WALANG KATULAD

PROLOGUE

“DAMN it!” Napamura si Mister Sandoval. “Shit!” “Well, Kumpare, I guess the day’s not yours,” tila nanunuyang sabi ni Mister Ramirez. Para siyang nauupos. Sunud‑sunod ang naging attempts niya—ang katumbas, sunud‑sunod na pagkatalo. Ngayo’y lalo pang nadagdagan ang kanyang problema. Sa kompanya niyang unti‑ unting bumabagsak, dahilan upang ilitin ng   bangko ang bahay nila. Kung hindi siya pinautang ng kumpare niya ay hindi niya iyon matutubos. Ngayon ito. Nadagdagan pa siya ng utang sa kumpare niya. Saan na ang kahahantungan niya sa susunod? Sa kulungan? Humugot siya ng malalim na paghinga, naalala ang asawa. Mula nang mamatay ito, tila nawalan na ng direksyon ang buhay niya.   “Don’t worry, hindi pa naman kita sisingilin. Kaya huwag kang magluksa. I’ll let you pay kung kailan mo kayang makabayad. Kahit paunti‑unti.” “What if?” Hindi na niya itinuloy ang sasabihin. Nanlulumo na siya. Pinagsisisihan niyang sumama siya sa lugar na itong alam niyang ang pagkapanalo ay suntok sa buwan. “We’ll see. As of now, isipin mo muna kung papaano makaka‑recover ang kompanya mo. I know you can pay me back.”   “Sana nga,” malungkot niyang bulong. “Don’t say ‘sana.’ It should be ‘talaga.’ Believe in yourself. Just be sure that you could give me the money kung kakailanganin.” “I hope so, Kumpare.. I really hope so.” At isang malalim na paghinga ang binitawan niya. He swore never to gamble again.  

 

CHAPTER ONE

TEN YEARS later. “What? Ano’ng ibig mong sabihing ayaw nilang pumayag? Is that a threat?” Tila nag‑aapoy sa galit si Mister Sandoval. “At sino naman ang nagpasimuno niyang strike‑strike na iyan, ha? Anong klase kang tao? Masyado ka naman kasing nagpapadala sa kanila. Look, puwede bang   ayusin mo ang gulong iyan or else!” Saka niya ibinagsak ang awditibo. Wala na ang kanyang kausap ngunit parang nagliliyab pa rin siya sa galit—o sa takot na baka tuluyang bumagsak ang kompanya niya? The hell. . Hindi pa rin siya makahinga nang maluwag. “Sir. .” Si Ms. Gabriel ang tumawag sa kanya habang nakasilip ito sa awang ng pinto. “There’s   somebody here who wants to talk to you, he said. .” “Tell him to go to he—Tell him to come back some other time,” naiirita niyang sabi sa sekretarya. “Sir, he insist on talking to you. Importante raw po.” “Kung naghahanap or mag‑a‑apply siya ng trabaho, tell him we are going out of business. Wala nang puwesto sa kanya.”   “But, Sir. .” “Ms. Gabriel, I’m paying you to obey my orders at hindi para kulitin ako.” Akmang magsasalita pa sana ito nang biglang bumukas ang pinto. “Sorry to interrupt your conversation,” paumanhin ng lalaking bumungad. Ayon sa nakikita ni Mister Sandoval ay hindi ito isang basta‑basta panauhin lamang. “You may go   now, Ms. Gabriel. I’ll handle this,” taboy niya sa sekretarya. “Have a seat,” alok niya sa lalaki. “Your secretary is undeniably beautiful, Sir,” puri nito makaraang makalabas ito. Hindi niya alam kung ano ang gusto nitong tumbukin sa sinabi. “So what can I do for you? Siguro naman ay hindi ka nagpunta rito para lang purihin ang sekretarya ko. Wala akong panahon sa mga walang‑kakuwenta‑kuwentang usapan.”   “No need to worry, Sir. Sinisiguro kong importante ang pag‑uusapan natin.” “Then go ahead,” naiiritang sabi niya. “Let me first introduce myself. I’m Ryder. .” Inilahad nito ang isang kamay. “Ryder Ramirez.” “Ramirez.. ” wala sa sarili niyang sambit at nakipagkamay sa lalaki. Alam na niya kung sino ito. “So, how’s your father?” Napatikhim ito at bumagsak ang anyo. “My father. . died a couple of years ago.”   “Oh, I’m sorry. Wala na akong naging balita sa kanya simula noong umalis siya. Anyway, do you know that your father and I were the best of friends many years ago?” “I am aware of that, Sir.” “So, what sent you here?” “Actually, Sir, before my father died he already told me everything about you. He told me about—”   “Kaya ka pumunta rito ay para singilin ang pagkakautang ko sa ama mo. Iyon ba ang inihabilin niya sa iyo?” “No, Sir. Hindi niya po ako inutusan. He was a noble man, really. Noong una, akala ko pong iyon ang ipagagawa niya sa akin but I was wrong.” Sa sinabi nitong iyon ay naibsan ang tensyong nakabakas sa kanyang mukha.   “Sinabi niyang tulungan ko raw po kayo kung magkakaproblema. At sa tingin ko ay tamang‑ tama ang timing ko.” “How?” “Does it matter, Sir? Alam ko pong kailangan ninyo ng tulong ko ngayon. Pero, Sir, this time, ang kabayaran ay may taning na.” “What do you mean?” “Nabanggit sa akin ng papa na ang tingin ninyo maging sa tulong mula sa isang kaibigan ay   charity, and you hate charity, kaya nga ipinilit ninyong bayaran pa rin ang halagang ibinigay ng papa kahit ang sabi niya’y huwag na. And since you want it that way—” Tumikhim muna ito bago itinuloy ang sinasabi. “I’m giving you two years to pay the amount I’ll be lending you, excluding the amount you owe my father. Sabi niya’y huwag ko nang singilin iyon. I’ll lend you the amount you need. Kahit sobra pa. Susundin ko   ang utos ng papa pero sa akin ang pera at gagawin ko ang dapat. Think about it, Sir.” Matagal siyang nag‑isip bago nakasagot.  “BUT YOU were able to pay only half of your debt, Sir,” tila nababagot na sabi ni Ryder. Makalipas ang dalawang taon ay bumalik siya sa opisina ni Mister Sandoval.   “Hijo, please. Don’t take my company away from my family. Ito lang ang tangi kong maipamamana sa anak ko.” “But, Sir, a deal is a deal. We’re talking business here.” “Alam ko. Pero unawain mo sana.” Nag‑isip nang matagal ang binata. Kabadung‑ kabado ang kanyang kausap sa paghihintay ng kanyang tugon. Nakasalalay sa kamay niya ang magiging kinabukasan ng kompanya nito.   “According to the information I received, mayroon pang isang negosyo ang asawa ninyo noon na ngayon ay pinalalakad na ng isa sa mga anak ninyo. Am I right, Sir?” “Y‑yes. .” nauutal nitong sagot. “No! Kung binabalak mong kunin iyon instead of this company, I—” “No, of course not. Napag‑isip‑isip ko pong yaman din lamang na ayaw ninyong ipambayad ang kompanyang ito, at obligado akong tulungan   kayo, hindi ko alam kung papayag kayo sa solusyon ko pero. . I think you should.” “Tell me.” “I’ll marry your daughter na binabalak ninyong pamanahan ng kompanyang ito. At least, you’ll be able to maintain ownership of this company at hindi ko pa nalabag ang huling hiling ng papa.” Tila naguluhan lalo si Mister Sandoval. Natawa ito sa kanyang ideya. “I can’t believe that you’ll   sacrifice yourself. Magpapakasal ka sa isang babaing hindi mo man lamang kilala o nakita?” “I thought you’d say that. I’ve seen your daughters. Dalawa lang sila, ‘di po ba? At kambal pa. I can say that those daughters of yours are indeed lovely.” “Saan— Well it doesn’t matter. But I hope na maintindihan nilang para sa kanila naman ito. You know you really impress me. Hindi ko alam kung papaano ka nakakakuha ng mga   impormasyong iyan. Money can really do miracles, huh?” biro nito sa kanya. Natawa lamang siya. “Maniniwala ba kayo kung sasabihin kong may crystal ball ako and I can see any thing I want to see and know everything I want to know?” Napatawa ang matanda sa simpleng sense of humor niya. “Okay then, it’s settled. Since ikaw na rin ang may ideya nito. At sa tingin ko naman ay wala kang magiging problema sa anak ko.”   “WHAT? PAPA how could you do this?” naiiyak na sabi ni Therese sa ama. Bigla na lamang humulagpos ang luha niya. “Please uderstand, hija. I have no choice. Besides, I can see that he is a good man. He’ll make a good husband to you, even be the best!” paliwanag ni Mister Sandoval. “How can you say that? Ano’ng alam n’yo sa ikaliligaya ko?”   “I’m your father.” “Not simply because you’re my father you already know everything. ‘Pa, be reasonable.” “I am! I just did what I have to do. And I know that it’s the best for you.” Nais niyang magwala at pagbabasagin ang mga vases na naka‑display roon ngunit ipinapaalala ng mga iyon ang nasira niyang ina at hindi niya magawang sirain ang mga natitirang alaala.   “Kung nandito lang ngayon si Mama, hindi rin siya papayag sa gusto ninyong mangyari.” “Stop it!” singhal nito sa kanya. “Pakakasalan mo si Ryder whether you like it or not.” “Bakit ako? Bakit hindi si Sandra? ‘Pa, I already have a boyfriend.” “Ano’ng malay mo kung iyong si Jeffrey na nga ang talagang makakatuluyan mo? No one knows. Who knows kung in the future ay magkahiwalay rin kayong dalawa?”   “Iyon ay dahil sa ‘yo, Papa!” “Therese Alezandra!” “I won’t let you do this, Papa. I won’t! I promise you I won’t!” At binirahan na niya ng alis, padabog na pumasok sa silid niya at halos pabalibag na isinara ang pinto.  NAPASALAMPAK sa sofa ang hinahapong si Mister Sandoval. Ayaw niyang saktan ang anak. Sinasabi na nga ba niya na magkakaganoon.   “Bakit hindi si Sandra?” Paulit‑ulit na umaalingawngaw sa isipan niya ang sinabing iyon ng anak. Hindi maaari si Sandra—bagaman magkasingganda ang mga ito dahil kambal ang mga ito. Isa pa ay may pagkasalalaki kung kumi‑ los ang dalaga. Hindi naman masabing tomboy dahil hindi naman iyon ganoon. Minsan nga ay naiisip niyang balatkayo lamang iyon ng anak bilang pananggalang sa kung anumang   kinatatakutan nito. Hindi niya maaaring ipakasal iyon kay Ryder, masyado nang malaking sakripisyo iyon para sa binata. “O, ‘Pa, ano’ng nangyari sa inyo? Depressed na depressed kayo,” puna ni Sandra na kadarating lang mula sa flower shop, isa sa mga negosyo nilang mag‑aama, na bagaman fully staffed din naman ay dinadalaw‑dalaw niya paminsan‑ minsan. “Kayo kasi, masyado n’yong isinusubsob ang ulo sa trabaho.”   “Ang kakambal mo kasi,” nakangiting tugon niya. “Si Therese? O, ano na naman ang ginawa sa inyo ng mahal kong kapatid?” “Nasa kuwarto niya. Siya na lang ang tanungin mo at sigurado akong magkakasundo kayo.” Tinapik niya sa balikat ang anak. “Sige.” Humalik ito sa pisngi niya bago umalis.   DAHAN‑DAHANG binuksan ni Sandra ang pinto at sinilip ang kapatid. Nakahiga ito, nakatalukbong ng kumot at nakasubsob ang mukha sa unan. Pakiwari niya ay umiiyak ito. Akmang papasok na siya nang singhalan siya nito. “Leave me alone!” Nasa tinig nito ang paghikbi. Ngunit para siyang makulit na bata at kahit na itinataboy ay sige at dali‑daling pumasok.   “I said leave me alone!” At binato siya nito ng yakap‑yakap na stuffed toy. “Pati ba sa akin ay galit ka?” malambing niyang tanong upang amuin ito. Umupo siya sa gilid ng kama nito. “I hate him! I really really hate him!” umiiyak na sabi nito, ayaw pa ring humarap sa kanya. “Sis, look at me please.”   Dahan‑dahan itong humarap sa kanya at saka nakiupo na rin. Humihikbi pa rin ito. “Bakit siya gano’n? He’s so unfair!” “Teka nga muna. Ano ba kasi ang nangyari? Kanina pa ako naguguluhan sa inyo. Bakit ba?” “Sis, ano’ng gagawin mo kung bigla kang pilitin ni Papa na magpakasal sa isang lalaking hindi mo kilala?” “Ayoko nga!”   “Kita mo na! E, di lalo na akong may Jeffrey na.” “Hindi ka naman siguro ise‑set up ni Papa kung hindi naman mabuting lalaki ang ipapakasal niya sa ‘yo.” “You’re saying that dahil hindi ikaw ang nasa situwasyon ko, Sandra. And besides, ano’ng malay ko kung ano’ng itsura n’on? Paano kung pangit? Ayoko! Ayoko! Ayoko!” Sunud‑sunod na iling ang ginawa nito. “Isipin ko lang na matapos   kong sumumpa ng ‘I do,’ ‘tapos, ‘you may kiss the bride’ na. . sa isang total stranger!” “E, paano kung guwapo?” Saglit itong natigilan. “Ayoko pa rin. Mahal ko si Jeffrey. Ano’ng malay ko kung mamahalin ako ng Ryder na iyon ng tulad ni Jeffrey?” “Sa ganda mong ‘yan, ewan ko lang kung hindi ka sambahin.” “Kahit na. Ewan ko nga kung ano’ng pumasok sa isip n’on at bigla na lang at basta‑basta na lang   nagprisintang pakasalan ako. Hula ko talagang ganoon siya kasama.” “Kasama ng ugali o kasama ng mukha?” “Pareho!” Napatawa siya sa mga pinagsasabi ng kapatid. Siguro, kung ganoon din ang nangyari sa kanya ay magpatiwakal siya. At malamang ay mas grabe pa ang gawin niya. “Sands, help me. Ayokong matali sa lalaking hindi ko mahal.”   “Ano’ng gusto mong gawin ko?” Awang‑awa siya sa kapatid. “Okay, titingnan ko kung makikinig sa akin ang papa.” Nayapos siya nito. “Thank you, thank you, thank you. The best ka talaga, Sands.” Hindi niya malaman kung paano ito matutulungan. But she will do everything, any thing to help her sister.  

 

