruno mula sa rearview mirror. “Nagugutom ka ba? Pwede naman tayo dumaan sa kainan,” aniya. Bumuntonghininga ako at tumingin sa labas. Wala akong ganang kumain. Hindi ko nga tanda kung kailan ba ang huling kain ko pero hanggang ngayon ay hindi pa rin ako nakararamdam ng gutom. Parang kusa nang sumusuko ang katawan ko dahil sa mga nangyayari. “May gusto ka pa bang puntahan?” tanong pa ni Bruno. “May mapupuntahan pa ba akong iba? Wala na naman, ‘di ba? Laha ng galaw ko ay alam ng amo mo. Kaya pwede bang h’wag mo na lang akong kausapin?” walang buhay na sabi ko. Hindi na rin naman sumagot si Bruno kaya tinuon ko na lang ang pansin ko sa labas ng bintana. Hindi ko alam kung ano na ang mangyayari sa akin ngayon. Siguro nga ay dapat tanggapin ko na lang ang kapalaran kong ito. Muli akong nakatulog sa byahe dahil sa matinding pagod. Pagkagising ko ay napansin ko na lang na parang nakalutang na ako. Doon ko lang nakita na buhat-buhat na pala ako ni Bruno at nasa mansyon na kami. “Ano’ng ginagawa mo? Bitawan mo ako!” natatarantang sabi ko at sinubukang bumaba pero mas hinigpitan pa ni Bruno ang kaniyang hawak sa akin. Napakapit ako sa kaniya noong maramdaman kong nawalan siya nang balanse. “Sandali! Nasa hagdan tayo,” ani Bruno at gulat na tiningnan ako. Sandali siyang tumigil. “Mahimbing ang tulog mo kaya binuhat na lang kita.” “Ibaba mo ako,” galit na sabi ko. Huminga nang malalim si Bruno at dahan-dahan akong ibinaba kahit na nasa gitna kami ng hagdanan. Umayos ako nang tayo. “Sa susunod ay gisingin mo na lang ako,” aniko at naglakad na paakyat ng hagdan. Hindi ko na gusto ang pagiging mabait niya sa akin. Pagkarating ko sa kwarto ni Rodrigo ay napansin ko agad ang isang paperbad na nakapatong sa kama. Mayroong note doon kaya nilapitan ko iyon at kinuha. Wear this. Napakunot ang noo ko. Tiningnan ko ang laman ng paperbag. Napanganga ako noong makita ko ang itim na damit, o kung matatawag ba iyong damit. Bra at panty iyon na may manipis na tela. Mayroon ding stockings na sobrang nipis at kulay itim din. Gusto ba ni Rodrigo na suotin ko ito? Nababaliw na ba siya?! “Ma’am.” Bigla kong naipasok ang bamit sa paperbag at agad na napalingon sa likuran ko. Nakita ko si Bruno na may dala-dalang tray na ng pagkain. “Bakit?” tensyonadong tanong ko. “Dadalhin sana ni Yaya Lyn. Nagbilin daw si Gov na kumain ka pagdating mo,” paliwanag niya. Inilapad ni Bruno ang dala niyang pagkain sa lamesa malapit sa terrace. “Mag… Maglinis ka rin daw ng katawan pagkatapos,” nag-aalinlangan niya pang dagdag. Agad akong pinamulahan ng pisngi dahil sa hiya. Hindi pa ba sapat ang pangbababoy niya sa akin sa kwartong ito at pati sa mga tauhan niya ay pinapahiya niya ako? Napapikit ako nang mariin at huminga nang malalim. “S-Sige,” sabi ko na lang at tumalikod na. “Aalis na ho ako. Pero nasa baba lang ako kung may kailangan ka.” Hindi ako sumagot. Hinintay ko na umalis si Bruno bago ako umupo sa kama. Ganito na ba talaga ang magiging buhay ko? Ang maging babae ni Rodrigo? Mas masahol pa ako sa babaeng binabayaran ng kung sino-sinong lalake ngayon. Bumuntonghininga ako. Ang bigat-bigat ng pakiramdam ko. Gusto kong umiyak pero ramdam ko na wala na akong mailuluha. Napatingin ako sa pagkain na dinala ni Bruno. May kanin iyon at ulam. Mayroon na ring orange juice sa mataas na baso. Napahawak ako sa tiyan ko noong biglang kumalam iyon. Lumapit na lang ako sa lamesa at tahimik na kumain. Pagkatapos ko ay naligo ako agad sa banyo. Mga ilang minuto akong nagbabad sa ilalim ng shower. Ingat na ingat pa ako sa pagkilos sa loob dahil baka mayroon na namang magulo na gamit. Pagkatapos ko ay nagtapis lang ako ng tuwalya saka muling lumabas ng banyo. Wala na ang pinagkainan ko noong tumingin ako sa lamesa. Pakiramdam ko ay kalkulado nila ang lahat ng galaw sa loob ng mansyon na ‘to. Nagpatuloy na lang ako sa paglalakad at nilapitan ang paper bag na nasa kama. Muli ko iyong kinuha at tiningnan ang laman. Ni sa hinagap ay hindi ko naisip na magsuot ng ganito. Ilang sandali ko pa iyong tinitigan bago ako nagkaroon ng lakas ng loob na suotin iyon. At hindi nga ako nagkamali. Tinitigan ko ang katawan ko sa malaking salamin sa banyo. Nagmukha akong model ng isang brand ng alak na nasa kalendaryo. Ang dibdib ko ay halos tuktok ko na lang ang nakatakip. Habang ang sa ibaba ko ay hindi ako mapakalit dahil gumuguhit sa pang upo ko ang lining ng panty. Nakita ko pang may kabitan pala ang stocking sa panty kaya inayos ko iyon. Napabuga ako ng hangin. Nagmukha akong pakawalang babae dahil sa suot ko. Wala akong damit dito sa kwarto ni Rodrigo kaya maingat akong kumuha ng puting long sleeve niya at iyon ang sinuot ko. Nagmukha iyong duster sa akin dahil sadyang mas malaki si Rod sa akin. Malungkot na lumabas ulit ako ng banyo at naupo sa kama. Habang lumilipas ang oras ay hindi ako mapakali. Ilang minuto na kasi ang nakalipas pero hindi pa rin dumadating si Rodrigo. Pagtingin ko sa may terrace ay papalubog na ang araw. Huminga ako nang malalim at pilit na kinalma ang sarili. Minabuti ko na lang mahiba at ipahinga ang pagod na katawan. Nagising ako na parang mayroong dumadamping kung ano sa balat ko. Nanatiling nakapikit ang mga mata ko pero gising na ang diwa ko. Pakiramdam ko ay namumugto ang mga mata ko dahil sa hindi ko iyon mamulat nang maayos. Napasinghap ako noong maramdaman kong may bumuga ng hangin sa may leeg ko. Kasunod niyon ay ang pagdampi na naman ng kung anong bagay roon. Agad akong kinilabutan at nagmulat ng mga mata. “You’re awake…” malumanay na sabi ni Rodrigo na nasa ibabaw ko na pala. Nasamyo ko pa ang alkohol sa kaniyang hininga. Nanlaki ang mga mata ko at sinubukang gumalaw pero hindi ko maiangat ang mga kamay ko. Doon ko lang napansin na nakatali pala ang dalawa kong kamay sa may headboard ng kama. Gano’n din ang mga paa ko na nakabukaka. Wala na rin ang suot kong damit ni Rodrigo at tanging ang pang loob na lamang na ibinigay ni Rodrigo kanina. “A-Ano ang nangyari? Bakit wala na akong suot?” gulat na tanong ko. “Bakit ako nakatali?!” Umupo si Rodrigo sa may tiyan ko pero sakto lang na hindi ako mabigatan sa kaniya. Wala na rin siyang suot na pangitaas at tanging ang pantalon na lamang ang suot. Ngumiti siya sa akin at hinaplos ang pisngi ko. “You look beautiful, Jane.” Napalunok ako at itinagilid ang ulo ko. Halos humiwalay ang kaluluwa ko sa akin noong makita ko si Bruno na nakaluhod sa gilid ng kama at nakatitig sa akin. Mayroon siyang pasa sa mukha at may tumutulo pang dugo sa gilid ng labi. “B-Bruno?”   “Ahh. Yes.” Umalis si Rodrigo sa ibabaw ko at lumapit kay Bruno. Ipinatong nito ang isang kamay sa ulo ni Bruno. “My friend here told me about something. May kinatagpo ka raw kanina?” Umawang ang labi ko at nag-iwas ng tingin kay Rodrigo. Naghalo na ang hiya at matinding kaba na nararamdaman ko ngayon. Diyos ko! Ano ba ang iniisip ni Rodrigo? “P-Pumunta ako sa mga kaibigan ko.” “Lawrence?” Muli akong napatingin kay Rodrigo. Nakangiwi na si Bruno dahil nakasabunot na pala sa kaniya si Rodrigo. Agad akong nakaramdam ng awa sa kaniya. “K-Kaibigan ko siya, Rodrigo.” “At sa tingin mo gugustuhin kong makita mo siya?” Napadaing na si Bruno noong hinila ni Rodrigo ang kaniyang buhok. “May sinabi pa siya sa akin. May isa ka pa raw’ng kinita kanina.” Napaluha na ako. Sa puntong iyon ay alam ko na ang tinitukoy niya. Papalit-palit ang tingin ko sa kaniya at kay Bruno. Hindi ko alam kung ano ang ginawa niya rito pero halatang sa hitsura nito na nabugbog ito ni Rodrigo. Tapos ay dinala niya pa rito sa kwarto niya para makita ako. Nagmamakaawang tiningnan ko si Rodrigo. “P-Please. H-Hindi ko rin alam–” “Nagbabalak ka na naman bang tumakas sa akin, Jane?” Mabilis akong umiling. “H-Hindi, Rodrigo! P-Promise. Pinauwi ko na si Mama. P-Parang-awa mo na h’wag mo na siya idamay,” takot na takot na sabi ko. Binitawan ni Rodrigo si Bruno at muling sumampa ng kama. Pumatok ulit siya sa akin at hinawakan nang mahigpit ang baba ko. “Tandaan mo ‘to, Jane. Hinding-hindi ka na makakawala sa akin. Akin ka na! Naiintindihan mo ba?!” nanlalaki ang mga matang sabi niya. Agad na nanginig ang buong katawan ko sa takot noong mapatitig ako sa mga mata ni Rodrigo. Namumula na naman iyon sa galit at matinding gigil. Nasasaktan na rin ako sa higpit ng hawak niya pero pilit ko iyong ininda. Pinilit kong tumango. Bigla niya akong binitawan at tumingin kay Bruno. “Na iintindihan mo na ba ang trabaho mo?” tanong ni Rodrigo kay Bruno. Mabilis itong tumango. “O-Opo, Gov.” “Walang sinuman ang pwedeng lumapit sa kaniya,” ani Rod at dahan-dahang hinaplos ang dibdib ko papunta sa aking leeg. Bigla niyang hinawakan ang leeg ko kaya naigtad ako. “Na iintindihan mo ba?” “R-Rod–”   “O-Opo, Gov,” tugon ni Bruno. “Labas.” Nakahinga ako nang maluwag noong binitawan ni Rodrigo ang leeg ko. Naluluhang tiningnan ko si Bruno na tumayo na. Sandali niya akong tiningnan nang puno ng awa. Pagkatapos ay tahimik siyang naglakad papalabas ng kwarto. Gusto ko siyang tawagin at h’wag paalisin dahil sa takot ko kay Rodrigo. Mukhang hindi niya nagustuhan ang pagkikita namin ni Mama. Diyos ko! Sana ay hindi niya saktan si Mama! Muli akong bumalik sa ulirat noong maramdaman kong tumayo si Rodrigo. Hindi siya umalis sa may ibabaw ko at doon mismo naghubad ng pang ibaba niya. Agad akong napatingin sa gilid at pinilit na hindi siya tignan. Naramdaman ko na lang na may nahulog sa tiyan ko. Naikuyom ko ang aking mga palad at unti-unting bumigat ang paghinga. Unti-unti ay tumitindi ang tensyon na aking nararamdaman dahil kay Rodrigo. Maya-maya pa ay muli siyang naupo. Napatingin ako sa kaniya noong sa may dibdib ko siya naupo. Nanlaki pa ang mga mata ko noong bumungad sa akin ang kanyang anaconda. “R-Rod–” Hindi na ako nakapagsalita noong bigla nito iyong pinasok sa aking bibig. Naduwal ako agad dahil agad iyong tumusok sa lalamunan ko pero hindi niya iyon inalis. Bagkus ay gumalaw pa siya pataas baba kaya wala akong nagawa kundi huminga lamang sa aking ilong. Maluha-luha na ako pero hindi tumigil si Rodrigo. Nakatingala pa siya habang nakaawang ang bibig. Lalo akong napaluha. Sarap na sarap siya samantalang ako ay parang mawawalan na ng hininga. Ilang sandali pa ay bumilis ang kaniyang galaw. Umungol na rin si Rodrigo hanggang sa bigla na lamang niyang idiniin ang kaniyang puson sa akin. Napaduwal ako at tumirik ang mga mata. Pakiramdam ko ay nalulunod na ako dahil hindi na ako makahinga. Umungol nang malakas si Rodrigo kasabay ng paglabas ng kung anong mainit sa lalamunan ko. Nalunok ko agad iyon dahil sa hindi niya inalis ang ari niya sa bibig ko. “That was great!” masayang sabi ni Rodrigo at umalis sa ibabaw ko. Napaubo-ubo ako at agad na naghabol ng paghinga. Gusto kong maupo ngunit napipigilan ako ng nakatali kong kamay. Noong makabawi ako ng hangin ay muli akong nahiga at ipinikit ang mga mata. Diyos ko… ayaw ko ng ganitong buhay. Pakiramdam ko ay magiging parausan niya ako kapag magtagal ako sa kaniya. Ayoko. Hindi ako papayag. Muli akong napadilat noong maramdaman kong umuga ulit ang kama. “A-Ano’ng ginagawa mo?” “Bakit? Sa tingin mo ba ay tapos na tayo?” Ngumiti siya nang nakaloloko sa akin. “You dissapoint me today, Jane. This is your punishment.” Bigla akong nataranta. Anong kasalanan ko sa kaniya? Sumunod ako sa kaniya buong araw! Pumayag ako kanina na at pumayag din ako ngayon! Lalo akong binalot ng takot noong makita ko ang hawak niyang maitim na bagay. Ngayon lang ako nakakita niyon pero hindi ako inosente para hindi malaman kung ano iyon. Isa pa ay hugis ari niya iyon. “A-Ano ang gagawin mo riyan?” natatarantang tanong ko. Lalong lumapad ang pagngisi ni Rodrigo. “You will love this,” aniya at kinindatan ako. May pinindot siyang kung ano roon at bigla na lamang iyong gumalaw.

 

 