CHAPTER TWO

HINDI pumayag ang kanilang ama kahit ano pang pangungulit ang gawin ni Sandra. At dahil na rin sa sobrang kakulitan ay nalaman niya ang puno’t dulo ng lahat. At wala na siyang nagawa kundi ang sumang‑ayon sa plano. “But are you sure, ‘Pa, na sigurado siya sa sinabi niya?” paniniyak niya. “Perhaps.”   “Ha?! What do you mean ‘perhaps’? E, kung ngayon pa ngang hindi pa sila naikakasal ay nine‑ neglect na niya ang kapatid ko, paano pa kung kasal na sila?” “Anak, kahit ano pa ang gawin mo ay wala ka nang magagawa. Kahit na mabago mo pa ang isip ko ay hindi mo na magagawang baguhin ang kay Ryder, dahil siya mismo ang may balak n’on,” kalmadung‑kalmadong sabi ng ama. “And besides, he’s not neglecting your sister. Natapos   na niya ang lahat ng dapat na ayusin sa kasal nila. Iyong araw na iyon na lamang ang hinihintay.” “Two days na lang, ‘Pa, ni anino niya ay hindi ko man lang nakikita, pati na rin ni Therese. Siguro, ganoon talaga kapangit ‘yong Ryder na iyon.” Napahalakhak ang ama sa kanyang tinuran. “You’ll see, daughter, you’ll see.” Iiling‑iling na iniwan niya ito. Pupuntahan niya ang kapatid. Alam niyang drum‑drum na naman   ang iniluluha nito sa silid nito. Tumpak ang kanyang hula nang makita niyang nagsesentimiyento na naman ito. “Sandra.. ” malungkot na tawag nito sa kanya. “O, umiiyak ka na naman? It’s not yet the end of the world.” “For you. Pero sa akin, gumuho na ang buong mundo ko. Oh, Sands, please help me.” “I already did my best.” “Sands, nakausap ko si Jeffrey.”   Hindi na niya ikinagulat ang sinabi nito. Alam niyang hindi pa rin nagbe‑break ang mga ito sa kabila ng lahat. “Sis, don’t you think it’s about time na mag‑ break na kayo ni Jeffrey? Paano na lamang kung malaman ng mapapangasawa mo?” “What does he care? Kasalanan niya!” Isinubsob nito ang mukha sa mga palad at humagulhol ng iyak. “Sis, tulungan mo ako.”   “Paano? Hindi ko makumbinsi ang papa na itigil na ang kalokohang ito.” “Sands, ikaw na lang muna ang pumalit sa akin.” “What?!” “Please. Tulungan mo ako. Ayoko sa kanya. Ikaw, wala ka namang commitment, pero ako. .” “Kahit na.”   “Sands, please,” pagmamakaawa nito. “Hindi naman alam ng lalaking iyon ang hitsura ko. He will never know the difference.” Sabagay ay may punto ang kanyang kapatid. Ngunit siya naman ang mapapahamak. “You mean ako ang magiging asawa niya?” “Sa araw ng kasal magpapanggap kang ako.” “Then?” “Then you’ll live with him and see kung magugustuhan mo siya. Kung ganoon, ‘di na ako   makikipagpalit sa ‘yo. Pero kung ‘di mo naman gusto, iiwan ko si Jeffrey and I’ll take over.” Mahirap gawin iyon. “Please.. please, please, please.” “No!” matigas niyang tanggi. “I’ll help you any way I can but not like that!” “Oh, please, Sands. I love Jeffrey and he loves me. He’s even willing to take me away and willing to go, too, kung hindi ko lang inaalala ang papa. .”   “Inaalala mo ang papa kaya ako ang ipinapain mo? That’s selfishness, Therese!” “Hindi naman kita ipinapain, eh. All I’m asking is for you to help me.” “Naiintindihan mo ba kung anong uri ng tulong ang hinihingi mo? Sisirain mo ang buhay ko!” Punung‑puno ng kapaitan ang huling pangungusap niya. “Paanong masisira ang buhay mo, Sands, kung mahal ka niya?”   Nanlaki ang mata niya, at tumawa nang bahaw. “Alam nating lahat that it will be a loveless marriage, Therese. Nag‑alok ng kasal ang lalaking iyon upang maningil ng isang utang.” “But what if?” turan ng kapatid. “He may but I don’t. Wala akong gusto sa kanya. And please stop passing the responsibility to me!” singhal niya. “The two of you could fall in love eventually in the process. Give it a chance—”   “Why don’t you give it a chance, Therese?” “Mahirap bang intindihing mahal ko si Jeffrey?” “At mahirap din bang intindihing ayoko ng gusto mong mangyari? I don’t want that marriage, Therese. I don’t need it. Stop pushing me into it because I won’t yield!” “Sands. .” “Stop it, Therese! Pagsisisihan lang ng lalaking iyon kung makasal siya sa akin dahil nunca ko   siyang mamahalin.” Nagpipigil na siya ng galit. Hindi na niya hinintay na sumagot ang kapatid; agad na siyang lumabas ng silid nito.Humihingal siya sa sobrang galit. Hindi talaga niya mapaniwalaang naisip iyon ni Therese. Buong araw niyang hindi kinausap ang kapatid. Kahit kinabukasan ay hindi man lamang niya ito tinapunan ng tingin. Pinuna iyon ng papa nila—nagkibit lamang siya ng balikat samantalang nagtungo lamang ng ulo si Therese.   Dati‑rati’y sabay silang umaalis patungo sa kanya‑kanyang trabaho. Siya sa flower shop at si Therese ay sa studio para sa pictorials para sa isang sikat na pambabaing magazine. Hindi miminsang sumagi sa isip niyang maaaring tumakas ang kapatid ngunit pilit niyang iwinawaksi ang kaisipang iyon. She was very glad nang umuwi nang maaga si Therese; nadatnan niya ito sa bahay.   KINABUKASAN na mismo ang kasal. Bagama’t hindi umiimik ay gumayak ito. Unti‑unti nang nagdatingan ang mga caterers at nagsimulang ayusin ang hardin nila. Sa kagustuhan na rin ng ama nila ay sa bahay nila gaganapin ang reception na pinagbigyan naman ni Ryder. Simple lamang ang kasalang magaganap na dadaluhan ng mga piling panauhin. Napakaganda ni Therese sa suot nitong gown. Siya naman ay tatayong maid of honor. Kung   titingnan niya ang kapatid ay wala kahit anong emosyon ang mukha nito. Kahit kalungkutan ay wala; marahil ay nasimulan na nitong tanggapin ang nakatakdang kapalaran. Hangad niya na maging masaya ito sa piling ng magiging asawa. Sa loob niya’y nakadama siya ng habag para dito. Naipit ito sa situwasyong hindi inaasahan. “Well don’t look at me as if it’s the end of the world!” sabi nito sa pagkakatitig niya rito. She smiled at her.   Tumugon siya ng ngiti. “You look great, sis.” “I always do, don’t I?” birong pagyayabang nito. Natawa lamang siya. Kahit saang anggulo talaga niya tingnan ay hindi niya ito kakikitaan ng kalungkutan. She couldn’t just imagine how Jeffrey must have taken it. “I know.” At nagyakap sila. Gusto pa sana niyang mag‑usisa rito ngunit minabuti niyang huwag na lamang at baka sa halip na maging   maayos ang pakiramdam nito ay makadagdag lang sa problema. Habang‑daan ay hindi niya maalis ang curiosity kung ano ang hitsura ng mapapangasawa nito. Pagkababa niya ng sasakyan ay naroon na ang ibang sasaksi sa kasalang magaganap.  “RYDER, hijo!” bati ni Mister Sandoval, na naunang bumaba ng sasakyan, sa binatang naroon sa harap   ng simbahan na naputol ang pakikipag‑usap sa isa sa mga naroong panauhin. “Mister Sandoval. .” “Masanay ka nang tawagin akong ‘papa,’ hijo.” “Okay, ‘Pa,” nakangiting sagot nito. Nang mapansin siya nito ay bahagya lamang siyang tinapunan ng tingin at ngumiti sa kanya. Gusto niyang malusaw sa ngiting iyon. It was a half smile dahil ang isang sulok lamang ng labi nito ang kumurba. Agad din nitong binawi ang tingin   nito na nabaling sa paparating na sasakyan. “My bride’s here,” anito. Tila may sumuntok sa dibdib niya sa pagkakabawing iyon ng binata. Ano pa’t tila naglimayon ang isip niya at tila robot na lamang siyang sumusunod sa mga nangyayari. She walked down the aisle yet wala roon ang isip niya—at wala sa sariling tumingin sa groom who was also staring at her. His eyes seemed to bore through her whole body.   Mali ba ang desisyon niyang hindi tulungan ang kapatid? Parang nakadama siya ng panghihinayang. Kinagalitan niya ang sarili sa pag‑iisip ng gayon. Purely physical attraction, sabi niya sa sarili. The man was obviously handsome and tall, macho in a way na hindi naman pang‑ wrestler ang built. Kahit sa malayo ay tiyak na agad na makaaagaw ito ng atensyon. Mataman niyang sinusubaybayan ang buong seremonya. She couldn’t help but imagine that she   was the one being married. Tila nakikita niya ang sariling ikinakasal sa pagkakatingin niyang iyon sa kapatid. She held her breath when the ceremonies were about to end. And she felt so relieved when she saw how Ryder kissed her sister. It was just a split‑second kiss. Ano ba ang ine‑expect niya sa isang wedding kiss? French kiss? Ewan niya pero sa tingin niya sa lalaking ito ay isang expert kisser. Weird, pero   para siyang sinasakal nang maisip niya ang kapatid at si Ryder sa isang carnal kiss.  SA RECEPTION ay nagsaya ang lahat para sa mga bagong‑kasal. Hindi niya magawang makihalo sa saya ng mga bisita. Isang tao ang nakapukaw ng interes niya sa mga naroon. Si Jeffrey. Bakit ito naroon? Manggugulo ba ito? Napansin niya ang uneasiness nito. Then she saw   the lovers eyes meet. At sumunod ay nakita niyang may ibinulong si Therese kay Ryder na sa tingin niya ay nagpaalam dito at nagdumaling lumakad patungo sa loob ng bahay. Nang balingan niya ng tingin si Jeffrey ay itinaas nito ang wineglass na hawak to a toast, then slyly smiled at her before finishing it to the last drop. Tumayo ito at alam na niya kung saan ito tutungo.   Hindi na niya nagawang tugunin ang pagngiti nitong iyon. On instinct ay dali‑dali siyang tumindig at nagtungo sa loob ng bahay. Hinanap niya sa kabahayan si Therese. Naghinala na siya sa gagawin niyon. At napatunayan niya ang hinala nang mapagbuksan niya si Therese sa kuwarto nitong nag‑eempake ng mga damit. “Therese!” sigaw niya. “Ano’ng ibig sabihin nito?” sita niya ritong bahagya lamang na natigilan sa biglang pagdating niya.   “I’m sorry, Sands. I’m leaving,” tipid na sagot nito. “Kaya ba narito si Jeffrey? Kakakasal mo pa lang. .” “I’m leaving him to you,” putol nito sa sasabihin niya. “What?!” bulalas niya; hindi na niya nasundan iyon dahil bigla, may nagtakip ng panyo sa kanyang ilong mula sa likuran.   “I’m sorry, Sands. .” Iyon ang huli niyang narinig bago siya nawalan ng ulirat. IBANG silid ang nabanaagan niya nang iminulat niya ang mga mata. Agad siyang napabalikwas ng bangon upang tiyakin ang hinala. Malakas siyang napasinghap nang bumaba ang kumot at doon lamang niya napagtantong wala siya ni isa mang kasuotan. Lalo pa siyang nahintakutan nang mabalingan niya ang nahihimbing na si Ryder. Nakatalikod ito sa   kanya, his upper body bare at hindi na niya gustong malaman kung pati pang‑ibaba ay wala ito. “Oh, my God!” mahina niyang sabi. “This can’t be!” Hindi niya maubos na maisip na may nangyari sa kanila ng lalaki. “No!” bulalas niya nang makita ang wedding gown na suot ni Therese na nakalatag sa sofa.   Hindi niya alam kung ano ang nangyari. Paano siya nito nakuha nang hindi niya napansin o nagising man lang? Ngunit tila may naalala siyang nangyari kagabi. Akala niya ay panaginip lang. “Mahal kita, Ryder. . I love you. . I love you. .” Iyon ang mga naaalala niyang pinagsasasabi niya kagabi sa akala niyang panaginip. Hindi niya akalaing totoo na pala ang mga nangyaring halik ni Ryder. Totoo na pala iyon!   Come on, Sandra, search your mind, bulong niya sa sarili. Pilit niyang inaalala kung talagang may nangyari sa kanila ni Ryder pero wala. Wala siyang maalala. Narinig niyang umungol ito at dagli niyang hinugot ang kumot upang takpan ang kahubdan. Humarap ito sa kanya at bahagyang iminulat ang mga mata. “You’re awake.. ” His voice was husky from sleep at tulad niya’y bumangon na rin ito. “Kumusta na ang pakiramdam mo?”   “Bakit ako naririto?” Iyon bagkus ang lumabas sa bibig niya. “This is my house, at ngayong asawa na kita ay bahay mo na rin. Saan mo ba ine‑expect na tumira, sa bahay n’yo pa rin?” paliwanag nitong puno ng amusement ang tinig. “Pero paanong. .” Nalilito pa rin siya. “If what you mean ay kung paano ka nakarating dito, simple. I carried you here,” nakangiting sagot nito. “Hindi mo naman sinabi   sa aking masamang‑masama pala ang pakiramdam mo. Sabi mo, iinom ka lang ng aspirin. Kung ‘di pa sa kapatid mo ay hindi ko pa malalamang nag‑collapse ka.” Tila nais niyang totoong mawalan ng malay sa mga sandaling iyon. Nalilito siya dahil taliwas sa totoong nangyari ang isinalaysay nito. Iisa lang ang malinaw sa kanya ngayon, her twin doubled‑ crossed her at hindi niya lubos na maisip na   magagawa nito iyon sa kanya. Gustuhin man niyang magalit ay para ano pa? “Look, hin—” Hindi na niya naituloy ang sinasabi nang walang anu‑ano’y mabilis na napaglapit ni Ryder ang mga labi nila. She was stunned! Wala pang nakahalik sa kanya sa tanang buhay niya and this man was expertly kissing her. Napatunayan niya ang assessment niya rito noong una. She wanted to kiss him back with equal expertise but she didn’t know how.   “Open your mouth, love.. ” sabi nitong hindi tumitigil ng paghalik sa kanya. She did, hindi niya alam kung paano siya nito napasunod, but she did. And she heard him moan; before she knew it, tumaas na ang kamay niya to his chest. Nakaramdam siya ng kawalan nang iwan nito ang mga labi niya. His kiss trailed downward to her neck, then down to her breast. Gusto niyang ibalik sa katinuan ang pag‑iisip pero hindi niya magawa. Halu‑halong damdamin   ang umiiral sa kanya at mga di‑maipaliwanag na sensasyon ang gumagapang sa buo niyang katawan sa ginagawa nitong iyon. Damn! She hated herself for being helpless in his embrace! “You’re trembling. Are you afraid of me?” He caressed her left cheek with his fingers. Gusto niyang malusaw sa pinaggagagawa nitong iyon. And he kissed her, gently sweeping his lips unto hers. He kissed her passionately as if she   would swoon. His kisses were deep but gentle. Dear God, what was he doing?” She was returning his kisses now. And she didn’t know how to answer it with equal expertise. Tama nga si Therese. All she needed was a man, para lumabas ang babae within her. Si Therese! Para siyang nagising mula sa isang panaginip nang maalala ito. No!   “No.. no.. ” Pero kaya ba talaga niyang tumanggi? Hindi pa rin tumitigil si Ryder. His lips went down to her neck, tasting every inch of her, not stopping until she gave in. “Stop!” nagawa niyang sabihin kahit na parang naparalisa na ang buo niyang katawan. Tuloy pa rin si Ryder, urging her to respond. “I said. . stop! I want you to stop!” Nanlalambot na siya.   “You want me to what, sweet?” nanunuksong tanong, patuloy sa paghalik sa kanya, his lips lowering to her exposed breasts, which gave her an unexplainable pleasure. Oh, God! He was killing her! Therese, Therese, Therese. . sigaw ng isipan niya. “Stop. .” Hindi niya alam kung napipilitan lamang siyang sabihin iyon. “Hindi iyan ang gusto mong sabihin. . Tell me what you want, love. .”  

 

CHAPTER THREE

YOU! “NO...” Tila nalulusaw siya. “No what, sweet?” He was kissing her continuously. “What is it that you want? I want to hear it from your lips.” “Please.. ” usal niya. “Please what, sweet? Tell me what you want. .” Ano nga ba ang gusto niya? She wanted him to stop and continue at the same time. “S‑stop. .” She   could feel his hands roaming around her body, tila nais gumawa ng sariling marka sa katawan niya. “Your body tells me otherwise.” Totoo iyon. “Please, Ryder,” pilit niya sa pag‑ asang titigil ito bago pa siya bumigay nang tuluyan. He finally raised his head at matamang tumitig sa kanya.   “This is our wedding night, love, and we’re going to consummate it.” At muli na naman siya nitong hinagkan. “Stop it!” sabi niya sabay tulak dito. “Don’t tell me you don’t like it.” “I don’t. Not even a bit. You cannot have me and will never have me.” Napalis ang ngiti nito, walang bakas ng kahit na anong emosyon ang guwapong mukha. “I can and I will,” malumanay ngunit matigas na sabi   nito. Muling nanumbalik ang pamatay na ngiti nito. “You may not want me for this moment but sooner or later you’ll beg me to get inside and take you.” Nagpupuyos ang damdamin niya. Hindi niya alam ang itutugon. At bago pa man muling maglapat ang mga labi nila ay nagawa niyang itulak ito palayo. “I will never give myself to you. I don’t love you.”   Pain crossed his handsome face ngunit iglap ding nawala. Marahil ay imahinasyon lang niya iyon. “Then I’ll make you love me, Ally. . In any and every way I can, kahit gaano katagal, I’m willing to wait.” His face was soft, walang bahid ng galit sa ginawa niyang lantarang pahayag ng disgusto rito. Tumayo ito at nagtungo sa banyo, uncaring if he walked naked. Napasinghap siya nang malakas at hindi malaman kung tatakpan o hindi ang mga mata.   He could see his dark and well‑sculptured body. Very proportionate. “Go back to sleep. Aalis tayo bukas,” sabi nito bago tuluyang isinara ang pinto. Nilinga niya ang paligid at naghanap ng orasan. Alas‑dos pasado. Wala sa loob na napahugot siya ng ubod‑lalim na paghinga. Paano niya sasabihin ditong hindi siya si Therese? Marami ang madadamay kung gagawin niya iyon, lalung‑lalo na ang ama niya. Surely, Ryder   would sue them for fraud. Her father will be davastated—nawala na ang kompanya ay makukulong pa silang tatlo. She had to get her sister assume her place here ngunit saan naman niya ito hahanapin? Napaungol siya nang maisip na sinira ng kapatid hindi lang ang buhay niya kundi pati na rin ang buhay nito dahil tiyak niyang kasama nito si Jeffrey sa mga sandaling iyon. Hindi naman maaaring magpakasal ang mga iyon.   Ngayon ay nakasalalay sa kanya ang ikasisira o ikaliligtas ng pamilya niya. Sa puntong ito, kailangan niyang isakripisyo ang sarili sa kapakanan ng dalawang natitirang mahal niya sa buhay. Narinig niyang umingit ang seradura ng banyo. Agad siyang tumagilid at nagkunwaring natutulog. Naramdaman niya ang paglapit ni Ryder. Tumabi ito sa kanya at alam niyang pinagmamasdan siya nito. Naramdaman niyang   hinaplos nito ang mukha niya at marahan siyang dinampian ng halik sa mga labi. Narinig din niya ang pagbuntong‑hininga nito bago tuluyang nahiga. Hindi niya magawang matulog sa tensyong nadarama. At hindi pa man nagtatagal mula nang mahiga ang asawa ay nagulat siya nang bigla na lamang siya nitong kabigin at mahigpit na yakapin. He kissed her shoulder and murmured on her nape and neck. “I love you, Ally.. ” At   pagkatapos ay marahan nitong paghinga ang sunod niyang narinig. Lalo lamang nagbuhul‑buhol ang isip niya sa sinabi nito, huwag nang idagdag pa ang kanyang damdamin. Ayaw muna niyang mag‑isip; ang bisig ng asawang nagbibigay sa kanya ng kapanatagan kahit pansamantala lang ang nais niyang pagtuunan ng pansin. She savored the moment   being wrapped in his arms. Nakatulog siya, nakakulong sa mahigpit na yakap nito.  NAGTUNGO sila sa Venice para sa kanilang honeymoon na sa pagkakaalam niya ay malaon nang naganap nang hindi man lamang niya nalalaman. But they spent their honeymoon touring. Just touring. Ryder didn’t even dare to force her again like on their first night. Masaya na siya nang ganoon. Ryder was very considerate   and so loving. Nalibot na nila ang magagandang lugar sa Venice and she felt so romantic. She must admit na sa mga sandaling iyon, kapiling si Ryder, she was starting to fall for him. Ngunit paano kung mabuntis siya? He had once took her without knowing it. Could it be possible? Naku, Alesandra, ano ba itong gulong napasuk‑ pasok mo? sumbat niya sa sarili.   Paano kung malaman ni Ryder na nagpapanggap lang siya bilang si Therese? Tiyak niyang magagalit ito. Sa puntong ito ay hindi niya kayang isiping magagalit ito sa kanya, not to mention the pain of being separated from him. Bahala na. . NAUBOS nila ang isang buong linggo na ganoon lamang ang nangyari. Pag‑uwi nila sa Pilipinas ay expected niyang bibisitahin siya ni Therese, ngunit lumipas ang   ilang linggong kahit anino nito ay hindi niya nasilayan. Kahit anong balita tungkol dito ay wala. Ngunit hindi rin niya mawari kung nais pa niyang dumating pa ang kapatid. Ryder was not that hard to love. Sa loob ng halos isang buwang pagsasama nila ay wala siyang maipipintas dito. Kung pagpaparamdam din lang naman ng pagmamahal ang pag‑uusapan ay talaga namang comfortable ito. Walang araw na lumipas na hindi nito nasasabi at naipadadama   sa kanya na mahal siya nito. He always called her “Ally”.. not “Therese,” not “Sandra” her name. Kung bakit ay hindi niya alam. Ano ba ang pakialam niya kung tawagin siya nito ng kung anu‑anong pangalan? Gayunpaman ay nagpasalamat siya dahil kung tinawag siya nitong “Therese” ay siguradong hihiwa iyon sa puso niya.   Naputol ang kanyang pagmumuni‑muni dahil sa pagkiriring ng telepono na agad naman niyang sinagot. Long‑distance call! Si Therese! “Nasaan ka?” agad niyang tanong. “Hello, sis! O, kumusta na ang honeymoon? Kumusta na si Ryder? Sorry kung hindi kita na‑ inform na—” “Nasaan ka ba?” putol niya. “Nagtanan kami ni Jeffrey.”   “What?” Ano pa ba ang dapat niyang ikabigla? “Galit ka, sorry—” “You eloped with him? What do you think you’re doing? And.. and sorry? Ganoon na lang ba iyon, Therese?” Naghihisterya na siya. “Paano kayo naikasal? You could be charged with bigamy!” “Hey! Don’t yell at me. It’s no big deal.” “No big deal? What do you mean? Sabihin mo nga sa akin kung paano naging no big deal ito,   Therese! You’re so selfish. Hindi mo na inisip ang papa. At ako. How can you do this to me?” Matagal bago ito sumagot. “You’re Ryder’s legal wife now, Sands.” “No.. ” Tila nawalan ng dugo ang mukha niya. “Hindi ko maintindihan—” “What’s the difference, Sands?” “He loves you, at ngayon ay kailangan kong mabuhay kasama ang lalaking inaakalang ako ang mahal.”   “Ikaw ang kasama niya, Sands. Kung mayroon mang mahal si Ryder, ikaw iyon at hindi ako.” “This is unfair, Therese. Alam mong hindi ko mahal si Ryder.” Kung bakit niya nasabi iyon ay hindi niya alam samantalang sa kaibuturan ng puso niya ay alam niyang mahal niya ang lalaki. “‘Di pa man nagsisimula ang lahat ay ikaw na ang gusto niya. Ikaw ang gusto niyang pakasalan. Paano na lang—”   “‘Bye, sis! He loves you very much, believe me.” At naputol na ang kabilang linya bago pa niya naituloy ang sinasabi. Ano ba ang ikinatatakot niya? She was Ryder’s legal wife now and he wouldn’t know the difference, unless sasabihin niya. Or ni Therese. Kung mangyayari ngang malaman nito ay tatanggapin ba nitong justification na mahal niya ito?   Pero hindi ba’t si Therese ang mahal nito at hindi siya? Paulit‑ulit mang sabihin ni Therese na siya ang mahal nito ay alam niyang sinasabi lamang iyon ng kapatid upang mapahinuhod siya. Ngunit lagot siya kung sakaling malaman nitong hindi si Therese na inalok nito ng kasal ang nakuha niya kundi siya. Siya na isang impostor. Tiyak na magagalit iyon sa kanya dahil hindi naman siya ang gusto nito kundi ang kanyang kapatid.   Si Therese ang mahal ni Ryder, paulit‑ulit na sumisiksik sa isipan niya. Si Therese ang mahal ni Ryder. Halos ikaluha niya ang pag‑iisip niyon. Bakit ba hindi niya matanggap iyon? Nangingilid na ang luha sa mata niya ngunit agad din niyang pinahid nang marinig niyang may pumaradang sasakyan sa tapat ng bahay nila. “Kumain ka na ba?” bungad na tanong ni Ryder sa kanya. Galing ito ng opisina.   Hindi niya nagawang sumagot; umiling na lamang siya. “Magbihis ka, lalabas tayo,” utos nito sa kanya. “Saan?” Hinihiling niyang sana’y hindi nanginginig ang boses niya. Ayaw niyang mapansin nitong galing siya sa pagluha. Nagkibit‑balikat ito. “I made reservations.” Nakaramdam siya ng pagkairita. “Saan nga? Sabihin mo para alam ko kung ano’ng isusuot ko.”   “Kahit ano’ng suutin mo, ikaw ang bahala. Kung saan kang damit komportable. Bagay naman lahat sa ‘yo.” Sa halip na ma‑flatter ay nailang siya. Tuloy ay basta na lamang siyang kumuha ng maisusuot. Nanatiling nakasandig sa may pintuan si Ryder na waring pinapanood siya. Nakahalukipkip ito at may anong ngiti sa mga labing tila ba batang tuwang‑tuwa sa kapapanood sa kanya.   “Are you going to watch me or what?” Naroon pa rin ang pagkailang sa tinig niya. “Bakit, nahihiya ka bang makita ko kung paano ka magbihis?” “Hindi.” Tinatagan niya ang tinig upang mapagtakpan ang pagkapahiya. “Ayoko lang kasing may nanonood sa kung anumang ginagawa ko.” Naasiwa siyang magbihis sa harap nito. Sa loob ng halos isang buwang lumipas na magkasama sila ay hindi siya nagbihis sa harapan   nito. Lagi siyang pumapasok sa bathroom at doon nagbibihis. Hindi naman ito nagrereklamo, puwera lang ngayon. Siguro ay sinadya na nitong planuhin ang lakad nilang iyon. Minsan talaga ay hindi niya masundan ang takbo ng isip nito. Basta na lamang siya nakikisakay. Siguro ay dahil nagpapanggap lang siya. O baka naman talagang bumigay na siya? Hindi, hindi, hindi. . tanggi ng isip niya. Kailangang pigilan niya ang umuusbong na   damdaming iyon. Tiyak niyang magpapalala lamang iyon sa situwasyon. Natapos siyang magbihis, kaunting suklay, kaunting pulbo, para naman mukha siyang presentable kahit wala siyang makeup. Pero sa pagkakaharap niyang iyon sa salamin at nakita niyang kahit wala siyang pintura sa mukha na tulad ng kapatid ay sibol na sibol pa rin ang kagandahan niya. Si Therese ay maganda sa makeup, e, siya kaya? Ano ba iyan? How come   she was comparing herself to Therese? They were different, although they were twins. They had their own way of bringing themselves up. Bumaba na siya sa sala kung saan nakaupo si Ryder sa couch na mukhang nagpapahinga. Sapo nito ng isang palad ang noo at nakapikit ang mga mata. Nainip yata sa kahihintay sa kanya. Tila nakaramdam siya ng awa dahil pansin niyang pagod ito.   Nang maramdaman nito ang presensiya niya ay agad itong tumindig. Waring namangha ito at tiningnan siya mula ulo hanggang paa at pabalik. “O, bakit? Ayaw mo ng suot ko? Akala ko ba kahit—” “No, no. You look. .” Nag‑alis ito ng bara sa lalamunan bago muling nagsalita. “Fine.” Ano ba kasi ang suot niya? T‑shirt, maong na pantalon at rubber shoes—ang attire kung saan siya komportable. Tutal, sabi naman nito ay kung   saan siya komportable ay iyon ang isuot niya. Sumunod lamang siya rito. “Let’s go,” aya nito, at agad naman siyang tumalima. “Saan ba kasi tayo pupunta?” mataray niyang tanong habang nasa kalagitnaan sila ng biyahe. “Kakain tayo. Hindi ka pa naman kumakain, ‘di ba?” “Ang layo naman ng pagkakainan natin. Kanina pa kumakalam ‘tong sikmura ko,” reklamo niya.   “Sandali na lang.” Tumigil sila sa isang class na restaurant. Nagliyab lang siya lalo sa galit. Pinigil na lamang niya dahil nasa isang public place sila. Kahit naman papaano ay may etiquette siya kahit sa mga pagkakataong ganoon. At kahit nag‑aapoy na siya ay isinaalang‑alang na lamang niya ang kahihiyan niya. Sa table for two sila naupo. Halos malusaw siya sa hiya dahil sa pagpasok nila roon ay   pinagtitinginan siya. Alam niyang hindi angkop ang kasuotan niya sa lugar na iyon. Salamat na lamang at wala namang ipinatutupad na dress code sa lugar na iyon. Yukung‑yuko siya at tila ba kahit ano ang pilit niyang iangat ang ulo ay waring napakabigat nito. “Nang‑aasar ka ba?” Napakasarkastiko ng ngiti niya sa asawa matapos makuha ng waiter ang order nila. Ito lamang ang nagsabi sa waiter kung   ano ang kakainin nila, paano’y batid nito ang hiyang nararamdaman niya. “Hindi, bakit?” walang anumang tugon nito. “Bakit dito mo ako dinala? Tingnan mo nga ang suot ko.” Nagkibit‑balikat ito. “I can’t see anything wrong with it, ikaw rin naman ang pumili niyan. I made reservations, sayang naman kung ika‑ cancel.”   Pinanatili niyang kalmado ang boses. Ayaw niyang madagdagan ang ikapapahiya niya sa pamamagitan ng pagkilos nang hindi nararapat. “Just look at me!” “I’m looking.” “Damn you. Hindi mo ba nakikita na pinagtitinginan ako ng mga tao? My outfit is not appropriate in this type of place, Ryder.” Mataman lamang siya nitong tiningnan.   “Ano ka ba?” Her voice was still low. “Para kang nananadya. Didn’t you hear what I said?” Wala pa ring katugunan. Their meal was served at saka lamang tumugon ito. “Just don’t mind them.” Hindi na siya nakaimik pa. Kumain na lamang siya kahit na medyo naaasiwa pa rin siya. Tahimik silang kumain, para bang pareho silang naubusan ng sasabihin, walang pakialam sa isa’t isa.   Sa katagalan ay naglaho na ang pagkaasiwa niya. Wala na siyang pakialam sa mga taong nakapaligid sa kanya. Sabihin na nila ang gusto nilang sabihin kahit buskahin pa nila ako. Bahala sila sa buhay nila. Hanggang sa paglabas nila sa lugar na iyon ay wala pa rin ni isa man sa kanila ang nagsalita. “Saan mo gustong pumunta?” basag ni Ryder sa katahimikang matagal na naghari sa kanila. “Kahit saan,” tipid niyang sagot.   Nagkibit‑balikat ito at sinimulang paandarin ang sasakyan. Tila alam naman nito kung saan siya dadalhin. Malayo ang biyahe; palibhasa’y gabi na ay nakatulog siya sa sasakyan, walang pakialam kung saan mang lumalop na daigdig siya nais dalhin ng asawa. Hindi naman kasi siguro siya pagsasamantalahan nito at kung saan na lamang iwan.   NAGISING na lamang siyang nakahiga sa isang malambot na kutson, sa isang silid na hindi niya malaman kung kanino. She was very certain that it was definitely not their room. Si Ryder! Kaya naman pala pakiramdam niyang malaki pa ang space sa kama gayong hindi naman ito ganoon kalaki. Wala ito sa tabi niya. Mag‑isa lamang siya sa silid na iyon. Hindi niya alam kung bakit ngunit parang kulang. Parang total   emptiness ang pakiramdam niya nang mapagtanto niyang wala ito sa higaan. Siguro ay nasanay siyang laging katabi ito sa pagtulog. Dali‑dali siyang bumangon at lumabas ng silid. Bumungad sa kanya ang kabuuan ng bahay at sa ayos nito ay batid niyang isa itong rest house. Dalawa ang silid‑tulugan at isang paliguan; ang sala ay halos kalapit lamang ng kitchen at dining room.   Nalibot na niya ang buong kabahayan ngunit ni anino ni Ryder ay hindi niya natagpuan. Saang lugar naman nagsuot iyon? Nagtuloy siya sa labas. Sa verandah, nasumpungan niya ang katahimikan. Tagos sa dagat ang moonlight. Parang paraiso, so peaceful and serene. Nanatili siyang nakatayo roon. Ang haplos ng hangin ay tila haplos at halik ni Ryder sa kanyang katawan. Dama pa rin niya ang asawa; his scent,   his masculine scent still invaded her nostrils. It felt wonderful. Oh, dear Lord, was this heaven? She could hear him groan with the desire burning him. She could hear him groan, moan. “Oh, love.. ” sabi nito. “Sweet. . sweet. . Ally. .” Before she could realize that she wasn’t dreaming any longer, she was returning his kisses. “Ryder, p‑please. .”  