Chapter 30 - R18+

Napakagat ako ng labi noong bahagyang dumikit sa balat ko ang bagay na iyon. Parang may kumuryente sa akin pero hindi masakit. Nakakikiliti iyon at pakiramdam ko nagtatayuan na lahat ng buhok ko sa katawan. Napapikit ako nang mariin at humigpit ang hawak sa tali sa kamay ko. Naramdaman kong gumalaw si Rodrigo at tumigil noong nasa may baywang ko na siya. Muli akong napamulat ng mga mata. Nakaupo na siya sa may tiyan ko at titig na titig sa mukha ko. “I-Ilayo mo sa akin ‘yon,” nahihirapang sabi ko. Pero ngumiti lang siya sa akin. Napahiyaw na lamang ako noong maramdaman kong tuluyang dumikit iyon sa perlas ng silangan ko. Hindi sapat ang suot kong panty para maharang ang kuryenteng dumadaloy mula sa aparatong iyon. Halos manginig ang buong katawan ko dahil doon pero may kakaibang kiliti iyong binibigay sa akin. Pinilit kong paglabanan ang nararamdaman kong iyon at tinitigan sa mga mata si Rodrigo. “P-Please…” Tumawa lang si Rodrigo. Unti-unting bumaba ang ulo niya pero hindi pa rin na aalis ang aparatong iyon sa may perlas ng silangan ko. Napasinghap ako noong biglang akong hinalikan ni Rodrigo sa labi. Hindi ako agad nakagalaw dahil masyado iyong mapusok. Idagdag pang pakiramdam ko ay maiihi na ako dahil sa bagay na nasa ibaba ko. Pilit kong iginagalaw ang balakang ko palayo roon pero lalo naman itong dumidikit. Napaungol ako noong naging malikot ang dila ni Rodrigo. Panay ang galaw niyo sa may labi ko na para bang gustong pumasok sa loob. Hanggang sa tuluyan ko nang naibuka ang aking bibig dahil idinikit niya nang maigi ang bagay na nasa may perlas ng silangan ko. Nanginig ang mga tuhod ko at napatirik na lamang ang aking mga mata habang nararamdaman kong namamasa na ang ibaba ko. Hindi tumigil si Rodrigo sa paghalik sa akin. Hinayaan ko na lamang siya dahil nakaramdam na ako nang pagkahapo. Ngunit parang may kung ano siyang inilipat sa bibig ko. Maduwal-duwal ulit ako dahil pilit niya iyong pinapasok sa may lalamunan ko. Lumayo siya sa akin kaya umubo ako nang umubo. “Ano ‘yon?” nanghihina kong tanong. Mapait iyon sa panlasa ko kaya hindi ko alam kung candy ba iyon o ano. Ngumiti lang si Rodrigo at bumaba ng kama. Nakahinga ako nang maluwag noong inalis niya sa akin ang aparatong nasa ibaba ko. Huminga ako nang malalim at pilit na kinalma ang sarili. Bigla kasing bumilis ang pagtibok ng puso ko. Napansin kong umupo si Rodrigo sa may upuan sa gilid ng kama. May hawak na siyang kopita ng alak at titig na titig sa akin habang sumisipsip sa baso. Napakunot ang noo ko. Bakit parang bigla akong nahilo? Muli akong tumingin sa kisame. Para akong mahuhulog kahit nakahiga lang naman ako sa kama. “A-Ano ang nangyayari?” nalilito kong tanong. Nakagat ko ang aking labi at pilit na pinagdidikit ang mga hita. Bumigat din ang paghinga ko na para bang may nakadagan sa akin. Bigla na lang ay pakiramdam ko ang init-init ng katawan ko. Ginalaw-galaw ko ang kamay ko. Hindi ako mapakali. Gusto kong tumayo at magbuhos ng tubig. Parang may kung anong makati sa akin na hindi ko naman maabot dahil nakagapos nga ang mga kamay ko. “What’s wrong, Jane?” Muli akong napalingon kay Rodrigo. Nakaupo na siya sa gilid ng kama habang nakangiti sa akin. Napalunok ako habang nakatitig sa kaniya. Bakit parang biglang ang gwapo niya sa paningin ko? Hindi ko maiwasang titigan ang kaniyang malapad na dibdib. Ang magandang hulma ng kaniyang mga abs sa tiyan. Ang kaniyang… anaconda. Naiawang ko ang aking bibig habang titig na titig doon. Lalo akong hindi mapakali dahil parang gusto ko iyong hawakan. Hindi ko alam kung bakit pero parang gusto ko biglang angkinin niya ako ulit. Napapikit ako noong hinaplos ni Rodrigo ang pisngi ko. Ano ang nangyayari sa akin? Para akong wala sa sarili. Napaungol pa ako noong bigla niyang minasahe ang dibdib ko. “What do you want, Jane?” tanong niya ulit. Hindi ko alam kung bakit parang bigla akong na aakit sa boses niya. Ang ganda-ganda niyon sa pandinig ko. Napatitig ako sa labi niya. Lalo akong nakaramdam ng pag-iinit dahil doon. Huminga ako nang malalim. “A-Ano ang ginawa mo sa akin?” nahihirapan kong tanong. Napaungol ako ulit noong unti-unti kong maramdamang bumaba ang kamay ni Rodrigo sa may tiyan ko. Marahan niya iyong hinahaplos papunta sa may tiyan ko. Halos mapigil ko na ang paghinga ko dahil sa mga haplos niya pa lang ay parang lalabasan ulit ako. Ano ang nangyayari sa akin? Bakit bigla akong nasarapan sa mga haplos niya? Bakit parang nagugustuhan ko ito? “Do you want this?” Napasinghap ako noong maramdaman ko na ang kamay ni Rodrigo sa loob ng panty ko. Nahihirapang tiningnan ako ni Rodrigo. Unti-unti niyang ibinaba ang kaniyang ulo at inilapit sa akin ang mukha. Napatitig ako nang mariin sa labi niya. Hindi ko alam kung bakit parang may nag-uudyok sa aking abutin iyon at halikan siya. Nababaliw na ata ako! “Tell me, Jane. Do you want me to pleasure you?” Muli akong napaungol noong maramdaman ko nang hinahawakan ni Rodrigo ang perlas ng silangan ko. Agad akong nakaramdam ng pagkaihi. Basang-basa na rin ako. Kinagat ko ang aking labi. Hindi ako pwedeng magpadala sa kaniya! Kung ano man ang ginawa niya sa akin para maramdaman ko iyon ay dapat pigilan ko ang sarili ko! Inilapit ni Rodrigo ang kaniyang bibig sa may tainga ako at bumulong, “Tell me, Jane. Beg.” Napanganga na ako. Lalong tumindi ang nararamdaman kong pag-iinit. Bumilis na rin ang paggalaw ng daliri ni Rodirog sa perlas ng silangan ko. Gusto ko nang maiyak dahil ayaw makisama ng katawan ko. Lalong-lalo na ng isip ko. Ayaw kong mahulog sa kaniya pero parang patuloy niya akong hinihila sa kadiliman. Napigil ko ang paghinga ko noong biglang tinigil ni Rodrigo ang kaniyang ginagawa. Nanlalaki ang mga matang tiningnan ko siya. Nakatitig lang din siya sa akin habang isinusubo ang daliri na ginamit niya sa ibaba ko. Napasinghap ako dahil para niya akong inaakit. Kung dilaan niya ang kaniyang daliri ay para iyong pagkain. Lalo akong hindi mapakali dahil para akong nabitin sa nangyari. Panay ang paggalaw ko. Gusto ko na ngang gumulong pero hindi ko iyon magawa. Pagkatapos dilaan ni Rodrigo ang kaniyang daliri ay nagulat ako noong isa-isa niyang tinanggal ang pagkakatali ko. Agad akong naupo at nalilitong tiningnan siya. Umupo lang din si Rodrigo at tumitig sa akin. Natigilan ako noong bigla niyang hinawakan ang kanyang anaconda at hinaplos-haplos iyon. Napaawang ang bibig ko at hindi ko maalis-alis ang mga mata ko roon. Nagtaas-baba na ang dibdib ko at mariin kong naikuyom ang aking mga palad. Ano ang nangyayari sa akin? Bakit ganito ang nararamdaman ko? Dahil ba ito sa sinubo ni Rodrigo sa akin kanina? Tiningnan ko siya sa mga mata. Nakaawang na rin ang kaniyang bibig na para bang nasasarapan sa kaniyang ginagawa. Napalunok ako at huminga nang malalim. Ngumiti siya sa akin na para bang nang-aakit kaya lalong kumabog ang dibdib ko. Pigil na pigil akong lumapit sa kaniya. “What are you waiting for? This is all yours, Jane.” Muli akong napatingin sa kanyang anaconda. Dumoble na ang laki no’n at haba dahil tigas na tigas na iyon. Bigla ay para akong nauuhaw habang pinapanood siya. Muli akong huminga nang malalim. Hindi ko na kaya. Kung ano man ang ginawa niya sa akin ay nagtatagumpay siya. Mabilis akong gumapang papalapit kay Rodrigo at napaungol pa noong hinalikan siya sa labi. Hindi tumugon si Rodrigo sa akin at nanatiling nakaikom ang bibig kaya lalo akong nabaliw. Yumapos ako sa kaniyang leeg at pumatong sa kaniyang ibabaw. Sandali akong tumigil at tiningnan siya sa mga mata. Wala siyang emosyong nakatitig sa akin. Hindi niya ba nagugustuhan ang ginagawa ko? Muli ko siyang hinalikan at pilit na ipinasok ang dila sa kaniyang bibig habang nakapikit ang mga mata. Hinaplos ko ang kaniyang dibdib at bahagyang pinisil ang kaniyang nipple. Hindi pa rin gumalaw si Rodrigo kaya bumaba na ang labi ko sa kaniyang leeg. Hinalik-halikan ko iyon at dinilaan. Doon ay narinig kong umungol siya nang kaunti. Napangiti ako pero hindi ako tumigil. Hindi ko na alam ang ginagawa ko. Ang gusto ko lang ay maramdaman ko siya ulit ngayon. Siguro nga nababaliw na ako. Dinilaan ko ang kaniyang dibdib pababa sa matigas niyang tiyan. Hinalik-halikan ko rin ang mga abs niya pababa sa kaniyang puson. Hinawakan ko na ang anaconda niya at hinaplos-haplos iyon. Napasinghap pa ako noong hinawakan ni Rodrigo ang ulo ko at marahang kinapitan ang buhok ko. Bahagya niyang itinaas ang ulo ko. “Do you want it?” Wala sa sariling tumango ako. “Say it.” Napalunok ako. Titig na titig ako sa mga mata niya. “Y-Yes…” Ngumisi si Rodrigo. “ pack me then.” Binitawan niya ako. Muli akong tumingin sa ari ni Rodrigo. Muli ay para akong nahilo pero umiling lang ako. Hinawakan ko ang kanyang anaconda at isinubo iyon. Inilabas masok ko iyon sa bibig ko kasabay ng pagtaas-baba ng kamay ko. Walang pangingiming pinaligaya ko siya gamit ang bibig ko. Pero hindi ko tinapos iyon dahil hinila na niya ako papatong sa kaniya. Nagmamadali pa ako noong umupo sa kaniyang ibabaw. Napaungol ako nang malakas noong tuluyan ko nang maipasok ang kabuoan niya sa akin. Hinihingal na tinitigan ko siya sa mga mata at unti-unting ginalaw balakang ko. Hinawakan ni Rodrigo ang baywang ko habang patuloy ako sa paggalaw. Napaliyad na ako kumapit nang mahigpit sa kaniyang braso. Hindi ko alam kung bakit. Hindi ko ito gusto pero nasasarapan ako nang sobra. Matindi pa ito sa nangyari sa amin kaninang umaga. Sobrang sarap! Parang may kung ano sa loob na gustong-gustong kumawala sa akin. At sa tingin ko ay mararamdaman ko lang ang matinding kasiyahan kapag magniig kami ni Rodrigo. Ngayon na nasa loob ko siya. Mariin at mapusok ang paggalaw ko sa kaniyang ibabaw. Sa ilang saglit lang ay para akong nag-ibang tao. Hindi ko na alam ang ginagawa ko. Ang gusto ko lang ay mailabas ko ang matinding init na nararamdaman ko. Bigla akong inihiga ni Rodrigo at pinadapa. Hindi ako umangal sa kaniya noong hinaplos niya ang pang-upo ko. Napaungol pa ako noong hinaplos niya ang butas ko pwet-an. Ilang sandali pa ay bigla akong nakaramdam ng kirot mula roon. Namalayan ko na lamang na doon na pala ipinapasok ni Rodrigo ang kanyang anaconda. Tiniis ko ang matinding sakit na nararamdaman ko. Hindi ko alam kung bakit hindi ako tumatanggi pero gusto ko siyang magpatuloy. Marahang gumalaw si Rodrigo sa likuran ko habang ako ay napapasigaw na sa pinaghalong sarap at sakit na nararamdaman ko. Hindi ko na alam. Bakit ganito ang nararamdaman ko?

 

 

 

Chapter 31 - R18+

Mabigat ang ulo ko noong magising ako ulit. Nakahiga pa rin ako sa kamang magulo na ang kobre kama. Halos wala na ring nakatakip sa akin kaya nanginginig ang katawan ko sa lamig noong kinuha ko ang kumot. Pinagpapawisan ako nang matindi pero lamig na lamig ang katawan ko. Wala na si Rodrigo sa kwarto at ako na lamang ang nakahiga. Napatitig ako sa kisame at pilit na inalala ang mga nangyari kahapon. Sa sobrang pagod na nararamdaman ko ay pakiramdam ko nagbuhat ako nang mabigat na bagay. Napahawak ako sa aking tiyan noong bigla iyong kumulo. Nagugutom ako. Tumagilid ako at pilit na pinaglabanan ang nararamdaman kong gutom. Wala kasi akong nakitang pagkain at ayaw ko namang bumaba. Natatakot ako sa mga kasama ko rito. Pero ilang sandali pa ay naramdaman ko na ring nanuyo ang lalamunan ko. Hindi ko na kinaya kaya pinilit ko nang tumayo at hinanap ang suot ko kagabi. Tanging ang long sleeve na lamang ni Rodrigo ang nakita ko kaya iyon ang sinuot ko. “Aray…” mahinang daing ko. Halos hindi ako makatayo nang maayos dahil parang biglang naging malambot ang mga tuhod ko. Idagdag pang makirot ang pwerta at pwet-an ko. Ano kaya ang ginawa niya sa akin kagabi? Wala akong maala maliban sa itinali niya ako at mayroong bagay na nakakokoryenteng dumikit sa balat ko. Bukod doon ay hindi ko na maalala ang sunod na mga nangyari. Para akong uminom nang napaka raming alak at mabigat pa ang ulo ko. Halos hindi ko na nga maramdaman ang mga paa ko habang naglalakad ako. Ang gusto ko na lang ay pumunta sa kusina at maghanap ng makakain. Tahimik ang buong pasilyo noong makalabas ako. Hindi ko alam kung bakit hindi manlang ako kinakabahan habang naglalakad ako. Hindi ko rin pinansin ang mga nakasasalubong kong mga tauhan ni Rodrigo habang pababa ako ng hagdan. Hindi rin naman nila ako tinitingnan kaya minabuti ko na lamang na h’wag silang pansinin. Pagkarating ko sa kusina ay agad kong nilapitan ang malaking refrigirator na nakita ko roon. Lalong kumalam ang tiyan ko noong makita ko ang mga pagkain na naroon. Kinuha ko ang juice na nakalagay sa lata at ininom iyon. Pagkatapos ay kinuha ko rin ang isang mansanas. May nakita akong cake roon sa loob kaya kinuha ko rin at dinala sa lamesa na nasa kusina. Huminga muna ako nang malalim bago tahimik na kumain. Para akong hindi kumain ng isang taon dahil sa bilis kong kumain. Maging ako ay nagulat noong maubos ko ang cake na halos isang maliit na plato ang laki. Nabitin pa ako sa juice kaya kumuha ako ng isa at uminom. Sinabay ko ang pagkain niyon sa mansanas na nakuha ko kanina sa ref. Tumigil na ako sa pagkain noong hinihingal na ako kabusugan. Pagod na pagod na sumandig muna ako sa upuan at pinahinga ang sarili. Bakit kaya parang wala si nanay? Iyong katulong ni Rodrigo. Hindi ko siya nakita noong papunta ako rito sa kusina. Wala rin akong nakitang mga katulong dito. Halos lahat ay ang mga tauhan lang ni Rodrigo. Sinapo ko ang aking noo. Maiinit ang pakiramdam ko. Parang magkakasakit pa ata ako. Ano kaya ang ginawa niya sa akin kagabi? “T-Tulong…” Natigilan ako noong may marinig akong mahinang boses. Napakahina lang niyon pero malinaw kong narinig ang sinabi nito. Ako lang naman mag-isa sa kusina. Tumayo na ako at iniligpit ang mga kinainan ko. Inilagay ko iyon sa may lababo at itinapon sa basurahan ang lata. Babalik na sana ulit ako papunta sa kwarto noong madaanan ko ang papunta sa basement ni Rodrigo. Hindi ko alam kung bakit bigla akong kinabahan noong makita ko ang pinto papunta roon. Naikuyom ko ang aking mga palad noong muli kong maalala ang ginawa niya sa mga kaibigan ko. Habang-buhay ko siyang isusumpa dahil sa ginawa niya kay Lana! Muli akong naglakad. “H-H’wag! P-Parang-awa niyo na!” Napatigil ako sa paghakbang noong marinig ko na ang sigaw ng isang babae. Dahan-dahan kong nilingon ang pinto ng basement. Nakaawang iyon ng kaunti kaya nakikita ko pa ang madilim na loob. Sino kaya iyon? “T-Tulong!” Binundol na ako ng kaba. Sigurado akong nanggagaling iyon sa ibaba! Naglakad ako papunta roon at binuksan ang pinto. Bumaba ako sa hagdan at tinahak ang pasilyo. Bigla kong nakalimutan ang sakit ng katawan ko dahil sa pag-aalala sa boses na narinig ko. Napatigil ako noong makita ko na ang isang silid kung saan nanggagaling ang boses. Nasapo ko ang aking bibig noong makita ko ang isang babae na nakatali kagaya kay Lawrence noon. Wala na itong saplot at halos maligo na sa sariling dugo. Halos hindi ko na nga makilala ang kaniyang mukha dahil nangingitim ang kaniyang mga mata at putok ang labi. Diyos ko! Ano ang ginawa nila?! “S-Sir, please!” pagmamakaawa ng dalaga. Napalunok ako noong mapansin ko si Rodrigo na nakatayo pala sa gilid nito. Mayroon itong hawak na maliit na baril. Ang ilang mga tauhan nito ay nasa likuran ng dalaga at may hawak ding baril. “Sorry. Pero kailangan kong bigyan ng leksyon ang tatay mo. Hindi ba sabi niyo kahit na ano ang gawin namin ay hindi kayo aalis sa lugar na iyon? Siguro kapag wala ka na ay makinig na sila. Don’t worry. Makatatanggap nang maraming pera ang mga magulang mo.” Pumalahaw ang dalaga. “Parang-awa mo na, Gov!” nahihirapan nitong sabi. “A-Aalis na kami. P-Pipilitin ko ang mga kabaranggay ko. H-H’wag mo lang po akong patayin!” “It’s too late,” ani Rodrigo at itinutok ang baril sa ulo ng dalaga. “Rodrigo!” sigaw ko at nagmamadaling lumapit dito. Gulat na lumingon sa akin si Rodrigo pero agad din itong nakabawi. Hinawakan ko ang braso niya at umiiyak na tiningnan siya. “H-H’wag, please! H’wag mong gawin ‘to!” pakiusap ko. Nilapitan ko ang babae at tiningnan sa mukha. Lalo akong nahabang sa kaniyang hitsura dahil kitang-kita ko ang paghihirap sa kaniyang mukha. “T-Tulungan mo ako–” “Ano’ng ginagawa mo rito, Jane?” tanong ni Rodrigo. Hinawakan niya ako sa braso at pinatayo. Umiiyak na umiling-iling ako. “H-H’wag mong gawin ‘to, please! H’wag mo siyang patayin!” pakiusap ko kay Rodrigo. Hindi ko kilala ang babae ngunit hindi ko kaya na makita itong patayin ni Rodrigo. Hindi kaya ng puso ko! Mariing tinitigan ako ni Rodrigo. Binitawan niya ako at pinaharap sa dalaga. Napaiyak ako noong muli ko itong makita. Bakit nila ito ginagawa? Hindi ba sila na aawa rito? Mga halang ang kaluluwa! Sandali akong natigilan noong ipinulupot ni Rodrigo ang kaniyang braso sa baywang ko. Isinandig niya ako sa katawan niya. “Look, Jane. Watch how I stop someone who’s trying to get in my way,” bulong ni Rodrigo sa akin. “Watch… and learn.” Napaka bilis ng pangyayari. Hindi manlang ako nakagalaw o nakapagsalita noong biglang itinaas ni Rodrigo ang isa niyang kamay at itinutok sa ulo ng dalaga ang baril. Napaigtad na lamang ako sa gulat noong umalingawngaw ang malakas na putok ng baril. Napapikit pa ako noong maramdaman kong may tumalsik na mainit na likido sa pisngi ko. Noong muli akong dumilat ay napasigaw na lamang ako sa sobrang takot noong makita ko ang dalagang nagmamakaawa lang sa akin kanina. Nakalaylay na ang ulo nito at mayroon nang tumutulong dugo mula sa butas sa kaniyang noo. Napigil ko ang aking paghinga at hindi agad nakagalaw. “Did you see it? Ganyan ang mangyayari, Jane kapag hindi ka sumunod sa akin. Sa ‘yo at sa mga taong malapit sa ‘yo.” Naiawang ko ang aking bibig. Hindi ko alam paano ako nakawala kay Rodrigo pero itinulak ko siya. Nanlalaki lang ang mga matang tiningnan ko siya at ang bangkay ng dalagang kausap ko lang kanina. Sa isang iglap ay nag-iba ang tingin ko kay Rodrigo. Nagmukha siyang demonyo sa paningin ko na totoo naman dahil siya ay isang demonyo! Tumakbo ako sa gilid ng kwarto at sumuka nang sumuka. Halos lahat ata nang kinain ko kanina ay isinuka ko dahil sa matinding emosyon na nararamdaman ko. Hindi maiwasang bumaliktad ng sikmura ko dahil sa nasaksihan ko. Sunodsunod na tumulo ang mga luha ko habang umiiling-iling. Noong muli akong makabawi ay nagmamadahil tumakbo ako palabas ng silid habang patuloy pa rin sa pag-iyak. Diyos ko! HIndi ko na kayang magtagal pa rito! Mga demonyo sila! Isa siyang demonyo! Napahagulhol ako. Hindi ko alam kung ano ang ginawa ng dalaga para gawin iyon ni Rodrigo. Pero kahit na ano pa man ang dahilan ay maling pinatay niya ito! Napaka sama niya! Isinusumpa ko siya! “Ahh!” “Jane!” Napatigila ko sa pagtakbo noong may nabunggo ako. Nanginginig ang katawan na napaatras ako agad at tiningnan kung sino ito. Si Bruno. Hinawakan niya ako sa magkabilang braso. “Jane? Ano ang nangyari sa ‘yo? Saan ka galing?” tanong niya. Ibinuka ko ang aking bibig pero walang boses na lumalabas sa akin. Bagkus ay lalo akong napaiyak dahil sa matinding takot na nararamdaman ko. May pinatay si Rodrigo! Pinatay niya ang inosenteng babaeng iyon! Pinahirapan niya pa! Isa siyang demonyo! “Jane?” tawag ni Bruno. Bigla akong kumapit sa damit ni Bruno. “I-Ilayo mo ako rito. Please! Hindi ko na kayang tumigil dito! Parang-awa mo na! Ilayo mo ako sa kaniya!” pakiusap ko.   “Ano ba ang nangyari sa ‘yo?” “Please! Ilayo mo ako rito! Hindi ko na kaya!” “Jane.” Napigil ko ang aking paghinga noong marinig ko ang maawtoridad na boses mula sa aking likuran. Agad na nagtayuan ang mga balahibo at mahigpit na kumapit kay Bruno. “P=Please… I-Ilayo mo– Ahh!” Bigla akong hinatak ni Rodrigo sa braso palayo kay Bruno. “Kailangan ka sa baba,” anito. Nagkumawala ako sa pagkakahawak ni Rodrigo pero mahigpit niya akong hinawakan. Napahagulhol na ako dahil pakiramdam ko ay wala na naman akong takas. Diyos ko! Hindi ko na kayang makasama pa ang demonyong ito! “Bitawan mo ako! Hayop ka! Mamamatay tao ka!” sigaw ko. “Ano pa ang hinihintay mo?” tanong ulit ni Rodrigo imbes na pansinin ako. “Sige po, Gov.” Napatingin ako kay Bruno. Nakita ko siyang tumungo kay Rodrigo at naglakad na papunta sa basement. Nataranta ako bigla at akmang susunod sa kaniya pero hinawakan na ni Rodrigo ang magkabilang braso ko. Napahiyaw pa ako sa sakit dahil halos bumaon na kaniyang mga daliri sa balat ko. “Ano sa tingin mo ang gagawin mo, Jane? Wala kang kakampi rito kahit na sino pa ang kausapin mo. Akin ka lang! Silang lahat!” galit na sabi ni Rodrigo. Napahagulhol ako lalo dahil sa katotohanang wala nga akong magagawa kundi ang sumunod sa kaniya. Kahit siguro ano ang gawin ko ay wala na akong magagawa talaga. Mas masahol pa sa demonyo ang taong nasa harapan ko ngayon. “Now go back to our room. May pupunta sa ‘yo maya-maya lang. May pupuntahan tayo at kailangan maayos ka.” Hindi ako agad nakasagot sa sinabi niya. Binitawan na niya ako at hinayaang tumayo. “S-Saan?” “You will marry me.”

 

 

 

Chapter 32

Kanina pa umalis si Rodrigo sa mansyon. Iniwan niya ako sa kwarto na tulala pa rin at gulat sa kaniyang sinabi. Ikakasal kami? Ako? Ikakasal ako sa kaniya? Sinapo ko ang aking dibdib at nagpunta sa terrace para sumamyo ng hangin. Hindi pa ba sapat ang mga ginagawa niya sa aking pagpapahirap? Ang mga traumang ibinibigay niya sa akin at gusto niya pa akong itali sa kaniya? Sinapo ko ang aking dibdib. Ayaw kong makasal sa kaniya. Hindi ako papayag! Napaigtad ako noong biglang may kumatok sa pinto ng kwarto. Agad na bumukas iyon at pumasok si Bruno. Nakita kong nagulat pa siya noong makita niya ang hitsura ko. Hindi pa ako nakapagbibihis dahil nagugulat pa rin ako sa mga nangyayari. Pasimple kong niyakap ang sarili ko. Tumungo naman ito kaagad. “Babalik na lang ho ako kapag nakabihis ka na.” May inilapag siyang paperbag sa kama. “Ito po ang damit mo.” “Saan tayo pupunta?” nagtataka kong tanong. Ang alam ko ay may pupunta rito. “Sasamahan kita sa mag-aayos sa ‘yo para ngayong araw.” Nangunot ang noo ko. Naglakad ako papalapit sa kaniya. “H’wag mong sabihin na seryoso si Rodrigo sa sinabi niya kanina?” Nangunot din ang noo ni Bruno. “Hindi mo pa rin ba alam?” “Ayoko! Hindi ako aalis na lugar na ‘to! Hindi ako magpapakasal sa kaniya!” galit na sabi ko at tinalikuran si Bruno. Hindi ako papayag na matali sa demonyong iyon! “Jane.” Biglang naging seryoso ang boses ni Bruno. “Kailangan mo siyang sundin.” “At hayaang bigyan ko siya ng karapatang babuyin ako? Hindi, Bruno. Hindi ko gagawin iyon!” Biglang hinawakan ni Bruno ang braso ko at hinarap sa kaniya. Natigilan ako noong matitigan ko siya. “Magtiwala ka sa akin. Ako ang bahala sa ‘yo. Sa ngayon ay sumunod ka sa kaniya.” Natigilan ako sa sinabi ni Bruno. Mariin ko siyang tiningnan at sinuri kung seryoso ba siya sa kaniyang sinasabi. Mukha namang hindi siya nagbibiro dahil seryoso ang kaniyang ekspresyon. Pero tama ba ang pagkakarinig ko? Magtiwala raw ako sa kaniya? “A-Ano ang ibig mong sabihin?” “Magbihis ka na. Babalikan kita rito maya-maya,” aniya at binitawan ako. Tumalikod na siya sa akin at naglakad papunta sa pinto. “Sino ka ba?” Tumigil si Bruno sa paglalakad. Hindi siya lumingon sa akin pero nakita kong nagtaas baba ang kaniyang balikat. “Tutulungan mo ba ako makatakas dito?” tanong ko ulit. Nangilid agad ang mga luha ko. Sa unang pagkakataon ay pakiramdam ko nagkaroon ako ng kakampi sa bahay na ito. “Pulis ka ba? Kalaban ni Rodrigo?” Naglakad na ako palapit sa kaniya at hinawakan siya sa braso. “Tulungan mo ako, Bruno. Ayaw kong makasal sa kaniya,” pakiusap ko. Hindi nagsalita si Bruno. Seryosong tiningnan lang niya ako at bumuntonghininga. Hinawakan niya ang kamay ko at tinanggal ang pagkakahawak ko sa kaniya. “Magbihis ka na,” aniya at tuluyan nang lumabas ng silid. Naiwan akong umiiyak. Tutulungan niya ba talaga ako? Oo. Siya lahat ng mga tao rito ay siya lang ang nakita kong mabuti sa akin. Siya lamang ang taong bukod tanging nakiusap sa akin ng magalang. Bigla akong nagkaroon ng kaunting pag-asa na makaaalis pa ako sa impyernong bahay na ito. Pero agad ding nawala iyon noong maalala ko si Rodrigo. Masyado na akong nahihibang para isipin na makatatakas pa ako sa kaniya. Noong makabawi na ako sa aking emosyon ay naglinis na ako ng katawan. Masakit pa rin ang ilang parte ng katawan ko partikular sa pang upo at pwerta ko. Hanggang ngayon ay hindi ko maalala kung ano ba ang ginawa niya sa akin para sumakit nang ganito ang katawan ko. Simpleng puting dress lang ang ibinigay sa akin ni Bruno. Mayroon na rin iyong panloob kaya bigla akong nakaramdam ng hiya. Kanino kaya galing ang damit na ito? Sino kaya ang bumili? Ilang araw na akong nakatira rito pero wala pa rin akong sariling gamit. Napailing pa ako noong makita kong may ilang pasa pa rin ako sa katawan. Hindi nagtagal ay muli nang bumalik si Bruno sa silid. May dala siyang puting sandals at inilapag iyon sa may paanan ko. Nakaupo ako sa kama habang hinihintay siya kanina. “Saan nanggagaling ang mga ‘to?” tanong ko. Napatingin siya sa akin. “‘Yong ano?” “Itong damit. ‘Yan.” Tiningnan ko ang sandals na dala niya. “May kwarto ka rito. Naroon ang mga damit mo at personal na gamit.” Umarko ang kilay ko. “Bakit hindi ko iyon alam?” Hindi na sumagot si Bruno. Tumayo lang siya sa harapan ko at naghintay sa akin. Napailing na lamang ako at isinuot na ang sandal. Simple lang iyon at may isang pulgadang taas ata. Natatakpan ang mga daliri ko at ang sakong. Mayroon pala akong silid dito pero nagtitiis ako sa kwarto ni Rodrigo. Kahit iyon manlang ay maramdaman ko sanag malayo ako sa kaniya.   “Handa ka na ba?” tanong ni Bruno. Tumayo ako. “Wala naman akong ibang pagpipilian kundi ang maging handa,” aniko. Naglakad na ako papunta sa pinto pero pinigilan ako ni Bruno. Nagtatakang tiningnan ko siya. “Jane. Alam kong hindi mo gusto ang mangyayari. Pero kailangan mo munang sumunod sa kaniya.” “Hindi ko alam kung ano ang pakay mo, Bruno. Salamat. Kahit papaano ay nagkaroon ako ng kakampi sa bahay na ‘to. Pero hindi ko kayang makasal sa kaniya, Bruno. Hindi ko kayang maghintay.” Binawi ko ang kamay ko sa kaniya. “Mas gugustuhin kong mamatay kaysa matali sa kaniya.” “Ano ang ibig mong sabihin?” Deretsong tinitigan ko sa mga mata si Bruno. “Nagawa na niya akong babuyin, Bruno. Hindi ko gustong magtagal habang-buhay ang paghihirap ko sa piling niya.” “At ano ang gagawin mo? Tatakasan siya?” “Magpapakamatay ako.” “Jane.” “Kung wala ka nang ibang magandang suhestiyon. Mas maigi pa sigurong pabayaan mo na lang ako, Bruno. Gusto kong magtiwala sa ‘yo. Pero sa traumang binigay niya sa akin? Hindi ko alam kung paano ko gagawin iyon,” determinadong sabi ko at naglakad na palabas ng silid. Kabaliwan man ang iniisip ko ay desidido na ako. Kung hindi ako makaaalis sa lugar na ito. Sa piling ni Rodrigo ay mas maigi pang wakasan ko na lang ang buhay ko. Mas madali. Mas mabilis akong makatatakas sa kahayupang ginagawa niya sa akin. Habang nagbibyahe kami ay tahimik lang ako. Ramdam ko ang mainit na mga titig ni Bruno sa akin mula sa rearview mirror. Mas maigi na sigurong ganitong lamang kaysa naman pati siya ay madamay. Dahil kung talagang may balak din siyang tulungan ako ay hindi siya sasantuhin ni Rodrigo. Hindi nagtagal ay nakarating kami sa isang salon. Hindi ko inakala na may ganito palang salon sa Samar. Hindi naman kasi ito mukhang salon. Malaking bahay iyon na may magandang desensyo. Puti ang pintura at ang dingding sa ilalim sa may sala ay gawa sa salamin. Kitang-kita ko mula sa labas ang mga gamit sa pampaganda kagaya sa salon. Sinundan ko si Bruno hanggang sa makarating kami sa loob. Agad na may lumabas mula sa ikalawang palapag na isang lalake ngunit nakabihis na pambabae.   “Wow! Is it you? Jane?” magiliw na sabi nito at lumapit sa akin. Agad akong inikutan nito at tumigil sa harapan ko. “Kaya pala. Hindi na ako magtataka kung bakit nagustuhan ka ni Gov.” Ngumiti siya nang malapad sa akin. “I’m Barbie. Ako ang bahala sa ‘yo.” Nag-aalangang tiningnan ko siya. Hindi ako agad nakasagot kaya tumikhim na si Bruno. “Ma’am. Siya ang mag-aayos sa ‘yo bago tayo pumunta sa kasal mo.” Agad na nagdilim ang mukha ko noong marinig ko ang sinabi ni Bruno. Nag-iwas ako ng tingin at hindi pa rin nagsalita. Biglang tumawa si Barbie at pumalakpak. “Okay! Gawin na natin ang dapat nating gawin, Miss,” magiliw niya pa ring sabi at inakay na ako papunta sa isang upuan. Ilang sandali pa ay may ilang mga tauhan na rin itong dumating at tinulungan siya sa pag-aayos sa akin. Inayos nila ang buhok ko at nilagyan ako ng make-up. Mayroon pang pinaganda ang mga kuko ko sa paa at kamay. Sa tingin ko ay hindi basta-bastang make-up artist si Barbie. Lahat kasi ng mga gamit niya ay magaganda at moderno. Narinig ko pa na hindi pala rito nakabase si Barbie. Doon talaga sa Maynila pero umuwi lang siya rito dahil sa request ni Rodrigo. Lalo tuloy akong nawalan ng pag-asang makawala sa kaniya. Ibig sabihin hindi lang siya sa Samar may pangil. Maging sa ibang lugar pa. Matapos nila akong ayusan ay maingat nila akong binihisan ng puting bestida. Napaka simple lang iyon pero mukhang pangkasal. Hindi ito gown dahil hanggang sa ilalim lang ng tuhod ko ang taas. Mahaba rin ang manggas niyon at litaw ang pisngi ng dibdib ko dahil sa malalim na kwelyo niyon. Palobo rin ang saya kaya sa tuwing gumagalaw ako ay tumatalbog iyon ng kaunti. Pagkatapos ay sinuotan din nila ang ng stelleto na may limang pulgada ang taas. Nahirapan pa nga akong tumayo noong sinubukan kong maglakad. Noong handa na ang lahat ay inakay nila ako sa isang malaking salamin. May takip pa iyon kaya hindi ko agad nakita ang sarili ko. “Are you ready to see how you look?” tanong ni Barbie. “Wait! Wala pa ang belo niya,” sabi ng isa nitong helper. Agad na may lumapit sa akin at isinuot sa akin ang belo. Hindi naman natakpan ang mukha ko noon dahil ang desenyo niyon ay sa likod ko lang. “Okay! Take two!” ani Barbie. Nagbilang pa ito ng tatlo bago tuluyang inalis ang isang harang sa salamin. Napalunok ako noong makita ko ang sarili ko sa salamin. Ako ba talaga ito? Halos hindi ko na makilala ang sarili ko. Simple lang ang make-up na inilagay sa akin pero litaw na litaw ang angking ganda ko. Nakalugay ang buhok ko na bahagyang naging kulot. Mapula ang labi ko at maganda ang pagkakaayos ng kilay ko. Napaka ganda ko ngayon kaso hindi ko magawang maging masaya. Sa tanang buhay ko ay ngayon ko lang nakita ang sarili ko na ganito kaganda. “Oh, ssh! Don’t cry! Waterproof ang make-up mo pero mamaya ka na maging emosyonal,” saway ni Barbie. Hindi ko alam kung matatawa ako sa sinabi niya o lalong mapapaiyak. Siguro kung talagang sa lalakeng minamahal ko ako magpapakasal ngayon ay mapapaiyak ako dahil sa labis na kagalakan. Pero hindi eh. Huminga ako ng malalim at pilit na sinunod si Barbie. Ngunit kahit anong pigil ko sa emosyon ko ay hindi ko kaya. Tuluyang tumulo ang luha ko dahil sa pagluluksa. Ikakasal ako pero pakiramdam ko ay burol ko ang pupuntahan ko.

 

 

 