 

CHAPTER FOUR

“SAY YOU want me. . you need me,” ani Ryder. “Bite me, sweet. .” “What?” “Bite me.” “Bakit?” “Bite me.. I know it hurts. .” “No.. ” tanggi niya. “I said bite.”   “No!” “Ayaw kong masaktan ka.” “Ano ba sa tingin mo ang ginagawa mo ngayon?” Anyong nairita ito. “Please. .” “No.. ” “I don’t want you to scream. Now bite!” “Hindi ako sisigaw,” pangako niya. “J‑just get on with it.”   “This is for your hard‑headedness—” He plunged into her. Hindi siya makasigaw, pero bumuka ang mga labi niyang tila sisigaw nga siya. Bagkus ay kinagat niya sa balikat ang asawa. Napasigaw ito. “Bakit ka sumisigaw?” manghang‑manghang tanong niya. “You bit me!” akusa nito. “Sinabi mong kagatin kita—!”   “You bit me hard. Ang talas pa ng ngipin mo, parang bampira.” “Masakit, e! Sinabi mong huwag akong sisigaw. So I bit you instead.” Ngunit agad siyang natigilan. Masakit. . masakit. . Bakit masakit? ‘Di ba masakit lang iyon kapag first time? Ang ibig sabihin. . “Virgin pa ako?” Hindi siya makapaiwala sa nalaman.   Iniangat ni Ryder ang ulo mula sa leeg niya, ni hindi man lamang niya napansing kanina pa pala siya pinaliliguan nito ng halik. Nakangiti ito sa kanya na animo’y nakakaloko. “I thought alam mo dahil hindi ka naman nagrereklamo.” “Pinaniwala mo akong—” “No, no. I didn’t make you believe. Inisip mo lang iyon. But in truth. .” Ngumiti na lamang ito nang makahulugan. At muling inilapat ang mga labi sa leeg niya. Muli itong pumaibabaw sa   kanya. “Oh, sweetheart, you just don’t know how hard I fought for control for so long. Oh, Ally, Ally, love. . my Ally. .” bigkas nito sa pagitan ng mga halik. “You played a nasty joke on me. You. . you. . that’s unfair. .” Naputol ang sasabihin niya nang maramdaman niyang muli ang pag‑angkin nito sa kanya. Hindi niya inakalang mapapaungol siya nang dahil doon. Naisip niyang bawiin iyon ngunit   alam niyang huli na at hindi na maaari dahil narinig na iyon ng asawa. “Ryder. .” “Ally. . Ally. .” usal nito sa pagitan ng pagbuga ng hininga. “Say you’re mine, Ally, say it. .” “Yes. . R‑Ryder. .” Hindi niya alam kung ano ang gusto niyang sabihin. “I’m sorry kung inakala mong may nangyari noong kasal natin. Oh, love, you’re so innocent. Kung alam mo lang kung gaanong control ang   ginawa ko para hindi ko gawin ito sa ‘yo. To make you completely mine. Kung alam mo lang kung gaano kahirap na magkasya na lang sa pagyakap at paghalik sa iyo gabi‑gabi samantalang nasa akin ang lahat ng karapatan,” mahabang litanya nito. “B‑bakit?” “You are so resentful. I was so hurt nang sabihin mong hindi mo ako mahal at hindi magagawang mahalin. Nagbaka‑sakali ako   ngayon.. baka kahit paano ay natutuhan mo na akong mahalin.” Hindi siya nakasagot. Ramdam niya ang pag‑ asam sa tinig nito. At ngayon niya napagtantong hindi lamang imahinasyon ang nakita niyang pait sa mga mata nito nang sabihin niyang hindi niya ito mahal. Napahugot na lamang ito ng paghinga nang mabigong makarinig ng tugon mula sa kanya. “Therese Alesandra.. beautiful name. .”   “M‑may problema ka ba sa pangalan ko?” Ngumiti ito. “Wala naman. . just wondering. A name shared by two.” “Does it bother you?” “I like your name, Ally. .” Tumayo ito, pinangko siya. Nakadama siya ng relief sa biglang pagbabago ng usapan nila. Hindi pa siya handang pag‑ usapan ang tungkol sa nararamdaman niya bagaman mahal na mahal niya ito. Nauunahan   siya ng takot na maaaring sa isang iglap ay magbago ang lahat. “Ikaw, bakit ‘Ryder’ ang pangalan mo?” tanong niya nang ihimlay siya nito sa ibabaw ng kama pagpasok nila sa kuwarto. Nagkibit‑balikat ito. “Dahil sa mommy ko. Mahilig kasing magbasa ng romance novels. Doon niya nakuha ang ipinangalan niya sa akin.” “E, bakit naman sa dinami‑dami ng pangalan sa mga pocketbooks, ‘Ryder’ pa ang napili niya?”   “I never had the time to question her about my name.” At ginawaran siya nito ng halik sa noo. “Let’s sleep. . pinagod mo ako nang husto.” Then he switched off the lamp. Nais man niyang pigilan ito ay hindi na niya itinuloy. Binalot na lamang niya ang sarili niya sa kumot. At dahil pareho silang hubad sa ilalim ng kumot ay ramdam na ramdam niya ang pagkakadikit nito sa kanya. Dahil marahil doon ay naramdaman niyang niyakap siya nito nang   buong higpit, na para bang ayaw na siyang pakawalan. Nagsumiksik na lamang siya rito at ginawang unan ang bisig nito. Matagal nang pagmumuni ang nagawa niya bago pa man siya dalawin ng antok. Marami pa siyang nais itanong at usisain sa asawa. Paano pa niya matatanong kung tulog na tulog na ito? Maraming misteryo ang bumabalot sa buhay nito at nais niyang malaman kung ano ang mga iyon. Marami pa siyang dapat malaman. Pero sa mga   sandaling iyon ay mas gusto niyang alalahanin na lamang ang mga matatamis na sandali sa piling nito, ng pagpapahayag nito ng damdamin kanina, na ang bawat salita ay para sa kanya. . hindi kay Therese. Gusto niyang papaniwalain ang sariling siya si Therese Alezandra at hindi si Therese Alesandra. Wala munang Therese kahit pansamantala lang. Kahit pansamantala lang ay iisipin niyang siya ang mahal ni Ryder.   Sa gitna ng isang malalim na pag‑iisip ay walang anu‑ano’y tulad na rin siya ng asawang nahihimbing. “KAILAN tayo uuwi?” tanong niya kay Ryder kinaumagahan habang nag‑aalmusal. Ngayon niya napagtuunan ng pansin ang isang bagay na sa simula pa lang ay umuukilkil sa kanyang isipan. Ang kanyang ama. Wala itong kamalay‑malay sa mga nangyari—ang pag‑switch nila ng   puwesto ni Therese. Siguro ay nababaliw na iyon; ilang araw na siya nitong hindi nakikita sa bahay nila—at gayundin si Therese, kung hindi pa ito bumabalik sa pakikipagtanan kay Jeffrey. “Bakit? Gusto mo na bang umuwi?” She frowned. Nami‑miss na rin niya ang pagpunta‑punta sa flower shop. “Ayoko pa sana pero wala akong dalang damit.” Inubos muna ni Ryder ang laman ng bibig bago sumagot. “Kung gusto mo, uuwi muna ako, then   ikukuha kita ng damit. In the meantime, kung gusto mong maligo at magpalit ng damit, you can use my T‑shirt at iyong shorts kong nandoon sa cabinet.” Hindi siya tumugon sa ideya nito. “Hintayin mo na lang ako rito. I won’t be long,” anito. Tumango lamang siya dahil punung‑puno ng pagkain ang bibig niya. And so it was settled.   MALAPIT nang dumilim ay wala pa rin ang magaling na si Ryder. Naroon siya ngayon sa may dalampasigan. Kanina pa siya roon, naghihintay sa asawa; nagsisimula nang umihip ang malamig na hangin. Dahil maluwang sa kanya ang suot na T‑shirt at basketball shorts, tuwing umiihip ang hangin ay pakiramdam niya ay wala siyang suot dahil nanunuot ang hangin sa balat niya at tila nagwawagayway ang damit niya.   Naupo siya sa isang malaking bato habang pinapanood ang araw sa paglubog nito. Patuloy ang isipan niya sa paglalayag. Magaan ang pakiramdam niya sa lugar na iyon. Ang kaninang kaba at takot ay wala na. Takot? Takot marahil na maaaring hindi na siya balikan ni Ryder. Baka tuluyan na siyang iniwan doon. . mag‑isa. Iniwan. Dapat ay handa na ang kanyang sarili kung sakali mang isang di‑inaasahang pagkakataon ay   dumating na ang araw na kinatatakutan niya. Ang araw na iiwan niya si Ryder, o hindi kaya ay siya ang iiwanan nito—kung malaman nitong nilinlang lamang nilang magkapatid ito. Kaya ba niyang harapin ang galit nito? Huli na kung ngayon pa niya sasabihin dahil nakuha na siya nito. Bakit ba napakatanga niya upang hindi malamang isa pa pala siyang birhen? Kung sana noon ay mas madali pang tanggapin ang lahat. Kahit na ang paniniwala niya noon ay   naangkin na siya nito ay okay lang. Dahil hindi magiging masakit sa kanyang tanggapin ang lahat dahil wala naman siyang maalalang matatamis na sandali, hindi tulad ngayon. Dahil nararamdaman niya ang labis‑labis na pag‑ibig, kung paano magmahal ang isang Ryder Ramirez. “Ryder, Ryder. .” bulong niya sa hangin, kasunod ang mahinang paghikbi. “Calling for me, princess?” anang pamilyar na husky and deep voice.   Kunwa’y sumimangot siya bago humarap dito. “Bakit ngayon ka lang?” singhal niya rito. “Why? Did you miss me?” panunukso nito. “Of course not!” Defensive ang tono niya. “Liar. .” he murmured sweetly and huskily, smiling at her. “Sino’ng tinatawag mong sinungaling? Be careful with your words, Mister Ramirez,” sarkastikong sabi niya. “I’m not a liar and I don’t intend to play games at this moment.”   “Liar.” He continued teasing her. “Stop it! I told you I’m not a—” “Liar?” Madali nitong nadugtungan ang sasabihin niya. “If you’re not a liar and you’re not lying, bakit defensive ka?” Umatras siya nang isang hakbang. “I’m not being defensive,” aniya, pinakakalma ang tono. “Gusto ko lang sabihin sa ‘yong hindi ako sinungaling and have nothing to lie about.” Pero sa totoo lang, nang mga sandaling iyon ay   napupuno ng kasinungalingan ang mga salitang lumalabas mula sa bibig niya. “Then tell me the truth, sweet, don’t lie to me.” Lumapit ito nang bahagya sa kanya. “Anong truth? Sinabi ko na, I have nothing to lie about.” “Kaya nga gusto kong sabihin mo sa akin ang totoo. Ayaw kong nagsisinungaling ka pa sa akin.”   “Anong katotohanan ang sinasabi mo?” Bumubundol ang puso niya sa kanyang dibdib. “Oh, now, don’t lie. Alam mo kung ano’ng ibig sabihin ng katotohanan,” giit nito. Sa sarili niya ay alam niyang nais lang siya nitong hulihin. Kailangan niyang depensahan ang sarili, kailangang makaisip siya ng dahilan upang hindi siya nito mahuli sa tunay niyang damdamin. A little more teasing ay bibigay na siya.   “I told you, Ryder, I have nothing to confess. Pero ikaw, marami kang ipapaliwanag sa akin.” Nagtataka ang buong anyo nito. “Now, don’t give me that look,” nang‑uuyam niyang sabi. “Teka, teka nga. Binabaligtad mo naman, e,” reklamo nito. “No, no. Maraming bagay ang gusto kong liwanagin mo.”   Nagkibit‑balikat ito at naupo sa malaking batong katabi ng kinauupuan niya. “Okay, shoot,” kalmadong sagot nito. Bago siya nagsimulang mag‑usisa ay pumuwesto muna siya upang magkalapit dito. “Bakit mo ako pinakasalan?” Deretsong lumabas mula sa bibig niya ang mga salita. Tila ikinabigla nito ang sinabi niya ngunit agad din itong nakabawi. “Dahil sa dalawang rason. Una ay dahil gusto kong tulungan ang papa mong   makabawi sa pagkalugi, pangalawa ay dahil hindi nagawang tumupad ng papa mo sa deal namin.” “Iyon lang?” “Bakit, ano pa ang gusto mong isagot ko?” “H‑ha? Hindi, ang ibig kong sabihin ay kung bakit mo naman naisip na ang kabayaran ay ang pakasalan.. ako?” “Sinabi ko na ngang iyon ang dahilan e. Ano pa ba ang gusto mong marinig? Na. . mahal kita?”   Pinamulahan siya ng mukha sa tinuran nito. Hindi niya malaman kung paano makakabawi. “H‑ha? Hindi iyon ang ibig kong sabihin—” Nawalang bigla sa isip niya ang mga salita. “Ibig mong sabihin, handa kang mag‑take ng risk na magpakasal sa isang babaing total stranger sa ‘yo?” “A‑ano’ng ibig mong sabihin?” Naguguluhan na siya.   “Look at me,” anito. “Don’t you remember anything?” Nalilito na siya sa mga sinasabi nito. Sa halip na maliwanagan siya ay nadagdagan lamang ang pagkalito niya. “Huwag mo ngang paguluhin pa ang usapan, inililigaw mo ako.” “Naaalala mo noong nasa States ka, sa ospital? Kayong dalawa ng kapatid mo.”   Kumunot ang noo niya. Sa ospital, sa ospital. Tila may isang kutsilyong tumarak sa dibdib niya. Nanumbalik sa kanya ang alaalang iyon. Mapait ang pangyayari noong anim na taong gulang pa lamang sila ni Therese. Ayaw na sana niyang maalala iyon ngunit heto si Ryder, nagpapaalala na namang muli sa kanya niyon. Sa isang ospital noon sa America isinugod ang mommy nila. Nakaramdam ito ng birth spasm habang ine‑enjoy nila ang kanilang bakasyon.   Mahina ang puso nito at critical ang nangyaring pagbubuntis nito. Alalang‑alala ang kanilang ama dahil muntikan nang ikasawi ng mommy nila ang pagpapanganak sa kanila ni Therese. Hindi inaasahan ang pagbubuntis nito, maliban sa kagustuhan nito at ng ama nilang masundan pa silang magkapatid. Pero pinagpayuhan ang mga itong mag‑ingat dahil siguradong magiging delikado ang susunod na pagbubuntis ng mommy nila.   Nasa operating room ito noon at sila ni Therese ang nagbabantay rito. Ang ama nila ay inaayos ang hospital bills matapos masiguradong inaasikaso na ng mga manggagamot ang mommy nila. Umiiyak noon si Therese habang siya’y nakaupo lamang sa tabi nito, pilit na pinatatag ang dibdib sa maaaring mangyari sa mommy nila. Pinigil niya ang mga luhang nagpupumilit na sumungaw sa mga mata niya. Hanggang maaari   ay ayaw niyang umiyak. Sana ay naging lalaki siya para hindi siya ganoon ka‑emotional, isang lalaking matatag ang dibdib sa anumang bagay. I’ll be brave, Mom, just like what you wanted me to be, promise, sabi niya noon sa sarili.  

 

CHAPTER FIVE

“WHY ARE you crying?” tanong ng isang batang lalaki, agad na nilapitan si Therese. Sa tantiya ni Sandra ay mas nakatatanda ito sa kanila. “Where are your parents?” tanong nito sa kanila. Itinuro ni Therese ang operating room, patuloy sa paghikbi. “Inooperahan ang mommy namin. Gusto   nang lumabas ng baby sa stomach niya. Baka mamatay si Mommy. .” “Therese!” saway niya sa kapatid. “Hindi mamamatay si Mommy!” Gusto na rin niyang umiyak ngunit nagpigil na lamang siya. “Huwag ka nang umiyak. Look at your sister, hindi siya umiiyak,” paliwanag ng batang lalaki kay Therese. “Kung gusto n’yo, maglaro muna tayo roon,” aya nito sa kanila. Agad naman silang sumunod dito.   “Ako nga pala si Ryder. Ikaw, ano’ng pangalan mo?” tanong nito kay Therese. “Therese. Siya si Sandra,” pagpapakilala ng kanyang kapatid. “Ilang taon na kayo? Ako, eleven lang ako, kasama ko ang papa ko, kasi nagpapa‑check up siya. Nasaan ang papa n’yo?” “Wala siya. Mayroon lang daw siyang aayusin. .” Tumingin sa itaas si Therese na waring nag‑iisip.   “Sabi niya babalik daw siya agad.” Tila nawawala na sa isip nito ang iniiyakan kanina. Sa malawak na bakuran ng ospital sila dinala ni Ryder. Naaliw sila sa paglalaro. Tila ba nakalimutan na nilang magkapatid ang kalungkutang kanina ay bumabalot sa kanila. Kahit na paminsan‑minsan ay napapatigil at naalala nila ang nangyari ay agad silang kino‑comfort ni Ryder. Kay Ryder sila nakahanap ng isang masa‑sandalan sa mga panahong iyon. He acted as their big brother   ngunit kadalasan ay si Therese ang pinagtutuunan nito ng pansin. Marahil ay dahil ang kapatid niya ang parating umiiyak at naglalambing dito. Samantalang siya ay umiikot ang mundo para sa ina. Sa bawat araw na magkikita sila ay ganoon ang naging papel sa kanila ni Ryder. Labis na ikinatuwa iyon ni Therese kung kaya’t minsan, kahit na kinakausap pa niya ito ay mangungulit itong makipaglaro sa kapwa‑bata. Masaya na rin siya nang   ganoon dahil at least ngayon ay hindi na laging umiiyak ang kapatid. “Hindi ba kayo nag‑aaral?” minsan ay naitanong ni Ryder sa kanila. “Hindi ba kayo pumapasok?” “Hindi naman dito ang school namin, e,” ani Therese. “Saan ba ang school ninyo?” “Doon pa sa amin. Pero hindi kami pumapasok, kasi summer vacation namin. E, ikaw, hindi ka rin nag‑i‑ school?”   “Nag‑aaral. Pumunta lang ako rito, kasi sinasamahan ko lang ang papa ko. Saan ba kayo nakatira?” “Doon pa sa malayo, sasakay pa ng airplane.” “Ang layo naman. Paano ko pa kayo mapu‑ puntahan?” “E, di sumakay ka ng airplane.” “Hindi ako papayagan ng papa ko. Kailan ba kayo uuwi para sasama na lang ako sa inyo?”   “Sasama ka sa amin pauwi?” biglang pagsingit niya. Nabigla si Ryder sa kanya ngunit bakas sa mukha nito ang willingness at masayang ngiti. “Oo! Kahit kailan, kahit saan.” “Sabi mo, hindi ka papayagan ng papa mo.” “E, di isasama ko siya.” “E, paano kung hindi siya pumayag?” tanong ni Therese. “I’ll go with you alone,” desididong sagot ni Ryder.   “Magagalit siya—” tukoy niya sa ama nito. “Hindi. Malaki na ako. I can take care of myself.” At bahagya pa nitong iniliyad ang dibdib na tila nagmamalaki. Umirap na lamang siya. “Bahala ka na nga.” Biglaan ang mga sumunod na pangyayari. Naka‑survive ang mommy nila sa panganganak, ngunit premature ang baby; binigyan lamang ito ng tatlong araw. Kung makaka‑survive iyon matapos ang tatlong araw ay tiyak na ang kaligtasan nito. Ngunit   wala pang dalawang araw ay namatay ito. Hindi iyon nagawang tanggapin ng mommy nila; bigla ay inatake ito sa puso. Hindi na rin marahil nilabanan ng mommy nila ang kamatayan dahil sa sobrang kalungkutan. She and her sister were devastated—higit ang ama nila. Kung kailan pa kinailangan nilang magkapatid ang isang mapagkukunan ng comfort at saka naman hindi dumating si Ryder.   Si Ryder. . “IKAW. .?” manghang sabi ni Sandra matapos manumbalik sa kanya ang lahat. Hanggang sa ngayon ay hindi pa rin siya makapaniwala. “Akala ko ay hindi mo na ako makikilala.” Tuwid pa rin ang tingin ni Ryder sa kanya, pati ang mga mata ay nakangiti. “Paano mo ako nakilala?” Gulung‑gulo ang isip niya. “Do you.. mean you already knew na ako ang pakakasalan mo?”   “Yes,” he said simply. “Simula noong magkakilala tayo ay lagi ko nang ninanais na makita ka. I have developed this certain feeling for you. Not just as a brother, it was deeper. Masama ang loob ko noon kay Papa noong lumipat siya ng ospital. Gumawa ako ng paraan para makabalik sa ospital na iyon para makapagpaalam sa inyo, but I came late. Wala na raw kayo roon, sabi ng nurse. I swore that I would find you someday and somehow.”   “Paano mo nalaman kung saan kami hahanapin?” “Nakita ko noon minsan ang papa mo, pero hindi kami nagkakilala nang personal. Pero natatandaan ko ang mukha niya. At nakita ko ang mukhang iyon sa photo album ng papa ko. Sabi sa akin, best friend niya ang papa n’yo, he told me many things about him.” “Then?”   “Then I grew up with only you in my mind. Minsan nga ay gusto ko nang magpatulong kay Papa dahil ang babaing hinahanap ko ay abot‑ kamay ko lamang. Pero hindi, hindi ko siya gustong biguin. Ipinapangako niya sa aking ang pag‑aaral ko muna ang asikasuhin ko, wala munang girls involved. It was an easy task really, I couldn’t care for any other girl but you. Magsisinungaling ako kung sasabihin kong noong mga panahong iyon ay natupad ko ang   pangakong iyon kay Papa. I was in a liberated country and girls were following me everywhere, hindi sa pagyayabang. Alam kong alam ng papa ang mga escapades ko sa mga babaing lihim kong nakakarelasyon, although wala naman akong sineryoso. I just gave them what they wanted.” Tumigil ito at marahang hinaplos ang pisngi niya. “But not even a swarm of beautiful women could replace you in my heart, Ally. And until now,   there’s only you,” pahayag nito sa mga nangungusap na mga mata. “Noong makapagtrabaho na ako, I hired somebody to watch and spy on you. Alam ko ang bawat pangyayari sa buhay mo. Then when I was about to make my move, my luck came. Blessing in disguise ang pagkamatay ng papa. Bago iyon. . kinausap niya ako tungkol sa deal nila ng inyong ama. Noon ako nagsimulang magplano. Bahagi niyon ang pagpapakasal ko sa ‘yo. .”   “You mean, pinakasalan mo talaga ako dahil. .” sambit niyang hindi makapaniwala. “Yes—” Tumayo ito at lumapit pa sa kanya. “I married you because I love you. Then, now, and forever.” He leaned and kissed her. Ngunit hindi niya tinugon ang halik nitong iyon. She was shocked by the truth. Pain struck her heart. Hindi niya matanggap ang katotohanang narinig niya mismo sa mga labi ni Ryder. Mahal   nito si Therese. Ngayon ay harap‑harapan pang ikinumpisal nito iyon sa pag‑aakalang siya si Therese. Hindi niya malaman ang gagawin. Nakita niya sa mga mata ng asawa ang lubos na pagmamahal. Labis‑labis, sobra sobra. Kung sana’y hindi na siya nag‑usisa. Ngunit huli na para magsisi. Isang malaking problema ngayon kung sakaling malaman nitong hindi siya si Therese. Mamumuhi ito sa kanya at hindi niya kayang   tanggapin iyon. Ang isipin lamang kung paano mamuhi ang kaisa‑isang lalaking pinaglaanan niya ng puso at lahat ay nagpapabigat sa kanya na para bang masisiraan siya ng bait. “I’m through confessing.” Nakangiti ito sa kanya. “Now, it’s your turn.” He lifted her chin. “What’s this?” Pinahid nito ang luha sa kanyang pisngi. “Why are you crying? Nagiging emotional ka na yata. Gusto ko na tuloy isipin na mahal mo na ako,” birong‑totoong turan nito.   Hindi niya magawang mag‑angat ng tingin. Alam niyang umaasam ito, sa tinig pa lang nito ay alam na niya. Ngayon ay may mas malaking balakid upang sabihin niya rito ang tunay na nadarama. Nang wala itong matanggap na katugunan mula sa kanya ay narinig niyang humugot ito ng malalim na paghinga. “Kung gusto mo ay tumuloy na tayo sa loob. Gabi na at alam kong kanina ka pa giniginaw. If it ails you that much,   then huwag na muna nating pag‑usapan ang tungkol sa bagay na iyan.” At inakay na siya nito patungo sa rest house. Huwag pag‑usapan? Hanggang kailan niya maitatago ang katotohanan?  NAIS pa sana ni Ryder na magtagal pa sila roon ngunit napansin niyang tila laging malungkot ang asawa. Hindi naman niya magawang tanungin   ito. He asssumed na homesick ito, at nahihiya lang itong magsabi sa kanya. Pagdating sa bahay nila sa Parañaque ay hindi pa rin nagbago ang mood nito. Kung minsan ay nais na niyang usisain ito ngunit tila may humahadlang sa kanya. My dear, dear Ally. . He will do anything just to make her happy, just to make her feel normal again. It ailed him that much to see her like that. Kung bakit kailan   ipinagtapat na niya rito ang totoong dahilan ng pagpapakasal niya rito ay saka naman ito lalong nagkaganoon. At nasasaktan siya; marahil, hanggang ngayon ay hindi pa rin siya nito magawang mahalin. But he was sure as hell that she loved him. O nagkamali lamang siya ng akala? “O, malalim yata iyang iniisip mo, a.” Si Adrian, matalik niyang kaibigan, ang pumutol sa pagmumuni‑muni niya.   “O, anong masamang hangin ang nagdala sa iyo rito?” tugon niya rito; agad namang kampanteng naupo ito. “Gusto lang kitang bisitahin.” “I doubt na iyon lang ang pakay mo. Iba‑iba ang dahilan mo kapag nagpupunta ka rito. Now tell me, what brought you here?” “Let’s just say that. . my presence here serves as an invitation.” “Saan?”   “Nagpahanda sina Mama’t Papa. Thirtieth anniversary nila, remember? Bring your wife para naman makilala nila.” “Oo nga pala.” Tiyak niyang hindi birong handaan lang ang magaganap. Close friends, mga importanteng tao, kamag‑anak. Kapag nag‑party ang pamilya ni Adrian ay tiyak na magarbo. Umiling siya. “She wouldn’t like that. Magagalit lang iyon sa akin.”   “Ow? Why not try? Vivian will be there, perhaps the two of them could have a little talk,” pilit nitong ang tinutukoy ay ang asawa nito. “Baka magkasundo sila.” Hindi siya agad nakasagot; bagkus ay muling napalayo ang abot ng tingin niya. “Hoy!” Pinitik nito ang daliri upang mawala siya sa pagmumuni‑muni. “Hayan ka na naman. Kanina ka pa nakatulala, e,” paninita nito. “Bakit ba? Si A. . Alexandra?”   “Alesandra,” pagtutuwid niya. “Nahahawa tuloy ako sa kanya.” “Bakit?” “Ewan ko nga, e. Her behavior really bothers me. Nahihirapan na ako.” “Tell me, ano ba kasi ang problema mo kay. .” Sinadya nitong hindi banggitin ang pangalan ni Sandra baka magkamali muli ito. “Alesandra,” sagot ni Ryder.   “Alesandra,” ulit nito kasabay ang pagsang‑ ayon. “Hindi ko alam kung ano’ng nangyayari sa kanya. Kung minsan ay gusto ko nang maasar.” “Bakit? Nagkaroon ba kayo ng misunderstanding?” “Wala, it’s just that she had changed.” “What do you mean? Ang gulo mo!” reklamo ng kanyang kaibigan.   “I know something’s bothering her. Hindi naman puwedeng bigla na lang siyang mananahimik at laging nakatulala nang walang dahilan. Maayos naman kami, but suddenly everything changed. Mas naging malayo siya sa akin ngayon. I already want to lose hope.” “Kailan pa ba iyan nagsimula?” Napakuwento siya nang wala sa oras. Si Adrian naman ay nangingiti‑ngiti na parang batang nakikinig ng fairy tale. “Ang bagal mo   pala. Pero bilib ako sa ‘yo, ‘di ko akalaing makakatiis ka nang ganoon katagal, ikaw pa. Knowing you for being a womanizer,” pambubuska nito. “Shut up! Just give me your damn opinion, all right.” “Baka naman nabigla siya sa ginawa mo. Hindi mo yata dinadahan‑dahan, nagka‑shock tuloy.”   Sa halip na magalit ay hindi sinasadyang napangiti siya sa alaalang iyon na nanumbalik sa kanya. Hindi siya agad nakatugon. “O, nangingiti ka. Siguro tama ako, ‘no?” panunukso pa nito. Nanatili ang ngiti sa kanyang mga labi ngunit agad din namang napalitan ng pag‑aalinlangan. “Hindi puwede iyon. Kung nabigla man siya, bakit noong umaga, e, normal pa rin siya?”   “E, bakit hindi mo siya tanungin kung ano ang problema niya? Kaya nga kayo tinawag na mag‑ asawa, para to share everything.” Kung sa bagay ay may punto ito. “Hindi dapat. Siya ang dapat na magsabi niyon nang kusa niya,” tanggi niya. “Ayoko ng pinipilit siya.” “Bahala ka, desisyon mo naman iyan.” “Gusto kong bumalik ang dati. I want my old wife back.”   “Kaya nga, bring her with you. Siguro, all she needs is a different atmosphere. Nako‑confine na yata siya sa bahay ninyo.” “I don’t know.” Dismayado siyang napailing. “Ayon sa kapatid niya, hindi raw iyon partygoer. Noon ngang ikasal kami, ni hindi siya nakikisali sa mga bridesmaids sa pagsasaya.” “Then why not try now? Come on, Ryder, huwag mong palampasin ito. Sina Mama mismo   ang nagpadala sa akin dito para imbitahan ka. They really want to make sure that you’ll come.” Hindi niya kayang biguin ang mama nito. Parang anak na ang turing niyon sa kanya. Matagal bago siya sumagot. Nang makaisip ng gagawin ay saka buong kalaparang‑ngiting tumango siya rito. “So, we’ll expect you then?” paniniyak nito.   Tumango lamang siya. “Give my regards to your mom and dad,” pahabol niya bago ito makalabas ng silid. He did all the necessary arrangements. Binilinan niya si Ising, ang matapat na alalay ni Sandra, kung ano ang dapat nitong gawin. At palibhasa ay disinuwebe anyos pa lamang ay agad naman itong nakisakay sa plano niya.   “SUMAMA ka sa akin tomorrow night,” panimula ni Ryder makalipas ang tatlong araw na preparasyon. Nag‑aagahan sila. “Saan mo naman ako dadalhin?” Sarkastiko ang tinig ni Sandra. Isang nakakalokong ngiti ang gumuhit sa mga labi nito. “O, ano’ng iningingiti‑ngiti mo riyan?” Inirapan niya ito.   “Did somebody already tell you that you’re so beautiful when you’re angry?” Kumibot ang kanyang labi at sarkastikong ngumiti rito. “Thank you, but I’m sorry at gasgas na iyang linya mo.” “Even if you frown, maganda ka pa rin.” She just glared at him and continued eating. “I want to be at your best.” “Ganoon ba kagrande ang pupuntahan natin?”   Tumango lang ito habang patuloy sa pagkain, hindi tumitingin sa kanya. “Wala akong damit para doon,” alibi niya. “Ako na’ng bahala roon.” “Mapapahiya ka lang sa akin, magkakalat lang ako.” “Just come, then you’ll see everything will be all right.” “Paano kung sabihin ko sa ‘yong ‘di ako sasama?” hamon niya.   “Kung kailangang ikulong kita sa kotse para ‘di na makatanggi ay gagawin ko. Sasama ka sa akin whether you like it or not.” “I assure you you’ll regret this. Sasama ako sa ‘yo pero do not blame me for any thing that might happen.” Tumango lamang itong parang bata.  