Chapter 33: R18+

Tumigil kami ni Bruno sa may resort. Ayaw ko pa sanang bumaba ng sasakyan pero binuksan na ni Bruno ang pinto. Pigil ang luhang bumaba ako at tiningnan ang malaking bahay sa harapan ko. May ilang mga staff na nakangiting lumapit sa akin. “Hello, ma’am. Kayo po si Miss Jane Acosta?” tanong ng nakangiting babae sa akin. Nakasuot siya ng uniporme na pang hotel. Walang ganang tiningnan ko lang siya at tinanguan. “Napaka ganda niyo po. Doon na po tayo sa loob. Naghihintay na si Gov.” Bahagyang umarko ang kilay ko noong marinig ko ang sinabi niya. Ibig sabihin ay kanina pa narito si Rodrigo? Huminga ako nang malalim at tahimik na sinundan siya. Gusto ko nang tumakbo pero parang may sariling buhay ang mga paa ko at sumunod lamang sa kaniya. Habang papalapit kami sa venue ay mas lumalakas ang kabog ng dibdib ko. Humigpit ang hawak ko sa laylayan ng damit ko habang naglalakad. Sabi ko ay mas gugustuhin kong mamatay kaysa sa matali kay Rodrigo. Pero paano? Pumunta kami sa likod ng malaking bahay. Nakita ko agad ang red carpet sa sahig pagkabukas ng malaking pinto. May ilang mga upuan sa magkabilang gilid na wala namang mga nakaupo. Nagkalat ang mga talulot ng puting rosas at maganda rin ang desenyo ng buong paligid. Sa unahan ay nakita ko si Rodrigo na nakangiti habang nakatingin sa akin. Hindi ko maitatanggi na napaka gwapo niya sa kaniyang suot ngayon. Bagay na bagay talaga sa kaniya ang tuxedo. Maganda rin ang pagkakaayos ng buhok niyang halos mangintab na dahil sa gamit na gel. Siguro kung normal kaming magkasintahan. Kung talagang mahal namin ang isa’t isa ay mas lalong lalalim ang pagmamahal ko sa kaniya. Ngunit hindi. Agad na nanlambot ang mga tuhod ko. May nag-abot sa akin ng bulaklak. Hindi ko pa iyon agad nahawakan dahil nanginginig ang mga kamay ko. Pakiramdam ko ay babaliktad ang sikmura ko dahil sa matinding emosyon na nararamdaman ko. Hindi ko kaya! Napakislot ako noong may humawak sa akin. Si Bruno iyon. Nasa likod ko siya at hawak-hawak niya ako sa may braso ko. Medyo nakatayo ako nang maayos dahil sa ginawa niya. “Relax, Jane. Kailangan mong gawin ito,” bulong niya sa akin. Napalunok ako at pilit na kinalma ang sarili. Pagtingin ko kay Rodrigo ay salubong na ang mga kilay niya. Nakita ko rin ang pagtatangis ng mga bagang niya kahit na may kalayuan siya sa akin. Mukhang hindi niya nagustuhan ang hitsura namin ni Bruno. Huminga ako nang malalim at umayos ng tayo. Sige. Kung ito ang gusto niya ay ibibigay ko sa kaniya. Pero hindi ko maipapangako na magiging maayos ang lahat. Sa tulong ni Bruno ay nakapaglakad ako nang maayos. Bawat hakbang ko ay parang may nakakabit na semento sa mga binti ko. Ang bigat-bigat niyon sa pakiramdam ko. Ni wala manlang kaming mga bisita maliban sa mga tauhan at ilang staff ng resort na ito. Maganda sana ang paligid pero taliwas iyon sa nararamaman ko ngayon. Agad akong hinatak ni Rodrigo noong makalapit na ako sa kaniya. Nasubsob pa ako sa dibdib niya dahil sa lakas niyon. “Ano ba?” singhal ko sa kaniya pero humigpit lang ang hawak niya sa braso ko kaya napangiwi ako. Pagtingin ko sa kaniya ay masama ang mga titig niya kay Bruno. Tumungo lang si Bruno at naupo sa unang upuan. “What do you think you're doing?” “Hindi ko alam ang sinasabi mo.” Hinatak ako ni Rodrigo na para bang niyayakap. Pero ang totoo ay mahigpit na ang hawak niya sa akin at parang kinukurot na. Gusto ko nang maiyak dahil sa hapdi pero pinigilan ko ang sarili ko. “Mamaya tayo mag-uusap.” Binitawan niya ako at pinatayo sa tabi niya. Tiningnan ko lang siya nang masama. Hindi ko alam kung ano ang tinutukoy niya at wala akong balak alamin. Napatingin ako sa matandang nasa harapan namin. Agad itong nagsalita at kung anoano ang sinabi. Hindi ko na alam. Hindi ko na maintindihan dahil para akong lumulutang sa mga oras na iyon. Hindi ako makapaniwala na ikakasal na ako. Ikakasal ako sa isang demonyo. “Rodrigo Navarro, do you accept Jane Acosta as your wife?” “I do.” “Jane Acosta, do you accept Rodrigo Navarro as your husband?” Napalunok ako noong marinig ko ang tanong sa akin ng judge. Humigpit ang hawak ko sa bulaklak at kumabog nang malakas ang dibdib. Ayaw ko. Hindi ko gustong ikasal ako sa kaniya. Ayaw kong matali sa kaniya! “Miss Jane?” Nangilid na ang mga luha ko. Umiling-iling ako at tiningnan ang judge. “H-Hindi ko po gusto. A-Ayaw kong makasal sa kaniya!” naiiyak na sabi ko. Gulat na tiningnan ako ng judge. Naramdaman ko na lang na may humawak sa braso ko. “What are you saying?” galit na tanong ni Rodrigo.   Tiningnan ko siya sa mga mata. “Hindi ko gustong makasal sa ‘yo, Rodrigo! Patayin mo na lang ako!” sigaw ko at itinulak siya. Umiiyak na tumakbo ako papalayo sa kaniya pero hindi pa man ako nakalalapit sa pinto ay may humawak na sa baywang ko. Napahagulhol ako at pilit na nagpumiglas. “Stop, Jane!” ani Rodrigo. Iniharap niya ako sa kaniya at nanlilisik ang mga matang tinitigan ako. “Ayoko!” “Magsilabas kayo!” galit na sabi ni Rodrigo at tiningnan ang mga staff ng resort. Naiwan kami sa loob ng venue at ang judge. Nakita ko rin si Bruno na nakatayo na mula sa kaniyang kinauupuan. Napasinghap ako noong bigla akong hinatak ni Rodrigo pabalik sa unahan. “Bitawan mo ako! Ayaw kong makasal sa ‘yo!” “Stop! I said stop!” Bigla akong itinulak ni Rodrigo. Dahil sa lakas niyon ay dere-deretso akong napasadsad sa sahig. Lalo akong napaiyak dahil naramdaman kong kumirot ang balakang at hita ko. Napahiyaw ako noong may humila sa buhok ko. Pakiramdam ko ay matatanggal na ang mga buhok ko dahil sa lakas ng pagkakahila nito. “Ayaw mo?” “Parang-awa mo na! Ayoko!” hagulhol ko. Nakita ko si Bruno na nag-aalalang tinitingnan ako. “Tulungan mo ako, Bruno!” Tiningnan ito ni Rodrigo. Binitawan niya ako at lumapit kay Bruno. Napahiyaw na lang ako noong makita kong sinuntok niya ito sa mukha. Agad na bumagsak si Bruno sa mga upuan. Hindi pa nakontento si Rodrigo at muling sinuntok si Bruno. “Matagal ko nang napapansin! Akala mo hindi ko alam?” gigil na sabi niya. “Gov!” “Bruno!” Pinilit kong tumayo. Lumapit ako sa kanila at sinubukang hawakan sa braso si Rodrigo para pigilan siya. Ngunit iwinaksi niya lang ako kaya natumba ako ulit sa sahig. “Tama na, Rodrigo! Mapapatay mo siya!” umiiyak na sabi ko. Sa huling pagkakataon ay sinuntok nang malakas ni Rodrigo si Bruno. Lumabas na ang mga dugo nito sa bibig at halos mawalan na ng malay. Nanlaki ang mga mata ko noong makita kong bumunot siya ng baril at itinutok sa ulo ni Bruno. Agad akong gumapang sa tabi nila at lumuhod sa gilid ni Rodrigo. “H’wag! Rodrigo, please!” Nanlilisik ang mga matang tiningnan ako ni Rodrigo. “Akala mo ba hindi ko alam ang balak niyo, ha?” Tiningnan niya si Bruno. “Ano nga ang sabi mo? Maghintay lang si Jane? Sa tingin mo ba talagang makakatakas ka sa akin, Jane?” Agad na nanginig ang laman ko. Ibig sabihin ay alam niya ang napag-usapan namin ni Bruno! Natatarantang hinawakan ko ang braso ni Rodrigo at umiiyak na umiling. “Please! H-H’wag mong gawin ‘to, Rodrigo!” “Hindi ba gusto mo nang mamatay?” tanong ni Rodrigo. Pakiramdam ko ay humiwalay ang kaluluwa ko noong itinutok ni Rodrigo sa akin ang baril. Sa hitsura niya ngayon ay sigurado akong maipuputok niya iyon sa akin. Pero ngumisi si Rodrigo. “Pero hindi, Jane. Hanggat nasa akin ka ay hindi ka pwedeng mamatay. Dahil akin ka lang,” aniya at biglang itinutok ulit ang baril kay Bruno. Napapikit na lamang ako noong maramdaman ko ang pagtalsik sa akin ng mainit at malapot na likido. Napigil ang paghinga ko at para akong na estatwa dahil sa nangyari. Noong muli kong iminulat ang mga mata ko ay napanganga ako sa nakita ko. Sapo-sapo ni Bruno ang kaniyang dibdib na may umaagos na dugo. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Nanigas ang buong pagkatao ko dahil sa aking nakita. Gusto kong alisin ang tingin ko kay Bruno ngunit hindi ko magawa. Pinanood ko siya hanggang sa tuluyan siyang tumigil sa paghinga. Doon lang ako napaiyak ulit. Gumapang ako palayo sa kanila at sumuka sa gilid. Kahit na wala akong mailabas ay pinilit ko pa ring sumuka sa hindi malamang dahilan. Ilang sandali ako sa ganoong posisyon hanggang sa may humila ulit sa braso ko patayo. Agad na nagtayuan ang balahibo ko noong makita ko ang nakangising mukha ni Rodrigo. “Hayop ka!” sigaw ko at sinampal siya. Pero hindi manlang natinag si Rodrigo. Bagkus ay hinawakan niya pa ang baba ko at mariin iyong pinisil. “Sino pa ba ang gusto mong mamatay para lang sumunod ka? Ang mama mo?” Napahagulhol na ako. “Ang sama-sama mo! Isinusumpa kita, Rodrigo Navarro! Hayop ka!”

 

 

 

 

Chapter 34: Part 1

“Masaya ka na, ha?! Masaya ka na?!” galit na sabi ko. Hinampas ko ang dibdib ni Rodrigo. Ang bigat-bigat ng pakiramdam ko. Para akong unti-unting dinudurog dahil sa mga nangyari. Naikasal ako kay Rodrigo kahit ayaw ko. At ngayon ay patay na si Bruno. Namatay si Bruno dahil sa akin! Hinawakan ni Rodrigo ang palapulsuhan ko at pinatigil ako. “Tumigil ka na!” sigaw ni Rodrigo. Nanginig agad ang buong katawan ko pero pilit ko pa ring pinatapang ang sarili ko. “Hindi! Sawang-sawa na ako, Rodrigo! Nakuha mo na ang gusto mo! Ano pa ang kailangan mo sa akin?!” hagulhol ko. Hindi ko na kayang magtagal pa sa feeling niya. Sobrang sakit. Iyong kaisa-isang taong tumutulong sa akin sa bahay nito ay wala na. Kasalanan ko! “Patayin mo na lang ako!” Bigla akong tinulak ni Rodrigo sa kama. Napasubsob agad ako roon at sinubukang maupo. Ngunit hindi pa man ako nakakagalaw ay pinatungan ako ni Rodrigo. Hinawakan niya ang baba ko at bahagyang pinisil ang mga pisngi gamit ang isang kamay. Napanganga ako nang kaunti dahil sa higpit niyon at kirot dahil bahagyang bumabaon ang mga kuko niya sa balat ko. “Ikaw ang kailangan ko, Jane! Ikaw lang! At hindi ka mawawala hanggat kailangan kita. Akin ka lang!” Binitawan niya ako kaya muli akong napahiga sa kama. Hindi ako nakaangal noong bigla niyang sinira ang suot kong bestida. Hindi iyon manipis at mamahalin ang tela. Pero walang kahirap-hirap iyong sinira ni Rodrigo gamit lamang ang mga kamay. Noong mapatingin ako sa mga mata ni Rodrigo ay lalo akong nangilabot. Namumula na naman ang mga mata niya na para bang hayok na hayok siya sa akin. “G-Gov…” Nanlaki na lang ang mga mata ko noong marahas niya akong hinalikan sa labi. Napadaing pa akp noong makaramdam ako ng kirot at hapdi sa gilid ng labi ko. Ilang sandali pa ay may nalasahan na lang akong metal. Hinawakan ni Rodrigo ang mga kamay ko at inilagay sa may ulunan ko. Patuloy na bumaba ang kaniyang mga halik sa leeg ko papunta sa dibdib. Muling bumalik ang mga halik niya sa leeg at mukha ko. “Akin ka, Jane. Sa akin ka lang. Walang pwedeng kumuha sa akin sa 'yo kahit na sino. Sa akin ka lang,” bulong niya sa akin. Lalo akong napahagulhol. Hindi na ako nagpumiglas pa at hinayaan na lang siya sa gusto niyang gawin sa akin. Hinayaan ko siyang muli akong pagsamantalahan. Pagod na ako. Siguro nga wala na talaga akong magagawa kundi ang tanggapin ang buhay ko ngayon. Matapos akong galawin ni Rodrigo ay nakatulog na ako. Nagising ako na may tumatapik sa paa ko. Agad akong napaupo at tinakpan ang katawan ko gamit ang kumot. “Hija. Pasensya na at ginising kita,” bungad sa akin ni Yaya Lyn. Ang nag-iisang katulong nila Rodrigo. Lalo kong niyakap ang sarili ko. Huminga ako nang malalim at nag-iwas ng tingin aa kaniya. “May naghahanap sa 'yo sa ibaba. Wala pa kasi si Gov. Nagkakagulo na sila.” Nangunot ang noo ko. Doon ko lang narinig ang malakas na sigaw na nagmumula sa ibaba. Binalot ko ang katawan ko ng kumot at naglakad papunta sa may terrace. Hindi ko tuluyang lumabas doon pero narinig ko na ang malaka na sigaw ng isang babae. “Ilabas niyo ang anak ko! Kailangan kong makita ang anak ko!” Para akong binuhusan ng malamig na tubig noong marinig ko ang sinabi ng babae. Hindi ako pwedeng magkamali! Si Mama 'yon! Lumapit ako kay Yaya Lyn.   “P-Pwede niyo po ba akong ikuha ng damit?” “Sige. Sandali lang.” Tumango ako. Sinapo ko ang aking dibdib at pilit na kinalma ang sarili. Ano ang ginagawa ni Mama rito? Akala ko umalis na siya. Hindi siya pwedeng makita ni Rodrigo! Hindi nagtagal ay bumalik sa kwarto si Yaya Lyn. Kinuha ko agad ang bestida na ibinigay niya sa akin at isinuot iyon. May dala na rin siyang tsinelas para sa akin. Hindi ko na inabala pa ang sarili ko na ayusin ang hitsura ko. Lumabas ako agad ng kwarto at nagmamadaling bumaba. Napaatras pa ako noong makita ko ang ilang mga tauhan ni Rodrigo na nakahilera sa tapat ng mansyon. Sa harapan nila ay may ilang tao silang pinipigilan na makapasok. “Papasukin niyo ako! Ilabas niyo ang anak ko! Jane!” Huminga muna ako nang malalim bago lumapit sa kanila. “H-Hayaan niyo siya,” aniko. May isang tauhan ni Rodrigo na tumingin sa akin. “Sorry, ma'am. Parating na po si Gov. Mariin niyang sinabi na h'wag daw sila papasukin.” “Jane! Jane, anak!” Agad na sumulpot si Mama. Hinarangan siya agad ng mga tauhan ni Rodrigo. “Bitawan niyo ako! Siya ang anak ko, ma'am! Tulungan niyo kami!” “Hindi niyo pwedeng gawin ito! Hayaan niyo kaming makita si Jane Acosta!” “Mama ko siya! Hayaan niyo akong makausap siya!” pagpupumilit ko. Nagpumilit akong lumapit kay Mama hanggang sa maabot ko siya. Hindi ko pinansin ang mga pagpigil nila sa akin. Niyakap ko si Mama nang mahigpit at humagulhol. “Sshh… Andito na ako, anak. Okay na. Okay na,” alo sa akin ni Mama habang hinahagod ang likod ko. Mahigpit ko lang siyang niyakap habang humahagulhol. Pakiramdam ko lahat ng mga paghihirap ko ay nawala noong maramdaman ko ang mainit na yakap ni Mama. Lahat-lahat ng takot ko ay sandaling nawala. Ngunit ang sandaling iyon ay biglang nawala noong marinig ko ang boses ni Rodrigo. “Ano’ng nangyayari dito?” Halos lumundag na ako sa gulat at biglang napalayo kay Mama. Ngunit hinatak ulit ako ni Mama at itinago sa likuran niya. Pinunasan ko ang mga mata ko at tiningnan si Rodrigo. Kabababa pa lang niya mula sa kotse at naglalakad na papalapit sa amin. Doon ko lang din napansin na may pitong tao ang kasama ni Mama. Tatlong lalake at dalawang babae na may pare-parehas na suot. Ang dalawa pang lalake ay sila Tito na kapatid ni Mama. “Governor Navarro,” ani ng isang babae. “Representative kami ng DSWD galing Manila. Narito kami para sunduin si Miss Jane Acosta na anak ni Misis Acosta.” Tumigil si Rodrigo sa paglalakad noong medyo malapit na siya sa amin.

 

 

 

Chapter 34 Part 2

Tiningnan niya ako sandali at saka niya tiningnan ang babaeng nagsalita. Ngumisi siya. “Talaga? Bakit naman kailangan niyo pang pumunta rito? Pwede namang sunduin ng mama niya nang maayos si Jane.” “Dahil kinukulang mo siya!” sigaw bigla ni Mama. “Inaabuso mo ang anak ko! Narito kami para ipakulong ka ring hayop ka!” Lalong bumilis ang pagtibok ng puso ko. Humigpit ang hawak ko sa braso ni Mama. “M-Ma…” Tiningnan ako ni Mama. “H’wag kang mag-alala, anak. Hindi ako aalis dito hanggat hindi kita kasama.” “Paano mo naman ho nasabi iyon? Eh hindi ko naman pinilit si Jane na tumira dito. Tsaka… Dapat lang naman na kasama ko sa bahay ang asawa ko hindi ba?” “Ano?” gulat na sabi ni Mama. Pumihit paharap sa akin si Mama. “Ano’ng ibig niyang sabihin?” Muli akong napaluha. Hindi ako makasagot kay Mama. Noong mapatingin ako kay Rodrigo ay malapad ang kaniyang ngiti at hindi manlang mabahiran ng kasamaan. Ang kapal ng mukha niya! “Ano hong ibig mong sabihin mo, Gov?” “Bakit hindi niyo tanungin si Jane? Mahal?” Agad na nagtayuan ang mga balahibo ko noong marinig ko ang tawag sa akin ni Rodrigo. Nakagat ko ang aking labi at nag-aalinglangang tiningnan si Mama. Puno ng katanungan ang mga mata niya. Gusto kong sabihin na hindi totoo ang sinasabi ni Rodrigo. Gusto kong sumama kay Mama. Ayaw ko na sa lugar na ito! Gusto ko nang umalis dito! Pero habang iniisip ko iyon ay muli kong na aalala ang mga nangyari sa akin. Ang video ni James at bangkay nito. Ang pananakit niya kay Lawrence at pagpapagahasa kay Lana. Ang pag-torture niya sa isang babae at pagpatay nito sa harapan ko. At… At si Bruno… Si Bruno. Napahagulhol ako at umiling-iling. Hindi ko gustong mangyari ang mga iyon kay Mama! Hinawakan ko ang kamay ni Mama at mahigpit iyong hinawakan. “M-Ma. U-Umalis ka na. O-Okay lang ako. Please–” “Ano ‘yong sinasabi niya na kasal ka–” Napatigil si Mama sa pagsasalita at napatitig sa kamay ko. “A-Ano 'to?” Napatingin din ako sa singsing sa daliri ko. Napaka ganda niyon. Kumikintad ang ginto at mga dyamante na nakapalibot sa singsing. Nakamamangha ngunit hindi niyon maitatago ang dugong dumanak kahapon. Mabilis kong inagaw ang kamay ko at itinago sa likod ko. “P-Please, ma. Umalis ka na. Ayos lang ako.” Huminga ako nang malalim. “O-Opo. K-Kasal kami ni Rodrigo, Ma. NNagmamahalan kami.” “Anak! Ano ba ang sinasabi mo? Hindi ka ganyan noong huli tayong nag-usap!” Hinawakan ni Mama ang balikat ko pero umiling lang ako. Tiningnan nang masama ni Mama si Rodrigo. “Ano’ng ginawa mo sa anak ko?!” “Ma!” sigaw ko. “A-Ayos lang ako sabi. P-Please. Umalis ka na, ma. Tatawagan kita palagi. P-Parang-awa mo na, ma. Umalis ka na po,” pakiusap ko. Muli akong huminga nang malalim. Sa bawat paghinga ko ay parang may tinik sa dibdib ko at lalo iyong bumabaon. Napaka hirap. Gusto kong sumama kay Mama pero hindi ako pwedeng umalis dito. Napakislot ako noong may humawak na iba sa balikat ko. Si Rodrigo na iyon. “Ma. Mas maigi siguro kung aalis ka na. Hindi rin maganda ang pakiram–” “Hayop ka!” Biglang sinampal ni Mama si Rodrigo. “Wala akong pakealam kung ikaw pa ang gobernador dito! Kukuhain ko ang anak ko!” Natatarantang hinawakan ko si Mama at ilalayo sana kay Rodrigo ngunit humigpit ang pagkakahawak niya sa balikat ko. “Mas maigi hong umalis na kayo.” Tiningnan ni Rodrigo ang mga kasama ni Mama. “Tama naman ‘di bang magkasama ang mag-asawa, hindi ho ba?” Hinawakan si Mama nila Tito. “Halika na, Camia. Saka na lang natin kausapin ang anak mo.” “Hindi! Hindi ako aalis dito hanggat hindi kasama si Jane!” giit ni Mama. Hinarap ko si Rodrigo. “P-Please. Hayaan mong kausapin ko muna si Mama. Parang-awa mo na,” mahinang sabi ko sa kaniya. Tinitigan ako ni Rodrigo at marahang hinaplos ang pisngi. “Sure.” Inilapit niya ang kaniyang bibig sa tainga ko. “Ipaintindi mo sa nanay mo na sa akin ka na, Jane. Alam mo na ang mangyayari kapag hindi siya tumigil.” Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Wala sa sarili na tumango na lamang ako bilang pagsang-ayon. Ngumiting muli si Rodrigo sa akin. Napalunok ako at hinarap na si Mama. Muli siyang nilapitan at pilit na nginitian. “M-Ma… Please. A-Ayos lang ako.” Huminga ako nang malalim at pilit na pinigilang mapaluha ulit. “S-Sorry kung hindi ko nasabi sa inyo. Promise… Promise ipapaliwanag ko sa inyo, ha? M-Masama lang talaga ang pakiramdam ko ngayon.” Umiling-iling si Mama at sinapo ang pisngi ko. Lalong nadurog ang puso ko noong makita ko siyang humahagulhol na rin. “Hindi anak. Hindi ako naniniwala sa ‘yo. Sasama ka sa a–” “Ma! Please! Umalis ka na.” Tiningnan ko sila Tito. “‘To. Paki dala na po si Mama. B-Bibisita po ako sa inyo.” Tiningnan ko rin ang mga kasama nila mama. “A-Ayos lang ho ako.” “Miss.” Naglakad papalapit sa akin ang babaeng taga-DSWD. “Kung may hindi magandang nangyayari sa ‘yo, pwede mong sabihin sa amin. Tutulungan ka namin. Gusto mo bang mag-usap tayo ng tayong dalawa lang?” Sandali akong natigilan. Kaunti na lang ay sasabihin ko ng oo pero pinigilan ko ang sarili ko. Umiling ako. “A-Ayos lang ho talaga ako. Kilalang tao si Gov dito kaya w-wala ho kayong dapat ipag-alala.” “Iyon na nga, anak. Kilalang tao. Sabihin mo sa kanila ang totoo! Ang ginawa niya sa mga kaibigan mo!” Huminga ako nang malalim. “M-Ma. Please.” Tinitigan ko sa mga mata si Mama. “K-Kung talagang nag-aalala ka sa akin. Makikinig ka. T-Tatawagan ko na po kayo palagi para hindi ka na mag-alala, ha? Please.” Matagal bago nakasagot si Mama. Humahagulhol na siya at hindi na halos makapagsalita. Sa huli ay tumango na lamang siya at niyakap ako nang mahigpit. Doon ay muli akong napaiyak. Ayaw ko siyang umalis. Gusto kong sumama sa kaniya. Hindi ko na gustong magtiis pa sa lugar na ‘to! Pero hindi. Hindi ako pwedeng maging padalos-dalos. Ayaw ko nang may mamatay pa nang dahil sa akin. “Mahal na mahal kita, Ma. B-Babalik din ako. Makakaalis din ako rito.”