 

CHAPTER SIX

“ATE, IKAW ba ‘yan?” pabirong puri ng maid na si Ising sa kanya. At tiningnan pa siya nito mula ulo hanggang paa. “Halos ‘di na kita makilala. Sabagay, lagi ka namang maganda.” “Tumigil ka!” Nailang siya sa biro nito. “Tumayo ka na riyan at baka kagalitan tayo ng kuya mo pagdating natin sa bahay. At para namang hindi ka nanonood nang inaayusan ako.”   “Ate, nanood ako dahil pinag‑aaralan ko kung paano ang mag‑ayos ng buhok at mag‑apply ng makeup. Pero hindi ko tinitingnan kung ano’ng itsura mo. Pero, Ate, tingnan mo talaga, siguradong magugulat si Kuya kapag nakita ka.” At tila kinikilig pa ito. Iniharap siya ni Ising sa salamin. Kitang‑kita niyang kontodo ngiti ito na para bang isang tagahanga. Nakita rin niya ang sarili sa salamin. Totoo nga ang pinagsasasabi ni Ising, bagaman   hindi naangkop ang suot niyang blouse at slacks. Kung si Ryder din lang ang tatanungin ay sapat nang simple lang ang ayos niya. Ngunit sa isip niya’y hiniling na sana’y matapatan niya ang kagandahan at galing ni Therese sa pagdadala ng sarili. Ayaw niyang mapahiya si Ryder sa mga kaibigan nito nang dahil lamang sa kanya. Para kung sakali mang magkabistuhan ay wala siyang masamang   alaalang maiiwan dito; lahat ay gusto niyang maganda. Ayaw man niyang ikompara ang sarili kay Therese ay kailangan dahil kailangan niyang maabot ang level of femininity ng kapatid. Yaman din lamang na nagpapanggap siya bilang si Therese ay nararapat lamang na iangkop ang sarili niya sa katauhan ng kapatid. Kahit na napakasakit isiping hindi siya ang mahal ni Ryder. Sana’y siya na lamang si Therese.   HALOS ipagtulakan siya ni Ising na makapasok sa bahay, tila excited sa magiging reaksyon ng Kuya Ryder nito. “Dalian mo, Ate. Kanina pa naghihintay si Kuya sa itaas.” “Oo na, huwag mo akong itulak at baka ako masubsob,” saway niya ritong nakabuntot sa kanya hanggang sa may pinto ng silid nila ni Ryder. “Hanggang dito ka na lang, doon ka na sa   trabaho mo. Dali!” mahinang pagtataboy niya rito. Nakasimangot na umalis ang pobre. Napagbuksan niya si Ryder habang nakatayo ito malapit sa bintana na tila malalim ang iniisip. Agad naman itong humarap sa kanya nang maramdamang dumating na siya—isang ngiti ang ibinungad nito sa kanya. “Ano’ng inginingiti‑ngiti mo riyan?” pagtataray niya.   “Magbihis ka na.” Tumingin ito sa relong nasa bisig. “Baka ma‑late tayo sa pupuntahan natin.” “Maghintay ka. Sinabi ko naman sa iyong ayokong sumama but you forced me. Ngayon, bahala kang maghintay riyan!” “Okay, okay. Magbihis ka na lang.” Bago pa man niya buksan ang closet upang kumuha ng isusuot ay mataman niyang tiningnan si Ryder, nakataas ang isang kilay at   nakahalukipkip. “Kaya kong magbihis mag‑isa, kaya hindi mo na ako kailangang bantayan.” “Nahihiya ka bang magbihis sa harapan ko?” panunuya nito. “Ilang beses ko ba kailangang sabihin sa iyong ayokong may nanonood sa lahat ng gagawin ko? Hindi na ako bata.” “Yes, I know,” makahulugang tugon nito. Hindi na nito hinintay na makasagot siya. Tuluyan na itong lumabas ng silid.   Agad naman niyang nakuha ang ibig nitong ipakahulugan kaya pinamulahan siya ng mukha. Ano pa ba ang silbi ng pagtatanggol sa sarili kung alam niyang kaya nga nitong patunayan na hindi na siya bata? At matagal na nitong nalaman iyon. Akmang bubuksan na niya ang closet upang kunin ang damit na kabibili lamang niya kahapon para sa pupuntahan nila ng kanyang asawa nang napatigil siya.   Napasimple ng damit na iyon, pihadong magmumukha lang siyang alalay roon. Ano ba naman kasi ang magagawa niya kung hindi siya ganoon kagaling sa pagpili ng damit tulad ni Therese? Hindi bale na lang, sabi niya sa sarili. Iaayos na lamang niya ang kilos, kahit mahirap. Bakit ba naman kasi hindi siya pumayag noong pilit siyang tinuturuan ni Therese kung paano kumilos nang pino? Oh, well! Ano ba ang magagawa ko?   Nang buksan niya ang closet ay magkahalong pagkagulat at pagtataka ang naghari sa kanya. Paano’y wala na roon ang mga damit niya. . lahat! Pati na rin ang damit na binili niya. Bukod sa isa. Ang kaisa‑isang damit na naroon. Batid niyang ang lahat ng iyon ay kagagawan ng pinakamamahal niyang asawa. At wala na siyang ibang option kundi ang isuot ang damit na iyon. Tutal ay wala na siyang mairereklamo dahil bukod sa damit na iyon ay naroon na rin ang iba   pa niyang kailangan: sapatos at mga damit‑pang‑ ilalim. Nagtugma ang lahat nang iyon. Pakiramdam tuloy niya ay isa siyang modelo. Nakadagdag pa sa taas niya ang heels ng sapatos; kahit medyo hirap siyang lumakad dahil sa taas ng takong ay sinikap na lamang niyang magdahan‑dahan sa paglakad. Maging sa pagbaba ng hagdan ay naging maingat siya. Nagulat nga siya dahil hindi siya makapaniwalang hindi naman pala ganoon   kahirap ang paglalakad sa takong na iyon. Ngunit takot lang siyang matapakan ang damit o hindi kaya’y matalisod dahil na rin sa kataasan niyon. Si Ryder naman ay kanina pa naghihintay sa kanya. Pusturang‑pustura din ito, makisig na makisig sa suot na damit. Hindi naman talaga nakapagtataka kung marami itong eksperyensiya sa babae; kitang‑kita naman niyang kahit ano ang ibihis ng asawa, rugged man o formal, ay bagay rito at kaya nitong dalhin.   “You look wondeful,” puri nito sa kanya habang walang tinag ang pagkakatitig sa kanya. “You don’t look bad yourself,” ganti niya habang inaabot nito ang kamay niya at umalalay sa kanya habang binabagtas niya ang natitirang hakbang sa hagdan. Pagkaraan ay inalok nito ang bisig nito kung saan ipinatong niya ang kamay. Pakiramdam niya’y tila tuluyan nang naglaho ang pagka‑boyish niya at muling nabuhay ang femininity na matagal na niyang pinatay sa   katauhan niya. At ang lahat ng iyon ay dahil dito—he treated her like a princess as if isa siyang babasaging kristal na iniingatan dahil baka magasgasan.  SA TOTOO lang ay kabadung‑kabado siya. Hindi kasi siya sanay pumunta sa mga malalaking pagtitipon na tulad ng pagtitipon na pupuntahan nila. Bilang na bilang lang ang mga party na dinaluhan niya. Hindi tuloy niya malaman kung   paano ang tamang ikilos sa mga ganoong situwasyon. Parang namanhid ang buo niyang katawan at hindi niya maigalaw ang mga paa upang bumaba ng sasakyan. Nakalahad ang isang kamay ni Ryder upang alalayan siya sa kanyang pagbaba. “We’re here,” anito. Ngunit tiningnan lamang niya ito. Tila takot na takot siyang magpakita sa tao. He held her chin   and lifted up her face. “It’s okay, love. I’m here.” At ginawaran siya nito ng halik sa noo. Kapagdaka’y nahikayat din siya nitong tumungo na sa loob kung saan alam niyang maraming tao ang magtitinginan sa kanya. Pinilit niya iyong iwaksi sa isipan upang mabawasan ang hiyang nadarama niya. Alam din niyang nagiging awkward na siya sa paglakad na hindi niya malaman kung dulot ng panginginig ng mga tuhod o dahil sa takong ng sapatos.   Tama ang kutob niya nang makapasok sila sa marangyang hardin nina Adrian. Pinagtitinginan siya ng mga tao. Hindi niya maipaliwanag ang reaksyon ng mga ito dahil itinungo niya ang ulo. “See, what did I tell you?” bulong ni Ryder sa tainga niya. “Look at them, don’t bow your head,” mahina nitong sabi. May di‑iilang kakilalang nauna sa kanilang dumating ang bumati sa kanila, hindi rin naiwasang mapuna ang kagandahan niya. Kung   minsan ay kahit na sa harap pa mismo ni Ryder ay ilang kalalakihan ang nagpapakilala sa kanya. Nakangiti lamang ang asawa kahit alam niyang nagpupuyos na ang damdamin nito. Mataktikang inilayo siya sa mga ito. Nakaramdam naman siya ng kasiyahan sa nakikitang pagka‑possessive ng asawa. “Pare!” tawag ni Adrian na agad naman nilang nakita. “Kanina ko pa kayo hinihintay. Bakit ang tagal ninyong dumating?”   “Actually, kanina pa kami dumating, marami lang kasing nakilala si Misis Beutiful.” Sa tono ng asawa ay may napisil si Sandra, at ngayon ay napatunayan na niyang halos mamatay na ito sa kaseselos. Isang lihim na ngiti ang sumungaw sa kanyang mga labi. “And, thank God, nakita mo agad kami.” “I can see what you mean.” Pilit mang itago ni Adrian ang paghanga sa kanya ay tila hindi nito magawa. At napansin pa yata nito ang mga mata   ng asawang nagbabanta rito. “Come on, Ryder, it’s not what you’re thinking,” agad nitong sabi. “Good.” Her husband’s tone was flat but meaningful. “Hi, Ryder!” bati ng isang seductive female voice. Halos magkakasabay silang naglingunan sa direksyong pinanggalingan niyon. Isang magandang babae ang agad na sumukbit sa braso ni Ryder at nakuha pang ngumiti sa kanya. They   were all stunned, lalo na siya. Si Ryder naman ay agad na napatingin sa kanya; napansin niyang pati si Adrian ay namumutla. “It has been a long time since I last saw you. .” dugtong pa ng babaing ang tinutukoy ay si Ryder. “Um, yes. A very long time.. ” Agad na naging pormal ang tono ni Ryder. “Antoinette, remember Adrian?” “Of course, hello, Adrian,” bati nito sa lalaki. “Hello,” ganting‑bati ni Adrian.   “And this is. .” Kinabig siya ni Ryder sa baywang palapit dito. “My wife.” Sadyang diniinan nito ang “wife,” marahil ay upang maitaboy ang babae. “So you’re the lucky one.” At humalik pa ito sa pisngi niya. Ngunit hindi siya nagsalita; bagkus ay ikinurba niya ang mga labi sa isang bahagyang ngiti. “Uh, Antoinette, perhaps you’d like to try the punch, I’d also like to introduce you to some of   our friends,” ani Adrian, hayag ang pagkadama nito sa tensyon nang mga sandaling iyon, kaya nagpupumilit na ilayo ang babae. Ngunit bago pa man ito tuluyang umalis ay tumingin muna ito nang makahulugan kay Ryder na para bang may sinasabing kung anuman. Agad ang pagbangon ng kaba ni Sandra. Nakita rin niyang tumiim ang mukha ng asawa. Hindi man niya tuwirang naiintindihan ang tahimik na pag‑uusap nito at ni Antoinette ay   batid niyang may mangyayaring hindi maganda sa gabing iyon. Mula nang iwanan sila nina Adrin at Antoinette ay pirmi na lamang ang kapit ni Ryder sa kanya na para bang may nais na ipahiwatig. Kahit na maging sa pagkakaupo ay nanatiling nakahawak ito sa kamay niya. At palibhasa’y masyado siyang nadarang sa nagdaang pangyayari ay tila nawala siya sa reyalidad. Hindi niya maintindihan ang sinasabi ng asawa,   tatangu‑tango lamang siya sa bawat sabihin nito. Sa isip niya ay kung ano ang nais ipahiwatig ng makahulugang tingin ng babaing iyon dito. “Are you okay?” Pinisil nito ang kamay niya at saka lamang siya nanumbalik sa sarili. “Y‑yes. .” Tumango siyang muli. Napansin niyang sumulyap ito sa dakong likuran niya kung saan alam niyang doon nagtungo sina Adrian.   “Ikukuha kita ng inumin kung gusto mo,” alok nito. Dahil siguro sa kung anu‑anong gumugulo sa isipan niya ay napatango na naman siyang muli. Huli na nang maklaro sa isipan niya ang ginawa niya. Napabuntong‑hininga na lamang siya. Para ano pa ang paghabol niya sa asawa? Pinagalitan niya ang sarili sa pag‑iisip ng kung anu‑ano. Ayaw niyang pagdudahan ito.   Ang kanyang pagmumuni‑muni tungkol sa dalawa ay napawi nang may isang lalaking posturang‑posturang biglang lumapit sa kanya. “Are you here alone?” tanong nito. “No.” “So. Are you with a friend or perhaps. . your husband?” May tinutumbok ang salita nito. “Husband.”   “He left you here? Alone?” May pagkaeksaherado ang pagkagulat nito kaya sa halip na maaliw rito ay nayamot siya. “No. He’s just getting us a drink.” Nagsisimula na ang katarayan niya. “Si Ryder ba?” “Yes.” Nagpipigil na siya ng kanyang pagkayamot. Hindi maganda kung magpapakita siya ng kagaspangan. “I think I saw him there.. with Antoinette.”   Nairita siya sa kadaldalan nito. Masyadong atribido ang lalaking ito! Hindi pa nga niya ito nakikilala ay masyado nang nanghihimasok sa kanila ni Ryder. “I’m sorry. . but I don’t think I know you,” sarkastikong sabi niya. “Pardon me, I forgot to introduce myself. I’m Mark Cabral.” Inilahad nito ang kamay. Kahit na nagdadalawang‑isip at hindi niya gustong makipagkamay ay inabot na rin niya ang   kamay nito. But to her surprise, pag‑ugpong ng mga kamay nila ay hinigpitan nito ang paghawak sa kamay niya para hindi niya agad ito mabawi. Inilapit nito iyon sa mga labi nito. Agad naman niyang binawi ang kamay sa pangambang may makakita sa kanila. Baka makita sila ni Ryder. “E‑excuse me.. ” Dahan‑dahan siyang tumitindig mula sa pagkakaupo. “Pupuntahan ko lang saglit si Ryder. .” At nagdudumali siyang makaalis.   “I’ll go with you,” prisinta nitong akmang titindig nang hindi pa man siya nakakalayo. Agad siyang napaharap dito upang pigilan ito. “No, no. It’s okay. Babalik ako.” “Promise?” Tumango lamang siyang hindi mawari kung “oo” o “hindi” at saka tumalilis palayo. Patungo na siya sa buffet table kung saan, ayon sa kanyang pagkakaalam, nagtungo si Ryder. Ngunit sa nakikita niya habang pilit na hinahanap ito sa di‑   kalayuan ay wala ito roon. Luminga‑linga siya. Ngunit wala talaga ito. Hiyang‑hiya man siya ay itinuloy na niya ang kanyang paglilibot upang hanapin ito. Para siyang tangang lalakad‑lakad at lilinga‑linga hanggang sa mapagod. Nakahanap siya ng mapupuwestuhan sa liblib na parte ng hardin. Isa pa ay masyado siyang naaaliw sa iba’t ibang uri ng bulaklak na naroon. Her feminine side was   surfacing and all her boyish attitudes started to melt. Sa buong pagkakaalam niya ay wala siyang kasama sa lugar na iyon. Ngunit taliwas iyon sa totoo. Nakapulupot ang mga braso at kamay ni Antoinette sa baywang ni Ryder. Ngunit ang pagkakadikit ng katawan ng una ay hindi tinugon ng asawa, nanatiling hindi kumikilos ang mga kamay nito.   “Ryder, darling. I miss you. I miss you so.” Saka nito hinagkan sa mga labi ang kanyang asawa. Mapusok, maalab. Nakita niyang hinawakan ito ng asawa sa magkabilang balikat, tila gusto nito itong itulak. Tinitigan nito ito sa mga mata. “How can you do this to me, Ryder?” Magkahalong hinanakit at pagmamakaawa ang tinig ng babae. “How?” “I didn’t do anything—”   “You left me, you dumped me. And look kung sino ang ipinalit mo sa akin. I gave you all. Lahat!” “Look, Antoinette, alam nating pareho na ang namagitan sa atin ay parang.. ” “Fling? Iyon lang ba iyon? Iyon lang ba ang tingin mo sa relasyon natin, fling? I gave you my everything, including myself. Nakuha mo ako nang buo,” panunumbat nito. “I know. .” Ryder’s voice was low.   “And you still married her. Ako ang dapat mong pinakasalan. Bakit mo siya pinakasalan, Ryder? She’s nothing. .” “She is everything. I love her.” Isang sampal ang pinakawalan ng babae—na tinanggap ni Ryder na walang sinasabing anupaman. “Ginamit mo lang ako.. ” Lumayo rito ang babae. “Ganoon ba ako sa ‘yo, palipasan?”   “Never say that again! Alam mong kasalanan mo kung bakit natapos ang relasyon natin noon. Kaya huwag mo akong sumbatan na parang ako’ng may kasalanan,” matigas ang tinig na sabi ni Ryder. “Bakit? Hindi mo ba matanggap na nagising ako sa kabaliwan ko at alam kong ginawa mo lang akong dibersyon?” “Ni minsan ay wala isa man sa mga babaing nagdaan sa buhay ko ang ginawa kong dibersyon.   I gave them what they want, nakuha mo rin naman ang gusto mo, ‘di ba?”  

 

CHAPTER SEVEN

MULA sa pinagkukublihan ay patuloy na nakikiramdam si Sandra. “Then ano ako sa buhay mo, Ryder?” Lumapit muli si Antoinette at muling dumaiti ito kay Ryder. Marahang itinaas ng asawa niya ang baba ng babae. “You’re a special person with a special place in my heart, Antoinette.”   “What happened, Ryder? Kahit kailan ay ‘di mo ‘ko tinawag sa buong pangalan ko. Ano’ng nangyari sa endearment mo sa akin?” Hindi tumugon ang kanyang asawa. “Do you love me, Ryder?” “I did love you. I loved you bef—” Pero muling pinutol iyon ng babae sa pamamagitan ng nag‑ aalab na halik. Parang nagpanting ang tainga ni Sandra. Nabingi siya nang mga sandaling iyon. Kanina ay   hindi niya malaman kung ano ang pinagdidiskusyunan ng asawa at ni Antoinette. Ngunit ngayon, sa pagkakahawi niyang iyon sa mga sangang nakatabing sa eksenang iyon ay nagliwanag ang tunay na laman ng usapan ng mga ito. Nais man niyang takpan ang kanyang tainga ay wala ring silbi. Hindi na niya kayang makita pa ang disgusting scene na iyon. Lumayo siya sa mabibigat na paa. Inayos niya ang sarili, pati na   rin ang paglakad, at bagaman nakatungo ang ulo ay tiniyak niyang umasta siyang tila wala siyang nakitang hindi kanais‑nais. Lunod sa luha ang mga mata niya. At dahil nakayuko ay hindi sinasaddyang bumunggo siya sa malapad na dibdib ng isang lalaki. “Hindi ka na bumalik, nainip ako kaya sinundan kita.” Ha! At nandito pa ang isang hindi kanais‑nais.   “Leave me alone!” singhal niya rito at saka binirahan ng alis. Sa mga pagkakataong iyon ay gusto niyang mapag‑isa at ang presensiya ni Mark ay tila sumasakal sa kanya. Ngunit maagap ito at nagawa nitong maabot ang braso niya upang siya’y pigilan. “Teka, teka, alam ko kung ano ang nakita mo. At alam ko rin kung gaano kasakit iyon.” At hinila siya nitong palapit.   Salubong ang mga kilay niya ngunit naramdaman niyang patuloy sa pag‑agos ang luha niya. “Don’t cry. Hayaan mo na lamang sila,” sabi ni Mark habang nakaakbay sa kanya at inaakay patungo sa mesang kinauupuan nila kanina. Saglit itong nagpaalam upang maikuha siya ng maiinom. “Here, have a drink para mahimasmasan ka.” Iniabot nito ang baso ng juice   sa kanya at saka naupo sa tabi niya, hindi inaalis ang pagkakatitig sa maganda niyang mukha. “Stop staring,” saway niya rito. “I’m sorry,” paumanhin nito. “Alam mo bang we’re sharing the same sentiments?” Tumingin siya ritong waring nagtatanong kung ano ang nais nitong sabihin. Bahagya itong ngumiti. Mapait ang ngiting iyon. “Antoinette’s my girl.”   Napasinghap siya sa narinig. “Bakit mo hinahayaang—?” “Ikaw, bakit mo sila hinahayaan?” balik‑tanong nito. Nagyuko siya ng ulo. “Wala akong magawa.” Dahil kahit kailan ay hindi naman talaga niya ako minahal. . “Exactly. Wala rin akong magawa. Why? Dahil alam kong si Ryder pa rin ang hinahanap‑hanap   niya. Antoinette left me para sumama kay Ryder. I was so hurt,” salaysay nito. Ngunit wala na roon ang isip niya. Wala na siyang pakialam sa relasyon ng dalawa. Ang malinaw ay nagsama ang mga ito. Hanggang ngayon ba? Nahagip ng tingin niya ang hawak na baso ni Mark. “Ano ‘yang iniinom mo?” tanong niya. “Ito? Scotch.”   Nagulat ito nang bigla niyang kunin ang baso mula sa pagkakahawak nito. Una’y uminom siya ng kaunti, tumikim. Bumakas sa mukha niya ang mapait na lasa ng inumin at bahagyang naubo. Ngunit tila hindi siya nakontento at nilagok iyon hanggang sa kasimut‑simutan. Pinigilan na lamang niyang muling mapaubo. “Are you okay now?” tanong ni Mark na hindi naitago ang pagkamangha.   “Meron pa ba niyan?” wala sa sariling tanong niya. “W‑what? No. I mean, kung gusto mo, ikukuha na lang kita.” “H‑hindi, salamat. Ako na lang.” At saka siya tumindig patungo kung saan makukuha ang inumin. Nang makita niyang akmang titindig ang lalaki ay sinenyasan niya itong babalik siya at napahinuhod naman ito.   Nagpakalasing siya. Ngunit buo pa rin sa isip niya ang nakita sa hardin. Hindi niya nagawang bilangin kung ilang baso ang kanyang nainom. “That’s enough—” Tinig ng isang lalaki. Blurred na ang tingin niya kaya hindi niya maaninag kung sino ang nagmamay‑ari ng tinig na iyon. “Ano ba’ng pakialam mo?” “Lasing ka na.” “Sino ka ba? Ikaw ba si Ryder?”   Hindi tumugon ang lalaki, nanatili ito sa kinatatayuan. “O, ba’t ayaw mong sumagot? Dali, sagot! Ikaw ba ang asawa ko?” “Oo ako nga.” “Bakit malabo ang mukha mo? ‘Di naman ikaw ang asawa ko, a.” “Iyon ay dahil sa kalasingan mo,” mahinahong paliwanag ng lalaki.   “Kung ikaw talaga si Ryder, patunayan mo nga.” “Ako si Ryder.” “Patunayan mo, sabi, e. Bakit ‘di mo gawin sa akin ‘yong ginawa mo sa Antoinette na ‘yon.” Hindi nakahuma ang lalaki. “Ayaw mo? Ganito ‘yon—” Kinabig niya ito hanggang sa maglapat ang kanilang mga labi. “Ally, umuwi na tayo,” sabi ni Ryder nang maghiwalay ang kanilang mga labi.   “Ayoko pa, kita mo, ang dami pang iinumin.” “That’s enough, sweet. Lasing na lasing ka na.” “Hindi pa sabi ako.. lasing. . tingnan mo.. ” Tumayo siya, ngunit sa sobrang kalasingan ay bumagsak siya—at marahil, kung wala roon ang asawa, ay sa semento ang bagsak niya. “Ha! My knight in shining armour,” nakangiting sabi niya. “Yes, I’m here.” “My knight. .”   “Let’s go home,” yakag nito. “No.. Take me to heaven.” Walang pasintabing binuhat siya nito patungo sa sasakyan. He positioned her next to him, beside the driver’s seat. Sinulyapan siya nito, at tila hindi nito napigil ang sariling gawaran ng halik ang mapupula niyang labi. Tiyak na nalasahan nito ang alak na ininom niya. Ang sumunod ay ang pag‑andar ng sasakyan at isang mahabang biyahe.   Sa dating lugar kung saan una siya nitong naangkin siya dinala. Nang buhatin siya nito ay umungol siyang tila ba tumatanggi sa ginagawa nito. “Where are you taking me?” mahinang tanong niya. Hilung‑hilo pa rin siya dulot ng ilang baso ng matapang na alak na nainom. “To the place where you want to go.”   Tumawa siya. But it was more of a moan than a laugh—yet very seductive. “Huwag mo akong lokohin. You can’t go there.” “Yes, I can, sweet angel, and I’ll take you there with me.” Dahil hindi na niya kayang itaas ang ulo, isinandig niya iyon sa malapad nitong dibdib. It seemed that the feel of him had eased the throbbing of her head.   MARAHAN siyang ibinaba ni Ryder sa kama. “So.. are we.. in heaven?” May panunuya ang kanyang tinig. “Almost.” “Take me there.. now. .” Her voice was now pleading. He kissed her lips, hungrily. Dahil marahil sa pagsasanib ng espiritu ng alak at bugso ng damdamin ay tinugon niya iyon with equal longing.   Kung gaano niya kadaling naisuot ang damit ay ganoon din kadali para kay Ryder na alisin iyon hanggang sa tuluyan na iyong natanggal. Tuluyan nang naglaho ang bawat kasuotang kanina ay bumabalot sa kanya. Ang pumalit dito ay ang init na dulot ng yakap nitong tulad niya ay umaasa na lamang sa init na idinudulot ng pagyakap nito sa kanya. “Love me, Ryder. .” “Yes. .”   “Now. .” Mataman siya nitong tiningnan. Alam niyang nakita nito ang pangangailangang dapat nitong tugunin. At mga luha. . “Tears? Why, my sweet angel?” Pero hindi siya sumagot. “Do you love me, Ryder?” “The angels in the heavens above know how much I love you, Ally. .”   “Make love to me.. ” And he did what she said. .  NAGISNAN ni Sandra ang sariling nakakulong sa mahigpit na yakap ng asawa. Sinubukan niyang bumalikwas ngunit sa kaunting paggalaw niya ay tila binibiyak ang ulo niya at lalo ring humihigpit ang yakap ni Ryder. Hilung‑hilo siya. Napahawak siya sa noo at saka hinilot iyon nang kaunti   habang nakapikit. She suddenly felt Ryder’s teasing lips kissing hers. She moaned. She needed air and her head hurt like hell. Ngunit hindi ito huminto sa ginagawa. Ibinaba nito ang paghalik sa kanyang leeg kaya siya nakahinga. He was teasing her to respond. Although she wanted to, she just could not. Ang pananakit ng ulo niya ang pumipigil sa kanya. She remained still. Her only answer were her moans, moans of pain and pleasure.   “Good morning, sweet angel,” he said looking at her with a wide smile across his handsome face. Hindi siya sumagot, ni umungol. Umiikot ang paningin niya sa sobrang sakit ng ulo. Kaya mariin na lamang niyang ipinikit ang mga mata. Naramdaman niyang bumangon ang asawa. Ngunit pinanatili na lamang niyang nakapikit ang mga mata, at saka itinuloy ang pagtulog. Naulinigan niya ang paglabas nito ng kuwarto.   Sa pagpikit niya ay hindi sinasadyang bumalik ang pangyayaring naging dahilan ng paglalasing niya. Parang isang bangungot. She could see the two of them kissing: Ryder savagely devouring Antoinette’s hungry lips. Para bang nananadya. Iminulat niya ang kanyang mga mata upang mawala sa balintataw niya ang kasumpa‑ sumpang eksenang iyon. Dali‑dali siyang   bumangon at saka nagbabad sa bathtub. Ilang minuto ang inilagi niya sa tubig. Nagtatangis. Ano ba ang iniiyak‑iyak niya? Simula’t sapul ay alam na niyang hindi siya mahal ni Ryder. Ang kaibhan na lamang ngayon ay hindi si Therese ang ibang mahal nito. Ang konsuwelo na lamang niya ay nailigtas niya ang pinakamamahal na kapatid sa pait na iyon. Pero paano naman siya? Isang dakilang sawi. Ang lalaking unang bumihag sa puso niya, ang pinakatatanging lalaking   nagpadagundong sa bawat pagpintig ng puso niyang pihikan, ang siyang dumurog sa kanya. Kailangan niyang puluting muli ang sarili at buuing muli ang nasira. Ang mahalaga ngayon ay ang kapatid niya. Laking pasasalamat niya dahil sa pagtatanan ng kapatid. ‘Buti pa siya! Mabuti pa si Therese, may Jeffrey na, may Ryder pa. Bakit kasi hindi na lang “Therese” ang ginamit niyang tawag sa kanya? Tutal ay pareho   lang naman sila ng pangalan ng kapatid. Ganito na ba siyang parati? Tagasalo ng kapatid? Shock absorber? Sandalan? Dali‑dali siyang umahon mula sa tub. Ngunit naalala niyang wala nga pala siyang damit doon. Kaya napilitan na naman siyang isuot ang damit ni Ryder. Kahit na labag sa kagustuhan niya ay wala naman siyang magagawa. But to her surprise, maayos na nakasalansan ang mga damit niya sa cabinet. Lahat ng damit   niyang parang bulang naglaho noon sa closet ay narito sa cabinet. Masinop ang pagkakaayos. Lahat ay naroon, mula panloob hanggang pantaas at pang‑ibaba. Labis niyang ikinatuwa iyon dahil sa pagkakataong iyon ay hindi niya nais na gamitin ang damit ng asawa. Hindi niya nais magkaroon ng kaugnayan dito. At ang pagsusuot ng damit niyon ang magdudulot lamang ng isang libo’t isang laksang sakit sa kanya.   Matapos makapagbihis ay saka siya nagtungo sa labas. Ayaw man niyang kausapin ang asawa’y kailangan. Kung anuman angg dahilan nito sa pagdadala muli nito sa kanya rito sa rest house ay wala siyang pakialam. Nais na niyang lisanin ito. Hahayaan na niyang mailibing dito ang pinakamatamis na alaala nilang mag‑asawa. Pati na rin ang pinakamapait. “Kumain ka na,” alok nito nang maabutan niya itong naghahanda ng hapag.   “Bakit dito tayo tumuloy?” tanong niya. “Bakit? Ayaw mo ba rito?” Sa halip na tumugon ay nagsimula na lamang siyang sumubo. “Baka magtagal pa tayo rito. Siguro naman ay okay lang sa iyo,” ani Ryder. “Kaya ba dinala mo lahat ng damit ko rito na para bang ‘di na tayo uuwi? I don’t intend to stay here, Ryder. Umuwi na tayo,” she said flatly.   “Okay, hindi tayo magtatagal dito. We’ll go home soon.” “Kailan?” “After one week,” sagot nito. “Only a day.” Tumingin muna ito sa kanya nang matagal bago nagsalita. “If that’s what you want,” sang‑ ayon nito kasabay ng pagkibit ng mga balikat. “But since gusto mong isang araw lang tayo rito, I   think we might as well consume the remaining moments left for the two of us to be alone.” Nagkibit‑balikat lamang siya, parang walang pakialam, parang robot na walang pakiramdam. At dahil doon ay tila nakaramdam ng pagkairita ang kanyang asawa. “Look, I know something’s troubling you. What is it? Tell me.” Ngunit ang tanging katugunang nakuha nito ay ang blangkong tingin niya. “Don’t you look at me like that, Ally. Answer me!”   Nagtaas na ito ng boses ngunit wala pa ring epekto iyon sa kanya. “I think there’s no need for me to remind you. You yourself should know it.” Sa sinabi niya ay batid na nito ang nais niyang tumbukin sa kalasingan. “Si Antoinette?” he asked in a very teasing manner.   Ngunit dahil sa napakataas na pride ay hindi siya tumugon. Nanatiling tikom ang kanyang mga labi at urong ang dila. “She’s just a friend, a long‑time friend, that is.” “Really?” sarkastikong sabi niya. Nadulas ang mga salitang iyon at hindi na niya kayang bawiin pa. “Yes. Simply a friend.” Nanunuya pa rin ang tinig ng asawa. “Then how would you explain th—”   “I don’t owe you any explanation. But—” “Of course you do! I saw you and I heard you, both of you—” Isang pilyong ngiti ang kumurba sa mga labi nito. “Tell me what you saw. Ano’ng nagpapaselos sa ‘yo?” “I’m not jealous, what makes. .” Guilt crossed her face. “Why are you so defensive?” putol ni Ryder.   “I’m not! Sinasabi ko lang ang nasasaloob ko,” depensa niya. “Kaya pala naglasing ka kagabi.” “I wasn’t drunk, only a little.” “If you were not drunk, then how come you didn’t recognize me last night?” Naramdaman niyang tila naubusan ng dugo ang mukha niya. “I was very sleepy. Gabi na noon.”   “See, you were really drunk. Kahit ang oras ay hindi mo na alam. It was barely nine o’clock, inaantok ka?” Heavens! Bakit ganito ang lalaking ito? Lagi na lamang itong nagtatanong na tila ba lagi siyang may kasalanang nagawa. Naniningkit ang mga matang tiningnan niya ito. Ngunit parang nananadya ito at ngumiti pa sa kanya. “You are really beautiful when you’re angry.”   Ginantihan niya ito ng isang sarcastic‑sweet smile. “Thank you.” Sarkastiko ang tinig niya. “Excuse me, I think I need some air.” Tumayo na siya.  

 