 

 

Chapter 35: Rod

“Are you  packing serious?! You married her?!” galit na galit na sigaw ni Clarixto. Kanina, habang siya ay nasa meeting. Ibinalita sa kaniya ng tauhan nila na may nangyari daw’ng gulo sa kanilang mansyon. Doon ay nalaman niya na may mga representative galing DSWD na nagpunta sa kanila. Ngayon lamang niya nalaman na nagpakasal pala ang kaniyang pamangkin. “What are you doing, Rodrigo Navarro?!” Huminga nang malalim si Rodrigo at nakakunot ang noo na tiningnan ang tiyuhin. “Uncle, can you relax? Walang masama kung nagpakasal ako. I’m sorry kung hindi kita na invite. You are busy.” “Hindi mo sinabi sa akin dahil alam mong tututol ako! Are you out of your mind? Alam mo kung sino ang babaeng ‘yon. Alam mo na isa siyang testigo!” Hinampas ni Clarixto ang lamesa. “Baka nga siya ang nagtatago ng gold mo!” Muling huminga nang malalim si Rodrigo. Bumibigat na ang kaniyang paghinga at bumibilis ang pagtibok ng puso. Malamig ang silid nila ngunit bigla ay nakararamdam na siya ng init. Hindi na niya nagugustuhan ang pag-uusap nilang dalawa. “Mas lalong mababantayan ko si Jane kung nakatali siya sa akin, Uncle. Kaya pwede ba? Tama na. She’s married to me and it’s done.” “Paano ang mama niya? She already brought DSWD here. Ano pa ang sunod? Sino?” “Parang hindi naman natin kayang pigilan ‘yon, Uncle.” Tumayo na si Rodrigo. “Kaya pwede ba? Ayaw ko nang pagusapan pa ito.” “That woman is poisoning your mind! Dapat matagal ko nang pinapatay ‘yan!” “Don’t you dare lay a finger on her!” galit na galit na sigaw ni Rodrigo. Bigla pa niyang hinarap si Clarixto. Nanlilisik ang mga mata niya na tinitigan ang tiyuhin. “I swear, Clarixto! Kakalimutan kong kadugo kita kapag pinakialaman mo si Jane!” Napaupo naman bigla si Clarixto. Palagi niyang nakikitang halos mag-asal hayop na ang kaniyang pamangkin. Ngunit ngayon ang unang beses na makita niya na para bang pati siya ay magagawa nitong saktan. Nag-iwas na lamang si Clarixto ng tingin at hindi sinagot ang pamangkin niya. Sa hitsura nito ay alam niyang isang maling salita lang ay mayayari na siya. Noong makita ni Rodrigo na hindi na nasagot pa ang tiyuhin ay nagpakawala siya nang malalim na paghinga. “You know… Uncle. You don't have to worry. Hindi mawawala sa 'yo ang posisyon at pera na nakukuha mo dahil sa akin. As long as I am the most powerful person in this place, everything is fine, ” aniya at nginisihan ang tiyuhin. Pasimpleng naikuyom ni Clarixto ang kaniyang mga palad. Hindi niya alam kung ano ang tumatakbo sa isipan ng pamangkit ngunit tama ito. Hanggat baliw ka pa. Sa akin ang lahat, Rodrigo. Sa akin! “Now. Can't you just be happy because the construction of the resort is finally happening? Aren't you glad na napaalis na natin sila sa wakas?” Inayos ni Clarixto ang sarili at tiningnan ang pamangkin. “Of course, I am. Salamat sa ginawa mo sa babaeng 'yon at napagtanto nila na hindi nila dapat tayo kinakalaban. But aren't you worried? Ikaw ang tinuturo nilang may kasalanan.” Napailing-iling si Rodrigo. “Ayan ka na naman, Uncle. You are worried again. You know? Why don't you go on a vacation? Para naman ma-relax ka kahit papano.” “How can I relax, Rodrigo? Kung masyado ka nang nababaliw sa babaeng 'yon?” Bumuntonghininga ni Clarixto. “But anyway. Ikaw na nagsabi na ikaw ang bahala. Fine! Just make sure na hindi magiging sakit ng ulo ‘yan. Alam mong maraming mga matang nakatingin sa atin.” Tumawa si Rodrigo. Umayos siya ng tayo at nakangiting tiningnan ang tiyuhin. “Of course, Uncle. I will. So, I have to bid goodbye for now. I have to see my wife.” Naglakad na palabas si Rodrigo. Naiwan si Clarixto na pailing-iling. Hindi pa rin siya makapaniwala sa ginawa nitong pagpapakasal. Sa tinagal-tagal na nitong baliw ay ngayon lamang nito naisipang magpakasal sa isang babae. Wala akong pakealam kung lahat ng babae ay pakasalan mo, Rodrigo. Pero siguraduhin mo lang na hindi magbabago ang lahat! Umakyat papunta sa kanilang kwarto si Rodrigo. Hindi niya pa ulit nakakausap si Jane mula noong umalis ang nanay nito dahil may kinailangan siyang puntahang meeting. Tapos noong umuwi siya ay sakto namang naghihintay na pala sa kaniya ang tiyuhin. Hindi siya nagkamali na tututulan nito ang ginawa niyang pagmamakasal kay Jane ngunit wala siyang pakealam. Ang importante ngayon ay hindi na maiisipan pa ng nanay ni Jane na kuhain ito sa kaniya dahil mag-asawa na sila. “Jane?” tawag ni Rodrigo sa dalaga pagkapasok niya sa silid. Nangunot pa ang noo niya dahil hindi niya ito nakita sa loob. Wala si Jane sa higaan at maging sa terrace. “Jane? Where are you?” tawag niya ulit. Pumasok si Rodrigo sa banyo at doon niya nakita ang dalaga. Napahinga pa siya nang malalim noong makita niya si Jane na tulalang nakalublob sa bathtub. Tanging ang balikat at ulo lamang nito ang nakalitaw. “Jane.” Agad na lumingon si Jane sa binata. Nanlaki ang mga mata niya noong makita si Rodrigo na nakatayo at titig na titig sa kaniya. Agad niyang nayakap ang sarili. “R-Rodrigo? Kanina ka pa riyan?” Nagkibit ng balikat si Rodrigo. Hinubad na niya ang suot na vest at nag-umpisang humakbang palapit kay Jane. “Hindi naman.”   Agad na nataranta si Jane noong makita ang ginagawa ng binata. Mabilis niyang kinuha ang tuwalya na malapit sa kaniya. Tumayo siya at agad na tinapis sa katawan ang tela. Hindi pa rin siya bumaba sa bathtub. “A-Ano'ng ginagawa mo?” Tumigil sa paghakbang si Rodrigo. Isa-isa niyang tinanggal ang butones ng kaniyang polo. “Why? You're my wife now. I can do anything with you.” “Asawa mo lang ako sa papel pero hindi ko kailangang gampanan 'yon!” Ngumisi si Rodrigo. “Talaga ba, Jane? Kailangan bang paulit-ulit tayo?” makahulugang tanong niya at tuluyang hinubad ang polo. Sunod niyang ginawa ay tinanggal ang sinturon. Napalunok si Jane at nag-iwas ng tingin kay Rodrigo. Agad na nangilid ang kaniyang mga luha. Kasal na sila ni Rodrigo. Hindi na siya makatatanggi pa rito. Kagaya noong kahit gusto niyang sumama sa kaniyang ina ay hindi niya magawa. Dahil ngayong kasal na sila ni Rodrigo ay ito na ang may karapatan sa kaniya. Napakislot si Jane noong marinig niyang umingay ang tubig. Nakalapit na pala sa kaniya ang binata at umakyat na sa bathtub. Nanlaki ang mga mata niya noong makita niyang wala na rin itong saplot at lantad sa kaniya ang kahubaran nito. Nanginginig na tumingin sa gilid si Jane. “Alam mo, Jane. Dapat masanay ka na.” Hinawakan nang mahigpit ni Jane ang tumawalyang nakatakip sa kaniya noong hinawakan ito ni Rodrigo. Ngunit kahit na anong gawin niya ay mas malakas ito sa kaniya kaya tuluyan nitong natanggal ang nag-iisang tulang tumatakip sa kaniyang kahubaran. Tumulo ang luha ni Jane noong maramdaman niyang nanlamig ang buong katawan niya dahil wala nang nakatakip sa kaniya. “You are my wife now, Jane.” Hinaplos ni Rodrigo ang pisngi ni Jane. Pinunasan niya ang mga luha nito at biglang hinawakan ito sa baba para magkatitigan. “I will do anything I want to you now. I will  pack you whenever or wherever I want. Okay?” Hindi nakapagsalita si Jane. Sunod-sunod na lamang na tumulo ang kaniyang mga luha habang nakatitig sa mga mata ni Rodrigo. Hindi man niya gustuhin ang mga ginagawa nito sa kaniya ay wala siyang magagawa. Mas maigi na rin ito dahil sa ganitong paraan ay hindi nito maiisipang manakit pa nang dahil sa kaniya. “Now do your job as my lovely wife,” utos ni Rodrigo at binitawan si Jane. Muntik pang matumba ang dalaga pero napakapit ito sa dingding. Naupo siya at nilublob ang katawan sa maligamgam na tubig.   Hindi kumilos si Jane sa kaniyang kinatatayuan. Tiningnan niya si Rodrigo na na seryosong nakatitig sa kaniya na para bang hinihintay siya. Kinasusuklaman niya ang taong ito! Nakuyom ang kaniyang mga palad at tinitigan si Rodrigo. “What are you waiting for? Pagod ako, Jane. Wala akong oras makipagtitigan sa ‘yo.” Napapikit nang mariin si Jane. Huminga siya nang malalim. Kailangan niyang magtiis. Hindi pa rin siya nawawalan ng pag-asa na matatakasan niya ang impyernong buhay na ito! Muling bumuga ng hangin si Jane. Unti-unti siyang naupo at nilublob ang katawan sa tubig. “Come here.” Nag-aalangan man ay lumalit si Jane may Rodrigo. Naupo siya sa kandungan nito at mahigpit na humawak sa bathtub. Ayaw niyang hawakan si Rodrigo. Nandidiri siya rito! Nakagat ni Jane ang likod ng kaniya labi noong maramdaman niya ang pagkalalake nito. Napakislot siya noong maramdaman niya ang mga haplos ni Rodrigo sa kaniyang katawan. Sa kaniyang hita. Sa likod. Sa balakang. Para bang inaalam nito ang bawat sulok ng kaniyang katawan. Napasinghap siya noong hawakan na nito ang kaniyang dibdib at bahagyang minasahe. “Kiss me.” Naluluhang tinitigan lang ni Jane si Rodrigo. Hindi niya magawang dumikit pa rito dahil sa labis na pandidiri. Napalunok siya noong makita niyang naging seryoso ang mukha ni Rodrigo. “Ahh!” Napakapit si Jane sa braso ni Rodrigo noong bigla nitong hawakan ang likod ng kaniyang ulo. “I said, kiss me!” sigaw ng binata. Napaiyak na si Jane at mabilis na tumango. Ngumiti naman si Rodrigo. “Good.” Unti-unting binitawan ni Rodrigo ang pagkakakapit sa buhok ni Jane. Huminga naman nang malalim si Jane at humawak sa balikat ng binata. Tuloy-tuloy pa rin ang pagluha niya habang unti-unting nilalapit ang mukha rito. Nandidiri siya sa binata kahit na sabihing malinis ito at maayos ang hitsura. Malinis sa panlabas na anyo ngunit sa loob naman ay napaka itim ng budhi. Halos manindig ang balahibo ni Jane noong maramdaman niya ang mainit na paghinga ni Rodrigo. Gahibla na lamang ang layo ng kanilang mga labi. Para sa kaligtasan ng kaniyang mga mahal sa buhay. Para patuloy silang maging ligtas. Kahit siya na lang ang magdusa ay gagawin niya. Ipinikit ni Jane ang kaniyang mga mata at tuluyang hinalikan sa labi si Rodrigo.

 

 

 

Chapter 36: Jane

Tulalang nakaupo lang ako sa vanity table habang nakatitig sa salamin. Pinayagan na ako ni Rodrigo na pumunta sa sarili kong kwarto rito sa mansyon. Kanina pa siya umalis kaya pansamantalang natahimik ang buhay ko. Tsaka, binigyan na rin niya ako ng cellphone kaya nakakausap ko na rin si Mama palagi. Huminga ako nang malalim at ibinaba ang suklay na hawak ko. Pumunta ako sa may terrace. Ilang araw na akong narito ngunit hindi pa rin ako nakaaalis. Kahit na may kaunting kalayaan na ako rito ay hindi pa rin ako makalabas. Hindi na rin kasi ako binigyan ni Rodrigo ng bodyguard dahil hindi na siya nagtiwala pa sa iba. Maigi na rin iyon para sa akin dahil hindi na kaya ng konsensya ko kung may mamamatay pa nang dahil sa akin. Narinig kong bumukas ang pinto ng kwarto ko kaya napalingon ako sa loob. Natigilan ako noong makita ko si Sir Navarro na pumasok sa loob. Ang tiyuhin ni Rodrigo. Palagi ko siyang nakikita rito sa mansyon. Noong isang beses pa ay nakasabay namin siyang kumain ng hapunan. Pero hindi ko pa siya nakakausap dahil alam ko namang pare-parehas silang walang konsensya. Agad na ngumiti sa akin si Sir Navarro at naglakad papalapit sa akin. “Jane,” tawag niya sa akin. Tumigil siya noong nasa bungad na siya ng terrace. “Ilang linggo na rin tayong magkasama sa bahay pero hindi pa natin nakakausap ang isa’t isa.” Nangunot ang noo ko. Wala naman kaming dapat pag-usapan. “B-Bakit po?” Namulsa siya. “Wala naman. I just want to know more about my niece's wife.” Napangiwi ako. “Sa lahat, sir. Alam mo naman siguro na hindi ko ginustong maging asawa ng pamangkin mo, hindi ba?” “Well. I’m sorry about that. Alam mo, hindi ko nga rin alam kung bakit naging gano’n ang pamangkin ko. You know… Rodrigo is a fine man pero malupit sa mga babae. He likes to play. Hindi ko inakala na gugustuhin niyang lumagay sa tahimik.” Napailing-iling na ako. “Si Rodrigo? Sigurado ako na isa lang ako sa mga pangpalipas ng oras niya. Kaya lang naman ako nandito dahil natatakot kayo na sa alam ko.” Biglang tumawa si Sir Navarro. “Tama. Pero ako? Hindi ko gustong narito ka.” Napaatras ako nang kaunti noong makita kong naging seryoso ang mukha ni sir Navarro. Kumapit ako sa railings. “Miss Jane Acosta. I have a proposal for you. Gusto mo na bang makaalis dito?” Hindi ko alam kung bakit bigla akong binundol ng kaba dahil sa tanong niya. Hindi kaya sinusubukan niya lang ako? Pakana ba ito ni Rodrigo? “I will help you escape from this place. Just tell me if you want and I will. You know where to find me.” Ngumiti sa akin si sir Navarro. Napalunok ako noong tiningnan niya ako mula ulo hanggang sa paa. Bigla akong kinilabutan dahil nag-iba ang tingin niya sa akin. Ano sa tingin niya ang ibig niyang sabihin? “I know now why my niece is crazy for you,” aniya at ngumiti nang makahulugan. Pagkatapos ay tumalikod na at naglakad palabas ng kwarto ko. Agad na nanginig ang kalamnan ko dahil sa kaniyang mga sinabi. Pare-parehas talaga silang mga baliw! Mga pamilya ng baliw! Mula noong makausap ko si sir Navarro ay hindi na ako mapakali. Hindi ko alam kung bakit mayroong parte sa akin na gusto kong maniwala sa tulong na inaalok niya sa akin. Mula rin noong magkausap kami ay umakto rin siya na para bang walang nangyari. Mukhang walang alam si Rodrigo sa napag-usapan namin dalawa ng tiyuhin niya. “Hija. Handa ka na ba?” Napatingin ako sa may pinto noong marinig ko ang boses ni Nanay Lyn. Sa mga tauhan ni Rodrigo sa mansyon ay siya lang ang matinong nakakausap ko ngayon. Siya lang ang kaya kong makausap. Tumango ako. “Opo.” “Naghihintay na ang sasakyan sa ibaba. Sumunod ka na.”   “Sige po.” Matipid akong ngumiti sa kaniya. Lumabas na rin si Nanay Lyn ng kwarto ko. Napahinga ako nang malalim at muling tiningnan ang sarili. Nakalugay ang mahaba kong buhok na hindi ko na inabala pang ayusin. Nag-apply lang din ako ng powder at hindi na naglagay ng make-up. May pinadalang bestida si Rodrigo sa akin na suot-suot ko ngayon. Pulang bestida iyon na hapit na hapit sa aking katawan. Litaw ang balikad ko at ang pisngi ng dibdib ko. Hindi ko alam kung saan kami pupunta pero sabi ni Rodrigo ay maghanda raw ako. Sinuot ko na ang stilleto na kumikintab ang pagkapula. Dala ang pouch ko ay lumabas na ako ng silid. Nakita ko agad ang isang sasakyan na naghihintay sa akin sa tapat ng mansyon. Bukas na ang pinto niyon kaya sumakay na ako agad. Tahimik lang ako habang nagbabyahe kami. Iniisip kong maigi ang inaalok sa akin ni sir Navarro. Sabi niya ay ayaw niya sa akin. Paano kung patayin naman niya ako? Hindi ko siya dapat pagkatiwalaan. Isa pa rin siyang Navarro. Pero siya na lang ang makatutulong sa akin kung tutuusin. Hindi naman siguro papatayin ni Rodrigo ang sarili niyang kadugo? Huminga ako nang malalim at kinalma ang sarili. Kailangan kong pag-isipan nang maigi ito. Hindi nagtagal ay tumigil kami sa isang resort. Bumukas ang pinto at lumabas ako roon. “This way, ma’am.” Tinanguan ko ang babaeng nakauniporme. Sinundan ko siya hanggang sa makarating kami sa may tabing dagat. Doon ay nakita ko agad si Rodrigo na nakapormal na damit kagaya nang palagi niyang suot. May pulang carpet sa buhangin papunta sa isang cabin. Maliwanag pa pero may mga kandilang nakasindi sa gilid ng carpet at may mga talulot pa ng bulaklak. Tumayo si Rodrigo at ngumiti sa akin. Huminga ako nang malalim saka naglakad papalapit sa kaniya. Marunong din pala siyang maging romantiko. Pero kahit ano naman ang gawin niya ay hindi ako nakakaramdam ng kilig sa mga ginagawa niya. Palagi akong binibigyan ng bulaklak ni Rodrigo. Hindi na rin siya nagagalit sa akin dahils inusunod ko na siya palagi. Kung sa ibang babae ay kikiligin sila. Pero ako? Hindi. Pakiramdam ko ay naging bato na ako dahil sa mga ginawa niya sa akin noon. “My wife!” bati agad sa akin ni Rodrigo at hinalikan ako sa pisngi noong makalapit ako sa kaniya. “Mabuti naman at nakarating ka na. Maupo ka.” Matipid ko siyang nginitian at umupo sa inayos niyang upuan. Winawagayway ng malamig na hangin ang buhok ko kaya panay ang ayos ko no’n. Sa ‘di kalayuan ay napansin ko ang ilang mga staff ng resort. “Ano’ng ginagawa natin dito?” nagtatakang tanong ko. Naupo si Rodrigo sa tapat ko. May kandila sa gitna ng pabilog naming lamesa at mayroon ng mga plato na maayos na nakalagay. Parang dinala rito ang isang mamahaling restaurant. “We’re on a date. Nung isang linggo pa kasi ang huling labas natin. And medyo lumuwag na ang schedule ko today. Kaya ito. Baka kasi na bo-boring ka na sa bahay.” “Oo. Kaya sana naman hinahayaan mo na akong lumabas.” Nawala ang mga ngiti ni Rodrigo. “Why? Saan ka naman pupunta?” “Gusto ko na ulit pumasok. Wala na akong balita sa mga kaibigan ko. Hayaan mo akong mamuhay kagaya ng buhay ko noon.” Huminga nang malalim si Rodrigo at tiningnan ako nang mariin. “Hindi ka pwedeng umalis nang hindi ako kasama.” “Edi h’wag ka nang magsasalita na para bang na aawa ka sa akin dahil ako nakakalabas sa mansyon mo, Rodrigo.” Napakislot ako noong bigla niyang hinampas ang lamesa. “Pwede ba, Jane? I’m being nice to you. Ano ka ba?” “Hindi ko kailangan ko ‘to, Rodrigo. Ikaw na nga nagsabi. Nakatali na ako sa ‘yo. Kahit saan ako pumunta ay hindi na ako–” “Enough!” sigaw ni Rodrigo. Napakapit ako sa laylayan ng bestida ko at tumingin sa gilid. Oo, nasunod na ako sa kaniya. Pero hindi ibig sabihin no’n ay hindi ko pa rin ipaglalaban ang kalayaan ko. “You know what? Nawalan na ako ng gana.” Tumayo si Rodrigo at bigla akong hinawakan sa braso. Pagkatapos ay hinila niya ako paalis sa cabin. “Rodrigo! Ano ba? Bitawan mo ako!”

 

 

 

Chapter 37: R18+

“Rodrigo!” sigaw ko. Patuloy akong hinila ni Rodrigo hanggang sa makapunta kami sa isang villa. Dere-deretso kaming pumasok papunta sa kwarto. Itinulak ako ni Rodrigo sa kama. Naupo ako sa kama at tiningnan si Rodrigo. “Ano bang problema mo?!” “Ikaw ang problema!” galit na sabi ni Rodrigo at dinuro ako. “Hindi ko alam kung bakit kahit na anong kabutihang ginawa ko sa ‘yo ay ganyan ka pa rin!” Napanganga ako. “Rodrigo. Oo, nasunod ako sa ‘yo. Hinahayaan na kitang pagsamantalahan ako. Pero hindi mapapalitan ang mga kasamaang ginawa mo sa akin ng mga bulaklak at kung ano pa mang regalo na binibigay mo sa akin!” Napasigaw ako noong bigla siyang sumampa sa kama at hinawakan ang baba ko. “Really? So you want me like this, huh?” Pinandilatan niya ako. Napalunok ako at hindi nakasagot. Itinulak niya ako sa kama kaya napahiga ako habang nakalaylay pa rin sa kama ang mga paa. “This is what you want? I will give it to you.” “Rodrigo!” Hinawakan ni Rodrigo ang mga kamay ko at inilagay sa gilid ko. Bigla niya akong hinalikan sa leeg. Napakislot ako at nagkumawala sa kaniyang hawak. “Bitawan mo ako!” “Stop or I will tie you up!” Napatigil ako sa paggalaw. Agad na nangilid ang mga luha ko habang nakatitig sa mga mata niya. Sa ilang sandali lang ay napalitan ng matindi pagnanasa ang mga mata niya. Hindi na ako gumalaw pa at tumingin sa gilid. “Good.” Napapikit ako noong hinaplos na ni Rodrigo ang pisngi ko gamit ang likod ng kaniyang pisngi. Hinaplos niya ang labi ko gamit ang hinlalaki. Agad na bumigat ang paghinga ko dahil sa tensyon na aking nararamdaman. Idagdag pang nakaupo pa rin siya sa may tiyan ko. Napalunok ako noong bumaba ang kamay ni Rodrigo sa may dibdib ko. Lalong bumigat ang paghinga ko noong bahagya niyang pinisil ang dibdib ko. Napakapit na ako sa kobre kama at nakagat ang labi. Ilang sandali niya pa iyong ginawa hanggang sa bumaba na siya sa kama. Nagtatakang tiningnan ko siya at umupo rin. Umakyat ako sa kama at umatras hanggang sa makasandig ako sa headboard. Nahubad ko na ang stilleto ko dahil sa pag-akyat ko. “You know what, Jane? Let's try to be a normal husband and wife, okay? Malay mo, pagbigyan na kita sa mga hiling mo,” aniya habang isa-isang tinatanggal ang mga butones ng kaniyang polo. Napayakap ako sa aking sarili. Ilang beses ko na bang hiniling sa kaniya na ibalik ang dati kong buhay? O kahit manlang madalaw ko nang malaya ang nga kaibigan ko? Pero wala. Sa bawat pakiusap ko sa kaniya ay nagagalit lang siya. Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin nakakausap ang mga kaibigan ko. Walang pagbabago maging masunurin man ako o hindi. Oo, kahit papaano ay naging magaan ang pakikitungo niya sa akin. Pero hindi pa rin ako malaya. Tuluyan nang umakyat si Rodrigo sa kama. Napayakap na ako sa sarili at sinubukang sumiksik pa sa gilid ngunit wala na akong mapuntahan. Halos gabi-gabi ginagawa sa akin ni Rodrigo ito sa akin pero hindi pa rin ako masanay-sanay. Nanginginig pa rin ang laman ko sa tuwing magniniig kami. Nakaluhod siyang naglakad papalapit sa akin. Pinaderetso niya ang mga paa ko at saka siya pumatong sa may hita ko. Tiningnan ko siya. “Sayang. You look beautiful today. But it's fine. Let's have some fun in different ways.” Napasinghap ako noong hinawakan na niya ang baba ko at bahagyang inangat iyon. Napapikit ako noong hinaplos muli ni Rodrigo ang pisngi ko. Hanggang sa naramdaman ko na lang na hinahalikan na niya ako sa labi. Napakapit ako sa matgas niyang dibdib at hindi kumilos. Naramdaman ko ang mga kamay ni Rodrigo sa likod ko na unti-unting binababa ang zipper ng bestida ko. Bigla akong nakaramdam ng kakaibang sensasyon dahil sa kaniyang ginagawa. Sa bawat haplos ni Rodrigo sa akin ay naghahalo ang kakaibang sarap at pandidiri ko sa katawan. Gustuhin ko man o hindi ay hindi ko maiwasang makaramdam ng kakaibang sarap sa kaniyang ginagawa. Biglang lumayo sa akin si Rodrigo at tumayo sa harapan ko. “Kneel,” utos niya. Sandali ko siyang tiningnan. Wala na siyang suot na kahit na ano. Tayong-tayo na rin ang sandata niyang kanina pang handang pasukin ang bukana ko. Nakaramdam ako ng kaunting hiya pero sinunod ko si Rodrigo. Lumuhod ako sa harap niya. Mas lalo ko tuloy nakita nang maayos ang ari njya dahil hindi na ito kalayuan sa akin. Hinawakan ni Rodrigo ang buhok ko at inayos na para bang iipitan ng buhok. Pagkatapos ay mas inilapit pa niya sa mukha ko ang ari niya. Bigla akong binundol ng kaba. Humawak na ako sa mga hita niya at dahan-dahang isinubo ang matigas niyang sandata. Noong una ay dinila-dilaan ko muna ang tuktok hanggang sa unti-unti ay isinubo ko na iyon. Ni minsan ay hindi ko naisubo iyon lahat ng hindi pinipilit dahil sa haba nito. Narinig ko nang umungol si Rodrigo. Humigpit na rin ang hawak niya sa buhok ko pero hindi naman ako nasaktan. “Use your hand.” Inihawak ko ang isa kong kamay sa ari niya at sinasabay iyon sa pagsubo ko. Habang ang isa ko namang kamay ay mahigpit na nakakapit sa hita niya. Pakiramdam ko kasi kapag hindi ako kumapit sa kaniya ay matutumba ako. “Oh, Jane!” ungol ni Rodrigo.   Naduwal ako noong biglang sinagad ni Rodrigo ang ulo ko sa harapan niya. Naramdaman ko na sa lalamunan ko ang tuktok ng ari niya pero nagpatuloy pa rin ako sa paggalaw. Ni minsan ay hindi ko nalaman kung tama ba ang ginagawa ko. Wala akong ideya. Pero palaging nasisiyahan si Rodrigo kapag ginagawa mo iyon. Parehas ko nang ikinapit ang mga kamay ko sa mga hita niya noong siya na ang gumalaw. Napatirik na ang mga mata ko at sa bibig ako huminga habang patuloy siya sa paggalaw. Naglabas-pasok ang ari niya sa bibig ko hanggang sa bigla na lang humigpit ang hawak niya sa buhok ko at isinagad niya ang ari sa lalamunan ko. Halos masuka na ako pero pinigilan ko ang sarili ko. Nalasahan ko na lang ang mainit at mapait na likidong lumabas mula sa kaniya. Nalunok ko rin agad iyon dahil hindi niya inalis agad ang pagkalalake sa bibig ko. Umubo-ubo ako agad at naghabol ng hininga noong tinanggal ni Rodrigo ang ari sa bibig ko. Hawak pa rin niya ang buhok ko noong lumuhod siya at bigla akong sinampal sa pisngi. Natigilan ako at gulat na tiningnan niya. “That's for spoiling our date earlier,” nakangising sabi niya at binitawan ako. Napaupo ako at sinapo ang pisngi ko. Hindi naman iyon masakit ngunit ramdam ko ang palad ni Rodrigo. Para akong natamaan ng kung anong matigas na bagay at bumigat ang pakiramdam niyon. Biglang tinanggal ni Rodrigo ang suot kong bestida at pinahiga ako. Hindi pa rin ako natatauhan noong maramdaman ko na lang na hinahalikan na niya ako ulit. Kumapit ako sa balikat niya at pinikit ang mga mata. Bahagya pang umawang ang bibig ko noong nagpumilit na pumasok ang dila niya sa akin. Kumawala ang mahinang ungol mula sa lalamunan ko noong magtagpo ang mga dila namin. Humigpit ang kapit ko sa balikat niya. Marahas. Iyon palagi ang nangyayari sa tuwing nagtatagpo kami ni Rodrigo sa kama. Nandidiri ako pero unti-unti na akong nasasanay. Bumaba ang mga halik ni Rodrigo sa leeg ko. Naging malikot na rin ang mga kamay niya at hinahaplos na ang mga dibdib ko. Agad na umarko ang katawan ko na para bang naghahanap pa ng pakiramdam. Ilang sandali pa ay naramdaman ko na lamang na sakop-sakop na ng bibig niya ang isang dibdib ko. “R-Rod…” mahinang ungol ko. Bigla akong napadilat noong sinipsip ni Rodrigo ang nipple ko. Umungol ako nang malakas at mahigpit na kumapit sa kaniyang batok. Noong una ay nakakaramdam ako ng kinilit at kakaibang sarap. Ngunit noong hindi pa rin tinigil ni Rodrigo ang pagsipsip sa akin ay napalitan na iyon ng kirot. Pakiramdam ko ay nakakasipsip na siya ng dugo ko dahil sa kaniyang ginagawa. “R-Rod! Ahh!” Nasabunutan ko na siya at sinubukang alisin. Naging malikot na rin ako dahil humigpit na rin ang kapit niya sa kabilang dibdib ko. “T-Tama na!” Napaluha na ako at pilit siyang tinanggal. Hinawakan ko siya may leeg. Hindi ko na kaya dahil nanginginig na ang mga tuhod ko pero mistulang sinasakal ko na siya hanggang sa kusa na niyang tinigil ang kaniyang ginagawa kaya nakahinga na ako nang maluwag. Lumuwag hindi ang pagkakahawak ko sa leeg niya. “Are you trying to kill me?”   Hinihingal na tiningnan ko si Rodrigo. “N-Nasasaktan ako–” Napatili ako noong bigla siyNg pumihit. Ako na ngayon ang nasa ibabaw niya at siya naman ang nasa ilalim ko. Gulat na tiningnan ko si Rodrigo. Ngumiti siya sa akin. “Do it.” “Ha?” Hinawakan niya ang balakang ko at pinasok ang ari sa akin. Napakapit pa ako sa balikat niya dahil sa gulat. Pagkatapos ay pinaupo niya ako nang maayos. Napapaaaang ang bibig ko dahil mas lalo kong naramdaman ang kabuoan niya sa loob ko. Ipinatong ko ang kamay ko sa kaniyang dibdib at pilit na kinalma ang sarili. Pero kinuha niya ang mga kamay ko at nilagay sa may leeg niya. Nagtatakang tiningnan ko lang siya at hindi kumilos. Napasinghap ako noong ginalaw niya ang kaniyang balakang. Ilang sandali pa bago ko naunawaan ang gusto niyang mangyari. Gusto niyang gumalaw ako sa ibabaw niya habang nakahawak ako sa leeg niya. Napalunok ako at tinitigan sa mga mata si Rodrigo. Napapapikit pa siya na at para bang nasisiyahan sa aming posisyon. Bigla akong nakaramdam ng pagkangitngit. Inayos ko sa leeg ang mga kamay ko at nagumpisang kumilos. “There…” ungol ni Rodrigo at hinampas ang pang-upo ko. Unti-unti kong binilisan ang paggalaw ko habang humihigpit din ang pagkapit ko sa leeg niya. Sa posisyon namin, pwedeng-pwede ko na siyang sakalin. Pwede ko na siyang patayin. Pero hindi ko kaya. “Jane! Oh,  pack!” sigaw ni Rodrigo. Humawak siya sa baywang ko at iginiya pa ang katawan ko sa paggalaw. Paminsan-minsan ay pinapalo niya rin ako sa hita pwet at sa hita. Napapatigil ako dahil sa gulat pero imbes na masaktan ay nagbibigay iyon ng kakaibang sarap sa akin. Naupo na rin si Rodrigo at niyakap ako habang patuloy ako sa paggalaw. Hinawakan niya ako sa batok at saka hinalikan sa labi. Ilang sandali kami sa gano'ng posisyon hanggang sa inihiga niya ako ulit. Lumaylay ang ulo ko sa kama habang nagpatuloy siya sa paggalaw sa akin. Napapikit ako nang mariin noong isinubo ni Rodrigo ang dibdib ko at marahan na iyong sinipsip. Siya naman ang humawak sa leeg ko hanggang unti-unti ay mas bumilis pa ang kaniyang paggalaw. Muli akong napadilat noong maramdaman ko na ang pamumuo sa aking puson. Kumapit ako sa ulo ni Rodrigo hanggang sa ilang sandali pa ay napaungol na rin ako noong maramdaman ko ang paglabas ng kamunduhang pakiramdam na hindi ko mapigilan. Napaawang ang bibig ko at tahimik na napaluha. Ayaw ko na ng ganitong buhay. Hindi ko na kaya.