CHAPTER EIGHT

EKSAKTONG pagtapat niya kay Ryder sa kabilang dulo ng pahabang mesa ay hindi niya inasahang kakabigin siya nito sa braso at saka siya siniil ng halik. Mabilis ang pangyayari ngunit bagama’t nabigla siya, sa hindi niya malamang dahilan ay tinugon niya ang nag‑aalab na pangangailangan nitong iyon. It was a very long moment. Bago pa   man matapos ang pag‑uusap na iyon ng kanilang mga labi ay halos kapusin na siya ng hininga. “I said I need air, what you did was take it away from me.” “Did I?” At muli nitong inangkin ang mga labi niya nang mas matagal. Pagkatapos ay tumingin ito nang diretso sa kanyang mga mata. “Satisfied?” Ngunit wala siyang tugon. As he leaned over again ay madaling naiiwas niya ang mga labi.   “Please let me go,” malumanay niyang pagmamakaawa rito. Mataman siya nitong tiningnan, tila sinusuri ang maamo niyang mukha. Punung‑puno iyon ng pait at hinanakit. “Stop hating me.. ” puno ng pagmamahal at pagmamakaawang bulong nito. “Why do you hate me so?” dugtong na tanong nito. “I thought you already know.”   Tila agad naman nitong naintindihan ang ibig niyang ipahiwatig. “No, not about last night.. Before. What’s troubling you before last night?” “What do you mean?” tanong niyang nagkunwaring hindi niya maintindihan ang sinasabi nito. But in truth, alam niya kung ano ang gusto nitong sabihin. Unti‑unti nang bumabagsak ang luha niya. He wiped her tears gently with his thumb. “This is   what I mean. You were crying last night. What caused the tears?” “Nothing.” “It can’t be nothing.” “You already know,” aniya. “I don’t.” “Do I still have to remind you about it? Hindi pa ba sapat na nakikita mo akong nasasaktan?” Napatingala ito sa kisame at mahigpit siya nitong niyakap. “Alam mong hindi ko kayang   saktan ka. I love you so much that I’d kill myself kapag nawala ka. Please, sweetheart, speak to me. Asawa mo ako.” Hindi niya alam kung ano ang sasabihin. “Si Antoinette lang ba?” Tumango siya—ngunit may pag‑aalinlangan. Dahil ang totoo’y bukod doon ay may iba pang dahilan. “Before Antoinette?”   “What do you mean? I’ve already told you. Hindi na kita maintindihan.” “Bago pa sa nangyari kagabi? Little I care about Antoinette.” “Ow? But you said you love her.” Mula sa isang blangkong ekspresyon ay nagliwanag ang mukha nito. Kapagdaka’y humagalpak ito ng tawa. “Stop laughing, walang nakakatawa sa sinabi ko!”   Tumigil naman ito gunit ang bakas ng pagtawa ay naroon pa rin sa mukha nito. “You said you were not jealous. .” He lifted her chin and their eyes met. “Pero dahil sa sobrang selos mo ay nabingi ka. You heard it all wrong.” Hindi siya umimik, mataman lamang siyang nakinig. “Ano’ng narinig mong sinabi ko kagabi?” tanong nito.   “You said. . ‘I love you’ to her.” Hirap siyang bigkasin ang mga salitang iyon. “Then the two of you.. ” Hindi na niya naituloy ang sinasabi. “And don’t tell me my eyes will lie to me.” “I didn’t say ‘I love you’. . clear? She’s just a part of my past.” At saglit na tumiim ang mukha nito. “That I’d rather forget.” Hindi siya agad nag‑react, matagal munang tumitig sa mga mata ng asawa.   “It was a long time ago. I loved her then or I just thought so. It’s really a long story and I’d rather not talk about it.” May pait na gumuhit sa mga mata nitong iglap ding nawala. “I was trying to tell her that last night but she was constantly. .” “Kissing you,” pagtutuloy niya. Ngumiti ito. “Yes, kissing me but not me kissing her. And if you watched more closely, you could have seen me trying to stop her.” Walang tugon mula sa kanya.   “Don’t you trust me?” “Why I should?” Her tone was flat. “Because I’m your husband. And you should know that you can trust me.” How can I? Hindi naman ako ang tunay mong asawa. I don’t need to trust you. Ngunit bakit siya nasasaktan? Bakit nahihirapan siyang tanggapin ang katotohanang matagal na niyang alam?   Nang walang natanggap na katugunan si Ryder mula sa kanya ay bumagsak ang ekspresyon nito. “Love cannot live where there is no trust, that’s according to Cupid. I guess he’s right.” Binitiwan siya nito. “But I’m still willing to wait, Ally, for you to learn to love me.” At lumakad na ito papasok sa silid nila. Narinig na lamang niyang sumara ang pinto niyon, saka nangilid ang luha niya.   Dear Lord! Bakit ganito? Why did she have to suffer? Ano ba ang nagawa niya at kailangan niyang magdusa nang ganito? If only Ryder knew. Dear Therese, ihango mo na ako sa gulong ito. Hindi ko na kaya.. Tuluyan nang nahuhulog ang kalooban ko sa asawa mo. How she wanted Therese to assume her place bago pa mahuli ang lahat.   HINDI na nagawang usisain ni Ryder ang dahilan ng pagiging malulungkutin niya sa mga sumunod na linggo buhat noong magtapat siya rito. Gulung‑gulo pa rin ang isipan niya tungkol doon. Why could she not tell him what was bothering her? Nasasaktan siyang nakikitang tila may nagpapahirap sa kalooban nito. At waring laging napakalayo nito at nahihirapan niya itong abutin. Gustung‑gusto niya itong yakapin at pawiin ang dinaramdam nito pero tila may puwersang   pumipigil sa kanya. And he thought everything will be all right once he told her how much he loved her. I swear, Ally, malalaman ko rin ang dahilan. . Oh, what the heck? Mababaliw na ako! Humigpit ang hawak niya sa manibela, sabay tapak sa gas na nagpaharurot sa sasakyan.   “ANO KA ba? Masama yata ang loob mo, e!” reklamo ni Sandra nang biglang humagibis ang sasakyan. Tila agad namang natauhan ang kanyang asawa at binagalan ang andar ng sasakyan. “No, I made a promise. And I will keep it. Ngayon tayo uuwi.” “Baka lang naman kasi masama ang loob mo. Mabuti pa, bumalik na lang tayo sa rest house at mag‑isa na lang akong uuwi,” pagsusungit niya.   “No, no. Ano ba’ng problema mo?” “Wala!” “So, just shut up!” The words just slipped. Hindi niya inaasahan ang ginawa nito. He practically yelled at her. “Fine! Pull over!” “What?” “You heard me, pull over. Ihinto mo!” “Okay, I’m sorry. I’m sorry,” hingi nito ng paumanhin. “No! Ihinto mo na ito!” pagmamaktol niya.   “No!” “Yes!” “No!” “Ayaw mo? Tatalon ako,” banta niya. “Kaya mo?” Tila nanghahamon ang tinig nito. Kaya ba niya? Hindi. . “Oo!” “Sige nga.” This brute! Gusto talaga akong mamatay! Nakangiti pa! Binuksan niya ang pinto at akmang tatalon.   “Hey! Ano’ng gagawin mo?” awat nito sa kanya. “Tatalon.” “Tatalon? Nasisiraan ka na ba?” “A, ngayon, nasisiraan naman ako ngayon, gano’n?” Napahawak ito sa noo at marahas na sinabunutan ang sarili. “Sige, sige. . ihihinto na kung ihihinto.” At inihinto nga nito ang sasakyan. “What are you doing?” tanong niya.   “Sinabi mo ihinto ko. I did, didn’t I?” “Oo nga, pero hindi rito sa gitna ng kalsada.” Hindi siya makapaniwalang umaastang parang bata ang asawa dahil lang sa sobrang inis nito sa kanya. “Sabi mo ihinto ko.” She rolled her eyes. Siya naman ang napahawak sa noo at marahas na sinabunutan ang sarili.   “Bahala ka, magugulo ‘yang buhok mo. Papangit ka,” pang‑iinis nito. “E, ano naman sa ‘yo kung pumangit ako?” “It doesn’t matter to me, mahal pa rin kita. Kahit ano’ng itsura mo, I’ll still love you.” His voice was soft. “Ewan ko sa iyo! Bahala ka nga sa buhay mo!” Pinamulahan siya ng mukha sa sinabi nito, gusto niyang maiyak. Ngunit pinanatili niya ang galit upang mapagtakpan ang tunay na nadarama.   “Wala kang pakialam kahit ano’ng gawin ko?” “Bahala ka, sinabi, e. Ang kulit‑kulit. .” Pinutol ang sasabihin niyang iyon ng mga labi ng asawa. Kinabig siya nito at mariing siniil sa mga labi upang siyempre ay hindi na siya makaangal. Pilit niyang itinutulak ito ngunit naging dahilan lamang iyon upang lalong mag‑alab ang halik nito. Pinagpapalo niya ang likod nito with her fist ngunit hindi rin iyon tumalab. Ilang saglit ay   lumuha na siya; her cries of protests became tiny whimpers of begging. Kumalas si Ryder. “Thank you.” Kahit habol‑hininga ay sarkastiko pa rin ang tono niya. “You’re very much welcome.” Isang pilyong ngiti ang ginantihan niya ng irap. Nang mapansin niyang nanatili lamang itong nakatingin sa kanya at hindi pa pinaandar ang sasakyan ay akmang babanatan na naman niya ng   salita ngunit agad nitong naipatong ang dalawang daliri sa mga labi niya. “Aalis na tayo,” he finally said.  SA KANILANG pagdating sa bahay ay isang sorpresa ang naghihintay. “Hello, sis!” bati ni Therese. “Sis. .” Hindi niya malaman kung magugulat siya o kung malulungkot o kung maliligayahan.   “Hi, Ryder!” bati nito sa asawa niyang tumugon din ng bati. Madali naman siyang nanumbalik sa reyalidad; nginitian niya ang kapatid at yumakap ito sa kanya nang buong higpit. “Akala ko ba.. ” “Hay, naku! Mamaya ko na ipapaliwanag sa ‘yo, ha?” Kumindat itong nakuha naman niya ang ibig sabihin. “Gusto mong kumain?” alok niya.   “Mauna na ako sa itaas at ipaaayos ko pa kay Ising itong mga damit,” paalam ni Ryder sa kanilang magkapatid. Tumango lamang silang parang mga bata. “Akala ko ba nagtanan na kayo ni Jeffrey?” agad niyang itinanong sa kapatid nang makaalis na si Ryder. “Oo nga.” “E, bakit nandito ka?” nagtatakang tanong niya. “Nasaan na si Jeffrey?”   “Alam naman ni Jeffrey. Sa kanya nga galing ang ideyang iwan sa iyo—” Agad niyang tinakpan ang bibig nito. “Baka may makarinig!” “Sorry.” “O, sige, sige. Bakit ka ba nandito?” “Ayaw mo na yata, e. ‘Di mo ba ako gustong makita?” “Hindi, hindi naman sa ganoon. Pero biglang‑ bigla naman ang pagsulpot mo.”   “‘Buti nga binisita pa kita. O, ano? Okay ka lang ba rito? Kumusta naman kayo ni Ryder?” Hindi pa man siya nakakasagot ay dinugtungan na agad nito ang sinabi. “I know, I know. Alam kong nahihirapan ka na, kaya nga I’m here to save you from this dilemma,” tuluy‑tuloy na sabi nito. “Teka, ano’ng ibig mong sabihin?” Magkahalong takot at pagkalito ang nararamdaman niya. Kung saan nagmula at para saan ay hindi niya tiyak.   Hindi niya mawari ang kanyang damdamin. Sarisaring emotions. Lungkot, galit, saya, dalamhati, inggit, takot. . Takot? Hindi na niya maintindihan ang sarili. Kani‑ kanina lang ay hinihiling niyang sana ay dumating ang kapatid at akuin ang puwesto nito, ngunit ngayong naririto na nga ito at gagawin na ang gusto niyang mangyari ay nakakaramdam siya ng ganoong mixed emotions.   “O, ano? Hindi ka na nakasagot. Masyado ka bang na‑overwhelm at naging speechless ka?” “Nandito ka.. magpapalit na tayo?” Tila nauupos siya ngunit ikinubli niya iyon mula rito. “Oo, ‘di ba ‘yan naman ang hinihintay mo?” “Ha? Oo, pero huwag muna ngayon.” Tila naguguluhan ang kanyang kapatid sa tinuran niya. “Bakit, may problema ba?” Unti‑unting kumurba ang isang pilyang ngiti sa mga labi nito.   “Siguro, nai‑in love ka na kay Ryder, ano?” Tila nanunukso pa ito. “Hindi, a,” depensa niya. “May malaking problema lang kasi,” dugtong niya nang makitang naghihinala ang kapatid. “Ano, buntis ka?” panghuhula nito. Sana nga. . bulong ng isipan niya. “Hindi, ano ako, sira?” “E, anong problema ang sinasabi mo?”   “Kumain muna tayo, nagugutom na ako, e,” pag‑iiba niya sa usapan; kailangan niya ng panahon upang makapaghanda. “Hus, pinapaikot mo naman ang utak ko, e. Huwag mong ibahin ang usapan. Are you pregnant?” tanong nito na waring excited. “No!” mariin niyang tanggi. “At hindi ko iniiba ang usapan. Kumain lang muna tayo, baka lang kasi nagugutom ka. Basta ako gusto kong kumain.”   “O, sige na nga, basta sabihin mo sa akin ang kuwento habang kumakain.” “Promise.. ” Sa halip na siya ang magkuwento ay ito ang nagsalita nang nagsalita. Kinukulit niya ito nang kinukulit at palibhasa ay ito ang talkative type sa kanilang dalawa ay hindi naman ito naubusan ng sasabihin. Sa tuwing mag‑uusisa na ito ay binibirahan niya ng walang‑katapusang tanong, o   hindi naman kaya ay medyo iniiba niya ang usapan. “Dali na, sabihin mo na kasi,” pangungulit nito sa kanya. “Kuwentuhan mo pa ako, mamaya na ‘yong sa akin.” “Ang daya mo naman. Alam kong kanina mo pa ako inuuto. Bakit ba ayaw mong sabihin sa akin? Siguro nai‑in love ka na nga kay Ryder, ano?” panunukso nito saka humagikhik.   “Huwag kang maingay! Mamaya, marinig ka n’on,” saway niya rito. “Sabi ko na nga ba, e.” “Na ano?” “Na nahuhulog ka na sa kanya.” “Hindi, a! Kita mo kasi, kapag sinabi ko sa ‘yo ngayon ang problema, mamaya mo’y dumating bigla ‘yon, e, di buking tayo!” “Hus, sige na nga. Nakalusot ka ngayon. Pero humanda ka sa susunod.”   “Oo, oo. Basta kapag maganda na ang timing mo.” “Talaga. Sinisigurado kong malalaman ko rin iyon.” “Oo, sabi, e. Kulit.” “O, sige na, uuwi na ako. Babalik na lang ulit ako,” paalam nito sa kanya. Tila isang tinik ang nabunot sa kanyang dibdib makaraang makaalis ang kapatid. Ngunit ang naging kapalit naman ng tinik na iyon ay isang   punyal na tumarak sa kanyang dibdib. Bakit ba sunud‑sunod ang dating ng mga dagok sa kanya? Hindi niya kaya ang mga iyon nang sabay‑sabay. Bakit ba ganoon? Sa halip na ang biglang pagdating ng kakambal ay magdulot ng ibayong ginhawa at kasiyahan sa kanya ay hindi. Kung dati‑rati ay hinihiling‑hiling niyang lagi na sana ay dumating na ito upang maihango na siya sa gulong pinasukan niya, hindi niya ngayon maunawaan kung bakit parang tumatanggi siya.   Ayaw ba niyang manahimik na at mawala na sa gulong ito? O baka naman si Ryder ang tunay na dahilan? Si Ryder nga marahil. Mahal niya si Ryder. Ano ba ang dapat niyang gawin? Pakawalan ito? Sa bagay na iyon ay mahihirapan siyang gawin. Pero alam niyang iyon ang dapat. Karapatan ni Therese, at karapatan din ni Ryder ang lumigaya sa piling ng babaing tunay nitong mahal.  

 

CHAPTER NINE

ILANG gabing puyat si Sandra. Masyado siyang nabagabag sa pagdalaw ni Therese. Minsan ay pinupuna siya ni Ryder na sa tuwina ay laging malambing sa kanya bilang asawa. Asawa? Malapit nang maging hindi. Nagkaroon na siya ng sapat na panahon upang makapag‑isip‑isip. At ngayon, bagaman litung‑ lito siya at mabigat ang dibdib niya ay   napagpasiyahan na niya ang lahat. She’ll give Ryder up. Kahit libu‑libong sakit ang dulot niyon ay okay lang. Hindi ba’t matatag siya? Madalas pa nga niyang sabihin na she had a man’s courage. Lumaki siyang may pusong lalaki upang maging matatag, at kailangan niyang pairalin iyon ngayon. “Ate!” bungad na bati sa kanya ni Ising na nasalubong niya sa gate pag‑uwi niya mula sa flower shop.   “O, saan ka pupunta?” “Doon lang po, may sasabihin lang ako. Kayo kasi, iniwan n’yo ako.” Kunwa’y nagtatampo ito. “Binisita ko lang ‘yong flower shop, matagal na rin kasi akong hindi nakakapunta roon.” “Ayaw mo na yata akong kasama, Ate. May nagawa po ba akong kasalanan?” “Ang drama mo, ha! Dalian mo’t baka maatraso ka sa pupuntahan mo.”   “Hindi mo kasi ako ‘sinama, e. Di sana hindi na ako aalis pa ngayon.” “O, sige. Sorry na, ha’mo, sa susunod.” “Ayan!” Pumalakpak pa itong parang bata. “Dalian mo’t nang makapagpahinga na ako,” taboy niya rito. “Ay, Ate,” habol nito. “Si Kuya nga pala, nandiyan na. Kasama ‘yong kakambal mo. Akala ko nga, ikaw, e. Nang tawagin kong ‘Ate Therese,’ hinagalpakan ba naman ako ng tawa.”   Namutla siya at nanghina sa sinabi nito. “A, ganoon ba? O, sige, Ising, papasok na ako sa loob.” Animo nawala siya sa sarili. Mabigat ang mga paang tumuntong siya sa bahay. Parang wala siyang ibang nakikita kundi sina Ryder at Therese na magkasama. Pagdaan niya sa may daan patungong pool ay hindi nakalampas sa pandinig niya ang tinig ni Therese na patuloy ang hagikhik at si Ryder na sige lang ang kuwento.   Ano ang pinag‑uusapan nila? “Hello, mukhang nagkakasayahan kayo riyan, a,” bati niya sa mga itong hindi man lamang nangambala sa biglang pagdating niya. Si Therese ay sige pa rin ang tawa. “Sis! Join us. .” himok nito nang lumapit siya, sige pa rin sa paghagikhik. Si Ryder naman ay biglang nanahimik ngunit bakas pa rin sa guwapong mukha nito ang kaninang pagtawa.   “May I?” nakangiting sabi niya habang inookupa ang isang bakanteng upuan. Pakiramdam niya ay napaka‑plastic niya. Hindi siya ganoon ngunit hinihingi ng pagkakataon. “Ano ba’ng issue? Baka puwedeng sumali sa usapan.” At nagplaster siya ng ngiti sa mukha. Ewan niya pero talagang kinakain na siya ng selos. “Ito kasing si Ryder, naikuwento niya iyong mga tantrums mo. I couldn’t just imagine his   face!” amused na sabi ng kanyang kapatid. “You really must be patient, Ryder. Ibang klase yata ang kakambal ko.” She just smiled. Ano ba ang dapat niyang sabihin? “It takes a lot of patience, I must admit.” At binalingan siya ng asawa ng tingin. “But she really is something.” At ginagap nito ang kamay niyang nakapatong sa mesa.   Mataktika niyang binawi ang kamay upang hindi ito ma‑offend at mapahiya. “You know I’m not.” Nakita niyang nagsalubong nang bahagya ang mga kilay nito—kung sa sinabi niya o sa inasal niya ang dahilan ay hindi niya alam. “Of course you are. You’re my princess,” pahayag nitong tila nais siyang pagalitan sa pagtanggi. At muli rin nitong kinuha ang kamay niya at pinisil‑pisil.   “Hey! I’m still here, baka nakakalimutan ninyo!” pagmamaktol ni Therese. “Huwag ninyo akong inggitin with your sweetness!” And she glared at them. Natawa silang mag‑asawa at nang tingnan niya si Ryder ay titig na titig ito sa kanya. “Do that more often, sweetheart, your smile really melts my heart.” Pinamulahan siya ng mukha.   “Stop it you two. Naiinggit na ako,” giit ni Therese. “E‑excuse me.” Binawi niya ang kamay mula sa pagkakahawak ng asawa. “Aakyat lang ako sa kuwarto at magbibihis.” At iniwan na niya ang dalawang hindi na nagawang pigilan siya.  NAIWAN sina Ryder at Therese na nagkatinginan.   Nginitian siya ng sister‑in‑law. “She loves you,” anito. And she took a little sip from her glass of juice. “I hope I can say the same, na mahal niya ako,” malungkot na tugon niya. “If I could just see her everytime we’re together. I’ve never seen her happy with me.” Tumaas ang kilay ni Therese. “Have you tried asking her?”   Tumango siya. “But she wouldn’t say anything. Hindi ko na siya maintindihan.” “She’s starting to fall for you, she’s just trying too hard to fight it.” He frowned. “Come on, Therese, she’s too hard. Kung minsan ay gusto ko nang sumuko. She wouldn’t even yield to our plan.” “Don’t give up that easy! I have a better idea.” At tumindig ito. “I’ll talk to her.” At umalis ito agad bago pa niya ito mapigil.   NAKAUPO si Sandra sa gilid ng kama. “Wow! Ang cute naman nitong room ninyo,” puri ni Therese na agad na pumasok sa silid na hindi man lang kumakatok. “It’s yours, not mine.” Bakas ang kalungkutan sa tinig niya. “What do you mean?” “This is yours. Lahat ng narito ay sa iyo.” “Oh. So you’ve made up your mind.”   Tumango siya. “Do you mean you’ve already made up your mind that you will give up your husband to me?” “In the first place, hindi ko siya asawa.” “But you love him,” sabi nito ngunit wala itong natanggap na katugunan mula sa kanya. “Silence means yes, sis. Now tell me, do you love him?” “No,” pagsisinungaling niya.   “Tama na, Sands. Bakit ba kailangan mo pang pahirapan ang sarili mo?” pagpapagalit nito sa kanya. “Hindi ko pinahihirapan ang sarili ko, Therese. Kung itutuloy ko ito ay gagawin ko lang impiyerno ang buhay naming pareho.” “Ikaw lang ang nag‑iisip na ginagawa mong impiyerno ang buhay n’yo, Sands. Ryder loves you so much. At kung ipagpapatuloy mong itanggi ang nararamdaman mo ay talagang   impiyerno ang magiging buhay ninyo pareho. I know you love him, admit it!” “I don’t!” “Stop lying. Napapagod na akong marinig sa iyo iyan!” “Hindi ko siya kayang mahalin, Therese. Kug may mahal man siya sa akin, iyon ay ang pangalan ko dahil kapareho kita ng pangalan. Mahal niya si Therese Alezandra at hindi si Therese Alesandra.   “Ikaw ang pinakasalan ni Ryder, hindi ako!” mariing sabi ni Therese. “Oh, Therese, kung inaakala mong makukumbinsi mo ako by saying that, nagkakamali ka.” “I can for. .” “Stop it, Therese. Hindi na lang para sa akin, kahit para kay Ryder na lang. Maaatim mo bang manatili si Ryder sa akin na wala namang pagmamahal sa kanya?”   “Iiwan mo siya sa akin, sa tingin mo ba ay mahal ko siya?” si Therese. “You will. Hindi siya mahirap mahalin.” “But he won’t love me!” “Siya mismo ang nagsabi sa akin na simula pagkabata ay ikaw na ang itinitibok ng puso niya. Bale‑wala ako. Ikaw ang mahal niya.” Natigilan si Therese. “That’s not true. . Imposible ang sinasabi mo.”   “Sa ospital sa Amerika. Naaalala mo ba? You two were very close. Noon pa man, Therese, ikaw na ang kinagigiliwan niya. At kahit na hanggang ngayon ay ikaw pa rin. He himself told me that.” “It wasn’t me he’s talking about, it’s you!” Nanggigigil na siya sa katigasan ng ulo ni Sandra. “Tigilan na natin ito, Therese, pagod na ako. Gusto ko nang makalaya sa gusot na ito,” pagmamakaawa niya sa kapatid.   Matagal itong hindi nakasagot. “Okay. Tomorrow expect me to be here,” anito. Nagliwanag ang kanyang mukha. “Thank you, Therese. .” “Don’t thank me, I haven’t done anything yet.”  EVERYTHING was settled. She spent many sleepless nights preparing for this. At bukas na ang nakatakdang araw ng pagdating ni Therese. Ayos na ang lahat. Ang mga damit niya ay lihim   na niyang naisilid sa isang travelling bag na itinago niya sa ilalim ng kanilang kama. She left a few of her clothes upang hindi makahalata si Ryder sa pagkawala ng mga gamit niya. Tiningnan niya ang natutulog na asawa. Pagod na pagod itong dumating mula sa opisina. Nangangayayat ito at tila nakakalimot na ring mag‑ahit. Bahagya nang tumutubo muli ang maliliit na balahibo sa baba at jawline. She gently caressed his cheek and traced his jawline with her   finger. He moaned at hinigpitan ang pagkakayakap sa kanya. “I love you,” he murmured in a hoarse sleepy voice. “I love you, too.” Bulong lang iyon at alam niyang hindi nito iyon narinig. Napaluha siya sa narinig niya. This was going to be the last night she would be sleeping beside her husband. Asawa niya. .   She tried to plant a kiss on his lips pero sadyang mahigpit ang yakap nito sa kanya kaya sa baba nito tumama ang halik niya. Nagsumiksik na lamang siya sa dibdib nito and savored the warmth his body was bringing. Kinabukasan ay maaga siyang nagising upang sa huling pagkakataon ay asikasuhin ito. Like a real ideal wife. Nate‑tense siya ngunit hindi niya ipinapahalata iyon dito. She maintained her composure and tried to behave normally.   Nang makaalis ito ay agad siyang tumawag kay Therese upang masiguro kung anong oras ito eksaktong darating. “Sands! O, bakit? Pupunta na ako riyan.” “At exactly what time?” “Say. . ten o’clock.” “Okay. . ‘bye.” Nine‑fifteen na. Kailangan na pala niyang umalis.   “ATE!” NAGTATAKANG tawag ni Ising nang hindi inaasahang nasalubong niya ito. “Bakit ka may dalang bag?” Ngayon ay kailangan pa niyang gumawa ng palusot. “Ano ka ba naman, Ising? Hindi naman ako si Therese. Si Sandra ako.” Sa kauna‑unahang pagkakataon ay nagsabi siya ng totoo. “Ay, naku! Sorry, Ate Sandra. Magkamukha kasi kayo ni Ate Therese, e.”   “O, sige, mauuna na ako.. ” At dali‑dali siyang tumalilis. “E, pero—” Hindi na naituloy ni Ising ang sasabihin. Tumawag siya ng taxi dahil ayaw niyang gamitin ang kotse niya sa pangambang baka mahalata siya ni Ising.  PAGBUNGAD ni Therese sa bahay ni Ryder ay agad siyang sinalubong ni Ising.   “O, Ate, bakit bumalik ka? May naiwan ka ba?” tanong nito. Nagtatakang tiningnan nito ang kasama niya. “Ha? Anong kaagad? E, ngayon pa nga lang uli ako dumating mula nang huli akong dumalaw, e.” Hindi niya alam kung bakit tila may sumuntok sa dibdib niya sa sinabing iyon ng katulong. Bi‑ glang‑bigla ang kaba niya. Binalingan niya ng tingin si Jeffrey na nagkibit lang ng balikat.   Nagtuloy siya sa itaas, kasunod ito. “Si Sandra?” usisa niya kay Ising. “E, ‘di po ba, kayo si Ate Sandra?” Oo nga pala, hindi nito alam. “Ang ate mo?” “Nasa kuwarto nila kanina.” “Wala naman dito, e,” sabi niya nang mapagbuksang walang tao sa silid ng mag‑asawa. “Akala ko ba—” “Hala! Baka.. ” “Baka ano?” natatarantang tanong niya.   “Baka siya ‘yong umalis kanina.” “Umalis?” gulat na sabi niya. “Wala man lang iniwan kahit anong mensahe?” At napatingin siya sa kasintahan. “E, wala po, e, nagmamadali po kasing umalis. Ang sabi lang ho ay siya raw si Sandra.” Hindi na niya ininda ang sinabing iyon ni Ising; pumasok na lamang siya sa kuwarto nina Sandra at Ryder. Mukhang nawala sa plano ang lahat. Umalis ang kapatid niyang ni ho ni ha ay wala   siyang nakuha mula rito. Walang iniwan bukod sa isang— “Sulat!” bulalas niya. “Kanino iyan?” tanong ni Jeffrey. “Galing kay Sandra.. ” Saka niya binuksan ang sobre. My dear sister, take care of Ryder. He loves you very much. Be happy for me, everything will be normal again. For the meantime ay doon muna ako kay Papa.   Then it will be my turn to elope. Promise me, love Ryder. Your sister, Sandra. “I can’t believe your sister!” Natatawa na lamang si Jeffrey sa mga nangyayari. “Ako rin. At sino naman ang tinutukoy niya rito?” Nagkibit lamang ng balikat ang kasintahan. “What now?” “Tiyak na nasa bahay iyon. Puntahan muna natin si Ryder.”   “These two lovers are really incredible!” sabay iling na sabi ni Jeffrey. “And so hard‑headed,” dagdag pa niya.  NAGULAT si Ryder sa biglang pagdating nina Therese at Jeffrey. “Napakaaga naman ninyo. .” Naging mailap ang mata niya, may hinahanap. “Si Sandra?” Nagkatinginan lamang ang mga bagong‑ dating.   “Well?” Naghihintay siya ng katugunan mula sa mga ito; hindi sumagot ni isa man. Bagkus ay lumakad si Therese patungo sa kanyang mesa at may inilapag na sulat sa ibabaw nito. Salubong ang mga kilay na tiningnan niya ang hipag, nagtatanong. “Read it,” utos nito. Nagkibit lamang siya ng balikat, still keeping his cool. Tila nakaramdaman siya ng tensyon at   ewan niya, pero nararamdaman niyang may hindi maganda sa mga nangyayari. Bigla ang pagtagis ng kanyang mga bagang pagkabasa sa mensahe ng asawa. Nilamukos niya ang sulat, saka malakas na ibinagsak ang kamao sa mesa. “R‑Ryder. .” ani Therese, tila hindi alam ang gagawin, humihingal sa sobrang pagpipigil ng galit. Napaurong ito nang bahagya; agad namang nilapitan ito ng kasintahan.   Mabilis siyang lumabas ng silid nang walang sali‑salita. “Ryder!” halos magkapanabayan na tawag nina Therese at Jeffrey sa kanya, agad na sumunod sa kanya. Nang makarating siya sa bahay ng mga Sandoval ay kulang na lamang na ibalibag niya ang pinto. Nadatnan niyang nagbabasa ng diyaryo ang biyenan na nagulat sa ginawa niyang padabog na pagbukas ng pinto.   “Ryder! A‑ano’ng—” “Narito po ba si Sandra?” Pilit niyang pinipigil ang galit. Hindi niya nais maging walang modo sa harap ng ama ng asawa. “Nandito ba siya, ‘Pa!” ani Therese na hangos na bumungad sa pinto, kasunod si Jeffrey. “A‑ano ba ang nangyayari dito? Hindi ko maintindihan,” ani Mister Sandoval.   “Please, Sir. I want to see my wife,” aniya sa tonong mas prominente pa ang galit kaysa pakiusap. “She’s not here. Can somebody tell me what’s going on?” galit na sabi ni Mister Sandoval. “Kanina’y dumating si Sandra pero umalis din kaagad. Ang akala ko ay aayusin na ninyo ito ngayon, Therese,” baling nito sa anak.   “We’re supposed to, Papa. Pero nawala ang lahat sa plano, Sandra left even before we arrived,” paliwanag ni Therese. “Saan kaya siya nagpunta?” tanong ni Jeffrey. “Wala namang binanggit. Akala ko nga ay kung napaano na dahil walang kasigla‑sigla.” “Sa flower shop. .” ani Therese. Tumingin ito sa kanya. “She’s there, I just know it.” “Are you sure?” paniniyak niya.   “Oo, kapag nalulungkot ay naroon lamang iyon at nagkukulong sa flower shop,” sang‑ayon ni Mister Sandoval. “Go, Ryder, and tell her the truth.” Tumango siya. “I will.” At saka nagmamadali siyang lumabas. Ang magkasintahan naman ay awtomatikong sumunod sa kanya.  