 

 

 

Chapter 38: Part 1

Nagising ako na may humahalik sa balikat ko at batok ko. Gulat na napaupo ako para lang makita si Rodrigo na nakangiti sa akin. Nakabihis na siya ng pormal na damit niya at maayos ang buhok. “B-Bakit?” nagtatakang tanong ko. Inayos ko ang pagkakatakip ng kumot sa katawan ko. “Be ready. Mag-almusal ka na. May party tayong pupuntahan at kailangan kita roon.” Napakunot ang noo ko. “Party? Saan? Ano'ng meron?” “We're just celebrating dahil naumpisahan na ang paggawa ng resort. Ipapakilala na rin kita ng pormal sa mga tao bilang asawa ko.” Lalo akong nagtaka. Resort? Ibig sabihin natuloy ang resort na balak nilang gawin noon? Tumango ako at mahigpit na kumapit sa kumot ko. “I will go now. May mga pupunta rito para ayusan ka kaya kumain ka na, ha?” aniya pa at hinalikan ako sa ulo. Hindi ako sumagot at tumungo lang. Hinintay kong lumabas siya bago ako muling napahiga. Aalis na naman kami? Mula noong magreklamo akong gusto ko ulit makalabas ay palagi na niya akong sinasama. Madalas kaming pumunta sa mga pagtitipon. Minsan tungkol sa negosyo niya, pero madalas ay dahil sa posisyon niya bilang gobernador. Sunod-sunuran lang ako sa kaniya at hindi pa rin nakapunta sa pamilya o sa mga kaibigan ko. Matagal ko nang sinusubukang kontakin sila Lana pero hindi ko sila makontak. Galit pa rin kaya sila sa akin? Minabuti kong tumayo na at muling nagsuot ng damit. Simpleng bestidang pula lamang iyon. Halos lahat ng damit ko rito ay bestida. Pagkatapos ay bumaba na ako. “Jane!” Napatigil ako sa pagpunta sa kusina noong makita ko si sir Navarro. Matipid na nginitian ko siya. “I will expect you to do good later, okay?” makahulugang sabi niya. Bigla akong binundol ng kaba. Sandali akong napatitig kay sir Navarro. Bumuga ako ng hangin at pinilit na ngumiti. “OOpo. Makakaasa kayo.” “Good. I have to go now. Kailangan ko na ring maghanda.” Tumango na lamang ako sa kaniya. Naglakad na palabas ng mansyon si sir Navarro. Hindi ko maiwasang kabahan para mamaya. Kaya ko. Hindi ako dapat pangunahan ng takot kung gusto ko nang makawala sa impyernong bahay na ito. Naglakad na ako ulit papunta sa kusina. Nakita ko roon si Nanay Lyn na naghahanda ng pagkain. Agad siyang ngumiti sa akin at inalok akong umupo. “Kain ka na, hija. Parating na sila mamaya-maya.” Tiningnan ko ang piniritong itlog at mga hotdog sa lamesa. Mayroon ding bacon at tinapay. Ipinagtimpla rin ako ni Nanay Lyn ng kape. Mayroon pang tatlong klase ng palaman sa gilid ko. Nakakatakam kahit simpleng pagkain lang. Kahit na nakakain ko rin naman noon. Dati kasi ay itlog lang o kaya pandesal ang almusal ko. Ngayon ay sabay-sabay na palagi. Oo, masagana na ang buhay ko pero hindi pa rin ako masaya. Dahil kahit na anong kaganda ng buhay o kagara ang ibigay sa akin ni Rodrigo ay nakakulong pa rin ako sa kaniya. Tahimik akong kumain. Medyo kinakabahan ako sa mangyayari mamaya. Hindi pa rin ako nasasanay na humarap sa mga tao hanggang ngayon. Nahihirapan pa rin ako dahil nakikita ko na marami talagang kaalyado si Rodrigo na mga taong may pangalan sa gobyerno. Pagkatapos kong kumain ay bumalik na rin ako agad sa kwarto ko. Kinuha ko ang cellphone ko at tinawagan si Mama. Agad din naman siyang sumagot kaya napanatag ako. “Jane, anak! Kumusta ka na?” bungad agad ni Mama mula sa kabilang linya. Naglakad ako palapit sa terrace. “Ayos lang, ma. Kayo? Ang mga kapatid ko? Kumusta na kayo?” tanong ko. Umuwi na si Mama matapos ko siyang mapakiusapan at masabihan na araw-araw akong tatawag sa kaniya. Sabi pa niya ay hindi raw siya magdadalawang-isip na sumugod ulit kay Rodrigo kapag hindi ako makatawag. Na ayaw ko namang mangyari kaya sinisikap ko talagang tumawag sa kaniya araw-araw. “Ayos lang din anak. Hindi ka pa rin ba pinapalabas? Umuwi ka kaya muna rito sa atin.” “Hindi na, ma. Tsaka, medyo nagiging busy na rin naman ako rito. Isinasama ako palagi ni Rodrigo sa mga events niya.” “Wala pa rin akong tiwala sa taong ‘yan.” Malungkot na bumuntonghininga ako. Ako rin naman. Kahit kailan ay hindi ako nagtiwala kay Rodrigo. “Ma. May balita ka na pala kay Lana? Sa mga kaibigan ko?” “Si Lana? Andito sila ngayon sa Cavite, anak. Tumigil muna si Lana sa pag-aaral dahil hanggang ngayon ay may trauma pa. Tulala pa rin at takot sa mga tao. Binisita ko nga noong isang linggo. Naku! Sobrang nakakaawa ang hitsura.” Parang nadurog ang puso ko noong marinig ko ang balita ni Mama. Gustong-gusto ko nang makita ang kaibigan ko. Isa si Lana sa mga dahilan ko kung bakit kahit na anong pilit kong pag-unawa kay Rodrigo ay hindi ko magawa. Kahit siguro nasa kabilang buhay na kami ay kamumuhian ko pa rin siya dahil sa ginawa niya sa kaibigan ko! “G-Galit pa rin po ba sa akin si Tita?” Matagal bago nakasagot si Mama. Sa huli ay narinig ko siyang bumuntonghininga. “Anak, Jane. Hindi siya galit sa ‘yo. Masyado lang nasaktan lang si Lilia sa sinapit ng kaniyang anak kaya gano’n ang naging reaksyon niya. Sa katunayan ay humingi siya ng tawad sa akin kalaunan.” “Naiintindihan ko naman po kung bakit gano’n ang reaksyon ni Tita. Kasalanan ko naman talaga kung bakit ‘yon nangyari sa kaniya.” “Anak. Biktima ka rin. Kung mayroon mang dapat sisihin dito ay si Rodrigo Navarro ‘yon. Halang ang kaluluwa niya. Demonyo,” may halong gigil na sabi ni Mama. Huminga ako nang malalim. “Ma. Makakaalis din ako rito. Makakawala rin ako sa kaniya nang hindi ko iisipin na mapapahamak kayo.” “Pwede naman tayong humingi ng tulong sa gobyerno. Gagawa ako ng paraan.” “Ma. Ayaw ko nang mangyari ulit ang nangyari sa mga kaibigan ko. Ang dami nang namatay at nasaktan dahil sa akin. Hindi na kakayanin pa ng konsensya ko kung pati kayo sasaktan niya.” “Kung alam ko lang na mangyayari ito sa ‘yo, anak. Hindi na sana kita riyan pinag-aral.” “Basta, ma. Wala akong ibang kahilingan kundi ang maging ligtas kayo palagi. Okay na ako kahit ako ang magdusa. Wala akong pakealam kahit na pahirapan niya pa ako nang paulit-ulit. Basta ligtas kayo.” Matagal ulit bago nakasagot si Mama. Ilang sandali pa ay narinig ko na lamang siyang suminghot-singhot kaya nangilid na rin ang mga luha ko. Gustong-gusto ko na silang makasama. Gusto ko nang makaalis dito pero wala akong magawa. “Mahal na mahal ko kayo, ma. K-Kung ano man ang mangyari ngayong araw ay asahan mong makababalik na ako sa inyo. Babalik ako sa inyo.” “A-Ano ang ibig mong sabihin, Jane?” Nakagat ko ang aking labi. Hindi ako dapat magsalita sa kaniya. Mas maigi nang wala siyang alam. “Ma–” Napatigil ako sa pagsasalita noong biglang may kumatok sa pinto ng kwarto ko. Agad iyong bumukas at may isang babae na may maayos na kasuotan ang pumasok sa loob. Para siyang receptionist sa hotel dahil naka-skirt siya at vest pa. Naglakad siya papalit sa akin at biglang nag-vow. “Miss Jane. Ako po si Maria. Ipinadala kami ni Gov para tulungan kang mag-ayos para sa party mamaya,” aniya. Nangunot ang noo ko. Pagkasabi niya no’n ay may ilang mga babae pang pumasok sa loob ng kwarto ko at parehas ang kasuotan kay Maria. May hila-hila rin silang clothe rack at kung ano-ano pang kagamitan. Halos mapuno ang gilid ng kwarto ko dahil sa mga dala nilang kagamitan. Halos mamilog ang mga mata ko noong makita ko ang alahas na inilapag nila sa kama ko. “Jane, anak? Ano ang nangyayari?” Muli akong napatingin sa cellphone ko noong marinig ko ang boses ni Mama. Napalunok ako at tumango kay Maria. “Ah, ma. Tatawag na lang po ako ulit bukas, ha? Mag-iingat kayo.” “Ayos ka lang ba? Sinasaktan ka ba niya ulit?” “Hindi ma. May mga bisita lang ako. Sige na po. May pupuntahan pa kasi kami mamaya. Mahal ko kayo, ma. Mag-iingat kayo.” “Sige, anak. Palagi kang mag-iingat. Mahal na mahal kita.” Napangiti ako. Gumaan ang pakiramdam ko dahil sa sinabi ni Mama. Pinatay ko ang tawag at hinarap si Maria.

 

 

 

Chapter 38: Part 2

“Ano ‘to? Bakit parang ang dami namang gamit?” Deretso akong tiningnan ni Maria. “Ihahanda po muna namin ang pagliliguan mo.” “Pagliliguan ko?” gulat na tanong ko. Matipid na ngumiti lang si Maria at muling nag-bow. Tapos pumunta na siya sa banyo kasunod ang ilang mga babae. Hindi ko maiwasang mamangha sa nangyayari. Sa ilang sandali ay pakiramdam ko bigla akong naging prensesa dahil sa mga nakikita ko. Busog na busog ang mga mata ko sa mamahaling alahas na nakikita ko sa higaan ko. Sa mga magagarang damit at sandalyas. Mayroon ding mga bag na halatang hindi mumurahin. “Handa na po ang iyong pagliliguan, MIss.” Napalingon ako sa likuran ko noong marinig ko si Maria. Tumango ako sa kaniya at naglakad ako papunta sa banyo. Napaawang ang bibig ko noong makita ko ang bathtub sa gitna ng banyo ko. Malaki rin kasi ang banyo ng silid ko kagaya ng silid ni Rodrigo. Ang kaibahan lang dito ay nasa gitna ang pabilog na bathtub. Punong-puno ng bula ang tubig na may ilang talulot ng bulaklak. Sa sahig mga lamesa ay may mga kandilang may mabagong amoy na nakasindi. Nakita ko ang mga kasama ni Maria na nakatayo palibot ng bathtub. Lumapit ako roon at tiningnan ang paliguan. “Ano’ng giangawa mo?” gulat na tanong ko noong mayroong lumapit sa akin at akmang huhubarin ang suot ko. Napayakap ako sa sarili ko at tiningnan nang masama ang babae. “Mariing ibinilin ni Gov na tulungan ka namin sa pag-aayos mo, Miss. Mula sa pagligo at pagbibihis mo,” ani Maria. Nilingon ko siya. “Kaya kong maligo mag-isa. Hindi ako maghuhubad sa harap niyo kahit mga babae rin kayo,” aniko. Tumungo si Maria. “Sorry po.” Bumuntonghininga ako. “S-Sige na po. Iwanan niyo na ako.” “Tawagin niyo ho kami kapag may kailangan kayo,” sabi ni Maria. Nakahinga ako nang maluwag noong makalabas na sila. Ang weird nilang lahat. Ano ba ang akala nila sa akin? Hindi marunong maligo mag-isa? Napailing na lang ako. Naghubad ako ng damit at lumoblob na sa tubig. Napangiti ako at biglang nakaramdam ng ginhawa noong mababad na ang katawan ko sa maligamgam na tubig. Ang sarap sa pakiramdam! Ilang sandali akong nagbabad doon bago ko naisipan nang bumaba. Pero hindi pa ako nakapagpupunas ng katawan ay biglang bumukas ulit ang pinto ng banyo at pumasok si Maria. “Ano ba?!” gulat na sabi ko at biglang napaupo dahil hindi ko pa nakukuha ang tuwalya ko. “Bakit bigla kang pumasok?!” “Sorry, Miss. Kailangan mo na kasing tumigil sa pagligo at nariyan na po si Miss Barbie,” ani Maria. Inabot niya sa akin ang isang bathrob na agad kong kinuha at isinuot. “Barbie? Make-up artist?” Tumango si Maria. “Opo,” aniya at pinunasan ang buhok ko. Hindi na lang ako umangal at sumunod sa kaniya. Iginiya na niya ako palabas ng banyo. “Jane! We meet again!” Napatingin ako sa tumawag sa akin. Lumapit sa akin si Barbie at nakipagbeso sa akin kahit na hindi ko naman siya sinabihan. Pinilit ko na lang ngumiti. “Halika na at ibinilin sa akin ni Gov na dapat ay bongga ka ngayong araw!” Tumango na lamang ako sa kaniya. Iginiya niya ako paupo sa isang upuan na umiikot. Hindi ko na nasundan pa ang sunot na mga nangyari. May mga nag-ayos sa buhok ko habang mini-make-up-an ako ni Barbie. Mayroon ding naglilinis ng mga kuko ko. Bawat paa’t kamay ko ay may tig-isang tagalinis. Ang weird! Hindi ko alam kung gaano katagal nila iyong ginawa sa akin. Hindi ko rin kasi nakikita ang sarili ko dahil wala pa rin akong salamin. Ilang mga gown muna ang isinukat ko bago ko mapili ang isang simpleng itim na long sleeve gown. Kanang kamay ko lang ang may manggas at ang kabila ay lantad ang balikat ko. Hapit iyon sa katawan ko at kitang-kita ang hulma ng baywang ko. Ang laylayan niyon ay may mahabang slit kaya kita ang hita ko. Sinuotan nila ako ng kwintas na puno ng diyamante palibot. Maging ang mga hikaw ko ay may malaking dyamante rin. Sinuotan din nila ang gintong bracelet. Ang buhok ko ay maayos na nakapuyod at halos mangintab na ang pagkaitim. Ang huli nilang sinuot sa akin ay ang itim na stilleto. “Perfect!” masayang sabi ni Barbie habang nakatingin sa akin. Hinila na niya ako sa may salamin na may taklob na tela. “Ready?” Tumango na lamang ako sa kaniya at huminga nang malalim. Ilang sandali pa ay tinanggal na ni Barbie ang tela at tuluyan kong nakita ang sarili ko. Halos mapanganga ako sa hitsura ko sa salamin. Napaka layo sa Jane na simple lang. “Ang ganda!” sabi ni Barbie. “Oo nga po,” ani Maria. Matipid akong ngumiti. Pinilit ko pa rin dahil nakita ko ang pagod nila habang inaayusan ako. “Salamat,” aniko. Napatitig ako sa kwintas ko. “Pwede ko bang isuot ang kwintas ko?” tanong ko. Nangunot ang noo ni Barbie. “Ano’ng kwintas?” Naglakad ako papunta sa drawer ko at kinuha ang kwintas ko. Ang susi sa hinahanap na ginto ni Rodrigo. “Ay, hindi bagay. Ayaw mo ba sa kwintas na suot mo? It’s perfect! Hindi lahat ng babae ay nakapagsusuot niya. At isa pa, tunay ‘yan.” Napatingin ako sa kwintas ko. Umiling ako. “Hindi. Susuotin ko ito,” aniko. Hindi na ako naghintay pa sa sasabihin nila at sinuot ang kwintas ko. Isiniksik ko iyon sa dyamanteng kwintas na suot ko para hindi gano’n kakita. Tinulungan naman ako nila Barbie para masuot ko. Hinding-hindi ko ito iiwan ngayong araw rito. “Mukhang importante ang kwintas mo na ‘yan, Miss?” tanong ni Maria. Napatingin ako sa kaniya. “Oo. Ito ang dahilan kung bakit naghihirap ako ngayon.” Nagkatinginan silang lahat dahil sa sinabi ko. At ang kwintas din na ito ang nag-iisang dahilan kaya nabubuhay ako ngayon. Biglang may kumatok sa kwarto ko. Bumukas iyon at pumasok si Nanay Lyn. “Tapos na ba kayo? Nariyan na ang sunod mo, Hija.”   “Tapos na po,” tugon ko. Tiningnan ko sila Barbie. “Maraming salamat sa tulong niyo sa akin ngayon. Hindi ko kayo makakalimutan.” Nag-bow sa akin sila Maria maliban kay Barbie. “Ikaw naman. Marami pa tayong pagsasamahan.” Tumango na lamang ako sa kaniya. Naglakad na ako palapit kay Nanay Lyn. Bigla ko siyang niyakap na ikinagulat niya. “Hija, bakit?” “Salamat, ‘Nay. Pasensya na kayo kung nasabihan ko kayo nang masama noon. Maraming salamat sa pag-aalaga niyo sa akin dito.” “Jane. Syempre. Pero patawarin mo rin ako dahil wala akong magawa.” Kumalas ako sa kaniya at matipid na nginitian. “Naiintindihan ko po kayo. Maraming salamat po. Sana ay makaalis na kayo rito, ‘Nay. Hindi kayo nararapat makasama sila.” Nangunot ang noo ni Nanay Lyn. “Bakit parang nagpapaalam ka, Jane?” Nginitian ko siya. Hindi pilit. Matamis na ngiti at iyon ang unang beses. “Opo. Bababa na ako dahil nariyan na ang sundo ko. Ayaw kong magalit si Rodrigo.” Ilang sandali pa akong tinitigan ni Nanay Lyn bago tumango. “Hay naku! Pinakakaba mo ako eh! Sige na. Bumaba ka na.” “Sandali, miss! Nalimutan mo ang pouch mo. Narito na ang cellphone mo at panyo,” habol ni Maria. “Salamat.” Lumabas na ako ng kwarto at bumaba ng hagdan. Nakita ko agad sa labas ang itim na limousine na naghihintay sa akin. Bukas na ang pinto niyon at may naghihintay sa isang lalake na nakahawak doon. Tumigil ako sandali at tiningnan ang mansyon ni Rodrigo. Unti-unti. Makakalayas din ako sa impyernong ito. Muli akong huminga nang malalim at sumakay na ng kotse. Nag-iwan ako ng mensahe kay Mama bago tahimik na naghintay hanggang sa makarating kami sa venue. Ito na. Narito na ako. Hinding-hindi ko hahayaan na pumalpak ako. At sisiguraduhin kong wala nang masasaktan pang mahal ko sa buhay.