 

CHAPTER TEN

NAANINAG pa lamang niya ang flower shop ay tila gumagaan na ang kalooban niya. Isipin pa lamang niya ang mga bulaklak na naroon ay waring kumakalma na ang kanyang kalooban. Eksaktong pagkababa niya mula sa taxi ay sukat atakihin siya ng matinding pagkahilo na para bang babagsak siya. Kaunti na lamang at malapit nang sumalpok ang ulo niya sa sementadong   kalsada nang bigla ay isang bisig ang sumalo sa kanya. “Are you okay?” tanong ng may‑ari niyon. “Yes, thank. . you?” Kahit nahihilo siya ay naroon pa rin sa kanyang tinig ang pagkagulat nang makilala niya ang kanyang tagapagligtas. “Yes, it’s me. Ano’ng ginagawa mo rito?” “Please, stay away from m‑me. .” pagtataboy niya rito.   “No, let me help you.” Hindi pa rin ito bumibitiw sa pagkakaakbay sa kanya. “No, kaya ko ang sarili ko.. ” “Gusto mo, ihatid kita sa inyo? May wheels naman akong dala,” pangungulit nito. “No, please.. ” hilung‑hilong sabi niya. Nagsisimula nang umikot ang kanyang paningin. Hindi niya napapansing mapagsamantala na ang kapit ni Mark sa kanya. “Sa flower shop ako.. ” “No, I’ll take you home,” mariing wika nito.   “You bastard!” Isang malakas niyang tulak at halos tumilapon ang lalaking malakas na tumama ang likod sa pader. Napasadlak naman siya sa semento. Ang hindi inasahan ay ang pag‑alalay sa kanya ng kapatid na si Therese. “Taksil!” Mahina ngunit kababakasan ng matinding galit ang tinig ni Ryder. Akmang susugurin nito si Mark pero maagap itong napigilan ni Jeffrey.   “Tama na, pare.. ” awat nito. “Magpapaliwanag ako—” Nanginginig ang boses ni Mark. “Hindi ka na nakontento. Nagkahiwalay kami ni Antoinette nang dahil sa iyo. At ngayon, ang asawa ko naman. Ginagawa mong obsession na kunin ang lahat ng babaing minamahal ko. Pagkatapos, ano? Matapos mong makuha ay ibabasura na lang!” “Ryder. .” mahinang tawag niya sa asawa.   “Ryder, sa loob na lang natin ito pag‑usapan. Nakakahiya rito,” ani Therese habang inaalalayan siya. “Go! Ayoko nang makita ang pagmumukha mo! Kung hindi ay pagsisisihan mo! Don’t ever get near my wife again, Mark Cabral. I’ll break your damn neck!” Walang emotion ang tinig nito. Dinala siya ni Therese sa loob ng flower shop. Sumunod na lamang sina Ryder at Jeffrey.   Pinag‑break muna ni Therese ang mga bantay sa shop. Binaligtad naman ni Jeffrey ang OPEN sign upang walang customer na pumasok. “Siya ba ang dahilan kaya iniwan mo ako?” Pilit na pinahihinahon ni Ryder ang tinig. “Hindi ko maintindihan. .” aniya. “This—” Inilahad nito ang hawak na sulat. “How would you explain this?” At sa sobrang galit ay itinapon nito iyon sa sahig. “Paanong—?”   “I gave it to him,” kumpisal ni Therese. “Huwag mo nang paikut‑ikutin pa. I saw you. Matagal na ba ninyong plinano ito? Ang pagtatanan ninyo! Answer me!” Halos kilabutan siya sa anyo ng asawa. Sa buong panahon ng pagsasama nila ay ngayon lang niya ito nakitang magalit nang ganito. “Please don’t shout, you’re scaring me.” Totoo iyon at nagsimula nang mangilid ang luha niya.   Napapikit si Ryder, anyong ikinalma ang sarili. Inihilamos nito sa mukha ang kamay bago muling nagsalita. “Tell me the truth. Si Mark ba ang dahilan kung bakit ka umalis?” “No! No! No! Hindi siya ang dahilan! God knows hindi siya. .” naiiyak niyang pahayag. “Then who, Sandra? Mayroon bang iba?” Hindi na nakapagpigil si Therese. “In the first place, hindi ako magtatanan. I was only kidding tungkol sa ginawa ninyong   pagtatanan ni Jeffrey. What I mean in that statement is that I’m leaving and won’t ever come back,” paliwanag niya. “You should have waited for me,” ani Therese. “What for? Ganoon din naman iyon!” rason niya. “Bakit ba big deal sa inyo ang pag‑alis ko?” Hindi kaagad nakasagot ang tatlo, nagkatinginan na lamang.   “Now, you answer me. Bakit masyado kang nagwawala?” baling niya kay Ryder. “Hindi pa ba nasasabi sa iyo ni Therese? Ako si Sandra!” Ngunit nanatiling walang imik ang kanyang asawa. “Look at me,” patuloy niya. “Hindi ako ang may gustong magpakasal. I just assumed Therese’s place dahil napagkamalan mo akong siya. Hindi ako ang mahal mo, Ryder. I’m sorry kung nagawa ko ‘yon. I was just so afraid for my   family. Ayokong makulong ang papa dahil lang sa kalokohan ng kapatid ko.” “Sandra.. ” ani Therese. “No, sis, I think it’s about time for him to know the truth.” Bumaling siya kay Ryder. “Yes, Ryder, the truth. I’m not your wife.” “Sandra.. ” ani Jeffrey na hindi naman talaga alam kung ano ang sasabihin.   “I’m sorry, Jeffrey. I know you love my sister, but please understand.” Tila mas mukha siyang nagmamakaawa kaysa humihingi ng paumanhin. “But you are my wife,” pagdidiin ni Ryder. “No! I’m not your wife. Bingi ka ba? Hindi mo ba narinig ang sinabi ko kanina? Hindi ako si Therese na ginusto mong pakasalan. Niloko ka lang naming magkapatid. Magalit ka, Ryder. Saktan mo ako dahil niloko kita.. ”   “Paano ko sasaktan ang babaing minahal ko mula pa kabataan ko?” nakangiting tugon nito, his face soft and loving. “That’s true, sis. Remember noon biglang nag‑ alok si Ryder ng kasal at ako ang napili ni Papa? Sinabi ko kay Jeffrey iyon. Jeffrey was really hysterical and confronted Ryder. I never even knew they were friends way back in their college days. So Ryder explained everything na hindi   talaga ako ang gusto niyang pakasalan kundi ikaw.” “You should have seen the shock on his face nang malaman niyang si Therese ang ipakakasal sa kanya.” Jeffrey smiled at the thought. “Kung sana ay nilinaw niya sa daddy ninyong ikaw ang gusto niya, probably your father wouldn’t have thought of giving Therese. He said he wanted to marry you.”   “But I told him you might not agree with the idea,” dugtong ni Therese. “Kaya nagplano kami. At tama ako nang tanungin kita noon at hindi ka pumayag. It was the signal that we had to go on with the plan.” “W‑what plan? You married Ryder, didn’t you? Kung ganoon ang gusto ninyong palabasin, how come it was your name that was in the invitation?”   “Ipinauubaya ni Ryder ang invitations kay Papa dahil wala naman daw gustong imbitahin si Ryder maliban sa iilang mga kaibigan,” paliwanag ni Therese. “But surely it was also your name that was in the marriage contract.” Umiling ang kapatid niya. “It was your name and your signature in the contract.” Nakita nito ang pagtatanong ng mga mata niya. “I forged your handwriting and your signature as well. I   was obsessed with your nice handwriting that I practiced and tried copying it. Also your signature. Hindi ko nga alam na may mahalaga pala akong paggagamitan niyon.” Hindi siya nakasagot sa mga naririnig. “Everything went on perfectly just as we planned. Pero wala kaming balak ni Therese na magtanan. I wouldn’t want that for her, I’ll marry her with your father’s blessings,” dagdag pa ni Jeffrey, looking at Therese lovingly.   “We thought you’d eventually fall for Ryder and you’ll live happily ever after,” ani Therese. “Bakit. . hindi mo sinabi? Bakit hinayaan mong. .” baling niya sa asawang hinahayaan na lamang ang hipag at ang kaibigang magtapat. “All my life I’ve never been scared. . until I met you. Natakot ako noon na baka hindi na kita uli mahanap at makita pag‑alis mo ng ospital. When I finally got the chance to tell you how I feel, you rejected me. .” Pain crossed his handsome face.   “You said you cannot and will not love me. I was so scared that if I’ll tell you the truth, you’ll leave me. Takot akong mawala kang muli. Takot akong magalit ka sa akin dahil maaari mong isipin na niloko lang kita at pinaglaruan. . and you’ll eventually leave me. I just can’t imagine myself living without you.” He inched closer to her. “And I was scared, too, Ryder. .” pagtatapat niya. “I love you, loved you, and will always love you, perhaps even if you hate me. Takot akong   mapalayo sa ‘yo. I love you so much, siguro mula pa noong maliit pa tayo, hindi ko lang ininda. You were so fond of Therese and I never had the chance to be close to you,” tuluy‑tuloy niyang pahayag. “Hindi ko masabing mahal kita dahil iyon lang ang alam kong depensa sa sakit na mararamdaman ko sa galit mo kapag nalaman mo ang pagpapanggap ko. I wanted to make myself believe that I don’t love you.. At dahil na rin ang alam ko ay si Therese ang mahal mo.”   “Kaya pala masyado kang nagdamdam noong sabihin kong mahal kita dahil inakala mong I was pertaining to your sister,” natatawang sabi nito. “Why didn’t you. .” Lumunok muna siya bago itinuloy ang sasabihin. “Why didn’t you court me instead of setting me up? Sana ay nagpakilala ka, makikilala naman kita, e.” “Really, now? Sweetheart, it took you, say a month or more, bago mo pa ako nakilala, kung ‘di ko pa nasabi sa ‘yo ay ‘di mo pa maaalala. And I   doubt kung kilala mo ako sa buo kong pangalan, kahit siguro magpakilala ako sa iyo noon ay ‘di mo ako makikilala.” “Oh,” mahinang usal niya. Tama si Ryder. Matagal nang panahon ang lumipas at tiyak niyang hindi niya ito agad na makikilala, puwede pa kung pansinin niya ito. “‘Tapos, noong hindi na kaya ni Ryder ang rejection mo, he asked for my help, kaya hayan I came in. Nagkaroon na naman ng bagong plano.   We planned to make you jealous, sis. It seemed to work. But you were so hard at napakahirap mong paaminin. Then umalis ka, kaya nagulo. And we thought nakipagtanan ka. We saw you with that man kanina. Sino ba iyon?” “Si Mark. Aksidente ang nangyari. I wasn’t expecting him really. Sa party nina Adrian ko lang siya nakilala, and after that I never heard from him again. I was trying to push him away pero talagang nahihilo na ako.”   “Damn it.” Lihim na napamura si Ryder. “P‑please believe me. Wala akong ugnayan sa kanya. He just came to my rescue nang matumba ako sa sobrang pagkahilo.” “Nahilo.. ” Isang pilyong ngiti ang sumungaw mula sa mga labi ni Ryder sa kanyang sinabi. “Y‑yes. . siguro ay sa stress at puyat.” “When was your last. .” Tila hindi malaman ng kanyang asawa kung paano sasabihin ang mga salita.   Ngunit agad naman niyang naunawaan ang nais sabihin ng asawa at agaran din ang pamumula niya. Pilit na lamang niyang binig‑ yang‑pansin ang tinatanong nito. Kailan nga ba? Dapat ay. . Delayed na siya ng isang buwan. Oo nga! “Delayed. .” mahina niyang usal. Agad siyang kinabig ni Ryder at siniil ng halik. “Ops. . mukhang medyo malalim na usapan ito at parang kailangan muna naming um‑exit sa   eksena,” paalam ni Therese, hila si Jeffrey; tuluyan silang iniwan ang mga ito sa loob ng shop. Hindi na niya nagawang magprotesta sa ginawa ng kanyang asawa. It was a long hungry kiss, as if this would be the last time. Pareho silang naghahabol ng hininga nang matapos ang mahabang pag‑uusap na iyon ng mga labi nila. “R‑Ryder. .” usal niya samantalang patuloy ito sa pagpapaligo sa kanya ng mga halik. “R‑Ryder!”   bulalas niya nang maramdamang binubuksan nito ang blouse niya. “Damn buttons!” At marahas nitong binuksan ang blouse niya; naglaglagan sa sahig ang mga natitira pang butones. Napasinghap siya nang malakas sa ginawa nitong iyon. “W‑what are you doing?” Nag‑angat ito ng mukha at ngumiti sa kanya. “I’m making love to you, sweetheart. Just making   sure that you’ll really carry our child.” At itinuloy nito ang naantalang ginagawa. “You mean. . h‑here?” Hindi siya makapaniwala. “Yes. . sweetheart. . here.. ” sagot nito sa pagitan ng mga halik. She felt awkward and at the same time excited. Ilang saglit pa ay naihiga na siya nito sa malamig na sahig. It did not take long for him to strip both of them of their clothes.   “R‑Ryder. .” “Ally. . Ally. .” “W‑what about our marriage?” “Let’s not talk about it now,” pakiusap nito na tila ba utos na rin. “N‑no, Ryder... my signature... was forged—” Pinutol nito ang sasabihin niya nang hagkan siya nito sa mga labi. “It will be null and.. void.. ” patuloy niya nang pakawalan nito ang mga labi niya.   Amused na napatitig ito sa kanya. “I can’t believe that you will still think of any thing else while I’m in the middle of making love to you,” naaliw na turan nito. “Pero.. puwedeng mapawalang‑bisa ang kasal na iyon—” She sounded so worried kaya naman natatawang hinagkan na lamang siya ng asawa. “You don’t need to worry about it. Everything’s fine.” “What do you mean?”   “Oh, sweetheart, I’ll marry you again. Kahit ilang beses pa. Dahil hindi ako kailan man magsasawang sumumpa sa harap ng Diyos na mahal na mahal kita.” Damang‑dama niya ang katapatan ng mga salitang binitiwan nito. Tila ba sa puntong iyon ay tuluyan nang naglaho ang insecurities at pangamba niya.   “My sweet, jealous angel. How can you say that I don’t love you?” he said while caressing her cheek. “Kanina mo pa lang sinabi ulit sa akin iyon.” “I love you. I love you. I love you. Kahit ilang beses pa ay gagawin ko if it will prove me to you.” “Once is enough.” “How about you?” “Yes, I do.. ”   “You do what?” panunukso nito. “I love you, too, Ryder, very very much,” buong tamis niyang binigkas. Sa pagkakataong iyon ay nailabas na niya ang lahat ng nadarama niya para sa asawa. “And I love you forever,” pagtatapos nito sa kanilang pag‑uusap. At pinagsaluhan na lamang nila ang mga sandaling iyon at ipinadama sa isa’t isa ang tunay at wagas na pag‑ibig. WAKAS