 

 

 

Chapter 39

Halos malula ako noong makita ko ang magarang yate na nakaparada sa may daraungan. Mukha na nga iyong barko pero hindi naman malaki. Nakababa ang bukana niyon at may nakikita akong ilang mga pumapasok na taong nakasuot ng magarang mga damit. May mga nakita pa akong media at photographer sa bukana na kinukuhaan ang mga pumapasok. Malapit ng magdapit-hapon kaya unti-unti nang napapansin ang kumikinang na mga ilaw na nagmumula sa yate. “Jane!” Napatingin ako sa may gilid ko noong may tumawag sa akin. Si Rodrigo na malapad ang mga ngiti. Naglakad siya papalapit sa akin. Agad niyang ipinulupot ang mga kamay sa baywang ko at hinalikan ako sa labi. “You’re… Dashing, Jane,” aniya habang manghang-maha na nakatingin ako sa akin. Sa unang pagkakataon ay nag-init ang mga pisngi ko dahil sa puri niya sa akin. Ngayon ko lang din kasi nakita na walang pagnanasa kung tingnan ako ni Rodrigo. “S-Salamat,” mahinang tugon ko. “Come on? Gusto ka nang makilala ng mga kaalyado ko.” Tumango ako. Kumapit ako sa braso ni Rodrigo at naglakad na papasok ng yate. Agad na may humarap sa amin at kinuhaan kami ng picture. Para akong naging artista dahil nakasisilaw na mga ilaw. Narinig ko pa na mayroong nagbalita na papasok na raw kami sa loob ng venue. Hindi ko maiwasang kabahan dahil sa dami ng mga taong nakatingin sa amin. Hindi pa rin ako sanay pero pilit kong kinalma ang sarili. Dumaan kami sa gilid ng cabin dahil nasa likod pala kami banda. Noong makita ko na kung saan ang pagdadausan ay mas lalo akong namangha. Ngayon lang ako nakakita nang ganito kagandang sasakyang pandagat. Madalas ay sa mga palabas lang sa telebisyon ko ito napapanood. Sa gilid ng yate ay may nakapalibot na couch at may bar counter sa gilid. Nakikita ko roon ang dalawang bartender na gumagawa ng inumin ng mga bisita. Mayroon na roong mga bisita na naguusap-usap habang may hawak-hawak na wine glass. Agad na nagtayuan ang mga ito noong mapansin kami. Tumawa si Rodrigo. “Everyone! You can sit down.” Nagulat ako noong may lumapit sa amin at biglang hinawakan ang kamay ko. Hinalikan ng lalake ang likod ng palad ko at nginitian ako. Nakaramdam ako ng pagkailang kaya agad kong binawi ang kamay ko. Humigpit din kasi bigla ang hawak ni Rodrigo sa baywang ko kaya napangiwi ako nang kaunti. “You’re lucky, Gov. Your wife is gorgeous!” puri nito sa akin. “I’m Nick, by the way. Kaalyado ni Gov sa pulitika.” Tumikhim si Rodrigo. “I know. So, you can back off now, Nick,” ani Rodrigo na may himig ng pagbabanta. Tumawa si Nick. “Easy! I’m just being nice to your wife.” Humigpit ang kapit ko sa pouch ko at tumungo. Ayaw ko itong kausapin dahil baka sa akin na naman ibunton ni Rodrigo ang selos niya. Noong isang beses kasi na pumunta kami sa isang party ay muntik nang mapaaway si Rodrigo dahil may kumausap sa akin. “I’m just making it clear.” “Jane!” Muli akong nag-angat ng ulo. Nakita ko si sir Navarro na papalapit sa akin. May kasama siyang babae na may katandaan na rin pero maganda pa rin. Nakita kong umalis na si Nick sa harapan namin. “Sir.” “Ano ka ba? I told you to call me uncle, right? Asawa ka ng pamangkin ko.” Bigla akong nakaramdam ng hiya. “Sorry po. Hindi ako sanay.” “You know what? Come here, Jane.” Nagulat ako noong hinatak ako ng kasamang babae ni sir Navarro. “I am your auntie Cathy. I’m the wife of Clarixto,” nakangiting sabi niya. “Matagal na sana kitang gustong makilala kaso I am in LA. We have business there.” Napatitig ako sa kaniya. “Nice meeting you po.” “Naku! Ganda mo talaga. Okay, boys. Doon muna kami, ha? Ako na ang magpapakilala kay Jane, Rodrigo.” “Sige, Auntie. Please take care of my wife. She’s my life.” “Sus! I’ve never seen you romantic. It’s weird.” Tumawa si Clarixto. “Weird, right? Natuluyan na ata ‘tong pamangkin mo.” “Ano ka ba, Clarixto?” saway ni auntie Cathy. “Halika na, Jane. For sure maa-out of place ka lang sa dalawang ‘yan.” Matipid akong ngumiti at nagpahila na kay auntie Cathy. Naupo kami sa couch katabi ng ilang babaeng may magagara ding mga kasuotan. Sa aking hula ay mga asawa sila ng mga lalakeng kausap ngayon ni Rodrigo. Agad nila akong kinausap at nagpakilala kami sa isa’t isa. Ang ilan sa kanila ay pamilyar na ako pero may ibang hindi ko pa nakikilala. “Miss, lasing ka na po.”   Napatingin ako sa bar counter noong may narinig akong magsalita. Malapit kami sa bar counter kaya hindi ko maiwasang marinig ang pag-uusap nila, “I am okay, Jonash! Ano ka ba?” “Narito ka bilang representative ng daddy mo. H’wag ka namang magpakalasing.” “Shut up, Jonash! Baka nakakalilimutan mo kung sino ako? I am Francheska Mendoza! So,  pack off!” Napangiwi ako noong sumigaw na ang dalaga. Umiling ang binatang kasama nito at bigla na lamang binuhat ang dalaga. Agad na nagsisigaw ang dalaga at pilit na kumawala mula rito. Lumapit pa muna sila kay Rodrigo bago naglakad pababa ng yate. “Don’t mind her,” ani auntie Cathy. Napatingin ako sa kaniya. “It’s Francheska. Matteo’s spoiled only daughter.” “Matteo Mendoza?” Iwinagayway ni auntie ang kamay niya. “They are the biggest criminal in the Philippines.” Namilog ang mga mata ko. Kriminal? Eh bakit narito? Sumeryoso rin ang mukha ni auntie na para bang nananakot. Tapos bigla siyang tumawa at marahang hinampas ang hita ko. “It’s a joke! Ano ka ba? Kasosyo sila ng asawa mo sa ibang negosyo nila. So, it’s okay. Sadyang may reputasyon lang ang anak niya sa mga nakakikilala sa kanila.” Napatango-tango ako. Mukha ngang kakaiba ang dalagang iyon. Itinuon ko na lang ang pansin ko sa ibang bagay. Ilang sandali pa ay umandar na ang yate. Medyo dumami na ang mga kasama namin pero hindi naman puno ang buong sasakyan. May kaunting program na naganap at nagbigay ng speech si Rodrigo. Wala siyang ibang sinabi kundi pagpapasalamat sa pagsuporta sa kaniya at sa negosyong binubuo nila. Sa tingin niya talaga ay makatutulong ang resort na kanilang binubo. Eh isang kumunidad ang nawalan ng tahanan dahil sa ginawa nila. Hindi ko maiwasang mandiri sa kanilang lahat dahil parang natutuwa pa sila sa nangyari. Pero kinailangan kong ngumiti dahil tinawag niya pa ako at pinakilala sa mga tao. Pagkatapos ng speech ay nagkaroon ng kaunting salo-salo. May mga sumayaw na sa gitna ng slow dance at iyong iba ay nag-uusap pa rin. “Rodrigo, magbabanyo lang ako,” bulong ko kay Rodrigo. Tiningnan niya ako. “Gusto mo bang samahan na kita?”   Umiling ako. “Kaya ko na.” “Sige.” Tumayo na ako mula sa pagkakaupo ko at naglakad papunta sa cabin. Hindi rin nagtagal at nakita ko ang banyo pero hindi ako pumasok doon. Huminga ako nang malalim at hinanap ang kusina. Napangiti ako noong makita ko na walang tao sa kusina noong pumunta ako roon. Hindi rin naman kasi kailangang magluto pa dahil nakahanda na sa loob ang mga pagkain. Agad akong pumasok doon at binuksan ang mga gas. Napaubo pa ako dahil sa tindi ng amoy niyon. Pagkatapos ay naghanap ako ng lighter. Agad din naman akong nakakita sa mga drawer na naroon. Pagkatapos ay lumabas ako at nagpunta sa gilid ng yate pero bigla akong natigilan. “Miss. Ano’ng ginagawa mo rito?” Nanlaki ang mga mata ko noong may nakita akong lalakeng nakasuot ng itim na damit. Agad kong itinago ang lighter sa likuran ko at kabadong tiningnan siya. “A-Ahh. Wala po,” kabadong sabi ko. Naging malikot ang mga mata ko. Panay ang tingin ko sa kusina at sa lalakeng nakakita sa akin. Mabubulilyaso pa ata ang plano ko! Ngumisi ang lalake at tumingin sa kusina. “Amoy gas. Ano’ng balak mong gawin?” “Ha? W-Wala naman akong na aamoy.” Mahinang tumawa ang lalake. “H’wag kang mag-alala. Tiningnan ko lang kung magagawa mo nang maayos ang plano.” Nagulat ako noong naglabas siya ng lighter. “Sino ka?” tanong ko. Imbes na sumagot ang lalake ay naglabas ito ng baril. Agad akong binundol ng kaba at napaatras. “Ano ‘to?! Sino ka?!” “Sabi ni sir. Good job, daw. Ako na tatapos ng trabaho mo.” Napanganga ako. “Hindi kasama ‘to sa napag-usapan namin ni sir Navarro!” galit na sabi ko. Mga walang-hiya talaga sila! Napatingin ako sa gilid ko. Medyo malayo na kami sa daungan at napaka dilim na ng paligid. Tanging ang ilaw na lang sa yate ang nagpapaliwanag sa dagat. Muli kong tiningnan ang lalake. “Please! Aalis ako. Hindi na ako magpapakita sa mga Navarro. Hindi na niya kailangan pang gawin ‘to!” naluluhang pakiusap ko. Mga hayop sila! Parehas silang magtiyuhin! Umiling ang lalake. “Sorry, Miss. Trabaho lang.” Nanlaki ang mga mata ko. Parang biglang bumagal ang paligid ko. Bago pa niya ako matamaan ng baril ay nagpatihulog ako agad sa dagat. Bago ako tuluyang bumagsak sa tubig ay nakarinig ako ng malakas na pagsabog mula sa yate. Nakaramdam ako ng kirot sa balikat ko ngunit hindi ko na iyon na inda pa dahil nagdilim na ang paningin ko.

 

 

 

Chapter 40: Season 1 Ending

A few days ago Hindi mapakali si Jane habang naghihintay na makitang umalis ang nakaparadang kotse ni Rodrigo sa tapat ng mansyon. Panay ang lakad niya sa loob ng kaniyang silid. Ilang sandali pa ang kaniyang hinintay bago siya naglakad palabas ng kwarto upang tingnan kung nakaalis na ba ang asawa. Tumigil siya noong nasa tapat na siya ng silid nito. Bahagyang inilapat ni Jane ang kaniyang tainga sa pinto at pinakiramdaman ang asawa. Noong wala siyang narinig ay pumasok siya roon at hinanap ito. Wala na ang binata. Napangiti si Jane. Nagmamadali siyang lumabas ulit at bumaba sa hagdan. Hindi na nga niya nakita pa ang sasakyan ni Rodrigo kaya hinanap na niya si Clarixto, ang tiyuhin ni Rodrigo. Nakita niya ito sa study room ni Rodrigo. “Sir Navarro,” tawag ni Jane sa matanda. Napatigil naman si Clarixto sa pag-aayos ng gamit at tumingin kay Jane. “Oh, Jane. Do you need something?” Isinara ni Jane ang pinto ng kwarto at naglakad palapit sa matanda. “Ahm. Sir–” “Uncle.” Alanganing ngumiti si Jane kay Clarixto. “U-Uncle.” Tumihim siya. “Gusto po sanang marinig kung paano niyo ako matutulungan.” Nangunot ang noo ni Clarixto. Binitawan niya ang bag at tiningnan ang dalaga. “Matutulungan saan?” Napalunok si Jane. Wala na siyang pagpipilian pa. Kung kailangan niya ng tulong ni Clarixto ay tatanggapin niya ito para lang makatakas sa kaniyang asawa. Deretsong tiningnan ni Jane si Clarixto sa mga mata. “Tulungan niyo po akong makatakas kay Rodrigo.” Huminga nang malalim si Clarixto. “Are you sure?” Tumango si Jane. Determinado na siyang makaalis. “Opo. Hindi ko na kayang magtagal pa sa bahay na ito. Hindi ako dapat narito.” “Okay. What do I get in return?” Natigilan si Jane. Nakita niyang umarko ang labi ni Clarixto kaya bigla siyang kinabahan. Napaatras siya nang kaunti. “AAno po ang ibig mong sabihin?” Napansin naman ni Clarixto ang takot sa ekspresyon ng dalaga. Bigla siyang natawa noong maisip niya ang posibleng iniisip nito. “Kalma, hija. What I mean, kung tutulungan kitang makaalis dito. Maipapangako mo bang hindi ka na ulit makikita ng pamangkin ko?” Mabilis na tumango si Jane. “Opo! Ipinapangako ko!” Napangisi si Clarixto. “Good. Then let’s plan it.” Present time. “Yes. That’s a great idea,” nakangiting tugon ni Rodrigo. Panay ang tingin niya cabin kung saan pumasok si Jane. Ilang minuto na kasi ang nakalipas pero hindi pa rin ito umaalis. “If you will allow us for this new building, Gov. You won’t regret it,” puno ng kompyansang sabi ng kausap nitong negosyante. Uminom sa alak na hawak niya si Clarixto at tinitigan ang pamangkin. Halata na sa mukha nito na hindi ito mapakali. Tiningnan ni Clarixto ang isa niyang tauhan na nakatayo sa gilid ng yate at naghihintay ng kaniyang senyas. Tinanungan niya ito at agad naman itong naglakad papunta sa cabin. “Is there any problem, Rod?” tanong ni Clarixto. Tiningnan ni Rodrigo si Clarixto. “Nothing. But Jane is not coming.” “Ano ka ba? Nasa banyo lang asawa mo. It’s not like she can run from here,” biro ni Clarixto. Nagtawanan naman ang mga kaharap nilang lalake. “Mukhang mahal na mahal ni Gov ang asawa niya.” “Hindi ko siya masisisi. Kung ako rin naman may gano’n kagandang asawa. Talagang mababaliw ako sa kaniya,” pabirong sabi rin ni Nick. Nangunot ang noo ni Rodrigo. “What do you mean?” seryosong tanong niya. Hindi niya gusto ang tabas ng dila ng binatang ito. “Well, you know it.” Next Page Tiningnan nang masama ni Rodrigo si Nick. Naikuyom na lamang niya ang kaniyang mga kamao at kinalma ang sarili. Hindi siya pwedeng magwala sa sarili niyang party. “I think I should check her.” “Rodrigo. She’s just in the comfort room. Alam mo naman ang mga babae,” pigil ni Clarixto sa pamangkin. Hinawakan niya pa ang braso nito. “Baka kung ano na ang nangyari sa kaniya.” “Ano ka ba? Palabas na ‘yon.” Umiling si Rodrigo. Tinanggal niya ang kamay ng tiyuhin at naglakad na papunta sa cabin. Nakasalubong pa niya ang auntie niya na papunta sa uncle niya. Ngunit hindi pa man siya nakakalapit sa cabin ay bigla na lamang may sumabog na malakas mula roon. Sa sobrang bilis ng pangyayari ay hindi na nalaman ni Rodrigo. Natumba siya at biglang nawalan ng malay.   Nagising si Rodrigo na masakit ang buong katawan. Agad siyang napaupo habang naghahabol ng hininga. Nakita niyang nasa daungan na siya at nakahiga sa may strecher. Nakita niya ang mga bisita niyang dumadaing sa sakit at nakahiga rin. Nagkalat ang mga media at mga ambulansya. Mayroong mga life boat at jetski sa dagat na may mga sakay na rescuer. “Rodrigo! You’re awake!” nag-aalalang sabi ni Clarixto. Tiningnan siya ni Rodrigo. “Where’s my wife?” tanong ni Rodrigo. Nagpalinga-linga siya sa paligid pero hindi niya makita si Jane. Bumaba na siya sa hinihigaan niya. “Where are you going?” “My wife! Where is Jane?!” sigaw na ni Rodrigo. Bigla kasi siyang nakaramdam ng kaba dahil hindi niya makita ang asawa. “Rod–” “Uncle? Where is she?” “I’m sorry. Isa siya sa mga pinaghahanap pa ngayon. Hindi pa rin siya nakikita.” “What?!” gulat na tanong ni Rodrigo at umiling-iling. “Where’s their captain? Call him!” “Rod. Mahiga ka mun–” “I said call him! I want to see my wife now! Hanapin niyo si Jane!” Napabuntonghininga si Clarixto at tumango. “Okay. I will talk to them. Magpahinga ka muna. Dadalhin ka na rin sa ospital.” “No! Hindi ako aalis dito. Kailangan kong makita si Jane.” Sa unang pagkakataon ay nakaramdam nang matinding takot si Rodrigo. Hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman niyang takot at pag-aalala. Natataranta siya dahil hindi niya makita ang asawa. Hindi niya ata kakayanin kung hindi niya ito makita. Ngunit lumipas ang isang gabi ay hindi pa rin nakita ang katawan ni Jane. “What? Hindi pa rin siya nakikita?” tanong ni Rodrigo sa pinuno ng mga rescuer. “Are you doing your job? Walang titigl hanggat hindi nakikita ang asawa ko!” “Rod. Please relax,” naluluhang sabi ni Cathy. “No, Auntie,” ani Rod. Nanlilisik ang mga mata na tiningnan niya ang lalakeng kausap. “Find her. Wala akong pakealam kung hindi na kayo umalis sa dagat na ‘yan. I will pay you millions just find my wife, alive! Or else I will kill you all!” banta ni Rodrigo. Alanganing tumango naman ang rescuer. “Masusunod, Gov.” “Rod.” Hinagod ni Cathy ang likod ng pamangkin. Hindi niya maiwasang mahabang sa sitwasyon nito. Mula pa kagabi ay hindi ito umaalis sa daungan at naghihintay kay Jane. “We will see her. Don’t worry.” Umiling-iling si Rod. “I-I need to see her, Auntie. I-I don’t know… Hindi ko kaya,” naluluhang sabi ni Rodrigo. Naupo siya sa kama at sinapo ang mukha. Naramdaman niyang nag-init ang kaniyang mga mata. “Don’t worry.” Huminga nang malalim si Rodrigo at tumango. Where are you, Jane? Please come back. Lumipas ang isang araw. Hanggang sa inabot na ng isang linggo. Hindi pa rin nawalan ng pag-asa si Rodrigo. Ngunit kahit na ano ang gawin niya. Kahit siya na mismo ang nagpunta at hinanap ang asawa ay wala. Bigo siyang makita kahit ang bangkay manlang ng kaniyang asawa. Umiiyak na umiiling si Rodrigo habang nakatingin sa dagat. “T-This is not true. You are lying!” “Sorry, Gov. Magdadalawang linggo na po tayong naghahanap kay Ma’am pero wala pa rin. Kahit sa mga karatig na isla ay tiningnan na namin pero wala pa rin ho. Walang napabalitang may nakita sila kahit bangka–” Biglang kinuwelyuhan ni Rodrigo ang rescuer. Agad na humawak sa kaniyang braso si Clarixto. “Are you saying she’s dead?!” “Rodrigo, relax!” “No! Hindi siya patay! Hindi patay si Jane! Find her!” galit na galit na sigaw ni Rodrigo at marahas na binitawan ang lalake. Natumba ito at agad na naghabol ng paghinga. “Rodrigo. You need to listen to them. Kailangan mo nang tanggapin.” “No!” Humagulhol si Rodrigo. Sinapo niya ang kaniyang dibdib dahil hindi niya makayanan ang kirot na kaniyang nararamdaman. Alam naman niya ang ibig iparating ng lahat. Wala na si Jane. Pero hindi niya ito tatanggapin hanggat hindi niya nakikita ang bangkay nito. You’re not dead, Jane. You will come back to me!